Kinderen
alle pijlers
help, mijn broertje wordt vader!
zondag 29 juni 2008 om 10:20
Hallo allemaal,
Ik heb lang getwijfeld of ik moest posten, maar ik heb echt advies nodig. Het volgende is het geval: mijn lieftallige "schoonzusje" (17, alleen basisschool afgemaakt, gaat sinds haar veertiende niet meer naar school, nog nooit langer dan 2 weken een baantje gehad, zit de hele dag op de bank tompouchen te eten en belspellen te kijken) was een paar maanden geleden verveeld en besloot enkel en alleen om zwanger te worden. Mijn broertje (20, alleen een MBO2-opleiding en vol plannen om door te studeren) werd hiervan pas laat op de hoogte gebracht, toen er al eigenlijk geen keuze meer gemaakt kon worden.
Ze hebben besloten om het kind te houden en ze is al bijna vier maanden zwanger dus eigenlijk is het misschien ook te laat voor een abortus. Maar het probleem is dat ik niet zie hoe ze samen een kind kunnen opvoeden. Ze hebben geen huis, ze hebben geen geld en ze hebben geen goeie relatie. Als ze boos op elkaar zijn gooien ze met servies en fotolijstjes naar elkaar, ik moet er gewoon niet aan denken dat daar een baby tussendoor kruipt.
Maar goed, ze gaan het houden en ze gaan het opvoeden.
Ik wil natuurlijk een goede tante zijn en betrokken zijn bij het kind, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste omdat ik alleen maar moeilijkheden zie en gewoonweg niet oprecht "blij" kan zijn. Ten tweede ook omdat ik de vriendin van mijn broertje niet uit kan staan en nog steeds erg kwaad ben over hoe het is gegaan. Eerst zei ze dat ze zwanger was geworden doordat ze een antibiotica-kuur had geslikt en daardoor werkte de pil niet goed. Maar uit de eerste echo bleek dat ze daarvoor al te lang zwanger was. Nu beweert ze dat ze niet weet hoe het is gebeurd, maar zegt meteen erbij dat ze het er ook niet meer over wil hebben.
Het zijn allebei nog zulke kinderen, en lopen ook rond van: "Oh leuk, we nemen een baby!" Maar de gang naar de woningbouw voor een eigen huis lijkt al te veel (ze moeten overal zowat letterlijk door hun ouders naar binnen geduwd worden). En als ze een weekend op de honden van mijn ouders moeten passen zijn die al bijna uitgehongerd en hebben ze chronisch aandachtstekort. Verder maken ze ALTIJD ruzie, echt altijd. Ze hebben nog niet eens samengewoond en dat is in het begin al moeilijk genoeg, laat staan met baby.
Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik niks aan de situatie kan doen. Heeft iemand een idee over hoe ik ze kan helpen, van advies kan voorzien en het allemaal een beetje in goede banen kan leiden...? (overigens heb ik mijn zorgen nog nooit aan mijn broertje geuit, dat hebben mijn ouders al gedaan en toen kwam het bijna tot een familie-breuk...)
Ik heb lang getwijfeld of ik moest posten, maar ik heb echt advies nodig. Het volgende is het geval: mijn lieftallige "schoonzusje" (17, alleen basisschool afgemaakt, gaat sinds haar veertiende niet meer naar school, nog nooit langer dan 2 weken een baantje gehad, zit de hele dag op de bank tompouchen te eten en belspellen te kijken) was een paar maanden geleden verveeld en besloot enkel en alleen om zwanger te worden. Mijn broertje (20, alleen een MBO2-opleiding en vol plannen om door te studeren) werd hiervan pas laat op de hoogte gebracht, toen er al eigenlijk geen keuze meer gemaakt kon worden.
Ze hebben besloten om het kind te houden en ze is al bijna vier maanden zwanger dus eigenlijk is het misschien ook te laat voor een abortus. Maar het probleem is dat ik niet zie hoe ze samen een kind kunnen opvoeden. Ze hebben geen huis, ze hebben geen geld en ze hebben geen goeie relatie. Als ze boos op elkaar zijn gooien ze met servies en fotolijstjes naar elkaar, ik moet er gewoon niet aan denken dat daar een baby tussendoor kruipt.
Maar goed, ze gaan het houden en ze gaan het opvoeden.
Ik wil natuurlijk een goede tante zijn en betrokken zijn bij het kind, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste omdat ik alleen maar moeilijkheden zie en gewoonweg niet oprecht "blij" kan zijn. Ten tweede ook omdat ik de vriendin van mijn broertje niet uit kan staan en nog steeds erg kwaad ben over hoe het is gegaan. Eerst zei ze dat ze zwanger was geworden doordat ze een antibiotica-kuur had geslikt en daardoor werkte de pil niet goed. Maar uit de eerste echo bleek dat ze daarvoor al te lang zwanger was. Nu beweert ze dat ze niet weet hoe het is gebeurd, maar zegt meteen erbij dat ze het er ook niet meer over wil hebben.
Het zijn allebei nog zulke kinderen, en lopen ook rond van: "Oh leuk, we nemen een baby!" Maar de gang naar de woningbouw voor een eigen huis lijkt al te veel (ze moeten overal zowat letterlijk door hun ouders naar binnen geduwd worden). En als ze een weekend op de honden van mijn ouders moeten passen zijn die al bijna uitgehongerd en hebben ze chronisch aandachtstekort. Verder maken ze ALTIJD ruzie, echt altijd. Ze hebben nog niet eens samengewoond en dat is in het begin al moeilijk genoeg, laat staan met baby.
Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik niks aan de situatie kan doen. Heeft iemand een idee over hoe ik ze kan helpen, van advies kan voorzien en het allemaal een beetje in goede banen kan leiden...? (overigens heb ik mijn zorgen nog nooit aan mijn broertje geuit, dat hebben mijn ouders al gedaan en toen kwam het bijna tot een familie-breuk...)
anoniem_49508 wijzigde dit bericht op 29-06-2008 10:22
Reden: t was niet helemaal duidelijk
Reden: t was niet helemaal duidelijk
% gewijzigd
zondag 29 juni 2008 om 21:54
In sommige culturen vraag je je die dingen niet af, ze zijn gewoon zoals ze zijn. En natuurlijk zijn die oma's evenzogoed wel eens doodmoe. Ik zie het aan de oma van mijn buurvrouw. In de 80 en toch elke dag voor 7 uur smorgens neemt ze alle 5 de kinderen over. En kookt ze hele pannen vol met eten voor de hele week vooruit.
zondag 29 juni 2008 om 21:59
quote:Zoyla schreef op 29 juni 2008 @ 21:54:
In sommige culturen vraag je je die dingen niet af, ze zijn gewoon zoals ze zijn. En natuurlijk zijn die oma's evenzogoed wel eens doodmoe. Ik zie het aan de oma van mijn buurvrouw. In de 80 en toch elke dag voor 7 uur smorgens neemt ze alle 5 de kinderen over. En kookt ze hele pannen vol met eten voor de hele week vooruit.
Nou zoyla,wss ziet ze uit als in de 80
Wij hebben ook zo,n oma in de buurt,mens is pas 65 ofzo maar heeft de zorg voor al die luie dochters dr koters en oma ziet eruit als 90.
In sommige culturen vraag je je die dingen niet af, ze zijn gewoon zoals ze zijn. En natuurlijk zijn die oma's evenzogoed wel eens doodmoe. Ik zie het aan de oma van mijn buurvrouw. In de 80 en toch elke dag voor 7 uur smorgens neemt ze alle 5 de kinderen over. En kookt ze hele pannen vol met eten voor de hele week vooruit.
Nou zoyla,wss ziet ze uit als in de 80
Wij hebben ook zo,n oma in de buurt,mens is pas 65 ofzo maar heeft de zorg voor al die luie dochters dr koters en oma ziet eruit als 90.
zondag 29 juni 2008 om 22:11
zondag 29 juni 2008 om 22:12
Dát hoor je mij niet zeggen
Toevallig net een gesprekje met mijn buuv gehad. De oudsten waren idd bij oma. De jongste ( anderhalf) hadden ze net opgehaald. En die oma is echt al in de 80, sterker nog, ze ziet eruit als 60. Hardstikke jong, kwiek en fit. En goed verzorgd. Ik denk eerder dat dat jonge grut haar jeugdig houdt.
Maar goed om bij de discussie te blijven.
Als mijn (hypothetische gezien dan) dochter op haar 17-de min of meer gepland zwanger raakt, en niets op orde heeft, geen geld, geen stabiele relatie, geen opleiding etc, dan zou ik haar helpen zichzelf te leren bedruipen, maar onder zeer strenge en strikte voorwaardes.
En dat waren mijn 2 centen weer voor vandaag, want ik ga douchen en te bedde.
Aufwiedersehen dus maar weer.
X
Toevallig net een gesprekje met mijn buuv gehad. De oudsten waren idd bij oma. De jongste ( anderhalf) hadden ze net opgehaald. En die oma is echt al in de 80, sterker nog, ze ziet eruit als 60. Hardstikke jong, kwiek en fit. En goed verzorgd. Ik denk eerder dat dat jonge grut haar jeugdig houdt.
Maar goed om bij de discussie te blijven.
Als mijn (hypothetische gezien dan) dochter op haar 17-de min of meer gepland zwanger raakt, en niets op orde heeft, geen geld, geen stabiele relatie, geen opleiding etc, dan zou ik haar helpen zichzelf te leren bedruipen, maar onder zeer strenge en strikte voorwaardes.
En dat waren mijn 2 centen weer voor vandaag, want ik ga douchen en te bedde.
Aufwiedersehen dus maar weer.
X
zondag 29 juni 2008 om 22:13
quote:blijfgewoonbianca schreef op 29 juni 2008 @ 21:48:
Maar Fash , heeft Oma er echt van genoten ? Dat ze het met liefde heeft gedaan geloof ik onvoorwaardelijk . Maar had ze niet liever gezien ( en dan bedoel ik natuurlijk niet die overlijdens ) dat haar kinderen pas aan kinderen begonnen waren tegen de tijd dat ze daar ook klaar voor waren geweest ?
Hebben die kinderen zich nooit bezwaard gevoeld om Oma met nummertje zoveel op te zadelen of denk ik nu te Hollands ?
Mijn oma was echt de allerliefste oma van de wereld. Niet de makkelijkste moeder, maar tja, dat is volgens mij een cultuurding, mijn eigen moeder vond ook dat je als moeder niet te makkelijk en te lief moest zijn en was ook weer een geweldige oma.
En ja, volgens mij heeft ze er van genoten, ze wou er 1 zelfs niet teruggeven en die heeft zijn hele leven bij oma gewoond, hahaha. En 1 andere wou zelf graag bij oma blijven, dus die heeft ook haar hele leven bij opa en oma gewoond. De rest vertrok ook weer, hoor.
