help, mijn broertje wordt vader!

"Maar kom niet van me vreten.

Ja op een feest, als ik je uitnodig, maar niet systematisch, en niet als vanzelfsprekendheid. Want we zij geen fylantropische instelling."



Wauw. Dat zeg ik zelfs nog niet tegen mensen die niet eens familie van me zijn, of op andere wijze heel dicht bij me staan.

"Maar kom niet van me vreten.

Ja op een feest, als ik je uitnodig, maar niet systematisch, en niet als vanzelfsprekendheid. Want we zij geen fylantropische instelling."





Zoyla, ik kan er echt niet bij dat je dit meent. Jij krijgt toch ook eten met enige regelmaat eten aangeboden van een aantal fantatsische vrouwen, nu je gezin door een onmogelijk zware tijd gaat? Dan leun jij toch ook op hen (en dat mag, daar is niets mis mee, integendeel!)? Zijn die vrouwen dat wel filantropische instellingen?

Pfoeh. Enorm liefdevol inderdaad, om tegen je eigen kinderen te zeggen "kom niet van me vreten, ik ben geen filantropische instelling".



En Zoyla, mijn oma is tot haar dood elke dag om 5 uur 's ochtends opgestaan en werkte zich de rambam. Al haar kinderen werkten ook allemaal, zelfs de meisjes hebben allemaal tot hun dood of pensioen full time gewerkt. Dat je moeder je niet laat vallen, wil niet zeggen dat ze geen harde werker is, niet streng is of je geen schop onder je hol geeft. Hell, mijn moeder was súperstreng, bij onvoldoendes kwam ik weken het huis niet uit, ik mocht niet uit tot mijn 16e, moest daarna om half 1 thuis zijn, ik heb nog nooit zelfs maar met een vriendje gezóend onder mijn moeders dak want dat had ze echt niet getrokken, ik was sowieso laat met vriendjes en seks want ook daar was ze streng in, had vanaf mijn 15e een pittige baan naast school, heb mijn school en studie zelf bekostigd, ga zo maar door. Je kind niet laten vallen als het fouten maakt wil dus niet zeggen dat je fouten goedkeurt of toejuicht ofzo, het wil alleen zeggen dat wat er ook gebeurt je kind altijd je kind blijft.



En die veiligheid wil ik mijn eigen kind ook geven, ik ben onwijs streng voor hem en dat zal met de jaren alleen maar meer worden, ik heb hoge verwachtingen van hem, maar mijn deur zal nooit voor hem gesloten zijn. Net zoals mijn deur nooit gesloten zal zijn voor mijn vader, mijn broer, mijn schoonzus, mijn broers kinderen. Wat van mij is is van hen, mijn huis is hun huis en van me vreten mogen ze natuurlijk altijd.

Mijn oma was trouwens sowieso een liefdevol mens, die had ook allerlei "kweekjes", zo noemen ze in Suriname pleegkinderen. Kinderen die thuis zwaar mishandeld werden, of ouders hadden die niks hadden, die namen opa en oma in huis en voedden ze op alsof het hun eigen kinderen waren.



Mijn oma zei altijd "wat iemand ook gedaan heeft, het blijft altijd iemands kind."

quote:Zoyla schreef op 30 juni 2008 @ 08:38:

Ik ben nml zelf door omstandigheden en door mijn opvoeding uiteraard, behoorlijk slecht in zelf hulp vragen én accepteren.



Eerlijk gezegd begrijp ik dat niet zo goed.

Je ouders willen je financieel niet ondersteunen en je bent opgevoed met het idee dat je jezelf moet redden. Maar je krijgt wel financiele steun voor je dochtertje van mensen via het internet?

Nee Yoyo dat begrijp je idd verkeerd. En Surface ook. Ten eerste zeg ík dit niet, zo ben ik wél grootgebracht. Maar ik denk dat ik het verkeerd hier formuleer. Dat is ook lastig zo via een forum.

