Relaties
alle pijlers
Ik weet het even niet meer....
zaterdag 19 juli 2008 om 11:41
Mijn leven is een grote puinhoop. Er is zoveel gebeurt de laatste jaren, dat ik er nu volledig doorheen zit.
Het heeft zo'n twee jaar geduurd voordat ik officieel gescheiden was. Mijn ex-man heeft me met een hoop schulden achtergelaten. Hij was een alcoholist en een pathalogische leugenaar. Helaas kwam ik daar veel te laat achter...
Tijdens de scheiding, kwam ik 'n andere man tegen. Ik voelde me veilig en vertrouwd bij hem. Alleen we hadden beiden nog zoveel dingen aan ons hoofd waardoor we beiden niet voor een relatie durfden te gaan. Het werd 'n echte knipperlicht relatie en iedere keer kwamen we toch weer bij mekaar terug.
Na een half jaar werd ik zeer ongepland zwanger van hem. Op hetzelfde moment had zijn ex diverse zelfmoordpogingen gedaan waardoor hij naast zijn fulltime baan, de volledige zorg van zijn kids kreeg. Hij schaamde zich voor de buitenwereld dat hij nog een keer vader werd. Wij hadden geen relatie meer... Ik zou ons kind alleen gaan opvoeden en de hele zwangerschap heb ik er ook alleen voor gestaan. Dat was behoorlijk zwaar.
Toen ik ruim 7 maanden zwanger was, heb ik voor het eerst zijn kids ontmoet. Die ontmoeting ging niet goed.... Ik was totaal op, moe, onzeker en had heel veel last van mijn bekken en heel veel bandenpijn. Met het gevolg dat hij boos op mij werd terwijl ik alleen maar onzeker was en heel veel pijn had.
Tijdens de bevalling was hij erbij maar helaas heeft onze baby maar een paar dagen geleefd. Mijn wereld stortte volledig in....
Meteen na de begrafenis ben ik met hem meegegaan naar zijn huis. Ik kreeg de volledige zorg voor zijn kids, die ik toen maar amper kende. Ik woonde op een volledige onbekende plek, zonder fam. en vrienden in de buurt. Zijn ex was nog steeds suicidiaal en had stemmen in haar hoofd... Dat was echt zwaar. Ons leven werd door haar grillen en door de kids geleefd. Er was geen tijd voor onszelf. Er was geen tijd om te rouwen...
We zijn beiden depressief geraakt. Ik door het ontzettende schuldgevoel en het verdriet omtrent mijn engeltje* en hij doordat hij altijd maar geleefd werd door zijn ex en kids en daardoor totaal geen eigen leven had.
Het was een tijd van overleven en maar door zien te gaan.
Afgelopen pasen is het allemaal verkeerd gegaan. Door totale onmacht ben ik heel erg boos geworden. Het kon zo niet langer doorgaan. We moesten hulp gaan zoeken. Voor hem heb ik dat ook gedaan maar ook ik heb nu hulp van een psycholoog.
Ik voelde me onzeker, lelijk, nog steeds te dik door de zwangerschap gewoon totaal geen vrouw. En dan het enorme verdriet rondom mijn engeltje. En ook nog de schulden, die ik heb..
Er kwam een einde aan onze relatie. Een week later had hij al een nieuwe vriendin. En toen besefte ik pas dat ik nog een hoop gevoelens voor hem had. En nog steeds... Ik was mijn gevoel totaal kwijt geraakt. De eerste 2 1/2 maand zijn we toch nog intiem gebleven. We hebben mekaar nu zo'n vier weken niet gezien. Wel gesproken via de telefoon en sms. Alleen dat is niet altijd even aardig gebleven.
Hij zegt nu dat er nooit een klik is geweest anders had het wel kunnen werken. Hij is op zoek naar de eeuwige liefde. Je moet altijd verliefd zijn en een relatie gaat altijd vanzelf. Hij is iemand, die nu nog steeds depressief is, 2 jointjes per dag rookt en totaal geen vrienden heeft. Hij vind het moeilijk om alleen te zijn en is eenzaam. Daarom vlucht ie ook vrij snel weer in een relatie.
Ik zou nu geen relatie met hem willen maar ik mis hem wel ontzettend. Niet alleen omdat er nog steeds gevoelens voor hem zijn maar ook omdat ie mij het mooiste geschenk ter wereld heeft gegeven....
We lijken heel erg veel op mekaar, stellen ons beiden te afhankelijk op, zijn onzeker, voelen ons geremd in het leven. Maar ook delen we dezelfde passies....
Ik heb hem duidelijk proberen te maken, dat ie mij helemaal niet kent. Omdat ik al die tijd mezelf niet ben geweest en nu nog steeds niet helemaal. Ik ben mezelf volledig kwijt geraakt door al deze gebeurtenissen. Ik ben er ook heilig van overtuigd, dat als je beiden depressief bent en moet overleven i.v.m. kids, er helemaal geen of heel weinig ruimte is voor positieve gevoelens zoals de liefde. Ik was al blij als ik zelf de dag door kon komen.
Hij denkt dat ie mij wel kent. Oppervlakkig wel ja... maar als je niet praat dan zal je ook niet weten wat er in iemand's ziel en gedachten leeft.
Het leven alleen valt me zwaar. Ik heb me de laatste paar weken ook in mijn huisje opgesloten. Geen contact met ouders en vrienden. Daar had ik geen behoefte aan. Alleen maar werken.
Ik ben totaal leeg, uitgeput, verdrietig en eet slecht.
Het is een heel lang verhaal geworden. Ik hoop dat het nog leesbaar is voor jullie....
