Gezondheid
alle pijlers
leven met pijn: wie praat er mee?
donderdag 24 april 2008 om 12:05
He hallo,
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
donderdag 15 mei 2008 om 12:11
Wat een lastige situatie hè, als partners te weinig rekening met je houden juist op het moment dat je het zo nodig hebt.
Sterkte met het gesprek!
Om half 2 vannacht kwam jongste Boekje klaarwakker voorgereden. Hij begon enthousiast te vertellen hoe geweldig alles was en dat de spooktocht best een beetje eng was, en, en, en, tot ik hem om kwart voor 2 naar bed heb gebonjourd, pff.
Kort nachtje geslapen van half 3 tot 7, oudste Boek naar school gebracht en jongste Boek terug naar kamp. Ik ben nu weer thuis, even liggen tot oudste opgehaald moet worden. En dan vanavond nog een keer jongste, dan heb ik het weer he-le-maal gehad. Morgen kan oudste heen en terug met LiefMan, dus dan lekker niks, alleen een jongste die ook maar moet uitslapen. Dus.
Sterkte met het gesprek!
Om half 2 vannacht kwam jongste Boekje klaarwakker voorgereden. Hij begon enthousiast te vertellen hoe geweldig alles was en dat de spooktocht best een beetje eng was, en, en, en, tot ik hem om kwart voor 2 naar bed heb gebonjourd, pff.
Kort nachtje geslapen van half 3 tot 7, oudste Boek naar school gebracht en jongste Boek terug naar kamp. Ik ben nu weer thuis, even liggen tot oudste opgehaald moet worden. En dan vanavond nog een keer jongste, dan heb ik het weer he-le-maal gehad. Morgen kan oudste heen en terug met LiefMan, dus dan lekker niks, alleen een jongste die ook maar moet uitslapen. Dus.
donderdag 15 mei 2008 om 14:36
[quote]Poezewoes schreef op 14 mei 2008 @ 22:37:
Wow CL, wat een gevecht! Ik ben hier zomaar ingevallen, en weet niet waar jou pijn vandaan komt, maar het klinkt zwaar! Zo gaat dat toch niet?
Nee, het gaat ook niet van tijd tot tijd. En dan klim ik weer op en dan gaat het weer prima. En dan denk ik, muts, stel je niet zo aan, iedereen heeft kloteperiodes. Dan leef ik weer, pijn is stabiel en ga ik weer volop. En ik wéét dat het dan ergens weer een keer mis gaat en dan denk ik maar 'zien we dan wel weer'. Oja, mijn pijn zit van binnen, kort uitgelegd heb ik een storing in de signalen tussen lijf en alles wat er in zit waardoor je normaal functioneert. Van RV heb ik geleerd, dat dit in het Engels 'pots' heet, in het Nederlands heet het je autonome zenuwstel.Vrij ingewikkeld om uit te leggen, dus als ik iets schrijf wat vaag is, gewoon vragen hoor!
Zonder mezelf nu op de borst te kloppen, ik heb gelukkig een redelijke wapenstilstand met mr. Pijn. Heeft me wel meer dan 10 jaar gekost, voor ik bakzeil haalde. Gelukkig was ik nog jong en dan ben je flexibel... hahaha. Hij is er (want ja, hij heeft bestaansrecht opgeëisd en die rechtzaak heb ik verloren), maar we proberen elkaar zo min mogelijk in de weg te zitten. Als ik geen gekke dingen doe, zit de pijn me niet te veel dwars. Als mr. Pijn me langere tijd niet echt heeft gepest, mag ik een keertje iets doms doen zonder al te veel schade. Af en toe ben ik wat overmoedig en dan word ik genadeloos teruggefloten. Dus het blijft een beetje handjeklap handelen tussen Miss Watikwil en Miss Watikkan.
Wat omschrijf je dat geweldig en zo waar! Ik ben alleen nog niet bij die evenwichtige wapenstilstand. En ik zit over een half jaar toch ook aan die 10 jaar. Ik vind het oprecht fijn voor jou, dat je dit evenwicht gevonden hebt. Ik besef meer en meer, dat ik er aan toe moet gaan geven en ook op zoek moet naar die acceptatie.
Maar die behoefte, om af en toe even een plek te hebben waar je mag schreeuwen, die herken ik wel CL. Even ergens heel hard mogen slaan (wat nektechnisch niet verantwoord is) en schoppen (dat kan ik wel! als ik mijn lijf er niet teveel achter aangooi) en gillen en huilen en vooral even heel zielig zijn en heeeeel veel begrip krijgen. Lijkt me af en toe zo heerlijk! Maar ja, dat je dat vervolgens toch niet doet, maakt dan toch weer dat blijkbaar die behoefte niet groot genoeg is. Als dat wel zo is, ga je de schaamte voorbij. Of mijn trots is groter dan de behoefte.
Af en toe ga ik even flink uit mijn pan bij een goede vriend, die het vrij goed kan hebben. Helaas zijn zijn adviezen die er onvermijdelijk op volgen echt zo jeukend, dat ik het ook maar niet te vaak doe.
De drempel aan het eraan toegeven is nog te hoog voor me. Maar ik besef nu wel, dat ik dit mezelf aandoe. Ik eis gewoon heel veel van mezelf en laat mijn zwakke kant niet (meer) zien. Ik geef hierdoor natuurlijk ook niet echt de gelegenheid tot 'huil maar eens lekker meid'. Hier wil ik vanaf.