Maar neem maar van mij aan dat ik een heel warme hartelijke en gastvrije familie heb. Die de deur altijd open hebben staan. Maar met dat niet-van-me-vreten, bedoel ik natuurlijk dat het bij ons in de familie niet zomaar vanzelfsprekend is, dat iedereen maar te pas en te onpas aan komt waaien als ze zelf de boel niet op orde hebben ( afgezien van de reden uiteraard) Hmmm ik denk nog dat ik niet helemaal goed uit mijn woorden kom, maar dat zij zo



Ik zou in mijn plaats ( en onze situatie is op geen enkel manier ook maar een heel klein pietsie beetje vergelijkbaar met een tienertje die zelf in verwachting raakt en geen drol op orde heeft natuurlijk) voor een ander gezin die me na staat, hetzelfde doen als mijn lieve vriendinnen voor ons gezin doen op dit moment. Ikzelf heb daar idd moeite mee gehad, om die hulp te accepteren. Maar er komt een punt dat je je eigen met de paplepel ingegoten principes, overboord zet, in het belang van je gezin. Ik zou het dan ook geenzins profiteren willen noemen. Een tiener die met opzet zwanger raakt, doorzuipt of het een lieve lust is, geen stabiele relatie heeft, geen opleiding werk of geld, als zo'n iemand zou verwachten dat de hulp wel naar haar toe zou komen, dan zou ik dat idd profiteren van noemen. Dat klopt. Maar ik geloof niet dat onze situatie ook maar een heel klein beetje vergelijkbaar is. Helemaal niet zelfs!



En in mijn optiek zit er een groot verschil tussen streng zijn en je kinderen niet alle zorg en hulp uit handen willen nemen.

Je hoort juist vaak genoeg dat in heel strenge gezinnen de kinderen veel vaker in de problemen komen, dus ik denk dat ook die vlieger niet opgaat. Mijn ouders zijn helemaal niet bovengemiddeld streng. Wel realistisch. Vind ík dan.

Soms een tikkeltje té wellicht. Maar ze helpen ons nu waar ze kunnen. Dan wel niet in materieel opzicht. Maar wel degelijk in natura. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Want hoewel het wellicht wel zo normaal geacht wordt als ouder naar je kinderen toe, zie ik het toch niet als een vanzelfsprekendheid.( ik denk als je die dingen als normaal gaat beschouwen je je nederigheid een beetje uit het oog zou kunnen verliezen?) Alhoewel ik dat naar mijn kinderen dan weer wel heb. Vermits ze niet op hun 17-de uit eigen beweging maar even een kindje gaan zitten maken en vervolgens verwachten dat ik de puin wel onder hun kont op ruim. Ik zou er zijn, maar zeker geen 500 euro elke maand overboeken. Mijns inziens zijn ze daar helemaal niet mee geholpen. Maar wat ik al zei, dat is mijn mening.



En mijn huis is mijn huis ( en dat van mijn man en kinderen ) Je bent altijd welkom, graag wel even bellen van te voren *lol*



En het is niet dat mijn ouders mij (financieel) niet willen ondersteunen. Ze ondersteunen ons wel degelijk. Maar niet met een maandelijkse overboeking, dat zou ik niet willen ook. Ik ben erg van het zelluf-doen. Van hard werken is nog nooit iemand minder geworden...Ik vind dit ook eigenlijk een rare discussie, alsof het raar of stom is dat mijn ouders ons geen geld geven. Of grote kado's.

Sterker nog, ik betaal mijn moeder uit, middels ons pgb, omdat zij anderhalve dag de zorg voor mijn dochter overneemt, en daarvoor onbetaald zorgverlof op heeft moeten nemen....



