Gezondheid
alle pijlers
De ziekte Hypochondrie.
maandag 9 oktober 2017 16:47
Beste dames en heren,
Ik open deze topic op de hoop meer lotgenoten te vinden en met elkaar te praten en elkaar steunen als het even tegen zit. Ook hoe het ontstaan is mag je kwijt in deze topic.
Bij mij is het 3 jaar geleden begonnen vlak na de bevalling. Ik heb een moeilijk tijd doorgemaakt en heb met veel steun en hulp mezelf weer terug gevonden. Alleen raak ik de angst om zwanger te worden of ernstig ziek te zijn niet kwijt. Hoezo zwanger worden? Mijn hele zwangerschap was een drama. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was tot aan de dag van de bevalling. En toen ik uiteindelijk bevallen was ging het helemaal bergafwaarts. Ik had een trauma kraamtijd achter de rug en had ook geen band met de kleine. Ik ben naar een psycholoog geweest om alles te vergeten door middel van EMDR maar het sloeg gewoon niet aan. 1 ding had ik mijn voorgenomen nooit meer wil ik zwanger zijn! Dus bij elke misselijkheid, of zuchtje test ik of niet zwanger ben. Mijn man weet er niets van maar ik weer dat hij graag nog kinderen wil. De angst om ziek te worden is vlak nadat de kleine een half jaar werd. Ik zou lekkende borsten hebben en men dacht aan terugkomende voeding. Ik was onder behandeling bij een endocrinoloog en die zei dingen als hypofyse tumor.. later 1 maand bleek het een verkeerde diagnose te zijn. En daar is het allemaal begonnen.. googlen, uitvogelen, forums doorzoeken, topics starten. Elke pijn die ik had moest ik doorzoeken want stel je toch voor dat het ernstig is en ik laat ben? Ik heb chronische blaasonstekingen dus bij elke controle voel ik mijn hart in me keel bonken. Dokters en ziekenhuizen vermijd ik liever maar ik zoek ze altijd zelf op als ik weer eens ergens mee zit.. zelfs het woord van de huisarts geloof ik niet.. foto's, mammografies, gesprekken dat het ok zit en niets is genoeg.
Het loopt uit de hand. Ik ben zoveel tijd, energie kwijt om dingen uit te zoeken. Natuurlijk sta je al met 1 been in het graf als je sommige sites afstruint. Voor mijn zwangerschap ging het goed. Ik had hier nooit last van en ik mis gewoon de oude IK. Niet de persoon die continu moet gaan uitzoeken wat ze heeft, waar het vandaan komt. Er komt zo ontzettend veel stress bij kijken en het heeft zelfs invloed op mijn privé leven en werk. Ik krijg onderhand een burn out omdat ik gewoon niet goed kan functioneren.
Soms wil ik alleen naar bed gaan en helemaal niks meer te maken hebben met alles. Ik heb een goede psycholoog nu en ik probeer deze dwanggedachten los te laten want het breekt me helemaal op en verlies mezelf erin. Angst zit er bij mij altijd in en ze hebben ook gediagnosteerd dat ik PTSS heb. Ik mis de leuke dingen zoals met me kindje wat leuks ondernemen en ben niet echt de gezelligste thuis de laatste maanden..
Wat hoop ik met deze topic? Ik hoop dat we elkaar goede tips kunnen geven en steun kunnen bieden. En misschien voor de zoekers zoals ik een oplossing kunnen vinden om hier eens en voor altijd korte metten mee maken. We kunnen het!
Ik open deze topic op de hoop meer lotgenoten te vinden en met elkaar te praten en elkaar steunen als het even tegen zit. Ook hoe het ontstaan is mag je kwijt in deze topic.
