Seks
alle pijlers
Minnaartopic deel 18
vrijdag 10 augustus 2012 om 11:54
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten. Op dit topic schrijven we over de issues die het hebben van een minnaar met zich meebrengt. Gevoels- en communicatiekwesties maar ook hoe geweldig, leuk en heerlijk het kan zijn.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
dinsdag 30 oktober 2012 om 23:23
Schuldgevoel gaat ook op en af, de ene keer is het er wel, andere keren niet. Maar goed, we hebben (helaas) niet heel veel kans om iets aftespreken. Dus het grootste deel van de tijd heb ik er dan weer geen moeite mee.
Maar waarschijnlijk is het ook wel de aandacht die je krijgt de reden waarom je zoiets doet. Denk het wel, alhoewel ik thuis ook genoeg aandacht krijg, moet toch maar eens in mezelf gaan graven waarom ik het dan zo leuk vind en er niet mee kan stoppen.
Maar waarschijnlijk is het ook wel de aandacht die je krijgt de reden waarom je zoiets doet. Denk het wel, alhoewel ik thuis ook genoeg aandacht krijg, moet toch maar eens in mezelf gaan graven waarom ik het dan zo leuk vind en er niet mee kan stoppen.
anoniem_165056 wijzigde dit bericht op 30-10-2012 23:26
Reden: sorry was nog een bladzijde vergeten te lezen voordat ik ging reageren
Reden: sorry was nog een bladzijde vergeten te lezen voordat ik ging reageren
% gewijzigd
dinsdag 30 oktober 2012 om 23:50
In navolging van Jonah, ook even voorstellen... Ik ben Juan uit Zuid-Limburg, 39 jaar oud, doe iets met video's, sociale media, korte verhalen en muziek arrangeren.
Heb in het verleden twee lange relaties gehad van 4 jaar elk, nooit getrouwd, geen kinderen en ben iemand zonder principiele bezwaren tegen een nr. 2. Aangenomen tenminste dat er na gedegen gesprekken is vast komen te staan, dat de partner niet in bepaalde behoeftes kan voorzien en niet zelf wil of kan veranderen.
quote:sweetinez schreef op 30 oktober 2012 @ 17:19:
Oei Perico, dat klinkt als een vrouw in bezit van het grote smoezenboek. Het klinkt hard, maar ik zou zeggen: run perico, run! Iemand die haar nr1 in de steek laat na 1 date en dan toch maar niet. Dat wil je niet..
Die date was dan wel na een maandje van hele lange, mooie mails uitwisselen dagelijks, maar je hebt gelijk, ze is wispelturig. Alhoewel, zij weet het later aan pillen die ze nam tegen hormoonschommelingen, maar het gekke is dat ik haar toen standvastig en vastberaden vond, en nadat ze die pillen zogenaamd niet meer nam werd ze afstandelijk maar heel erg veranderlijk iedere dag. Nog zo'n smoes, "it wasn't me, it was them pills talking". Yeah right.
quote:Rooss4 schreef op 30 oktober 2012 @ 20:19:
Perico, welkom.
Tja, goh.. tjongejonge. Net wat Inez zegt, de vrouw met het 1.000 smoezenboek. Ik zou een man die na 1 date met mij oud wil worden een beetje meewarig aankijken denk ik. Ze klinkt als een vrouw die zichzelf niet goed kent en labiel in het leven staat.
Maar goed, jij bent gekwetst. Wat nu?
Ik probeer haar los te laten in gedachten, al lang, maar voor mij is het gecompliceerd. Ondanks inderdaad een labiele inslag, heeft ze een hoge standaard gezet. En ze accepteerde mij volkomen, wat ook doorgaans moeilijk is. En er was dus een ontzettende goede chemie, die ik niet eerder in de verte zelfs maar meemaakte totnutoe.
Omdat ik er zo dichtbij zat en het langzaam allemaal door mijn vingers voelde glippen, is het ook wel een soort kwelling. Mijn complicerende factor is dan, om eerlijk te zijn, dat ik het syndroom van Asperger heb. Ik heb er wel een heel grote zelfkennis over, ik weet exact wat ik wel en niet kan, praat er ook duidelijk over..
Gelukkig heb ik er geen last van qua intimiteit of delen van gevoelens, dat gaat allemaal prima. Alleen zit ik wel erdoor toch in een sociaal isolement, buiten mijn familie heb ik geen lokale vrienden, collega's, waardoor ik alles zo'n beetje alleen moet verwerken (buiten vrienden online), zeker nu ik niet meer met haar praat.
