Ervaringen kraamtranen/ PPD

Je gaat er al heel krampachtig mee om. Dat is al een eerste factor om het te krijgen en niet snel te laten overgaan. Wees rustig, geniet en kijk wat er komt. En begin dan met eventueel oplossingen te zoeken. Nu ga je naar een oplossing zoeken van een probleem dat er nog niet is.

Voorspoedige bevalling en een wolk van een baby gewenst, tesamen met een zorgeloze kraamtijd.

Kraamtranen duren meestal maar heel even. En leken bij mij niets op een depressie. Ik heb last van depressies maar geen PPD gehad, Bij beide kinderen niet. Ik deed het juist heel erg goed op de zwangerschaphormonen en de maanden na de bevalling ook nog.

Maar geef het aan bij je partner en de kraamzorg/verplegend personeel ect. Kunnen ze een beetje op je letten.

Toen ik mijn auto tegen een boom wou rijden en echt het gevoel had dat mijn leven voorbij was. En toen ik me realiseerde dat mijn man dat helemaal niet had. Dochter was toen 5 weken en dit was met ongeveer 3 weken begonnen. De maandag daarna zat ik bij de huisarts en al snel gestart met antidepressiva. Na twee weken merkte ik verschil, ik kon weer slapen en de paniekaanvallen verdwenen en na 3 tot 4 weken werd ik weer mezelf.

Herkenbaar. Ik had na de geboorte van onze eerste een PPD. Na de geboorte van de andere kinderen gelukkig niet, maar ik herken je angst voor depressie. Na de bevalling van onze eerste was ik vrijwel direct depressief, vooral door de traumatische bevalling denk ik en gevoeligheid voor hormonale schommelingen. Toen had ik echt gevoelens zoals beschreven zijn in het boek van Heleen van Royen (“als iemand de baby nu meeneemt ben ik blij dat ze weg is” etc). Na mijn andere bevallingen had ik op dag 4 veel last van de kraamtranen, de hele dag huilen zonder dat ik wist waarom, en bij triggerde dat de angst om weer in een PPD te belanden. Verschil was dat ik nu om “niets” moest huilen en geen negatieve gevoelens had over de baby. Stel jezelf erop in dat de mogelijk last krijgt van de kraamtranen, bespreek dit met je partner, de kraamhulp en de verloskundige. En realiseer je dat die kraamtranen mogen en erbij kunnen horen en in de meeste gevallen vanzelf weer weggaan - bij mij waren ze op dag 5 weer weg. Als de kraamtranen niet weggaan en/of als je geen blijdschap over de baby ervaart: aan de bel trekken. En als laatste: slaapgebrek is een belangrijke trigger voor depressie. Bij mij hielp het dat mijn man in de eerste weken een groot deel van de nachten voor zijn rekening nam.

PPD kan ook pas na maanden duidelijk worden. Althans bij mij 4 maand na de geboorte.

En hoe het verder ging met de PPD na de geboorte van onze eerste: ik heb toen uiteindelijk goede begeleiding gehad van een psycholoog. Wat je nu ook zou kunnen doen: voorafgaand aan de bevalling een afspraak maken met de ggz-praktijkondersteuner van je huisarts om je angst te bespreken.

spraakwater schreef: ↑

08-01-2019 14:45

Bedankt iedereen!

Ik probeer er zeker niet krampachtig mee om te gaan, maar heb het wel bewust besproken met partner (die natuurlijk mijn verleden kent) en verloskundige. Voor mij hoort het echt bij de voorbereidingen van de komst van het kindje. Ik probeer me wel vooral te richten op wat normaal is, en vraag me daarom dus af hoe jullie die periode beleefd hebben.

Het is juist fijn om te weten dat heftige emoties in het begin normaal zijn, juist zodat ik daar niet van in de stress hoef te schieten.

