Schuldgevoel bij verlaten van vriend

Wanneer hij van logica houdt, dan zou hij dus kunnen begrijpen dat hij niet van jou verwachten kan dat je bij hem blijft om hem met zijn leven te helpen.



Er zijn organisaties die mensen met asperger syndroom kunnen helpen. Daar kan hij terecht.



Ik begrijp wel dat je het moeilijk vindt om je eigen weg te gaan. Maar je schuldgevoel is onterecht.

Als je blijft, wordt het feit dat je je best doet niet eens gewaardeerd. Dan krijg je te horen wat je niet doet. Dus even los van het feit dat zijn leven niet jouw verantwoordelijkheid is maar de zijne en jij mag kiezen voor jouw geluk, dat is nl. jouw verantwoordelijkheid, verlies je er alleen maar bij als je wel zou blijven.



Als hij er bewust mee bezig was geweest dat hij blij is met jou in zijn leven, je waardeerde om de schop onder z'n kont bij tijd en wijle en oog had gehad voor jou, was het heel anders gelopen vermoed ik. Dan had je dat er graag bij gedaan omdat de basis goed en liefdevol was. Dat was nu niet zo en het klinkt alsof hij daar ook (nog) niet goed toe in staat is. Als dat zo is, is dat wederom zijn verantwoordelijkheid en niet jouw taak om hem dat te leren.

Ik heb ook een relatie gehad met iemand die mij nodig had. Maar ik trok een relatie echt niet meer. Ik heb echter hierdoor best wel een hele tijd nodig gehad om de knoop door te hakken en het uit te maken oa omdat ik mij verantwoordelijk en schuldig voelde en bang was dat hij het alleen niet zou redden. Nog jaren kreeg ik mailtjes en stond hij voor de deur omdat hij me terug wilde en niet zonder mij kon.

Laatst kreeg ik een mailtje dat hij er eindelijk vrede mee heeft.

Maar wat ik je mee wil geven... kies voor jezelf. Niet jij bent verantwoordelijk voor hem, dat is ieder volwassen mens voor zichzelf. Sterkte!

.

Wat vervelend voor je dat je vriend zo afhankelijk is. Aspergers -is dat het meervoud?- zijn juist erg blij als ze alleen zijn met een systeem en zijn sociaal slechtvaardig omdat ze er ook geen behoefte aan hebben dus ik denk zelf niet dat het asperger is.



Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit een vervelende situatie is. Jij bent er niet bij gebaat als hulpverlener bij hem te blijven, lijkt me. Hij is er volgens mij ook niet bij gebaat, misschien is het zonder jou zijn nu nèt de druppel om wél proffesionele hulp te zoeken.



Ik sluit me helemaal aan bij de "kies voor jezelf" opties. Zijn weg in dit leven is zijn keuze, verantwoordelijkheid etc, dat hoef jij niet voor hem over te nemen, hoe gemakkelijk dat ook is voor jou en hoe moeilijk voor hem, hij moet het toch echt zelf leren.



Erg veel sterkte in ieder geval!

Ja sorry meid, maar run, run, run........

hij heeft het probleem, hij heeft hulp nodig die hij niet will gaan zoeken

..... en jij voelt je klote....... nee bedankt

ik denk juist doordat jij nu keihard voor jezelf kiest, jij hem de kans geeft om wakker te worden (tenminste als hij echt om je geeft en merkt dat jij een leven met hem niet vollhoudt) niet dat dat jullie relatie nog zal redden, maar het kan voor hem de eyeopener kunnen zijn om toch eens aan zijn probleem te gaan werken. Maar run.....

Ik snap je schuldgevoel wel hoor en het lijkt me ook lastig om de relatie te verbreken. Maar dit is geen relatie meer. Jij verzorgt hem en dat is wat anders dan een relatie met iemand hebben.



Misschien doe je er juist wel goed aan om de relatie te verbreken. Het kan natuurlijk ook een eyeopener zijn. Maar jij bent niet verantwoordelijk voor hem, dat is hij zelf. Hulp zoeken is moeilijk en zolang jij zijn problemen oplost is het ook niet nodig blijkbaar.

quote:luna1981 schreef op 29 april 2008 @ 14:18:



Ik denk overigens dat er nog heel wat moet gebeuren voor hij hulp zoekt, hij maakt er nog eerder een eind aan. Klinkt wat hard, maar zo is het wel.





Dan al helemaal maken dat jij weg komt, want stel dat, stel, dan zit jij met zo'n ontzettend rot gevoel. En ik weet niet hoe het met zijn familie is,maar vrees dat iedereen jou dan erop aankijkt. Jij bent diegene met wie hij samen leeft, jij bent dan diegene die in actie had moeten komen. Het wegschuiven van problemen. Ja, ik denk dus dat pats, boem en weg beter is dan het rekken en strekken van iets wat over is.

En heel eerlijk, het is misschien dan zelfs beter om effe helemaal uit beeld te verdwijnen. Lijkt mij niet makkelijk waar jij voorstaat....... sterkte (f)

Dat hij niet alleen kan functioneren betekent niet dat JIJ verantwoordelijk voor hem bent.