Bij mij is het 3 jaar geleden begonnen vlak na de bevalling. Ik heb een moeilijk tijd doorgemaakt en heb met veel steun en hulp mezelf weer terug gevonden. Alleen raak ik de angst om zwanger te worden of ernstig ziek te zijn niet kwijt. Hoezo zwanger worden? Mijn hele zwangerschap was een drama. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was tot aan de dag van de bevalling. En toen ik uiteindelijk bevallen was ging het helemaal bergafwaarts. Ik had een trauma kraamtijd achter de rug en had ook geen band met de kleine. Ik ben naar een psycholoog geweest om alles te vergeten door middel van EMDR maar het sloeg gewoon niet aan. 1 ding had ik mijn voorgenomen nooit meer wil ik zwanger zijn! Dus bij elke misselijkheid, of zuchtje test ik of niet zwanger ben. Mijn man weet er niets van maar ik weer dat hij graag nog kinderen wil. De angst om ziek te worden is vlak nadat de kleine een half jaar werd. Ik zou lekkende borsten hebben en men dacht aan terugkomende voeding. Ik was onder behandeling bij een endocrinoloog en die zei dingen als hypofyse tumor.. later 1 maand bleek het een verkeerde diagnose te zijn. En daar is het allemaal begonnen.. googlen, uitvogelen, forums doorzoeken, topics starten. Elke pijn die ik had moest ik doorzoeken want stel je toch voor dat het ernstig is en ik laat ben? Ik heb chronische blaasonstekingen dus bij elke controle voel ik mijn hart in me keel bonken. Dokters en ziekenhuizen vermijd ik liever maar ik zoek ze altijd zelf op als ik weer eens ergens mee zit.. zelfs het woord van de huisarts geloof ik niet.. foto's, mammografies, gesprekken dat het ok zit en niets is genoeg.
Het loopt uit de hand. Ik ben zoveel tijd, energie kwijt om dingen uit te zoeken. Natuurlijk sta je al met 1 been in het graf als je sommige sites afstruint. Voor mijn zwangerschap ging het goed. Ik had hier nooit last van en ik mis gewoon de oude IK. Niet de persoon die continu moet gaan uitzoeken wat ze heeft, waar het vandaan komt. Er komt zo ontzettend veel stress bij kijken en het heeft zelfs invloed op mijn privé leven en werk. Ik krijg onderhand een burn out omdat ik gewoon niet goed kan functioneren.
Soms wil ik alleen naar bed gaan en helemaal niks meer te maken hebben met alles. Ik heb een goede psycholoog nu en ik probeer deze dwanggedachten los te laten want het breekt me helemaal op en verlies mezelf erin. Angst zit er bij mij altijd in en ze hebben ook gediagnosteerd dat ik PTSS heb. Ik mis de leuke dingen zoals met me kindje wat leuks ondernemen en ben niet echt de gezelligste thuis de laatste maanden..
Wat hoop ik met deze topic? Ik hoop dat we elkaar goede tips kunnen geven en steun kunnen bieden. En misschien voor de zoekers zoals ik een oplossing kunnen vinden om hier eens en voor altijd korte metten mee maken. We kunnen het!
maandag 9 oktober 2017 18:50
Herkenbaar, het is rot.
Je zegt dat je al bij een psycholoog zit, dat is een goeie stap, maar denk dat je wel meer hulp nodig hebt. Of ben je net pas begonnen bij de psycholoog?
Bij mij is het uiteindelijk na veel therapie minder geworden. Het gaat denk ik nooit helemaal weg, maar ik heb er bijna geen last meer van. Het komt dus goed! Sterkte!
Je zegt dat je al bij een psycholoog zit, dat is een goeie stap, maar denk dat je wel meer hulp nodig hebt. Of ben je net pas begonnen bij de psycholoog?
Bij mij is het uiteindelijk na veel therapie minder geworden. Het gaat denk ik nooit helemaal weg, maar ik heb er bijna geen last meer van. Het komt dus goed! Sterkte!
maandag 9 oktober 2017 22:02
Hi uitgesproken,
Het is een gevecht wat ik al 10 jaar voer. Ook getriggerd door het moeder worden. Denk dat dat ook te maken heeft met het besef dat je ooit moet loslaten. Het ene jaar gaat het beter dan de andere. Het heeft bij mij met hormonen te maken (wanneer ik ongesteld ben), moe ben en te veel tijd heb om te piekeren.
