Relaties
alle pijlers
Smal/negatief
maandag 2 juni 2008 om 10:53
Ik dacht ik zit me toch al overal mee te bemoeien, kan ik zelf ook wel een topicje openen. Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaartjes samen. In veel opzichten hebben we het heel erg goed. We hebben veel gemeenschappelijke dingen, het dagelijkse leven verloopt doorgaans soepel en gezellig, we hebben toekomst plannen en een stabiele, gezonde relatie.
Nu is het zo, dat hij heel star is in bepaalde dingen. Hij heeft een bepaalde opvoeding gehad en alles wat daarbuiten valt keurt hij eigenlijk af. Nu mag iedereen zijn eigen voor- en afkeuren hebben natuurlijk, maar ik stoor me er bij hem wel aan omdat hij ten eerste veel meer af dan voorkeuren heeft, ten tweede, die voorkeuren nogal smalgekaderd zijn, ten derde die afkeuren met nogal veel voelbare negativiteit geuit worden. Een voorbeeld, een huisgenootje wil een huisdier, zijn mening is, dat een dier niet in huis hoort. Dat zegt hij dan. Niet 1 keer, maar iedere keer dat hij het beestje hoort of ziet en steeds gepaard met zeer voelbare vormen van afkeuring/afwijzing. Ook naar het beestje zelf toe! (En daar kan ik al helemaal slecht tegen, want het is echt een lief beesje, en hij snapt het helemaal niet waarom mijn vriend nooit lief tegen hem doet...).
Ook dat smalle kader. Door zijn beperkte voorkeuren, vind ik het moeilijk hem ergens blij mee te maken. Mijn haar verven vind hij nooit leuk want alleen blond haar is mooi, een ander model vind hij nooit leuk, want alleen lang is mooi, een leuke nieuwe stijl qua kleding hoef ik niet te proberen, want zijn smaak ligt vast en wat daar buiten valt staat hij alvast niet voor open. Omdat ik graag mensen verwen en lief voor mensen ben heb ik misschien wel een monster gecreëerd. Hij gelooft rationeel zelf ook niet dat het leven zich aan hem aanpast. Ik vraag me af wat het nut er dan van is om steeds zo overal van te balen en daar een beetje in te zwelgen. Misschien dat ik daarin meer controle over mijn gevoelens heb dan hij? Maar ik vind het gewoon zo zinloos en niet constructief om zo bezig te zijn.
Ik vind het jammer dat hij zo afwijzend in het leven staat en vind het ook jammer dat hij daardoor niet heel veel levenslust lijkt te hebben. Niet alleen jammer voor mij, maar ook voor hem zelf. Ik heb wel tegen hem gezegd dat ik dat jammer vind. Daar reageert hij eigenlijk niet echt op. Ik merk wel dat het door de jaren heen wat minder is geworden. Maar ik denk niet dat ik wil wachten tot die eigenschap weggesleten is. Ik vind dat hij ook wel wat moeite kan doen om een betere houding t.o.v. tegenslagen te ontwikkelen.
Hierdoor wordt de sfeer heel negatief geladen. Dat ik geneigd ben mensen te pleasen en daardoor eerder voorkomend en angstig op dit soort gedrag reageer is mijn probleem. Mijn vraag is dan ook meer, hoe kan ik hier beter mee om gaan zodat dit niet ook mijn leven gaat overheersen en is er misschien een manier om hem wat positiever naar dingen te laten kijken? Of in ieder geval een poging te doen hem daartoe te stimuleren?
Nu is het zo, dat hij heel star is in bepaalde dingen. Hij heeft een bepaalde opvoeding gehad en alles wat daarbuiten valt keurt hij eigenlijk af. Nu mag iedereen zijn eigen voor- en afkeuren hebben natuurlijk, maar ik stoor me er bij hem wel aan omdat hij ten eerste veel meer af dan voorkeuren heeft, ten tweede, die voorkeuren nogal smalgekaderd zijn, ten derde die afkeuren met nogal veel voelbare negativiteit geuit worden. Een voorbeeld, een huisgenootje wil een huisdier, zijn mening is, dat een dier niet in huis hoort. Dat zegt hij dan. Niet 1 keer, maar iedere keer dat hij het beestje hoort of ziet en steeds gepaard met zeer voelbare vormen van afkeuring/afwijzing. Ook naar het beestje zelf toe! (En daar kan ik al helemaal slecht tegen, want het is echt een lief beesje, en hij snapt het helemaal niet waarom mijn vriend nooit lief tegen hem doet...).
Ook dat smalle kader. Door zijn beperkte voorkeuren, vind ik het moeilijk hem ergens blij mee te maken. Mijn haar verven vind hij nooit leuk want alleen blond haar is mooi, een ander model vind hij nooit leuk, want alleen lang is mooi, een leuke nieuwe stijl qua kleding hoef ik niet te proberen, want zijn smaak ligt vast en wat daar buiten valt staat hij alvast niet voor open. Omdat ik graag mensen verwen en lief voor mensen ben heb ik misschien wel een monster gecreëerd. Hij gelooft rationeel zelf ook niet dat het leven zich aan hem aanpast. Ik vraag me af wat het nut er dan van is om steeds zo overal van te balen en daar een beetje in te zwelgen. Misschien dat ik daarin meer controle over mijn gevoelens heb dan hij? Maar ik vind het gewoon zo zinloos en niet constructief om zo bezig te zijn.