Ik snap dat het een moeilijke keuze is, een paar jaar geleden heb ik zelf mijn toenmalige vriend verlaten die niet helemaal stabiel was. Hij is toen zelfs 3 dagen opgenomen geweest, omdat hij het niet trok. Dit was natuurlijk heel vervelend voor hem en ik vond het zelf ook heel vervelend en erg moeilijk om de keuze te maken om hem te verlaten. Maarja...wat moest ik anders? De rest van mijn leven bij hem blijven, omdat hij iemand nodig had? Dat kan toch ook niet?



Er zijn instellingen waar hij hulp kan vragen. Het zal niet makkelijk zijn, maar hij moet leren verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf. Hoe meer je hem blijft helpen en "verzorgen" hoe meer afhankelijk hij van je zal worden. Het is voor hem ook belangrijk dat hij dit leert. Eerlijk gezegd denk ik dat hij wel meer kan dan het lijkt. Nu heeft hij jou en is laat hij zich afhankelijk zijn, als hij dat niet heeft zal hij het wel moeten leren. Dit kan natuurlijk ook gewoon goed voor hem zijn. Natuurlijk zal het niet makkelijk zijn, maar uit eindelijk misschien wel beter...

Ik herken zoveel in je verhaal...Ik zit ook een beetje in dezelfde situatie. Ik ben al 10 jaar samen met mijn huidige vriend. Het begon als een onschuldig tienerliefde en nu wonen we sinds een paar jaar samen. Mijn leven is in tien jaar voorruit gegaan, studie succesvol afgerond, goede baan en mijn eigen appartementje gekocht. Hij integendeel heeft door zijn moeilijk jeugd en band met zijn ouders niet zijn kansen optimaal benut waardoor hij eigenlijk weinig heeft bereikt. Nu heeft hij de kans gekregen om een supergoede studie te volgen (medisch) met mooie toekomstperspectieven. Ik onderhoud hem volledig, hij woont bij mij in. Hij is dus afhankelijk van mij. Zonder mij heeft hij niemand, geen ouders/familie die hem wil helpen. Tussen ons lopen de spanningen ook flink op. Ik voel me ook superschuldig, maar mijn keus is moeilijk. Hij heeft nergens plek om naar toe te gaan.



Is het egoistisch van mij om hem nu te verlaten, terwijl wij samen de keus hebben gemaakt dat hij zou gaan studeren en ik blijf werken. Dillema dillema. Ik houd wel van hem, maar ik weet niet of dit alles is. Ik weet wel dat hij heel veel van mij houdt, maar volgens mij heeft hij ook geen keus??



Ik kan hier met niemand over hebben, dus graag julie reakties.

Stepper; je schrijft dat jullie samen de keus hebben gemaakt dat jij gaat werken en hij kan studeren. Hij heeft dus ook die keuze gemaakt. En bij dit soort keuzes in relaties ga je er niet vanuit dat de situatie zal veranderen, maar het kan dus wel gebeuren. En daarin zit geen 'schuld'. Het is zijn keuze geweest om op bepaalde gebieden afhankelijk van jou te zijn, en het is dus ook zijn verantwoordelijkheid om hier oplossingen voor te vinden wanneer dit niet meer kan. Daarbij studeren er natuurlijk superveel mensen, die ook zonder partner rond moeten komen. Hij is en blijft verantwoordelijk voor zichzelf.



Luna; zoals je het beschrijft heeft je vriend inderdaad kenmerken van asperger of pdd-nos. Maar ik denk niet dat het om de 'stempel' gaat. Feit is dat hij moeilijk voor zichzelf kan zorgen en daar geen oplossing voor wíl zoeken. Hoeft ook niet, want hij heeft de oplossing al: dat ben jij. En het is zijn eigen keus en verantwoordelijkheid om wanneer jij er niet meer voor hem bent een andere 'oplossing' te zoeken.

Het is voor jezelf al duidelijk dat dit geen goede relatie voor je is. Daarnaast is jullie relatie ontzettend ongelijkwaardig. Door afhankelijk van jou te zijn en dit ook duidelijk neer te zetten, manipuleert hij je. Hij heeft het voor elkaar gekregen om zichzelf in een 'machtspositie' neer te zetten, juist doordat hij net doet of alle verantwoordelijkheid voor zijn welbevinden bij jou ligt.

En dat ligt dus niet bij jou, of bij zijn familie, of wie dan ook. Dat ligt bij hem! Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, hoe moeilijk dat ook voor hem is (met een evt stoornis). Het blijven zijn keuzes om daar wel of niet iets mee te doen.

Ik zou dan ook niet langer blijven 'hangen' om het voor hem eerst op orde te brengen. Want dat moment komt nooit. Er zullen steeds nieuwe dingen komen die hij zal gebruiken om ervoor te zorgen dat je blijft.

Het enige wat je nog zou kunnen overwegen is om, wanneer je weggaat, hem bvb wat telefoonnummers van instanties of andere mensen te geven. Je geeft hem dan op een hele simpele manier de kans om hulp te zoeken wanneer hij het niet meer trekt. Aan hem de keus om ze te gebruiken. Dat is jouw verantwoordelijkheid niet.



Trek die deur achter je dicht en ga! Je eigen dromen over bvb ergens wonen kan je ook later nog realiseren.



Sterkte!