Kweenie, ik denk dat die dingen gewoon anders gaan "bij ons". Ik weet trouwens niet waarom ze allemaal bij oma woonden hoor, ik weet het van een paar wel, 1 tante werd heel jong weduwe dus die kwam met koters weer terug naar huis en mijn opa en oma hebben toen de kinderen een tijd in huis genomen, van 1 tante weet ik dat die relatieproblemen had en dat die dus ook met haar oudste terug naar huis ging en dat het kind toen ook daar een tijdje woonde zodat zij kon blijven werken, later kwam dat weer goed en zijn oom en tante weer gewoon bij elkaar gekomen en kregen er nog wat kinderen bij. Verder dus die kinderen wiens moeder dood ging en de kinderen van mijn oom die dood ging. En dat was het geloof ik wel, ik geloof dat er maar eentje ongepland zwanger was en die heeft dat haar hele leven moeten bezuren, hahaha. Want mijn oma was niet makkelijk.
Maar ik was dol op haar, wij allemaal, dat hele huis was altijd vol en dat huis is nu ook van ons allemaal, dat mag niet verkocht worden omdat mijn opa en oma wilden dat we allemaal altijd ergens een huis hebben waar we altijd terecht kunnen. Dus de kinderen hebben het geërfd en wij kleinkinderen erven het weer van onze ouders en de grond enzo ook, we mogen daar zelf ook huizen bouwen als we toestemming krijgen van de rest.
Mijn opa en oma waren echt schatten, de liefste opa en oma die je je kon wensen .
Maar Fash , heeft Oma er echt van genoten ? Dat ze het met liefde heeft gedaan geloof ik onvoorwaardelijk . Maar had ze niet liever gezien ( en dan bedoel ik natuurlijk niet die overlijdens ) dat haar kinderen pas aan kinderen begonnen waren tegen de tijd dat ze daar ook klaar voor waren geweest ?
Hebben die kinderen zich nooit bezwaard gevoeld om Oma met nummertje zoveel op te zadelen of denk ik nu te Hollands ?
Mijn oma was echt de allerliefste oma van de wereld. Niet de makkelijkste moeder, maar tja, dat is volgens mij een cultuurding, mijn eigen moeder vond ook dat je als moeder niet te makkelijk en te lief moest zijn en was ook weer een geweldige oma.
En ja, volgens mij heeft ze er van genoten, ze wou er 1 zelfs niet teruggeven en die heeft zijn hele leven bij oma gewoond, hahaha. En 1 andere wou zelf graag bij oma blijven, dus die heeft ook haar hele leven bij opa en oma gewoond. De rest vertrok ook weer, hoor.
Kweenie, ik denk dat die dingen gewoon anders gaan "bij ons". Ik weet trouwens niet waarom ze allemaal bij oma woonden hoor, ik weet het van een paar wel, 1 tante werd heel jong weduwe dus die kwam met koters weer terug naar huis en mijn opa en oma hebben toen de kinderen een tijd in huis genomen, van 1 tante weet ik dat die relatieproblemen had en dat die dus ook met haar oudste terug naar huis ging en dat het kind toen ook daar een tijdje woonde zodat zij kon blijven werken, later kwam dat weer goed en zijn oom en tante weer gewoon bij elkaar gekomen en kregen er nog wat kinderen bij. Verder dus die kinderen wiens moeder dood ging en de kinderen van mijn oom die dood ging. En dat was het geloof ik wel, ik geloof dat er maar eentje ongepland zwanger was en die heeft dat haar hele leven moeten bezuren, hahaha. Want mijn oma was niet makkelijk.
Maar ik was dol op haar, wij allemaal, dat hele huis was altijd vol en dat huis is nu ook van ons allemaal, dat mag niet verkocht worden omdat mijn opa en oma wilden dat we allemaal altijd ergens een huis hebben waar we altijd terecht kunnen. Dus de kinderen hebben het geërfd en wij kleinkinderen erven het weer van onze ouders en de grond enzo ook, we mogen daar zelf ook huizen bouwen als we toestemming krijgen van de rest.
Mijn opa en oma waren echt schatten, de liefste opa en oma die je je kon wensen .
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 22:14
quote:koetje1984 schreef op 29 juni 2008 @ 22:11:
Ik lees nog steeds mee hoor, dank voor al jullie gevarieerde reacties. Ik heb op het moment weinig meer toe te voegen, behalve dan dat ik inderdaad wat voor mijn broertje en schoonzusje ga kopen om ze te laten zien dat ik hun beslissing accepteer .
Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen...Je houdt ons wel van de straat.
Ik lees nog steeds mee hoor, dank voor al jullie gevarieerde reacties. Ik heb op het moment weinig meer toe te voegen, behalve dan dat ik inderdaad wat voor mijn broertje en schoonzusje ga kopen om ze te laten zien dat ik hun beslissing accepteer .
Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen...Je houdt ons wel van de straat.
zondag 29 juni 2008 om 22:19
Ik zou nog als allerlaatste willen toevoegen dat het hoe dan ook belangrijk is om in gesprek te blijven met elkaar. De situatie heeft er in ieder geval op dit moment alle voortekenen van dat er zomaar een fikse ruzie kan ontstaan (wrevel tussen de families e.d.). Je helpt ze het beste als je nog normaal met elkaar kunt communiceren.
Succes ermee!
Succes ermee!
zondag 29 juni 2008 om 22:25
quote:Zoyla schreef op 29 juni 2008 @ 21:52:
Ik moet er bijv ook niet aan denken om mijn ouders op hun ouwe dag hier in huis te moeten nemen. ( en zij gelukkig ook niet) Terwijl dat in andere culturen dus echt zo klaar als een klontje is....