Ik vind het jammer dat hij zo afwijzend in het leven staat en vind het ook jammer dat hij daardoor niet heel veel levenslust lijkt te hebben. Niet alleen jammer voor mij, maar ook voor hem zelf. Ik heb wel tegen hem gezegd dat ik dat jammer vind. Daar reageert hij eigenlijk niet echt op. Ik merk wel dat het door de jaren heen wat minder is geworden. Maar ik denk niet dat ik wil wachten tot die eigenschap weggesleten is. Ik vind dat hij ook wel wat moeite kan doen om een betere houding t.o.v. tegenslagen te ontwikkelen.
Hierdoor wordt de sfeer heel negatief geladen. Dat ik geneigd ben mensen te pleasen en daardoor eerder voorkomend en angstig op dit soort gedrag reageer is mijn probleem. Mijn vraag is dan ook meer, hoe kan ik hier beter mee om gaan zodat dit niet ook mijn leven gaat overheersen en is er misschien een manier om hem wat positiever naar dingen te laten kijken? Of in ieder geval een poging te doen hem daartoe te stimuleren?
maandag 2 juni 2008 om 13:41
quote:nlies schreef op 02 juni 2008 @ 12:55:
ppff doodvermoeiend die relatie lijkt me,
hij zegt dat hij wel van je houdt, maar wel op zijn voorwaarde, als je haar n ander kleurtje is, dan wel n paar graden minder.
zijn gedrag copieren heeft hij waarschijnlijk niet eens in de gaten, en hoezo financieel gelijkgetrokken zal het beter gaan?
Is het dan, o nu heb je evenveel inkomen dan ik dus nu mag je je eigen mening hebben over haren /kleding en wet ik wat. Tot die tijd wordt je verteld wat je moet doen.
zou nog maar eens even heel goed nadenken, hoe dat er over een paar jaar uit zou kunnen zien.
Jij op je tenen lopen en met de centimeter in de aanslag of je rok niet te lang/kort is, of je haren de goede lengte hebben, en of het eten naar zjn zin isWat wil hij, zijn droomvrouw creeeren ofzo??
ppff doodvermoeiend die relatie lijkt me,
hij zegt dat hij wel van je houdt, maar wel op zijn voorwaarde, als je haar n ander kleurtje is, dan wel n paar graden minder.
zijn gedrag copieren heeft hij waarschijnlijk niet eens in de gaten, en hoezo financieel gelijkgetrokken zal het beter gaan?
Is het dan, o nu heb je evenveel inkomen dan ik dus nu mag je je eigen mening hebben over haren /kleding en wet ik wat. Tot die tijd wordt je verteld wat je moet doen.
zou nog maar eens even heel goed nadenken, hoe dat er over een paar jaar uit zou kunnen zien.
Jij op je tenen lopen en met de centimeter in de aanslag of je rok niet te lang/kort is, of je haren de goede lengte hebben, en of het eten naar zjn zin isWat wil hij, zijn droomvrouw creeeren ofzo??
maandag 2 juni 2008 om 13:46
En ik zat nog even na te denken nav het draadje wat mannen echt willen in combinatie met dit. Ik begreep je posts denk ik heel goed in dat draadje en begrijp dat het geen gebrek aan authenticiteit betekent, je weet uitstekend wie je bent ook al speel je met de meer oppervlakkige dingen van het concept "identiteit".
Ik denk wel dat zelfs dat deels voortkomt uit een heel groot natuurlijk aanpassingsvermogen, iig zo herken ik het van mijzelf van vroeger, wat toen vooral ontstaan is door het willen overleven bij mijn moeder. Het is zowel een kracht als een potentieel lek. Je kunt heel veel hebben, je kunt goed relativeren daardoor. Maar soms is het ook heel goed om gewoon te zeggen: ik heb hier geen trek in, punt. Geen ruzie voor nodig, geen schuldgevoel, geen twijfel of je wel het recht hebt enz.
In dat opzicht denk ik dat het misschien goed zou zijn om je essentie te claimen en daarop te focussen. Jij weet wie je bent. Zolang jij daarmee speelt in wisselwerking met je contacten, zullen zij terugspelen. Als je daarmee deels stopt (het is nou eenmaal ook heel erg leuk ) en zotussendoor de essentie "samenbalt" zul je zien dat dat ook heel intrigerende effecten heeft en je een beter besef krijgt van wat jouw ruimte is en een natuurlijk gevoel van thuis zijn in jezelf.
Misschien doe je dat allang en misschien klink ik nu vooral heel vaag. Maar goed .
Ik denk wel dat zelfs dat deels voortkomt uit een heel groot natuurlijk aanpassingsvermogen, iig zo herken ik het van mijzelf van vroeger, wat toen vooral ontstaan is door het willen overleven bij mijn moeder. Het is zowel een kracht als een potentieel lek. Je kunt heel veel hebben, je kunt goed relativeren daardoor. Maar soms is het ook heel goed om gewoon te zeggen: ik heb hier geen trek in, punt. Geen ruzie voor nodig, geen schuldgevoel, geen twijfel of je wel het recht hebt enz.
In dat opzicht denk ik dat het misschien goed zou zijn om je essentie te claimen en daarop te focussen. Jij weet wie je bent. Zolang jij daarmee speelt in wisselwerking met je contacten, zullen zij terugspelen. Als je daarmee deels stopt (het is nou eenmaal ook heel erg leuk ) en zotussendoor de essentie "samenbalt" zul je zien dat dat ook heel intrigerende effecten heeft en je een beter besef krijgt van wat jouw ruimte is en een natuurlijk gevoel van thuis zijn in jezelf.
