Geld & Recht
alle pijlers
Hoe moet het later?
dinsdag 17 april 2012 om 21:05
In een ander topic geef ik al aan dat ik last heb van een persoonlijkheidsstoornis. Dit leidt bij mij tot onzekerheden, angsten en depressies. Ik krijg hier therapieen en pillen voor.
Ik ben nu 22 jaar en heb een universitair diploma. Komend semester ga ik proberen mijn master te halen en dan aan het werk. Ik ben al begonnen aan mijn master, maar er gingen nogal wat dingen mis. Onzekerheid, angst, ik voelde enorme druk en stress... het werd zo erg dat ik het niet af kon maken. Ik had vooral problemen met het praktijkgedeelte, leren is mij altijd goed af gegaan. Mijn psycholoog heeft een IQ test laten doen en ik heb een meer dan bovengemiddeld IQ, dus het is niet alsof ik de capaciteiten niet heb. Het is bij mij vooral die stoornis die mij tegen houdt om mijn kennis in die praktijk te brengen.
Afgelopen maanden ging ik op zoek naar een baantje. Dat was een flinke deceptie. Met 22 ben je al te oud voor bijna alle winkels, de horeca en de bioscoop. Callcenters zouden nog bellen, maar ook niks meer van teruggehoord.
Voor serieuze banen heb je ervaring nodig, maar die opdoen wordt je onmogelijk gemaakt. Al met al had ik bij veel serieuze banen ook het idee dat het voor iemand als ik gewoon onmogelijk was. Niet alleen is er weinig werk te vinden en is het een last one in first one out systeem, ook is een serieuze baan enorm stressvol. Je werkt je kapot en je bent constant bang om zonder baan te komen zitten. Gelukkig konden mijn ouders en mijn vriend mij sponsoren.
Ik heb gekeken naar hoe het zat met een uitkering, maar omdat mijn vriend al veel vermogen heeft (erfenis) heb ik geen recht op een bijstanduitkering. Zijn vermogen moet dan eerst worden opgemaakt, ondanks dat het zijn geld is en hij mij ook eventueel kan verbieden dingen te kopen van dat geld (niet dat hij dat doet).
Nu kan ik best wel op zijn geld teren en dat van mijn ouders, tot ik weer "beter" ben, mijn diploma haal en een baan vind (1,5 jaar), maar wat later? Stel ik faal weer, word depressief, ik vind geen baan? Wat als niemand mij meer kan sponsoren? Hoe moet ik dan alles zelf betalen zonder echt op uitkering?
En is er nog iets anders voor mensen als ik? Ik ken mensen met mindere klachten die al een Wajong hebben maar heb het te vaak gehoord (van psychologen) dat ik daar veel te veel potentie voor heb. Ik ben namelijk veel te slim in hun ogen en Wajong is voor "losers". Waarschijnlijk krijg ik daar dus geen recht op. En hoe zit het met afgekeurd worden voor werk? Ik ben namelijk bang dat mijn angsten steeds erger worden, ondanks medicatie en therapie. En dan mag ik wel universitair niveau hebben, ik kán het gewoon niet.
Ik ben echt bang dat ik op straat moet leven en mezelf moet gaan verkopen... Dit is geen grap, ik geloof er heilig in. Heb veel mensen zien afzakken en ij kraakpanden gaan wonen... Ik heb ook geen idee van hoe deze wereld werkt, overheidssites zijn onduidelijk omdat ik niet snap waar ik nou wel en niet onder val. Wederom dus, "universitair niveau" maar ik ben wel nogal wereldvreemd (als ik iets vraag aan mensen rollen ze met hun ogen en zeggen ze dingen als "dat moet je zelf opzoeken" "je hebt een BA, je kan dat best")... Help:(
Ik ben nu 22 jaar en heb een universitair diploma. Komend semester ga ik proberen mijn master te halen en dan aan het werk. Ik ben al begonnen aan mijn master, maar er gingen nogal wat dingen mis. Onzekerheid, angst, ik voelde enorme druk en stress... het werd zo erg dat ik het niet af kon maken. Ik had vooral problemen met het praktijkgedeelte, leren is mij altijd goed af gegaan. Mijn psycholoog heeft een IQ test laten doen en ik heb een meer dan bovengemiddeld IQ, dus het is niet alsof ik de capaciteiten niet heb. Het is bij mij vooral die stoornis die mij tegen houdt om mijn kennis in die praktijk te brengen.
Afgelopen maanden ging ik op zoek naar een baantje. Dat was een flinke deceptie. Met 22 ben je al te oud voor bijna alle winkels, de horeca en de bioscoop. Callcenters zouden nog bellen, maar ook niks meer van teruggehoord.
Voor serieuze banen heb je ervaring nodig, maar die opdoen wordt je onmogelijk gemaakt. Al met al had ik bij veel serieuze banen ook het idee dat het voor iemand als ik gewoon onmogelijk was. Niet alleen is er weinig werk te vinden en is het een last one in first one out systeem, ook is een serieuze baan enorm stressvol. Je werkt je kapot en je bent constant bang om zonder baan te komen zitten. Gelukkig konden mijn ouders en mijn vriend mij sponsoren.
Ik heb gekeken naar hoe het zat met een uitkering, maar omdat mijn vriend al veel vermogen heeft (erfenis) heb ik geen recht op een bijstanduitkering. Zijn vermogen moet dan eerst worden opgemaakt, ondanks dat het zijn geld is en hij mij ook eventueel kan verbieden dingen te kopen van dat geld (niet dat hij dat doet).
Nu kan ik best wel op zijn geld teren en dat van mijn ouders, tot ik weer "beter" ben, mijn diploma haal en een baan vind (1,5 jaar), maar wat later? Stel ik faal weer, word depressief, ik vind geen baan? Wat als niemand mij meer kan sponsoren? Hoe moet ik dan alles zelf betalen zonder echt op uitkering?
En is er nog iets anders voor mensen als ik? Ik ken mensen met mindere klachten die al een Wajong hebben maar heb het te vaak gehoord (van psychologen) dat ik daar veel te veel potentie voor heb. Ik ben namelijk veel te slim in hun ogen en Wajong is voor "losers". Waarschijnlijk krijg ik daar dus geen recht op. En hoe zit het met afgekeurd worden voor werk? Ik ben namelijk bang dat mijn angsten steeds erger worden, ondanks medicatie en therapie. En dan mag ik wel universitair niveau hebben, ik kán het gewoon niet.
Ik ben echt bang dat ik op straat moet leven en mezelf moet gaan verkopen... Dit is geen grap, ik geloof er heilig in. Heb veel mensen zien afzakken en ij kraakpanden gaan wonen... Ik heb ook geen idee van hoe deze wereld werkt, overheidssites zijn onduidelijk omdat ik niet snap waar ik nou wel en niet onder val. Wederom dus, "universitair niveau" maar ik ben wel nogal wereldvreemd (als ik iets vraag aan mensen rollen ze met hun ogen en zeggen ze dingen als "dat moet je zelf opzoeken" "je hebt een BA, je kan dat best")... Help:(
dinsdag 17 april 2012 om 22:33
quote:mandy2911 schreef op 17 april 2012 @ 22:29:
Sorry hoor maar je zit alleen maar te praten over je problemen, iedereen geeft je adviezen en het enige wat jij zegt is een soort van "ja maar"
Ga naar je huisarts, die verwijzen je door, dan krijg je de hulp die je nodig hebt.