Dat is gewoon het verschil.
En die mag er zijn!
Ik weet eigenlijk niet of dat nou zo aan de cultuur ligt. Ik ben oerhollands, maar ik zou mijn ouders met alle liefde in huis nemen, als het erop aan zou komen. Ik vind dat niet meer dan logisch, dat je voor elkaar zorgt.
En dat vind ik overigens niets te maken hebben met het niet bijbrengen van zelfredzaamheid of dingen verwachten die je niet 'verdient' of waar je geen recht op hebt. Wat een negatieve benadering. Mijn familie 'verdient' alle aandacht, hulp en liefde die ik ze geven kan, gewoon omdat ze mijn familie zijn. En dat soms die hulp bestaat uit een schop onder de kont, en soms uit onvoorwaardelijk het openhouden van je armen om troost en warmte te bieden, lijkt me eigenlijk voor zich spreken.
Ik moet er bijv ook niet aan denken om mijn ouders op hun ouwe dag hier in huis te moeten nemen. ( en zij gelukkig ook niet) Terwijl dat in andere culturen dus echt zo klaar als een klontje is....
Dat is gewoon het verschil.
En die mag er zijn!
Ik weet eigenlijk niet of dat nou zo aan de cultuur ligt. Ik ben oerhollands, maar ik zou mijn ouders met alle liefde in huis nemen, als het erop aan zou komen. Ik vind dat niet meer dan logisch, dat je voor elkaar zorgt.
En dat vind ik overigens niets te maken hebben met het niet bijbrengen van zelfredzaamheid of dingen verwachten die je niet 'verdient' of waar je geen recht op hebt. Wat een negatieve benadering. Mijn familie 'verdient' alle aandacht, hulp en liefde die ik ze geven kan, gewoon omdat ze mijn familie zijn. En dat soms die hulp bestaat uit een schop onder de kont, en soms uit onvoorwaardelijk het openhouden van je armen om troost en warmte te bieden, lijkt me eigenlijk voor zich spreken.
zondag 29 juni 2008 om 22:36
quote:Eowynn_ schreef op 29 juni 2008 @ 21:50:
FV, sorry, maar dan gaat er wel iets mis als je als oma 8 van je kleinkinderen op moet voeden, sterfgevallen daargelaten.
Volgens mij had mijn oma uit mijn hoofd een stuk of 50 kleinkinderen - missschien ook wel meer, ik heb het niet zo bijgehouden - dus dan vind ik het wel meevallen, eerlijk gezegd. En tja, het waren ook andere tijden, mijn oudste tantes worden zelf ook al bijna 70, dus als je toen uit elkaar ging had je ook niet zoveel opties denk ik.
Maar goed, ik zie het niet als misgaan, en volgens mij niemand in onze familie. Dingen gebeuren nu eenmaal, het leven loopt zoals het loopt en er kan altijd een kink in de kabel komen (ik vertiepte me en schreef eigenlijk "kind", freudiaans ) .
We zijn voor het grootste deel goed terecht gekomen en met zulke aantallen is het vrij logisch dat er ergens een zwart schaap tussenzit. ik ben juist blij en dankbaar dat ook zwarte schapen er in onze familie gewoon bijhoren en voer zijn voor lachsalvos en plagerijen.
FV, sorry, maar dan gaat er wel iets mis als je als oma 8 van je kleinkinderen op moet voeden, sterfgevallen daargelaten.
Volgens mij had mijn oma uit mijn hoofd een stuk of 50 kleinkinderen - missschien ook wel meer, ik heb het niet zo bijgehouden - dus dan vind ik het wel meevallen, eerlijk gezegd. En tja, het waren ook andere tijden, mijn oudste tantes worden zelf ook al bijna 70, dus als je toen uit elkaar ging had je ook niet zoveel opties denk ik.
Maar goed, ik zie het niet als misgaan, en volgens mij niemand in onze familie. Dingen gebeuren nu eenmaal, het leven loopt zoals het loopt en er kan altijd een kink in de kabel komen (ik vertiepte me en schreef eigenlijk "kind", freudiaans ) .
We zijn voor het grootste deel goed terecht gekomen en met zulke aantallen is het vrij logisch dat er ergens een zwart schaap tussenzit. ik ben juist blij en dankbaar dat ook zwarte schapen er in onze familie gewoon bijhoren en voer zijn voor lachsalvos en plagerijen.
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 22:36
Mijn ouders zijn nooit zo ver gegaan als de oma van FV, maar ik durf er heel wat onder te verwedden dat als het nodig was geweest hun huis ook voor iedereen openstond.
Ze hebben hun (klein) kinderen op heel veel manieren geholpen.
Jarenlang opgepast op 3 kids (waardoor voorald e 2 oudste meiden een hele speciale band met hen hebben, heel mooi om te zien) Hierdoor heeft mijn zus wel mooi 2 universitaire studies kunnen doen én kunnen werken toen ze er alleen voor kwam te staan.
Bijna alle kids zijn wel weer een keertje voor kortere of langere tijd weer thuis komen wonen omdat dat nodig was, ze hebben een aantal van ons financieel gesteund (wat in hun geval betekende dat zij zelf zuinig aan moesten doen)
En ze hebben ons altijd mentaal gesteund, altijd. Ook als we dingen deden waar zij verdriet van hadden, ook als we gewoonweg hartstikke stom en onverantwoordelijk bezig waren.
Niet dat alles zomaar geaccepteerd wordt, natuurlijk niet. Als ze iets vinden dan zeggen ze het ook. Maar eerst steun, een knuffel, mededogen whatever. Dan praktische hulp. En dan de donderpreken en alles wat daarbij hoort.
