Psyche
alle pijlers
Mensen die dood gaan
woensdag 13 maart 2019 13:18
lieve mensen,
Ik weet het wel, mensen die dood gaan, het is de natuur, het hoort bij het leven, het is toeval, pech, etc etc. Maar de laatste paar jaar overlijden er steeds jonge mensen in mijn omgeving. Mensen van mijn leeftijd (begin 40) of jonger. Vrienden, familie, kennissen. Terwijl oude mensen maar blijven leven en leven. Niet dat zij er wat aan kunnen doen natuurlijk...
Ik zat gisteren weer bij een uitvaart gewoon te trillen van woede. Weer een goede vriend, een jonge vader, een goed mens. Weer iemand die nog vol was van levenslust en plannen. Een grote vergissing van de cosmos.
Het is de 6e jonge persoon in mijn directe omgeving binnen nog geen 3 jaar. Ik heb de officiele statistieken niet aan mijn kant, maar het lijkt wel een epidemie.
Ik ben eigenlijk gewoon boos op het leven zelf. De willekeur en het zinloze geweld waarmee jonge mensen weggerukt worden uit hun leven. Wie is de volgende, vraag ik me steeds af. Misschien ben ik dat wel zelf, of mijn man, mijn beste vriendin, mijn broer, mijn zus, wie weet.
Ik ben elke dag weer dankbaar dat ik uberhaupt leef. Dankbaar dat ik en mijn man gezond zijn, en voor alles wat we hebben. Ik heb alles goed geregeld voor de zekerheid.
Maar het geeft me geen rust.
Wat moet ik met mijn boosheid? Ik ben geen boosaardig persoon. Maar ik koester mijn woede ook. Want anders moet ik berusten en accepteren, en dat kan ik niet. Liever boos zijn dan berusten in deze onzin...
Ik weet het wel, mensen die dood gaan, het is de natuur, het hoort bij het leven, het is toeval, pech, etc etc. Maar de laatste paar jaar overlijden er steeds jonge mensen in mijn omgeving. Mensen van mijn leeftijd (begin 40) of jonger. Vrienden, familie, kennissen. Terwijl oude mensen maar blijven leven en leven. Niet dat zij er wat aan kunnen doen natuurlijk...
Ik zat gisteren weer bij een uitvaart gewoon te trillen van woede. Weer een goede vriend, een jonge vader, een goed mens. Weer iemand die nog vol was van levenslust en plannen. Een grote vergissing van de cosmos.
Het is de 6e jonge persoon in mijn directe omgeving binnen nog geen 3 jaar. Ik heb de officiele statistieken niet aan mijn kant, maar het lijkt wel een epidemie.
Ik ben eigenlijk gewoon boos op het leven zelf. De willekeur en het zinloze geweld waarmee jonge mensen weggerukt worden uit hun leven. Wie is de volgende, vraag ik me steeds af. Misschien ben ik dat wel zelf, of mijn man, mijn beste vriendin, mijn broer, mijn zus, wie weet.
Ik ben elke dag weer dankbaar dat ik uberhaupt leef. Dankbaar dat ik en mijn man gezond zijn, en voor alles wat we hebben. Ik heb alles goed geregeld voor de zekerheid.
Maar het geeft me geen rust.
Wat moet ik met mijn boosheid? Ik ben geen boosaardig persoon. Maar ik koester mijn woede ook. Want anders moet ik berusten en accepteren, en dat kan ik niet. Liever boos zijn dan berusten in deze onzin...
woensdag 13 maart 2019 13:26
Boos zijn is slecht voor je hart, zeker als er geen einde aan je boosheid in zicht is.
En het is altijd al zo geweest dat best veel mensen (en dieren en planten) sterven voordat ze versleten zijn, het is alleen door de aanhoudende boodschap van de politiek 'dat we allemaal gemiddeld veel ouder worden', dat we verkeerde verwachtingen hebben aangeleerd.
En daarbovenop heb je nu wel erg veel sterfgevallen van jongere mensen in je directe omgeving meegemaakt.
Praat eens met een praktijkondersteuner, dit verdriet is ook moeilijk te verwerken.
En het is altijd al zo geweest dat best veel mensen (en dieren en planten) sterven voordat ze versleten zijn, het is alleen door de aanhoudende boodschap van de politiek 'dat we allemaal gemiddeld veel ouder worden', dat we verkeerde verwachtingen hebben aangeleerd.