Wow CL, wat een gevecht! Ik ben hier zomaar ingevallen, en weet niet waar jou pijn vandaan komt, maar het klinkt zwaar! Zo gaat dat toch niet?
Nee, het gaat ook niet van tijd tot tijd. En dan klim ik weer op en dan gaat het weer prima. En dan denk ik, muts, stel je niet zo aan, iedereen heeft kloteperiodes. Dan leef ik weer, pijn is stabiel en ga ik weer volop. En ik wéét dat het dan ergens weer een keer mis gaat en dan denk ik maar 'zien we dan wel weer'. Oja, mijn pijn zit van binnen, kort uitgelegd heb ik een storing in de signalen tussen lijf en alles wat er in zit waardoor je normaal functioneert. Van RV heb ik geleerd, dat dit in het Engels 'pots' heet, in het Nederlands heet het je autonome zenuwstel.Vrij ingewikkeld om uit te leggen, dus als ik iets schrijf wat vaag is, gewoon vragen hoor!
Zonder mezelf nu op de borst te kloppen, ik heb gelukkig een redelijke wapenstilstand met mr. Pijn. Heeft me wel meer dan 10 jaar gekost, voor ik bakzeil haalde. Gelukkig was ik nog jong en dan ben je flexibel... hahaha. Hij is er (want ja, hij heeft bestaansrecht opgeëisd en die rechtzaak heb ik verloren), maar we proberen elkaar zo min mogelijk in de weg te zitten. Als ik geen gekke dingen doe, zit de pijn me niet te veel dwars. Als mr. Pijn me langere tijd niet echt heeft gepest, mag ik een keertje iets doms doen zonder al te veel schade. Af en toe ben ik wat overmoedig en dan word ik genadeloos teruggefloten. Dus het blijft een beetje handjeklap handelen tussen Miss Watikwil en Miss Watikkan.
Wat omschrijf je dat geweldig en zo waar! Ik ben alleen nog niet bij die evenwichtige wapenstilstand. En ik zit over een half jaar toch ook aan die 10 jaar. Ik vind het oprecht fijn voor jou, dat je dit evenwicht gevonden hebt. Ik besef meer en meer, dat ik er aan toe moet gaan geven en ook op zoek moet naar die acceptatie.
Maar die behoefte, om af en toe even een plek te hebben waar je mag schreeuwen, die herken ik wel CL. Even ergens heel hard mogen slaan (wat nektechnisch niet verantwoord is) en schoppen (dat kan ik wel! als ik mijn lijf er niet teveel achter aangooi) en gillen en huilen en vooral even heel zielig zijn en heeeeel veel begrip krijgen. Lijkt me af en toe zo heerlijk! Maar ja, dat je dat vervolgens toch niet doet, maakt dan toch weer dat blijkbaar die behoefte niet groot genoeg is. Als dat wel zo is, ga je de schaamte voorbij. Of mijn trots is groter dan de behoefte.
Af en toe ga ik even flink uit mijn pan bij een goede vriend, die het vrij goed kan hebben. Helaas zijn zijn adviezen die er onvermijdelijk op volgen echt zo jeukend, dat ik het ook maar niet te vaak doe.
De drempel aan het eraan toegeven is nog te hoog voor me. Maar ik besef nu wel, dat ik dit mezelf aandoe. Ik eis gewoon heel veel van mezelf en laat mijn zwakke kant niet (meer) zien. Ik geef hierdoor natuurlijk ook niet echt de gelegenheid tot 'huil maar eens lekker meid'. Hier wil ik vanaf.
donderdag 15 mei 2008 om 14:45
quote:Sent schreef op 14 mei 2008 @ 20:14:
CL: uitzichtloos is het nooit. zo zou ik het tenminste niet noemen. onzeker, dát wel.
Uitzichtloos staat inderdaad niet hoopvol, alhoewel ik het lichter bedoelde dan het woord uitbeeldt, is onzeker een veel beter woord. Ik kan me zo voorstellen, dat je wil weten hoe straks verder. Maar als ik het goed begrijp is dit nog niet echt te plannen en moet je steeds wachten tot...toch?
Ik waardeer het heel erg, dat je ondanks je eigen sores zo uitgebreid op me gereageerd hebt.
leven in deze wereld brengt in mijn visie automatisch van tijd tot tijd verdriet met zich mee. als dat er niet zou mogen zijn, waar blijven we dan? als we het kwaad om ons heen goed gaan noemen, gaan we dan niet in tegen ons eigen geweten? als we pijn leuk zouden gaan vinden, zouden we toch rijp zijn voor de psychiater?
pijn doet rare dingen met je 'mind', geloof mij. als een dip van tijd tot tijd, een zeg maar kl*te-dag of -week, het af en toe huilen of - zo nodig - uitschrééuwen van verdriet, als we dat NIET zouden mogen van onszelf... dán zouden we gek worden.
