PTSS en de impact op de omgeving

Er is ernstige en verwaarloosde PTSS geconstateerd bij mijn partner. Er zijn meerdere gebeurtenissen aan te wijzen als oorzaak maar de belangrijkste zijn toch wel ervaringen als militair op missie voor de VN. Hij heeft niet in het Nederlandse leger gediend en de nazorg voor veteranen in zijn thuisland is om te janken.

Door de jaren heen heeft hij zichzelf manieren aangeleerd om met dingen om te gaan en dat is héél lang goed gegaan maar nu gaat het dus mis. Het belangrijkste symptoom bij hem is extreme vergeetachtigheid. Zo extreem dat artsen in eerste instantie dachten dat hij aan het dementeren was. Na een lang onderzoekstraject blijkt het gelukkig geen dementie te zijn (want daar is niks aan te doen) maar dus die PTSS.

Therapie moet verlichting gaan brengen, en de theorie is dat als de PTSS aangepakt wordt, er meer ruimte in zijn hoofd komt om weer dingen te gaan onthouden.
Hij wil zelf heel graag in therapie want dit is ook geen leven, zo zegt hij zelf. Dapper en moedig, vind ik, want alleen de gedachte aan moeten praten over wat hij heeft gezien en meegemaakt zorgt al voor herbelevingen en akelige nachtmerries.

De verwijzing voor specialistische GGZ is al in huis en maandag belt de praktijk waar hij graag heen wil om te kijken wanneer hij er terecht zou kunnen.

Het wordt zwaar, voor hem maar ook voor de mensen om hem heen. Het zal maanden, zo niet jaren, gaan duren voor hij weer een beetje op de rit is en ik verwacht dat het in het begin alleen maar zwaarder zal worden. De angst voor het praten zorgt al voor toename van de geheugen problemen.

Ik hoop in dit topic m'n gedachten te kunnen opschrijven en ervaringen uit te kunnen wisselen met andere naasten van iemand met PTSS. En wellicht ook mensen die zelf PTSS hebben.

Lieve help, het is dus bijna 4 maanden geleden dat ik dit topic opende... En jullie reageerden zo lief en behulpzaam en ik heb niks meer laten horen... Ik schaam me kapot, sorry!! Dank jullie wel voor jullie reacties!!

Ik ga wat dingen opschrijven waar ik tegenaan ben gelopen, wat er gebeurd is en waar ik mee zit. Alleen al het opschrijven zal me goed doen, denk ik zo. Iedere reactie gaat welkom zijn.

De therapie is in gang gezet. Waar hij in het begin de therapeut maar een rare snijboon vond die steeds maar teruggreep op dingen die er volgens mijn partner helemaal niet toe deden, vindt hij de therapeut inmiddels een geschikte kerel waar hij goed mee kan praten. Da's winst, denk ik.

Het is zwaar, en de weerstand om te gaan iedere week is behoorlijk groot maar hij gaat wèl. Zonder dat er op hem in gepraat hoeft te worden of iets. Hij is therapietrouw en daarom alleen al ben ik apetrots op hem (wat ik hem ook laat weten zo af en toe). Ik heb zelf ook PTSS, zij het van een andere orde, en vond het indertijd ook hels om te gaan naar die afspraken.

Zijn geheugen is aan het verbeteren. Dat viel eigenlijk pas echt goed op toen er een periode van een paar weken geen therapie was ivm vakantie van de therapeut. Toen was er een duidelijke terugval. Vervelend op dat moment, maar hij merkte het zelf ook en het blijkt een goede motivator.

Een enkele keer word ik bij zo'n afspraak mee naar binnen gevraagd. Officieel vanwege de taalbarrière, maar onofficieel omdat mijn aanwezigheid hem kennelijk kalmeert en ook omdat hij van mij sommige dingen makkelijker aanneemt dan van de therapeut. Of beter begrijpt als ik het uitleg, dat kan ook.

Ik vind het ook zwaar. Bij de afspraken zijn is zwaar. Niet om de dingen die gebeurd zijn te horen. Al zijn dat geen kleinigheidjes, maar ik heb me vanaf het begin gerealiseerd dat als je naar een oorlogsgebied gestuurd wordt (zelfs al is het voor de VN), je daar niet met de vijand gaat zitten klaverjassen. Wat er gebeurd is, dat kan ik aanhoren en loslaten. Maar dat hij er in al die jaren never nooit met iemand over heeft kunnen, durven of willen praten.... Omdat hij bang is voor hoe ze hem dan gaan zien... De eenzaamheid die er vanaf spat. In zijn eentje dat met zich mee dragen. Ouders, gezinsleden, familie, vrienden, niemand weet het. Ja, dat hij in het leger heeft gezeten en uitgezonden is geweest, de meesten weten dat wel maar hij heeft de indruk gewekt inderdaad heel druk te zijn geweest met klaverjassen oid.

