10 kg afvallen, maar hoe??

Waarom wil je dan zoveel afvallen? Een kilo of vijf is dan toch ook oké?



Ik zou als ik jou was, niet gaan afvallen. De kans is heel groot dat je dan weer in je eetstoornis belandt, en dat is niet slim.



Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad, heb nu een prima gewicht, maar blijf mezelf stevig vinden en graag willen afvallen. Maar ik doe het niet, want de kans is zo groot dat ik dan weer terugval. En dat kost me dan alle fijne eigen van mijn leven nu.



Misschien is het verstandig om je focus te verleggen of te gaan onderzoeken waar die afvalbranche vandaan komt, en dan daar iets mee doen.



Sterkte!

Nou, het is niet dat ik mezelf accepteer... Of accepteer misschien wel, maar ik ben er niet blij mee. Ik zou het liefst weer zo dun zijn als ik ooit was.



Wat mij heel erg helpt is me steeds voor ogen houden dat ik, als ik minder wil wegen, veel mooie dingen van mijn leven nu kwijt zal raken: mijn vriend, mijn huis, mijn werk, en mijn (nog ongeboren) kind. Die prijs is te hoog voor dat dunne mooiere lijf. Het lijf dat ik nu heb past bij mijn bouw en functioneert op dit gewicht het beste.



Ook heb ik nog therapie, waarin we kijken naar waar mijn eetstoornis, mijn ontevredenheid met mijn lijf, mijn walging van mijn buik, mijn angst om aan te komen en mijn overtuiging dat ik dik ben vandaan komen. Daar kom ik stukje bij beetje achter.



Het is soms moeilijk, erg moeilijk, en nu met mijn zwangerschap ook. Ik was al niet tevreden en wat als er kilo's blijven hangen? Maar daar krijg ik straks een kind voor terug, mijn lgrootste wens. Ik weet hoe het is om op te groeien met een moeder die moeilijk doet met eten, dat wil ik mijn kind niet aandoen. Dus dwing ik mezelf niet terug te vallen en ik blijf relativeren: ja, ik vind mezelf dik. Maar ben wel gezond en kan een heleboel. Dat is heel veel waard.

Www.gripopkoolhydraten.nl

Programma van diëtiste Yvonne Kemmers

Mijn ervaring is, dat ik de neiging heb om ontevreden, obsessed te gaan denken over mijn uiterlijk als er eigenlijk op emotioneel/relationeel gebied iets aan de hand is waar ik het gevoel van heb er geen controle over te hebben.



Zodra ik in oordelen ga zitten van wat me niet zint, komt als eerste mijn lichaam naar voren. Het is een soort groef in de lp. Elke keer komt het daarop uit.



Geen eetbuien meer? Echt super! Maar dit denken over afvallen is denk ik nog steeds uiting van je eetstoornis. Ergens is het makkelijk om maar te blijven obsessen met je lichaam. Echt leven, voelen, alles wat bij het leven hoort ervaren is stukken enger en moeilijker. Is mijn eigen ervaring.



Als ik jou was zou ik toch vooral je lijf proberen te accepteren en even niet nadenken over hoe te lijnen. Ik hoor je namelijk vanuit angst redeneren: ´wat als ik 2 kg aankom, dan heb ik overgewicht!!´. Dat betekent dat het nu niet zo is.



Hoe vaak sta je op de weegschaal?

Wat zou voor jou goed zijn om te doen, qua wegen? En met wie kun je daar afspraken over maken, zodat je het niet alleen jezelf belooft, maar ook een ander?



Vind het stoer van je dat je onderkent wat er eigenlijk speelt!



Hoe kan je beter omgaan met die angst en kritiek die je van binnen voelt? Wat maakt je hoofd rustiger, je lijf minder gespannen? Wat kun je jezelf gunnen zodat je deze ´wachttijd´ zo goed mogelijk doorkomt?



Is er niet een ander ´verbeterproject´ te vinden? Een klus in huis, handwerk, de tuin....

quote:juli@ schreef op 07 februari 2014 @ 09:24:

[...]





Het klinkt me erg bekend allemaal...ik wil ook niet zoals mijn moeder zo moeilijk doen...dat geeft nogal een slecht voorbeeld, weten we dus allebei uit ervaring.



Ik wil ook graag zwanger worden en zit met dezelfde angsten als jij. Omdat ik zo bang ben zwaarder uit die zwangerschap te komen, dacht ik dat het wel slim was om nu alvast af te vallen..



Maar het is zo jammer dat er niet gewoon een eenduidige, handige manier is...



Je verhaal geeft me weer n beetje moed Lizzie! dankjewel!



Fijn dat het je moed geeft!



Afvallen voordat je zwanger wilt worden is niet slim. Je hebt kans op allerlei tekorten aan vitamines, en als je dan zwanger wordt loopt je kind risico. Je kunt beter zorgen voor een evenwichtig eetpatroon en een gewicht dat bij jouw lijf past. Mijn groeicurve was altijd in de buurt van de bovengrens, ik zit nu keurig in het midden, maar het past in ieder geval niet bij mijn lijf om een laag BMI te hebben. Dit hoort bij mij, net zoals dat ik rechtshandig ben, niet heel lenig, maar wel tamelijk intelligent. Zo probeer ik het maar te zien.



Ik ben er ook achter dat, net als wat hanke zegt, ik meer afvaldrang krijg als er emotionele dingen spelen. Bovendien weet ik inmiddels ook dat mijn dik-voelen en mijn gevoel van minderwaardigheid daarover, niet aanwezig zijn bij de twee mensen bij wie ik me volledig veilig voel. Daar heeft het dus ook iets mee te maken. Die veiligheid heb ik niet bij mijn ouders, omdat die altijd gefocust waren op niet-dik zijn. Ik wil dit mijn kind NOOIT meegeven. Dus wil ik het zelf ook niet hebben.



Mijn lijf draagt nu een kind en doet dat tot op heden hartstikke goed. Ik hoop dat het zo blijft gaan. Na de bevalling hoop ik dat mijn lijf weer haar oude vorm terugkrijgt, maar zeker weten doe ik dat niet. Dat risico neem ik voor lief. We zien het dan wel weer. Ik weet dat er dan ook een scala aan hulpverleners is die me er wel doorheen slepen. Want boven alles wil ik gezond zijn voor mezelf en voor mijn kind.

[...]