en jij vindt het misschien niet eerlijk tov zoveel mensen die het minder hebben om eens wat aandacht en wérkelijk begrip te willen voor je ziekte.. ik vind het niet eerlijk tov JOU als je jezelf die gevoelens niet toestaat. zoals gezegd: al zou je géén duidelijke reden hebben je zo te voelen, dan nóg hoort het bij dit leven en is het niet goed dat te negeren. maar jij hebt genoeg reden je af en toe rot te voelen. laat dat dan ook gewoon gebeuren. na een dag, een week, een maand zie het er waarschijnlijk weer anders uit. dat wéét je. maar daar heb je weinig aan op het moment dat je je zo voelt. gewoon laten gaan dus. eerlijk zijn naar jezelf: ik voel me nu rot, ik heb nu even behoefte aan begrip en troost. en zoek dat dan ook gerust. het helpt je om weer verder te kunnen.Het is zo waar wat je hierboven schrijft. Opnieuw, ik wéét het, maar gun het mezelf nog steeds niet. Als of het niet mag. Niet van mezelf, maar ook niet van een groepje anderen en dat groepje anderen waren dan net de mensen waar je mee opgegroeid bent, waar je mee groot geworden bent en waarmee je alles gedaan hebt...zolang het leuk bleef inderdaad. Ook opmerkingen van een toevallige buitenstaander hebben in die tijd gewoon zo'n zeer gedaan 'joh meid, wat doe je moeilijk, je bent toch gezond?'. Ehmja, volgens de reguliere zorg en ziekten wel ja. Maar toch ook weer niet helemaal. En ik klaag gewoon niet snel, ga altijd door en áls ik dan eens klaag...moet ik me weer niet aanstellen. Snap je, dat is mijn voorgeschiedenis. En nu wil ik het doorbreken. Ik zit er al een tijdje tegenaan te hikken, maar ik ga er na mijn vakantie keihard aan werken.
CL: uitzichtloos is het nooit. zo zou ik het tenminste niet noemen. onzeker, dát wel.
Uitzichtloos staat inderdaad niet hoopvol, alhoewel ik het lichter bedoelde dan het woord uitbeeldt, is onzeker een veel beter woord. Ik kan me zo voorstellen, dat je wil weten hoe straks verder. Maar als ik het goed begrijp is dit nog niet echt te plannen en moet je steeds wachten tot...toch?
Ik waardeer het heel erg, dat je ondanks je eigen sores zo uitgebreid op me gereageerd hebt.
leven in deze wereld brengt in mijn visie automatisch van tijd tot tijd verdriet met zich mee. als dat er niet zou mogen zijn, waar blijven we dan? als we het kwaad om ons heen goed gaan noemen, gaan we dan niet in tegen ons eigen geweten? als we pijn leuk zouden gaan vinden, zouden we toch rijp zijn voor de psychiater?
pijn doet rare dingen met je 'mind', geloof mij. als een dip van tijd tot tijd, een zeg maar kl*te-dag of -week, het af en toe huilen of - zo nodig - uitschrééuwen van verdriet, als we dat NIET zouden mogen van onszelf... dán zouden we gek worden.
en jij vindt het misschien niet eerlijk tov zoveel mensen die het minder hebben om eens wat aandacht en wérkelijk begrip te willen voor je ziekte.. ik vind het niet eerlijk tov JOU als je jezelf die gevoelens niet toestaat. zoals gezegd: al zou je géén duidelijke reden hebben je zo te voelen, dan nóg hoort het bij dit leven en is het niet goed dat te negeren. maar jij hebt genoeg reden je af en toe rot te voelen. laat dat dan ook gewoon gebeuren. na een dag, een week, een maand zie het er waarschijnlijk weer anders uit. dat wéét je. maar daar heb je weinig aan op het moment dat je je zo voelt. gewoon laten gaan dus. eerlijk zijn naar jezelf: ik voel me nu rot, ik heb nu even behoefte aan begrip en troost. en zoek dat dan ook gerust. het helpt je om weer verder te kunnen.Het is zo waar wat je hierboven schrijft. Opnieuw, ik wéét het, maar gun het mezelf nog steeds niet. Als of het niet mag. Niet van mezelf, maar ook niet van een groepje anderen en dat groepje anderen waren dan net de mensen waar je mee opgegroeid bent, waar je mee groot geworden bent en waarmee je alles gedaan hebt...zolang het leuk bleef inderdaad. Ook opmerkingen van een toevallige buitenstaander hebben in die tijd gewoon zo'n zeer gedaan 'joh meid, wat doe je moeilijk, je bent toch gezond?'. Ehmja, volgens de reguliere zorg en ziekten wel ja. Maar toch ook weer niet helemaal. En ik klaag gewoon niet snel, ga altijd door en áls ik dan eens klaag...moet ik me weer niet aanstellen. Snap je, dat is mijn voorgeschiedenis. En nu wil ik het doorbreken. Ik zit er al een tijdje tegenaan te hikken, maar ik ga er na mijn vakantie keihard aan werken.
donderdag 15 mei 2008 om 14:52
quote:Livre schreef op 14 mei 2008 @ 23:44:
CL, natuurlijk wil je herkenning en erkenning! Het lijkt me enorm moeilijk als je het zo in je eentje probeert te bolwerken.
Woon je toevallig bij mij in de buurt, in Brabant? Dat ik eventueel tot hulp kan zijn?
Ook al zo'n fijne post! Brabant is niet heel ver weg bij mij vandaan, tenzij je weer helemaal aan de rechterkant woont (om niet vaag te doen, ik woon in de havenstad ). Weet je, normaal gesproken zou ik nu zeggen 'joh, komt wel weer goed, ontzettend bedankt, maar...'. Maar als je er nog steeds achter staat, maak ik er bij mijn eerstvolgende dip graag gebruik van! En nu ik dit geschreven heb, begint het alweer; waarom wil ze dat? ze kent me helemaal niet en wil er voor me zijn. waarom doen/kunnen mijn zogenaamde dierbaren dit niet? Volgens mij moet ik in het hele proces gewoon ook nieuwe dierbaren zoeken...