Ze heeft ook een probleem, dus praat ze daarover, lijkt me heel normaal op een forum.
Ze loopt al bij een psychiater en dat is niet voor een vergroeide teennagel.
Ja, maar betekent dus dat ze niet de geruststelling krijgt die ze zoekt.
Sorry hoor maar je zit alleen maar te praten over je problemen, iedereen geeft je adviezen en het enige wat jij zegt is een soort van "ja maar"
Ga naar je huisarts, die verwijzen je door, dan krijg je de hulp die je nodig hebt.
Ze heeft ook een probleem, dus praat ze daarover, lijkt me heel normaal op een forum.
Ze loopt al bij een psychiater en dat is niet voor een vergroeide teennagel.
Ja, maar betekent dus dat ze niet de geruststelling krijgt die ze zoekt.
dinsdag 17 april 2012 om 22:33
quote:yakigyoza schreef op 17 april 2012 @ 22:14:
[...]
Ik heb het over het geval dat mijn studie faalt, ik misschien wel een baan kan vinden maar niet meer KAN werken wegens te grote problemen, mijn ouders geld op is (en ze hebben mij al 5 jaar ondersteund dus dat zit er aan te komen). En ik ben niet getrouwd, dus ik kan altijd gedumpt worden en dan? En ik kan wel bij mijn ouders intrekken maar wat als ze niet meer voor me kunnen zorgen? Een uitkering krijg je alleen als je alleen woont maar in een depressie kan je niet alleen wonen...
Als niemand voor je wil zorgen, en je bent te depressief, dan blijft de opname in een psychiatrisch ziekenhuis over.
Er is altijd een vangnet. (al lijkt het mij erg saai in zo'n ziekenhuis).
[...]
Ik heb het over het geval dat mijn studie faalt, ik misschien wel een baan kan vinden maar niet meer KAN werken wegens te grote problemen, mijn ouders geld op is (en ze hebben mij al 5 jaar ondersteund dus dat zit er aan te komen). En ik ben niet getrouwd, dus ik kan altijd gedumpt worden en dan? En ik kan wel bij mijn ouders intrekken maar wat als ze niet meer voor me kunnen zorgen? Een uitkering krijg je alleen als je alleen woont maar in een depressie kan je niet alleen wonen...
Als niemand voor je wil zorgen, en je bent te depressief, dan blijft de opname in een psychiatrisch ziekenhuis over.
Er is altijd een vangnet. (al lijkt het mij erg saai in zo'n ziekenhuis).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
dinsdag 17 april 2012 om 22:38
quote:yakigyoza schreef op 17 april 2012 @ 22:19:
Ik slik op dit moment antidepressiva en antipsychotica in relatief hoge doses. Ik ben lichamelijk helemaal overspannen en kapot. Ik slaap soms halve middagen door. En dan moet ik om 5 uur op, hoe dan, leg het me uit? Misschien nog maar coke nemen om er doorheen te komen?:S Zodat ik kan doen alsof ik zoals ieder ander ben en er nieeetsss aan de hand is?
Ga geen werk zoeken, zorg dat je genoeg slaapt.
De psychologen verwachten dat het beter met jou zal gaan. Je hebt anders nog genoeg tijd voor een WAJong-uitkering.
Laat je niet gek maken door de reakties op het forum.
Geef je vriend een knuffel.
Ik denk dat hij fijn vindt dat je bij hem woont.
Ik slik op dit moment antidepressiva en antipsychotica in relatief hoge doses. Ik ben lichamelijk helemaal overspannen en kapot. Ik slaap soms halve middagen door. En dan moet ik om 5 uur op, hoe dan, leg het me uit? Misschien nog maar coke nemen om er doorheen te komen?:S Zodat ik kan doen alsof ik zoals ieder ander ben en er nieeetsss aan de hand is?
Ga geen werk zoeken, zorg dat je genoeg slaapt.
De psychologen verwachten dat het beter met jou zal gaan. Je hebt anders nog genoeg tijd voor een WAJong-uitkering.
Laat je niet gek maken door de reakties op het forum.
Geef je vriend een knuffel.
Ik denk dat hij fijn vindt dat je bij hem woont.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
dinsdag 17 april 2012 om 22:41
Met een depressie kan je wel alleen wonen.
Het is alleen zwaarder, maar dan ben je op jezelf aangewezen en zal je wellicht sneller eruit komen.
Schrijf je in bij een woningbouwvereniging, de jaren blijven gewoon doorlopen en als de relatie ooit mocht stoppen, dan kan je wel verhuizen.
Je krijgt altijd een WWB-uitkering, daar valt van te leven.
Je kan het leven niet dichttimmeren. Dat is iets wat je het beste kan leren accepteren.
Verder lijkt het me verstandig te checken hoe reeel de rampscenario;s zijn.
Over een aantal jaar kan je wellicht steviger op je poten staan.
Dat je hoogintelligent bent, wil niet zeggen dat je de andere randvoorwaarden in bezit hebt, om werk op dat nivo te doen.
Kun je nergens aan het werk raken, creeer dan je eigen baan, in de mogelijkheden die je hebt.
Ken je de rationeel emotieve therapie ?
Het is alleen zwaarder, maar dan ben je op jezelf aangewezen en zal je wellicht sneller eruit komen.
Schrijf je in bij een woningbouwvereniging, de jaren blijven gewoon doorlopen en als de relatie ooit mocht stoppen, dan kan je wel verhuizen.
Je krijgt altijd een WWB-uitkering, daar valt van te leven.
Je kan het leven niet dichttimmeren. Dat is iets wat je het beste kan leren accepteren.
Verder lijkt het me verstandig te checken hoe reeel de rampscenario;s zijn.
Over een aantal jaar kan je wellicht steviger op je poten staan.
Dat je hoogintelligent bent, wil niet zeggen dat je de andere randvoorwaarden in bezit hebt, om werk op dat nivo te doen.
Kun je nergens aan het werk raken, creeer dan je eigen baan, in de mogelijkheden die je hebt.
Ken je de rationeel emotieve therapie ?
dinsdag 17 april 2012 om 22:46
quote:Bezzzz schreef op 17 april 2012 @ 22:24:
[...]
Natuurlijk zou je vriend je kunnen dumpen, maar de kans dat hij dat gaat doen wordt echt niet kleiner door je er nu al zorgen over te maken. En natuurlijk zou het kunnen dat je geen werk vindt, maar de kans dat dat zal zijn wordt echt niet kleiner door je er nu al zorgen over te maken.
