Gezondheid
alle pijlers
Ontzettend veel pech in mijn leven ..
maandag 17 december 2018 13:17
Ivm herkenbaarheid toch besloten mijn hele tekst aan te passen.
In ieder geval ontzettend veel pech gehad door de jaren heen. Sommige zien het als geluk, in mijn ogen is het pech.
Op de basisschool vaak alleen. Niemand wou vrienden met me zijn. Thuis hadden mijn ouders ontzettend vaak ruzie.
Op de middelbare school helaas slachtoffer geweest van pesten.
Enorme studieschuld opgebouwd door een opleiding waar ik niks aan heb.
Dacht dat ik mijn droombaan gevonden had maar helaas door het verwijderen van een tumor een trombose been gekregen waardoor ik afgewezen werd.
Veel medische problemen gehad door de operaties.
Eindelijk hersteld en goedkeuring gekregen voor een zwangerschap.
2x Zwanger geworden maar beide keren afgelopen in missed abortion.
'Wat erg voor je, nog even en je raakt gewend aan al die teleurstellingen.' vertelde een collega me laatst nog. Weetje .. Ik ben oprecht jaloers op mensen die met een glimlach op straat lopen. Ik ben oprecht jaloers op mensen die een gelukkig gezin hebben en gezond zijn. Ik ben oprecht jaloers op mensen die met veel plezier over hun jeugd vertellen. Ik haat mezelf, ik haat mijn leven. Ik heb de puf niet meer om uit bed te komen. Ik ben gewoon moe. Echt moe.
In ieder geval ontzettend veel pech gehad door de jaren heen. Sommige zien het als geluk, in mijn ogen is het pech.
Op de basisschool vaak alleen. Niemand wou vrienden met me zijn. Thuis hadden mijn ouders ontzettend vaak ruzie.
Op de middelbare school helaas slachtoffer geweest van pesten.
Enorme studieschuld opgebouwd door een opleiding waar ik niks aan heb.
Dacht dat ik mijn droombaan gevonden had maar helaas door het verwijderen van een tumor een trombose been gekregen waardoor ik afgewezen werd.
Veel medische problemen gehad door de operaties.
Eindelijk hersteld en goedkeuring gekregen voor een zwangerschap.
2x Zwanger geworden maar beide keren afgelopen in missed abortion.
'Wat erg voor je, nog even en je raakt gewend aan al die teleurstellingen.' vertelde een collega me laatst nog. Weetje .. Ik ben oprecht jaloers op mensen die met een glimlach op straat lopen. Ik ben oprecht jaloers op mensen die een gelukkig gezin hebben en gezond zijn. Ik ben oprecht jaloers op mensen die met veel plezier over hun jeugd vertellen. Ik haat mezelf, ik haat mijn leven. Ik heb de puf niet meer om uit bed te komen. Ik ben gewoon moe. Echt moe.
anoniem_380071 wijzigde dit bericht op 17-12-2018 14:57
85.26% gewijzigd
maandag 17 december 2018 13:28
Wat een narigheid. En toch, je kunt niet na 2 sessies met psychiaters al zeggen "dat helpt toch niet". Als je hele nare dingen hebt meegemaakt en je wil werken aan je (emotionele en psychische) herstel, dan duurt dat echt een hele tijd. Stapje voor stapje, soms een beetje vooruit gaan en dan toch weer achteruit.
Het is zwaar en vermoeiend en soms lijkt het hopeloos. Maar geef het een kans en geef het de tijd.
Heel veel succes!
Het is zwaar en vermoeiend en soms lijkt het hopeloos. Maar geef het een kans en geef het de tijd.
Heel veel succes!
maandag 17 december 2018 13:30
Mijn advies is om ajb te stoppen met zwanger te worden.
Er is zoveel in je leven gebeurd dat je eerst jezelf even terug moet vinden.
Ik vind inderdaad dat je echt heel veel naars op je pad hebt gehad en het is nu tijd voor jou.
Je bent echt in geen conditie om nu een zwangerschap of baby aan te kunnen.
Als je met twee hulpverlener hebt gesproken en geen klik hebt moet je verder zoeken. Er zit niets anders op.
Je bent het waard om te leven.
Het is nu december, alles ligt toch op zijn gat, de wereld begint weer op 8 januari.
Geniet in de tussentijd van de vriend, probeer het dag voor dag te bekijken en probeer na te denken wat voor andere baan behalve defensie voor jou zou werken.
Hou hiermee ook rekening met evt fysieke klachten.
En gewoon hier komen spuien.
Er is zoveel in je leven gebeurd dat je eerst jezelf even terug moet vinden.