Het heeft zo'n twee jaar geduurd voordat ik officieel gescheiden was. Mijn ex-man heeft me met een hoop schulden achtergelaten. Hij was een alcoholist en een pathalogische leugenaar. Helaas kwam ik daar veel te laat achter...
Tijdens de scheiding, kwam ik 'n andere man tegen. Ik voelde me veilig en vertrouwd bij hem. Alleen we hadden beiden nog zoveel dingen aan ons hoofd waardoor we beiden niet voor een relatie durfden te gaan. Het werd 'n echte knipperlicht relatie en iedere keer kwamen we toch weer bij mekaar terug.
Na een half jaar werd ik zeer ongepland zwanger van hem. Op hetzelfde moment had zijn ex diverse zelfmoordpogingen gedaan waardoor hij naast zijn fulltime baan, de volledige zorg van zijn kids kreeg. Hij schaamde zich voor de buitenwereld dat hij nog een keer vader werd. Wij hadden geen relatie meer... Ik zou ons kind alleen gaan opvoeden en de hele zwangerschap heb ik er ook alleen voor gestaan. Dat was behoorlijk zwaar.
Toen ik ruim 7 maanden zwanger was, heb ik voor het eerst zijn kids ontmoet. Die ontmoeting ging niet goed.... Ik was totaal op, moe, onzeker en had heel veel last van mijn bekken en heel veel bandenpijn. Met het gevolg dat hij boos op mij werd terwijl ik alleen maar onzeker was en heel veel pijn had.
Tijdens de bevalling was hij erbij maar helaas heeft onze baby maar een paar dagen geleefd. Mijn wereld stortte volledig in....
Meteen na de begrafenis ben ik met hem meegegaan naar zijn huis. Ik kreeg de volledige zorg voor zijn kids, die ik toen maar amper kende. Ik woonde op een volledige onbekende plek, zonder fam. en vrienden in de buurt. Zijn ex was nog steeds suicidiaal en had stemmen in haar hoofd... Dat was echt zwaar. Ons leven werd door haar grillen en door de kids geleefd. Er was geen tijd voor onszelf. Er was geen tijd om te rouwen...
We zijn beiden depressief geraakt. Ik door het ontzettende schuldgevoel en het verdriet omtrent mijn engeltje* en hij doordat hij altijd maar geleefd werd door zijn ex en kids en daardoor totaal geen eigen leven had.
Het was een tijd van overleven en maar door zien te gaan.
Afgelopen pasen is het allemaal verkeerd gegaan. Door totale onmacht ben ik heel erg boos geworden. Het kon zo niet langer doorgaan. We moesten hulp gaan zoeken. Voor hem heb ik dat ook gedaan maar ook ik heb nu hulp van een psycholoog.
Ik voelde me onzeker, lelijk, nog steeds te dik door de zwangerschap gewoon totaal geen vrouw. En dan het enorme verdriet rondom mijn engeltje. En ook nog de schulden, die ik heb..
Er kwam een einde aan onze relatie. Een week later had hij al een nieuwe vriendin. En toen besefte ik pas dat ik nog een hoop gevoelens voor hem had. En nog steeds... Ik was mijn gevoel totaal kwijt geraakt. De eerste 2 1/2 maand zijn we toch nog intiem gebleven. We hebben mekaar nu zo'n vier weken niet gezien. Wel gesproken via de telefoon en sms. Alleen dat is niet altijd even aardig gebleven.
Hij zegt nu dat er nooit een klik is geweest anders had het wel kunnen werken. Hij is op zoek naar de eeuwige liefde. Je moet altijd verliefd zijn en een relatie gaat altijd vanzelf. Hij is iemand, die nu nog steeds depressief is, 2 jointjes per dag rookt en totaal geen vrienden heeft. Hij vind het moeilijk om alleen te zijn en is eenzaam. Daarom vlucht ie ook vrij snel weer in een relatie.
Ik zou nu geen relatie met hem willen maar ik mis hem wel ontzettend. Niet alleen omdat er nog steeds gevoelens voor hem zijn maar ook omdat ie mij het mooiste geschenk ter wereld heeft gegeven....
We lijken heel erg veel op mekaar, stellen ons beiden te afhankelijk op, zijn onzeker, voelen ons geremd in het leven. Maar ook delen we dezelfde passies....
Ik heb hem duidelijk proberen te maken, dat ie mij helemaal niet kent. Omdat ik al die tijd mezelf niet ben geweest en nu nog steeds niet helemaal. Ik ben mezelf volledig kwijt geraakt door al deze gebeurtenissen. Ik ben er ook heilig van overtuigd, dat als je beiden depressief bent en moet overleven i.v.m. kids, er helemaal geen of heel weinig ruimte is voor positieve gevoelens zoals de liefde. Ik was al blij als ik zelf de dag door kon komen.
Hij denkt dat ie mij wel kent. Oppervlakkig wel ja... maar als je niet praat dan zal je ook niet weten wat er in iemand's ziel en gedachten leeft.
Het leven alleen valt me zwaar. Ik heb me de laatste paar weken ook in mijn huisje opgesloten. Geen contact met ouders en vrienden. Daar had ik geen behoefte aan. Alleen maar werken.
Ik ben totaal leeg, uitgeput, verdrietig en eet slecht.