Ik zou mijn energie eerder steken in de baan bij de drogist (ik neem aan dat je die baan op kunt zeggen als het niet te combineren is met je studie) dan in uitzoeken hoe je een Wajong kunt krijgen.
Probeer te bereiken wat jezelf in de hand hebt, en je geen zorgen te maken over wat je zelf niet in de hand hebt.Die baan was voor een jaar en ik meot stage lopen tijdens mijn studie en kan er dus niet naast werken 24 uur in de week:)
[...]
Natuurlijk zou je vriend je kunnen dumpen, maar de kans dat hij dat gaat doen wordt echt niet kleiner door je er nu al zorgen over te maken. En natuurlijk zou het kunnen dat je geen werk vindt, maar de kans dat dat zal zijn wordt echt niet kleiner door je er nu al zorgen over te maken.
Ik zou mijn energie eerder steken in de baan bij de drogist (ik neem aan dat je die baan op kunt zeggen als het niet te combineren is met je studie) dan in uitzoeken hoe je een Wajong kunt krijgen.
Probeer te bereiken wat jezelf in de hand hebt, en je geen zorgen te maken over wat je zelf niet in de hand hebt.Die baan was voor een jaar en ik meot stage lopen tijdens mijn studie en kan er dus niet naast werken 24 uur in de week:)
dinsdag 17 april 2012 om 22:49
De angst om iets te krijgen is misschien wel erger dan het krijgen zelf.
Toen ik begin 20 was dacht ik ook dat er allerlei valkuilen waren, dingen die mis konden gaan.
En ja het ging ook mis, anders dan ik verwacht had, maar toch.
Maar dan merk je dat de wereld niet stopt met draaien en dat er altijd ergens hulp is.
Ik raad je alleen aan, als je niet zeker bent hoeveel je aan kunt, om geen hele grote investeringen te doen. Ik bedoel, koop geen duur huis gebaseerd op twee inkomens als jij je heel instabiel voelt in je werk, dat soort dingen.
Een financiële buffer hebben, zoals jullie nu hebben, is ook altijd verstandig.
Toen ik begin 20 was dacht ik ook dat er allerlei valkuilen waren, dingen die mis konden gaan.
En ja het ging ook mis, anders dan ik verwacht had, maar toch.
Maar dan merk je dat de wereld niet stopt met draaien en dat er altijd ergens hulp is.
Ik raad je alleen aan, als je niet zeker bent hoeveel je aan kunt, om geen hele grote investeringen te doen. Ik bedoel, koop geen duur huis gebaseerd op twee inkomens als jij je heel instabiel voelt in je werk, dat soort dingen.
Een financiële buffer hebben, zoals jullie nu hebben, is ook altijd verstandig.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 17 april 2012 om 22:50
quote:Moonlight82 schreef op 17 april 2012 @ 22:49:
De angst om iets te krijgen is misschien wel erger dan het krijgen zelf.
Toen ik begin 20 was dacht ik ook dat er allerlei valkuilen waren, dingen die mis konden gaan.
En ja het ging ook mis, anders dan ik verwacht had, maar toch.
Maar dan merk je dat de wereld niet stopt met draaien en dat er altijd ergens hulp is.
Ik raad je alleen aan, als je niet zeker bent hoeveel je aan kunt, om geen hele grote investeringen te doen. Ik bedoel, koop geen duur huis gebaseerd op twee inkomens als jij je heel instabiel voelt in je werk, dat soort dingen.
Een financiële buffer hebben, zoals jullie nu hebben, is ook altijd verstandig.Ik doe sowieso geen investeringen, ik koop amper iets tegenwoordigs, ben altijd erg zuinig met geld...
De angst om iets te krijgen is misschien wel erger dan het krijgen zelf.
Toen ik begin 20 was dacht ik ook dat er allerlei valkuilen waren, dingen die mis konden gaan.
En ja het ging ook mis, anders dan ik verwacht had, maar toch.
Maar dan merk je dat de wereld niet stopt met draaien en dat er altijd ergens hulp is.
Ik raad je alleen aan, als je niet zeker bent hoeveel je aan kunt, om geen hele grote investeringen te doen. Ik bedoel, koop geen duur huis gebaseerd op twee inkomens als jij je heel instabiel voelt in je werk, dat soort dingen.
Een financiële buffer hebben, zoals jullie nu hebben, is ook altijd verstandig.Ik doe sowieso geen investeringen, ik koop amper iets tegenwoordigs, ben altijd erg zuinig met geld...
dinsdag 17 april 2012 om 22:54
quote:yakigyoza schreef op 17 april 2012 @ 21:05:
In een ander topic geef ik al aan dat ik last heb van een persoonlijkheidsstoornis. Dit leidt bij mij tot onzekerheden, angsten en depressies. Ik krijg hier therapieen en pillen voor.
Ik ben nu 22 jaar en heb een universitair diploma. Komend semester ga ik proberen mijn master te halen en dan aan het werk. Ik ben al begonnen aan mijn master, maar er gingen nogal wat dingen mis. Onzekerheid, angst, ik voelde enorme druk en stress... het werd zo erg dat ik het niet af kon maken. Ik had vooral problemen met het praktijkgedeelte, leren is mij altijd goed af gegaan. Mijn psycholoog heeft een IQ test laten doen en ik heb een meer dan bovengemiddeld IQ, dus het is niet alsof ik de capaciteiten niet heb. Het is bij mij vooral die stoornis die mij tegen houdt om mijn kennis in die praktijk te brengen.
Heeft de psycholoog er met je over gehad hoe je dat gat kan overbruggen tussen theorie en praktijk ?
Nee, zoek dan iemand die dat wel kan.
Afgelopen maanden ging ik op zoek naar een baantje. Dat was een flinke deceptie. Met 22 ben je al te oud voor bijna alle winkels, de horeca en de bioscoop. Callcenters zouden nog bellen, maar ook niks meer van teruggehoord. Waarom bel jezelf niet terug ?
Voor serieuze banen heb je ervaring nodig, maar die opdoen wordt je onmogelijk gemaakt. Je bent 22, niet 55 Al met al had ik bij veel serieuze banen ook het idee dat het voor iemand als ik gewoon onmogelijk was. Klopt dat idee werkelijk ? Niet alleen is er weinig werk te vinden en is het een last one in first one out systeem, ook is een serieuze baan enorm stressvol is dat zo daadwerklijk nu het geval ?. Je werkt je kapot en je bent constant bang om zonder baan te komen zitten Misschien geniet je wel van het aan de slag zijn, werkervaring op te doen, leuke collega's en uitvoeren van dat wat je geleerd hebt. Gelukkig konden mijn ouders en mijn vriend mij sponsoren.
Kies zoveel mogelijk voor zelfstandigheid.
Ik heb gekeken naar hoe het zat met een uitkering, maar omdat mijn vriend al veel vermogen heeft (erfenis) heb ik geen recht op een bijstanduitkering. Zijn vermogen moet dan eerst worden opgemaakt, ondanks dat het zijn geld is en hij mij ook eventueel kan verbieden dingen te kopen van dat geld (niet dat hij dat doet).
