Relaties
alle pijlers
En nu?!
donderdag 17 april 2008 om 13:14
Hallo allemaal,
Ik ben redelijk nieuw hier, maar wilde graag even mijn verhaal doen.
Mijn vriend en ik zijn al vanaf onze 16e samen(zijn nu 31). We hebben 2 kinderen van 6 en 2.
De 2e is echt een kado!
Onze relatie zit dus al een lange tijd niet goed. Vorig jaar is hier een "crisis" geweest en is hij 2 weken bij een vriend blijven slapen. Toen hij terug kwam hebben we lang en goed gepraat en hebben we besloten om er toch voor te gaan samen.
Hier komt ook nog bij dat we al zolang samen zijn, dat we eigenlijk samen volwassen zijn geworden. Op een gegeven moment zijn we uit elkaar gegroeid. We zijn er achter gekomen dat we alle twee iets heel anders ambieëren in het leven en een relatie.
Hij is altijd heel erg ambiteus geweest, graag overal de beste in zijn enz. Op zijn werk uit dit in veel en lang werken. In principe zie ik hem ook heel erg ver komen. Hij is nu al heel ver en gaat ontiegelijk hard in zijn carriere. Ik heb hem hier altijd in gesteund, ik ben nl helemaal niet ambiteus...
Voordat ik zwanger was van onze 1e hebben we doorgesproken hoe we precies ons leven zagen en hoe we dit zouden doen met evt. kinderen. Al gauw waren we het er over eens dat ik minder zou gaan werken. En hij kostwinnaar zou zijn, geen probleem. Toen was er ook nog niet veel aan de hand.
Toen de 1e eenmaal geboren was merkte ik wel dat ik er steeds meer alleen voor stond. Hij wilde graag in het weekend uit blijven slapen, blijven stappen en als er iets was met de kleine nam ik vrij om voor hem te zorgen. Zelfs als we samen moesten werken en de oudste weg gebracht moest worden, bleef hij gewoon op bed liggen tot het laatste moment.
Nu vind ik wel dat als je kinderen krijgt dat je leven niet ophoudt. Ik vind dat er idd ruimte moet zijn voor je eigen ik en dat je ook weg moet kunnen gaan om te kunnen stappen. Al dan wel of niet samen, want we gingen ook regelmatig samen nog weg. Ik voelde me soms wel schuldig naar mijn kind. Volgens mij is dat moeders eigen. Ik heb toen ook aangegeven dat het niet goed voelde voor mij om vaak weg te gaan in het weekend. Dit begreep hij niet.
Wat dus weer resulteerde in ik die thuis zat in het weekend( 2 van de 4) en hij ging op pad.
Toen had ik al wel een beetje het gevoel, van dit is niet wat ik voor ogen heb, maar hij was na het werk altijd op tijd thuis en gaf toen ook genoeg aandacht aan mij en onze zoon.
Tot zijn carriëre echt in de lift kwam, helemaal leuk voor hem, alleen nu is hij 's avonds ook nooit meer op tijd thuis. Hij gaat niet meer zoveel stappen, maar het stappen heeft plaats gemaakt voor eten bij collega's...
Toen de oudste 3 jaar werd hadden we afgesproken om het volgende jaar te gaan kijken of we evt. nog een 2e zouden willen. Aangezien er toen al een beetje twijfel was van mijn kant. Het bleek al niet meer te hoeven want aan het einde van die maand werd ik niet ongesteld ondanks mijn regelmatige pilgebruik. Ik was zwanger. Ik schrok, hij was blij. Hij zag het als nu al een koppig persoontje die kostte wat het kost geboren wilde worden(het is idd een heel koppig mannetje).
Tijdens de zwangerschap was er al geen verandering in zijn (des)intresse, ik heb toen meerder malen geprobeerd dit aan te kaarten en mijn zorgen te uiten. Alleen is dit nooit goed aan gekomen.