Dat was trouwens ook de reden dat zij mij berichtte: ze vermoedt Asperger bij haar vriend, die niets van een test, erover lezen etc. wil weten. Na 2,5 jaar zijn haar kinderen nog steeds vreemden voor hem, ze wisselen nauwelijks een woord, en dan vraag ik mij maar steeds af waarom ze dat allemaal maar accepteert en hem niet allang aan de kant heeft geschoven, alleen maar al hierom. Buiten dat drinkt hij best stevig en wonen ze nog steeds niet samen omdat hij aan zijn ruimte en spaargeld hecht en geen uitkering wil.
Dat is dus de moeilijkheid, zij heeft gekozen, klaar, en of ik dat begrijp doet er dan niet toe. Ik heb haar dus ook nooit proberen te overreden ofzo. Ik wil graag loslaten, maar ergens is er ook een vage notie dat zij het ook niet zullen volhouden zo. Zij is niet voor niets naar mij toegetrokken en kan toch ook niet zichzelf blijven verloochenen. Maar eigenlijk moet ik haar niet eens meer willen dan, ook al blijft het voor mij moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen, en het vlees is ook maar zwak.
Heb in het verleden twee lange relaties gehad van 4 jaar elk, nooit getrouwd, geen kinderen en ben iemand zonder principiele bezwaren tegen een nr. 2. Aangenomen tenminste dat er na gedegen gesprekken is vast komen te staan, dat de partner niet in bepaalde behoeftes kan voorzien en niet zelf wil of kan veranderen.
quote:sweetinez schreef op 30 oktober 2012 @ 17:19:
Oei Perico, dat klinkt als een vrouw in bezit van het grote smoezenboek. Het klinkt hard, maar ik zou zeggen: run perico, run! Iemand die haar nr1 in de steek laat na 1 date en dan toch maar niet. Dat wil je niet..
Die date was dan wel na een maandje van hele lange, mooie mails uitwisselen dagelijks, maar je hebt gelijk, ze is wispelturig. Alhoewel, zij weet het later aan pillen die ze nam tegen hormoonschommelingen, maar het gekke is dat ik haar toen standvastig en vastberaden vond, en nadat ze die pillen zogenaamd niet meer nam werd ze afstandelijk maar heel erg veranderlijk iedere dag. Nog zo'n smoes, "it wasn't me, it was them pills talking". Yeah right.
quote:Rooss4 schreef op 30 oktober 2012 @ 20:19:
Perico, welkom.
Tja, goh.. tjongejonge. Net wat Inez zegt, de vrouw met het 1.000 smoezenboek. Ik zou een man die na 1 date met mij oud wil worden een beetje meewarig aankijken denk ik. Ze klinkt als een vrouw die zichzelf niet goed kent en labiel in het leven staat.
Maar goed, jij bent gekwetst. Wat nu?
Ik probeer haar los te laten in gedachten, al lang, maar voor mij is het gecompliceerd. Ondanks inderdaad een labiele inslag, heeft ze een hoge standaard gezet. En ze accepteerde mij volkomen, wat ook doorgaans moeilijk is. En er was dus een ontzettende goede chemie, die ik niet eerder in de verte zelfs maar meemaakte totnutoe.
Omdat ik er zo dichtbij zat en het langzaam allemaal door mijn vingers voelde glippen, is het ook wel een soort kwelling. Mijn complicerende factor is dan, om eerlijk te zijn, dat ik het syndroom van Asperger heb. Ik heb er wel een heel grote zelfkennis over, ik weet exact wat ik wel en niet kan, praat er ook duidelijk over..
Gelukkig heb ik er geen last van qua intimiteit of delen van gevoelens, dat gaat allemaal prima. Alleen zit ik wel erdoor toch in een sociaal isolement, buiten mijn familie heb ik geen lokale vrienden, collega's, waardoor ik alles zo'n beetje alleen moet verwerken (buiten vrienden online), zeker nu ik niet meer met haar praat.
Dat was trouwens ook de reden dat zij mij berichtte: ze vermoedt Asperger bij haar vriend, die niets van een test, erover lezen etc. wil weten. Na 2,5 jaar zijn haar kinderen nog steeds vreemden voor hem, ze wisselen nauwelijks een woord, en dan vraag ik mij maar steeds af waarom ze dat allemaal maar accepteert en hem niet allang aan de kant heeft geschoven, alleen maar al hierom. Buiten dat drinkt hij best stevig en wonen ze nog steeds niet samen omdat hij aan zijn ruimte en spaargeld hecht en geen uitkering wil.
