Psyche
alle pijlers
Hoe pak ik dit aan?
woensdag 6 februari 2019 20:30
Laat ik beginnen bij het begin, ik heb geen basisvertrouwen en ben daarvoor onder behandeling bij een psycholoog, ik heb schematherapie en emdr, naast t missen van het basis vertrouwen heb ik ook het label verlating/bindings angst en bodemloos.
Ik ben als baby afgestaan opgegroeid in een pleeggezin waarvan de moeder al vroeg overleden is en de vader een nieuwe relatie heeft gekregen die zijn pleegkinderen niet als zijn kinderen zag en hem daar in heeft mee genomen.
Mijn biologische moeder heeft nooit open gestaan voor contact, vaak de kans gegeven maar nooit geaccepteerd door haar.
Mijn eerste man heeft mij, toen onze oudste een half jaar was bedrogen had al een hele tijd een ander in het buitenland waar hij voor zijn werk veel was. Toen ik daar achter kwam bleek zij zwanger en heeft hij onze bankrekening leeg gehaald en is naar haar vertrokken. Echtscheiding is bij verstek uitgesproken en hij heeft ons kind nooit meer gezien ook nooit geen alimentatie betaald of enige interesse in hem gehad.
Ik heb mezelf toen beloofd dat als ik weer een relatie zou krijgen ik nooit meer een relatie zou willen met een man die voor zijn werk veel weg zou zijn, en dan bedoel ik dus niet thuis slapen voor een aantal nachten.
Nu mijn probleem, mijn huidige vriend is weg voor zijn werk ( buitenland) ik vind dit lastig. Ik heb in het begin van onze relatie verteld hoe ik hier over dacht, een paar weken geleden werd me mee gedeeld dat hij werk aangenomen had, maandag jl is hij vertrokken met het idee dat hij donderdag weer terug zou komen, ik spreek hem kort via de telefoon en tijdens een van die korte gesprekken vertelde hij dat hem nog twee extra klussen zijn aangeboden en dat hij daar wel blij mee was, vanavond even een kort telefoontje dat hij morgen niet thuis komt maar waarschijnlijk as maandag ofzo?
Ik ben hier niet blij mee, voel me daar stom over maar aan de andere kant ook niet eerlijk tegen over mezelf immers ooit heb ik mezelf iets beloofd..
t stomme is dat ik hem echt wel vertrouw, maar er is en blijft een stemmetje in mijn hoofd dat dat tegenspreekt, dat stemmetje ben ik via de emdr aan het aanpakken maar volgende afspraak staat pas volgende week vrijdag..
En nu, nu heb ik het moeilijk voel me alleen en in de steek gelaten, krijg amper de tijd om dit te bespreken. Hoe red ik me er voor nu door heen? Afleiding heb ik genoeg maar ik kom steeds in een leeg huis terug en word dan weer geconfronteerd met mezelf en gaat t molentje in mijn hoofd weer draaien.. en vraag ik me weer af wat ik mezelf aandoe?
Ik ben als baby afgestaan opgegroeid in een pleeggezin waarvan de moeder al vroeg overleden is en de vader een nieuwe relatie heeft gekregen die zijn pleegkinderen niet als zijn kinderen zag en hem daar in heeft mee genomen.
Mijn biologische moeder heeft nooit open gestaan voor contact, vaak de kans gegeven maar nooit geaccepteerd door haar.
Mijn eerste man heeft mij, toen onze oudste een half jaar was bedrogen had al een hele tijd een ander in het buitenland waar hij voor zijn werk veel was. Toen ik daar achter kwam bleek zij zwanger en heeft hij onze bankrekening leeg gehaald en is naar haar vertrokken. Echtscheiding is bij verstek uitgesproken en hij heeft ons kind nooit meer gezien ook nooit geen alimentatie betaald of enige interesse in hem gehad.
Ik heb mezelf toen beloofd dat als ik weer een relatie zou krijgen ik nooit meer een relatie zou willen met een man die voor zijn werk veel weg zou zijn, en dan bedoel ik dus niet thuis slapen voor een aantal nachten.