Toen de jongste geboren werd, was hij net geen huilbaby, wel heel ontevreden. Mijn vraag om hulp werd niet gehoord. Zelfs niet toen ik jankend op de trap stond omdat ik zoooo moehoe was... Hij vond toen op dat moment(ik jankend) dat hij het niet kon maken tegenover zijn collega om niet naar die betreffende BBQ tegaan... Toen is er iets geknapt bij mij, ik ben toen ook mijn eigen ding gaan doen(fout, ik weet het). Ik ben geen relaties met andere aan gegaan, maar ik leefde alsof hij zeg maar een inwoner was. Soms de goede dagen, soms slechte dagen, soms elkaar helemaal niet zien.
Vorig jaar is dit dus tot een uitbarsting gekomen. Na die bewuste 2 weken hebben we afspraken gemaakt. In het kort, hij zou zich meer bemoeien met mij en de kinderen en niet elke avond weg gaan maar 3x per week incl. weekend en sport. Als hij thuis zou komen niet meteen op de bank in slaap vallen maar ook interesse proberen te tonen. Ik zou aan de andere kant meer mijn best doen om meer initiatief te tonen in samen dingen doen. Minder voor hem te gaan denken en proberen niet meteen in de aanval te gaan als iets me niet zint(moeilijk, moeilijk).
Uiteraard ging dit in het begin heel goed maar dan heb je een terugval zo een waarvan ik nu denk voor mij hoeft niet meer... Heb hem in december gevraagd hoe hij vond dat het ging, hij vond het wel goed gaan. Ik heb weer mijn zorgen geuit dat hij weer steeds vaker 's avonds laat thuis was, hij zich nog steeds niet veel voor de kinderen intersseerde, nog steeds op de bank in slaap viel op het moment dat hij thuis komt en mij de rest laat doen(kinderen, was you name, ik doe het). Wederom beterschap beloofd.
In januari weer hetzelfde gesprek gehad, maar ik heb het zo gehad hiermee. Ik ben praktisch al alleenstaande moeder want hij is nooit thuis, heeft niet veel interesse(moet eerlijk zeggen dat hij na december meer met de kinderen is gaan doen), en het belangrijkste voor mijn gevoel, ik voel niks meer voor hem. Het is op...
Ik heb zondag voorgesteld om afstand te nemen van elkaar, wel onder een dak(hij is er toch nooit), maar elkaar wel vrij hier in te laten. Ik moet nadenken en hij ook, of hij dit wil en of ik dit wil. Hij was het hier wel mee eens en vond ook dat we zo niet door konden gaan, er moet iets veranderen want zo worden we niet gelukkig en niet oud met elkaar.
Sinds zondag voel ik me zoooo opgelucht, ben weer vrolijk, niet chagerijnig(terwijl ik mega ongesteld ben) ja... gewoon opgelucht. Hij daarentegen is heel depressief, is bang dat ik mijn beslissing al gemaakt heb. Huilt om een scheet en wilt veel slapen en doet veel werken. Vanochtend zei hij wel dat hij geen zin heeft om te werken en dat spreekt wel weer voor hem omdat hij sinds vorig jaar echt duidelijk heb gemaakt dat ik niet van hem kan verlangen zijn werk op te geven en dat wil ik ook niet, ik wil alleen op 1 staan met de kinderen en dat staan we niet. Hij ziet dat anders.
Maar nu? Ik voel me opgelucht en denk zelfs aan definitief uit elkaar gaan, maar zoals hij vanochtend was besef ik wel dat ik toch nog iets voor hem voel...
Ik weet dat dit een heel lang verhaal is en misschien zelfs warrig en ook misschien wel incompleet. Ik zou graag wat advies willen, iemand die me misschien een andere kant kan laten zien...
ik praat hier voor de rest ook met niemand mee, omdat ik vind dat andere mensen(familie, vrienden) er niks mee te maken hebben.
Ik weet het ook niet meer....
Veel liefs,
Mirrimpie
Ik ben redelijk nieuw hier, maar wilde graag even mijn verhaal doen.
Mijn vriend en ik zijn al vanaf onze 16e samen(zijn nu 31). We hebben 2 kinderen van 6 en 2.
De 2e is echt een kado!