Misschien doe je dat allang en misschien klink ik nu vooral heel vaag. Maar goed .
maandag 2 juni 2008 om 13:59
quote:Noblesse_Oblige schreef op 02 juni 2008 @ 13:36:
@ Pom; das een zinnig advies... tsja. Hem accepteren wil ik op zich wel. Maar ik zou het wel fijn vinden als hij mij dan ook accepteert... Zo'n smal kader leidt er wel toe dat je anderen ook niet 'ziet'. Niet waardeert. Tenzij ze iets doen wat weer binnen zijn idee past. Dat vind ik soms wel heel jammer.!
En als je dat nu eens tegen hem zo zegt?
Lief, ik accepteer je zoals jij bent, doe jij dat dan ook bij mij?
Wat betreft het smalle kader, jij concludeert dat dit zo is, maar is dat werkelijk zo?
Je vult nogal wat in voor hem?
Bovendien als hij daar tevreden mee is, waarom moet hij dan jouw ontevredenheid voelen?
@ Pom; das een zinnig advies... tsja. Hem accepteren wil ik op zich wel. Maar ik zou het wel fijn vinden als hij mij dan ook accepteert... Zo'n smal kader leidt er wel toe dat je anderen ook niet 'ziet'. Niet waardeert. Tenzij ze iets doen wat weer binnen zijn idee past. Dat vind ik soms wel heel jammer.!
En als je dat nu eens tegen hem zo zegt?
Lief, ik accepteer je zoals jij bent, doe jij dat dan ook bij mij?
Wat betreft het smalle kader, jij concludeert dat dit zo is, maar is dat werkelijk zo?
Je vult nogal wat in voor hem?
Bovendien als hij daar tevreden mee is, waarom moet hij dan jouw ontevredenheid voelen?
donderdag 12 juni 2008 om 14:55
Back. Ik heb het er met hem wel over gehad. Ik ben nog niet veel wijzer. Want zijn antwoorden bestonden vooral uit 'weet ik niet'. We hebben het op zich wel leuk. Maar zijn verwachtingen drukken nogal op me. Ik heb een dag vrijgenomen wegens chronische stress en hij belt en het eerste wat hij vraagt is hoe het op mijn WERK is en wat ik DOE. Snap je. Het voelt alsof zijn liefde voor mij gebaseerd is op wat ik materieel en concreet bijdraag en dit niets te maken heeft met wie ik ben.
Aan de andere kant is dat dezelfde manier waarop ik mezelf beoordeel. Dus ...... Anyhow. Ik ben er dus nog niet helemaal uit.
Aan de andere kant is dat dezelfde manier waarop ik mezelf beoordeel. Dus ...... Anyhow. Ik ben er dus nog niet helemaal uit.
donderdag 12 juni 2008 om 14:59
AAAARGGG..... ik haat het wanneer "ik weet het niet" het enige is wat eruit komt!!! (Lees je de persoonlijke frustratie tussen de regels door? *grijnst*.)
Vervelend voor je dat er niets duidelijk is geworden. Zou je niet liever jezelf op andere gronden beoordelen? Je bent meer dan wat je inbrengt op materieel vlak lijkt mij. En weet je waardoor je zo gestresst bent?
Iig een hele grote enorme . Hoop dat je een beetje opknapt.
Vervelend voor je dat er niets duidelijk is geworden. Zou je niet liever jezelf op andere gronden beoordelen? Je bent meer dan wat je inbrengt op materieel vlak lijkt mij. En weet je waardoor je zo gestresst bent?
Iig een hele grote enorme . Hoop dat je een beetje opknapt.
donderdag 12 juni 2008 om 15:08
NO,
het is de toon die de muziek bepaalt.
Humor kan goed werken, door op een totaal overdreven manier, zijn gedrag te immiteren cq. hem een spiegel voor te houden.
Misschien heeft 'm nog nooit iemand geconfronteerd met zijn gedrag, en werkt het zo inderdaad voor hem (maar niet voor jou).
Waar ik niet tegen kan, is dat hij zich negatief gedraagt tegen (jouw) huisdieren. Dit zou voor mij (als dierenliefhebber) wel eens aanleiding kunnen zijn voor een fikse ruzie.....
het is de toon die de muziek bepaalt.
Humor kan goed werken, door op een totaal overdreven manier, zijn gedrag te immiteren cq. hem een spiegel voor te houden.
Misschien heeft 'm nog nooit iemand geconfronteerd met zijn gedrag, en werkt het zo inderdaad voor hem (maar niet voor jou).
Waar ik niet tegen kan, is dat hij zich negatief gedraagt tegen (jouw) huisdieren. Dit zou voor mij (als dierenliefhebber) wel eens aanleiding kunnen zijn voor een fikse ruzie.....
donderdag 12 juni 2008 om 15:59
@ Feliciaatje, thanks *terugknuffelt*. Ik vind weet ik niet ook een erg vervelend antwoord. Hij zou er deze keer wel echt over na gaan denken dus ben benieuwd. Stress is omdat ik me nogal niet toereikend voel in mijn nieuwe werk. Heb echt het idee dat ik net zo weinig weet als iemand die mijn opleiding niet heeft gedaan + het relatie ding. Buiten wat ik materieel/concreet bij draag heb ik eigenlijk geen idee wie ik ben.
