Relaties
alle pijlers
Band met vader die er nooit is
maandag 7 juli 2008 om 00:42
Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader is naar Afrika gegaan 14 jaar geleden en mijn moeder is met mij en mijn broertje van Belgie naar Nederland verhuisd. Ik praat niet graag over dingen, maar hier kom ik zelf niet meer uit.
Mijn vader is er nooit geweest voor mij. Hij ging weg en kwam 1x per jaar ons opzoeken. Hij heeft nu een nieuwe vrouw en 2 kinderen. Die ene keer per jaar dat ik bij mijn vader was liep zij mijn broertje en ik heel de tijd af te kafferen, mijn vader ging werken en deed net of hij niks doorhad. Mijn vader woont inmiddels weer in Belgie en ik heb hem nu 2 jaar niet gezien. Ik mis iets in mijn leven en ik weet dat het met hem te maken heeft. Ik heb onwijs het gevoel dat hij mij en mijn broertje heeft laten stikken, maar volgens mijn oom (mijn vaders broer) komt het omdat hij nooit over zijn gevoelens kan praten. Ik wil gewoon graag van buitenstaanders horen wat zij ervan vinden. Moet ik contact opnemen met de man die nooit mijn kant kiest, nooit er geweest is: niet met ziekenhuisopnamens, niet met een diplomauitreiking, niet met verjaardagen. Of moet ik proberen verder te gaan en er niks over zeggen. Ik snap dat dit verhaal miscchien ff onduidelijk is, maar als ik hier het hele verhaal achter de scheiding enzo ga vertellen dan ben ik morgen nog niet klaar.
Wat zouden jullie doen? Die telefoon oppakken en vragen of hij wil praten? Of het gewoon zo verder laten gaan? Of het contact helemaal verbreken??
Alvastt bedankt!!
Mijn vader is er nooit geweest voor mij. Hij ging weg en kwam 1x per jaar ons opzoeken. Hij heeft nu een nieuwe vrouw en 2 kinderen. Die ene keer per jaar dat ik bij mijn vader was liep zij mijn broertje en ik heel de tijd af te kafferen, mijn vader ging werken en deed net of hij niks doorhad. Mijn vader woont inmiddels weer in Belgie en ik heb hem nu 2 jaar niet gezien. Ik mis iets in mijn leven en ik weet dat het met hem te maken heeft. Ik heb onwijs het gevoel dat hij mij en mijn broertje heeft laten stikken, maar volgens mijn oom (mijn vaders broer) komt het omdat hij nooit over zijn gevoelens kan praten. Ik wil gewoon graag van buitenstaanders horen wat zij ervan vinden. Moet ik contact opnemen met de man die nooit mijn kant kiest, nooit er geweest is: niet met ziekenhuisopnamens, niet met een diplomauitreiking, niet met verjaardagen. Of moet ik proberen verder te gaan en er niks over zeggen. Ik snap dat dit verhaal miscchien ff onduidelijk is, maar als ik hier het hele verhaal achter de scheiding enzo ga vertellen dan ben ik morgen nog niet klaar.
Wat zouden jullie doen? Die telefoon oppakken en vragen of hij wil praten? Of het gewoon zo verder laten gaan? Of het contact helemaal verbreken??
Alvastt bedankt!!
maandag 7 juli 2008 om 06:57
Lieve Yanell, het is duidelijk dat je van deze man niks te verwachten hebt. Het is weliswaar je biologische vader maar van verantwoordelijkheid nemen heeft hij kennelijk nog nooit gehoord. Dat hij niet over zijn gevoelens kan praten, is een flauwe k*tsmoes, geen energie in steken en verder gaan met je leven is mijn advies.
maandag 7 juli 2008 om 07:16
maandag 7 juli 2008 om 07:56
Als jij echt behoefte hebt een contact of antwoord wil op je vragen dan zou ik wel contact met hem opnemen. Maar dan zou ik hem uitnodigen voor een gesprek onder 4 ogen.
Maar kijk uit met wat je er van verwacht. Maak het niet te zwaar. Probeer iets met hem op te bouwen buiten alles en iedereen om.
Misschien dat je dan ooit antwoord op je vragen krijgt.
Maar kijk uit met de boosheid en verwijten waar je nu zo vol mee zit. Als je die gelijk over hem heen stort raak je hem misschien voor de zoveelste keer kwijt. Probeer hem dan eerst te leren kennen zonder vooroordelen en veroordelen.
