Gezondheid
alle pijlers
Ethisch dilemma
donderdag 5 december 2013 om 17:34
Mijn vader is dementerend en heeft last van steeds terugkerende blaaspoliepen waarvoor hij met regelmaat naar het ziekenhuis moet. Mijn vader is alleenstaand en hulp van zijn enige nog levende broer hoeft hij niet te verwachten. Wij zijn met 4 kinderen waarvan broer 1 aan de andere kant van het land woont (en qua zorg nauwelijks een rol speelt), zus 1 een parttime baan heeft plus de zorg (alleen) voor dochter met een rugzakje, broer 2 net vader is geworden van een tweeling (plus fulltime job) en ik (fulltime job, nog geen kids). Mijn vader is niet een vader geweest zoals je van een vader mag verwachten. Bozige en/of verdrietige gevoelens hierover hebben al lang een plek gekregen, maar het geven van mantelzorg gaat toch minder van harte dan het in mijn ogen zou moeten zijn/voelen.
Mijn vader krijgt twee keer per dag zorg (inname medicijnen) van de Thuiszorg en daarnaast krijgt hij hulp in de huishouding. Twee jaar geleden heeft hij een herseninfarct gehad waardoor zijn verstandelijk vermogen niet verder reikt dan dat van een 12-jarige. Daarnaast praat hij erg slecht (zinnen van 4 woorden max). Hij heeft geen vrienden (meer) en zijn dagen bestaan uit wakker worden, tv kijken, eten, slapen. Hij wil eigenlijk niets doen: er straalt 0,0% levensvreugde uit. Hij heeft last van zijn rug, de kou en van een etalagebeen. Echter zegt hij gelukkig te zijn wanneer je hem ernaar vraagt. En hij zal dat op zijn manier ook wel zijn..
Na zijn infarct wilden we (kinderen) de zorg overdragen aan een verzorgingstehuis maar vader bleek een bijzonder geval en is, voordat we de boel in werking konden zetten, uit dat verzorgingstehuis weggelopen. We besloten zijn wens te respecteren voor zolang het ging en besloten hem naar huis te laten gaan. Dit uiteraard met allerlei aanpassingen en hulpinstanties. Wij regelen zijn administratie en zorgen voor de wekelijkse boodschappen, gaan mee naar de tandarts, de kapper en naar de vele ziekenhuisbezoeken. Mijn vader wordt met de maand meer incontinent en ook zijn geestelijke gestel gaat gestaag achteruit. Hij baalt van ieder ziekenhuisbezoek en snapt de noodzaak ook niet. Inmiddels beginnen wij ook een beetje genoeg te krijgen van de (nu wekelijkse) bezoeken aan het ziekenhuis. Het kost tijd (halve dag vrijnemen per keer en de nazorg wat nog veel meer behelst) en de vraag is of het wel echt nut heeft. Mijn vader kan tijdens de spoelingen zijn plas niet ophouden waardoor de pogingen nooit volledig efficiënt zijn. Hij is 71 jaar en als het aan hem ligt, gaat hij niet meer heen. De kans dat de poliepen weer terug komen is vrij aannemelijk (ook zonder spoeling). Mijn vader heeft reeds twee operaties ondergaan (weghalen poliepen) en is twee keer compleet van de wereld geweest (behoorlijke deliers gehad waarbij hij zijn katheter er zelfs uit heeft getrokken.. auw!).
Nu zit ik te denken om tijdens een volgende cystoscopie de uroloog te vragen of het vaker is gebeurd dat mensen afzien van verdere zorg. Mijn vader is (voor de wet) nog wilsbekwaam terwijl hij feitelijk geen zelfstandige beslissing meer kan en zal nemen. Het duiveltje in mij zal het een verademing vinden wanneer er minder aanspraak op mijn tijd en geld zal worden gemaakt. Het engeltje in mij verafschuwt de gedachte dat mijn vader een uitspraak doet waarvan hij eigenlijk de consequenties niet kan overzien. Echter blijft het ook de vraag of mijn vader dit nog allemaal moet ondergaan gezien zijn huidige ‘leven’ en levensverwachting…
Ik vind het een lastig vraagstuk. Wat zijn jullie gedachtes over zoiets?