Nu kan ik best wel op zijn geld teren en dat van mijn ouders, tot ik weer "beter" ben, mijn diploma haal en een baan vind (1,5 jaar), maar wat later? Stel ik faal weer, word depressief, ik vind geen baan? Wat als niemand mij meer kan sponsoren? Hoe moet ik dan alles zelf betalen zonder echt op uitkering?
Dat is de keuze die je maakt als je samenwoont.
Waarom stel je je zo afhankelijk op ?
En falen, sorry, dat zal vaker gebeuren, dat opstaan, daar gaat het om.
En is er nog iets anders voor mensen als ik? Ik ken mensen met mindere klachten die al een Wajong hebben maar heb het te vaak gehoord (van psychologen) dat ik daar veel te veel potentie voor heb. Mogen ze vinden, zij bepalen niet of je in de WAjong komt. Ik ben namelijk veel te slim in hun ogen en Wajong is voor "losers" Aardig van ze, leuk dat er zo op andere clienten wordt neergekeken. Waarschijnlijk krijg ik daar dus geen recht op.Nogmaals dat bepalen jouw behandelaars niet En hoe zit het met afgekeurd worden voor werk? Ik ben namelijk bang dat mijn angsten steeds erger worden, is dat niet de reden waarom je in therapie zit, om deze angsten naar normale proporties te brengen ondanks medicatie en therapie. Waarom ga je al van een negatieve ervaring en uitkomst uit, is dat de angst of werkelijkheid ? En dan mag ik wel universitair niveau hebben, ik kán het gewoon niet. Wat kan je echt niet ?
Ik ben echt bang dat ik op straat moet leven en mezelf moet gaan verkopen, dik vet rampscenario... Dit is geen grap, ik geloof er heilig in als geloof een feit was, dan noemde ze het een feit en geen geloof. Heb veel mensen zien afzakken en ij kraakpanden gaan wonen Wat is er mis met een kraakpand als tijdelijke oplossing in moeilijke tijden ?... Ik heb ook geen idee van hoe deze wereld werkt, overheidssites zijn onduidelijk omdat ik niet snap waar ik nou wel en niet onder val. Is ook moeilijk, soms weten instanties het zelf niet eens, maar wat wil je nu precies weten ? Wederom dus, "universitair niveau" maar ik ben wel nogal wereldvreemd (als ik iets vraag aan mensen rollen ze met hun ogen en zeggen ze dingen als "dat moet je zelf opzoeken" "je hebt een BA, je kan dat best")... Help:(Welke mensen zeggen dat ? Geef jij dan niet aan dat je overspoeld wordt ?
In een ander topic geef ik al aan dat ik last heb van een persoonlijkheidsstoornis. Dit leidt bij mij tot onzekerheden, angsten en depressies. Ik krijg hier therapieen en pillen voor.
Ik ben nu 22 jaar en heb een universitair diploma. Komend semester ga ik proberen mijn master te halen en dan aan het werk. Ik ben al begonnen aan mijn master, maar er gingen nogal wat dingen mis. Onzekerheid, angst, ik voelde enorme druk en stress... het werd zo erg dat ik het niet af kon maken. Ik had vooral problemen met het praktijkgedeelte, leren is mij altijd goed af gegaan. Mijn psycholoog heeft een IQ test laten doen en ik heb een meer dan bovengemiddeld IQ, dus het is niet alsof ik de capaciteiten niet heb. Het is bij mij vooral die stoornis die mij tegen houdt om mijn kennis in die praktijk te brengen.
Heeft de psycholoog er met je over gehad hoe je dat gat kan overbruggen tussen theorie en praktijk ?
Nee, zoek dan iemand die dat wel kan.
Afgelopen maanden ging ik op zoek naar een baantje. Dat was een flinke deceptie. Met 22 ben je al te oud voor bijna alle winkels, de horeca en de bioscoop. Callcenters zouden nog bellen, maar ook niks meer van teruggehoord. Waarom bel jezelf niet terug ?
Voor serieuze banen heb je ervaring nodig, maar die opdoen wordt je onmogelijk gemaakt. Je bent 22, niet 55 Al met al had ik bij veel serieuze banen ook het idee dat het voor iemand als ik gewoon onmogelijk was. Klopt dat idee werkelijk ? Niet alleen is er weinig werk te vinden en is het een last one in first one out systeem, ook is een serieuze baan enorm stressvol is dat zo daadwerklijk nu het geval ?. Je werkt je kapot en je bent constant bang om zonder baan te komen zitten Misschien geniet je wel van het aan de slag zijn, werkervaring op te doen, leuke collega's en uitvoeren van dat wat je geleerd hebt. Gelukkig konden mijn ouders en mijn vriend mij sponsoren.
Kies zoveel mogelijk voor zelfstandigheid.
Ik heb gekeken naar hoe het zat met een uitkering, maar omdat mijn vriend al veel vermogen heeft (erfenis) heb ik geen recht op een bijstanduitkering. Zijn vermogen moet dan eerst worden opgemaakt, ondanks dat het zijn geld is en hij mij ook eventueel kan verbieden dingen te kopen van dat geld (niet dat hij dat doet).
Nu kan ik best wel op zijn geld teren en dat van mijn ouders, tot ik weer "beter" ben, mijn diploma haal en een baan vind (1,5 jaar), maar wat later? Stel ik faal weer, word depressief, ik vind geen baan? Wat als niemand mij meer kan sponsoren? Hoe moet ik dan alles zelf betalen zonder echt op uitkering?
Dat is de keuze die je maakt als je samenwoont.
Waarom stel je je zo afhankelijk op ?
En falen, sorry, dat zal vaker gebeuren, dat opstaan, daar gaat het om.
En is er nog iets anders voor mensen als ik? Ik ken mensen met mindere klachten die al een Wajong hebben maar heb het te vaak gehoord (van psychologen) dat ik daar veel te veel potentie voor heb. Mogen ze vinden, zij bepalen niet of je in de WAjong komt. Ik ben namelijk veel te slim in hun ogen en Wajong is voor "losers" Aardig van ze, leuk dat er zo op andere clienten wordt neergekeken. Waarschijnlijk krijg ik daar dus geen recht op.Nogmaals dat bepalen jouw behandelaars niet En hoe zit het met afgekeurd worden voor werk? Ik ben namelijk bang dat mijn angsten steeds erger worden, is dat niet de reden waarom je in therapie zit, om deze angsten naar normale proporties te brengen ondanks medicatie en therapie. Waarom ga je al van een negatieve ervaring en uitkomst uit, is dat de angst of werkelijkheid ? En dan mag ik wel universitair niveau hebben, ik kán het gewoon niet. Wat kan je echt niet ?