Het zit bij mij ook deels in de genen.
Ik leef een fijn leven maar ben, zonder naasten het weten, dagelijks in gevecht met mijn twijfels over moedervlekken, pijn in mijn borsten, bultje/kliertje hier en daar. Het hoort bij mij en besef me dat we allemaal een keer dood gaan en dat je daar geen vat op heb (controlfreak).
Het is een gevecht wat ik al 10 jaar voer. Ook getriggerd door het moeder worden. Denk dat dat ook te maken heeft met het besef dat je ooit moet loslaten. Het ene jaar gaat het beter dan de andere. Het heeft bij mij met hormonen te maken (wanneer ik ongesteld ben), moe ben en te veel tijd heb om te piekeren.
Het zit bij mij ook deels in de genen.
Ik leef een fijn leven maar ben, zonder naasten het weten, dagelijks in gevecht met mijn twijfels over moedervlekken, pijn in mijn borsten, bultje/kliertje hier en daar. Het hoort bij mij en besef me dat we allemaal een keer dood gaan en dat je daar geen vat op heb (controlfreak).
maandag 9 oktober 2017 23:21
Wat herkenbaar.
Sinds mijn broertje onverwacht is overleden ruim een half jaar geleden, heb ik het idee gek te worden.
Ik denk constant dat ik ook zomaar dood neer ga vallen, dat ik iets aan m’n hart heb. Dit is allemaal gecontroleerd en in principe ben ik gezond. Maar toch, ik lijk wel vanalles te voelen.
Nu heb ik weer het idee dat ik borstkanker oid heb omdat er een knobbeltje in m’n oksel zit.
Googlen doe ik regelmatig, ook al weet ik dat ik dat niet moet doen. Ben al een paar keer naar de huisarts geweest maar ik ben over haar zeer ontevreden. Dus nu wil ik eerst overstappen voordat ik m’n verhaal weer (opnieuw) ga doen.
Hoe lang lopen/liepen jullie bij een psycholoog? Ik weet dat ik dat ook moet doen, maar die drempel is nog te hoog...
Sinds mijn broertje onverwacht is overleden ruim een half jaar geleden, heb ik het idee gek te worden.
Ik denk constant dat ik ook zomaar dood neer ga vallen, dat ik iets aan m’n hart heb. Dit is allemaal gecontroleerd en in principe ben ik gezond. Maar toch, ik lijk wel vanalles te voelen.
Nu heb ik weer het idee dat ik borstkanker oid heb omdat er een knobbeltje in m’n oksel zit.
Googlen doe ik regelmatig, ook al weet ik dat ik dat niet moet doen. Ben al een paar keer naar de huisarts geweest maar ik ben over haar zeer ontevreden. Dus nu wil ik eerst overstappen voordat ik m’n verhaal weer (opnieuw) ga doen.
Hoe lang lopen/liepen jullie bij een psycholoog? Ik weet dat ik dat ook moet doen, maar die drempel is nog te hoog...
dinsdag 10 oktober 2017 00:17
Herken heel veel in jou verhaal, helaas 30 jaar moeten leren hier mee te leven, kwamen steeds meer klachten en begon met depressies, burn- put angsten. Als artsen soms niet reden vinden ben je al snel hypchonder, dus tussen je oren. Heb heel veel artsen en specialisten bezochten, na heel veel vage klachten, aandoeningen en heel veel ernstige schades en operaties.
Veel mensen blijken namelijk een opnamestoornis te hebben, b12 veel artsen snappen niks van vitamines en mineralen en doen hier weinig mee. Had hele leven al bloedarmoede, vaak vit D tekort en b12 werd nooit nagekeken totdat ik ziekte van Crohn kreeg.