En ik krijg geen financiele steun voor mijn dochtertje via internet. Er is wel eens wat voorgevallen inderdaad, maar dat heb ik immens lang tegengehouden omdat ik me bezwaard voelde. Maar op een gegeven moment is er wat op touw gezet door alle lieve meiden hier, om pruikjes voor mijn dochter te kopen, die ikzelf met geen mogelijkheid zelf had kunnen bekostigen. Dus nee, geen financiele ondersteuning voor de dagelijkse zorgen, hoe komen jullie erbij? Ik zou dat ook echt niet accepteren ook trouwens. Wij komen hier rond, het is geen vetpot, maar dat geeft ook niet. We hebben een dak boven het hoofd, een auto voor de deur, en elkaar. En de hele familie leeft mee en toont elke dag opnieuw interesse op nagenoeg alle mogelijke manieren.



Ik ben trots op mijn ouders, het zijn 2 fantastische mensen.

Maar vroeger heb ik het wel eens moeilijk gevonden.

Ik moest van jongs af aan naast mijn school maar een baantje nemen. Zomaar geld toestoppen, dat was er niet bij. Ook al konden ze het makkelijk missen. En zo kan ik nog meer in jullie ogen aparte voorbeelden aanhalen. En toch ben ik er niet minder van geworden. Integendeel.

wat ik opvallend vind in deze discussie, is dat Zoyla een zeer uitgebreide omschrijving geeft over de omgang in haar familie en de mentaliteit, en alleen dat ene zinnetje wordt eruit gepikt. Lekker makkelijk, want die stellige uitspraak kun je lekker op 'nitpicken'. En ze blijft zich maar uitputten in lange berichten met uitleg. Lezen jullie daar dan maar even overheen? Ze heeft een liefdevolle hechte familie, waar ze op elkaar kunnen rekenen. Maar je wordt opgevoed om zelfstandig te worden, verantwoordelijke keuzes te maken en daarvoor de consequenties te kunnen dragen. Niet eindeloos leunen op, de pot verteren bij je ouders thuis, of aan een kind beginnen terwijl je totaal niet in staat bent deze te onderhouden. Een oma is een oma voor haar kleinkinderen. Dan mag je eindelijk genieten van de lusten, en de zorgtaken zijn voor de ouders. Ik vind dit een gezond verstand instelling. En er is niks minder liefdevols aan.

Já dat bedoel ik, en daar moet ik dan verdorie zoveel woorden aan vuil maken ( ik was een beetje dom denk ik *lol* )



En heb vandaag ook een kleine knoop gevoeld, moet ik eerlijk zeggen, toen de discussie ineens omgedraaid werd en over onze thuissituatie leek te gaan....

Dan voel ik me bijna genoodzaakt om te verdedigen, en dat wil ik helemaal niet. Ligt aan mij hoor, weet ik ook wel. Maar toch...



Dankje Carlice voor je bijdrage overigens, lief!

In Nederland hoef je niet te verhongeren, zeker een jong gezin niet. Wat dat betreft zijn er genoeg voorzieningen te bedenken waarbij de ouders niets op hoeven te hoesten. ¤ 500,- per maand vind ik dan ook een belachelijk hoge bijdrage.

Maar af en toe wat toestoppen of een keer echt flink boodschappen doen samen, dat moet toch wel kunnen als grootouders toch? Zou ik persoonlijk wel doen. Weet niet of ik echt een oppas oma zou worden aangezien de kans groot is dat ik zelf nog werk tegen de tijd dat ik oma wordt. Maar in de weekenden zijn ze welkom

Tja Zoyla...kun je je ergens wel voorstellen dat het een beetje raar overkomt dat iemand die zelf weet hoe je in een situatie terecht kan komen dat je hulp nodig hebt... die hulp zelf zo rigoreus zou weigeren te geven volgens eigen zeggen? Ik kan dat ook niet helemaal rijmen, maar oke...?

Tja, als je dergelijke uitspraken doet dan kun je er donder op zeggen dat die eruit gehaald worden.



Wat ik niet begrijp Zoyla is het onderscheid dat je maakt tussen nare dingen die iedereen kunnen overkomen (ziekte bijvoorbeeld) en domme / stomme fouten(of noem het zoals je wilt) die je ook had kunnen voorkomen. Ik ga het niet over jouw specifieke situatie hebben, ik snap best dat dat nu gevoelig ligt.