Ik zit te wachten op jongste Boekje. Hij heeft vanaf vandaag 3 dagen kamp, maar slaapt thuis in verband met al zijn medicijngedoe. Een juf die mee op kamp is, heeft morgen een begrafenis hier in het dorp, en moet toch vanavond nog terug rijden, en zij neemt hem mee. Na de spooktocht, dat wel, dus ik zit hier nog wel 1 tot 2 uur te wachten. Alles goed gegaan met het kleine Boekje? En met het grote Boek inmiddels ook? Mag je nu even genieten van wat rust?
CL, natuurlijk wil je herkenning en erkenning! Het lijkt me enorm moeilijk als je het zo in je eentje probeert te bolwerken.
Woon je toevallig bij mij in de buurt, in Brabant? Dat ik eventueel tot hulp kan zijn?
Ook al zo'n fijne post! Brabant is niet heel ver weg bij mij vandaan, tenzij je weer helemaal aan de rechterkant woont (om niet vaag te doen, ik woon in de havenstad ). Weet je, normaal gesproken zou ik nu zeggen 'joh, komt wel weer goed, ontzettend bedankt, maar...'. Maar als je er nog steeds achter staat, maak ik er bij mijn eerstvolgende dip graag gebruik van! En nu ik dit geschreven heb, begint het alweer; waarom wil ze dat? ze kent me helemaal niet en wil er voor me zijn. waarom doen/kunnen mijn zogenaamde dierbaren dit niet? Volgens mij moet ik in het hele proces gewoon ook nieuwe dierbaren zoeken...
Ik zit te wachten op jongste Boekje. Hij heeft vanaf vandaag 3 dagen kamp, maar slaapt thuis in verband met al zijn medicijngedoe. Een juf die mee op kamp is, heeft morgen een begrafenis hier in het dorp, en moet toch vanavond nog terug rijden, en zij neemt hem mee. Na de spooktocht, dat wel, dus ik zit hier nog wel 1 tot 2 uur te wachten. Alles goed gegaan met het kleine Boekje? En met het grote Boek inmiddels ook? Mag je nu even genieten van wat rust?
donderdag 15 mei 2008 om 14:58
En nog even zo; balen voor RV, dat het nog wel even duurt zeg! Als je haar smst Mik, wil je haar de hartelijke groeten doen en veel beterschap wensen? Ik stuur ook wel kaartjes via die website van het ziekenhuis, maar toch!
En Mik, ik vind je echt een kanjer. Ontzettend bedankt voor je lieve kaartje. Ik was net helemaal verbaaaaaasd gewoon. Doet me heel goed. En ik zal onthouden wat je schreef!
Roque; hoe is het gegaan met je beoordelingsgesprek? Is het meegevallen? Kon je evt. kritiek goed pareren? Heb aan je gedacht, dus hoop dat het heeft geholpen!
Meiden, ik kan jullie nauwelijks uitleggen hoe warm jullie reacties binnenkomen. Ik ben erg blij, dat ik het heb aangedurft gewoon te gaan schrijven hier. Ik hoop, dat jullie vandaag een goede dag hebben qua pijn. Ik nog niet, maar qua mentaal voel ik me erg rijk momenteel! En nu zal ik stoppen...lijkt wel een egotrip hiero
En Mik, ik vind je echt een kanjer. Ontzettend bedankt voor je lieve kaartje. Ik was net helemaal verbaaaaaasd gewoon. Doet me heel goed. En ik zal onthouden wat je schreef!
Roque; hoe is het gegaan met je beoordelingsgesprek? Is het meegevallen? Kon je evt. kritiek goed pareren? Heb aan je gedacht, dus hoop dat het heeft geholpen!
Meiden, ik kan jullie nauwelijks uitleggen hoe warm jullie reacties binnenkomen. Ik ben erg blij, dat ik het heb aangedurft gewoon te gaan schrijven hier. Ik hoop, dat jullie vandaag een goede dag hebben qua pijn. Ik nog niet, maar qua mentaal voel ik me erg rijk momenteel! En nu zal ik stoppen...lijkt wel een egotrip hiero
donderdag 15 mei 2008 om 19:00
quote:CL2 schreef op 15 mei 2008 @ 14:36:
Oja, mijn pijn zit van binnen, kort uitgelegd heb ik een storing in de signalen tussen lijf en alles wat er in zit waardoor je normaal functioneert. Van RV heb ik geleerd, dat dit in het Engels 'pots' heet, in het Nederlands heet het je autonome zenuwstel.[/fgcolor]
even muggeziften, maar POTS is een specifieke vorm van dysfunctioneren v/h autonome zenuwstelsel. de algemene term voor dit dysfunctioneren is in het engels "autonomic dysfunction", en het autonome zenuwstelsel heet gewoon the autonomic nervous system.
knuffel voor jullie allemaal. ik was vandaag "lesmateriaal" voor een hele groep arts-assistenten. nu nog horen of er nadat ik ben weggegaan nog suggesties zijn gekomen...