@ P1971, ja dat ie zo gezellig doet tegen dieren vind ik ook minder fijn. Ik merk wel dat hij zich daarin inhoud nu. Dat is op zich natuurlijk een goed ding maar ik snap niet waarom er uberhaupt iets in te houden valt. Ik snap het gevoel niet wat daar achter zit.
@ P1971, ja dat ie zo gezellig doet tegen dieren vind ik ook minder fijn. Ik merk wel dat hij zich daarin inhoud nu. Dat is op zich natuurlijk een goed ding maar ik snap niet waarom er uberhaupt iets in te houden valt. Ik snap het gevoel niet wat daar achter zit.
vrijdag 13 juni 2008 om 10:33
NO, mijn relatie met mijn ex (tja...) verliep vergelijkbaar. Hij was ouder, werkte al, ik studeerde nog en was afhankelijk van mijn ouders. Hij gaf in veel dingen de toon aan, bemoeide zich ook met alles wat ik deed, wat ik droeg, met wie ik omging. Had overal een (negatieve) mening over en ventileerde die luid en duidelijk. Eerst was ik me daar niet zo van bewust, keek een beetje tegen hem op denk ik.
Maar hij had ook altijd van die sterke meningen over van alles, en was daar niet van af te brengen. Vrienden deugden ineens niet meer omdat ze iets gezegd hadden wat hem niet paste. Als hij minder geld in zijn beurs had dan hij verwachtte wist hij zéker dat hij belazerd was door iemand die hem te weinig wisselgeld gegeven had. Liep altijd te mopperen op alles en iedereen. Eerst ging ik daarin mee, probeerde het hem naar de zin te maken zoals jij nu ook doet. Heb van huis uit ook meegekregen dat je het je partner naar de zin maakt, hem een beetje verwent.
Toen ik een baan kreeg en zelfstandiger werd, werd het erger.
Ik ging bij voorbeeld sporten met een paar vriendinnen, daar zat hij dan de hele dag over te zeuren, vond hij gewoon niet goed. Ik ging gewoon mijn gang, maar het was wel irritant.
Toen kreeg ik een andere baan en ging meer verdienen dan hij. In plaats van mij te feliciteren was zijn reactie: dat ga je toch niet aan iedereen vertellen? Dat was achteraf het begin van het einde. Ik veranderde zelf natuurlijk ook, had een verantwoordelijke baan, ging minder mee in zijn gezeur maar deed mijn eigen dingen. Toch had zijn gezeur natuurlijk wel invloed, ik deed toch dingen niet om nog meer gedoe te voorkomen. En het kost heel veel energie als iemand steeds zijn afkeuring kenbaar maakt over wat je doet, draagt en hoe je er uitziet. Dingen die we samen deden waren trouwens vaak wel leuk, weekendjes weg en vakanties etc.
De relatie heeft daarna nog een jaar of 5 geduurd, maar hij werd steeds moeilijker en negatiever. Het eten was nooit goed, vrienden deugden niet, niks was leuk. Hij kon vreselijk boor worden over een opmerking die mij niet eens opgevallen was. Op het laatst begon hij 's ochtends al te mopperen, ipv goedemorgen te zeggen, en als hij uit zijn werk kwam was het eerst wat ik hoorde: die k*tcollega @$%#$$%....
Het is dus van kwaad tot erger gegaan.
Toen ik de relatie verbrak was ik ook erg opgelucht, kon eindelijk weer de dingen doen die ik zelf wilde: een huisdier, kussentjes op de bank, stinkkaas eten, leuke meubels uitzoeken.
Ik kwam er toen trouwens ook achter dat onze vrienden alleen nog met ons omgingen vanwege mij, dat ze hem helemaal zat waren met zijn negatieve houding en gedrag. Hij was nergens meer welkom.
Maar hij had ook altijd van die sterke meningen over van alles, en was daar niet van af te brengen. Vrienden deugden ineens niet meer omdat ze iets gezegd hadden wat hem niet paste. Als hij minder geld in zijn beurs had dan hij verwachtte wist hij zéker dat hij belazerd was door iemand die hem te weinig wisselgeld gegeven had. Liep altijd te mopperen op alles en iedereen. Eerst ging ik daarin mee, probeerde het hem naar de zin te maken zoals jij nu ook doet. Heb van huis uit ook meegekregen dat je het je partner naar de zin maakt, hem een beetje verwent.
Toen ik een baan kreeg en zelfstandiger werd, werd het erger.
Ik ging bij voorbeeld sporten met een paar vriendinnen, daar zat hij dan de hele dag over te zeuren, vond hij gewoon niet goed. Ik ging gewoon mijn gang, maar het was wel irritant.
Toen kreeg ik een andere baan en ging meer verdienen dan hij. In plaats van mij te feliciteren was zijn reactie: dat ga je toch niet aan iedereen vertellen? Dat was achteraf het begin van het einde. Ik veranderde zelf natuurlijk ook, had een verantwoordelijke baan, ging minder mee in zijn gezeur maar deed mijn eigen dingen. Toch had zijn gezeur natuurlijk wel invloed, ik deed toch dingen niet om nog meer gedoe te voorkomen. En het kost heel veel energie als iemand steeds zijn afkeuring kenbaar maakt over wat je doet, draagt en hoe je er uitziet. Dingen die we samen deden waren trouwens vaak wel leuk, weekendjes weg en vakanties etc.