Maar kijk uit met wat je er van verwacht. Maak het niet te zwaar. Probeer iets met hem op te bouwen buiten alles en iedereen om.
Misschien dat je dan ooit antwoord op je vragen krijgt.
Maar kijk uit met de boosheid en verwijten waar je nu zo vol mee zit. Als je die gelijk over hem heen stort raak je hem misschien voor de zoveelste keer kwijt. Probeer hem dan eerst te leren kennen zonder vooroordelen en veroordelen.
maandag 7 juli 2008 om 08:08
Je vader is er niet voor je, schrijf je. Je bent door hem in de steek gelaten. Hoe groot zijn 'probleem' ook is om zich te uiten, dat kan voor een vader toch geen excuus zijn om zich afzijdig te houden van zijn kinderen? Om ze alleen te laten, geen belangstelling te tonen, er niet te zijn bij kleine en grote dingen in hun leven?
Je geeft aan dat je wilt kiezen tussen 2 opties:
1 - Contact met hem opnemen (en hem vertellen wat je vindt van het feit dat hij je in de steek gelaten heeft)
2 - Doorgaan met je leven en hem niets zeggen.
Ik weet niet waar je het meeste baat bij hebben kunt. Je hart luchten tegen hem en hem vragen waarom hij er niet was, kan een bijzonder onbevredigend antwoord opleveren. Of geen. En die kans lijkt me erg groot. Juist omdat hij het tot nu toe uit zichzelf al heeft af laten weten. Maar misschien voelt het goed om je hart te luchten? Dat is een mogelijkheid, alhoewel ik ook dat betwijfel.
Doorgaan zonder iets tegen hem te zeggen over wat je van zijn vaderschap vindt, kan net zo onbevredigend zijn.
Hoe je het ook wendt of keert, je vader heeft zich tot nu toe gedragen zoals hij deed. Daar verander je niets meer aan. Dat valt niet meer achteraf goed te maken of recht te trekken.
Wat verwacht je van een gesprek met hem over hoe het voor jou is geweest al die tijd?
Je geeft aan dat je wilt kiezen tussen 2 opties:
1 - Contact met hem opnemen (en hem vertellen wat je vindt van het feit dat hij je in de steek gelaten heeft)
2 - Doorgaan met je leven en hem niets zeggen.
Ik weet niet waar je het meeste baat bij hebben kunt. Je hart luchten tegen hem en hem vragen waarom hij er niet was, kan een bijzonder onbevredigend antwoord opleveren. Of geen. En die kans lijkt me erg groot. Juist omdat hij het tot nu toe uit zichzelf al heeft af laten weten. Maar misschien voelt het goed om je hart te luchten? Dat is een mogelijkheid, alhoewel ik ook dat betwijfel.
Doorgaan zonder iets tegen hem te zeggen over wat je van zijn vaderschap vindt, kan net zo onbevredigend zijn.
Hoe je het ook wendt of keert, je vader heeft zich tot nu toe gedragen zoals hij deed. Daar verander je niets meer aan. Dat valt niet meer achteraf goed te maken of recht te trekken.
Wat verwacht je van een gesprek met hem over hoe het voor jou is geweest al die tijd?
maandag 7 juli 2008 om 08:25
Yanell, herken je verhaal, ook gescheide ouders, vader is er nooit voor mij geweest hij woont dan wel in Nederland, maar heeft nooit naar ons omgekeken, de keren dat we naar hem toe zijn geweest zijn op de hand te tellen. Nooit heeft ie mij opgezocht bij diploma-uitreikingen, ziekenhuizen, nou presies identiek aan jou verhaal, nooit aardig nooit van ons gehouden,nooit een knuffel of iets aardigs van hem gekregen als we er waren waren we alleen(heb een broer) dus altijd het gevoel gehad dat wij te veel waren daar.
Ik heb het opgeven ik wil niets meer met hem te maken hebben, want ik ken hem niet en hij wil ons ook niet kennen. Heb geen band met hem, en ik houd ook niet van hem, vond het vroeger wat ik nog weet van hem...een $%%^^ dus tsja...!!
Ben nu 29 jaar en vind het wel best heb al meer dan 20 jaar geen contackt meer met hem gehad.
Zelf heb ik mij er dus bij neer gelegt, dus ik weet niet hoe sterk jij de behoefte hebt om hem te spreken, te zien en een gesprek met hem zou willen ?