Oja, mijn pijn zit van binnen, kort uitgelegd heb ik een storing in de signalen tussen lijf en alles wat er in zit waardoor je normaal functioneert. Van RV heb ik geleerd, dat dit in het Engels 'pots' heet, in het Nederlands heet het je autonome zenuwstel.[/fgcolor]
even muggeziften, maar POTS is een specifieke vorm van dysfunctioneren v/h autonome zenuwstelsel. de algemene term voor dit dysfunctioneren is in het engels "autonomic dysfunction", en het autonome zenuwstelsel heet gewoon the autonomic nervous system.
knuffel voor jullie allemaal. ik was vandaag "lesmateriaal" voor een hele groep arts-assistenten. nu nog horen of er nadat ik ben weggegaan nog suggesties zijn gekomen...
vrijdag 16 mei 2008 om 17:01
Hoi Roque, het is inderdaad rustig hier. Hoe gaat het vandaag met je? Heb je de mogelijkheid om wat bij te komen van het werken? Veel sterkte.
CL, ik woon in het midden van Brabant, dus niet helemaal rechts. En natuurlijk sta ik nog achter mijn post, dus be my guest. Mijn mailadres is hallohierlievje@hotmail.com.
Hier is het veel pijn en bekaf, want de afgelopen dagen te veel gedaan. Goh. Het koelere weer helpt bij mij dus niet, maar dat ligt dan aan mij en niet aan het weer. Gelukkig hoef ik even niets, het lukt me af en toe om het een beetje handig te plannen. Morgen gymschoenen scoren voor jongste Boek, die er 1 verloren is (? ), maar verder eens rusten.
CL, ik woon in het midden van Brabant, dus niet helemaal rechts. En natuurlijk sta ik nog achter mijn post, dus be my guest. Mijn mailadres is hallohierlievje@hotmail.com.
Hier is het veel pijn en bekaf, want de afgelopen dagen te veel gedaan. Goh. Het koelere weer helpt bij mij dus niet, maar dat ligt dan aan mij en niet aan het weer. Gelukkig hoef ik even niets, het lukt me af en toe om het een beetje handig te plannen. Morgen gymschoenen scoren voor jongste Boek, die er 1 verloren is (? ), maar verder eens rusten.
vrijdag 16 mei 2008 om 17:37
Zie ik net dat ik me helemaal niet verder heb geïntroduceerd, dus heb ik een stuk gekopieerd uit een ander topic, waar ik het heb uitgelegd.
c/p:
Het is niet zo dat ik alles uitgestippeld had als puber, maar ik had wel ideeën over de toekomst. Ik wilde heel graag studeren en leren, werken en nog meer leren, en dan een carrière opbouwen met uitdagend en afwisselend werk. Tussendoor dan nog wat studeren en leren, want dat had ik graag levenslang volgehouden. Een partner zag ik verder niet in dat plaatje, wel 4 kinderen, die wil ik al mijn hele leven. Hoe of wat te combineren en organiseren, daar was ik nog helemaal niet uit.
Uiteindelijk heb ik heerlijk gestudeerd en daarna een aantal jaar full-time gewerkt met een full-time studie in de avonduren. Inmiddels wel met man, die had ik na 2 maanden studie leren kennen, wham, liefde op het eerste gezicht, ik ben inmiddels 20 jaar met hem getrouwd zelfs. Op mijn 25e werd ik voor het eerst zwanger, maar dat was een miskraam. Een aantal miskramen verder werd oudste Boekje geboren, toen was ik 28. Hij was de helft van een tweeling, maar zijn broertje/zusje is tijdens de zwangerschap gestorven.
Oudste Boek bleek niet zo gezond, epilepsie met ziekenhuisopname, en full-time werken met een kindje was zwaarder dan ik dacht, lichamelijk niet, maar psychisch zeker wel. Ik had een wat verwaarloosde bekkeninstabiliteit, maar daar walste ik overheen.
Nog geen jaar later bleek ik volkomen spontaan weer zwanger te zijn. Met 5 weken zwangerschap kon ik niet meer lopen van de pijn in mijn rug en schaambeen. Ik werd heel goed behandeld door mijn werkgever en collega's, de arts onderkende het en de fysio gaf me goede oefeningen en tips. Jongste Boek werd geboren met een zeldzame afwijking in zijn buik en kon geen vruchtwater verwerken tijdens de zwangerschap, waardoor ik 6 liter vruchtwater verzameld had, die tijdens de bevalling de verloskamer compleet blank zette. Dat luchtte mij enorm op, maar het bekken bleek letterlijk kapot te zijn gegaan: er zitten wat losse stukjes in. Jongste Boek moest met spoed naar een ziekenhuis op grote afstand van huis gebracht worden en is daar geopereerd, met veel ellende, fouten en toestanden. Uiteindelijk bleek ook hij epilepsie te hebben trouwens.
Mijn lijf had het behoorlijk begeven na die tijd, en ik kwam in de WAO terecht op mijn dertigste. Ik heb 7 maanden gerevalideerd, mijn huis werd aangepast en ik leerde te wennen aan krukken, rollator, scootmobiel etc.
Vervolgens kreeg ik reuma, ontstekingen in mijn gewrichten, wat de situatie verergerde. Na een jaar bij de herkeuring werd ik weer volledig afgekeurd.
Waarschijnlijk heb ik toen ook al Multiple Sclerose gekregen, maar dat is pas veel later vastgesteld. Het is nogal progressieve vorm, dus die WAO zal ik nooit meer uitkomen.