En ja, ik ben voorbereid op de commentaren waarin ik zal worden afgeschilderd als de ‘zuster des doods’
Mijn vader krijgt twee keer per dag zorg (inname medicijnen) van de Thuiszorg en daarnaast krijgt hij hulp in de huishouding. Twee jaar geleden heeft hij een herseninfarct gehad waardoor zijn verstandelijk vermogen niet verder reikt dan dat van een 12-jarige. Daarnaast praat hij erg slecht (zinnen van 4 woorden max). Hij heeft geen vrienden (meer) en zijn dagen bestaan uit wakker worden, tv kijken, eten, slapen. Hij wil eigenlijk niets doen: er straalt 0,0% levensvreugde uit. Hij heeft last van zijn rug, de kou en van een etalagebeen. Echter zegt hij gelukkig te zijn wanneer je hem ernaar vraagt. En hij zal dat op zijn manier ook wel zijn..
Na zijn infarct wilden we (kinderen) de zorg overdragen aan een verzorgingstehuis maar vader bleek een bijzonder geval en is, voordat we de boel in werking konden zetten, uit dat verzorgingstehuis weggelopen. We besloten zijn wens te respecteren voor zolang het ging en besloten hem naar huis te laten gaan. Dit uiteraard met allerlei aanpassingen en hulpinstanties. Wij regelen zijn administratie en zorgen voor de wekelijkse boodschappen, gaan mee naar de tandarts, de kapper en naar de vele ziekenhuisbezoeken. Mijn vader wordt met de maand meer incontinent en ook zijn geestelijke gestel gaat gestaag achteruit. Hij baalt van ieder ziekenhuisbezoek en snapt de noodzaak ook niet. Inmiddels beginnen wij ook een beetje genoeg te krijgen van de (nu wekelijkse) bezoeken aan het ziekenhuis. Het kost tijd (halve dag vrijnemen per keer en de nazorg wat nog veel meer behelst) en de vraag is of het wel echt nut heeft. Mijn vader kan tijdens de spoelingen zijn plas niet ophouden waardoor de pogingen nooit volledig efficiënt zijn. Hij is 71 jaar en als het aan hem ligt, gaat hij niet meer heen. De kans dat de poliepen weer terug komen is vrij aannemelijk (ook zonder spoeling). Mijn vader heeft reeds twee operaties ondergaan (weghalen poliepen) en is twee keer compleet van de wereld geweest (behoorlijke deliers gehad waarbij hij zijn katheter er zelfs uit heeft getrokken.. auw!).
Nu zit ik te denken om tijdens een volgende cystoscopie de uroloog te vragen of het vaker is gebeurd dat mensen afzien van verdere zorg. Mijn vader is (voor de wet) nog wilsbekwaam terwijl hij feitelijk geen zelfstandige beslissing meer kan en zal nemen. Het duiveltje in mij zal het een verademing vinden wanneer er minder aanspraak op mijn tijd en geld zal worden gemaakt. Het engeltje in mij verafschuwt de gedachte dat mijn vader een uitspraak doet waarvan hij eigenlijk de consequenties niet kan overzien. Echter blijft het ook de vraag of mijn vader dit nog allemaal moet ondergaan gezien zijn huidige ‘leven’ en levensverwachting…
Ik vind het een lastig vraagstuk. Wat zijn jullie gedachtes over zoiets?
En ja, ik ben voorbereid op de commentaren waarin ik zal worden afgeschilderd als de ‘zuster des doods’
donderdag 5 december 2013 om 21:47
'Dat ik hoop dat mij zo'n oude dag bespaard mag blijven. Met kinderen die teleurgesteld in je zijn omdat je zo onvolmaakt was en dat je op bepaalde gebieden niet kon leveren wat ze nodig hadden. Of dachten nodig te hebben simpelweg omdat zij faalden en jij dan de schuld krijgt van hun falen'.
Wow.... het lijkt nu net of je insinueert dat we rancuneuze gevoelens en/of gedachtes hebben richting mijn vader. Laat ik je dan even vertellen dat je als (klein) kind en/of puber enkel voelt dat je vader anders is dan veel andere vaders en dat je iets mist. Woorden als falen en schuld krijgen zijn erg zwaar en compleet misplaatst. Maar ik hoop idd ook voor je dat je geen kinderen hebt die dit soort gevoelens met zich meedragen. If so, dan een dikke
Wow.... het lijkt nu net of je insinueert dat we rancuneuze gevoelens en/of gedachtes hebben richting mijn vader. Laat ik je dan even vertellen dat je als (klein) kind en/of puber enkel voelt dat je vader anders is dan veel andere vaders en dat je iets mist. Woorden als falen en schuld krijgen zijn erg zwaar en compleet misplaatst. Maar ik hoop idd ook voor je dat je geen kinderen hebt die dit soort gevoelens met zich meedragen. If so, dan een dikke
donderdag 5 december 2013 om 21:50
quote:retrostar schreef op 05 december 2013 @ 21:40:
Dat ik hoop dat mij zo'n oude dag bespaard mag blijven. Met kinderen die teleurgesteld in je zijn omdat je zo onvolmaakt was en omdat je op bepaalde gebieden niet kon leveren wat ze nodig hadden. Of dachten nodig te hebben simpelweg omdat zij faalden en jij dan de schuld krijgt van hun falen.
