Psyche
alle pijlers
Sociale angst
donderdag 1 augustus 2019 15:10
Hoi!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen:
Ik heb sociale angst en ik heb gemerkt dat ik het vooral in groepsverband heel moeilijk heb, zowel op het gebied van vriendschappen als op werk. Ik heb heel snel het idee dat ik word buitengesloten, dat ik er niet bij hoor, dat ik het zwarte schaap ben en dat er achter m'n rug om over me word geroddeld. Ik kan wat dat betreft best wel paranoia zijn en het maakt me dan ook heel angstig (vooral bang voor afwijzing). Door die angst voel ik ontzettend de drang om harder te gaan werken en meer m'n best te doen, in de hoop gezien te worden en toch die bevestiging te krijgen waar ik zo naar op zoek ben, maar die ik meestal niet krijg. Het resultaat is dat de verhoudingen in relaties soms verre van gelijkwaardig zijn en dat ik nog meer teleurgesteld raak.
Vroeger ging dit riedeltje allemaal heel onbewust en op de automatische piloot, maar inmiddels heb ik door therapie veel meer inzicht in waar dit vandaan komt (vroeger heel erg gepest + onveilige hechting/thuissituatie) en ben ik me ervan bewust dat dit een vicieuze cirkel is die ik met m'n eigen gedachtegang in stand houd. Ik vind het heel fijn dat ik meer inzicht heb, omdat ik daardoor objectiever naar bepaalde situaties kan kijken, maar die angst is soms nog steeds zo overweldigend dat alleen oxazepam nog werkt. Ik word er dan ook helemaal gek van.
Het lijkt me heel fijn om hierover te kunnen praten met mensen die zich hierin herkennen en wellicht tips hebben om hiermee om te kunnen gaan. Alle tips zijn welkom!
Alvast heel erg bedankt!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen:
Ik heb sociale angst en ik heb gemerkt dat ik het vooral in groepsverband heel moeilijk heb, zowel op het gebied van vriendschappen als op werk. Ik heb heel snel het idee dat ik word buitengesloten, dat ik er niet bij hoor, dat ik het zwarte schaap ben en dat er achter m'n rug om over me word geroddeld. Ik kan wat dat betreft best wel paranoia zijn en het maakt me dan ook heel angstig (vooral bang voor afwijzing). Door die angst voel ik ontzettend de drang om harder te gaan werken en meer m'n best te doen, in de hoop gezien te worden en toch die bevestiging te krijgen waar ik zo naar op zoek ben, maar die ik meestal niet krijg. Het resultaat is dat de verhoudingen in relaties soms verre van gelijkwaardig zijn en dat ik nog meer teleurgesteld raak.
Vroeger ging dit riedeltje allemaal heel onbewust en op de automatische piloot, maar inmiddels heb ik door therapie veel meer inzicht in waar dit vandaan komt (vroeger heel erg gepest + onveilige hechting/thuissituatie) en ben ik me ervan bewust dat dit een vicieuze cirkel is die ik met m'n eigen gedachtegang in stand houd. Ik vind het heel fijn dat ik meer inzicht heb, omdat ik daardoor objectiever naar bepaalde situaties kan kijken, maar die angst is soms nog steeds zo overweldigend dat alleen oxazepam nog werkt. Ik word er dan ook helemaal gek van.
Het lijkt me heel fijn om hierover te kunnen praten met mensen die zich hierin herkennen en wellicht tips hebben om hiermee om te kunnen gaan. Alle tips zijn welkom!
Alvast heel erg bedankt!
donderdag 1 augustus 2019 15:43
Ik herken delen van je verhaal in mezelf. Ik ben zelf wel eens zo gek om te denken dat mijn vrienden liever zonder mij afspreken of dat mijn collega's me gewoon tolereren omdat ik mijn werk prima doe. Ik probeer me niet te veel aan te trekken van het feit dat mijn sociale kring niet zo groot is en mijn vrienden ook wel eens met anderen af spreken. Het lijkt vaak wel alsof ik vaker initiatief neem om iets af te spreken dan zij doen, maar zo heb je altijd wel een bepaalde verdeling binnen 'relaties'.
