Bang voor de dood (extreem)

Hallo,

Ik ben hier nieuw, dus ik zal mijzelf kort voorstellen. Ik ben een vrouw van 28 jaar oud en heb 2 katten. Ben alleenstaand en al 5 jaar ziek thuis. Ik heb veel gezondheidsproblemen tegelijk gehad waardoor mijn lichaam erg zwak is geworden en ik nu bezig ben met revalideren. Ik ben van nature een piekeraar en niet altijd even positief maar de laatste jaren heb ik een zeer positive kijk op alles gekregen, omdat dit moest.

Maar nu heb ik een probleem. Ik ben zeer angstig voor de dood. Nu hebben de meeste mensen wel een zekere angst voor de dood, maar laten deze angst ook weer los en gaan verder met leven.

Ook ken ik periodes in mijn leven dat de dood als uitkomst werd gezien. Toen ik bijvoorbeeld veel pijn had en alleen nog maar op bed kon liggen. Of toen mijn oma overleed.

Ik zit dus al 5 jaar ziek thuis, en dan ook echt thuis. Ik doe vrijwel geen leuke dingen. Dit om een beetje een idee te geven van mijn situatie. Ik ben dus veel alleen en vooral veel alleen met mijn gedachten, iets dat voor een piekeraar niet echt bevorderend is.

Ik geloof niet in God. Ik geloof soms dat er meer is, maar dit overdenk ik en dan kom ik toch tot de conclusie dat het vast niet zo zal zijn. Ik heb eens een geest gezien bijvoorbeeld maar ik relativeer dat het waarschijnlijk niet echt is geweest. Ook droomde ik eens dat mijn opa mij een knuffel gaf, en ik schrok wakker en voelde de knuffel ook echt. Maar dat zal wel iets van een aanspanning van spieren zijn geweest.

Dus als ik dood ga, of beter gezegd, wanneer ik dood ga. Is er niets. En dat is nou net hetgeen dat mij beangstigd. Ik kan best logisch nadenken, al zeg ik het zelf. Hoe kan ik bang zijn voor niets? Totaal niet logisch. Maar toch ben ik het. Het is alsof mijn gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten.

Ik weet ook heel goed dat ik dit bekijk vanuit mijn visie op het leven van nu. Ik ben 28, ziek, maar wel bezig met herstel. Het leven heeft mij nog alles te bieden. Hoe zou dat voelen wanneer ik 80 ben en al veel dierbaren heb verloren? Mijn opa werd 82. En hij wilde dood. Ik heb het geluk gehad dat ik hierover met hem heb kunnen praten. Hij gaf aan dat hij een mooi leven heeft gehad. De manier waarop hij is gestorven heb ik als traumatisch ervaren. Een lijdensweg van 2 weken niet eten en niet drinken, half verlamd en niet meer kunnen praten. Dit gun ik niemand. Maar mijn opa was wel gelovig en hoopte dat hij mijn oma weer zou zien. Hij zei "laat het mij geloven, als het niet zo is, dan weet ik dat toch niet als ik dood ben".

Het leven voelt voor mij de laatste tijd als zinloos. En dat is het ook. De zin kun je natuurlijk zelf geven, maar uiteindelijk heeft dat ook geen zin want ik ga dood.

De dood haalt het plezier weg uit mijn leven. Waarom er nog iets van maken? Er is geen zin. Geen nut.

Ik ben bang voor het niets. En aan de andere kant denk ik... tja, maar dan ben je ook niet bang meer.

Ik heb zoveel om voor te leven. Ik ben bang dat het over is voordat ik geleefd heb. Ik wil niet dood. Het maakt me boos en verdrietig. Onmacht. Natuurlijk weet je dat je dood gaat. Maar het weten en het echt beseffen/voelen zijn 2 verschillende dingen.

Het liefst wil ik de dood leren accepteren. Maar ik weet niet hoe. Hoe moet ik hiermee omgaan. Het is te groot. Teveel. Te moeilijk. Ik kan het niet bevatten. Ik ben bang dat het elk moment kan gebeuren en ik het leven moet missen.

En geloof me. Ik weet dat het geen zin heeft hierover te denken. Dat ik moet genieten. Mijn energie in mijn herstel moet steken. Leven! En dat wil ik ook. Maar die nare gedachte blijft, ik weet het niet meer.

Hopelijk heeft iemand goede raad. Of iemand die hetzelfde voelt. Of iemand die mij een andere kijk zou kunnen geven. Hoe kijk jij er naar?

Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties.

Elastiekje22 schreef: ↑

16-04-2019 22:35

Je hebt de oorzaak van jouw probleem zelf al aangegeven, je bent te veel alleen met jouw gedachten. Los dat stuk op, dan stopt de angst vanzelf.