Ik denk juist ook dat het goed is dat je je er bewust van bent dat je depressief kunt worden en wat je kunt doen om de kans daarop zo klein mogelijk te maken, dat werkt preventief. En mocht het dan toch “mis” gaan, wat ik niet hoop voor je, dat je daarop voorbereid bent. Ik had bijvoorbeeld bij mijn tweede preventief een recept voor slaapmedicatie in huis. Niet gebruikt, maar alleen al dat ik dat recept had liggen gaf mij een zekerder gevoel.

Ik heb geen PPD gehad maar was wel heel emotioneel instabiel in het begin. Ik had geen sombere gedachtes, vond mijn zoontje heel lief en vond het fijn hem bij me te hebben, maar de echte moederlijke liefde; het echte ‘ik ben jouw moeder jij bent mijn zoon, ik ken jou als m’n broekzak, ik voel deze liefde voor niemand anders’ heeft bij mij echt best lang geduurd. En man hoefde maar een halfuur later te komen dan normaal en ik was bang dat hij was aangereden ofzo

Dat heeft bij mij echt wel langer geduurd dan de eerste 10 dagen; maar depressief, nee dat was ik niet.

Dus ja. Verlengde kraamtranen? Ik weet het niet zo. Ik vond het gewoon nogal een overgang denk ik

Ik was (mede dankzij het enorm lange medische traject vooraf) heel bang voor een depressie. Vanaf de eerste seconde glom ik van trots en liefde voor de kleine maar vanaf dag 10 heb ik dagelijks gehuild. Waarom ik wist dat het geen depressie was? Ik huilde vooral om hoeveel ik van haar hield, wat ze zonder ons moest, een allesomvattende angst dat we iets mis zou gaan nu we zoveel geluk hadden gehad en ik huilde omdat ze nog zo vaak teleurgesteld zou worden ...
Dat maakte voor mij het verschil. En ik mocht huilen. Het inhouden van de tranen zorgde alleen maar voor onredelijke ontploffingen dus ik jankte dagelijks even een potje !

Ze is nu vijf maanden en alles schuift iets meer naar de achtergrond al zijn er nog steeds tranen.

Ik bedoel te zeggen dat (zoals de dames hierboven aangeven) een depressie - verwacht ik - best duidelijk is en extremer is dan de andere tranen die iedereen heeft en die er ook bij horen.

Veel geluk, een goede bevalling & een mooie kraamtijd! Hopelijk kun je enorm genieten

mammezel schreef: ↑

08-01-2019 14:21

Je gaat er al heel krampachtig mee om. Dat is al een eerste factor om het te krijgen en niet snel te laten overgaan.

Wat een onzin! Je kunt het niet uitlokken ofzo. Het gebeurt of het gebeurt niet en het is heel reëel om daar over na te denken of zelfs bang voor te zijn.

Ik had ook last van depressies en ik had mij goed voorbereid. Het uitgebreid besproken met mijn artsen enz... Een paar dagen na mijn bevalling begon het huilen en een paar dagen later was ik zo depressief als een deur. (geen PPD, maar 'normale' depressie). Ik heb iedereen ingeschakeld, verloskundige, huisarts, psychiater. Iedereen deed het af als kraamtranen, maar ik wist wel beter. Bij mij werd er te laat gehandeld en dat resulteerde in een depressie van 6 maanden.

Bij mijn tweede zwangerschap heb ik mijn medicatie doorgeslikt, maar werd ik toch weer enorm depressief na de bevalling. Deze keer waren wij erop voorbereid, maar het was evengoed zwaar.

Meer dan wat je nu doet kun je niet doen. Straks op tijd aan de bel trekken als het voor jouw gevoel te lang duurt of te ver uit de hand loopt.

Spannende tijd voor je !
Goed dat je er zo alert op bent. Fijn om al een plan te hebben. Wat verder kan helpen; veel rust, dus weinig bezoek in het begin, geef jezelf de tijd om te wennen en bij onzekerheid etc, trek aan de bel; dus vraag de kraamzorg, verloskundige, huisarts als er dingen zijn waar je je zorgen over maakt, zorg dat het uit je hoofd is en deel het. En slaap als je kan, vermoeidheid kan een flinke trigger zijn in je rot voelen.