En natuurlijk verwachten ze dat wij alles doen om ons leven weer op orde te krijgen, duhuh. Er is niemand hier die zegt dat degenen die geholpen worden lekker op hun luie kont kunnen blijven zitten.
Goh, wat ben ik eigenlijk blij met die ouders van me. Wat ik ook doe, ze steunen me onvoorwaardelijk.
Ze hebben hun (klein) kinderen op heel veel manieren geholpen.
Jarenlang opgepast op 3 kids (waardoor voorald e 2 oudste meiden een hele speciale band met hen hebben, heel mooi om te zien) Hierdoor heeft mijn zus wel mooi 2 universitaire studies kunnen doen én kunnen werken toen ze er alleen voor kwam te staan.
Bijna alle kids zijn wel weer een keertje voor kortere of langere tijd weer thuis komen wonen omdat dat nodig was, ze hebben een aantal van ons financieel gesteund (wat in hun geval betekende dat zij zelf zuinig aan moesten doen)
En ze hebben ons altijd mentaal gesteund, altijd. Ook als we dingen deden waar zij verdriet van hadden, ook als we gewoonweg hartstikke stom en onverantwoordelijk bezig waren.
Niet dat alles zomaar geaccepteerd wordt, natuurlijk niet. Als ze iets vinden dan zeggen ze het ook. Maar eerst steun, een knuffel, mededogen whatever. Dan praktische hulp. En dan de donderpreken en alles wat daarbij hoort.
En natuurlijk verwachten ze dat wij alles doen om ons leven weer op orde te krijgen, duhuh. Er is niemand hier die zegt dat degenen die geholpen worden lekker op hun luie kont kunnen blijven zitten.
Goh, wat ben ik eigenlijk blij met die ouders van me. Wat ik ook doe, ze steunen me onvoorwaardelijk.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 29 juni 2008 om 22:39
quote:Missdemeanor schreef op 29 juni 2008 @ 22:25:
[...]
Ik weet eigenlijk niet of dat nou zo aan de cultuur ligt. Ik ben oerhollands, .Ik ken wel meer oerhollandse mensen die ook zo zijn hoor, het is idd niet alleen maar cultuur. Gewoon een sterk gevoel voor familie, denk ik. Alleen maar goed, toch? Heerlijk juist.
[...]
Ik weet eigenlijk niet of dat nou zo aan de cultuur ligt. Ik ben oerhollands, .Ik ken wel meer oerhollandse mensen die ook zo zijn hoor, het is idd niet alleen maar cultuur. Gewoon een sterk gevoel voor familie, denk ik. Alleen maar goed, toch? Heerlijk juist.
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 22:49
Ja zo hoort het toch? Wij zijn als gezin niet zo dik met elkaar, sterker boze zus en ik spreken niet meer met elkaar.
Maar mijn ouders zijn er voor ons alle 11, stuk voor stuk, altijd en onvoorwaardelijk.
Toen mijn broer en zus ziek waren, vanzelfsprekend. Toen mijn oudste zus ging scheiden (een schande in die tijd) en binnen no time met de broer van haar ex samenwoonde (nog een grotere schande )
Toen later weer een andere zus opeens alleen was met 2 kids en een lul van een ex.
Toen mijn broer zo diep in de shit zat dat ie van ellende niks beters wist te verzinnen dan iets tegen de wet te doen en natuurlijk tegen de lamp liep en in het buitenland moest zitten.
Toen mijn nichtje thuis niet te handhaven was, toe mijn andere nichtje op haar 17e (jawel ) zwanger werd.
En nog ontelbaar veel keren meer. Mentale steun, praktische hulp, altijd. Ongeacht waarom. Edit; en zonder voorwaarden gelukkig. Behalve dan dat we wel ons best moeten doen om er weer iets van te maken.
Maar mijn ouders zijn er voor ons alle 11, stuk voor stuk, altijd en onvoorwaardelijk.
Toen mijn broer en zus ziek waren, vanzelfsprekend. Toen mijn oudste zus ging scheiden (een schande in die tijd) en binnen no time met de broer van haar ex samenwoonde (nog een grotere schande )
Toen later weer een andere zus opeens alleen was met 2 kids en een lul van een ex.
Toen mijn broer zo diep in de shit zat dat ie van ellende niks beters wist te verzinnen dan iets tegen de wet te doen en natuurlijk tegen de lamp liep en in het buitenland moest zitten.
Toen mijn nichtje thuis niet te handhaven was, toe mijn andere nichtje op haar 17e (jawel ) zwanger werd.
En nog ontelbaar veel keren meer. Mentale steun, praktische hulp, altijd. Ongeacht waarom. Edit; en zonder voorwaarden gelukkig. Behalve dan dat we wel ons best moeten doen om er weer iets van te maken.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 30 juni 2008 om 00:02
[quote]HoiPippiLangkous schreef op 29 juni 2008 @ 22:49:
Ja zo hoort het toch? Wij zijn als gezin niet zo dik met elkaar, sterker boze zus en ik spreken niet meer met elkaar.
Maar mijn ouders zijn er voor ons alle 11, stuk voor stuk, altijd en onvoorwaardelijk.
Toen mijn broer en zus ziek waren, vanzelfsprekend. Toen mijn oudste zus ging scheiden (een schande in die tijd) en binnen no time met de broer van haar ex samenwoonde (nog een grotere schande )
Toen later weer een andere zus opeens alleen was met 2 kids en een lul van een ex.