Succes.
Ik heb het opgeven ik wil niets meer met hem te maken hebben, want ik ken hem niet en hij wil ons ook niet kennen. Heb geen band met hem, en ik houd ook niet van hem, vond het vroeger wat ik nog weet van hem...een $%%^^ dus tsja...!!
Ben nu 29 jaar en vind het wel best heb al meer dan 20 jaar geen contackt meer met hem gehad.
Zelf heb ik mij er dus bij neer gelegt, dus ik weet niet hoe sterk jij de behoefte hebt om hem te spreken, te zien en een gesprek met hem zou willen ?
Succes.
maandag 7 juli 2008 om 10:44
Ik ben bang dat als je niks met hem doet dat het toch blijft wroeten in je leven. Ik zou zeggen: neem contact met hem op en kijk hoe dit -tussen volwassenen, je vader/kind relatie kun je beter als passé beschouwen- verloopt. Kun je er iets uit halen, ga je door, kun je er niets mee, loopt het weer af.
In mijn geval is het niet goed afgelopen. Maar god, wat heb ik er tranen om gejankt. Ik zie hem alleen als ik wil -als hij niet zelfs daarvoor al te boos is geworden- en dat is voor mij niet genoeg: hij heeft nooit aangegeven mij te wíllen zien. Ik mocht komen, was welkom, maar van hem uit helemaal niks.
In mijn geval is het niet goed afgelopen. Maar god, wat heb ik er tranen om gejankt. Ik zie hem alleen als ik wil -als hij niet zelfs daarvoor al te boos is geworden- en dat is voor mij niet genoeg: hij heeft nooit aangegeven mij te wíllen zien. Ik mocht komen, was welkom, maar van hem uit helemaal niks.
maandag 7 juli 2008 om 11:57
Ik zie veel overeenkomsten met mijn verhaal, helaas. Ik heb geprobeerd met hem te praten en hem mijn teleustelling voor te leggen. Ik wilde ermee bereiken dat we iets konden afsluiten en op een nieuwe manier met elkaar om konden gaan. Het gesprek was een enorme teleurstelling, waarna ik jaren geen contact heb gehad. Maar hoewel het pijn deed om die teleurstelling te incasseren, was ik toch blij dat ik het gesprek was aangegaan. Voor mezelf. Ik wilde het geprobeerd hebben.
Na een radiostilte van een paar jaar, heb ik laatst toch weer contact met hem gehad. En dat was echt heel fijn. Mijn vader is rond de 70, hij is ziek en heeft de afgelopen jaren ook nagedacht. We hebben het er niet meer expliciet over gehad, maar uit alles bleek dat het voor ons beiden heel goed was om elkaar weer te zien. Ik heb nu vrede met de situatie, voel geen boosheid meer. Natuurlijk blijft het verdrietig om te constateren dat je een vader hebt die zwaar tekort is geschoten, maar dat verandert toch niet meer.
De moraal van mijn verhaal: leg je gevoel bij hem neer, in een gesprek, een brief, maakt niet uit. Kijk hoe hij reageert, maar verwacht er zeker niet teveel van! En soms is een tijdje geen contact een goede manier om te 'helen', waarna er misschien weer ruimte ontstaat om toch nog op een of andere manier met elkaar om te gaan.
Na een radiostilte van een paar jaar, heb ik laatst toch weer contact met hem gehad. En dat was echt heel fijn. Mijn vader is rond de 70, hij is ziek en heeft de afgelopen jaren ook nagedacht. We hebben het er niet meer expliciet over gehad, maar uit alles bleek dat het voor ons beiden heel goed was om elkaar weer te zien. Ik heb nu vrede met de situatie, voel geen boosheid meer. Natuurlijk blijft het verdrietig om te constateren dat je een vader hebt die zwaar tekort is geschoten, maar dat verandert toch niet meer.
De moraal van mijn verhaal: leg je gevoel bij hem neer, in een gesprek, een brief, maakt niet uit. Kijk hoe hij reageert, maar verwacht er zeker niet teveel van! En soms is een tijdje geen contact een goede manier om te 'helen', waarna er misschien weer ruimte ontstaat om toch nog op een of andere manier met elkaar om te gaan.
maandag 7 juli 2008 om 14:15
Allereerst bedankt allemaal voor jullie reacties, ben er erg blij mee!