Dat is dus de moeilijkheid, zij heeft gekozen, klaar, en of ik dat begrijp doet er dan niet toe. Ik heb haar dus ook nooit proberen te overreden ofzo. Ik wil graag loslaten, maar ergens is er ook een vage notie dat zij het ook niet zullen volhouden zo. Zij is niet voor niets naar mij toegetrokken en kan toch ook niet zichzelf blijven verloochenen. Maar eigenlijk moet ik haar niet eens meer willen dan, ook al blijft het voor mij moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen, en het vlees is ook maar zwak.
... Ik ben ook niet van plan om nog lang van stof te zijn. Tenzij je natuurlijk (literaire) korte verhalen leuk vindt.
woensdag 31 oktober 2012 om 10:28
woensdag 31 oktober 2012 om 12:44
Anna, volgens mij spreek je jezelf een beetje tegen en volgens mij bedoelt Roos dat ook.
Aan de ene kant wil je een minnaar voor af en toe een date, zonder gevoelens. Maar als je minnaar dan op een feestje aandacht krijgt/zoekt van andere vrouwen, ben je gepikeerd en wil je er een punt achter zetten.
Je schrijft dat je gevoelens afnemen door het voorval, maar dat is dan toch juist goed? Dan worden jullie dates toch waar ze voor bedoeld zijn, zonder bijkomende gevoelens?
Aan de ene kant wil je een minnaar voor af en toe een date, zonder gevoelens. Maar als je minnaar dan op een feestje aandacht krijgt/zoekt van andere vrouwen, ben je gepikeerd en wil je er een punt achter zetten.
Je schrijft dat je gevoelens afnemen door het voorval, maar dat is dan toch juist goed? Dan worden jullie dates toch waar ze voor bedoeld zijn, zonder bijkomende gevoelens?
woensdag 31 oktober 2012 om 16:57
quote:sweetinez schreef op 30 oktober 2012 @ 13:37:
Interessante post Vain. Wanneer ben je op jezelf? Als je in je eentje door het leven gaat? Of ook wanneer je LAT? En wat is LAT-ten dan precies? Ik vraag me af wat je met 'meant to be' bedoelt. Zit daar niet het gevaar in dat je daar een beetje aan doelredenatie doet? Mijn relatie werd niks meer. En gelukkig was daar mijn minnaar. Het zal wel meant to be zijn geweest dan.
Heey Inez, good to see you here. Ik was ff paar dagen niet geweest, dus zie nu pas deze opmerkingen, en je zet me weer eens aan het denken (en bedankt he, jij altijd )
Wanneer zou ik op mezelf zijn? Best lastig, ik ben iemand die altijd erg voegde naar anderen. Langzamerhand verandert dat, en ik zou gewoon wel eens een poosje zelfstandig willen zijn, mijn leven willen leiden. Fijn als minnaar tijd voor me heeft, en ik voor hem, maar ook goed als dat eens niet zo is, als er andere dingen zijn. Niet LATten ieder in een eigen huis en standaard ieder weekend van zo laat tot zo laat bij elkaar zijn. Mijn ding gaan doen.
En als het meant to be is, voorbestemd dus, dan komt er een zeker moment dat we allebei single zijn en bewust kiezen voor een relatie met elkaar.
Ik vind het best lastig om onder woorden te brengen, kan me voorstellen dat deze antwoorden weer vragen oproepen, maar helderder krijg ik het nu even niet...
Interessante post Vain. Wanneer ben je op jezelf? Als je in je eentje door het leven gaat? Of ook wanneer je LAT? En wat is LAT-ten dan precies? Ik vraag me af wat je met 'meant to be' bedoelt. Zit daar niet het gevaar in dat je daar een beetje aan doelredenatie doet? Mijn relatie werd niks meer. En gelukkig was daar mijn minnaar. Het zal wel meant to be zijn geweest dan.