Helaas nu allemaal restschade en vooral neurologisch. Heb zelf ziekte Addison- biermer, helaas erfelijk dus kids nu ook gelukkig herkende ik veel klachten die ik ook als kind had maar niet beter wist! Veel mensen met zware vit D tekort en b12 krijgen vaak te horen dat je maar naar psychiater moet, nou ze hebben mij volgepompt met anti- depressiva, veel psychiaters en ondertussen maar zieker geworden, dunnevezelneuropathie. Laat vooral je goed inlezen bij vitD tekort en b12 tekort, want zowel lichamelijk en geestelijk kan dit veel aanrichten is zelfs levensbedreigende ziekte en helaas ook de vergeten ziekte genoemd. Vooral als je voelt dat er lichamelijk iets niet klopt en artsen je aan gaan praten dat stress, spanningen etc dan maar de oorzaak zal zijn. Zelfs al is oorzaak bekent dan nog veel tegenwerking bij artsen omdat ze hier niks over geleerd hebben en het nu een hype noemen, denk erom blijf knokken voor je leven, kijk maar naar aandoeningen en oorzaken van als je tekorten hebt. Vit D veroorzaakt vaak veel problemen, van zonlicht krijgen we nog te weinig vaak, mijn lichaam amper tot niks. Veel psychische aandoeningen door vitd vaak in combi met b12 en/ of ijzer. VitD stuurt veel aan in lichaam, ook je hormonen en is belangrijk bij veel noodzakelijke taken. B12 is soort brandstof voor je lichaam, heb je opnamestoornis of door operaties of vegatarisch eten kun je hier ernstige aandoeningen krijgen, geen goede brandstof gaat motor haperen. Dus laat je niks wijs maken want artsen gooien alle vage klachten die hun niet snappen al snel van tussen de oren terwijl jou lichaam kapot gaat en je ernstige schade kan krijgen en zelfs levensgevaarlijk kan zijn.
Veel mensen blijken namelijk een opnamestoornis te hebben, b12 veel artsen snappen niks van vitamines en mineralen en doen hier weinig mee. Had hele leven al bloedarmoede, vaak vit D tekort en b12 werd nooit nagekeken totdat ik ziekte van Crohn kreeg.
Helaas nu allemaal restschade en vooral neurologisch. Heb zelf ziekte Addison- biermer, helaas erfelijk dus kids nu ook gelukkig herkende ik veel klachten die ik ook als kind had maar niet beter wist! Veel mensen met zware vit D tekort en b12 krijgen vaak te horen dat je maar naar psychiater moet, nou ze hebben mij volgepompt met anti- depressiva, veel psychiaters en ondertussen maar zieker geworden, dunnevezelneuropathie. Laat vooral je goed inlezen bij vitD tekort en b12 tekort, want zowel lichamelijk en geestelijk kan dit veel aanrichten is zelfs levensbedreigende ziekte en helaas ook de vergeten ziekte genoemd. Vooral als je voelt dat er lichamelijk iets niet klopt en artsen je aan gaan praten dat stress, spanningen etc dan maar de oorzaak zal zijn. Zelfs al is oorzaak bekent dan nog veel tegenwerking bij artsen omdat ze hier niks over geleerd hebben en het nu een hype noemen, denk erom blijf knokken voor je leven, kijk maar naar aandoeningen en oorzaken van als je tekorten hebt. Vit D veroorzaakt vaak veel problemen, van zonlicht krijgen we nog te weinig vaak, mijn lichaam amper tot niks. Veel psychische aandoeningen door vitd vaak in combi met b12 en/ of ijzer. VitD stuurt veel aan in lichaam, ook je hormonen en is belangrijk bij veel noodzakelijke taken. B12 is soort brandstof voor je lichaam, heb je opnamestoornis of door operaties of vegatarisch eten kun je hier ernstige aandoeningen krijgen, geen goede brandstof gaat motor haperen. Dus laat je niks wijs maken want artsen gooien alle vage klachten die hun niet snappen al snel van tussen de oren terwijl jou lichaam kapot gaat en je ernstige schade kan krijgen en zelfs levensgevaarlijk kan zijn.
dinsdag 10 oktober 2017 07:37
Jouw laatste alinea:
Wat hoop ik met deze topic? Ik hoop dat we elkaar goede tips kunnen geven en steun kunnen bieden. En misschien voor de zoekers zoals ik een oplossing kunnen vinden om hier eens en voor altijd korte metten mee maken. We kunnen het!