Het is een heel lang verhaal geworden. Ik hoop dat het nog leesbaar is voor jullie....
zaterdag 19 juli 2008 om 12:29
Ik kan maar 1 ding concluderen: hij is alleen maar geinteresserd in zijn eigen belang. Hij levert je niks dan problemen op terwijl jouw leven moeilijk genoeg is. Zo veel leed is erg veel voor 1 persoon. Je hebt hulp nodig en niet iemand die alleen maar vraagt en vraagt. Hij is niet in jou geinteresseerd maar in je praktische kanten: een oppas voor zijn kinderen, een luisterend en begrijpend oor voor zijn problemen met zijn vrouw, voor de sex en het huishouden. Als jij twijfelt over hem neemt hij direkt een ander. Hou een beetje zelf-respect en vergeet hem. Dat is veel makkelijker dan gezegd; dat weet ik maar jij hebt struktuur in je leven nodig; hou-vast voor jezelf. Investeer niet je hele leven in iemand die JOU niet wilt. Je bent echt wel het waard om een beter leven te leiden! Je hebt genoeg problemen en verdriet gehad. Praat met de mensen hier en praat met je psycholoog. Aanvaard hulp als je mensen hebt die dat aanbieden. Jij bent veel waard. Laat je dat niet afnemen door iemand die alleen maar aan zich zelf denkt!!! Dikke knuffel voor jou.
zaterdag 19 juli 2008 om 13:18
Lieve Flowerly,
Ten eerste ook van mij een dikke knuffel , want dat heb je wel verdiend. En verder: de enige die jou op dit moment écht kan helpen ben jezelf (los van de steun van anderen). Zorg voor jezelf zoals je voor een kind of voor een zusje zou zorgen. Neem jezelf onder je hoede, wees lief voor jezelf, let op wat je voelt en eet gezond. Voordat je bij iemand anders kan zijn, moet jij eerst jezelf weer een beetje op de rails hebben. Een man, die ondertussen met zijn dingen worstelt, kan jou nu niet geven wat je nodig hebt. Zorg eerst voor jezelf, dat is nu het aller belangrijkste, ook al voelt dat onnatuurlijk en denk je dat je dat nergens aan hebt verdiend. Want dat heb je wel!
Ten eerste ook van mij een dikke knuffel , want dat heb je wel verdiend. En verder: de enige die jou op dit moment écht kan helpen ben jezelf (los van de steun van anderen). Zorg voor jezelf zoals je voor een kind of voor een zusje zou zorgen. Neem jezelf onder je hoede, wees lief voor jezelf, let op wat je voelt en eet gezond. Voordat je bij iemand anders kan zijn, moet jij eerst jezelf weer een beetje op de rails hebben. Een man, die ondertussen met zijn dingen worstelt, kan jou nu niet geven wat je nodig hebt. Zorg eerst voor jezelf, dat is nu het aller belangrijkste, ook al voelt dat onnatuurlijk en denk je dat je dat nergens aan hebt verdiend. Want dat heb je wel!
anoniem_59429 wijzigde dit bericht op 19-07-2008 13:19
Reden: ('t stond er anders dan ik bedoelde)
Reden: ('t stond er anders dan ik bedoelde)
% gewijzigd
zaterdag 19 juli 2008 om 14:19
We zijn beiden jaren geleden al totaal de weg kwijt geraakt. En als ons engeltje niet gestorven was dan hadden we ook nooit samen gewoond.
Ik wil op dit moment ook absoluut geen relatie en zeker niet met hem. Hij blijft weglopen voor zijn problemen en vlucht toch maar weer in een andere relatie om zo een invulling voor zijn leven te hebben. Iets anders heeft ie niet....behalve dan zijn kids. Dat is verder niet mijn probleem...
Voor mij is de tijd gekomen om aan mezelf te werken. Daar ben ik ook mee bezig. Maar dat gaat echt met vallen en opstaan.. er is zoveel in mijn leven gebeurt. Niet alleen dit verhaal maar nog zoveel meer. Teveel om op te noemen. Mijn accu is volledig leeg en het lukt me maar niet om deze weer op te laden.
Ik mis een maatje in mijn leven. Ik mis de warmte en intimiteit die ik deelde met hem. Want die was absoluut top en echt.
Ik voel me alleen en eenzaam en ik mis het ontzettend om moeder te zijn.
Voor de buitenwereld gaat het het leven veel sneller door. Mensen verwachten al heel snel van je dat je het allemaal een plekje gaat geven en weer verder gaat met alles.
Maar zo werkt het helemaal niet. Ik ben een echte binnenvetter, iemand die alles wel alleen doet. Heel stoer en hard van de buitenkant maar van binnen heel erg emotioneel is.
Ik merk dat ik nu steeds meer behoefte krijg om over alles te praten wat er allemaal gebeurt is. Alleen dan besef je ook dat je maar bij heel weinig mensen terecht kan...
Ik wil op dit moment ook absoluut geen relatie en zeker niet met hem. Hij blijft weglopen voor zijn problemen en vlucht toch maar weer in een andere relatie om zo een invulling voor zijn leven te hebben. Iets anders heeft ie niet....behalve dan zijn kids. Dat is verder niet mijn probleem...
Voor mij is de tijd gekomen om aan mezelf te werken. Daar ben ik ook mee bezig. Maar dat gaat echt met vallen en opstaan.. er is zoveel in mijn leven gebeurt. Niet alleen dit verhaal maar nog zoveel meer. Teveel om op te noemen. Mijn accu is volledig leeg en het lukt me maar niet om deze weer op te laden.
Ik mis een maatje in mijn leven. Ik mis de warmte en intimiteit die ik deelde met hem. Want die was absoluut top en echt.
Ik voel me alleen en eenzaam en ik mis het ontzettend om moeder te zijn.
Voor de buitenwereld gaat het het leven veel sneller door. Mensen verwachten al heel snel van je dat je het allemaal een plekje gaat geven en weer verder gaat met alles.
Maar zo werkt het helemaal niet. Ik ben een echte binnenvetter, iemand die alles wel alleen doet. Heel stoer en hard van de buitenkant maar van binnen heel erg emotioneel is.