Ik ben echt bang dat ik op straat moet leven en mezelf moet gaan verkopen, dik vet rampscenario... Dit is geen grap, ik geloof er heilig in als geloof een feit was, dan noemde ze het een feit en geen geloof. Heb veel mensen zien afzakken en ij kraakpanden gaan wonen Wat is er mis met een kraakpand als tijdelijke oplossing in moeilijke tijden ?... Ik heb ook geen idee van hoe deze wereld werkt, overheidssites zijn onduidelijk omdat ik niet snap waar ik nou wel en niet onder val. Is ook moeilijk, soms weten instanties het zelf niet eens, maar wat wil je nu precies weten ? Wederom dus, "universitair niveau" maar ik ben wel nogal wereldvreemd (als ik iets vraag aan mensen rollen ze met hun ogen en zeggen ze dingen als "dat moet je zelf opzoeken" "je hebt een BA, je kan dat best")... Help:(Welke mensen zeggen dat ? Geef jij dan niet aan dat je overspoeld wordt ?
dinsdag 17 april 2012 om 23:13
Mijn vrienden zeggen dat, en mijn ouders. Mensen proberen me elke keer weer te helpen maar niemand heeft zin in constant aan de mouw getrokken te worden.
ik ben bang dat het mislukt omdat mijn stage zo mislukte. Ik heb het idee dat een echte baan hetzelfde is maar er dan nog meer op het spel staat (salaris). Met stage kreeg ik tenminste nog stufi;.
Niks mis met kraakpand maar het is meer het criminele drugs en prostitutiewereldje. Ben nog bij zo';n kraakpand binnen geweest (vriendin kende er mensen en het was een soort "ontdekkingsreis"), het was er donker, vies, overal lag glas, poep, kots en spullen, het was eng...
Die therapieen volg ik al jaren, heb al meerdere therapieen gevolgd, het is een eindeloos sliert aan ideeen...en niks werk ECHT. Maar wie gaat er dan wel over de WAJONG?
Wat kan ik niet: ik kan niet tegen stress, goed met collega's werken (ben wel aardig, maar in mezelf gekeerd en onzeker, en vergeet soms simpele dingen als vragen hoe het met ze gaat), hoge werkdruk (dan ga ik panieken),en ben erg onzelfstandig. Dat is ook een groot punt in mijn stoornis, ben erg afhankelijk en moet altijd precies horen hoe en wat. Mij werd verteld dat dat geen masterniveau waardige attitude is...
ik ben bang dat het mislukt omdat mijn stage zo mislukte. Ik heb het idee dat een echte baan hetzelfde is maar er dan nog meer op het spel staat (salaris). Met stage kreeg ik tenminste nog stufi;.
Niks mis met kraakpand maar het is meer het criminele drugs en prostitutiewereldje. Ben nog bij zo';n kraakpand binnen geweest (vriendin kende er mensen en het was een soort "ontdekkingsreis"), het was er donker, vies, overal lag glas, poep, kots en spullen, het was eng...
Die therapieen volg ik al jaren, heb al meerdere therapieen gevolgd, het is een eindeloos sliert aan ideeen...en niks werk ECHT. Maar wie gaat er dan wel over de WAJONG?
Wat kan ik niet: ik kan niet tegen stress, goed met collega's werken (ben wel aardig, maar in mezelf gekeerd en onzeker, en vergeet soms simpele dingen als vragen hoe het met ze gaat), hoge werkdruk (dan ga ik panieken),en ben erg onzelfstandig. Dat is ook een groot punt in mijn stoornis, ben erg afhankelijk en moet altijd precies horen hoe en wat. Mij werd verteld dat dat geen masterniveau waardige attitude is...
dinsdag 17 april 2012 om 23:27
Ik lees vooral een depressie die hier aan het woord is. Angst en een doemscenario. Probeer je energie toch zoveel mogelijk op je herstel te richten.
Als jij je beter voelt ziet je toekomst er ook beter uit.
Het klinkt alsof je flinke problemen en een behoorlijk ziektebeeld hebt. Nederland is dan een erg goed land om te wonen. Als jij te beperkt bent om te werken dan kom je in aanmerking voor een Wajong (een psychiater kan niet oordelen of je daarvoor in aanmerking komt) en zo niet, dan is je vriend in staat om je te onderhouden en mocht dat uit gaan dan is er bijstand.
Het beeld van dat je op straat zult slapen en de hoer moet spelen om jezelf je onderhouden is niet reeel.
Wat je nu kunt doen is je inschrijven bij een woningbouwvereniging en niet al je geld uitgeven maar sparen als dat nu mogelijk is zodat je altijd iets achter de hand hebt in zware tijden. En verder nogmaals: werken aan herstel mbt je depressie en overspannenheid.
Sterkte!
Als jij je beter voelt ziet je toekomst er ook beter uit.
Het klinkt alsof je flinke problemen en een behoorlijk ziektebeeld hebt. Nederland is dan een erg goed land om te wonen. Als jij te beperkt bent om te werken dan kom je in aanmerking voor een Wajong (een psychiater kan niet oordelen of je daarvoor in aanmerking komt) en zo niet, dan is je vriend in staat om je te onderhouden en mocht dat uit gaan dan is er bijstand.
Het beeld van dat je op straat zult slapen en de hoer moet spelen om jezelf je onderhouden is niet reeel.
Wat je nu kunt doen is je inschrijven bij een woningbouwvereniging en niet al je geld uitgeven maar sparen als dat nu mogelijk is zodat je altijd iets achter de hand hebt in zware tijden. En verder nogmaals: werken aan herstel mbt je depressie en overspannenheid.
Sterkte!
dinsdag 17 april 2012 om 23:34
quote:haarklover schreef op 17 april 2012 @ 22:38:
[...]
Ga geen werk zoeken, zorg dat je genoeg slaapt.
De psychologen verwachten dat het beter met jou zal gaan. Je hebt anders nog genoeg tijd voor een WAJong-uitkering.
Laat je niet gek maken door de reakties op het forum.
Geef je vriend een knuffel.
Ik denk dat hij fijn vindt dat je bij hem woont.Lief:)
[...]
Ga geen werk zoeken, zorg dat je genoeg slaapt.
De psychologen verwachten dat het beter met jou zal gaan. Je hebt anders nog genoeg tijd voor een WAJong-uitkering.
Laat je niet gek maken door de reakties op het forum.
Geef je vriend een knuffel.
Ik denk dat hij fijn vindt dat je bij hem woont.Lief:)
dinsdag 17 april 2012 om 23:36
quote:Conundrum schreef op 17 april 2012 @ 22:41:
Met een depressie kan je wel alleen wonen.
Het is alleen zwaarder, maar dan ben je op jezelf aangewezen en zal je wellicht sneller eruit komen.
Schrijf je in bij een woningbouwvereniging, de jaren blijven gewoon doorlopen en als de relatie ooit mocht stoppen, dan kan je wel verhuizen.
Je krijgt altijd een WWB-uitkering, daar valt van te leven.
Je kan het leven niet dichttimmeren. Dat is iets wat je het beste kan leren accepteren.
Verder lijkt het me verstandig te checken hoe reeel de rampscenario;s zijn.