Afijn, de therapie loopt en er veranderen dingen en zijn geheugen verbetert. So far loopt het eigenlijk volgens het boekje.
De nachtmerries zijn opvallender. Niet qua heftigheid of zo, maar omdat hij zich er nu pas goed van bewust is wat voor impact dat eigenlijk heeft. Geen enkele nacht doorslapen. Soms nachtenlang niet langer als 20 minuten aan een stuk kunnen slapen.
Jarenlang was hij heel trots op zijn zelfbeheersing. Naar nu blijkt omdat wat er toen gebeurde never ever nooit meer mag gebeuren, wat de ander ook doet. Dat een herhaling in ieder geval niet aan hem zal liggen, want hij heeft zichzelf 100% onder controle en heeft nu de vrijheid om te kiezen niet meer op die manier te reageren want die orders zijn er niet. Of had zichzelf onder controle... Want zoals met zoveel van dit soort dingen: als je je er van bewust bent, dan lukt het niet meer...
Hij is niet gewelddadig of agressief geworden, dat niet. Maar er zijn voorvallen geweest dat hij enorm kwaad werd en confrontaties bijna uitlokte. Daar is hij zelf enorm van geschrokken, en heeft zijn zelfbeeld nog meer geweld aangedaan.
Ik ben daar niet van geschrokken (al was het natuurlijk niet leuk om getuige van te zijn), had het zelfs wel verwacht dat zoiets zou kunnen gebeuren. Er komt zóveel los immers...

En op onze relatie heeft het natuurlijk ook zijn weerslag. Romantiek en sex zijn niet meer wat ze geweest zijn, en dat mis ik wel maar ik heb er ook vertrouwen in dat er wel weer een nieuwe, ongetwijfeld andere, balans in komt. Ook onze vrije tijd ziet er anders uit nu. Veel meer thuis, achter de geraniums, bijkomen en uitpuffen. Ook daar zal wel weer een balans in komen uiteindelijk.

Ik ben gelukkig in de gelegenheid om overdag wat bij te slapen als hij een heel moeilijke nacht heeft gehad, maar loop fysiek wel op mijn tandvlees inmiddels. Gelukkig gaat hij binnenkort met een vertrouwd persoon een dag of wat op pad. Kan ik ook even op adem komen.

Zo rondom veteranendag afgelopen zaterdag, was er natuurlijk veel in de media. Ik merk dat hij media mijdt dan. Er zit frustratie dat de waardering hier groter is dan in zijn thuisland, maar ook dat de hulp beter is en vooral toegankelijker. Hij heeft missies en opdrachten (of hoe je dat dan ook noemt in het Nederlands) moeten doen die niet in de boeken staan. En toen hij jaren terug met zijn hulpvraag in zijn thuisland aanklopte, was de reactie zo ongeveer van "je bent nooit de basis af geweest, waarom zouden we jou ergens mee moeten helpen?" en werd de figuurlijke deur voor zijn neus dichtgesmeten. Daarover zit er bij hem enorm veel woede.

Ik heb me ingelezen en georiënteerd (gemaild ook met iemand van het veteraneninstituut) over wat er allemaal te doen is voor niet-nederlandse veteranen. Niet zo gek veel (logisch ook), maar er zijn veteranencafé's waar hij welkom zou zijn. Therapeut denkt ook dat dat goed voor hem zou zijn, niet om minuut voor minuut te bespreken wat er allemaal is gebeurd. Maar gewoon om de herkenning, aan een half woord genoeg hebben als het gaat om het dagelijks leven. En om zelf te ervaren dat hij niet de enige is die ging uit idealisme, dingen moest doen om te overleven en gebroken terug is gekomen.
Hij is nog niet zover. Maar hij heeft het idee niet meteen naar de prullenbak verwezen, het ligt in de week zal ik maar zeggen.

De kinderen (pubers en jongvolwassenen) krijgen er niet zo heel erg veel van mee. Vragen zo af en toe hoe de therapie gaat en merken op dat het geheugen aan het verbeteren is, en voor de rest leeft ieder zijn eigen leven. Ook wel een beetje leeftijdsgebonden denk ik.