Dankjewel voor je reactie. Ik denk dat ik er zeker minder over zal denken wanneer ik weer mijn leven oppak. Al is dat helaas niet iets wat binnen nu en een half jaar zo snel zal gebeuren.

parbleumondieu schreef: ↑

16-04-2019 22:38

Ik denk dat je wat voorbarig bent om bang te zijn. Je bent boos omdat je nog niet dood wil gaan, maar je gaat ook nog niet dood.
De dood is precies hetzelfde voor mensen met een zinnig leven als voor mensen zonder een zinnig leven, dat denk ik. Dood is dood. Het is het leven wat we nog willen vasthouden en waar we nog iets mee willen.
Het piekeren brengt jou angst en stress en het houdt de dood niet op afstand en geeft ook je leven niet meer zin. Daarom is negeren prettiger en handiger als je je nog wil focussen op doelen in je leven.

Dankjewel voor je reactie.

Je hebt helemaal gelijk dat het piekeren niets positiefs brengt. Dat weet ik. Dat frustreert me ook.

Ik denk persoonlijk dat ik de dood meer zal kunnen accepteren als ik ook echt geleefd heb. Nu heb ik dat niet. En inderdaad, dood is dood, of je nu goed of slecht bent geweest.

Door mijn gezondheid ben ik wel dicht bij de dood geweest, of was het in ieder geval een vrij realistisch scenario. Denk dat dat ook wel invloed heeft op mijn gedachten.

Nogmaals dank voor je reactie.

Hondenmuis schreef: ↑

16-04-2019 22:40

Hoi Asiram,

Niet zozeer tips, maar wel een blijk van herkenning. Ben niet chronisch ziek, maar worstel ook erg met (angst voor) de dood, het 'niets' wat er daarna is, het machteloze en het grotere plaatje 'het heelal'.
Kan het overdag makkelijker van me afzetten dan s avonds. Heb jij dat ook? Afleiding helpt mij wel goed.

En verder helaas niet echt tips...
Ben ook niet gelovig; wel ooit een theorie gelezen, die ik enigszins geruststellend vond en waaraan ik me maar probeer vast te houden.

Heb je iemand met wie je erover kunt praten? Je ouders bijvoorbeeld?

Hoi =).

Bedankt voor je reactie.

Vervelend dat jij er ook mee worstelt. Ik weet hoe het voelt en dat is zeker niet fijn.

Klopt. In de avond heb ik er meer last van. Raar eigenlijk want middag, avond, ochtend, maakt voor mij qua dagindeling niet zoveel uit.

Ik kan er enigzins met mijn moeder over praten maar ik wil haar daar niet teveel mee belasten. Ik merk dat zij zich anders teveel zorgen om mij maakt en dat wil ik niet.

Mijn vriendinnen herkennen het niet. Die vinden het bijna allemaal een fijn idee dat het leven eindig is xD.

Dankjewel

parbleumondieu schreef: ↑

16-04-2019 22:50

Mag ik een beetje bot zijn?
Als je gestorven was, had je nu van niks geweten. Dan was je nu niet verdrietig, of bang geweest.
Gelukkig leef je en heb je vooruitzicht op meer mogelijkheden om nog ervaringen op te doen die je leuk vindt, of de moeite waard. Je bent er nog. En dat duurt nog wel even blijkbaar. Hopelijk kom je er zover bovenop dat je veel dingen kan doen die je graag wil doen.

Dat is niet bot hoor, dat is gewoon zoals het is. En ik weet met mijn verstand dat je helemaal gelijk hebt maar toch krijg ik mijn gevoel niet zover.

Dankjewel. Het vooruitzicht op beter worden en leuke dingen doen is ook hetgeen waar ik t allemaal voor doe. En omdat dat zo belangrijk is ben ik misschien wel extra bang het te verliezen.

S-Meds schreef: ↑

16-04-2019 22:52

je hebt dus vooral last van die gedachten en niet van de dood

Klopt. Ik zou willen dat ik het uit kon zetten.

Claudia2010 schreef: ↑

16-04-2019 22:52

Wat naar dat je dit hebt. Ik heb het ook wel eens en als ik me dan teveel mee laat slepen door die gedachtes word ik heel bang.
Maar je maakt jezelf bang. Jij maakt het groter en eng en ongrijpbaar.

Probeer afleiding te zoeken, misschien door hier wat te lezen, een mooi boek, happy foto’s.

Als het echt diep zit moet je er misschien eens over praten met huisarts, maatschappelijk werkster oid.

Hou je taai

Klopt, ik doe het zelf. Ik doe het mezelf aan door er aan te blijven denken. Ik los er niets mee op. Ik ga niet opeens niet dood als ik er maar heel heel verdrietig om ben. Het enige dat ik doe is mijn leven verpesten. En toch kan ik t niet uitzetten.