Geen ervaring met depressie, maar ik had wel meer last van de kraamtranen dan ik had verwacht. Vanaf dag 4 tot zeker 2- 2,5 week moest ik huilen als er bezoek kwam die dichtbij me stond, of gewoon soms overviel het me ook. Maar dat zijn korte momenten, dan gaat het snel weer voorbij. Die momenten voelde voor mij ook niet verdrietig of naar, meer alsof ik 'overliep, overstroomde'. En moe. Heel moe. zei iemand iets liefs, dan ging ik huilen. Je voelt van allerlei gevoelens door elkaar heen die eerste tijd, vermoeidheid, geluk, onzekerheid, spanning, pijnlijk en oncomfortabel door hoe het misschien met je lijf gaat. En je kan je ook rot voelen omdat het wennen is, het niet allemaal leuk is, hoe zeer je dat misschien ook had verwacht of gehoopt. of irritaties met je partner omdat je allebei wat korter af bent als je moe bent. Het hoort erbij en mag er zijn. Je voelt denk ik vrij snel welke gevoelens er overheersen en wat er evt mist. Nogmaals, bespreek hoe je je voelt en laat het ook maar een beetje over je heen komen allemaal.

Hier ook ervaring met depressies, o.a. door langdurige onvervulde kinderwens/miskramen/lang in MMM. Liep ook bij een psycholoog tijdens zwangerschap. Men (en wijzelf) waren dus ook erg alert op een mogelijke PPD. Maar net zoals bij Lucifer2018, deed ik het erg goed op de hormonen en de roze wolk was er zeker. Het hoeft dus niet. Ik hoor vaak dat slaaptekort en/of weinig hulp/eenzaamheid tijdens het verlof mogelijke triggers zijn voor het ontwikkelen van een PPD. Dus wellicht kan je daar waakzaam op zijn (vraag extra hulp, zorg dat je echt voldoende slaapt, ook overdag)? En wellicht nu al af en toe preventief naar een psycholoog?

Overigens zijn de 'kraamtranen' hier nog steeds : als ik een zielige film kijk, of elke willekeurige (animatie)film met een zoontje, komt het er al met bakken uit. Daar heb ik mij maar bij neergelegd .

Ik was 3/4 dagen na mijn bevalling ook alleen maar aan het huilen. De Kraamzorg opperde toen heel voorzichtig of ik misschien extra dagen wilde omdat zij en de verloskundige zich er wel zorgen over maakte. Zelf dacht ik dat iedereen dat had en dat het volkomen normaal was.

Bij mij heeft dit echt zeker drie weken geduurd voor ik niet meer om alles in huilen uitbarste. Ik had zeker geen depressie maar ik was ook niet erg stabiel op dat moment. Waardoor het kwam? Geen idee, heb echt een top zwangerschap en bevalling gehad.
Echter zijn depressies wel bekend in mijn familie maar heb er zelf gelukkig geen ervaringen mee.

mammezel schreef: ↑

08-01-2019 14:21

Je gaat er al heel krampachtig mee om. Dat is al een eerste factor om het te krijgen en niet snel te laten overgaan. Wees rustig, geniet en kijk wat er komt. En begin dan met eventueel oplossingen te zoeken. Nu ga je naar een oplossing zoeken van een probleem dat er nog niet is.

Voorspoedige bevalling en een wolk van een baby gewenst, tesamen met een zorgeloze kraamtijd.

Wat een onzin inderdaad!

Ontzettend goed van je dat je er juist van te voren over nadenkt. Ik heb in het verleden ook een depressie gehad en was daar van te voren ook bang voor. De hele zwangerschap voelde ik me super en ook de bevalling ging prima. Toch voelde ik me na een paar dagen door hormonen, slaapgebrek en onzekerheid echt niet goed. Ik had het gevoel accuut in een ppd te zijn beland. Achteraf bleek dit niet zo te zijn maar het krijgen van een kind is zo overweldigend dat ik ontzettend bang was om het fout te doen. In de kraamweek is er door de huisarts direct hulp ingeschakeld en de eerste weken kwam iemand van het GGZ regelmatig langs voor ondersteuning. Dit was ontzettend fijn en na een tijdje (toen de hormonen weer wat meer in balans kwamen en ik wat meer ervaring had) werden deze angstige gevoelens veel minder. Dat gaat dus ook weer over.
Wat ik er maar mee wil zeggen is dat er hulp beschikbaar is als het nodig is. Schroom in de kraamweek ook niet om de kraamhulp, verloskundige of huisarts daar naar te vragen.