Nu mijn probleem, mijn huidige vriend is weg voor zijn werk ( buitenland) ik vind dit lastig. Ik heb in het begin van onze relatie verteld hoe ik hier over dacht, een paar weken geleden werd me mee gedeeld dat hij werk aangenomen had, maandag jl is hij vertrokken met het idee dat hij donderdag weer terug zou komen, ik spreek hem kort via de telefoon en tijdens een van die korte gesprekken vertelde hij dat hem nog twee extra klussen zijn aangeboden en dat hij daar wel blij mee was, vanavond even een kort telefoontje dat hij morgen niet thuis komt maar waarschijnlijk as maandag ofzo?
Ik ben hier niet blij mee, voel me daar stom over maar aan de andere kant ook niet eerlijk tegen over mezelf immers ooit heb ik mezelf iets beloofd..
t stomme is dat ik hem echt wel vertrouw, maar er is en blijft een stemmetje in mijn hoofd dat dat tegenspreekt, dat stemmetje ben ik via de emdr aan het aanpakken maar volgende afspraak staat pas volgende week vrijdag..
En nu, nu heb ik het moeilijk voel me alleen en in de steek gelaten, krijg amper de tijd om dit te bespreken. Hoe red ik me er voor nu door heen? Afleiding heb ik genoeg maar ik kom steeds in een leeg huis terug en word dan weer geconfronteerd met mezelf en gaat t molentje in mijn hoofd weer draaien.. en vraag ik me weer af wat ik mezelf aandoe?
woensdag 6 februari 2019 20:45
"ik heb mezelf toen beloofd dat als ik weer een relatie zou krijgen ik nooit meer een relatie zou willen met een man die voor zijn werk veel weg zou zijn, en dan bedoel ik dus niet thuis slapen voor een aantal nachten"
Als dat buitenland dingetje voor jou zo belangrijk is, heb je dat dan ook aan het begin van de relatie besproken met deze man?
Hoe lang ben je samen?
En waarom zou je jezelf niet aan je eigen belofte houden?
Als dat buitenland dingetje voor jou zo belangrijk is, heb je dat dan ook aan het begin van de relatie besproken met deze man?
Hoe lang ben je samen?
En waarom zou je jezelf niet aan je eigen belofte houden?
woensdag 6 februari 2019 20:50
tja dat is dus ook de vraag die ik mezelf stel, omdat dit nu pas speelt? Eerder was dit niet aan de orde en hij reageert daar nu ook vrij laconiek op, vind ook lastig om even snel te besprekenchocolol schreef: ↑06-02-2019 20:45"ik heb mezelf toen beloofd dat als ik weer een relatie zou krijgen ik nooit meer een relatie zou willen met een man die voor zijn werk veel weg zou zijn, en dan bedoel ik dus niet thuis slapen voor een aantal nachten"
Als dat buitenland dingetje voor jou zo belangrijk is, heb je dat dan ook aan het begin van de relatie besproken met deze man?
ja dat heb ik hem vrijwel aan het begin verteld
Hoe lang ben je samen?
al een aantal jaren
En waarom zou je jezelf niet aan je eigen belofte houden?
woensdag 6 februari 2019 20:58
Tja, wij kunnen natuurlijk niet zeggen wat je moet doen, want wij kunnen niet inschatten hoe de relatie is. Ik vind het wel naar voor je om te lezen dat hij er zo laconiek mee omgaat terwijl het jou zoveel doet. Kan me voorstellen dat je je dan niet begrepen voelt.
Ik denk dat je voor jezelf een keuze moet maken. Hoe is hij die jaren dat jullie samen zijn geweest, wel behulpzaam en begripvol? En hoe belangrijk is die belofte voor jezelf nog?
Kan het zijn dat je mogelijk nog 'verkeerde' mannen aantrekt? Dus dat je kiest voor iets wat je kent omdat je daar mee bekend bent terwijl het eigenlijk niet goed voor je is (mensen die afstand van jou doen.) Of is dit echt toeval? Want ik vind het wel bijzonder dat dit nu speelt, mijn partners bijvoorbeeld, hoefden eigenlijk nooit naar het buitenland en bij jou beiden!