Ja, mijn leven is heel anders gelopen dan ik in gedachte had. Mijn grootste wens, moeder worden, is uitgekomen en daar ben ik zielsgelukkig om. Die carrière met spannende en afwisselende zaken is volledig in het water gevallen, dat dan weer wel. En over hoe tevreden ik ben met de huidige stand van zaken, ga ik eens even heel goed nadenken.
einde c/p
Wat een lang stuk zeg. Dat bekken, de reuma, MS en zo leveren veel pijn op, en daarom klets ik hier mee. Met een hele lange en ietwat verlate introductie dan.
c/p:
Het is niet zo dat ik alles uitgestippeld had als puber, maar ik had wel ideeën over de toekomst. Ik wilde heel graag studeren en leren, werken en nog meer leren, en dan een carrière opbouwen met uitdagend en afwisselend werk. Tussendoor dan nog wat studeren en leren, want dat had ik graag levenslang volgehouden. Een partner zag ik verder niet in dat plaatje, wel 4 kinderen, die wil ik al mijn hele leven. Hoe of wat te combineren en organiseren, daar was ik nog helemaal niet uit.
Uiteindelijk heb ik heerlijk gestudeerd en daarna een aantal jaar full-time gewerkt met een full-time studie in de avonduren. Inmiddels wel met man, die had ik na 2 maanden studie leren kennen, wham, liefde op het eerste gezicht, ik ben inmiddels 20 jaar met hem getrouwd zelfs. Op mijn 25e werd ik voor het eerst zwanger, maar dat was een miskraam. Een aantal miskramen verder werd oudste Boekje geboren, toen was ik 28. Hij was de helft van een tweeling, maar zijn broertje/zusje is tijdens de zwangerschap gestorven.
Oudste Boek bleek niet zo gezond, epilepsie met ziekenhuisopname, en full-time werken met een kindje was zwaarder dan ik dacht, lichamelijk niet, maar psychisch zeker wel. Ik had een wat verwaarloosde bekkeninstabiliteit, maar daar walste ik overheen.
Nog geen jaar later bleek ik volkomen spontaan weer zwanger te zijn. Met 5 weken zwangerschap kon ik niet meer lopen van de pijn in mijn rug en schaambeen. Ik werd heel goed behandeld door mijn werkgever en collega's, de arts onderkende het en de fysio gaf me goede oefeningen en tips. Jongste Boek werd geboren met een zeldzame afwijking in zijn buik en kon geen vruchtwater verwerken tijdens de zwangerschap, waardoor ik 6 liter vruchtwater verzameld had, die tijdens de bevalling de verloskamer compleet blank zette. Dat luchtte mij enorm op, maar het bekken bleek letterlijk kapot te zijn gegaan: er zitten wat losse stukjes in. Jongste Boek moest met spoed naar een ziekenhuis op grote afstand van huis gebracht worden en is daar geopereerd, met veel ellende, fouten en toestanden. Uiteindelijk bleek ook hij epilepsie te hebben trouwens.
Mijn lijf had het behoorlijk begeven na die tijd, en ik kwam in de WAO terecht op mijn dertigste. Ik heb 7 maanden gerevalideerd, mijn huis werd aangepast en ik leerde te wennen aan krukken, rollator, scootmobiel etc.
Vervolgens kreeg ik reuma, ontstekingen in mijn gewrichten, wat de situatie verergerde. Na een jaar bij de herkeuring werd ik weer volledig afgekeurd.
Waarschijnlijk heb ik toen ook al Multiple Sclerose gekregen, maar dat is pas veel later vastgesteld. Het is nogal progressieve vorm, dus die WAO zal ik nooit meer uitkomen.
Ja, mijn leven is heel anders gelopen dan ik in gedachte had. Mijn grootste wens, moeder worden, is uitgekomen en daar ben ik zielsgelukkig om. Die carrière met spannende en afwisselende zaken is volledig in het water gevallen, dat dan weer wel. En over hoe tevreden ik ben met de huidige stand van zaken, ga ik eens even heel goed nadenken.
einde c/p
Wat een lang stuk zeg. Dat bekken, de reuma, MS en zo leveren veel pijn op, en daarom klets ik hier mee. Met een hele lange en ietwat verlate introductie dan.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:28
quote:roque schreef op 16 mei 2008 @ 13:56:
Goh, wat is het hier rustig! Het regent dames, en de temperatuur is lekker afgekoeld! Merken jullie dat nu ook meteen, qua pijn?
Over het algemeen doe ik het beter op wat warmer weer. Het is dat Univé geen verhuizing naar Kreta wil vergoeden, maar anders...
Fijn dat je gesprek meeviel Roque, ik weet dat je knap nerveus kan worden van BAers. Mijn vorige baan en arbeidsomstandigheden waren dermate stressvol, dat ik de beste man beter kende dan mijn teamleider. Maar op de lange duur kon hij niet veel meer voor me doen. Hij raadde me aan minder te gaan werken maar dat wilde ik niet. Ik heb lang gedacht dat dat gewoon ook niet ging, ik ben immers kostwinner.
Uiteindelijk kon ik mezelf niet handhaven in die baan. Ik heb noodgedwongen een baan moeten accepteren met minder uren en helaas ook een minder goed salaris. Het werk leek me dusdanig leuk en uitdagend dat ik er toch voor ben gegaan.