Heey Inez, good to see you here. Ik was ff paar dagen niet geweest, dus zie nu pas deze opmerkingen, en je zet me weer eens aan het denken (en bedankt he, jij altijd )
Wanneer zou ik op mezelf zijn? Best lastig, ik ben iemand die altijd erg voegde naar anderen. Langzamerhand verandert dat, en ik zou gewoon wel eens een poosje zelfstandig willen zijn, mijn leven willen leiden. Fijn als minnaar tijd voor me heeft, en ik voor hem, maar ook goed als dat eens niet zo is, als er andere dingen zijn. Niet LATten ieder in een eigen huis en standaard ieder weekend van zo laat tot zo laat bij elkaar zijn. Mijn ding gaan doen.
En als het meant to be is, voorbestemd dus, dan komt er een zeker moment dat we allebei single zijn en bewust kiezen voor een relatie met elkaar.
Ik vind het best lastig om onder woorden te brengen, kan me voorstellen dat deze antwoorden weer vragen oproepen, maar helderder krijg ik het nu even niet...
woensdag 31 oktober 2012 om 17:52
Ik lees forUmuleren, zou ik een verslaving hebben?
Ik denk Vain, dat het juist voor jou heel goed zou zijn als je echt even een poosje helemaal alleen zonder man zou zijn, geen minnaar, geen potentiële nummer 1. Maar goed, dat is geen nieuws, je weet hoe ik erover denk.
En voor de goede orde, dit heeft niks met O te maken.. gaat even puur en allenig om jou.
Ik denk Vain, dat het juist voor jou heel goed zou zijn als je echt even een poosje helemaal alleen zonder man zou zijn, geen minnaar, geen potentiële nummer 1. Maar goed, dat is geen nieuws, je weet hoe ik erover denk.
En voor de goede orde, dit heeft niks met O te maken.. gaat even puur en allenig om jou.
woensdag 31 oktober 2012 om 22:12
Vain, in voorbestemd voor elkaar zijn geloof ik niet. Zéker niet in een situatie waarin je nu zit. Sterker nog, ik denk dat 'meant to be' ook een prachtig mechanisme is.
Ik lees je alleen nog maar hier, dus waarschijnlijk mis ik nu allerlei details. Maar ik krijg het gevoel dat je het moeilijk hebt om moeite te doen om je relatie te redden. Klopt dat?
Je schreef dat je minnaar en jij afstand genomen hebben. Betekent dat dat jullie nu helemaal geen contact meer met elkaar hebben eigenlijk? Of dat jullie geen fysieke dates meer hebben?
Wat ik zo lees is dat je eigenlijk nog steeds niet voor jezelf kiest als je je relatie stopt. Want dan heb je het al over latten met je minnaar. Is hij dan überhaupt wel uit beeld geweest?
Sense en Rozalia, interessante opvatting van bedrog hebben jullie . Als ik jullie goed begrijp, komen jullie dingen tekort in je relatie. En omdat je dat buiten je relatie zoekt en dus feitelijk gezien de ander niks tekort doet, is het geen bedrog. Klopt dat?
Maar hoe zit het dan met het vertrouwen dat je beschaamd? Ik snap de redenatie dat je er op een zekere manier 'recht op hebt'. En dat de liefde er niet minder van wordt snap ik ook. Maar het achterhouden van dingen, je partner onwetende houden, hoe kan dat dan geen bedrog zijn?
Ik lees je alleen nog maar hier, dus waarschijnlijk mis ik nu allerlei details. Maar ik krijg het gevoel dat je het moeilijk hebt om moeite te doen om je relatie te redden. Klopt dat?
Je schreef dat je minnaar en jij afstand genomen hebben. Betekent dat dat jullie nu helemaal geen contact meer met elkaar hebben eigenlijk? Of dat jullie geen fysieke dates meer hebben?
Wat ik zo lees is dat je eigenlijk nog steeds niet voor jezelf kiest als je je relatie stopt. Want dan heb je het al over latten met je minnaar. Is hij dan überhaupt wel uit beeld geweest?
Sense en Rozalia, interessante opvatting van bedrog hebben jullie . Als ik jullie goed begrijp, komen jullie dingen tekort in je relatie. En omdat je dat buiten je relatie zoekt en dus feitelijk gezien de ander niks tekort doet, is het geen bedrog. Klopt dat?
Maar hoe zit het dan met het vertrouwen dat je beschaamd? Ik snap de redenatie dat je er op een zekere manier 'recht op hebt'. En dat de liefde er niet minder van wordt snap ik ook. Maar het achterhouden van dingen, je partner onwetende houden, hoe kan dat dan geen bedrog zijn?
woensdag 31 oktober 2012 om 22:41
Inez, ja, ik heb moeite met het redden van mijn relatie. Ik geloof er niet echt meer in. Ik vind het moeilijk om hier uitgebreider op in te gaan, het is me iets te openbaar. Mocht je meer willen weten, dan mag je wel mailen of zo.