Onze relatie zit dus al een lange tijd niet goed. Vorig jaar is hier een "crisis" geweest en is hij 2 weken bij een vriend blijven slapen. Toen hij terug kwam hebben we lang en goed gepraat en hebben we besloten om er toch voor te gaan samen.
Hier komt ook nog bij dat we al zolang samen zijn, dat we eigenlijk samen volwassen zijn geworden. Op een gegeven moment zijn we uit elkaar gegroeid. We zijn er achter gekomen dat we alle twee iets heel anders ambieëren in het leven en een relatie.
Hij is altijd heel erg ambiteus geweest, graag overal de beste in zijn enz. Op zijn werk uit dit in veel en lang werken. In principe zie ik hem ook heel erg ver komen. Hij is nu al heel ver en gaat ontiegelijk hard in zijn carriere. Ik heb hem hier altijd in gesteund, ik ben nl helemaal niet ambiteus...
Voordat ik zwanger was van onze 1e hebben we doorgesproken hoe we precies ons leven zagen en hoe we dit zouden doen met evt. kinderen. Al gauw waren we het er over eens dat ik minder zou gaan werken. En hij kostwinnaar zou zijn, geen probleem. Toen was er ook nog niet veel aan de hand.
Toen de 1e eenmaal geboren was merkte ik wel dat ik er steeds meer alleen voor stond. Hij wilde graag in het weekend uit blijven slapen, blijven stappen en als er iets was met de kleine nam ik vrij om voor hem te zorgen. Zelfs als we samen moesten werken en de oudste weg gebracht moest worden, bleef hij gewoon op bed liggen tot het laatste moment.
Nu vind ik wel dat als je kinderen krijgt dat je leven niet ophoudt. Ik vind dat er idd ruimte moet zijn voor je eigen ik en dat je ook weg moet kunnen gaan om te kunnen stappen. Al dan wel of niet samen, want we gingen ook regelmatig samen nog weg. Ik voelde me soms wel schuldig naar mijn kind. Volgens mij is dat moeders eigen. Ik heb toen ook aangegeven dat het niet goed voelde voor mij om vaak weg te gaan in het weekend. Dit begreep hij niet.
Wat dus weer resulteerde in ik die thuis zat in het weekend( 2 van de 4) en hij ging op pad.
Toen had ik al wel een beetje het gevoel, van dit is niet wat ik voor ogen heb, maar hij was na het werk altijd op tijd thuis en gaf toen ook genoeg aandacht aan mij en onze zoon.
Tot zijn carriëre echt in de lift kwam, helemaal leuk voor hem, alleen nu is hij 's avonds ook nooit meer op tijd thuis. Hij gaat niet meer zoveel stappen, maar het stappen heeft plaats gemaakt voor eten bij collega's...
Toen de oudste 3 jaar werd hadden we afgesproken om het volgende jaar te gaan kijken of we evt. nog een 2e zouden willen. Aangezien er toen al een beetje twijfel was van mijn kant. Het bleek al niet meer te hoeven want aan het einde van die maand werd ik niet ongesteld ondanks mijn regelmatige pilgebruik. Ik was zwanger. Ik schrok, hij was blij. Hij zag het als nu al een koppig persoontje die kostte wat het kost geboren wilde worden(het is idd een heel koppig mannetje).
Tijdens de zwangerschap was er al geen verandering in zijn (des)intresse, ik heb toen meerder malen geprobeerd dit aan te kaarten en mijn zorgen te uiten. Alleen is dit nooit goed aan gekomen.
Toen de jongste geboren werd, was hij net geen huilbaby, wel heel ontevreden. Mijn vraag om hulp werd niet gehoord. Zelfs niet toen ik jankend op de trap stond omdat ik zoooo moehoe was... Hij vond toen op dat moment(ik jankend) dat hij het niet kon maken tegenover zijn collega om niet naar die betreffende BBQ tegaan... Toen is er iets geknapt bij mij, ik ben toen ook mijn eigen ding gaan doen(fout, ik weet het). Ik ben geen relaties met andere aan gegaan, maar ik leefde alsof hij zeg maar een inwoner was. Soms de goede dagen, soms slechte dagen, soms elkaar helemaal niet zien.