De relatie heeft daarna nog een jaar of 5 geduurd, maar hij werd steeds moeilijker en negatiever. Het eten was nooit goed, vrienden deugden niet, niks was leuk. Hij kon vreselijk boor worden over een opmerking die mij niet eens opgevallen was. Op het laatst begon hij 's ochtends al te mopperen, ipv goedemorgen te zeggen, en als hij uit zijn werk kwam was het eerst wat ik hoorde: die k*tcollega @$%#$$%....
Het is dus van kwaad tot erger gegaan.
Toen ik de relatie verbrak was ik ook erg opgelucht, kon eindelijk weer de dingen doen die ik zelf wilde: een huisdier, kussentjes op de bank, stinkkaas eten, leuke meubels uitzoeken.
Ik kwam er toen trouwens ook achter dat onze vrienden alleen nog met ons omgingen vanwege mij, dat ze hem helemaal zat waren met zijn negatieve houding en gedrag. Hij was nergens meer welkom.
vrijdag 13 juni 2008 om 10:53
Sorry, is een erg lang verhaal geworden.
Goed dat je probeert het bespreekbaar te maken, jammer dat je niet veel wijzer wordt van de antwoorden.
Mijn ex was niet aanspreekbaar op zijn gedrag. Hij vond dat hij recht had op zijn mening. En dat hij trouwens ook gelijk had. Werd zijn ongelijk bewezen, dan stapte hij daar heel makkelijk overheen.
Achteraf denk ik dat het vooral ging om controle hebben (hij creeerde zijn eigen zekerheden) en dat zijn eigen onzekerheid hem in de weg zat en steeds groter werd naarmate ik succesvoller werd. Kan zoiets bij jouw vriend ook spelen?
Je bent meer dan wat je inbrengt op materieel vlak lijkt mij.
Na onze relatie heeft mijn ex zich bij een vriendin van mij beklaagd dat hij niks verder gekomen was met onze relatievan 10 jaar, hij had alleen een betere auto...
Sterkte met je relatie en je werk. Dat laatste wordt vast vanzelf beter hoor. Het is heel frustrerend als je nieuw bent en iedereen lijkt alles beter te weten. Over een poosje merk je ineens dat een aantal dingen vanzelf gaan en voel je je een stuk beter.
Goed dat je probeert het bespreekbaar te maken, jammer dat je niet veel wijzer wordt van de antwoorden.
Mijn ex was niet aanspreekbaar op zijn gedrag. Hij vond dat hij recht had op zijn mening. En dat hij trouwens ook gelijk had. Werd zijn ongelijk bewezen, dan stapte hij daar heel makkelijk overheen.
Achteraf denk ik dat het vooral ging om controle hebben (hij creeerde zijn eigen zekerheden) en dat zijn eigen onzekerheid hem in de weg zat en steeds groter werd naarmate ik succesvoller werd. Kan zoiets bij jouw vriend ook spelen?
Je bent meer dan wat je inbrengt op materieel vlak lijkt mij.
Na onze relatie heeft mijn ex zich bij een vriendin van mij beklaagd dat hij niks verder gekomen was met onze relatievan 10 jaar, hij had alleen een betere auto...
Sterkte met je relatie en je werk. Dat laatste wordt vast vanzelf beter hoor. Het is heel frustrerend als je nieuw bent en iedereen lijkt alles beter te weten. Over een poosje merk je ineens dat een aantal dingen vanzelf gaan en voel je je een stuk beter.
vrijdag 13 juni 2008 om 17:58
Layla thanks voor je reactie. Jouw ex klinkt wel wat extremer. Het stomme is dat hij het dus helemaal niet zegt, zelfs tegenspreekt als je er naar vraagt. Maar het wel laat merken door zijn houding. Hij zegt dat hij het leuk vind als ik veel bereik, maar tegelijkertijd gunt hij me niet de ruimte te groeien. Vind hij alles wat ik doe maar onzin en kan hij er eigenlijk alleen waardering/respect voor opbrengen als ik het op zijn manier doe. Omdat hij het ook niet zegt, is het moeilijk hem er op aan te spreken. 'Ik merk dat je anders tegen me doet als ik mijn eigen pad volg' is eigenlijk het enige wat ik kan zeggen.
Ik vond het wel geruststellend dat exleerlingen zeggen hun werk hetzelfde te ervaren en ook het idee hebben dat ze pas in de praktijk beginnen met leren. Dus daar sta ik wel weer positiever in nu.
Het is dat het zo vaag is. Het is meer het 'intrekken van liefde en genegenheid' dus de afwezigheid van liefde wat hij doet, niet het actief toevoegen van pijn. Het voelt als belonen/straffen en daarmee onder controle willen houden, willen sturen. En daar kan ik niet goed tegen. Een soort passieve agressie misschien ook wel. Ik heb wel eens tegen hem gezegd dat ik het fijner zou vinden als hij gewoon assertief zou doen. Subtiel en constructief. Maar als ik hem vraag wat voor mij te doen, dan zegt hij geen nee, maar laat wel heel erg zijn tegenzin blijken. Niet bepaald van harte dus. Dat snap ik niet. Dan denk ik zeg dan gewoon nee, als je iets niet wil... niet ja zeggen en dan zo doen.......