Over een aantal jaar kan je wellicht steviger op je poten staan.
Dat je hoogintelligent bent, wil niet zeggen dat je de andere randvoorwaarden in bezit hebt, om werk op dat nivo te doen.
Kun je nergens aan het werk raken, creeer dan je eigen baan, in de mogelijkheden die je hebt.
Ken je de rationeel emotieve therapie ?
Wat is een wwb uitkering?
En is een woningbouwvereniging ook zoiets als woningnet of meer iets als funda ofzo (weet niet goed hoe dat werkt)
En idd, dat ik intelligent ben betekent niet dat het mij lukt, maar heb het idee dat mijn psychiater, psycholoog en omgeving blindstaart op dat diploma en niet verder wil kijken.
die therapie ken ik niet, kreeg tot voor kort cognitieve gedragstherapie maar ze gaan het nu aanpassen denk ik, nu de diagnose binnen is.
(las even over jullie berichten heen, dus reageer nu pas)
Met een depressie kan je wel alleen wonen.
Het is alleen zwaarder, maar dan ben je op jezelf aangewezen en zal je wellicht sneller eruit komen.
Schrijf je in bij een woningbouwvereniging, de jaren blijven gewoon doorlopen en als de relatie ooit mocht stoppen, dan kan je wel verhuizen.
Je krijgt altijd een WWB-uitkering, daar valt van te leven.
Je kan het leven niet dichttimmeren. Dat is iets wat je het beste kan leren accepteren.
Verder lijkt het me verstandig te checken hoe reeel de rampscenario;s zijn.
Over een aantal jaar kan je wellicht steviger op je poten staan.
Dat je hoogintelligent bent, wil niet zeggen dat je de andere randvoorwaarden in bezit hebt, om werk op dat nivo te doen.
Kun je nergens aan het werk raken, creeer dan je eigen baan, in de mogelijkheden die je hebt.
Ken je de rationeel emotieve therapie ?
Wat is een wwb uitkering?
En is een woningbouwvereniging ook zoiets als woningnet of meer iets als funda ofzo (weet niet goed hoe dat werkt)
En idd, dat ik intelligent ben betekent niet dat het mij lukt, maar heb het idee dat mijn psychiater, psycholoog en omgeving blindstaart op dat diploma en niet verder wil kijken.
die therapie ken ik niet, kreeg tot voor kort cognitieve gedragstherapie maar ze gaan het nu aanpassen denk ik, nu de diagnose binnen is.
(las even over jullie berichten heen, dus reageer nu pas)
dinsdag 17 april 2012 om 23:45
quote:hiltje schreef op 17 april 2012 @ 23:27:
Ik lees vooral een depressie die hier aan het woord is. Angst en een doemscenario. Probeer je energie toch zoveel mogelijk op je herstel te richten.
Als jij je beter voelt ziet je toekomst er ook beter uit.
Het klinkt alsof je flinke problemen en een behoorlijk ziektebeeld hebt. Nederland is dan een erg goed land om te wonen. Als jij te beperkt bent om te werken dan kom je in aanmerking voor een Wajong (een psychiater kan niet oordelen of je daarvoor in aanmerking komt) en zo niet, dan is je vriend in staat om je te onderhouden en mocht dat uit gaan dan is er bijstand.
Het beeld van dat je op straat zult slapen en de hoer moet spelen om jezelf je onderhouden is niet reeel.
Wat je nu kunt doen is je inschrijven bij een woningbouwvereniging en niet al je geld uitgeven maar sparen als dat nu mogelijk is zodat je altijd iets achter de hand hebt in zware tijden. En verder nogmaals: werken aan herstel mbt je depressie en overspannenheid.
Sterkte!
Dank je, dat lucht iig op (en ook de dingen die de rest zei).
Ik ga idd maar eens een spaarrekening openen en dan elke maand wat opzij leggen. Ik ben nu al een tijd ingeschreven bij woningnet, en eerst nog op studentenwoningweb (weet niet of dat doorloopt). Hoe en wat is dat met die verenging dan? Wat is een goede vereniging om mij in te schrijven in omgeving Noord Holland?
Ik lees vooral een depressie die hier aan het woord is. Angst en een doemscenario. Probeer je energie toch zoveel mogelijk op je herstel te richten.
Als jij je beter voelt ziet je toekomst er ook beter uit.
Het klinkt alsof je flinke problemen en een behoorlijk ziektebeeld hebt. Nederland is dan een erg goed land om te wonen. Als jij te beperkt bent om te werken dan kom je in aanmerking voor een Wajong (een psychiater kan niet oordelen of je daarvoor in aanmerking komt) en zo niet, dan is je vriend in staat om je te onderhouden en mocht dat uit gaan dan is er bijstand.
Het beeld van dat je op straat zult slapen en de hoer moet spelen om jezelf je onderhouden is niet reeel.
Wat je nu kunt doen is je inschrijven bij een woningbouwvereniging en niet al je geld uitgeven maar sparen als dat nu mogelijk is zodat je altijd iets achter de hand hebt in zware tijden. En verder nogmaals: werken aan herstel mbt je depressie en overspannenheid.
Sterkte!
Dank je, dat lucht iig op (en ook de dingen die de rest zei).
Ik ga idd maar eens een spaarrekening openen en dan elke maand wat opzij leggen. Ik ben nu al een tijd ingeschreven bij woningnet, en eerst nog op studentenwoningweb (weet niet of dat doorloopt). Hoe en wat is dat met die verenging dan? Wat is een goede vereniging om mij in te schrijven in omgeving Noord Holland?
dinsdag 17 april 2012 om 23:46
quote:hiltje schreef op 17 april 2012 @ 23:43:
Een woningbouwvereniging is zoiets als woningnet. Het gaat om sociale huurwoningen en je kunt er op een wachtlijst komen.Oh daar ben ik nu al 4 jaar voor ingeschreven, voor de stad Amsterdam maar dat duurt nog jaren voor ik kans maak hoorde ik... Plus ik snap niet of ik dan ook naar dingen in Diemen, amstelveen, zaandam kan zoeken. En of ik het moest "verversen", ik hoorde dat het bij Amsterdam niet zo was.
Een woningbouwvereniging is zoiets als woningnet. Het gaat om sociale huurwoningen en je kunt er op een wachtlijst komen.Oh daar ben ik nu al 4 jaar voor ingeschreven, voor de stad Amsterdam maar dat duurt nog jaren voor ik kans maak hoorde ik... Plus ik snap niet of ik dan ook naar dingen in Diemen, amstelveen, zaandam kan zoeken. En of ik het moest "verversen", ik hoorde dat het bij Amsterdam niet zo was.
woensdag 18 april 2012 om 00:03
De websites van al die instanties geven wel info. Voor woningen buiten A'dam moet je je bij de woningbouw van de betreffende gemeente inschrijven.