En ja, O en ik hebben afstand genomen, hebben een ander contact dan voorheen, geen fysieke dates, geen geiligheid, gewoon vriendschappelijk, alleen per mail/chat. En dat is best wel zoeken geweest, en we hebben het daar moeilijk mee gehad.
En ja, O en ik hebben afstand genomen, hebben een ander contact dan voorheen, geen fysieke dates, geen geiligheid, gewoon vriendschappelijk, alleen per mail/chat. En dat is best wel zoeken geweest, en we hebben het daar moeilijk mee gehad.
woensdag 31 oktober 2012 om 22:56
quote:sweetinez schreef op 31 oktober 2012 @ 22:12:
Sense en Rozalia, interessante opvatting van bedrog hebben jullie . Als ik jullie goed begrijp, komen jullie dingen tekort in je relatie. En omdat je dat buiten je relatie zoekt en dus feitelijk gezien de ander niks tekort doet, is het geen bedrog. Klopt dat?
Maar hoe zit het dan met het vertrouwen dat je beschaamd? Ik snap de redenatie dat je er op een zekere manier 'recht op hebt'. En dat de liefde er niet minder van wordt snap ik ook. Maar het achterhouden van dingen, je partner onwetende houden, hoe kan dat dan geen bedrog zijn?
Ik denk dat dit de denkmechanismen zijn die Rooss noemt. Er bestaat in de psychologie zelfs een apart woord voor: cognitieve dissonantie. Je wilt iets heel erg graag, maar je weet dat het niet deugt. Dan ga je net zolang redeneren tot je verstand weer klopt met je gevoel. Rokers beredeneren zo dat stoppen met roken stress oplevert en dat stress net zo slecht voor je is als roken, dus dan kun je net zo goed gewoon doorroken.
Het leuke is dus wel dat mensen dan bijna nooit hun gedrag aanpassen aan hun verstand/feiten. Maar dat ze de feiten/verstand aanpassen tot het klopt met hun gevoel
Als je vreemdgaat is het behoorlijk moeilijk om een verklaring te bedenken waarom het niet erg is dat je vreemdgaat. Dus je moet behoorlijk ingewikkelde denkmanieren verzinnen om dat schuldgevoel het zwijgen op te leggen.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik niks ergs doe, omdat we alleen maar met elkaar gezoend hebben. Terwijl ik donders goed weet dat zijn vrouw hier echt een heel ander idee bij zou hebben als ze het wist. Ik merk inmiddels dat er een soort gewenning is op getreden: ik kan gewoon genieten zonder me schuldig te voelen. Dat was 4 maanden geleden nog ondenkbaar. Dus blijkbaar heb ik mijn schuldgevoel ook het zwijgen op kunnen leggen.
Dat hoort ook bij die denkmechanismen. Als iets maar lang genoeg duurt, dan wordt het normaal. Dan is het in je systeem verankerd en letterlijk het nieuwe normniveau geworden.
Soms als hij over zijn vrouw praat, dingen vertelt, positief, dan denk ik: het lijkt me gewoon echt een hartstikke aardig mens. Dan denk ik: waarom doe ik dan iets dat haar zoveel pijn zou doen als ze het wist? Ik merk bij mezelf dat ik hier een stuk gevoel kwijt ben geraakt. Mijn verstand vertelt het me nog wel, maar het wringt niet meer zoals het maanden geleden wrong. Hmmm, weer een interessant inzicht erbij. Ik handel niet alleen tegen mijn eigen moraal, maar ik heb niet eens meer het gevoel bij die moraal. Moet er eens over nadenken wat ik daar van moet vinden.
Sense en Rozalia, interessante opvatting van bedrog hebben jullie . Als ik jullie goed begrijp, komen jullie dingen tekort in je relatie. En omdat je dat buiten je relatie zoekt en dus feitelijk gezien de ander niks tekort doet, is het geen bedrog. Klopt dat?
Maar hoe zit het dan met het vertrouwen dat je beschaamd? Ik snap de redenatie dat je er op een zekere manier 'recht op hebt'. En dat de liefde er niet minder van wordt snap ik ook. Maar het achterhouden van dingen, je partner onwetende houden, hoe kan dat dan geen bedrog zijn?