Het is gewoon lastig. Ik heb wel aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij wat minder dingen onder controle zou proberen te houden.
Ik vond het wel geruststellend dat exleerlingen zeggen hun werk hetzelfde te ervaren en ook het idee hebben dat ze pas in de praktijk beginnen met leren. Dus daar sta ik wel weer positiever in nu.
Het is dat het zo vaag is. Het is meer het 'intrekken van liefde en genegenheid' dus de afwezigheid van liefde wat hij doet, niet het actief toevoegen van pijn. Het voelt als belonen/straffen en daarmee onder controle willen houden, willen sturen. En daar kan ik niet goed tegen. Een soort passieve agressie misschien ook wel. Ik heb wel eens tegen hem gezegd dat ik het fijner zou vinden als hij gewoon assertief zou doen. Subtiel en constructief. Maar als ik hem vraag wat voor mij te doen, dan zegt hij geen nee, maar laat wel heel erg zijn tegenzin blijken. Niet bepaald van harte dus. Dat snap ik niet. Dan denk ik zeg dan gewoon nee, als je iets niet wil... niet ja zeggen en dan zo doen.......
Het is gewoon lastig. Ik heb wel aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij wat minder dingen onder controle zou proberen te houden.
vrijdag 13 juni 2008 om 18:24
Nee....... maar tegelijkertijd wil ik hem ook zeker niet kwijt. Ik moet dus toch een manier vinden om er mee om te gaan. Gewoon mijn eigen ding doen lukt op zich wel, al voelt dat nu nog een beetje als 'tegen de stroom in zwemmen', zwaar, maar goed het is niet zo dat het alleen mij beinvloed, het beinvloed ook hem zelf en als het mij niet op breekt, dan hem zelf wel een keer. Ik wil er voor mezelf mee leren omgaan op een manier dat het mij niet zoveel nutteloze negatieve energie kost maar ik denk dat de oplossing niet alleen aan mijn kant ligt.
Ik weet dat ik hem niet kan veranderen, maar het blijft gewoon lastig om toe te kijken hoe iemand zo onnodig zo ontevreden is met alles en daardoor ook helemaal niet geniet van wat hij heeft.
Ik weet dat ik hem niet kan veranderen, maar het blijft gewoon lastig om toe te kijken hoe iemand zo onnodig zo ontevreden is met alles en daardoor ook helemaal niet geniet van wat hij heeft.
vrijdag 13 juni 2008 om 18:54
Ik wou net hetzelfde vragen als Wanda. Heb je er wel zin in om hier nog zoveel energie in te steken? Het antwoord is ja. Nog wel. Maar ik vrees dat je uiteindelijk een hekel aan hem gaat krijgen. Zelfs als ie iets zou veranderen. (ik spreek uit ervaring). Maar ja, jij bent mij niet en ik bewonder je geduld en doorzettingsvermogen. Ik hoop echt dat het ook zijn vruchten gaat afwerpen.
vrijdag 13 juni 2008 om 19:16
quote:Noblesse_Oblige schreef op 13 juni 2008 @ 18:24:
Gewoon mijn eigen ding doen lukt op zich wel, al voelt dat nu nog een beetje als 'tegen de stroom in zwemmen', zwaarIk vind dat echt niet normaal in een relatie. De basis van een goede relatie is wederzijds respect en de wil om het beste in elkaar naar boven te halen. Nu delf jij het onderspit. Naarmate je relatie langer duurt zul je meer energie in de 'strijd' gaan steken om tegen zijn wensen in je eigen ding te doen.
Gewoon mijn eigen ding doen lukt op zich wel, al voelt dat nu nog een beetje als 'tegen de stroom in zwemmen', zwaarIk vind dat echt niet normaal in een relatie. De basis van een goede relatie is wederzijds respect en de wil om het beste in elkaar naar boven te halen. Nu delf jij het onderspit. Naarmate je relatie langer duurt zul je meer energie in de 'strijd' gaan steken om tegen zijn wensen in je eigen ding te doen.
dinsdag 17 juni 2008 om 13:42
Dank voor jullie reacties.P1971, ik kan me wel wat voorstellen bij jouw visie maar vind niet dat alles in een relatie van zelf moet gaan. Je bent hoe goed je ook bij elkaar past, toch 2 verschillende personen. Ik heb nog nooit een relatie gehad of bij anderen gezien waarin alles soepel verliep en dat verwacht ik ook niet echt van een relatie. Van sommige dingen zeg je, ok, daarin wil ik je best tegemoet komen, van anderen accepteer je de verschillen en geef je elkaar de ruimte. Alleen moet ik die ruimte dan wel krijgen en kan ik hem niet in alles tegemoet komen en daar zit het fout, want ik heb dat wel heel lang heel hard geprobeerd.
Wat hem betreft, geloof ik echt dat hij zijn best doet voor onze relatie. Ook vooral omdat hij dus ook zo hard voor zichzelf is en aan zichzelf (minstens!) even hoge eisen stelt. Ik weet niet.. Ik kan er met hem over proberen te praten, maar hij moet er dan zelf open voor staan. Ik kan hem niet veranderen. Alleen als hij zelf er het nut van in ziet en het zelf wil. Maar mezelf kan ik wel veranderen. Ik ben assertiever nu en geef vaker aan wat ik ergens van denk.