Ik hoop dat ik later geen mantelzorg hoef te nemen, brr. Dat lijkt me echt afschuwelijk, dank-je-wel te moeten zeggen. Ik begrijp wel dat hij zegt dat hij gelukkig is. Ik zou me er ook op die manier vanaf maken. Tegen sommige mensen wil je niet over jezelf praten.
Ik hoop dat als ik oud en ziek ben (en dat duurt nog een flink aantal decennia, laten we hopen), ik nog genoeg inkomen heb om hulp te betalen (waren we er niet ooit voor verzekerd?) of dat er genoeg robots zijn dat ik geen hulp hoef aan te nemen die ik niet wil. Dat laatste zou ik trouwens toch nooit doen.Wat een lelijke aannames doe jij zeg.. heb jij ze allemaal wel op een rijtje? Of zit je gewoon te T ?
Dat ik hoop dat mij zo'n oude dag bespaard mag blijven. Met kinderen die teleurgesteld in je zijn omdat je zo onvolmaakt was en omdat je op bepaalde gebieden niet kon leveren wat ze nodig hadden. Of dachten nodig te hebben simpelweg omdat zij faalden en jij dan de schuld krijgt van hun falen.
Ik hoop dat ik later geen mantelzorg hoef te nemen, brr. Dat lijkt me echt afschuwelijk, dank-je-wel te moeten zeggen. Ik begrijp wel dat hij zegt dat hij gelukkig is. Ik zou me er ook op die manier vanaf maken. Tegen sommige mensen wil je niet over jezelf praten.
Ik hoop dat als ik oud en ziek ben (en dat duurt nog een flink aantal decennia, laten we hopen), ik nog genoeg inkomen heb om hulp te betalen (waren we er niet ooit voor verzekerd?) of dat er genoeg robots zijn dat ik geen hulp hoef aan te nemen die ik niet wil. Dat laatste zou ik trouwens toch nooit doen.Wat een lelijke aannames doe jij zeg.. heb jij ze allemaal wel op een rijtje? Of zit je gewoon te T ?
donderdag 5 december 2013 om 21:52
quote:bemby77 schreef op 05 december 2013 @ 21:47:
'Dat ik hoop dat mij zo'n oude dag bespaard mag blijven. Met kinderen die teleurgesteld in je zijn omdat je zo onvolmaakt was en dat je op bepaalde gebieden niet kon leveren wat ze nodig hadden. Of dachten nodig te hebben simpelweg omdat zij faalden en jij dan de schuld krijgt van hun falen'.
Wow.... het lijkt nu net of je insinueert dat we rancuneuze gevoelens en/of gedachtes hebben richting mijn vader. Laat ik je dan even vertellen dat je als (klein) kind en/of puber enkel voelt dat je vader anders is dan veel andere vaders en dat je iets mist. Woorden als falen en schuld krijgen zijn erg zwaar en compleet misplaatst. Maar ik hoop idd ook voor je dat je geen kinderen hebt die dit soort gevoelens met zich mee dragen. If so, dan een dikke Waarschijnlijk heeft hij/zij zelf flink gefaald in het leven
'Dat ik hoop dat mij zo'n oude dag bespaard mag blijven. Met kinderen die teleurgesteld in je zijn omdat je zo onvolmaakt was en dat je op bepaalde gebieden niet kon leveren wat ze nodig hadden. Of dachten nodig te hebben simpelweg omdat zij faalden en jij dan de schuld krijgt van hun falen'.
Wow.... het lijkt nu net of je insinueert dat we rancuneuze gevoelens en/of gedachtes hebben richting mijn vader. Laat ik je dan even vertellen dat je als (klein) kind en/of puber enkel voelt dat je vader anders is dan veel andere vaders en dat je iets mist. Woorden als falen en schuld krijgen zijn erg zwaar en compleet misplaatst. Maar ik hoop idd ook voor je dat je geen kinderen hebt die dit soort gevoelens met zich mee dragen. If so, dan een dikke Waarschijnlijk heeft hij/zij zelf flink gefaald in het leven
zaterdag 7 december 2013 om 18:50