Vorig jaar is dit dus tot een uitbarsting gekomen. Na die bewuste 2 weken hebben we afspraken gemaakt. In het kort, hij zou zich meer bemoeien met mij en de kinderen en niet elke avond weg gaan maar 3x per week incl. weekend en sport. Als hij thuis zou komen niet meteen op de bank in slaap vallen maar ook interesse proberen te tonen. Ik zou aan de andere kant meer mijn best doen om meer initiatief te tonen in samen dingen doen. Minder voor hem te gaan denken en proberen niet meteen in de aanval te gaan als iets me niet zint(moeilijk, moeilijk).
Uiteraard ging dit in het begin heel goed maar dan heb je een terugval zo een waarvan ik nu denk voor mij hoeft niet meer... Heb hem in december gevraagd hoe hij vond dat het ging, hij vond het wel goed gaan. Ik heb weer mijn zorgen geuit dat hij weer steeds vaker 's avonds laat thuis was, hij zich nog steeds niet veel voor de kinderen intersseerde, nog steeds op de bank in slaap viel op het moment dat hij thuis komt en mij de rest laat doen(kinderen, was you name, ik doe het). Wederom beterschap beloofd.
In januari weer hetzelfde gesprek gehad, maar ik heb het zo gehad hiermee. Ik ben praktisch al alleenstaande moeder want hij is nooit thuis, heeft niet veel interesse(moet eerlijk zeggen dat hij na december meer met de kinderen is gaan doen), en het belangrijkste voor mijn gevoel, ik voel niks meer voor hem. Het is op...
Ik heb zondag voorgesteld om afstand te nemen van elkaar, wel onder een dak(hij is er toch nooit), maar elkaar wel vrij hier in te laten. Ik moet nadenken en hij ook, of hij dit wil en of ik dit wil. Hij was het hier wel mee eens en vond ook dat we zo niet door konden gaan, er moet iets veranderen want zo worden we niet gelukkig en niet oud met elkaar.
Sinds zondag voel ik me zoooo opgelucht, ben weer vrolijk, niet chagerijnig(terwijl ik mega ongesteld ben) ja... gewoon opgelucht. Hij daarentegen is heel depressief, is bang dat ik mijn beslissing al gemaakt heb. Huilt om een scheet en wilt veel slapen en doet veel werken. Vanochtend zei hij wel dat hij geen zin heeft om te werken en dat spreekt wel weer voor hem omdat hij sinds vorig jaar echt duidelijk heb gemaakt dat ik niet van hem kan verlangen zijn werk op te geven en dat wil ik ook niet, ik wil alleen op 1 staan met de kinderen en dat staan we niet. Hij ziet dat anders.
Maar nu? Ik voel me opgelucht en denk zelfs aan definitief uit elkaar gaan, maar zoals hij vanochtend was besef ik wel dat ik toch nog iets voor hem voel...
Ik weet dat dit een heel lang verhaal is en misschien zelfs warrig en ook misschien wel incompleet. Ik zou graag wat advies willen, iemand die me misschien een andere kant kan laten zien...
ik praat hier voor de rest ook met niemand mee, omdat ik vind dat andere mensen(familie, vrienden) er niks mee te maken hebben.
Ik weet het ook niet meer....
Veel liefs,
Mirrimpie
donderdag 17 april 2008 om 16:32
Hey
Hier misschien niet een advies of tip, maar gewoon even een ervaring.
Jij en je man klinken precies zoals mijn ouders destijds. Mijn vader: carriere, werk, socializer. Mijn moeder: kinderen en huishouden. Mijn moeder trok dit niet meer en is bij mijn vader weg gegaan.
En nu, 12 jaar later, hebben beiden spijt. Mijn vader omdat hij het heeft gemist om zijn kinderen te zien opgroeien. We waren in het weekend bij mijn vader, maar die kleine alledaagse stappen...
Mijn moeder heeft spijt omdat ze er met 2 kinderen wel heel erg alleen voor kwam te staan. En vanwege het feit dat ze af en toe denkt dat haar ex, mijn vader dus, misschien toch wel de man was die bij haar hoorde.