Ik denk dat ik mijn gevoel bij hem neer moet leggen, want ik kan in principe wel zo doorgaan maar als het dan weer naar boven komt enzo dan voel ik me gelijk weer een paar weken rot. Misschien als ik met hem praat dan heb ik alles gedaan wat ik kon doen. Ik heb het al een keer geprobeerd om met hem te praten, maar ik ben er zelf niet zo goed in (huilen, kom niet uit me woorden etc) Misschien nodig ik hem wel uit om op neutraal gebied te praten. In een restaurant ofzo, daar kan ik moeilijk gaan zitten huilen. Nogmaals bedankt voor alle reacties en ik hoop dat iedereen in een soortgelijke situatie zich hier goed doorheen slaat.
Ik denk dat ik mijn gevoel bij hem neer moet leggen, want ik kan in principe wel zo doorgaan maar als het dan weer naar boven komt enzo dan voel ik me gelijk weer een paar weken rot. Misschien als ik met hem praat dan heb ik alles gedaan wat ik kon doen. Ik heb het al een keer geprobeerd om met hem te praten, maar ik ben er zelf niet zo goed in (huilen, kom niet uit me woorden etc) Misschien nodig ik hem wel uit om op neutraal gebied te praten. In een restaurant ofzo, daar kan ik moeilijk gaan zitten huilen. Nogmaals bedankt voor alle reacties en ik hoop dat iedereen in een soortgelijke situatie zich hier goed doorheen slaat.
maandag 7 juli 2008 om 14:18
Sneez, ben blij voor je dat het uiteindelijk toch nog een soort van goed is gekomen. Wat je zegt het verleden kan je niet meer geod maken maar het heden en de toekomst wel!!
Mamzelle, het gevoel dat hij niet niet hetzelfde voor jou overheeft als jij voor hem is echt zo rot! Ik hoop dat je er goed mee om kunt gaan en dat het in de toekomst zal verbetern!!!
Mamzelle, het gevoel dat hij niet niet hetzelfde voor jou overheeft als jij voor hem is echt zo rot! Ik hoop dat je er goed mee om kunt gaan en dat het in de toekomst zal verbetern!!!
maandag 7 juli 2008 om 15:06
Dankjewel, ik gun het jou (en anderen ook). Mijn vader is nooit een papa geweest en ik heb nu geaccepteerd dat hij dat ook niet zal worden. Maar hij is wel mijn vader en ik wil (nu inmiddels) wel contact met hem. Als je mij dit een paar jaar geleden had gezegd, had ik het niet voor mogelijk gehouden. Wat maar weer een bewijs is dat dingen soms tijd nodig hebben. Probeer jezelf niet onder druk te zetten door nu een definitieve beslissing te willen nemen over wel of geen contact. Het is pas goed als jij je er goed bij voelt en zo lang dat niet het geval is, kun je het alleen maar per moment bekijken.
Overigens vind ik er helemaal niets mis mee als je gaat huilen tijdens een gesprek met hem. Het raakt je en daar geef je uiting aan. Hij schiet tekort, je had/hebt hem nodig en hij geeft geen thuis. Dat is ook heel erg verdrietig! Maar als het je belemmert om hem mee te geven wat je echt wil zeggen, kun je overwegen om hem een brief te geven. Misschien zelfs om hem die te laten lezen waar je bij bent, zodat je erna kunt praten over wat je hebt geschreven.
Ik merk dat het toch wel heel erg "helend" (kwezelwoord, maar ik weet even niets anders) werkt om dit aan te pakken als je vader er nog is. Die van mij heeft misschien niet zo lang meer te leven en als ik het niet-contact had laten voortduren tot na zijn dood, had ik waarschijnlijk de rest van mijn leven spijt gehad. Ik zeg daarmee niet dat dat voor iedereen opgaat! Maar ik merk nu dat ik me lichter voel...
Overigens vind ik er helemaal niets mis mee als je gaat huilen tijdens een gesprek met hem. Het raakt je en daar geef je uiting aan. Hij schiet tekort, je had/hebt hem nodig en hij geeft geen thuis. Dat is ook heel erg verdrietig! Maar als het je belemmert om hem mee te geven wat je echt wil zeggen, kun je overwegen om hem een brief te geven. Misschien zelfs om hem die te laten lezen waar je bij bent, zodat je erna kunt praten over wat je hebt geschreven.