Ik vind inderdaad dat je echt heel veel naars op je pad hebt gehad en het is nu tijd voor jou.
Je bent echt in geen conditie om nu een zwangerschap of baby aan te kunnen.
Als je met twee hulpverlener hebt gesproken en geen klik hebt moet je verder zoeken. Er zit niets anders op.
Je bent het waard om te leven.
Het is nu december, alles ligt toch op zijn gat, de wereld begint weer op 8 januari.
Geniet in de tussentijd van de vriend, probeer het dag voor dag te bekijken en probeer na te denken wat voor andere baan behalve defensie voor jou zou werken.
Hou hiermee ook rekening met evt fysieke klachten.
En gewoon hier komen spuien.
maandag 17 december 2018 13:39
Eerste sessie duurde ruim 1,5 jaar.Head* schreef: ↑17-12-2018 13:28Wat een narigheid. En toch, je kunt niet na 2 sessies met psychiaters al zeggen "dat helpt toch niet". Als je hele nare dingen hebt meegemaakt en je wil werken aan je (emotionele en psychische) herstel, dan duurt dat echt een hele tijd. Stapje voor stapje, soms een beetje vooruit gaan en dan toch weer achteruit.
Het is zwaar en vermoeiend en soms lijkt het hopeloos. Maar geef het een kans en geef het de tijd.
Heel veel succes!
Tweede sessie duurde een half jaar.
Beide keren heb ik totaal niet gevoel gehad alsof het 'iets' beter met me ging. Het was inderdaad ontzettend zwaar en vermoeiend.
maandag 17 december 2018 13:42
Ho0fdletter schreef: ↑17-12-2018 13:39Eerste sessie duurde ruim 1,5 jaar.
Tweede sessie duurde een half jaar.
Beide keren heb ik totaal niet gevoel gehad alsof het 'iets' beter met me ging. Het was inderdaad ontzettend zwaar en vermoeiend.
Oh, met sessie bedoel ik 1 afspraak. Maar dat is inderdaad wel al veel. En met een goede psychotherapeut praten? Misschien is dat nog een optie.
Ik zou in ieder geval niet aan kinderen beginnen zolang je zelf nog zo slecht in je vel zit.
maandag 17 december 2018 13:49
Ten eerste veel sterkte 
Ten tweede ben ik het eens met head en het-groepje. Een miskraam is niet niks (ik spreek uit ervaring), daarom zou ik ook aanraden om eerst naar herstel toe te werken. Probeer eerst zowel mentaal als lichamelijk in een goed conditie te komen. Je kunt daarbij voor ogen houden dat je het doet voor een toekomstig kindje. Om hem of haar een stabiele en veilige jeugd te geven, zoals je zelf helaas niet gekend hebt. Als je beter in je vel zit, dan pas zou ik proberen om weer zwanger te worden. Geef het tijd, en vraag een nieuwe doorverwijzing voor een psycholoog of psychiater aan je huisarts. Als het klikt met de behandelaar dan kun je er zeker baat bij hebben. Je kunt niet alle pijn van het verleden blijven wegstoppen. Bedenk ook dat mentaal herstellen tijd nodig heeft. Nu lijkt alles misschien donker en zwaar, maar als het goed is zullen er in de toekomst weer meer geluksmomentjes voor je komen. Dat heb ik zelf wel zo ervaren.
Ten tweede ben ik het eens met head en het-groepje. Een miskraam is niet niks (ik spreek uit ervaring), daarom zou ik ook aanraden om eerst naar herstel toe te werken. Probeer eerst zowel mentaal als lichamelijk in een goed conditie te komen. Je kunt daarbij voor ogen houden dat je het doet voor een toekomstig kindje. Om hem of haar een stabiele en veilige jeugd te geven, zoals je zelf helaas niet gekend hebt. Als je beter in je vel zit, dan pas zou ik proberen om weer zwanger te worden. Geef het tijd, en vraag een nieuwe doorverwijzing voor een psycholoog of psychiater aan je huisarts. Als het klikt met de behandelaar dan kun je er zeker baat bij hebben. Je kunt niet alle pijn van het verleden blijven wegstoppen. Bedenk ook dat mentaal herstellen tijd nodig heeft. Nu lijkt alles misschien donker en zwaar, maar als het goed is zullen er in de toekomst weer meer geluksmomentjes voor je komen. Dat heb ik zelf wel zo ervaren.
maandag 17 december 2018 14:01
Nou ja, ontzettend veel pech.
Je hebt een opleiding afgerond.
Je leeft nog, je bent geopereerd en ik begrijp dat je nu van de pijn van je trombosebeen af bent.
