Werk & Studie
alle pijlers
Buitenland werken of niet?
zaterdag 9 december 2017 23:34
zaterdag 9 december 2017 23:55
Dat wilde ik ook schrijven: er zit zoveel verschil tussen ongeneeslijk en ongeneeslijk. Soms is iemand er binnen een aantal weken al niet meer en soms duurt het jaren. Ik ken zelfs iemand die al meer dan 10 jaar uitgezaaide kanker heeft. Moeten haar kinderen dan al die jaren hun leven inrichten op de ziekte van hun moeder?
Voor mij zou het dus uitmaken wat realistisch gezien je vaders levensverwachting is. Artsen kunnen het niet exact zeggen, maar wel een inschatting maken of de statistieken bekijken.
Voor mij zou het dus uitmaken wat realistisch gezien je vaders levensverwachting is. Artsen kunnen het niet exact zeggen, maar wel een inschatting maken of de statistieken bekijken.
zondag 10 december 2017 00:09
Als je niet gaat en je vindt hier werk aan de andere kant van het land dan waar je nu woont, zie je je vader ook niet iedere dag.
En als je in Europa blijft is er vast wel af en toe een goedkope vlucht te vinden om tussendoor naar huis te gaan.
Reken in kwaliteit van het samenzijn, niet in kwantiteit, ofwel je kunt ,naar mijn idee, beter een dag echt samen zijn met aandacht voor elkaar dan 10 dagen waarop je niet meer weet wat te doen of te zeggen (je kunt niet bezig blijven met herinneringen ophalen en plekken van vroeger bezoeken)
En als je in Europa blijft is er vast wel af en toe een goedkope vlucht te vinden om tussendoor naar huis te gaan.
Reken in kwaliteit van het samenzijn, niet in kwantiteit, ofwel je kunt ,naar mijn idee, beter een dag echt samen zijn met aandacht voor elkaar dan 10 dagen waarop je niet meer weet wat te doen of te zeggen (je kunt niet bezig blijven met herinneringen ophalen en plekken van vroeger bezoeken)
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 10 december 2017 03:02
zondag 10 december 2017 03:56
Wat Tornacense zegt.
En antwoord op je andere vragen. Nee je bent niet egoistisch als je ervoor kiest om naar het buitenland te gaan en ik denk dat je vader het beste met je voor heeft en wil dat je doet wat je gelukkig maakt. Denk alleen dat het voor jezelf wellicht niet het juiste moment is gezien situatie met je vader.
En antwoord op je andere vragen. Nee je bent niet egoistisch als je ervoor kiest om naar het buitenland te gaan en ik denk dat je vader het beste met je voor heeft en wil dat je doet wat je gelukkig maakt. Denk alleen dat het voor jezelf wellicht niet het juiste moment is gezien situatie met je vader.
zondag 10 december 2017 06:09
Toen mijn vader ongeneeslijk ziek werd heb ik alles on hold gezet en zijn laatste 10 maanden dagelijks langs geweest om samen te wandelen, samen te praten, mee naar ziekenhuis, leuke uitstapjes zolang hij kon. Beste beslissing ever! Deze tijd met je vader kun je nóóit meer overdoen. Werken moet je de rest van je leven nog.
zondag 10 december 2017 06:14
Mijn vader had 2 jaar kunnen hebben maar t werden maar 10 maanden. Blij dus dat ik niet doorgewerkt heb maar er overdag voor m ben geweest. Heeft me heel veel geholpen bij het rouwproces. Weet zeker dat ik anders spijt en schuldgevoelens had gehad.Tornacense schreef: ↑10-12-2017 03:02Bij mij zou het toch echt van de prognose afhangen.
Er zit toch echt verschil in nog 2 jaar hebben of nog 4 maanden.
In dat eerste geval zou ik de gok wagen.
In 't tweede geval zou ik thuisblijven.
Kan je je bovendien waarschijnlijk toch niet ten volle concentreren op de job.
zondag 10 december 2017 06:19
Hij doet zijn best voor jou zijn verdriet en pijn te verbergen mocht je toch gaan dus. Van mijn vader mocht ik ook gerust op vakantie maar ik had t niet over mn hart verkregen een week op te geven die ik nog met hem kon hebben. Bovendien zou ik me in t buitenland alleen maar zorgen zitten maken ipv te kunnen genieten.Ninavanheusden schreef: ↑09-12-2017 23:41Ik heb hem vroeger, toen wij nog niet op de hoogte waren van zijn ziekte, altijd gezegd dat ik ooit eens in het buitenland wil werken. Het lijkt me zo een toffe ervaring. Hij zei toen altijd dat ik daar zeker voor moest gaan zodra ik de kans krijg. Nu hij ziek is durf ik hier eigenlijk niet zo goed over te praten. Hij weet dat ik gesolliciteerd heb, maar nog niet dat ik ben aangenomen. Toen ik zei dat ik gesolliciteerd had, reageerde hij niet heel enthousiast maar ook niet negatief. Meer van: Oh leuk, ben benieuwd.
zondag 10 december 2017 06:31
De kans er voor je vader te zijn en qualitytime met elkaar te hebben, is de kans die je niet moet laten liggen. Die kun je niet meer over doen. Als TO nog jong en gezond is, zullen er vanzelf nog wel 'ns banen op haar pad komen.
zondag 10 december 2017 08:27
redbulletje schreef: ↑10-12-2017 06:14Mijn vader had 2 jaar kunnen hebben maar t werden maar 10 maanden. Blij dus dat ik niet doorgewerkt heb maar er overdag voor m ben geweest. Heeft me heel veel geholpen bij het rouwproces. Weet zeker dat ik anders spijt en schuldgevoelens had gehad.