Ik denk dat dit de denkmechanismen zijn die Rooss noemt. Er bestaat in de psychologie zelfs een apart woord voor: cognitieve dissonantie. Je wilt iets heel erg graag, maar je weet dat het niet deugt. Dan ga je net zolang redeneren tot je verstand weer klopt met je gevoel. Rokers beredeneren zo dat stoppen met roken stress oplevert en dat stress net zo slecht voor je is als roken, dus dan kun je net zo goed gewoon doorroken.
Het leuke is dus wel dat mensen dan bijna nooit hun gedrag aanpassen aan hun verstand/feiten. Maar dat ze de feiten/verstand aanpassen tot het klopt met hun gevoel
Als je vreemdgaat is het behoorlijk moeilijk om een verklaring te bedenken waarom het niet erg is dat je vreemdgaat. Dus je moet behoorlijk ingewikkelde denkmanieren verzinnen om dat schuldgevoel het zwijgen op te leggen.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik niks ergs doe, omdat we alleen maar met elkaar gezoend hebben. Terwijl ik donders goed weet dat zijn vrouw hier echt een heel ander idee bij zou hebben als ze het wist. Ik merk inmiddels dat er een soort gewenning is op getreden: ik kan gewoon genieten zonder me schuldig te voelen. Dat was 4 maanden geleden nog ondenkbaar. Dus blijkbaar heb ik mijn schuldgevoel ook het zwijgen op kunnen leggen.
Dat hoort ook bij die denkmechanismen. Als iets maar lang genoeg duurt, dan wordt het normaal. Dan is het in je systeem verankerd en letterlijk het nieuwe normniveau geworden.
Soms als hij over zijn vrouw praat, dingen vertelt, positief, dan denk ik: het lijkt me gewoon echt een hartstikke aardig mens. Dan denk ik: waarom doe ik dan iets dat haar zoveel pijn zou doen als ze het wist? Ik merk bij mezelf dat ik hier een stuk gevoel kwijt ben geraakt. Mijn verstand vertelt het me nog wel, maar het wringt niet meer zoals het maanden geleden wrong. Hmmm, weer een interessant inzicht erbij. Ik handel niet alleen tegen mijn eigen moraal, maar ik heb niet eens meer het gevoel bij die moraal. Moet er eens over nadenken wat ik daar van moet vinden.
woensdag 31 oktober 2012 om 22:59
En roodhaar.. ik 'maak' mezelf niets wijs. En het is ook geen denk mechanisme.. want mijn hoofd is niet sterker dan mijn gevoelens.
Dus in dit opzicht spreek ik liever voor mezelf, dan dat jij dingen gaat lopen invullen die niet kloppen.. Het gaat in jouw stuk over hoe het voor jou werkt, maar niet hoe het voor mij werkt.
Dus in dit opzicht spreek ik liever voor mezelf, dan dat jij dingen gaat lopen invullen die niet kloppen.. Het gaat in jouw stuk over hoe het voor jou werkt, maar niet hoe het voor mij werkt.
woensdag 31 oktober 2012 om 23:22
Hallo allemaal, ik volg al een paar jaar dit topic en heb eindelijk de moed gevonden om te reageren op de vraag of je een minnaar kunt hebben zonder verliefd te worden. Ja, dat kan, maar kan ook maar zo ineens veranderen. Gevoel kun je niet sturen. Ik heb al meer dan 4 jaar een minnaar, ben getrouwd en verliefd op mijn minnaar. Mijn minnaar is ook getrouwd net zoals ik. Ik ken hem al veel langer voordat hij contact met mij zocht via het internet. Daar bleek dat hij mij al jaren ontzettend aantrekkelijk vond. En nu hebben we dus al meer dan vier jaar iets met elkaar. Mijn man kent hem ook, vriendinnen van mij kennen hem ook, maar weten niets van wat er tussen ons speelt, Ik ken zijn vrouwen kinderen, zijn zus, ouders. Diep in mijn hart wil ik hem gewoon voor mij alleen en hand in hand met hem kunnen lopen zoals elk stelletje dat verliefd is. Dat maakt het zo vreselijk moeilijk het leven in 2 werelden. Ik kan niet te veel vertellen over de situatie anders zou het denk ik weleens herkenbaar kunnen zijn. Maar een volmondig nee van mij op kun je een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden?? Tenminste voor mij dan.