Je hebt een vriend, die met jou een toekomst en kinderen wilt.
Je hebt collega's dus je hebt werk en inkomen.
Meid wat een geluk dat je dat allemaal bereikt hebt!
Je hebt een opleiding afgerond.
Je leeft nog, je bent geopereerd en ik begrijp dat je nu van de pijn van je trombosebeen af bent.
Je hebt een vriend, die met jou een toekomst en kinderen wilt.
Je hebt collega's dus je hebt werk en inkomen.
Meid wat een geluk dat je dat allemaal bereikt hebt!
Wanhoop is een zwart leren jasje is dat iedereen goed staat; terwijl hoop een rose jurkje met ruches is tot boven je knie, waarin niemand gezien wil worden.
maandag 17 december 2018 14:15
Je hebt (vooral in je jeugd) best wat meegemaakt, waarvan ik me het kan voorstellen dat het impact had en heeft op je leven/gedachtengang/gevoelens etc als volwassene.
Ik lees dat het ook nu niet van een leien dakje gaat maar weet je... Dat gaat het echt bij de meeste mensen niet. En de meeste mensen hebben 'ontzettend veel pech' als je alle feiten op een rij zet.
Dus zo uitzonderlijk veel pech heb je niet.
Het is echt allemaal niet niks hoor, ik onderschat het echt niet. En dat je het soms even niet meer ziet zitten of het gevoel hebt dat het je even teveel wordt snap ik.
Maar als je jezelf ziet als een constante pechvogel waarbij niks gaat zoals je wil, dan komt alles in dat licht te staan, en blijf je dat gevoel ook houden.
Als ik mijn leven ,e n vooral tot aan mijn 30e, beschrijf, dan ben ik ook zo'n 'ontzettende pechvogel'. Wellicht nog veel meer.
Maar ik heb dit anders móeten leren zien, anders wordt je idd niet goed, depressief, noem maar op.
Nu werk ik al jaren als maatschappelijk werker, en ik zie dat echt de meeste mensen een dergelijke levensloop hebben, alleen de 'pech onderwerpen' verschillen...
Ik lees dat het ook nu niet van een leien dakje gaat maar weet je... Dat gaat het echt bij de meeste mensen niet. En de meeste mensen hebben 'ontzettend veel pech' als je alle feiten op een rij zet.
Dus zo uitzonderlijk veel pech heb je niet.
Het is echt allemaal niet niks hoor, ik onderschat het echt niet. En dat je het soms even niet meer ziet zitten of het gevoel hebt dat het je even teveel wordt snap ik.
Maar als je jezelf ziet als een constante pechvogel waarbij niks gaat zoals je wil, dan komt alles in dat licht te staan, en blijf je dat gevoel ook houden.
Als ik mijn leven ,e n vooral tot aan mijn 30e, beschrijf, dan ben ik ook zo'n 'ontzettende pechvogel'. Wellicht nog veel meer.
Maar ik heb dit anders móeten leren zien, anders wordt je idd niet goed, depressief, noem maar op.
Nu werk ik al jaren als maatschappelijk werker, en ik zie dat echt de meeste mensen een dergelijke levensloop hebben, alleen de 'pech onderwerpen' verschillen...
maandag 17 december 2018 14:24
O ja, en wat mij het beste heeft geholpen is dus anders leren denken op bepaalde punten.
Ik had bijvoorbeeld heel veel moeite met het overlijden van mijn ouders (toen was ik nog kind) en alles wat daarna gebeurde (boze stiefmoeder die me slecht behandelde, vader die alcoholist werd na overlijden van moeder en daaraan zelf overleed, ik op straat kwam te staan, alleen was etc etc).
Wat mij het meeste hielp is die omslag in denken; Ja, dat was allemaal moeilijk en kut, maar de eerste 8 jaar heb ik wél een goede basis gehad (bijvoorbeeld), dan is wel geluk. En zo nog een hele reeks gebeurtenissen daarna.
Dat betekent niet dat ik bij alles denk/dacht; oh, maar...en altijd goed kon relativeren, maar het zorgde er in elk geval voor dat ik niet alleen maar dacht; waarom ik, waarom sta ik er altijd alleen voor, waarom heb ik nooit geluk etc.
En in mijn werk hoor ik alle persoonlijke verhalen van mensen, en zie ik dat ik helemaal geen uitzondering ben. Dat bijna iedereen enorme kutdingen meemaakt.
Ik had bijvoorbeeld heel veel moeite met het overlijden van mijn ouders (toen was ik nog kind) en alles wat daarna gebeurde (boze stiefmoeder die me slecht behandelde, vader die alcoholist werd na overlijden van moeder en daaraan zelf overleed, ik op straat kwam te staan, alleen was etc etc).