Ik denk dat je voor jezelf een keuze moet maken. Hoe is hij die jaren dat jullie samen zijn geweest, wel behulpzaam en begripvol? En hoe belangrijk is die belofte voor jezelf nog?
Kan het zijn dat je mogelijk nog 'verkeerde' mannen aantrekt? Dus dat je kiest voor iets wat je kent omdat je daar mee bekend bent terwijl het eigenlijk niet goed voor je is (mensen die afstand van jou doen.) Of is dit echt toeval? Want ik vind het wel bijzonder dat dit nu speelt, mijn partners bijvoorbeeld, hoefden eigenlijk nooit naar het buitenland en bij jou beiden!
woensdag 6 februari 2019 21:08
Weet je Vienoir, het rotte is dat je zelf nu eigenlijk niet echt iets kunt doen. Behalve je er steeds heel bewust van te zijn dat je niet zozeer bang bent voor wat er echt aan de hand is (want je hebt geen signalen dat hij daar vreemd gaat oid), maar van je eigen rampfantasieen. Hoe rot die ook zijn, meer is het natuurlijk niet: fantasien.
En het kleine meisje in jou dat zoveel tekortgekomen is en die zovaak in de steek is gelaten is nu heel bang. En dat is niet gek! Wat een vreselijke dingen hebben de volwassenen je vroeger aangedaan zeg. Echt naar. Maar heb je geen oefeningen gekregen van je psycholoog over hoe je je gezonde volwassene kan versterken? Of het kleine meisje kan troosten en geruststellen?
Want daar kun je wel wat van gebruiken zo te lezen...
En het kleine meisje in jou dat zoveel tekortgekomen is en die zovaak in de steek is gelaten is nu heel bang. En dat is niet gek! Wat een vreselijke dingen hebben de volwassenen je vroeger aangedaan zeg. Echt naar. Maar heb je geen oefeningen gekregen van je psycholoog over hoe je je gezonde volwassene kan versterken? Of het kleine meisje kan troosten en geruststellen?
Want daar kun je wel wat van gebruiken zo te lezen...
woensdag 6 februari 2019 21:27
woensdag 6 februari 2019 21:42
@ Helena2,
Wbt oefeningen, ik ben nu ongeveer een jaar bij haar, we hebben schema’s herkend en mee aan de slag gegaan , met emdr zijn we nu pas begonnen met het stukje verlating. Daar zit ik nog vol midden in afgelopen vrijdag mee gestart dus na weeen zijn nog aanwezig
@zakdoek
Das n goeie maar ook n hele moeilijke.. heb jje daar een handvat voor? Ik zie dat nl nog niet voor me, ik word daar alleen intens verdrietig van als ik mezelf toesta daar diep over na re denken en dat trek ik nu niet
Wbt oefeningen, ik ben nu ongeveer een jaar bij haar, we hebben schema’s herkend en mee aan de slag gegaan , met emdr zijn we nu pas begonnen met het stukje verlating. Daar zit ik nog vol midden in afgelopen vrijdag mee gestart dus na weeen zijn nog aanwezig
@zakdoek
Das n goeie maar ook n hele moeilijke.. heb jje daar een handvat voor? Ik zie dat nl nog niet voor me, ik word daar alleen intens verdrietig van als ik mezelf toesta daar diep over na re denken en dat trek ik nu niet
woensdag 6 februari 2019 21:47
@chocolol
Werk is beide in een totaal andere branche dus dat is echt toeval, qua persoon ook totaal verschillend dus die overeenkomst zie ik totaal niet maar snap je vraag.
Het klopt wat zegt over fantasieën daar ben ik me van bewust, de angst is er gewoon al weet ik echt wel dat die niet rieeel is. En t relativeren gaat op dit soort momenten lastig .
De vraag die je steld over de belofte, dat is de juiste vraag die ik mezelf ook stel, aan de ene kant wil ik bij mezelf blijven maar aan de ander kant ben ik nu ook 20 jaar verder..
Werk is beide in een totaal andere branche dus dat is echt toeval, qua persoon ook totaal verschillend dus die overeenkomst zie ik totaal niet maar snap je vraag.