Toen mijn broer zo diep in de shit zat dat ie van ellende niks beters wist te verzinnen dan iets tegen de wet te doen en natuurlijk tegen de lamp liep en in het buitenland moest zitten.
Toen mijn nichtje thuis niet te handhaven was, toe mijn andere nichtje op haar 17e (jawel ) zwanger werd.
En nog ontelbaar veel keren meer. Mentale steun, praktische hulp, altijd. Ongeacht waarom. Edit; en zonder voorwaarden gelukkig. Behalve dan dat we wel ons best moeten doen om er weer iets van te maken.[/quo
Je komt me zoooooooooooooooo bekend voor he
Ja zo hoort het toch? Wij zijn als gezin niet zo dik met elkaar, sterker boze zus en ik spreken niet meer met elkaar.
Maar mijn ouders zijn er voor ons alle 11, stuk voor stuk, altijd en onvoorwaardelijk.
Toen mijn broer en zus ziek waren, vanzelfsprekend. Toen mijn oudste zus ging scheiden (een schande in die tijd) en binnen no time met de broer van haar ex samenwoonde (nog een grotere schande )
Toen later weer een andere zus opeens alleen was met 2 kids en een lul van een ex.
Toen mijn broer zo diep in de shit zat dat ie van ellende niks beters wist te verzinnen dan iets tegen de wet te doen en natuurlijk tegen de lamp liep en in het buitenland moest zitten.
Toen mijn nichtje thuis niet te handhaven was, toe mijn andere nichtje op haar 17e (jawel ) zwanger werd.
En nog ontelbaar veel keren meer. Mentale steun, praktische hulp, altijd. Ongeacht waarom. Edit; en zonder voorwaarden gelukkig. Behalve dan dat we wel ons best moeten doen om er weer iets van te maken.[/quo
Je komt me zoooooooooooooooo bekend voor he
maandag 30 juni 2008 om 00:48
quote:koetje1984 schreef op 29 juni 2008 @ 22:11:
Ik lees nog steeds mee hoor, dank voor al jullie gevarieerde reacties. Ik heb op het moment weinig meer toe te voegen, behalve dan dat ik inderdaad wat voor mijn broertje en schoonzusje ga kopen om ze te laten zien dat ik hun beslissing accepteer .
Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen...Leuk dat je hun een cadeautje gaat geven, dat zal zeker goed zijn om de band wat versterken. Verder kan ik een leuk boekje over zwangerschap aanraden, wat vlot geschreven is en waar wel nuttige info instaat. Het zal haar denk ik wel aanspreken, door o.a. leuke illustraties. Het gaat om het volgende boek, is nu in herdruk, maar 2e hands verkrijgbaar bij
Zwanger!.
Daarnaast zou ik toch proberen dat ze in contact komt met een hulpverlener bij het FIOM. Zij helpen bij tienerzwangerschappen, o.a. hulp bij problemen, maar ze bieden in bepaalde regio's ook zwangerschapscursussen aan. Daarnaast zijn er ook bijeenkomsten voor jonge moeders/tienermoeders. Dat kan nu al in de zwangerschap, misschien komt ze door contact met "lotgenoten" een beetje uit haar isolement. Ook neemt ze misschien tips/adviezen ook makkelijker aan van leeftijdsgenoten en praat ze makkelijker over haar problemen bij leeftijdsgenoten. Jouw rol hierin zou kunnen zijn om met haar mee te gaan, omdat de drempel misschien een beetje hoog ligt.
Wat betreft het doorstuderen van je broertje, zou ik toch wel stimuleren. Het is best mogelijk om te studeren i.c.m. een kindje. Zoals een aantal pagina's eerder vermeld is. Kijk eens op de website van de informatiebeheergroep. Is het voor zijn vriendin niet een idee om een orientatiejaar te volgen, om erachter te komen waar nu haar interesses liggen.
Ik lees nu net op de website van FIOM dat ook aanstaande opa's en oma's terecht kunnen, misschien is dat een idee voor je ouders. Om wat zaken op een rijtje te zetten.
Ik lees nog steeds mee hoor, dank voor al jullie gevarieerde reacties. Ik heb op het moment weinig meer toe te voegen, behalve dan dat ik inderdaad wat voor mijn broertje en schoonzusje ga kopen om ze te laten zien dat ik hun beslissing accepteer .
Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen...Leuk dat je hun een cadeautje gaat geven, dat zal zeker goed zijn om de band wat versterken. Verder kan ik een leuk boekje over zwangerschap aanraden, wat vlot geschreven is en waar wel nuttige info instaat. Het zal haar denk ik wel aanspreken, door o.a. leuke illustraties. Het gaat om het volgende boek, is nu in herdruk, maar 2e hands verkrijgbaar bij
Zwanger!.
Daarnaast zou ik toch proberen dat ze in contact komt met een hulpverlener bij het FIOM. Zij helpen bij tienerzwangerschappen, o.a. hulp bij problemen, maar ze bieden in bepaalde regio's ook zwangerschapscursussen aan. Daarnaast zijn er ook bijeenkomsten voor jonge moeders/tienermoeders. Dat kan nu al in de zwangerschap, misschien komt ze door contact met "lotgenoten" een beetje uit haar isolement. Ook neemt ze misschien tips/adviezen ook makkelijker aan van leeftijdsgenoten en praat ze makkelijker over haar problemen bij leeftijdsgenoten. Jouw rol hierin zou kunnen zijn om met haar mee te gaan, omdat de drempel misschien een beetje hoog ligt.