@ precious 1, ja beetje dubbel he. Weet je. Als ik zeker zou weten dat een man me zou blijven waarderen, dat hij zou weten wat het betekent, dat hij niet in een ongelofelijke klootzak zou veranderen, dat hij respect voor me zou houden, dan zou ik echt heel veel voor een man doen. Maar bij hem.. Het lijkt er op dat hij vooral gemotiveerd raakt door angst en door stokken achter de deur. Ongeveer het tegenovergestelde van mij. Angst en stokken (figuurlijk, dan
) werken voor mij eerder verlammend en vertrouwen en enthousiasme haal ik een sterke motivatie uit.
@ wanda P, die balans is inderdaad nogal verstoord. Ik weet ook niet meer in hoeverre ik dat nog kan 'repareren'. Hij komt uit een klein wereldje waar het gebruikelijk is om om jezelf heen te leven. Psychobabble is uit den boze en werken is alles. Nu kan ik daar een heel eind in meegaan, gezever om het gezever zit ik ook niet op te wachten, en je eigen broek ophouden, werken voor je geld, is ook 1 van mijn principes (als je daar lichamelijk toe in staat bent, natuurlijk, maar ik ben gelukkig gezond...). Maar hij gaat daar heel erg ver in en verliest andere in mijn ogen ook belangrijke waarden totaal uit het oog. Dat is dan 1 van die dingen die nogal effect heeft op onze relatie.
Een voorbeeldje, ik was pas ziek, overwerkt en gestresst enzo. Heb ik op een hele nette manier geregeld met mijn werk, omdat ik niet echt ziek was, heb ik mijn vrije dagen gebruikt. Daar gaat hij zich dan bijvoorbeeld tegenaan bemoeien. Dat ik volgens hem dus hoor te werken. Op die dag heb ik overigens nog opgeruimd, schoongemaakt, kastjes geordend, de administratie gedaan, wat achterstallige klusjes etc etc. Maar dan moet hij dat ook 10x zeggen, met klem benadrukken dat ik het 'morgen toch weer moet proberen' etc. Ik heb helemaal niet gevraagd om een mental coach. Ik wou gewoon een partner..
Mjah. waar het dus om gaat, is dat hij zijn meningen en leeftstijl heel erg opdringt. Het loopt de laatste tijd hoog op. Ik krijg weinig respons. Dan zeg ik bijvoorbeeld 'vind je je eigen leven niet genoeg om de baas over te spelen?'. Hij reageert daar niet op maar kijkt wel heel boos... (tsja. wat moet je daar nou mee..).
Wat hem betreft, geloof ik echt dat hij zijn best doet voor onze relatie. Ook vooral omdat hij dus ook zo hard voor zichzelf is en aan zichzelf (minstens!) even hoge eisen stelt. Ik weet niet.. Ik kan er met hem over proberen te praten, maar hij moet er dan zelf open voor staan. Ik kan hem niet veranderen. Alleen als hij zelf er het nut van in ziet en het zelf wil. Maar mezelf kan ik wel veranderen. Ik ben assertiever nu en geef vaker aan wat ik ergens van denk.
@ precious 1, ja beetje dubbel he. Weet je. Als ik zeker zou weten dat een man me zou blijven waarderen, dat hij zou weten wat het betekent, dat hij niet in een ongelofelijke klootzak zou veranderen, dat hij respect voor me zou houden, dan zou ik echt heel veel voor een man doen. Maar bij hem.. Het lijkt er op dat hij vooral gemotiveerd raakt door angst en door stokken achter de deur. Ongeveer het tegenovergestelde van mij. Angst en stokken (figuurlijk, dan
) werken voor mij eerder verlammend en vertrouwen en enthousiasme haal ik een sterke motivatie uit. @ wanda P, die balans is inderdaad nogal verstoord. Ik weet ook niet meer in hoeverre ik dat nog kan 'repareren'. Hij komt uit een klein wereldje waar het gebruikelijk is om om jezelf heen te leven. Psychobabble is uit den boze en werken is alles. Nu kan ik daar een heel eind in meegaan, gezever om het gezever zit ik ook niet op te wachten, en je eigen broek ophouden, werken voor je geld, is ook 1 van mijn principes (als je daar lichamelijk toe in staat bent, natuurlijk, maar ik ben gelukkig gezond...). Maar hij gaat daar heel erg ver in en verliest andere in mijn ogen ook belangrijke waarden totaal uit het oog. Dat is dan 1 van die dingen die nogal effect heeft op onze relatie.
Een voorbeeldje, ik was pas ziek, overwerkt en gestresst enzo. Heb ik op een hele nette manier geregeld met mijn werk, omdat ik niet echt ziek was, heb ik mijn vrije dagen gebruikt. Daar gaat hij zich dan bijvoorbeeld tegenaan bemoeien. Dat ik volgens hem dus hoor te werken. Op die dag heb ik overigens nog opgeruimd, schoongemaakt, kastjes geordend, de administratie gedaan, wat achterstallige klusjes etc etc. Maar dan moet hij dat ook 10x zeggen, met klem benadrukken dat ik het 'morgen toch weer moet proberen' etc. Ik heb helemaal niet gevraagd om een mental coach. Ik wou gewoon een partner..