Misschien helpt het ook als je jouw stoornis kunt zien als iets wat je is overkomen en waar je mee zult moeten dealen. Heel veel mensen hebben fysieke, of mentale of geestelijke beperkingen. Dat is vaak erg naar en ze kunnen er ook niets aan doen, maar moeten roeien met de riemen die ze hebben en er het beste van maken. Vaak lukt dat ook heel goed, want gelukkig is geluk niet alleen afhankelijk van een bepaald soort baan of een (hoger) inkomen.
Je bent jong, je zult je draai nog moeten vinden, moeten uitzoeken hoe je wilt en kunt leven. Je stoornis zal daarbij een beperking zijn in die zin dat jij waarschijnlijk niet elke baan goed aankunt. Maar je bent nu ook in staat om te studeren dus je hebt capaciteiten, want naast intelligentie is er ook doorzettingsvermogen en vooral veel werkuren maken, nodig om een diploma te krijgen.
Je kunt misschien bepaalde dingen niet, maar ga je richten op wat je wel kunt en leg de lat niet te hoog.
Misschien is parttime werken voor jou beter. Misschien is een baan met niet te veel eindverantwoordelijkheid beter en misschien vind je uiteindelijk een levensinvulling die ver van je huidige studie afligt. Kan allemaal.
Als je tevreden bent met minder ben je sneller gelukkig.
Het hoeft allemaal echt niet zo zwaar en slecht te zijn als je nu denkt.
Misschien helpt het ook als je jouw stoornis kunt zien als iets wat je is overkomen en waar je mee zult moeten dealen. Heel veel mensen hebben fysieke, of mentale of geestelijke beperkingen. Dat is vaak erg naar en ze kunnen er ook niets aan doen, maar moeten roeien met de riemen die ze hebben en er het beste van maken. Vaak lukt dat ook heel goed, want gelukkig is geluk niet alleen afhankelijk van een bepaald soort baan of een (hoger) inkomen.
Je bent jong, je zult je draai nog moeten vinden, moeten uitzoeken hoe je wilt en kunt leven. Je stoornis zal daarbij een beperking zijn in die zin dat jij waarschijnlijk niet elke baan goed aankunt. Maar je bent nu ook in staat om te studeren dus je hebt capaciteiten, want naast intelligentie is er ook doorzettingsvermogen en vooral veel werkuren maken, nodig om een diploma te krijgen.
Je kunt misschien bepaalde dingen niet, maar ga je richten op wat je wel kunt en leg de lat niet te hoog.
Misschien is parttime werken voor jou beter. Misschien is een baan met niet te veel eindverantwoordelijkheid beter en misschien vind je uiteindelijk een levensinvulling die ver van je huidige studie afligt. Kan allemaal.
Als je tevreden bent met minder ben je sneller gelukkig.
Het hoeft allemaal echt niet zo zwaar en slecht te zijn als je nu denkt.
woensdag 18 april 2012 om 09:27
quote:yakigyoza schreef op 18 april 2012 @ 00:46:
Maar mijn studie is zo specifiek, ik heb geen management skills of andere skills, hoe maak ik dan carriere in iets als ik daar niks van snap...Weet je wat het is met studeren, er zijn altijd dingen die je leert en dingen die je niet leert. Daar loopt echt bijna iedereen tegenaan als ze na hun studie beginnen met werken. En vrijwel altijd lost zich dat vanzelf op als je eenmaal aan het werk gaat. Werkgevers verwachten ook niet van jou dat je alles weet en alles kunt als je net van school af komt. Zij leggen de lat veel lager dan waar jij die lat nu legt.
Maar mijn studie is zo specifiek, ik heb geen management skills of andere skills, hoe maak ik dan carriere in iets als ik daar niks van snap...Weet je wat het is met studeren, er zijn altijd dingen die je leert en dingen die je niet leert. Daar loopt echt bijna iedereen tegenaan als ze na hun studie beginnen met werken. En vrijwel altijd lost zich dat vanzelf op als je eenmaal aan het werk gaat. Werkgevers verwachten ook niet van jou dat je alles weet en alles kunt als je net van school af komt. Zij leggen de lat veel lager dan waar jij die lat nu legt.
woensdag 18 april 2012 om 09:31
En in het algemeen denk ik dat het goed is om met jouw zorgen ook eens te gaan praten met een arbeids- en organisatiepsychologe. Zij houden zich specifiek bezig met hoe individuen en teams functioneren in een werkomgeving. Een goede psychologe zou jou kunnen helpen om een beter beeld te krijgen van het werkende leven, zodat je er ook minder angstig voor wordt.
Overigens, heb jij je voor je studie nooit afgevraagd of dat jou zou gaan lukken? Ik kan me zomaar indenken dat jij toen ook veel twijfels had? En zie eens waar je nu bent? Je begint straks aan je master en dan heb je een waardevol diploma op zak!
Jouw psychische problemen zijn ongetwijfeld een handicap, maar ondanks dat ben je toch maar mooi gekomen waar je nu staat. Dat is niet niets. Vergeet niet om jezelf daar om te bewonderen, want het is een hele prestatie. En als je die al neer hebt gezet, dan lukt het met werken ook vast straks!
Overigens, heb jij je voor je studie nooit afgevraagd of dat jou zou gaan lukken? Ik kan me zomaar indenken dat jij toen ook veel twijfels had? En zie eens waar je nu bent? Je begint straks aan je master en dan heb je een waardevol diploma op zak!
Jouw psychische problemen zijn ongetwijfeld een handicap, maar ondanks dat ben je toch maar mooi gekomen waar je nu staat. Dat is niet niets. Vergeet niet om jezelf daar om te bewonderen, want het is een hele prestatie. En als je die al neer hebt gezet, dan lukt het met werken ook vast straks!
woensdag 18 april 2012 om 09:36
Ik weet dat het moeilijk is, helemaal als je depressief bent, maar echt, helpt je niet om je zo in de put te praten en jezelf aan te praten dat je helemaal aan het mislukken bent want dat ben je niet.
Je hebt hard aan het werk om met je stoornis om te leren gaan. Dat is ook werken. Dus richt daar je energie op zodat het straks allemaal weer beter gaat. Je na de zomer je master wel kunt doen en later wel kunt werken.
Ik herken het overigens wel hoor want ik heb ook een functiebeperking en alles is gewoon een stukje moeilijker. Maar het helpt me meer om gewoon door te gaan en te accepteren dat het zo gaat, dan om me aan te praten dat ik aan het mislukken ben. En ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is
Tja, over die WAJONG, ik denk dat je het beter zo kunt laten. Zolang je te goed over komt, geven ze hem niet. (Bij mij was de operming dat ik toch geen mongooltje ben en dat ik maar in het magazijn moest gaan werken als ik geld moest hebben...terwijl mensen met dezelfde klachten de volledige uitkering krijgen. Tja.). Ik denk dat het je kansen straks vergoot als je nu niet in die uitkering terecht komt.
Je hebt hard aan het werk om met je stoornis om te leren gaan. Dat is ook werken. Dus richt daar je energie op zodat het straks allemaal weer beter gaat. Je na de zomer je master wel kunt doen en later wel kunt werken.