Maakt het je echt zoveel uit in hoeverre iemand 'verantwoordelijk' is voor de situatie? Laat je daar echt je (vorm van) hulp van afhangen?

Dat zou ik dus nooit kunnen. De situatie is ellendig en daar moet wat aan gedaan worden. Over hoe zij het gaan voorkomen hebben we het later wel weer.

Ik krijg het gevoel dat iemand eerst aan jouw normen moet voldoen voor je helpt en dat snap ik niet.

quote:minny schreef op 30 juni 2008 @ 19:14:

Tja Zoyla...kun je je ergens wel voorstellen dat het een beetje raar overkomt dat iemand die zelf weet hoe je in een situatie terecht kan komen dat je hulp nodig hebt... die hulp zelf zo rigoreus zou weigeren te geven volgens eigen zeggen? Ik kan dat ook niet helemaal rijmen, maar oke...?Ik krijg niet de indruk dat ze hulp zou weigeren, wel dat ze verwacht dat de 'hulpbehoevende' zelf ook verantwoordelijkheid toont en probeert er wat van te maken.

HPL, help jij dan ook die ene zus waar je ruzie mee hebt? Of help je liever die 10 anderen waar je wel goed mee door één deur kan.



Iedereen heeft zo zijn voorwaarden voordat hij hulp geeft. Of ontvangt. Want trust me, geen goede daad blijft onbestraft.

Evidenza, ja als dat echt nodig is en ik kan helpen dan doe ik dat.

[Edit; ik zou voor haar geen andere criteria hebben dan voor de rest van m'n broers en zussen]

Misschien wat minder van harte, maar ik doe het wel.



Wat bedoel je met je laatste uitspraak.

quote:Evidenza schreef op 30 juni 2008 @ 19:25:Want trust me, geen goede daad blijft onbestraft.Denk je dat echt? Of is dat altijd zo gegaan bij jou?

No good deed goes unpunished. Een zeer bekende uitspraak inderdaad en maar al te vaak waar. Van iemands goede wil wordt vaak misbruik gemaakt en de hulpgever kan zelf dieper in de stront raken dan hij of zij ooit had kunnen bedenken..

Maar of dat nou een reden is om je eigen kind hulp te weigeren? Nou nee...voor mij niet.

quote:meave schreef op 30 juni 2008 @ 19:24:

[...]





Ik krijg niet de indruk dat ze hulp zou weigeren, wel dat ze verwacht dat de 'hulpbehoevende' zelf ook verantwoordelijkheid toont en probeert er wat van te maken.Mwoah, ik krijg er meer een "Je bekijkt het maar" vibe van. Maar goed, dat kan ook de manier van schrijven zijn wellicht.

Echt altruïstische hulp is zeldzaam hoor. Ik verbaas me echt over het feit dat veel mensen hier zo klaar staan voor iedereen. En dan ook nog juist die mensen die hier op het forum redelijk oordelend reageren. Of zie je dat misschien ook als hulp? Of kies je je hulpbehoevenden toch uit op bepaalde eigenschappen?



Livre, ik heb geleerd dat er voorwaarden aan hulp zitten. Voor mijzelf, maar kennelijk ook voor de ontvanger van mijn hulp. En inderdaad, dat is mijn ervaring.

Evidenza, ik ben helaas belazerd en geloof er niet meer zo stellig in. Ik ben altijd enorm van het klaar staan voor mensen geweest en dat krijg je er niet zo meer uit, maar het is wel veranderd.

quote:minny schreef op 30 juni 2008 @ 19:14:

Tja Zoyla...kun je je ergens wel voorstellen dat het een beetje raar overkomt dat iemand die zelf weet hoe je in een situatie terecht kan komen dat je hulp nodig hebt... die hulp zelf zo rigoreus zou weigeren te geven volgens eigen zeggen? Ik kan dat ook niet helemaal rijmen, maar oke...?Mijn kind heeft kanker!