Mjah. waar het dus om gaat, is dat hij zijn meningen en leeftstijl heel erg opdringt. Het loopt de laatste tijd hoog op. Ik krijg weinig respons. Dan zeg ik bijvoorbeeld 'vind je je eigen leven niet genoeg om de baas over te spelen?'. Hij reageert daar niet op maar kijkt wel heel boos... (tsja. wat moet je daar nou mee..).
dinsdag 17 juni 2008 om 13:50
Denk je dat er concrete verbeteringen mogelijk zijn in jullie relatie? Dat jij de ruimte krijgt om je zelf te zijn? Zoals het nu is neemt hij de ruimte om zichzelf te zijn en jou naar zijn wensen te modelleren.
Kun je uitleggen wat wel leuk aan hem is en wat de goede aspecten aan jullie relatie zijn?
Kun je uitleggen wat wel leuk aan hem is en wat de goede aspecten aan jullie relatie zijn?
dinsdag 17 juni 2008 om 14:09
@ wanda_p, ik denk het wel. Maar dat vereist wel ook een andere benadering van het leven van hem. Hem actief proberen te veranderen heeft geen zin, maar ik hoop wel een aantal afspraken te kunnen maken en hem misschien een beetje te inspireren tot een ander soort manier van denken. Waarbij iets meer ruimte is voor menselijkheid (van hemzelf maar ook van anderen). Wat ik goed aan hem vind is dat hij heel bezorgd en lief kan zijn (maar in die bezorgdheid helaas een beetje door slaat naar de opdringerig/niet leuk meer kant), dat we veel lol kunnen hebben (dezelfde humor hebben), leuk samen uit kunnen en het dan gezellig hebben, in andere opzichten weer erg op elkaar lijken, veel gemeenschappelijk hebben (muzieksmaak, uitgaansvoorkeuren, in veel opzichten ook manier van leven, veel toekomstwensen, vakantie voorkeuren huisinrichting etc. etc.).
Er zijn dus wel redenen waarom ik dit niet zomaar kwijt wil als het ook anders kan. We zijn helemaal niet zo verschillend, maar de kleinste verschillen worden door zijn manier van er mee om gaan al een mega relatie belemmerend probleem. Het lijkt wel alsof hij ze totaal uitvergroot tussen ons in plaatst. Ik bedoel hoe groot is het verschil tussen een gezonde werklust en licht workaholisme. Kleiner dan een onterechte uitkering en een echte workaholic, en zulke relaties ken ik ook! Ik vind het ook frustrerend dat hij er zo'n probleem van maakt, in plaats van gewoon te zeggen, goh ik ben daar wat extremer in dan jij, so be it. Er is niet eens gebrek aan ambitie alleen gebrek aan ambitie über alles. Dat soort kleine dingen, lijken mij niet onoverkomelijk.
Maar misschien is een relatie hebben met iemand die de kleinste verschillen nog niet aan kan, op zichzelf wel onoverkomelijk, de tijd zal het uitwijzen. Ergens ben ik dan wel benieuwd hoe die dat in een eventuele volgende relatie naar zichzelf toe gaat verklaren.
Er zijn dus wel redenen waarom ik dit niet zomaar kwijt wil als het ook anders kan. We zijn helemaal niet zo verschillend, maar de kleinste verschillen worden door zijn manier van er mee om gaan al een mega relatie belemmerend probleem. Het lijkt wel alsof hij ze totaal uitvergroot tussen ons in plaatst. Ik bedoel hoe groot is het verschil tussen een gezonde werklust en licht workaholisme. Kleiner dan een onterechte uitkering en een echte workaholic, en zulke relaties ken ik ook! Ik vind het ook frustrerend dat hij er zo'n probleem van maakt, in plaats van gewoon te zeggen, goh ik ben daar wat extremer in dan jij, so be it. Er is niet eens gebrek aan ambitie alleen gebrek aan ambitie über alles. Dat soort kleine dingen, lijken mij niet onoverkomelijk.
Maar misschien is een relatie hebben met iemand die de kleinste verschillen nog niet aan kan, op zichzelf wel onoverkomelijk, de tijd zal het uitwijzen. Ergens ben ik dan wel benieuwd hoe die dat in een eventuele volgende relatie naar zichzelf toe gaat verklaren.
dinsdag 17 juni 2008 om 15:39
quote:Noblesse_Oblige schreef op 17 juni 2008 @ 14:09:
Maar misschien is een relatie hebben met iemand die de kleinste verschillen nog niet aan kan, op zichzelf wel onoverkomelijk, de tijd zal het uitwijzen. Ergens ben ik dan wel benieuwd hoe die dat in een eventuele volgende relatie naar zichzelf toe gaat verklaren.Niet denk ik. Want gebrek aan zelfreflectie lijkt mij een van zijn grootste problemen. Hij heeft een bepaald wereldbeeld en daar moet iedereen aan voldoen, vooral jij want jij bent immers zijn vriendin. Als het uit gaat tussen jullie denk ik dat hij alle schuld bij jou neerlegt.
Maar misschien is een relatie hebben met iemand die de kleinste verschillen nog niet aan kan, op zichzelf wel onoverkomelijk, de tijd zal het uitwijzen. Ergens ben ik dan wel benieuwd hoe die dat in een eventuele volgende relatie naar zichzelf toe gaat verklaren.Niet denk ik. Want gebrek aan zelfreflectie lijkt mij een van zijn grootste problemen. Hij heeft een bepaald wereldbeeld en daar moet iedereen aan voldoen, vooral jij want jij bent immers zijn vriendin. Als het uit gaat tussen jullie denk ik dat hij alle schuld bij jou neerlegt.