Ik merk dat ik nu steeds meer behoefte krijg om over alles te praten wat er allemaal gebeurt is. Alleen dan besef je ook dat je maar bij heel weinig mensen terecht kan...
zaterdag 19 juli 2008 om 14:37
Jeetje wat een verhaal.
Het is makkelijk voor ons om advies te geven want wij zitten niet in jouw situatie. Maar ik probeer het toch. Je zegt dat je je afhankelijk opstelt in een relatie..Zou jeje gevoelens van liefde voor hem mss verwarren met afhankelijkheid? Je zegt dat hij een relatie nodig heeft en die nu alweer heeft maar zou je naar hem terug gaan als hij dat wilt? Eerlijk? Ik denk het wel gezien je relatie met je exman.
Ik wil laten zien dat je uit die afhankelijke rol moet stappen, anders gaat het zeker weer mis. Daarom is het goed dat je alleen bent, zet alles op een rijtje, neem de tijd om te rouwen om je kindje. Zorg voor je kids en jezelf en praat met mensen.
Veel sterkte
Het is makkelijk voor ons om advies te geven want wij zitten niet in jouw situatie. Maar ik probeer het toch. Je zegt dat je je afhankelijk opstelt in een relatie..Zou jeje gevoelens van liefde voor hem mss verwarren met afhankelijkheid? Je zegt dat hij een relatie nodig heeft en die nu alweer heeft maar zou je naar hem terug gaan als hij dat wilt? Eerlijk? Ik denk het wel gezien je relatie met je exman.
Ik wil laten zien dat je uit die afhankelijke rol moet stappen, anders gaat het zeker weer mis. Daarom is het goed dat je alleen bent, zet alles op een rijtje, neem de tijd om te rouwen om je kindje. Zorg voor je kids en jezelf en praat met mensen.
Veel sterkte
zaterdag 19 juli 2008 om 15:34
De meeste kunnen er niet zoveel mee als ik aangeef dat ik mijn engeltje zo mis...de meeste durven hier ook niet zo goed met mij over te praten. Dat begrijp ik ook wel maar ook ik ben wel moeder geworden waar ik dan ook hartstikke trots op ben.
Mijn vriendinnen, de vader van mijn kindje vinden allemaal dat het leven verder gaat. Dat ik het meer los moet laten....
Terwijl voor mij door al de gebeurtenissen, het rouwen nu pas echt begint. Het verdriet komt er nu pas uit.
Ik stel me inderdaad te afhankelijk op en laat te lang over mijn grenzen heen gaan. En dat is ook precies waarom het op een gegeven moment niet meer werkte. Waarom ik ook zo boos werd. Ik wilde dat niet meer. Ik was mezelf teveel kwijt geraakt de laatste jaren. Daar kon ik niet meer mee overweg.
Ik besef maar al te goed dat ik eerst aan mezelf moet gaan werken. Niet meer weglopen voor al mijn verdriet en mijn problemen moet gaan oplossen om zo weer optimaal gelukkig te kunnen zijn. Daarom ga ik nu ook naar een psycholoog. Ik ben helemaal niet klaar voor een relatie.
Daarom zou ik ook met hem nu geen relatie willen.
Maar ik mis hem en zijn kids wel ontzettend in mijn leven.
Ik mis het samen slapen, het knuffelen, het vrijen, de verhalen van de kinderen. Maar de toestanden, die er rondom zijn ex zijn en zijn eigen neerslachtigheid en problemen mis ik totaal niet!!!
Ik heb heel veel boeken gelezen geschreven door psychologen maar ook door relatietherapeuten. En daar is me veel duidelijk door geworden. Hoe ik zelf in het leven sta, waar ik voor wegloop en waarom ik bepaalde dingen doe.
Ik ken mijn problemen en begrijp waarom ik altijd zo gedaan heb. Maar nu wil ik graag leren, dat ik niet meer in dezelfde gedragspatronen ga vallen.
Mijn vriendinnen, de vader van mijn kindje vinden allemaal dat het leven verder gaat. Dat ik het meer los moet laten....
Terwijl voor mij door al de gebeurtenissen, het rouwen nu pas echt begint. Het verdriet komt er nu pas uit.
Ik stel me inderdaad te afhankelijk op en laat te lang over mijn grenzen heen gaan. En dat is ook precies waarom het op een gegeven moment niet meer werkte. Waarom ik ook zo boos werd. Ik wilde dat niet meer. Ik was mezelf teveel kwijt geraakt de laatste jaren. Daar kon ik niet meer mee overweg.
Ik besef maar al te goed dat ik eerst aan mezelf moet gaan werken. Niet meer weglopen voor al mijn verdriet en mijn problemen moet gaan oplossen om zo weer optimaal gelukkig te kunnen zijn. Daarom ga ik nu ook naar een psycholoog. Ik ben helemaal niet klaar voor een relatie.
Daarom zou ik ook met hem nu geen relatie willen.
Maar ik mis hem en zijn kids wel ontzettend in mijn leven.
Ik mis het samen slapen, het knuffelen, het vrijen, de verhalen van de kinderen. Maar de toestanden, die er rondom zijn ex zijn en zijn eigen neerslachtigheid en problemen mis ik totaal niet!!!
Ik heb heel veel boeken gelezen geschreven door psychologen maar ook door relatietherapeuten. En daar is me veel duidelijk door geworden. Hoe ik zelf in het leven sta, waar ik voor wegloop en waarom ik bepaalde dingen doe.
Ik ken mijn problemen en begrijp waarom ik altijd zo gedaan heb. Maar nu wil ik graag leren, dat ik niet meer in dezelfde gedragspatronen ga vallen.
zaterdag 19 juli 2008 om 21:15
Meisje toch, wat verschrikkelijk veel verdriet.