Maar jeetje, wat ben ik daar van opgeknapt! Het is nog steeds werk met een hoge psychische belasting, maar onder veel betere omstandigheden, veel meer steun en begrip voor elkaar als collega's en ook van de teamleider. Ondanks dat de druk hoger is, is het veel relaxter werken.
Livre, jouw verhaal kende ik natuurlijk al een beetje. Heb jij niet tussendoor ook een paar keer een CVA gehad? Of waren dat achteraf shubs? Als je het zo achter elkaar opschrijft is het al met al wel een story hoor meid....
CL, ik weet een beetje waar je het over hebt. Heb jarenlang in de neurologie gewerkt, al is mijn kennis daarover inmiddels wel wat weggezakt.
Haha, bij iedereen waar je in dit topic kennis meemaakt, kun je eigenlijk dezelfde reactie geven: Zo hee, das zwaar K*! Maar dat was ook de lijm van dit topic geloof ik.
Ik heb even heel stevig gebaald gisteren. Ik ben dus heel dapper achter thuiszorg, PGB etc aan gegaan. Blijkt dat de eigen bijdrage hoger is, dan wat ik zou betalen aan een particuliere huishoudelijke hulp..... Niet te geloven, zoveel verdien ik echt niet! Ik zit maar net boven modaal. Mijn bijdrage voor 3 uur hhwerk per week zou 175 euro zijn. Dat is toch niet op te brengen? Ben erg ontgocheld nu....
Goh, wat is het hier rustig! Het regent dames, en de temperatuur is lekker afgekoeld! Merken jullie dat nu ook meteen, qua pijn?
Over het algemeen doe ik het beter op wat warmer weer. Het is dat Univé geen verhuizing naar Kreta wil vergoeden, maar anders...
Fijn dat je gesprek meeviel Roque, ik weet dat je knap nerveus kan worden van BAers. Mijn vorige baan en arbeidsomstandigheden waren dermate stressvol, dat ik de beste man beter kende dan mijn teamleider. Maar op de lange duur kon hij niet veel meer voor me doen. Hij raadde me aan minder te gaan werken maar dat wilde ik niet. Ik heb lang gedacht dat dat gewoon ook niet ging, ik ben immers kostwinner.
Uiteindelijk kon ik mezelf niet handhaven in die baan. Ik heb noodgedwongen een baan moeten accepteren met minder uren en helaas ook een minder goed salaris. Het werk leek me dusdanig leuk en uitdagend dat ik er toch voor ben gegaan.
Maar jeetje, wat ben ik daar van opgeknapt! Het is nog steeds werk met een hoge psychische belasting, maar onder veel betere omstandigheden, veel meer steun en begrip voor elkaar als collega's en ook van de teamleider. Ondanks dat de druk hoger is, is het veel relaxter werken.
Livre, jouw verhaal kende ik natuurlijk al een beetje. Heb jij niet tussendoor ook een paar keer een CVA gehad? Of waren dat achteraf shubs? Als je het zo achter elkaar opschrijft is het al met al wel een story hoor meid....
CL, ik weet een beetje waar je het over hebt. Heb jarenlang in de neurologie gewerkt, al is mijn kennis daarover inmiddels wel wat weggezakt.
Haha, bij iedereen waar je in dit topic kennis meemaakt, kun je eigenlijk dezelfde reactie geven: Zo hee, das zwaar K*! Maar dat was ook de lijm van dit topic geloof ik.
Ik heb even heel stevig gebaald gisteren. Ik ben dus heel dapper achter thuiszorg, PGB etc aan gegaan. Blijkt dat de eigen bijdrage hoger is, dan wat ik zou betalen aan een particuliere huishoudelijke hulp..... Niet te geloven, zoveel verdien ik echt niet! Ik zit maar net boven modaal. Mijn bijdrage voor 3 uur hhwerk per week zou 175 euro zijn. Dat is toch niet op te brengen? Ben erg ontgocheld nu....
anoniem_37343 wijzigde dit bericht op 16-05-2008 21:53
Reden: ow, zou in zwart posten...
Reden: ow, zou in zwart posten...
% gewijzigd
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 16 mei 2008 om 21:57
Ik heb net even RV aan de lijn gehad, ze heeft vandaag voor het eerst weer gegeten. Weliswaar maar beschuit maar toch is het voor haar groot nieuws.Voorlopig is nog in ieder geval het vooruitzicht dat ze nog tot dinsdag in het ziekenhuis ligt. Leuke dokter heeft ze niet aan de haak geslagen, ook geen verpleegkundige trouwens. Erger nog daar is er 1 van die niet meer haar verzorging mag doen wegens incompetentie (en wat ik zo gehoord heb verbaasd het me nog dat diegene nog werkt).
verder wel postief gestemd en opgewekt klonk ze vandaag.
Livre dat is heel wat zo achter elkaar zeg!.
Met mij gaat het nu het koeler is en regent gelijk een stukkie minder.Weer meer pijn helaas.
CL2 fijn dat je wat aan ons hebt? hoe gaat het vandaag?
Sent hoe gaat het met jou?
Hoe is het met de andere meiden?
verder wel postief gestemd en opgewekt klonk ze vandaag.
Livre dat is heel wat zo achter elkaar zeg!.
Met mij gaat het nu het koeler is en regent gelijk een stukkie minder.Weer meer pijn helaas.