Ik denk níet dat jij het kunt met wat uitwisselen van tips en zonder een goede psycholoog/therapeut.
Vertel je man wat je hier hebt geschreven (of laat het hem lezen) en zoek intensieve hulp. Jij gaat hier zelf niet uitkomen.
Wat hoop ik met deze topic? Ik hoop dat we elkaar goede tips kunnen geven en steun kunnen bieden. En misschien voor de zoekers zoals ik een oplossing kunnen vinden om hier eens en voor altijd korte metten mee maken. We kunnen het!
Ik denk níet dat jij het kunt met wat uitwisselen van tips en zonder een goede psycholoog/therapeut.
Vertel je man wat je hier hebt geschreven (of laat het hem lezen) en zoek intensieve hulp. Jij gaat hier zelf niet uitkomen.
zaterdag 9 december 2017 18:21
Allemaal zeer herkenbaar, ik heb het al van kinds af. ik heb ook nog vele andere angsten. Ik ben hiervoor reeds in behandeling geweest maar het heeft voor mij uiteindelijk weinig betekend. Het beheerst mijn leven, en helaas is daar heel weinig begrip voor. Mijn huisarts gelukkig wel, want het is bij momenten heel zwaar...Uitgesproken schreef: ↑09-10-2017 16:47Beste dames en heren,
Ik open deze topic op de hoop meer lotgenoten te vinden en met elkaar te praten en elkaar steunen als het even tegen zit. Ook hoe het ontstaan is mag je kwijt in deze topic.
Bij mij is het 3 jaar geleden begonnen vlak na de bevalling. Ik heb een moeilijk tijd doorgemaakt en heb met veel steun en hulp mezelf weer terug gevonden. Alleen raak ik de angst om zwanger te worden of ernstig ziek te zijn niet kwijt. Hoezo zwanger worden? Mijn hele zwangerschap was een drama. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was tot aan de dag van de bevalling. En toen ik uiteindelijk bevallen was ging het helemaal bergafwaarts. Ik had een trauma kraamtijd achter de rug en had ook geen band met de kleine. Ik ben naar een psycholoog geweest om alles te vergeten door middel van EMDR maar het sloeg gewoon niet aan. 1 ding had ik mijn voorgenomen nooit meer wil ik zwanger zijn! Dus bij elke misselijkheid, of zuchtje test ik of niet zwanger ben. Mijn man weet er niets van maar ik weer dat hij graag nog kinderen wil. De angst om ziek te worden is vlak nadat de kleine een half jaar werd. Ik zou lekkende borsten hebben en men dacht aan terugkomende voeding. Ik was onder behandeling bij een endocrinoloog en die zei dingen als hypofyse tumor.. later 1 maand bleek het een verkeerde diagnose te zijn. En daar is het allemaal begonnen.. googlen, uitvogelen, forums doorzoeken, topics starten. Elke pijn die ik had moest ik doorzoeken want stel je toch voor dat het ernstig is en ik laat ben? Ik heb chronische blaasonstekingen dus bij elke controle voel ik mijn hart in me keel bonken. Dokters en ziekenhuizen vermijd ik liever maar ik zoek ze altijd zelf op als ik weer eens ergens mee zit.. zelfs het woord van de huisarts geloof ik niet.. foto's, mammografies, gesprekken dat het ok zit en niets is genoeg.