En daarbovenop heb je nu wel erg veel sterfgevallen van jongere mensen in je directe omgeving meegemaakt.
Praat eens met een praktijkondersteuner, dit verdriet is ook moeilijk te verwerken.
woensdag 13 maart 2019 13:37
Mijn man is jong overleden. Toen zeiden veel mensen ook tegen mij: "het maakt me zo boos". Ik heb dat nooit zo goed begrepen. Het zal wel frustratie geweest zijn, maar je kunt er niets mee. Het is inderdaad het leven, en in feite is er niet eens iets oneerlijks aan. Het is zoals het is. Dus tenzij je echt een reden hebt om je boos te maken, omdat iemand opzettelijk het leed veroorzaakt heeft bijvoorbeeld, zou ik het loslaten. Je vertrouwen in het leven wankelt voor even, dat is begrijpelijk, maar het is ook een levensles. Waardeer wat je hebt, leef bij de dag en verspil je energie niet aan woede die nergens toe leidt.
woensdag 13 maart 2019 13:38
parbleumondieu schreef: ↑13-03-2019 13:26Boos zijn is slecht voor je hart, zeker als er geen einde aan je boosheid in zicht is.
En het is altijd al zo geweest dat best veel mensen (en dieren en planten) sterven voordat ze versleten zijn, het is alleen door de aanhoudende boodschap van de politiek 'dat we allemaal gemiddeld veel ouder worden', dat we verkeerde verwachtingen hebben aangeleerd.
En daarbovenop heb je nu wel erg veel sterfgevallen van jongere mensen in je directe omgeving meegemaakt.
Praat eens met een praktijkondersteuner, dit verdriet is ook moeilijk te verwerken.
Boos zijn is slecht voor je hart?
De aanhoudende boodschap van de politiek?
Djieezzzzz.
Maar goed, TO: het is nogal wat, die sterfgevallen in je omgeving. Kan me voorstellen dat je er woest om wordt.
Misschien kun je in wat gesprekken met een coach, psycholoog of praktijkondersteuner (wie weet) het allemaal een beetje op een rijtje zetten.
En een knuffel: ::hug::
Wat eten we vanavond?
woensdag 13 maart 2019 13:50
Boos is een uiting van iets wat eronder ligt.
In jouw geval denk ik dat je ontzettend bang bent.
Omdat je het willekeur noemt.
Met andere woorden: het is niet zo dat alleen mensen van 89 dood gaan. Dus het kan jou ook zomaar overkomen.
Lijkt me geen slecht plan, als dit je dagelijks leven begint te beïnvloeden, om er eens met iemand over te praten.
We staan namelijk allemaal in de rij voor wat hierna komt, maar niemand weet op welke plek we staan.
In jouw geval denk ik dat je ontzettend bang bent.
Omdat je het willekeur noemt.
Met andere woorden: het is niet zo dat alleen mensen van 89 dood gaan. Dus het kan jou ook zomaar overkomen.
Lijkt me geen slecht plan, als dit je dagelijks leven begint te beïnvloeden, om er eens met iemand over te praten.
We staan namelijk allemaal in de rij voor wat hierna komt, maar niemand weet op welke plek we staan.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 13 maart 2019 13:54
Ik herken dit beeld. Ik heb in de laatste 8 jaar 11 mensen verloren, ook van erg jong tot oud. Het lijkt wel een domino spel, de een is nog maar net begraven of de ander krijgt een fatale diagnose of een auto ongeluk. Het lijkt ook allemaal zo vreselijk onrechtvaardig, ik zat dan in het gedachten patroon van; waarom mijn beste vriendin, die nog nooit iemand iets kwaads heeft aangedaan en dan drie kleintjes en een man achterlaat en niet die smerige vuile verkrachter of moordenaar die stokoud mag worden. Het heeft bij mij ook even geduurd voordat ik mezelf weer een andere beeldvorming kon geven. Er zijn op dit moment ook een aantal mensen om me heen die kerst waarschijnlijk niet meer meemaken. Maar ik pak het nu anders aan, ik ben er voor ze als ze me nodig hebben, ik sta klaar voor de nabestaanden en geef liefde, warmte en genegenheid. Ik zorg dat ik
niet boos meer word, maar aanvaard de loterij van het leven. zoals je zegt, ik denk ook weleens ben ik of mijn man of een van mijn kinderen straks aan de beurt.