Je snapt wel dat dat voor heel weinig mensen mogelijk is?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 10 december 2017 08:30
zondag 10 december 2017 08:44
Fijn dat dat voor jou zo werkt en kennelijk goed uitgepakt heeft. Maar dit zal niet voor iedereen opgaan. Als ik nu hoor dat mijn vader nog 10 maanden heeft dan stop ik niet met werken en ga ik niet dagelijks bij mijn ouders langs. Die behoefte heb ik niet. Onze band is anders dan jouw band met je vader was.redbulletje schreef: ↑10-12-2017 06:09Toen mijn vader ongeneeslijk ziek werd heb ik alles on hold gezet en zijn laatste 10 maanden dagelijks langs geweest om samen te wandelen, samen te praten, mee naar ziekenhuis, leuke uitstapjes zolang hij kon. Beste beslissing ever! Deze tijd met je vader kun je nóóit meer overdoen. Werken moet je de rest van je leven nog.
TO, je kan tegenwoordig echt makkelijk veel contact hebben, ook op afstand, dmv skype etc. Je zou dagelijks met je vader kunnen skypen als je dat prettig vindt. Wellicht dat dat helpt in je beslissing?
zondag 10 december 2017 09:06
Ik denk dat jullie allebei gelijk hebben. Het ligt namelijk ook aan de band die je met je vader hebt, als het mijn vader zou zijn zou ik blijven.aikidoka schreef: ↑10-12-2017 08:44Fijn dat dat voor jou zo werkt en kennelijk goed uitgepakt heeft. Maar dit zal niet voor iedereen opgaan. Als ik nu hoor dat mijn vader nog 10 maanden heeft dan stop ik niet met werken en ga ik niet dagelijks bij mijn ouders langs. Die behoefte heb ik niet. Onze band is anders dan jouw band met je vader was.
TO, je kan tegenwoordig echt makkelijk veel contact hebben, ook op afstand, dmv skype etc. Je zou dagelijks met je vader kunnen skypen als je dat prettig vindt. Wellicht dat dat helpt in je beslissing?
Voor de reden dat Redbulletje aangaf, maar ook voor het feit dat je dan als familie nog een tijd samen kan zijn. Mijn vader koestert die momenten heel erg. Ik zou ook niet stoppen met werken o.i.d. maar ik zou er wel willen zijn en - voor zover mogelijk - leuke dingen ondernemen en nog laatste herinneringen maken.
Mocht je niet zo close zijn, dan kan ik me voorstellen dat je gewoon gaat.
zondag 10 december 2017 09:36
Ik ga mee met Red. Een toffe job in het buitenland zijn er zat. En komen echt wel later weer op je pad. Een mooie afscheid incluis laatste maanden met je vader komt maar 1 keer. Toen mijn moeder ziek werd ben ik (zonder man en kinderen, waaronder een baby) drie maanden naar mijn moeder gaan. Ben nog steeds blij dat ik dat heb gedaan, natuurlijk mistte ik mijn gezin, maar die latste paar maanden met mijn moeder waren zo waardevol. Baby kon niet mee want te jong voor de (verplichte) inentingen.
Uiteraard ligt dat aan de band met je vader. Toen de vader van mijn man ziek was hoopte mijn man alleen maar dat de lul lag te kreperen van de pijn tot de laatste seconde
Uiteraard ligt dat aan de band met je vader. Toen de vader van mijn man ziek was hoopte mijn man alleen maar dat de lul lag te kreperen van de pijn tot de laatste seconde
zondag 10 december 2017 09:52
Persoonlijk zou ik het niet doen, maar dat komt vanwege mijn eigen ervaringen op dit gebied. Ik ging Au pair werk doen in Ierland terwijl mijn oma in het ziekenhuis lag. Het was niet ernstig volgens de doktoren maar ik had er geen goed gevoel bij. Maar ze had zelf gezegd dat ik gewoon moest gaan in die weken ervoor. Mijn oma was al heel lang klaar met het leven.
Dus ik ben toch gegaan ondanks mijn onderbuik gevoel dat ik haar nooit meer zou zien. Een week later overleed ze compleet onverwacht in het ziekenhuis. Ik was er niet bij, terwijl ik de beste band met haar had van iedereen uit mijn familie. Ik voelde het ook die dag, zei het die ochtend nog tegen de jongens uit mijn gastgezin. Dat ze dood zou gaan die middag. Ik voelde het.