En wat erg dat je het gevoel hebt dat je hierin helemaal alleen staat en dat er maar weinig begrip is in je omgeving voor je pijn en het gemis.
Hoe gaan je ouders om met jouw verdriet? Waarschijnlijk zijn zij -buiten je ex-de dichtst betrokkenen bij dit alles. Ze zien dat hun dochter wegkwijnt van verdriet en ze rouwen zelf om het verlies van hun kleinkind. Kun je bij je ouders terecht met je verdriet?
-p.s. Heb je misschien begin vorig jaar (onder een andere nick, beginnend met een W) een topic geopend over het overlijden van je dochtertje ? Ik ben die forummer nooit vergeten en jouw verhaal deed me meteen terugdenken aan haar verhaal.-
En wat erg dat je het gevoel hebt dat je hierin helemaal alleen staat en dat er maar weinig begrip is in je omgeving voor je pijn en het gemis.
Hoe gaan je ouders om met jouw verdriet? Waarschijnlijk zijn zij -buiten je ex-de dichtst betrokkenen bij dit alles. Ze zien dat hun dochter wegkwijnt van verdriet en ze rouwen zelf om het verlies van hun kleinkind. Kun je bij je ouders terecht met je verdriet?
-p.s. Heb je misschien begin vorig jaar (onder een andere nick, beginnend met een W) een topic geopend over het overlijden van je dochtertje ? Ik ben die forummer nooit vergeten en jouw verhaal deed me meteen terugdenken aan haar verhaal.-
dinsdag 22 juli 2008 om 20:44
Zoals ik net al in een ander topic schreef:
ja dat was ik.... in eerste instantie wilde ik niet iedere keer die vraag krijgen als ik met mijn oude nickname eens op iets zou reageren.
Maar nu vind ik het toch wel heel erg fijn dat mensen het niet vergeten zijn en me nog steeds met woorden omarmen.
En ach ja, herkenbaar ben ik nu toch wel;)
ja dat was ik.... in eerste instantie wilde ik niet iedere keer die vraag krijgen als ik met mijn oude nickname eens op iets zou reageren.
Maar nu vind ik het toch wel heel erg fijn dat mensen het niet vergeten zijn en me nog steeds met woorden omarmen.
En ach ja, herkenbaar ben ik nu toch wel;)
dinsdag 22 juli 2008 om 21:18
Ik ga iets heel hards zeggen, en ik wil benadrukken dat ik dit niet zegt omdat ik je verdriet niet begrijp, of omdat ik het niet erg vind, dat vind ik wel en ik snap ook heel goed dat je daar passief van word... maar...
probeer een beetje uit de slachtofferrol te kruipen.
Echt, ik weet dat een kind verliezen het ergst is dat je kan overkomen. En ik weet dat je er nooit helemaal overheen zal komen en dat je rouwtijd nodig hebt. Maar tegelijkertijd kom je, in relatie tot je ex, en hoe je praat over alleen zijn, vooral dat laatste stukje van je eerste post, over als iemand die wat in de isolatie gaat omdat het leven zo zwaar is.
En dat ga ik niet tegenspreken, zo bedoel ik het niet, helaas is dat soms zo, maar dat verander je niet als je jezelf opsluit. Heb je dat even nodig, okee, maar kom er wel weer uit. Ik hoop dat je hier post ook om deze woorden te willen horen.
En alleen zijn is geen berg ellende. Je moet er wat van maken en er minder negatief tegen aan kijken. Ik krijg nl. de indruk dat je je ex alleen al mist omdat je door hem niet meer alleen zal zijn. Hij heeft je zo te lezen niet veel te bieden, hij is zelfs zo hulpbehoevend als wat, met zijn vluchtgedrag in jointjes en relaties. Zoek iemand die wat steviger in het leven staat en waar jij je aan kan optrekken.
probeer een beetje uit de slachtofferrol te kruipen.
Echt, ik weet dat een kind verliezen het ergst is dat je kan overkomen. En ik weet dat je er nooit helemaal overheen zal komen en dat je rouwtijd nodig hebt. Maar tegelijkertijd kom je, in relatie tot je ex, en hoe je praat over alleen zijn, vooral dat laatste stukje van je eerste post, over als iemand die wat in de isolatie gaat omdat het leven zo zwaar is.
En dat ga ik niet tegenspreken, zo bedoel ik het niet, helaas is dat soms zo, maar dat verander je niet als je jezelf opsluit. Heb je dat even nodig, okee, maar kom er wel weer uit. Ik hoop dat je hier post ook om deze woorden te willen horen.
En alleen zijn is geen berg ellende. Je moet er wat van maken en er minder negatief tegen aan kijken. Ik krijg nl. de indruk dat je je ex alleen al mist omdat je door hem niet meer alleen zal zijn. Hij heeft je zo te lezen niet veel te bieden, hij is zelfs zo hulpbehoevend als wat, met zijn vluchtgedrag in jointjes en relaties. Zoek iemand die wat steviger in het leven staat en waar jij je aan kan optrekken.
dinsdag 22 juli 2008 om 21:38
Ik had op de universiteit een docente die een doodgeboren kindje kreeg. Ik weet dat zij veel steun had aan een mailinglist van mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt. De titel was inderdaad ook iets met 'engelen'. En zij deed dat om dezelfde reden: omdat mensen dat laatste kindje verzwegen, bang om haar te kwetsen. Maar het was er wel geweest en voor haar en haar man toch deel van het gezin.
Een collega die hetzelfde meegemaakt had, schreef op het geboortekaartje van zijn jongste kind "voor het oog met z'n vieren, in ons hart met ons vijven".