Wat betreft het doorstuderen van je broertje, zou ik toch wel stimuleren. Het is best mogelijk om te studeren i.c.m. een kindje. Zoals een aantal pagina's eerder vermeld is. Kijk eens op de website van de informatiebeheergroep. Is het voor zijn vriendin niet een idee om een orientatiejaar te volgen, om erachter te komen waar nu haar interesses liggen.
Ik lees nu net op de website van FIOM dat ook aanstaande opa's en oma's terecht kunnen, misschien is dat een idee voor je ouders. Om wat zaken op een rijtje te zetten.
maandag 30 juni 2008 om 07:01
Voor elkaar zorgen is een ruim begrip. Ik kom ook uit een heel warm en intens familie nest. Zeker van moeders kan uit.
Maar ik zie ook de keerzeide. Je kiest je familie niet, je krijgt alles en iedereen zomaar erbij kado. Het is nogal not done in sommige kringen om more less te scheiden van je familie. Maar mijn man is er zo eentje, die echt helemaal niets met zijn ouders, en broers en zusjes heeft. De rest van tout la famalia heeft ie óf nog nooit gezien, óf dat is alweer descennia geleden. Hij taalt er niet naar ook. Kan het niet met ze vinden, en woont 400km bij zijn ma bijv vandaan. Het is koud en afstandelijk, en een belletje of een kaartje, dat zijn geen dingen die zij doen of normaal vinden. De moeder van mijn man vind dat het niet aan haar is om contact te zoeken. Mijn vader komt uit eenzelfde soort gezin uit de jaren 50. Streng katholiek. Natuurlijk uit Limburg Kregen 12 kinderen, 2 gingen er dood, 10 bleven er leven. Maar tjonge jonge, wat een farce. Mij hebben ze iig nooit gemoeten omdat mijn ouders toen ik werd geboren niet getrouwd waren. En mijn broertjes werden iig nog aangekeken, want inmiddels waren ze wel in het echt verbonden, Ze neemt het me nóg kwalijk, net of ík daar wat aan kon doen, duh
Ons gezin en die van moeders kant, is hecht, ingens, liefdevol en onvoorwaardelijk. Maar ook practisch. Niet klagen maar dragen. Doorzetten, schouders eronder. Etc. Mijn ouders zijn de zgn babyboomers, met name mijn moeder is erg opgevoed met het idee dat je hard moest werken voor je dingen. Ook als vrouw. Zij waren voor hun tijd behoorlijk geimancipeerd. En een ieder droeg zijn steentje bij. Maar toen ze 18 werden was het toch wel zoetjesaan tijd om op eigen benen te staan. Ze werden er niet uigeknikkerd, maar het scheelde niet veel. En moet je onze familie nu zie. Knotsgek, prettig gestoord, liefdevol getikt, en zo hecht, zo vast, zo helemaal 1! Elk jaar zijn er familie feesten, dochter dagen, zonen dagen, neven en nichten dagen, gaan we met elkaar in huisjes, op vakantie, uit eten, bedenk het maar. Is er shit? Dan wordt er aan alle kanten gebeld, kaarten gestuurd meegeleefd. Het is dat wij simpelweg niet in hun buurt wonen dus praktische hulp lastig wordt. Maar er wordt elke dag aan ons gedacht, of gebeld, meegeleefd en post en pakketjes verstuurd.
Toch zouden ook mijn opa en oma geen kleinkinderen of kinderen in huis meer nemen. Nee hoor, ik hoor het mijn oma nu al zeggen: jullie tijd is geweest, onze zorgtaak zit erop, nu zijn wij aan de beurt! Ze zijn dol knotsknettergek op hun kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen, aangetrouwd, stief, half of heel, geadopteerd of pleeg, maakt allemaal geen ruk en drol uit. Gehandicapt, ziek, zwakbegaafd, kom er maar bij, we houden van je zoals je bent.
Maar kom niet van me vreten.
Ja op een feest, als ik je uitnodig, maar niet systematisch, en niet als vanzelfsprekendheid. Want we zij geen fylantropische instelling.
En ik had het er laatst nog over met pa en ma. Het is ook een stuk trots dat je niet wil dat je kinderen voor je gaan zorgen als je tegen die tijd oud en krakkemikkig bent geworden. Zoiets kan nog jaren en jaren duren. Stel je ouders worden 100, zit je met een beetje pech 20 of meer jaren met je pa en moe in huis, hahahaha, ammenooitniet. We zouden elkaar meer kwaad dan goed doen, en voor de voeten gaan lopen. Ik zou nog liever elke dag bij ze komen koken en schoonmaken, en ze zo lang mogelijk zelfstandig laten leven in eigen huis, dan ze bij ons te halen. Mijn ouders zelf zouden het niet willen, ikzelf sta daar nog ietsje anders in, en ben dankbaar dat ze mij hebben grootgebracht en daar mag best iets tegenover staan, maar soit. Maar ook mijn eigen opa en oma zijn zo. Nog liever naar een bejaardenflat dan bij een van hun kinderen in.