Ik ga de bossen in met de honden, snuif de frisse lucht, bewonder de natuur en daarnaast mediteer ik en vind daar rust. Boos worden heeft geen zin, want je vreet jezelf op, wat je op den duur gaat kosten. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien, maar rouwen moet je leren, en positief weer verder gaan ook. Zoals hier al is voorgesteld praat er met iemand over die je begeleiden in dit process.
niet boos meer word, maar aanvaard de loterij van het leven. zoals je zegt, ik denk ook weleens ben ik of mijn man of een van mijn kinderen straks aan de beurt.
Ik ga de bossen in met de honden, snuif de frisse lucht, bewonder de natuur en daarnaast mediteer ik en vind daar rust. Boos worden heeft geen zin, want je vreet jezelf op, wat je op den duur gaat kosten. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien, maar rouwen moet je leren, en positief weer verder gaan ook. Zoals hier al is voorgesteld praat er met iemand over die je begeleiden in dit process.
Liefde is een werkwoord
woensdag 13 maart 2019 13:58
Het is allemaal willekeur, ook het feit dat het nu in jouw naaste omgeving zoveel gebeurt. Ik ben 45 en heb gelukkig nog nooit een naaste verloren die zo dicht bij me stond dat ik er om moest rouwen. Daar heb ik ongelooflijk mazzel mee, dat besef ik me.
Het leven is niet eerlijk. Wie denkt dat dat wel zo is, komt van een koude kermis thuis en ik kan me voorstellen dat je dan frustratie of woede voelt.
Gelovige mensen zeggen 'het is God's wil' en daar worden anderen dan weer heel boos om.
Maar de mechaniek die er achter zit: het accepteren omdat je het niet kunt veranderen en er ook niemand is op wie je boos zou kunnen zijn, begrijp ik wel.
Het leven is niet eerlijk. Wie denkt dat dat wel zo is, komt van een koude kermis thuis en ik kan me voorstellen dat je dan frustratie of woede voelt.
Gelovige mensen zeggen 'het is God's wil' en daar worden anderen dan weer heel boos om.
Maar de mechaniek die er achter zit: het accepteren omdat je het niet kunt veranderen en er ook niemand is op wie je boos zou kunnen zijn, begrijp ik wel.
woensdag 13 maart 2019 14:02
Ja, het is oneerlijk als iemand die vol in het leven staat, overlijd. En daar mag je gewoon verdrietig over zijn. Maar waarom een schaduw over je eigen leven laten vallen door boos en wrokkig te zijn en deze zelfs te willen koesteren?
Accepteren dat het leven soms gewoon oneerlijk lijkt, betekent niet dat je niet verdrietig bent of dat je het niet liever anders had gezien.
Maar boos en wrokkig blijven, zorgt er wel voor dat je de tijd die jou gegeven is, met je familie en vrienden, minder zinvol gebruikt. Je bent dan te druk om te genieten van wat er wel is.
Accepteren dat het leven soms gewoon oneerlijk lijkt, betekent niet dat je niet verdrietig bent of dat je het niet liever anders had gezien.
Maar boos en wrokkig blijven, zorgt er wel voor dat je de tijd die jou gegeven is, met je familie en vrienden, minder zinvol gebruikt. Je bent dan te druk om te genieten van wat er wel is.
dianaf wijzigde dit bericht op 13-03-2019 14:06
20.04% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 maart 2019 14:04
Wat een mooie uitspraak.Doreia* schreef: ↑13-03-2019 13:50Boos is een uiting van iets wat eronder ligt.
In jouw geval denk ik dat je ontzettend bang bent.
Omdat je het willekeur noemt.
Met andere woorden: het is niet zo dat alleen mensen van 89 dood gaan. Dus het kan jou ook zomaar overkomen.
Lijkt me geen slecht plan, als dit je dagelijks leven begint te beïnvloeden, om er eens met iemand over te praten.
We staan namelijk allemaal in de rij voor wat hierna komt, maar niemand weet op welke plek we staan.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 maart 2019 14:15
Ik heb in mijn jonge jaren, tiener tot begin 20, ook veel mensen verloren. Familieleden die ineens achter elkaar gingen, waarvan beide opa's die ook nog eens een vaderrol vervulden in mijn leven. Maar ook vrienden; vermoord, zelfmoord, ongelukken, ziekten en bizarre ongevallen.
Ik kan mij zo goed voorstellen dat dat iets met je doet. Zelf heb ik hier issues aan overgehouden waar ik eigenlijk pas sinds kort een beetje vanaf ben.