Wat mij het meeste hielp is die omslag in denken; Ja, dat was allemaal moeilijk en kut, maar de eerste 8 jaar heb ik wél een goede basis gehad (bijvoorbeeld), dan is wel geluk. En zo nog een hele reeks gebeurtenissen daarna.
Dat betekent niet dat ik bij alles denk/dacht; oh, maar...en altijd goed kon relativeren, maar het zorgde er in elk geval voor dat ik niet alleen maar dacht; waarom ik, waarom sta ik er altijd alleen voor, waarom heb ik nooit geluk etc.
En in mijn werk hoor ik alle persoonlijke verhalen van mensen, en zie ik dat ik helemaal geen uitzondering ben. Dat bijna iedereen enorme kutdingen meemaakt.
maandag 17 december 2018 15:22
En ik ben ook zo iemand (één van de velen) die weleens op straat loopt met een glimlach. Terwijl ik echt een dikke kut jeugd heb gehad, en eigenlijk tot m'n 30e best een moeilijk leven had. (ben nu 39, en betekent niet dan sinds mijn 30e niks meer tegenzit hoor!)
En zo nog zovelen met mij. Dus die glimlach op straat van anderen zegt helemaal níets over wat ze wel of niet hebben meegemaakt, of dat hun leven goed loopt op dat moment.
En zo nog zovelen met mij. Dus die glimlach op straat van anderen zegt helemaal níets over wat ze wel of niet hebben meegemaakt, of dat hun leven goed loopt op dat moment.
maandag 17 december 2018 15:47
Tja... Weet je het is ook een kwestie van glas halfvol of halfleeg Als ik alles op moet gaan noemen wat er bij mij mis gaat dan spring ik liever van de brug ofzo.
Zelfs mensen die álles positief proberen te draaien geven het wel eens op met een zucht "bij jou gaat echt altijd van alles mis"
Maar ja, je leert er idd mee leven
Ik ga er vaak al van uit eigenlijk. Des te verrassender als het eens wel goed gaat 
Als je je gaat focussen op wat er allemaal fout is wordt je toch gillend gek. Doe dat dus niet, ga er niet zo zwart tegenaan kijken maar probeer idd het positieve er uit te halen, wat een aantal mensen hierboven ook al aangeven.
En houd je voor dat je echt heel echt niet de enige bent met stomme pech.
Vriendin van me. Kut ouders en ja ik heb het meegemaakt echte té erg. Voorbeeldje.. ze hadden een hotel achtig iets en zij komt thuis van haar werk, 17 jaar, en pa zegt "doe jij de dagdienst nog ff want we hebben je kamer verhuurt" Ze is zo snel mogelijk uit huis gegaan en heeft een tijdje op een kamertje zonder verwarming ed gezeten, puur om bij haar ouders vandaan te komen. Heeft na zoeken leuk werk, bedrijfsongevalletje waardoor het niet meer ging. Omgeschoold binnen bedrijf, lager salaris en baf weer een stom ding waardoor ze haar hand niet meer goed kan gebruiken wat essentieel is voor haar beroep.
Geen man, geen kinderen en ondertussen te oud. Zij is er ook een waarvan je denkt hee die glimlacht. Maar echt op ieder huisje rust een kruisje.
Daar waar het soepel gaat zijn er ook maar je bent echt geen uitzondering TO En er aan toegeven helpt gewoon niet.
Zelfs mensen die álles positief proberen te draaien geven het wel eens op met een zucht "bij jou gaat echt altijd van alles mis"
Maar ja, je leert er idd mee leven
Ik ga er vaak al van uit eigenlijk. Des te verrassender als het eens wel goed gaat Als je je gaat focussen op wat er allemaal fout is wordt je toch gillend gek. Doe dat dus niet, ga er niet zo zwart tegenaan kijken maar probeer idd het positieve er uit te halen, wat een aantal mensen hierboven ook al aangeven.
En houd je voor dat je echt heel echt niet de enige bent met stomme pech.
Vriendin van me. Kut ouders en ja ik heb het meegemaakt echte té erg. Voorbeeldje.. ze hadden een hotel achtig iets en zij komt thuis van haar werk, 17 jaar, en pa zegt "doe jij de dagdienst nog ff want we hebben je kamer verhuurt" Ze is zo snel mogelijk uit huis gegaan en heeft een tijdje op een kamertje zonder verwarming ed gezeten, puur om bij haar ouders vandaan te komen. Heeft na zoeken leuk werk, bedrijfsongevalletje waardoor het niet meer ging. Omgeschoold binnen bedrijf, lager salaris en baf weer een stom ding waardoor ze haar hand niet meer goed kan gebruiken wat essentieel is voor haar beroep.