Het loopt uit de hand. Ik ben zoveel tijd, energie kwijt om dingen uit te zoeken. Natuurlijk sta je al met 1 been in het graf als je sommige sites afstruint. Voor mijn zwangerschap ging het goed. Ik had hier nooit last van en ik mis gewoon de oude IK. Niet de persoon die continu moet gaan uitzoeken wat ze heeft, waar het vandaan komt. Er komt zo ontzettend veel stress bij kijken en het heeft zelfs invloed op mijn privé leven en werk. Ik krijg onderhand een burn out omdat ik gewoon niet goed kan functioneren.
Soms wil ik alleen naar bed gaan en helemaal niks meer te maken hebben met alles. Ik heb een goede psycholoog nu en ik probeer deze dwanggedachten los te laten want het breekt me helemaal op en verlies mezelf erin. Angst zit er bij mij altijd in en ze hebben ook gediagnosteerd dat ik PTSS heb. Ik mis de leuke dingen zoals met me kindje wat leuks ondernemen en ben niet echt de gezelligste thuis de laatste maanden..
Wat hoop ik met deze topic? Ik hoop dat we elkaar goede tips kunnen geven en steun kunnen bieden. En misschien voor de zoekers zoals ik een oplossing kunnen vinden om hier eens en voor altijd korte metten mee maken. We kunnen het!
zondag 10 december 2017 08:21
Ik herken ook veel in je bericht. Heb al jaren last van hypochondrie met ups en downs. Ben er altijd al gevoelig voor geweest maar sinds mijn moeder 4 jaar geleden is overleden is het nog erger geworden. Als ik nog maar wat voel in mijn linkerborst denk ik dat ik een hartaanval krijg, overal zie ik verdachte vlekjes / moedervlekjes enz enz. Soms ben ik er van overtuigd dat ik kanker krijg, zo veel mensen krijgen kanker dus waarom ik niet denk ik dan. Ben ook heel bang voor een spierziekte zoals ALS en MS. Ben geobsedeerd door m'n spieren, zit er constant op te letten en beeld me dan in dat ik al minder spierkracht heb.
Het is heel vermoeiend om zo te leven en er is weinig begrip voor door mensen die dit niet hebben. Ze vinden dat je je aanstelt of denken van 'dood ga je toch, wat voor zin heeft het om er constant bang voor te zijn?' Dat is ook zo en ik wou dat ik ook zo kon denken. Ik ben sowieso heel bang voor de dood, of ik nou 40 wordt of 100, het idee dat ik ooit dood ga en alles weg is vind ik ondraaglijk.
Ik ben nu wel onder behandeling van een psycholoog maar helaas tot nu toe met weinig resultaat.
Het is heel vermoeiend om zo te leven en er is weinig begrip voor door mensen die dit niet hebben. Ze vinden dat je je aanstelt of denken van 'dood ga je toch, wat voor zin heeft het om er constant bang voor te zijn?' Dat is ook zo en ik wou dat ik ook zo kon denken. Ik ben sowieso heel bang voor de dood, of ik nou 40 wordt of 100, het idee dat ik ooit dood ga en alles weg is vind ik ondraaglijk.
Ik ben nu wel onder behandeling van een psycholoog maar helaas tot nu toe met weinig resultaat.
zondag 10 december 2017 11:40
Als ik jouw verhaal lees, lees ik mijn verhaal. ALS, kanker, het is mij allemaal al overkomen. Vorig jaar in spoed mijn galblaas moeten verwijderen, ik was hier zo door getraumatiseerd. Sindsdien geen minuut meer gerust. En ja hoor de klachten zijn terug. Ik heb deze week mijn bloed laten prikken, of beter gezegd ik moest... Ik mijd artsen. Ik durfde niet meer te bellen voor mijn uitslag, mijn man dan maar gebeld. Woensdag afspraak op interne geneeskunde, het zijn weer helse tijden voor mij. En natuurlijk heb ik Symptomen die andere mensen niet hebben, genoeg om weer een paniekreactie te krijgen. Elke dag denk ik aan doodgaan, of beter gezegd de angst ervoor, je staat ermee op en gaat ermee slapen. Hoe ouder je wordt hoe erger. Mensen begrijpen dit echt niet.