Dan hebben we het over hetzelfde toch Livre? Ik help alleen nog maar als ik nul komma nul verwachtingen heb. En ik geef alleen nog maar geld, geld lenen werkt niet.



Dus eigenlijk help ik het liefst wildvreemden. Doe ik ook wel eens. Financieel dan. Want iets anders werkt niet als je ze niet kent natuurlijk

Oké bedoel je het zo. Ik ben realistisch genoeg om alleen die hulp te geven die ik kan 'missen'. Of dat nu financieel of emotioneel, ik ken mijn grenzen. Wat ik niet kan, dat kan ik niet.

Ook ik ben weleens flink belazerd, het heeft me tot nog toe niet weerhouden om toch weer voor anderen klaar te staan.



Het klopt hoor, dat ik behoorlijk kan oordelen. Niet alleen hier, ook IRL. Niet alleen naar anderen, ook naar mezelf. En misschien moet je dat zo onbevooroordeeld mogelijk willen helpen in dat laatste licht zien. Ik kan het namelijk niet voor mezelf verantwoorden om een ander te laten stikken cq alleen te helpen als het in mijn straatje past.

Vandaar dat ik ook boze zus zou helpen als het nodig is.

quote:Evidenza schreef op 30 juni 2008 @ 19:52:

Dan hebben we het over hetzelfde toch Livre? Ik help alleen nog maar als ik nul komma nul verwachtingen heb. En ik geef alleen nog maar geld, geld lenen werkt niet.



Dus eigenlijk help ik het liefst wildvreemden. Doe ik ook wel eens. Financieel dan. Want iets anders werkt niet als je ze niet kent natuurlijk Dan had ik je helemaal verkeerd begrepen. Bij mij heeft het een andere uitwerking trouwens; ik help altijd met alle liefde mijn ouders en mijn ouderlijk gezin, mijn eigen gezin vanzelfsprekend, en verder een heel select gezelschap daarbuiten. Ik ben dus heel voorzichtig geworden.

Niet iets wat onder het kopje 'domme fout' thuis hoort vind ik.

En bovendien hoef ík geen hulp voor mijzelf, maar hulp voor mijn dochter, direct of indirect, dat heb ik in meer of mindere maten inderdaad moeten leren accepteren. Het is geen zwaktebod om hulp te vragen en te ontvangen. Maar ben nog steeds wél van mening, dat je eerst moet kijken, met de middelen die je tot je beschikking hebt, hoever je daarmee zélf komt.

Ik koop dan ook liever middels ons persoon gebonden budget proffesionele hulp in, dan dat ik systematische hulp van mijn naasten verwacht. Omdat incidentele hulp geen zoden aan de dijk zet in ons huishouden en wij enkel echt gebad zijn bij structurele zorg. Als je dan een zakelijke overeenkomst hebt, dan voelt dat wel zo fijn. Er is die afstand die het gemakkelijker maakt om eisen te stellen of voorwaarden for all i care. En ik vind het een stuk eenvoudiger om een proffesional die ik inhuur en betaal aan te spreken op eventuele steken in de zorg die zijn laten vallen. Een vriendin of familie lid zou ik daar niet zo snel over aan durven spreken omdat je allang blij en dankbaar bent dat ze er zíjn. En het kan tussen je in komen te staan. Scheve verhoudingen enzo.



En een dochter met kanker is toch op geen enkel denkbare manier ook maar een heel klein beetje te vergelijken met de beste wil van de wereld niet, met een meid van 17 die zonder niks niet een kindje op de wereld denkt te kunnen zetten, of wel?

Evidenza, het ligt aan het bedrag. ¤250 ofzo, dat hoef ik niet terug. Doe ik een tijdje je boodschappen, hoef ik ook niet.

Maar als het om echt hele grote bedragen gaat dan maak ik wel afspraken over een terugbetalingsregeling.