Jouw dochtertje zal altijd bij je zijn, maar niet iedereen snapt dat. Jouw ex misschien ook niet (al zou je dat van hem juist verwachten) omdat hij immers de zwangerschap niet echt heeft meegemaakt. Hij heeft lang niet zo naar dit kindje toegeleefd als jij.
Een collega die hetzelfde meegemaakt had, schreef op het geboortekaartje van zijn jongste kind "voor het oog met z'n vieren, in ons hart met ons vijven".
Jouw dochtertje zal altijd bij je zijn, maar niet iedereen snapt dat. Jouw ex misschien ook niet (al zou je dat van hem juist verwachten) omdat hij immers de zwangerschap niet echt heeft meegemaakt. Hij heeft lang niet zo naar dit kindje toegeleefd als jij.
anoniem_67352 wijzigde dit bericht op 22-07-2008 22:16
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
dinsdag 22 juli 2008 om 21:47
Hoi,
Ook ik wil je even een hart onder de riem steken.
Door alle toestanden die je hebt meegemaakt, ben je nog helemaal niet aan je eigen verdriet toegekomen. En om weer gelukkig te kunnen worden, zul je dat eerst moeten verwerken. Neem daar de tijd voor. Er staat geen week voor, geen maand, geen jaar... je zult de tijd moeten nemen die JIJ nodig hebt.
Ik kan me voorstellen dat jij je nu erg alleen voelt. Ik weet niet hoelang je inmiddels al alleen woont, maar pas als je wat rust in je leven krijgt (en dan komt nu pas voor jou) kun je dingen gaan verwerken. En juist dan heb je, nog meer dan anders, behoefte aan een partner.
Ik denk echter ook dat alleen verder gaan de juiste oplossing is. In deze situatie konden jij en je ex elkaar gewoon niet steunen. Als ik je verhaal lees, dan trekken jullie elkaar eerder naar beneden, doordat jullie beiden zo'n flinke rugzak vol ellende in de relatie meenemen.
Het is nu inderdaad tijd voor jou, dat schrijf je zelf ook al. Soms moet je dingen zelf en alleen doen, juist om daarna sterker uit de situatie te kunnen komen. Je zit nu midden in een heel moeilijke tijd, en dan heb je niet zoveel aan boodschappen over later. Maar geloof mij, het leven gaat door. Als je door deze periode heen komt, dan zal ook jouw leven weer verder gaan. Het wordt nooit meer zoals vroeger, maar wel beter dan het nu is. En ondanks alle ellende, waarschijnlijk ook rijker, door alles wat je nu over het leven en over jezelf leert. Het verdriet wordt anders en zal inderdaad een plek krijgen. Andere dingen zullen weer belangrijker voor je worden. En langzaam aan zul je gaan voelen dat JIJ op eigen kracht je leven weer op de rit hebt gekregen. En op dat moment, dat weet ik zeker, komt het met je zelfvertrouwen ook vanzelf goed.
Sterkte!
Ook ik wil je even een hart onder de riem steken.
Door alle toestanden die je hebt meegemaakt, ben je nog helemaal niet aan je eigen verdriet toegekomen. En om weer gelukkig te kunnen worden, zul je dat eerst moeten verwerken. Neem daar de tijd voor. Er staat geen week voor, geen maand, geen jaar... je zult de tijd moeten nemen die JIJ nodig hebt.
Ik kan me voorstellen dat jij je nu erg alleen voelt. Ik weet niet hoelang je inmiddels al alleen woont, maar pas als je wat rust in je leven krijgt (en dan komt nu pas voor jou) kun je dingen gaan verwerken. En juist dan heb je, nog meer dan anders, behoefte aan een partner.
Ik denk echter ook dat alleen verder gaan de juiste oplossing is. In deze situatie konden jij en je ex elkaar gewoon niet steunen. Als ik je verhaal lees, dan trekken jullie elkaar eerder naar beneden, doordat jullie beiden zo'n flinke rugzak vol ellende in de relatie meenemen.
Het is nu inderdaad tijd voor jou, dat schrijf je zelf ook al. Soms moet je dingen zelf en alleen doen, juist om daarna sterker uit de situatie te kunnen komen. Je zit nu midden in een heel moeilijke tijd, en dan heb je niet zoveel aan boodschappen over later. Maar geloof mij, het leven gaat door. Als je door deze periode heen komt, dan zal ook jouw leven weer verder gaan. Het wordt nooit meer zoals vroeger, maar wel beter dan het nu is. En ondanks alle ellende, waarschijnlijk ook rijker, door alles wat je nu over het leven en over jezelf leert. Het verdriet wordt anders en zal inderdaad een plek krijgen. Andere dingen zullen weer belangrijker voor je worden. En langzaam aan zul je gaan voelen dat JIJ op eigen kracht je leven weer op de rit hebt gekregen. En op dat moment, dat weet ik zeker, komt het met je zelfvertrouwen ook vanzelf goed.
Sterkte!
woensdag 23 juli 2008 om 11:19
quote:bitterandsweet schreef op 22 juli 2008 @ 21:18:
Ik ga iets heel hards zeggen, en ik wil benadrukken dat ik dit niet zegt omdat ik je verdriet niet begrijp, of omdat ik het niet erg vind, dat vind ik wel en ik snap ook heel goed dat je daar passief van word... maar...
probeer een beetje uit de slachtofferrol te kruipen.
Echt, ik weet dat een kind verliezen het ergst is dat je kan overkomen. En ik weet dat je er nooit helemaal overheen zal komen en dat je rouwtijd nodig hebt. Maar tegelijkertijd kom je, in relatie tot je ex, en hoe je praat over alleen zijn, vooral dat laatste stukje van je eerste post, over als iemand die wat in de isolatie gaat omdat het leven zo zwaar is.