CL2 fijn dat je wat aan ons hebt? hoe gaat het vandaag?
Sent hoe gaat het met jou?
Hoe is het met de andere meiden?
vrijdag 16 mei 2008 om 22:03
quote:Poezewoes schreef op 16 mei 2008 @ 21:28:
Livre, jouw verhaal kende ik natuurlijk al een beetje. Heb jij niet tussendoor ook een paar keer een CVA gehad? Of waren dat achteraf shubs? Als je het zo achter elkaar opschrijft is het al met al wel een story hoor meid....
Die was ik nog vergeten. 1 herseninfarct en 2 Tia's, dat klopt. En ik heb een schildklierziekte en antistoffen tegen vitamine B 12. En astma.
Wat fijn dat je huidige baan en werkomgeving/collega's zo goed bevallen Poez, dat is goed om te horen!
Mik, sterkte met het weer meer pijn hebben. Balen zeg.
Livre, jouw verhaal kende ik natuurlijk al een beetje. Heb jij niet tussendoor ook een paar keer een CVA gehad? Of waren dat achteraf shubs? Als je het zo achter elkaar opschrijft is het al met al wel een story hoor meid....
Die was ik nog vergeten. 1 herseninfarct en 2 Tia's, dat klopt. En ik heb een schildklierziekte en antistoffen tegen vitamine B 12. En astma.
Wat fijn dat je huidige baan en werkomgeving/collega's zo goed bevallen Poez, dat is goed om te horen!
Mik, sterkte met het weer meer pijn hebben. Balen zeg.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:09
Ghe, dus alleen CL2 en Leo zijn gebaadtdtdt bij dit weer!
Hier is het pet, maar heb daar vandaag al zoveel over geschreven dat ik even murw ben. En nu ga ik naar bed.
Livre, heftig verhaal. Zou je deze klachten ook hebben gekregen als je de bi niet had verwaarloosd? Of heeft dat het alleen maar bespoedigd?
Hier is het pet, maar heb daar vandaag al zoveel over geschreven dat ik even murw ben. En nu ga ik naar bed.
Livre, heftig verhaal. Zou je deze klachten ook hebben gekregen als je de bi niet had verwaarloosd? Of heeft dat het alleen maar bespoedigd?
vrijdag 16 mei 2008 om 22:18
quote:roque schreef op 16 mei 2008 @ 22:10:
Ghe LIvre, je bent een maandagmorgenmodelletje dus
(Sorry, dit is mij standaardgrap over mijzelf, weet eigenlijk niet of jij 'm kan waarderen...)
Yep, net als een slechte stofzuiger.
Roque, ik steek er zelf heel vaak de draak mee, dus ik kan het goed waarderen hoor.
Wat ik serieus vervelend vind is dat mijn kinderen het maandagmorgenmodelletjesidee hebben overgenomen, dat was dan weer niet de bedoeling.
De verwaarlozing van de bi was nie goed nie, maar het heeft het volgens artsen inderdaad alleen maar bespoedigd. Ziek was ik toch wel geworden. En ik vond op dat moment dat ik geen keus had, ik moest en zou de perfecte moeder/echtgenote/werknemer/vriendin zijn, dat had ik namelijk zo in mijn hoofd zitten. Foutje in het karakter.
Ghe LIvre, je bent een maandagmorgenmodelletje dus
(Sorry, dit is mij standaardgrap over mijzelf, weet eigenlijk niet of jij 'm kan waarderen...)
Yep, net als een slechte stofzuiger.
Roque, ik steek er zelf heel vaak de draak mee, dus ik kan het goed waarderen hoor.
Wat ik serieus vervelend vind is dat mijn kinderen het maandagmorgenmodelletjesidee hebben overgenomen, dat was dan weer niet de bedoeling.
De verwaarlozing van de bi was nie goed nie, maar het heeft het volgens artsen inderdaad alleen maar bespoedigd. Ziek was ik toch wel geworden. En ik vond op dat moment dat ik geen keus had, ik moest en zou de perfecte moeder/echtgenote/werknemer/vriendin zijn, dat had ik namelijk zo in mijn hoofd zitten. Foutje in het karakter.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:38
Dat derde trimester van de zwangerschap was volgens de r-loog de trigger aangezien het kind dat anti-stoffen gaat maken. Daarvan slaat het immuunsysteem op hol als je dus al een auto-immuunziekte bij je draagt. Nou ja voor mij was het niet zo'n verrassing eerlijk gezegd, ik had a vrijwel mijn hele jeugd last van mijn gewrichten...
vrijdag 16 mei 2008 om 22:57
Wat hebben jullie ongelooflijk veel gepost!
Heb het wel gelezen maar weet gewoon niet waar te beginnen met reageren.
Allemaal een dikke knuffel dan maar!
Hier ook weer au. Jammer, vond het net zo fijn zo.
Wat opbeurende woorden die ik vandaag las: pijn heeft 1 voordeel, het bewijst dat je nog in leven bent.
Heb het wel gelezen maar weet gewoon niet waar te beginnen met reageren.
Allemaal een dikke knuffel dan maar!
Hier ook weer au. Jammer, vond het net zo fijn zo.
Wat opbeurende woorden die ik vandaag las: pijn heeft 1 voordeel, het bewijst dat je nog in leven bent.
Those dresses and skirts make you look so gloriously girlie, my darlings.