Ik merk dat het toch wel heel erg "helend" (kwezelwoord, maar ik weet even niets anders) werkt om dit aan te pakken als je vader er nog is. Die van mij heeft misschien niet zo lang meer te leven en als ik het niet-contact had laten voortduren tot na zijn dood, had ik waarschijnlijk de rest van mijn leven spijt gehad. Ik zeg daarmee niet dat dat voor iedereen opgaat! Maar ik merk nu dat ik me lichter voel...
maandag 7 juli 2008 om 15:18
Ik denk wel dat het zin heeft om hem te laten weten wat je voelt, al is het maar om duidelijkheid te scheppen.
Maar waarom lucht je je hart niet in een brief ? Eerst een paar dagen laten liggen, dan nog eens overlezen, En dan heb je precies gezegd wat je wilde zeggen. Dat is wat makkelijker dan het hem vertellen, dan word je misschien te emotioneel en kom je niet uit je woorden.
En hoe moeilijk het ook is, er is ook zijn kant van het verhaal. at hij niet over zijn gevoelens kan praten wil natuurlijk niet zeggen dat hij ze niet heeft. Misschien is hij wel in zichzelf teleurgesteld...durft het niet aan...
Tja en soms moet je gewoon tot de conclusie komen dat het er niet in zit...hoe triest ook. Dan kan je beter proberen verder te gaan dan blijven hangen in eventuele want dat kost alleen maar energie en levert niets op.
Ik wens je veel sterkte.
Maar waarom lucht je je hart niet in een brief ? Eerst een paar dagen laten liggen, dan nog eens overlezen, En dan heb je precies gezegd wat je wilde zeggen. Dat is wat makkelijker dan het hem vertellen, dan word je misschien te emotioneel en kom je niet uit je woorden.
En hoe moeilijk het ook is, er is ook zijn kant van het verhaal. at hij niet over zijn gevoelens kan praten wil natuurlijk niet zeggen dat hij ze niet heeft. Misschien is hij wel in zichzelf teleurgesteld...durft het niet aan...
Tja en soms moet je gewoon tot de conclusie komen dat het er niet in zit...hoe triest ook. Dan kan je beter proberen verder te gaan dan blijven hangen in eventuele want dat kost alleen maar energie en levert niets op.
Ik wens je veel sterkte.
dinsdag 8 juli 2008 om 23:01
Sneez en Bronny,
Ik heb zelf al 2 brieven naar hem geschreven, verder nooit wat mee gedaan. Ik vind altijd dat het te sentimenteel is of te overdreven of dat hij dan weer een verkeerd beeld krijgt. Ik vraag hem bv in die brieven waarom hij ook altijd weigert alimentatie te betalen, waarom hij het niet belangrijk vindt dat mijn broertje en ik studeren. Een brief schrijven en die hem voorleggen lijkt me een goed idee, nu nog de stap echt nemen. Ik heb een pakketje gemaakt voor mijn 2 halfbroertjes met foto's en cadeaus, misschien voeg ik die brief voor mijn vader (hermetisch dichtgeplakt;)) wel erbij of vraag ik hem in een kort briefje om een keer af te spreken. Volgende maand ga ik naar Belgie en dan kan ik opzich wel langsgaan. (Als ik durf) Sneez ik hoop dat het met je vader goed gaat en dat jullie nog wat tijd gegunt is.
Bedankt.
Ik heb zelf al 2 brieven naar hem geschreven, verder nooit wat mee gedaan. Ik vind altijd dat het te sentimenteel is of te overdreven of dat hij dan weer een verkeerd beeld krijgt. Ik vraag hem bv in die brieven waarom hij ook altijd weigert alimentatie te betalen, waarom hij het niet belangrijk vindt dat mijn broertje en ik studeren. Een brief schrijven en die hem voorleggen lijkt me een goed idee, nu nog de stap echt nemen. Ik heb een pakketje gemaakt voor mijn 2 halfbroertjes met foto's en cadeaus, misschien voeg ik die brief voor mijn vader (hermetisch dichtgeplakt;)) wel erbij of vraag ik hem in een kort briefje om een keer af te spreken. Volgende maand ga ik naar Belgie en dan kan ik opzich wel langsgaan. (Als ik durf) Sneez ik hoop dat het met je vader goed gaat en dat jullie nog wat tijd gegunt is.
Bedankt.