Heel veel sterkte met het acceptatieproces hierin. Ik begrijp je heel goed.
Ik kan mij zo goed voorstellen dat dat iets met je doet. Zelf heb ik hier issues aan overgehouden waar ik eigenlijk pas sinds kort een beetje vanaf ben.
Heel veel sterkte met het acceptatieproces hierin. Ik begrijp je heel goed.
woensdag 13 maart 2019 14:58
Boosheid is een emotie die je begrijpt en snapt. Vaak is het gewoon niet kunnen begrijpen en je machteloos voelen.
Sommige mensen worden 100, terwijl anderen bij de geboorte al dood gaan. Waarom? Daar kan je geen zinnig woord over zeggen. Het is soms gewoon dikke pech. Het heeft niets te maken met het feit of dat je een goed mens bent of niet, of dat je een gezin hebt met jonge kinderen, of dat je een veroordeelde misdadiger bent.
Probeer het los te laten, je kan het niet veranderen.
Sommige mensen worden 100, terwijl anderen bij de geboorte al dood gaan. Waarom? Daar kan je geen zinnig woord over zeggen. Het is soms gewoon dikke pech. Het heeft niets te maken met het feit of dat je een goed mens bent of niet, of dat je een gezin hebt met jonge kinderen, of dat je een veroordeelde misdadiger bent.
Probeer het los te laten, je kan het niet veranderen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 13 maart 2019 15:13
Doreia* schreef: ↑13-03-2019 13:50Boos is een uiting van iets wat eronder ligt.
In jouw geval denk ik dat je ontzettend bang bent.
Omdat je het willekeur noemt.
Met andere woorden: het is niet zo dat alleen mensen van 89 dood gaan. Dus het kan jou ook zomaar overkomen.
Lijkt me geen slecht plan, als dit je dagelijks leven begint te beïnvloeden, om er eens met iemand over te praten.
We staan namelijk allemaal in de rij voor wat hierna komt, maar niemand weet op welke plek we staan.
Ik moest ineens huilen toen ik dit las...
Ik denk dat ik ook bang ben om mijn boosheid los te laten omdat ik dan het grote verdriet onder ogen moet zien...
En je laatste zin is zo mooi.
anoniem_64020a4616e26 wijzigde dit bericht op 13-03-2019 15:34
0.07% gewijzigd
woensdag 13 maart 2019 15:26
Kazuko schreef: ↑13-03-2019 13:54Ik herken dit beeld. Ik heb in de laatste 8 jaar 11 mensen verloren, ook van erg jong tot oud. Het lijkt wel een domino spel, de een is nog maar net begraven of de ander krijgt een fatale diagnose of een auto ongeluk. Het lijkt ook allemaal zo vreselijk onrechtvaardig, ik zat dan in het gedachten patroon van; waarom mijn beste vriendin, die nog nooit iemand iets kwaads heeft aangedaan en dan drie kleintjes en een man achterlaat en niet die smerige vuile verkrachter of moordenaar die stokoud mag worden. Het heeft bij mij ook even geduurd voordat ik mezelf weer een andere beeldvorming kon geven. Er zijn op dit moment ook een aantal mensen om me heen die kerst waarschijnlijk niet meer meemaken. Maar ik pak het nu anders aan, ik ben er voor ze als ze me nodig hebben, ik sta klaar voor de nabestaanden en geef liefde, warmte en genegenheid. Ik zorg dat ik
niet boos meer word, maar aanvaard de loterij van het leven. zoals je zegt, ik denk ook weleens ben ik of mijn man of een van mijn kinderen straks aan de beurt.
Ik ga de bossen in met de honden, snuif de frisse lucht, bewonder de natuur en daarnaast mediteer ik en vind daar rust. Boos worden heeft geen zin, want je vreet jezelf op, wat je op den duur gaat kosten. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien, maar rouwen moet je leren, en positief weer verder gaan ook. Zoals hier al is voorgesteld praat er met iemand over die je begeleiden in dit process.
Wat herkenbaar. Zo voelt het ook voor mij de laatste tijd.
Bij mij waren het er ook 11 in de laatste 8 jaar... Maar de laatste jaren gaat het ineens zo hard.
De balans is zoek voor mij op dit moment.
anoniem_64020a4616e26 wijzigde dit bericht op 13-03-2019 15:35
0.03% gewijzigd