Wat ik hiermee wil zeggen, ga praten praten praten. Dat heb je al gedaan, maar nog meer! Vertel goed wat jij verwacht en wat jij wil, en probeer een midden weg te vinden. Want als je zegt dat je nog gevoelens voor hem hebt moet je zeker geen overhaaste beslissingen nemen!
Sterkte ermee.
Hier misschien niet een advies of tip, maar gewoon even een ervaring.
Jij en je man klinken precies zoals mijn ouders destijds. Mijn vader: carriere, werk, socializer. Mijn moeder: kinderen en huishouden. Mijn moeder trok dit niet meer en is bij mijn vader weg gegaan.
En nu, 12 jaar later, hebben beiden spijt. Mijn vader omdat hij het heeft gemist om zijn kinderen te zien opgroeien. We waren in het weekend bij mijn vader, maar die kleine alledaagse stappen...
Mijn moeder heeft spijt omdat ze er met 2 kinderen wel heel erg alleen voor kwam te staan. En vanwege het feit dat ze af en toe denkt dat haar ex, mijn vader dus, misschien toch wel de man was die bij haar hoorde.
Wat ik hiermee wil zeggen, ga praten praten praten. Dat heb je al gedaan, maar nog meer! Vertel goed wat jij verwacht en wat jij wil, en probeer een midden weg te vinden. Want als je zegt dat je nog gevoelens voor hem hebt moet je zeker geen overhaaste beslissingen nemen!
Sterkte ermee.
donderdag 17 april 2008 om 18:39
quote:Mirrimpie schreef op 17 april 2008 @ 15:38:
@tadaa: Ik wil samen met de kinderen op 1 staan, liever nog, zij op 1, ik op 2. Ik heb hem dit vorig jaar voor zijn voeten gegooid tijdens de "crisis" Eerst zei hij dat wij echt wel op 1 staan en later zei hij dat ik misschien wel gelijk had en dat dit toch niet het geval was. Begin dit jaar hadden we het er weer over en toen zei hij dat het belachelijk was dat ik dacht dat wij niet op 1 stonden omdat(en dit zei hij letterlijk) als het huis in de brand stond dat hij zich eerst om ons zorgen zou maken en de laptop zou laten staan. Echt waar, laat me niet lachen ben uit mijn slof geschoten en gevraagd of hij wel niet wijs was...
Het lijkt me inderdaad niet erg prettig om vergeleken te worden met een laptop. Het feit dat hij die woorden zelfs hardop durfde te zeggen: grrrrr!!!
Maar meis, waarom ga je niet eens zelf naar een maatschappelijk werkster? Die kan je niet van jullie probleem afhelpen, maar daar kan je wel advies krijgen en een luisterend oor vinden.
Verder kan ik je maar 1 advies geven: volg je hart. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs en een dikke knuffel van Tadaa
@tadaa: Ik wil samen met de kinderen op 1 staan, liever nog, zij op 1, ik op 2. Ik heb hem dit vorig jaar voor zijn voeten gegooid tijdens de "crisis" Eerst zei hij dat wij echt wel op 1 staan en later zei hij dat ik misschien wel gelijk had en dat dit toch niet het geval was. Begin dit jaar hadden we het er weer over en toen zei hij dat het belachelijk was dat ik dacht dat wij niet op 1 stonden omdat(en dit zei hij letterlijk) als het huis in de brand stond dat hij zich eerst om ons zorgen zou maken en de laptop zou laten staan. Echt waar, laat me niet lachen ben uit mijn slof geschoten en gevraagd of hij wel niet wijs was...
Het lijkt me inderdaad niet erg prettig om vergeleken te worden met een laptop. Het feit dat hij die woorden zelfs hardop durfde te zeggen: grrrrr!!!
Maar meis, waarom ga je niet eens zelf naar een maatschappelijk werkster? Die kan je niet van jullie probleem afhelpen, maar daar kan je wel advies krijgen en een luisterend oor vinden.
Verder kan ik je maar 1 advies geven: volg je hart. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs en een dikke knuffel van Tadaa