Ik denk dat ik zelf heel graag contact zou hebben met andere partners van veteranen. Maar dat moet nog maar heel even wachten. Een van de redenen dat hij nog niet naar zo'n veteranencafé wil nu, is dat hij bang is dat dan zijn "geheim" uitkomt. Hetzelfde zal gelden voor als ik naar contactmomenten voor partners van veteranen zal gaan.
Geeft niks, komt wel. Ik heb een lange adem en hij werkt er hard aan. Doet zijn stinkende best. En blijft oog houden voor mijn noden en wensen, ook als hij er nu niet aan tegemoet kan komen, ze zijn wel onderwerp van gesprek.

ella70 schreef: ↑

01-07-2019 17:19

Wat ik me altijd afvraag ,waarom wil je militair worden? Denk je dan niet een moment dat je nare dingen mee gaat maken met deze gevolgen?

Mijn partner is als dienstplichtige het leger in gegaan. Na afloop van zijn dienstplicht werd hem gevraagd om bij te tekenen, hij zou een opleiding krijgen en een betere toekomst hebben dan zijn leeftijdsgenoten uit de achterstandswijk waar hij vandaan kwam (dat het een Europees land is, maakt de toekomstperspectieven bij lange na niet hetzelfde als in Nederland).
Hij tekende, en werd uitgezonden. Die beloofde opleiding heeft hij nooit gehad.

Dank je wel Zazamaenade.

Ik heb gelukkig drie lieve mensen waar ik mijn ei bij kwijt kan. Mijn partner zou het besterven als hij dat wist, want niemand mag het weten. Ja, wel dat hij in therapie is i.v.m. die geheugenproblemen en dat er sprake is van PTSS, maar niets over de oorzaak.
Maar, zoals met meer dingen, dat ik er met mensen over praat is iets wat hij liever niet heeft, aanneemt dat ik dat weet, me het niet vierkant verboden heeft en stiekem toch ook wel snapt dat ik het wel doe en vooral: dat ik dat nodig heb. Het is een roze olifant in de kamer. Hij doet alsof die er niet is en ik wijs hem er niet op dat dat beest er wel staat.
Ach, niet alles hoeft benoemd en uitgesproken te worden.

Die drie mensen zijn mensen die ik absoluut vertrouw, mijn vader en twee dierbare vriendinnen. Ik vertel ze niet de details van wat ik weet, hoeft ook niet want daar zit ik dus niet mee. Maar kan wel van me af praten. Gewoon een bakkie doen en het totaal ergens anders over hebben. Of alleen maar hierover praten een paar uur lang. Ik heb ze aan het begin duidelijk gevraagd of ze bij mijn support team wilden horen, of ze me hiermee op deze manier wilden en konden helpen. En gelukkig was het antwoord drie keer ja. Ik heb er heel veel aan.

Ik hoop ook dat hij de schaamte achter zich kan laten. Zichzelf niet meer als een monster gaat leren zien. En inderdaad open kan staan voor contact met lotgenoten. Ook al is dat doodeng. Het zou een enorme stap zijn.

Wat me ontroert en soms een pietsie benauwd, is zijn aanhankelijkheid. Hij zoekt steun en houvast bij me op een soms aandoenlijke manier. En kennelijk vindt hij die steun en houvast ook bij me, en daar ben ik heel blij om dat ik hem in ieder geval op die manier kan helpen.

Aanhankelijkheid, maar geen afhankelijkheid. Hij heeft me graag bij zich, dat spreekt hij ook zo uit. En vraagt me mee naar de duvel en z'n ouwe moer. Maar ik zie het niet als afhankelijkheid omdat ik ook gewoon "nee" kan zeggen zonder dat hij z'n plannen cancelt of negatief doet tegen mij. En mij wel stimuleert/aanmoedigt om m'n eigen dingen te gaan doen, zonder hem, met m'n eigen "peeps".

En toch benauwt het me soms een beetje. Omdat hij er van uit gaat dat ik bij hem ben/met hem mee ga tenzij anders aangegeven/afgesproken. In plaats van andersom. Heb ik het al wel eens met hem over gehad. Hij snapt me, probeert het ook niet meer als vanzelfsprekend aan te nemen, en toch gebeurt dat steeds weer.
Omdat hij me royaal de ruimte geeft als ik die neem, en dan niet aan me gaat trekken of zielig of moeilijk gaat doen, laat ik het maar en neem ik wat vaker die ruimte. Preventief, zeg maar. In plaats van dat pas te doen als ik het weer benauwend vind.