En dat ga ik niet tegenspreken, zo bedoel ik het niet, helaas is dat soms zo, maar dat verander je niet als je jezelf opsluit. Heb je dat even nodig, okee, maar kom er wel weer uit. Ik hoop dat je hier post ook om deze woorden te willen horen.
En alleen zijn is geen berg ellende. Je moet er wat van maken en er minder negatief tegen aan kijken. Ik krijg nl. de indruk dat je je ex alleen al mist omdat je door hem niet meer alleen zal zijn. Hij heeft je zo te lezen niet veel te bieden, hij is zelfs zo hulpbehoevend als wat, met zijn vluchtgedrag in jointjes en relaties. Zoek iemand die wat steviger in het leven staat en waar jij je aan kan optrekken.
Misschien kom ik over als slachtoffer maar zo voel ik mezelf niet. Ik heb inderdaad mijn mindere momenten en zie het dan even niet meer zitten... sinds de laatste 2 maanden, geef ik eindelijk pas toe aan mijn verdriet en dat komt er nu pas uit.
Dat heeft ervoor gezorgd, dat ik afgelopen tijd na een hele dag werken gewoon heel graag alleen wilde zijn. En eindelijk tijd voor mezelf wilde nemen. Het was makkelijker geweest om van alles te gaan doen met anderen maar dan had ik weer mijn verdriet en problemen genegeerd. Zoals ik al zolang gedaan heb.
De mensen die mij kennen vinden mij net zo'n sterk persoon omdat ik me zo door het leven heen sla.....
Het stuk rouwverwerking heb ik genegeerd omdat de problemen in hem en mijn leven zich bleven opstapelen.
Zoals mijn psycholoog al tegen mij zei:" De sterfte van een kindje is de nummer 1 reden waarom stellen uit mekaar gaan...vanwege het enorme verdriet dat ze niet met mekaar kunnen delen. Omdat we dit verdriet allemaal op een andere manier verwerken."
Ik vind het leven mooi maar soms wel zwaar ja als je zoveel ellende meemaakt. Op dit moment confronteer ik mezelf met mijn problemen en wil ze niet meer uit de weg gaan.
Maar wil ze een plaatsje kunnen geven met de hulp van deskundigen. En daarnaast vind ik het fijn om dingen van me af te kunnen schrijven en dat mensen me daarbij willen helpen.
Ik mis mijn ex vanwege het fijne warme vertrouwde veilige gevoel dat ik bij hem had. De intimiteiten die we samen deelden.... maar ook vanwege de verbondenheid met ons kindje.
Ik mis hem niet omdat ik nu alleen ben. Ik hoef niet alleen te zijn, dat is een keuze die ik nu zelf maak. Aandacht krijg ik meer dan genoeg maar daar zit ik nu nog helemaal niet op te wachten.
Ik ga iets heel hards zeggen, en ik wil benadrukken dat ik dit niet zegt omdat ik je verdriet niet begrijp, of omdat ik het niet erg vind, dat vind ik wel en ik snap ook heel goed dat je daar passief van word... maar...
probeer een beetje uit de slachtofferrol te kruipen.
Echt, ik weet dat een kind verliezen het ergst is dat je kan overkomen. En ik weet dat je er nooit helemaal overheen zal komen en dat je rouwtijd nodig hebt. Maar tegelijkertijd kom je, in relatie tot je ex, en hoe je praat over alleen zijn, vooral dat laatste stukje van je eerste post, over als iemand die wat in de isolatie gaat omdat het leven zo zwaar is.
En dat ga ik niet tegenspreken, zo bedoel ik het niet, helaas is dat soms zo, maar dat verander je niet als je jezelf opsluit. Heb je dat even nodig, okee, maar kom er wel weer uit. Ik hoop dat je hier post ook om deze woorden te willen horen.
En alleen zijn is geen berg ellende. Je moet er wat van maken en er minder negatief tegen aan kijken. Ik krijg nl. de indruk dat je je ex alleen al mist omdat je door hem niet meer alleen zal zijn. Hij heeft je zo te lezen niet veel te bieden, hij is zelfs zo hulpbehoevend als wat, met zijn vluchtgedrag in jointjes en relaties. Zoek iemand die wat steviger in het leven staat en waar jij je aan kan optrekken.
Misschien kom ik over als slachtoffer maar zo voel ik mezelf niet. Ik heb inderdaad mijn mindere momenten en zie het dan even niet meer zitten... sinds de laatste 2 maanden, geef ik eindelijk pas toe aan mijn verdriet en dat komt er nu pas uit.
Dat heeft ervoor gezorgd, dat ik afgelopen tijd na een hele dag werken gewoon heel graag alleen wilde zijn. En eindelijk tijd voor mezelf wilde nemen. Het was makkelijker geweest om van alles te gaan doen met anderen maar dan had ik weer mijn verdriet en problemen genegeerd. Zoals ik al zolang gedaan heb.
De mensen die mij kennen vinden mij net zo'n sterk persoon omdat ik me zo door het leven heen sla.....
Het stuk rouwverwerking heb ik genegeerd omdat de problemen in hem en mijn leven zich bleven opstapelen.
Zoals mijn psycholoog al tegen mij zei:" De sterfte van een kindje is de nummer 1 reden waarom stellen uit mekaar gaan...vanwege het enorme verdriet dat ze niet met mekaar kunnen delen. Omdat we dit verdriet allemaal op een andere manier verwerken."
Ik vind het leven mooi maar soms wel zwaar ja als je zoveel ellende meemaakt. Op dit moment confronteer ik mezelf met mijn problemen en wil ze niet meer uit de weg gaan.