Ik herken het overigens wel hoor want ik heb ook een functiebeperking en alles is gewoon een stukje moeilijker. Maar het helpt me meer om gewoon door te gaan en te accepteren dat het zo gaat, dan om me aan te praten dat ik aan het mislukken ben. En ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is
Tja, over die WAJONG, ik denk dat je het beter zo kunt laten. Zolang je te goed over komt, geven ze hem niet. (Bij mij was de operming dat ik toch geen mongooltje ben en dat ik maar in het magazijn moest gaan werken als ik geld moest hebben...terwijl mensen met dezelfde klachten de volledige uitkering krijgen. Tja.). Ik denk dat het je kansen straks vergoot als je nu niet in die uitkering terecht komt.
woensdag 18 april 2012 om 09:54
quote:yakigyoza schreef op 18 april 2012 @ 00:46:
Maar mijn studie is zo specifiek, ik heb geen management skills of andere skills, hoe maak ik dan carriere in iets als ik daar niks van snap...
Je hebt het over carriere maken, over managementskills. Dat klinkt voor mij allemaal weer als zo'n hoge lat.
Kun je je niet richten op gewoon een baan die bij jou past waar je gewoon een gemiddeld salaris verdient en niet teveel onder druk staat.
Alle babyboomers gaan straks met pensioen. Er komen veel banen vrij de komende jaren en de werkloosheid zal afnemen.
Voor jou is er ook vast een plek waar je op je plaats bent.
Ik ben het eens om eens te laten onderzoeken wat voor werk en werkomgeving bij je past en wat je valkuilen zijn die je echt zult moeten vermijden.
Maar mijn studie is zo specifiek, ik heb geen management skills of andere skills, hoe maak ik dan carriere in iets als ik daar niks van snap...
Je hebt het over carriere maken, over managementskills. Dat klinkt voor mij allemaal weer als zo'n hoge lat.
Kun je je niet richten op gewoon een baan die bij jou past waar je gewoon een gemiddeld salaris verdient en niet teveel onder druk staat.
Alle babyboomers gaan straks met pensioen. Er komen veel banen vrij de komende jaren en de werkloosheid zal afnemen.
Voor jou is er ook vast een plek waar je op je plaats bent.
Ik ben het eens om eens te laten onderzoeken wat voor werk en werkomgeving bij je past en wat je valkuilen zijn die je echt zult moeten vermijden.
woensdag 18 april 2012 om 11:37
quote:nummerzoveel schreef op 18 april 2012 @ 09:27:
[...]
Weet je wat het is met studeren, er zijn altijd dingen die je leert en dingen die je niet leert. Daar loopt echt bijna iedereen tegenaan als ze na hun studie beginnen met werken. En vrijwel altijd lost zich dat vanzelf op als je eenmaal aan het werk gaat. Werkgevers verwachten ook niet van jou dat je alles weet en alles kunt als je net van school af komt. Zij leggen de lat veel lager dan waar jij die lat nu legt.Bij mijn stage werd verwacht dat ik gewoon alles al kon, hoor.
[...]
Weet je wat het is met studeren, er zijn altijd dingen die je leert en dingen die je niet leert. Daar loopt echt bijna iedereen tegenaan als ze na hun studie beginnen met werken. En vrijwel altijd lost zich dat vanzelf op als je eenmaal aan het werk gaat. Werkgevers verwachten ook niet van jou dat je alles weet en alles kunt als je net van school af komt. Zij leggen de lat veel lager dan waar jij die lat nu legt.Bij mijn stage werd verwacht dat ik gewoon alles al kon, hoor.
woensdag 18 april 2012 om 11:40
quote:hallon schreef op 18 april 2012 @ 09:36:
Ik weet dat het moeilijk is, helemaal als je depressief bent, maar echt, helpt je niet om je zo in de put te praten en jezelf aan te praten dat je helemaal aan het mislukken bent want dat ben je niet.
Je hebt hard aan het werk om met je stoornis om te leren gaan. Dat is ook werken. Dus richt daar je energie op zodat het straks allemaal weer beter gaat. Je na de zomer je master wel kunt doen en later wel kunt werken.
Ik herken het overigens wel hoor want ik heb ook een functiebeperking en alles is gewoon een stukje moeilijker. Maar het helpt me meer om gewoon door te gaan en te accepteren dat het zo gaat, dan om me aan te praten dat ik aan het mislukken ben. En ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is
Tja, over die WAJONG, ik denk dat je het beter zo kunt laten. Zolang je te goed over komt, geven ze hem niet. (Bij mij was de operming dat ik toch geen mongooltje ben en dat ik maar in het magazijn moest gaan werken als ik geld moest hebben...terwijl mensen met dezelfde klachten de volledige uitkering krijgen. Tja.). Ik denk dat het je kansen straks vergoot als je nu niet in die uitkering terecht komt.Ja daar ben ik al bang voor, maar had je geen bewijs van je dokter/psychiater? Ik heb 12 jaar aan therapie, ik slik medicatie en er zijn meerdere dokters die mijn depressie kunnen bevestigen... ik zou hem NU ook niet aanvragen, ik wou gewoon weer weten wat er mogelijk is als het weer misgaat.. of beter wanneer, want ik ben zeker 3 x depressief geweest in mijn leven, waarvan het 1 keer behandeld is en de andere keren gingen na maanden pas over.
Ik weet dat het moeilijk is, helemaal als je depressief bent, maar echt, helpt je niet om je zo in de put te praten en jezelf aan te praten dat je helemaal aan het mislukken bent want dat ben je niet.
Je hebt hard aan het werk om met je stoornis om te leren gaan. Dat is ook werken. Dus richt daar je energie op zodat het straks allemaal weer beter gaat. Je na de zomer je master wel kunt doen en later wel kunt werken.
Ik herken het overigens wel hoor want ik heb ook een functiebeperking en alles is gewoon een stukje moeilijker. Maar het helpt me meer om gewoon door te gaan en te accepteren dat het zo gaat, dan om me aan te praten dat ik aan het mislukken ben. En ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is
Tja, over die WAJONG, ik denk dat je het beter zo kunt laten. Zolang je te goed over komt, geven ze hem niet. (Bij mij was de operming dat ik toch geen mongooltje ben en dat ik maar in het magazijn moest gaan werken als ik geld moest hebben...terwijl mensen met dezelfde klachten de volledige uitkering krijgen. Tja.). Ik denk dat het je kansen straks vergoot als je nu niet in die uitkering terecht komt.Ja daar ben ik al bang voor, maar had je geen bewijs van je dokter/psychiater? Ik heb 12 jaar aan therapie, ik slik medicatie en er zijn meerdere dokters die mijn depressie kunnen bevestigen... ik zou hem NU ook niet aanvragen, ik wou gewoon weer weten wat er mogelijk is als het weer misgaat.. of beter wanneer, want ik ben zeker 3 x depressief geweest in mijn leven, waarvan het 1 keer behandeld is en de andere keren gingen na maanden pas over.