Ik hoop voor je dat het niet nodig is en dat je op een grote roze wolk terecht komt. En als dat niet zo is dan komt het ook wel goed.

Hoi Spraakwater!

Ik snap helemaal je post/zorg/vraag. Ik ervaar t zon beetje precies t zelfde! Hier ook over een paar weken uitgerekend van een eerste kindje. Zwangerschap verloopt fysiek ook goed.
Ik maak me zorgen over wat komen gaat. Niet over de bevalling, niet echt over de eerste dagen maar wel over wat er daarna komt. Ik heb de afgelopen maanden wel last gehad van hormonen. Meer dan normaal verdrietige momenten.
Mijn zus is bekend met postnataledepressies en Mn moeder is psychotisch. Dit in combinatie met de neerslachtigheid van afgelopen maanden maakt dat ik me ook zorgen maak.
Ik heb t ook besproken met verloskundige. Ik heb een klinisch kraambed waarbij psychiater langs komt na geboorte (al denk ik niet dat er direct dan wat gaat zijn) maar denk dat ik nog wel nagesprek ook krijg.
Daarnaast ook deze zorgen met partner besproken maar ook met familie. Ook plan gemaakt mocht t mislopen (dan ga ik tijdelijk naar Mn zus met baby).

Verder ook n beetje nagedacht over wat ik zelf zou kunnen doen.
Ik merk dat ik t fijn vind en t me rust geeft dat ik weet dat ik in t ziekenhuis beval, dat we daar een nacht blijven, dat er iemand over onze schouder meekijkt. Dat er een plan is voor als t niet goed gaat. Etc.
Daarnaast wil ik zelf proberen “relaxed” te blijven. Zo wil ik de lat niet zo hoog leggen en hulp aanvaarden/inroepen indien nodig. Zo heb ik me voorgenomen dat t oké is als we langere tijd veel eten bestellen, of dat we mn Mn schoonzus voor hulp in huis vragen, ik een moment voor mezelf wil etc. We gaan morgen een logeerkamer inrichten zodat er ook meer flexibiliteit is qwa slapen in huis. Eventueel voor mij, partner danwel voor familie.
Ik denk dat voldoende slaap heel belangrijk aspect is voor mij. Dus daar wil ik samen met partner erg op letten. Daarnaast ga ik nu niet uit van gelijk een roze wolk, maar ga ik er meer van uit dat er een baby’tje komt die we moeten leren kennen, dat dat soms ook ingewikkeld kan zijn.
Ook met borstvoeding wil ik niet al te ‘gespannen’ omgaan. Maar kijken of t lukt en niet ten koste van mijzelf doorgaan.
Zo ook wil ik met werk omgaan, ben ik er nog niet aan toe dan neem ik extra verlof op.

Maar ik besef me ook dat dat allemaal makkelijker is gezegd als gedaan. T zit juist ook in me om alles perfect te willen doen en t liefst ook alleen want dat moet ik toch gewoon kunnen...
Dus we gaan t zien

Wellicht anderen nog meer tips? Ik houd me ook aanbevolen

Nog een tip, trek gelijk aan de bel als je een nacht niet hebt geslapen. Dit is namelijk niet normaal. Ik sliep ongeveer 2 tot 3 uur per nacht, de rest van de tijd stond ik aan.
Bij mijn derde dochter (bij de tweede heb ik toch ook weer een ppd gekregen) heb ik de eerste 5 nachten slaappillen gebruikt, zodat ik een normaal ritme zou houden. Mijn man deed toen de nachten. Normaal is dat je na een nachtvoeding kan slapen als je baby slaapt.