En ja hoor, om half vier belde mijn moeder. Ik was er kapot van. Heb zelden zo hard gehuild of me zo schuldig gevoeld in mijn hele leven. Ze was vlak voor het overlijden nog helder geweest, had gesproken met mijn moeder, met mijn tante maar ik was er niet om afscheid te nemen. De dag erna vloog ik terug naar huis, maar echt het schuldgevoel gaat nooit meer echt bij me weg.
Het hangt er in jouw geval natuurlijk vanaf hoe ziek je vader is, wat de prognose is. En wat je vader er zelf van denkt.
Dus ik ben toch gegaan ondanks mijn onderbuik gevoel dat ik haar nooit meer zou zien. Een week later overleed ze compleet onverwacht in het ziekenhuis. Ik was er niet bij, terwijl ik de beste band met haar had van iedereen uit mijn familie. Ik voelde het ook die dag, zei het die ochtend nog tegen de jongens uit mijn gastgezin. Dat ze dood zou gaan die middag. Ik voelde het.
En ja hoor, om half vier belde mijn moeder. Ik was er kapot van. Heb zelden zo hard gehuild of me zo schuldig gevoeld in mijn hele leven. Ze was vlak voor het overlijden nog helder geweest, had gesproken met mijn moeder, met mijn tante maar ik was er niet om afscheid te nemen. De dag erna vloog ik terug naar huis, maar echt het schuldgevoel gaat nooit meer echt bij me weg.
Het hangt er in jouw geval natuurlijk vanaf hoe ziek je vader is, wat de prognose is. En wat je vader er zelf van denkt.
zondag 10 december 2017 09:58
Uit andere topics van TO begrijp ik dat het gaat om een (tijdelijke) baan als standplaats hostess voor een touroperator. Dat gaat over het algemeen om drukke dagen, 6 dagen werken en 24 uur beschikbaar zijn voor de gasten. Ik betwijfel of je met zo'n baan op stel en sprong weg kunt als de situatie van haar vader verslechtert.
In dat geval zou ik niet gaan. Zo'n hostess baan komt ieder jaar wel weer langs, je vaders laatste maanden kun je nooit meer overdoen ......
In dat geval zou ik niet gaan. Zo'n hostess baan komt ieder jaar wel weer langs, je vaders laatste maanden kun je nooit meer overdoen ......
zondag 10 december 2017 10:30
redbulletje schreef: ↑10-12-2017 06:31De kans er voor je vader te zijn en qualitytime met elkaar te hebben, is de kans die je niet moet laten liggen. Die kun je niet meer over doen. Als TO nog jong en gezond is, zullen er vanzelf nog wel 'ns banen op haar pad komen.
Dat ben ik met je eens. Maar die van mij wilde zélf nog zoveel mogelijk zijn eigen leven leiden en heeft dat gedaan tot pakweg twee weken voordat hij stierf. Die ging nog het bos in om naar vogels te turen, regelmatig naar zijn werk (weliswaar voor spek en bonen, maar toch), naar Verdun met een broer, mijn man en mijn schoonbroer, omdat ze allemaal gek zijn op geschiedenis.
Het had voor ons totaal geen zin om ons leven on-hold te zetten, omdat hij dat zelf ook niet deed. Bovendien moest dochterlief gewoon naar school en wij gewoon werken. En qualitytime hadden we door gewoon mee te gaan met zijn wensen. Ik heb prachtige herinneringen aan die tijd.
De arts van het hospice waar hij de laatste week verbleef stuurde mijn moeder op een gegeven moment naar huis. Ga wat voor jezelf doen, al is het maar ademhalen. Mensen die sterven doen dat doorgaans zoals zij dat willen. Willen ze dat iedereen erbij is, wachten ze totdat iedereen er is. Willen ze alleen sterven, dan doen ze dat op een moment dat je naar de wc bent, in slaap valt of als je alleen al maar even de andere kant op kijkt. Gun de ander ook zijn eigen wens door af en toe een beetje afstand te nemen.
Mijn vader wilde ons erbij hebben. En gek, maar je merkt/voelt dat dat moment daar is.
Sterkte voor de komende tijd.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zondag 10 december 2017 10:51
In hoeverre is dit een unieke kans? Komen dit soort banen niet elk seizoen voorbij? Heb je ontzettend veel gesolliciteerd om deze baan te krijgen? Het is een ding als je al 300 x hebt gesolliciteerd en nu eindelijk een aanbod krijgt, maar als dit een redelijk doorsnee baan is die elk jaar terugkomt en je hebt hebt pas een paar keer gesolliciteerd zonder te krijgen, dan zou ik zeker in Nederland blijven. 8 maanden is niks op jouw leven, maar kan wel een tijd zijn waarin je veel nieuwe herinneringen maakt.
zondag 10 december 2017 11:04
.redbulletje schreef: ↑10-12-2017 08:30daar is de ziektewet voor uitgevonden, maar ja, ik ging er ook echt mentaal aan onderdoor en zat niet ondertussen te bedenken of ik voor langere tijd naar 't buitenland zou gaan
Je weet best dat dit absoluut niet zo is. Zorgverlof (onbetaald) is eventueel een optie. Maar UWV laten betalen zodat je kunt wandelen met je zieke vader, terwijl je zelf niet ziek bent, gaat ‘m niet worden.