Maar ik zie ook de keerzeide. Je kiest je familie niet, je krijgt alles en iedereen zomaar erbij kado. Het is nogal not done in sommige kringen om more less te scheiden van je familie. Maar mijn man is er zo eentje, die echt helemaal niets met zijn ouders, en broers en zusjes heeft. De rest van tout la famalia heeft ie óf nog nooit gezien, óf dat is alweer descennia geleden. Hij taalt er niet naar ook. Kan het niet met ze vinden, en woont 400km bij zijn ma bijv vandaan. Het is koud en afstandelijk, en een belletje of een kaartje, dat zijn geen dingen die zij doen of normaal vinden. De moeder van mijn man vind dat het niet aan haar is om contact te zoeken. Mijn vader komt uit eenzelfde soort gezin uit de jaren 50. Streng katholiek. Natuurlijk uit Limburg Kregen 12 kinderen, 2 gingen er dood, 10 bleven er leven. Maar tjonge jonge, wat een farce. Mij hebben ze iig nooit gemoeten omdat mijn ouders toen ik werd geboren niet getrouwd waren. En mijn broertjes werden iig nog aangekeken, want inmiddels waren ze wel in het echt verbonden, Ze neemt het me nóg kwalijk, net of ík daar wat aan kon doen, duh
Ons gezin en die van moeders kant, is hecht, ingens, liefdevol en onvoorwaardelijk. Maar ook practisch. Niet klagen maar dragen. Doorzetten, schouders eronder. Etc. Mijn ouders zijn de zgn babyboomers, met name mijn moeder is erg opgevoed met het idee dat je hard moest werken voor je dingen. Ook als vrouw. Zij waren voor hun tijd behoorlijk geimancipeerd. En een ieder droeg zijn steentje bij. Maar toen ze 18 werden was het toch wel zoetjesaan tijd om op eigen benen te staan. Ze werden er niet uigeknikkerd, maar het scheelde niet veel. En moet je onze familie nu zie. Knotsgek, prettig gestoord, liefdevol getikt, en zo hecht, zo vast, zo helemaal 1! Elk jaar zijn er familie feesten, dochter dagen, zonen dagen, neven en nichten dagen, gaan we met elkaar in huisjes, op vakantie, uit eten, bedenk het maar. Is er shit? Dan wordt er aan alle kanten gebeld, kaarten gestuurd meegeleefd. Het is dat wij simpelweg niet in hun buurt wonen dus praktische hulp lastig wordt. Maar er wordt elke dag aan ons gedacht, of gebeld, meegeleefd en post en pakketjes verstuurd.
Toch zouden ook mijn opa en oma geen kleinkinderen of kinderen in huis meer nemen. Nee hoor, ik hoor het mijn oma nu al zeggen: jullie tijd is geweest, onze zorgtaak zit erop, nu zijn wij aan de beurt! Ze zijn dol knotsknettergek op hun kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen, aangetrouwd, stief, half of heel, geadopteerd of pleeg, maakt allemaal geen ruk en drol uit. Gehandicapt, ziek, zwakbegaafd, kom er maar bij, we houden van je zoals je bent.
Maar kom niet van me vreten.
Ja op een feest, als ik je uitnodig, maar niet systematisch, en niet als vanzelfsprekendheid. Want we zij geen fylantropische instelling.
En ik had het er laatst nog over met pa en ma. Het is ook een stuk trots dat je niet wil dat je kinderen voor je gaan zorgen als je tegen die tijd oud en krakkemikkig bent geworden. Zoiets kan nog jaren en jaren duren. Stel je ouders worden 100, zit je met een beetje pech 20 of meer jaren met je pa en moe in huis, hahahaha, ammenooitniet. We zouden elkaar meer kwaad dan goed doen, en voor de voeten gaan lopen. Ik zou nog liever elke dag bij ze komen koken en schoonmaken, en ze zo lang mogelijk zelfstandig laten leven in eigen huis, dan ze bij ons te halen. Mijn ouders zelf zouden het niet willen, ikzelf sta daar nog ietsje anders in, en ben dankbaar dat ze mij hebben grootgebracht en daar mag best iets tegenover staan, maar soit. Maar ook mijn eigen opa en oma zijn zo. Nog liever naar een bejaardenflat dan bij een van hun kinderen in.
maandag 30 juni 2008 om 08:01
Weet je wat ik zo grappig vind Zoyla? Je laat het overkomen alsof mensen die niet meteen klaarstaan met het 'je eigen broek ophouden' verhaal, geen harde werkers zijn, niet realistisch zijn en de ander alleen maar verder de shit in helpen.
Dat iemand die op zijn 40e opeens de hulp van zijn ouders (of wie dan ook) nodig heeft een slappeling is, zonder trots.
Dat iemand eerst maar eens steunen en helpen zonder meteen te preken zwak is.
Terwijl dat gewoon helemaal niet zo is (zeker niet als het om mijn ouders gaat)
Dat iemand die op zijn 40e opeens de hulp van zijn ouders (of wie dan ook) nodig heeft een slappeling is, zonder trots.
Dat iemand eerst maar eens steunen en helpen zonder meteen te preken zwak is.
Terwijl dat gewoon helemaal niet zo is (zeker niet als het om mijn ouders gaat)
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 30 juni 2008 om 08:38
Ja ik kan me voorstellen dat ik mss zo over kan komen.
Er speelt wellicht een piepklein beetje jaloezie mee misschien.
Ik ben nml zelf door omstandigheden en door mijn opvoeding uiteraard, behoorlijk slecht in zelf hulp vragen én accepteren. Zeker gezien het feit dat ik momenteel nogal in een hulpbehoevende situatie verkeer.
Maar los daarvan sta ik nog steeds achter mijn mening.
Er speelt wellicht een piepklein beetje jaloezie mee misschien.
Ik ben nml zelf door omstandigheden en door mijn opvoeding uiteraard, behoorlijk slecht in zelf hulp vragen én accepteren. Zeker gezien het feit dat ik momenteel nogal in een hulpbehoevende situatie verkeer.
Maar los daarvan sta ik nog steeds achter mijn mening.