Maar wil ze een plaatsje kunnen geven met de hulp van deskundigen. En daarnaast vind ik het fijn om dingen van me af te kunnen schrijven en dat mensen me daarbij willen helpen.
Ik mis mijn ex vanwege het fijne warme vertrouwde veilige gevoel dat ik bij hem had. De intimiteiten die we samen deelden.... maar ook vanwege de verbondenheid met ons kindje.
Ik mis hem niet omdat ik nu alleen ben. Ik hoef niet alleen te zijn, dat is een keuze die ik nu zelf maak. Aandacht krijg ik meer dan genoeg maar daar zit ik nu nog helemaal niet op te wachten.
woensdag 23 juli 2008 om 11:25
woensdag 23 juli 2008 om 17:07
quote:flowerly7 schreef op 22 juli 2008 @ 20:44:
Zoals ik net al in een ander topic schreef:
ja dat was ik.... in eerste instantie wilde ik niet iedere keer die vraag krijgen als ik met mijn oude nickname eens op iets zou reageren.
Maar nu vind ik het toch wel heel erg fijn dat mensen het niet vergeten zijn en me nog steeds met woorden omarmen.
En ach ja, herkenbaar ben ik nu toch wel;)Flowerly, jij en je prachtige dochter zijn zeker niet vergeten. Ook ik moet nog vaak aan jullie denken. Ik vind het triest te lezen dat het leven je zo tegen zit en ik hoop dat je - als de tijd daar is - weer een maatje zult vinden. Iemand met wie je aan een toekomst kunt werken en iemand aan wie je dag in dag uit kunt vertellen hoe mooi je dochter is en hoe bijzonder. En hoe jouw kleine meisje van jou voor altijd een moeder heeft gemaakt.
Zoals ik net al in een ander topic schreef:
ja dat was ik.... in eerste instantie wilde ik niet iedere keer die vraag krijgen als ik met mijn oude nickname eens op iets zou reageren.
Maar nu vind ik het toch wel heel erg fijn dat mensen het niet vergeten zijn en me nog steeds met woorden omarmen.
En ach ja, herkenbaar ben ik nu toch wel;)Flowerly, jij en je prachtige dochter zijn zeker niet vergeten. Ook ik moet nog vaak aan jullie denken. Ik vind het triest te lezen dat het leven je zo tegen zit en ik hoop dat je - als de tijd daar is - weer een maatje zult vinden. Iemand met wie je aan een toekomst kunt werken en iemand aan wie je dag in dag uit kunt vertellen hoe mooi je dochter is en hoe bijzonder. En hoe jouw kleine meisje van jou voor altijd een moeder heeft gemaakt.
vrijdag 25 juli 2008 om 18:47
Flowerly ik wil je even een hele dikke knuffel geven, in het weekend ben ik niet vaak online.
Ik denk dat je altijd "iets" zou hebben met je ex, hij is de enig link die je nog heb naar je dochtertje,..Maar je moet het niet zien als de ENIGE link, je heb je zelf ook nog en dat is de grootste link naar je dochtertje.,..... je moet heel veel tijd voor je zelf nemen en goed aan je zelf denken en wat JIJ nodig heb. Je lieve engeltje zou het echt niet gewild hebben dat je nu zo diep ongelukkig bent, ik weet zeker dat ze super trots op haar mama is om te zien hoe je je hier door heen slaat. Zelf denk ik (na alles gelezen te hebben) dat je ex niet zo gauw zou verranderen zeker als zijn ex vrouw zo labiel is, hij heeft gewoon "too much on his plate",..en daar door schiet de aandacht er voor jou door heen,.... en jij verdiend iemand die jou aandacht geeft.....
Je bent een prachtige vrouw en mama en voor al heel sterk,..hou dat ingedachte....... ik dnek dat je je engeltje ook heel blij maakt als je schoonschip maakt en stapje bij stapje je leventje weer op de rails probeert te krijgen, en onthou met elke stap is ze heel dicht bij jou...... want de realtie waas je in zat was een draai kolk met een weg naar beneden.
Probeer steun te zoeken bij familie en vrienden,...zelf online forums en zoek lot genoten. Heel veel sterkte lieve FLowery,.... je weet mij te vinden....
Ik denk dat je altijd "iets" zou hebben met je ex, hij is de enig link die je nog heb naar je dochtertje,..Maar je moet het niet zien als de ENIGE link, je heb je zelf ook nog en dat is de grootste link naar je dochtertje.,..... je moet heel veel tijd voor je zelf nemen en goed aan je zelf denken en wat JIJ nodig heb. Je lieve engeltje zou het echt niet gewild hebben dat je nu zo diep ongelukkig bent, ik weet zeker dat ze super trots op haar mama is om te zien hoe je je hier door heen slaat. Zelf denk ik (na alles gelezen te hebben) dat je ex niet zo gauw zou verranderen zeker als zijn ex vrouw zo labiel is, hij heeft gewoon "too much on his plate",..en daar door schiet de aandacht er voor jou door heen,.... en jij verdiend iemand die jou aandacht geeft.....
Je bent een prachtige vrouw en mama en voor al heel sterk,..hou dat ingedachte....... ik dnek dat je je engeltje ook heel blij maakt als je schoonschip maakt en stapje bij stapje je leventje weer op de rails probeert te krijgen, en onthou met elke stap is ze heel dicht bij jou...... want de realtie waas je in zat was een draai kolk met een weg naar beneden.
Probeer steun te zoeken bij familie en vrienden,...zelf online forums en zoek lot genoten. Heel veel sterkte lieve FLowery,.... je weet mij te vinden....