Ontroerend vind ik het op momenten als ik bijvoorbeeld midden in de nacht in de woonkamer zit omdat ik zelf niet kan slapen en een beetje tv zit te kijken en hij wakker schrikt uit een nachtmerrie en me kwijt is. Hij staat dan ineens midden in de woonkamer, als een verdwaald jochie. Ook dan niet eisend of dwingend of vol onuitgesproken verwachtingen. Maar angstig en zoekend naar troost en houvast.
Of als z'n geheugen weer een ATV-dagje heeft en hij er door iemand op gewezen wordt dat een bepaald iets hem wel verteld is. Dan kijkt hij me hulpeloos aan en zegt zachtjes "dat wist ik ècht niet..."

Ik probeer heel duidelijk en resoluut om niet de kastanjes voor hem uit het vuur te halen. Dat verwacht hij ook niet van me. Hij is mijn partner, niet mijn patiënt. Maar er zijn dagen dat ik toch met kastanjes loopt te sjouwen, zal ik maar zeggen. Of dat zijn kastanjes wel gewoon aangefikt zijn en hij niet kan overzien wat de beste aanpak en mogelijk gevolg is. Ja, dan help ik wel. Natuurlijk help ik dan wel.

Och, gelukkig is hij gewoon wel heel erg aangenaam gezelschap, ben ik ook gewoon graag bij hem en vind ik het meestal ook gewoon leuk of gezellig om met hem mee te gaan.
Maar.. ja, dit is echt een gebied waarop onze relatie heel erg veranderd is en mijn rol soms wel heel erg verzorgend. Hij heeft er behoefte aan maar geen nood aan, het doet hem goed maar hij kan ook zonder als het moet of als het zo uitkomt. En, voor mij nog wel het belangrijkste denk ik, ik geef hem die verzorging graag en ben blij dat ik hem op deze manier kan bijstaan.

Slapeloze nacht... Hij droomt en draait en maakt geluiden... Af en aan, maar hij heeft duidelijk een slechte nacht qua nachtmerries.
En deze nacht houdt het mij wakker. Dat doet het niet altijd, maar nu wel.

Om half zeven gaat de wekker. Werk. En ik had net gisteren en eergisteren zo fijn bij kunnen tanken en bij kunnen slapen. Ben moe...

Allesmag schreef: ↑

03-07-2019 08:50

Pittig hoor! Ik heb niet alles gelezen dus misschien staat het er al, maar gebruikt je man geen slaapmedicatie? Dat kan het voor jullie beide een stuk makkelijker maken misschien?

Hij wil geen slaapmedicatie gebruiken. Heeft hij wel gedaan, maar zegt dat hij zich daardoor als een zombie ging voelen. En de nachtmerries kwamen toch, en heftiger. Dus voor hem is het geen oplossing helaas.

kapow schreef: ↑

03-07-2019 09:55

Zou hij het prettiger vinden als je hem dan wakker maakt? Ik heb dit wel aan mijn vriend gevraagd (ik heb cPTSS) want aan mijn nachtmerries lijkt soms geen einde te komen.

Nee dat wil hij liever niet. Soms doe ik het wel, als hij heel heftig reageert. Maar als ik hem wakker maak, dan zit hij nog midden in die herinnering en heeft zeker een half uur nodig om weer echt "bij" te zijn. Als ik hem niet wakker maak, dan weet hij bij wakker worden nog wel dat hij nachtmerries heeft gehad maar voelt het al weer afstandelijker voor hem.

Zazamaenade schreef: ↑

03-07-2019 10:10

NowWhat, weten jullie van het bestaan van hulphonden voor mensen met ernstige PTSS?
Die zijn bijvoorbeeld ook getraind in het wakker maken wanneer iemand een nachtmerrie heeft, of het bespeuren van herbelevingen en grote angst, en het afleiden van hun mens als dat weer eens mis dreigt te gaan.

Ik heb er zelf geen ervaring mee maar het moet wel te vinden zijn als je gaat zoeken, en misschien leest er iemand mee die daar wel meer van weet.

Staat wel op het lijstje voor misschien ooit. Het is nu nog te vroeg, in verschillende opzichten. De therapie is net gestart en het is afwachten wat dat op gaat leveren. Maar ook verandert hij teveel nu, en te snel, om een hulphond echt nuttig te laten zijn.
Als e.e.a. gestabiliseerd is kan bekeken worden of hij er baat bij zou hebben. En als dat zo zou zijn, dan gaan we daar ook serieus werk van maken.