Geen man, geen kinderen en ondertussen te oud. Zij is er ook een waarvan je denkt hee die glimlacht. Maar echt op ieder huisje rust een kruisje.
Daar waar het soepel gaat zijn er ook maar je bent echt geen uitzondering TO En er aan toegeven helpt gewoon niet.
maandag 17 december 2018 16:01
Ik denk dat we allemaal bij tijd en wijlen wel eens helemaal aan de grond zitten en het gewoon echt even niet meer zien zitten. Het leven is helaas niet alleen maar leuk, en de meesten van ons krijgen toch echt behoorlijk wat tegenslagen te verwerken.
De kunst is om dat niet met je mee te blijven dragen in de vorm van een blijvende teleurstelling in het leven, verbitterdheid en/of depressie. Wat je allemaal overkomt in dit leven kun je helaas lang niet altijd beïnvloeden. Maar hoe je daarmee omgaat, en hoe je dat jouw toekomst laat beïnvloeden, dat kun je wel zelf bepalen.
Als het verleden en jouw gevoelens daarover een te grote negatieve stempel drukken op jouw kwaliteit van leven in het hier en nu, dan zul je er toch echt zelf - met hulp - mee aan de slag moeten om dat te veranderen. Dat ben je niet alleen tegenover jezelf verplicht, maar ook tegenover het gezin dat je nu wil gaan stichten. Gun het jezelf om straks opgeruimd met je gezin de toekomst in te gaan!
De kunst is om dat niet met je mee te blijven dragen in de vorm van een blijvende teleurstelling in het leven, verbitterdheid en/of depressie. Wat je allemaal overkomt in dit leven kun je helaas lang niet altijd beïnvloeden. Maar hoe je daarmee omgaat, en hoe je dat jouw toekomst laat beïnvloeden, dat kun je wel zelf bepalen.
Als het verleden en jouw gevoelens daarover een te grote negatieve stempel drukken op jouw kwaliteit van leven in het hier en nu, dan zul je er toch echt zelf - met hulp - mee aan de slag moeten om dat te veranderen. Dat ben je niet alleen tegenover jezelf verplicht, maar ook tegenover het gezin dat je nu wil gaan stichten. Gun het jezelf om straks opgeruimd met je gezin de toekomst in te gaan!
dinsdag 18 december 2018 06:15
Iedereen heeft pech, maar jaar na jaar pech hebben hakt ook in op je gevoel van veiligheid en geborgenheid, wat TO misschien nooit gekend heeft.
Ik hoop TO dat je veiligheid kan hervinden, in de wereld en in jezelf (ondanks dat dat een lang proces is). En dat je leven vele geluksmomenten mag kennen (om de balans te herstellen).
Ook wil ik nog gezegd hebben, gecondoleerd met je miskramen, het is heel zwaar daar mee om te gaan.
En ook sterkte gewenst met het dragen van de ballast van je jeugd, is niet hetzelfde als een condoleance want ze leven nog, maar je ouders waren ook een bron van zorgen en stress, terwijl dat eigenlijk anders had moeten zijn.
Die geborgenheid waarover ik het had, die zorgt dat je andere klappen beter aan kan was er waarschijnlijk niet.
Dus nu moet jij die in de plaats van je ouders, zelf maken.
Ik hoop dat een goede therapeut ermee kan helpen, want ook jij bent het waard je in elk geval goed over jezelf als mens te voelen, ook als het leven rot is.
Ik hoop TO dat je veiligheid kan hervinden, in de wereld en in jezelf (ondanks dat dat een lang proces is). En dat je leven vele geluksmomenten mag kennen (om de balans te herstellen).
Ook wil ik nog gezegd hebben, gecondoleerd met je miskramen, het is heel zwaar daar mee om te gaan.
En ook sterkte gewenst met het dragen van de ballast van je jeugd, is niet hetzelfde als een condoleance want ze leven nog, maar je ouders waren ook een bron van zorgen en stress, terwijl dat eigenlijk anders had moeten zijn.
Die geborgenheid waarover ik het had, die zorgt dat je andere klappen beter aan kan was er waarschijnlijk niet.
Dus nu moet jij die in de plaats van je ouders, zelf maken.
Ik hoop dat een goede therapeut ermee kan helpen, want ook jij bent het waard je in elk geval goed over jezelf als mens te voelen, ook als het leven rot is.