Het is echt een onwijs vermoeiende eigenschap en het komt (naar mijn idee) echt voort uit onzekerheid en zoals je al zei, vooral veel bij mensen die gepest zijn/worden. Hier heb ik zelf nooit mee te maken gehad maar helaas wel met verkeerde relaties en ''vrienden'' die hielden van wedstrijdjes in de trant van 'kijken wie het beste bevriend kan raken met Pietje'.
Een gouden tip heb ik helaas niet, wel een beetje ervaring.
Het is echt een onwijs vermoeiende eigenschap en het komt (naar mijn idee) echt voort uit onzekerheid en zoals je al zei, vooral veel bij mensen die gepest zijn/worden. Hier heb ik zelf nooit mee te maken gehad maar helaas wel met verkeerde relaties en ''vrienden'' die hielden van wedstrijdjes in de trant van 'kijken wie het beste bevriend kan raken met Pietje'.
Een gouden tip heb ik helaas niet, wel een beetje ervaring.
donderdag 1 augustus 2019 16:20
donderdag 1 augustus 2019 21:30
Hey Fiona.
Allereerst wat rot dat je je zo onzeker en afgewezen voelt!
Ik herken ook wel dingen. Soms is het reëel, maar vaak ook niet. Ik merk bijvoorbeeld dat als ik moe ben, of last heb van mn hormonen, ik me soms minder op mijn gemak voel bij (relatief onbekende) mensen. Als ik me gewoon goed voel heb ik dat een stuk minder. Zorg dus voor voldoende rust!
Verder ben ik zelf een gevoelsmens. Ik beleef emoties heel intens. Zo kan een vriendschap of een bepaalde persoon bij mij heel diep zitten. Ik weet niet altijd of dat bij anderen ook zo is en daar kan ik dan over twijfelen. Ik ben nou eenmaal anders daar in denk ik dan maar.
Ten slotte merk ik dat ik me bij sommige mensen echt beduidend minder op mijn gemak voel, dat gesprekken heel geforceerd of onnatuurlijk voelen, terwijl ik dat met andere mensen totaal niet heb. Ik ben er voor mezelf ook wel een beetje achter dat dat onderbuikgevoel ergens vandaan komt en dat ik dat serieus moet nemen. Ik probeer gewoon niet geforceerd te socializen bij mensen die zelf amper een praatje maken of interesse tonen. Ik besteed mijn energie liever aan mensen waar ik een klik mee heb.
Al zijn dat er misschien niet extreem veel, het is goed genoeg voor mij.
Ik hoop dat je wat aan mijn ervaringen hebt. Laat je niet gek maken en vertrouw op jezelf. Je bent goed en leuk zoals je bent!
Allereerst wat rot dat je je zo onzeker en afgewezen voelt!
Ik herken ook wel dingen. Soms is het reëel, maar vaak ook niet. Ik merk bijvoorbeeld dat als ik moe ben, of last heb van mn hormonen, ik me soms minder op mijn gemak voel bij (relatief onbekende) mensen. Als ik me gewoon goed voel heb ik dat een stuk minder. Zorg dus voor voldoende rust!
Verder ben ik zelf een gevoelsmens. Ik beleef emoties heel intens. Zo kan een vriendschap of een bepaalde persoon bij mij heel diep zitten. Ik weet niet altijd of dat bij anderen ook zo is en daar kan ik dan over twijfelen. Ik ben nou eenmaal anders daar in denk ik dan maar.
Ten slotte merk ik dat ik me bij sommige mensen echt beduidend minder op mijn gemak voel, dat gesprekken heel geforceerd of onnatuurlijk voelen, terwijl ik dat met andere mensen totaal niet heb. Ik ben er voor mezelf ook wel een beetje achter dat dat onderbuikgevoel ergens vandaan komt en dat ik dat serieus moet nemen. Ik probeer gewoon niet geforceerd te socializen bij mensen die zelf amper een praatje maken of interesse tonen. Ik besteed mijn energie liever aan mensen waar ik een klik mee heb.
Al zijn dat er misschien niet extreem veel, het is goed genoeg voor mij.
Ik hoop dat je wat aan mijn ervaringen hebt. Laat je niet gek maken en vertrouw op jezelf. Je bent goed en leuk zoals je bent!
elisa55 wijzigde dit bericht op 01-08-2019 21:34
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.15% gewijzigd