Dankjewel voor je tips. Ik probeer ook zeker afleiding te zoeken en dat lukt af en toe ook wel =).

retrostar schreef: ↑

16-04-2019 22:45

Je klinkt depressief. Hoe zou je de dood moeten kunnen accepteren als het je tijd nog niet is. De mens is erop gemaakt om zich met tien nagels vast te houden aan elk sprankje leven. Je kan nóg zo ongelukkig zijn, maar als je echt oog in oog staat met de dood vecht je voor je leven.

Je opa wist dat hij niet meer lang te leven had. Het was een aflopende zaak voor hem en hij wist het. Hij had nog een paar weken om elke dag droevig en met vreselijke pijn wakker te worden, dan die lange rotdagen om te zien te krijgen, eten wat hij niet meer lust, en dan die lange lange nachten en hopen dat je met een grote dosis slaapmiddelen de nacht bewusteloos kan omkrijgen. Als je toch wéét dat dit het einde voor je is, en je kan niets anders denken dan "pijn", niets dringt meer tot je door, dan kan ik me best voorstellen dat je denkt: liever vandaag dood dan morgen.

Ik denk dus dat je vooral depressief bent, en ik zou hiervoor hulp gaan vragen, ook om de dood van je grootvader te verwerken.

Bedankt voor je reactie.

Misschien ben ik wel depressief geen idee. Ik denk aan de ene kant van niet want ik wil juist leven en leuke dingen doen en aan de andere kant, tja wie zou niet depressief worden van 5 jaar binnen zitten .

Ja mijn opa zijn leven was niet fijn meer voor hem na het overlijden (plotseling) van mijn oma. Hij had veel pijn, vooral veel verdriet. En ik snapte dat wel. Al had ik er ook moeite mee en inderdaad.. Ik heb het overlijden nooit verwerkt. Ook dat van mijn oma niet. Emoties, ik houd er niet van. Ik kan ze nergens kwijt en alleen kan ik er niet mee omgaan. Ik heb het probleem eens aangekaart bij een 1e lijns ggz maar die snapte het niet want zij was zelf gelovig en zwanger dus ze maakte zich er niet druk om.

Maar bedankt voor je reactie, ik zal er eens over denken.

Donna1971 schreef: ↑

16-04-2019 23:44

Herkenbaar die angst daarvoor.
Heb een angst en paniekstoornis die met een stemmingverbeteraar of anti depressieva wordt verlicht.

Heb je er met je huisarts over gesproken mbt eventuele verdere hulp hierin?
Therapie en/of andere mogelijkheden kunnen je verder op weg helpen met deze gedachten.

Je hebt al een hoop meegemaakt en het kan zijn dat dit zich nu zo uit bv.

Heel vervelend die gedachtes, het verpest zoveel maar er is wat aan te doen.

Ik heb met de huisarts hier niet over gesproken. Wel ben ik eens bij de GGZ geweest ivm een verdenking op een eetstoornis, wat later een misdiagnose was en een lichamelijke oorzaak had. Toen zijn de termen (zware) depressie, angststoornis en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis wel besproken. Maar omdat ik stopte met behandeling omdat de eetstoornis er niet was is daar nooit meer iets mee gedaan.

Al voelt het op dit moment als..Waarom therapie, dan ga ik nog steeds dood. Dat veranderd niet. Dus blijft alles klote. Er is geen oplossing tegen het dood gaan.

Maar misschien moet ik er toch eens iets mee doen en het bespreken. Dit wil ik zo ook allemaal niet voelen. Maar het voelt als iets wat niet op te lossen valt =(.

Dankjewel.

Verbinder schreef: ↑

17-04-2019 07:27

Je hebt obsessieve gedachten over de dood.
Dat is echt een obsessie.
Ik denk dat je er goed aan doet om er hulp voor te zoeken.
Psychotherapie of psycholoog.

In principe moet je je oude gedachten leren loslaten. Dat gaat niet zomaar maar dat is wel mogelijk. En dat gaat samen met dat jij stap voor stap het leven meer omarmt.
Pas als je de obsessieve gedachten leert loslaten en je ‘ grip loslaat’ kun je vollediger in het leven komen te staan.

Het is als het ware een vorm van controle, dat obsessieve denken.
Je kan je niet overgeven aan het leven.
Maar het is absoluut te leren.

Dankjewel voor je reactie.

Ik denk dat je gelijk hebt en dat het ook een stukje controle en loslaten is. Je reactie heeft me iig aan het denken gezet daarover.

Dankjewel =)

Rosanna1985 schreef: ↑

17-04-2019 20:22

Denk eens aan hoe het was voor je geboren was. Had je ergens last van? De dood is gewoon precies hetzelfde! Waarom bang zijn voor iets wat je al duizenden jaren hebt meegemaakt?

Dat is nou net de gedachte waar ik misselijk van ben. Het grote niets.