Het klopt wat zegt over fantasieën daar ben ik me van bewust, de angst is er gewoon al weet ik echt wel dat die niet rieeel is. En t relativeren gaat op dit soort momenten lastig .
De vraag die je steld over de belofte, dat is de juiste vraag die ik mezelf ook stel, aan de ene kant wil ik bij mezelf blijven maar aan de ander kant ben ik nu ook 20 jaar verder..
woensdag 6 februari 2019 21:49
Vienoir, wat een verdrietige achtergrond heb je. Het kan niet anders dan dat dat je diep heeft getekend.
Voor jou is het teleurstellend dat je vriend dit niet begrijpt.
Aan de andere kant denk ik dat heel veel mensen, zo niet de meesten, niet begrijpen hoe het is om zo in jezelf te staan als jij. Bodemloos, onveilig gehecht.
Voor een goede volwassen liefdesrelatie is die basis heel belangrijk, omdat je je anders zo rot kan gaan voelen als jij nu doet.
Therapie helpt misschien om er mee te dealen, maar het maakt nooit meer goed wat jij hebt gemist. En in een relatie heb je het zo nodig, dat je partner je kan begrijpen.
Je kunt hem niet verwijten dat hij het niet begrijpt. Het is iets heel basaals wat je wel of niet op doet in je vroege jeugd. Hij heeft het wel, jij hebt het niet. Ik denk dat jij ook niet begrijpt waarom het hem wel ogenschijnlijk makkelijk afgaat, dat vertrouwen, dat verbinden.
Is het een idee om op zoek te gaan naar lotgenoten, die begrijpen hoe jij relaties beleefd en waar je herkenning kan vinden? Met elkaar praten over hoe je dat dan doet in relaties?
Voor jou is het teleurstellend dat je vriend dit niet begrijpt.
Aan de andere kant denk ik dat heel veel mensen, zo niet de meesten, niet begrijpen hoe het is om zo in jezelf te staan als jij. Bodemloos, onveilig gehecht.
Voor een goede volwassen liefdesrelatie is die basis heel belangrijk, omdat je je anders zo rot kan gaan voelen als jij nu doet.
Therapie helpt misschien om er mee te dealen, maar het maakt nooit meer goed wat jij hebt gemist. En in een relatie heb je het zo nodig, dat je partner je kan begrijpen.
Je kunt hem niet verwijten dat hij het niet begrijpt. Het is iets heel basaals wat je wel of niet op doet in je vroege jeugd. Hij heeft het wel, jij hebt het niet. Ik denk dat jij ook niet begrijpt waarom het hem wel ogenschijnlijk makkelijk afgaat, dat vertrouwen, dat verbinden.
Is het een idee om op zoek te gaan naar lotgenoten, die begrijpen hoe jij relaties beleefd en waar je herkenning kan vinden? Met elkaar praten over hoe je dat dan doet in relaties?
patchouli_ wijzigde dit bericht op 06-02-2019 21:57
0.32% gewijzigd
woensdag 6 februari 2019 21:53
Tranen over mijn wangen van je bericht... waar vind ik lotgenoten? Nog nooit iemand tegen gekomen die “ het “ snapt...patchouli_ schreef: ↑06-02-2019 21:49Vienoir, wat een verdrietige achtergrond heb je. Het kan niet anders dan dat dat je diep heeft getekend.
Voor jou is het teleurstellend dat je vriend dit niet begrijpt.
Aan de andere kant denk ik dat heel veel mensen, zo niet de meesten, niet begrijpen hoe het is om zo in jezelf te staan als jij. Bodemloos, onveilig gehecht.
Voor een goede volwassen liefdesrelatie is die basis heel belangrijk, omdat je je anders zo rot kan gaan voelen als jij nu doet.
Therapie helpt misschien om er mee te dealen, maar het maakt nooit meer goed wat jij hebt gemist. En in een relatie heb je het zo nodig, dat je partner je kan begrijpen.
Je kunt hem niet verwijten dat hij het niet begrijpt. Het is iets heel basaals wat je wel of niet op doet in je vroege jeugd. Hij heeft het wel, jij hebt het niet. Ik denk dat jij ook niet begrijpt waarom het hè. Wel ogenschijnlijk makkelijk afgaat, dat vertrouwen, dat verbinden.
Is het een idee om op zoek te gaan naar lotgenoten, die begrijpen hoe jij relaties beleefd en waar je herkenning kan vinden? Met elkaar praten over hoe je dat dan doet in relaties?
woensdag 6 februari 2019 22:02
Krijg je van mijn bericht het idee dat ik het begrijp?
Ik kan me niet inleven in je gevoel, ik kan het wel begrijpen vanuit mijn professie.
Ik hoop dat je psycholoog je daar mee kan helpen, het zoeken naar lotgenoten. Want je bent niet de enige die hier mee worstelt, echt niet. En jij hebt ook nergens schuld aan, ik hoop dat je dat in ieder geval weet.
Voor je partner zou het ook niet gek zijn om lotgenotencontact te hebben met partners van. Want ik denk dat je partner ook tegen dingen aanloopt die hij heel moeilijk vindt. Dat doet niks af aan of hij van je houdt of niet.
woensdag 6 februari 2019 22:54
Ik vind het naar voor je dat je je zo in de steek gelaten voelt. 
en tegelijkertijd goed dat je van je asfchrijft hier op het forum.
Ik heb weliswaar niet dezelfde geschiedenis als jou, maar ik kan me denk ik redelijk goed inleven in je gevoel. Ik heb ook schematherapie en MBT therapie, om mezelf aan te leren mij alsnog in de tekort gekomen basisveiligheid te voorzien. Ik kamp oa. met verlatingsangst en mij niet goed kunnen verbinden met de ander. Dit uit zich in mijn relatie (ik heb een lat relatie) dat ik vaak angstig ben voor dat mijn vriend mij verlaat voor een ander.
Het is voor nu misschien een dooddoener maar uiteindelijk ga je met therapie leren om de gevoelens die je nu hebt beter te leren verdragen. Zoals hierboven al eerder is geschreven, is het gekwetste kind in jou behoorlijk aangewakkerd. Ik weet niet of je met therapie de verschillende modi hebt besproken?
Maar dat stemmetje dat je nu verteld wat je jezelf aandoet en de stem die misschien zegt dat je stom bent dat je in deze situatie zit, dat zijn kritische, veeleisende en straffende ouder modi.
Dat is niet wat je nu nodig hebt, het gekwetste kind heeft juist troost, aandacht, liefde, erkenning nodig.
Dus het logisch dat je je zo naar en in de steek gelaten voelt, het is logisch dat je daar angstig en verdrietig door raakt.
en tegelijkertijd goed dat je van je asfchrijft hier op het forum.
Ik heb weliswaar niet dezelfde geschiedenis als jou, maar ik kan me denk ik redelijk goed inleven in je gevoel. Ik heb ook schematherapie en MBT therapie, om mezelf aan te leren mij alsnog in de tekort gekomen basisveiligheid te voorzien. Ik kamp oa. met verlatingsangst en mij niet goed kunnen verbinden met de ander. Dit uit zich in mijn relatie (ik heb een lat relatie) dat ik vaak angstig ben voor dat mijn vriend mij verlaat voor een ander.
Het is voor nu misschien een dooddoener maar uiteindelijk ga je met therapie leren om de gevoelens die je nu hebt beter te leren verdragen. Zoals hierboven al eerder is geschreven, is het gekwetste kind in jou behoorlijk aangewakkerd. Ik weet niet of je met therapie de verschillende modi hebt besproken?
Maar dat stemmetje dat je nu verteld wat je jezelf aandoet en de stem die misschien zegt dat je stom bent dat je in deze situatie zit, dat zijn kritische, veeleisende en straffende ouder modi.
Dat is niet wat je nu nodig hebt, het gekwetste kind heeft juist troost, aandacht, liefde, erkenning nodig.
Dus het logisch dat je je zo naar en in de steek gelaten voelt, het is logisch dat je daar angstig en verdrietig door raakt.
