Relaties
alle pijlers
Vriendin zegt vriendschap op; nog energie in steken?
donderdag 24 juli 2008 om 11:18
Een vriendin van mij die ik al behoorlijk lange tijd ken, heeft vorige week per mail onze vriendschap 'opgezegd'.
Ze zit al tijden niet lekker in haar vel door enerzijds een problematische jeugd, daarnaast is ze gescheiden en draagt ze grotendeels alleen de zorg voor haar zoontje die een behoorlijk heftige autistische stoornis heeft.
Met dat jochie heeft ze al heel wat afgezien en hij heeft zelfs een tijdje in een jeugd-psychiatrische inrichting gezeten, omdat hij zulk afwijkend gedrag vertoonde dat hij thuis niet meer te handhaven was.
Ik heb altijd grote bewondering gehad voor hoe ze met (de problemen van) haar zoon omgaat en dat weet ze ook.
Een paar maanden geleden was er weer van alles en nog wat gaande, maar ze deed daar heel kort over en ik had dan ook de indruk dat ze er verder niet over wilde praten.
Op dat moment heb ik niet doorgevraagd, omdat dat gevoelsmatig niet goed zou zijn.
Maar goed, nu krijg ik een berg verwijten over me heen en krijg ik sterk het gevoel van 'de hond en de stok'. Allerlei dingen van jaren terug worden me nu verweten. En dan heb ik het echt over kleine dingen als "toen en toen reageerde je ook niet zo leuk".
Ja, dat zou best kunnen, ik had toen genoeg op mijn eigen bordje liggen met ernstig zieke familieleden en een baan die ik van het ene op het andere moment kwijt was. Ik zat toen ook af en toe letterlijk 'vol'.
Ik zal dan ook helemaal niet ontkennen dat er wel eens dingen zijn voorgevallen die misschien wat minder attent in haar richting waren; maar aan de andere kant kan ik zelf ook wel voorbeelden omhoog halen waarbij dat andersom ook geldt.
En ik vind dat juist in een goede vriendschap dat soort dingen bespreekbaar moeten zijn en dat je ook begrip mag verwachten.
Nu is ze al een tijdje bij een nieuwe therapeut (inmiddels de zoveelste in de afgelopen jaren) en blijkbaar heeft ze nu het inzicht gekregen dat iedereen die haar wel eens teleurgesteld heeft, niet bij haar past.
Ze is dan ook heel stellig in het feit dat we elkaar niets meer te vertellen hebben en dan het zinloos is de vriendschap voort te zetten.
Kijk ik begrijp heel goed dat als een van twee niet meer wil, de ander niet zo heel veel andere keus heeft dan zich erbij neer te leggen. De liefde moet immers van 2 kanten komen.
Maar haar kennende denk ik eerder dat ze zich nu helemaal op deze therapie / therapeut heeft gestort en dat dit nu helemaal DE WAARHEID is.
Zoals gezegd heeft ze de afgelopen jaren al heel wat therapeuten en therapiën versleten en was ze er op dat moment altijd van overtuigd dat deze nieuwe therapie de oplossing voor haar problemen was. Steeds opnieuw bleek dat niet zo te zijn, waarop ze weer vol goede moed aan het volgende begon.
Ik ben bang dat ook dit weer dezelfde kant opgaat en dat ze over een tijdje weer andere inzichten krijgt.
Kortom: wat nu te doen? Maar laten gaan, maar wel subtiel laten weten dat als ze zich mocht bedenken ze altijd welkom is of er toch meer energie in steken?
Ze zit al tijden niet lekker in haar vel door enerzijds een problematische jeugd, daarnaast is ze gescheiden en draagt ze grotendeels alleen de zorg voor haar zoontje die een behoorlijk heftige autistische stoornis heeft.
Met dat jochie heeft ze al heel wat afgezien en hij heeft zelfs een tijdje in een jeugd-psychiatrische inrichting gezeten, omdat hij zulk afwijkend gedrag vertoonde dat hij thuis niet meer te handhaven was.
Ik heb altijd grote bewondering gehad voor hoe ze met (de problemen van) haar zoon omgaat en dat weet ze ook.
Een paar maanden geleden was er weer van alles en nog wat gaande, maar ze deed daar heel kort over en ik had dan ook de indruk dat ze er verder niet over wilde praten.
Op dat moment heb ik niet doorgevraagd, omdat dat gevoelsmatig niet goed zou zijn.
Maar goed, nu krijg ik een berg verwijten over me heen en krijg ik sterk het gevoel van 'de hond en de stok'. Allerlei dingen van jaren terug worden me nu verweten. En dan heb ik het echt over kleine dingen als "toen en toen reageerde je ook niet zo leuk".
Ja, dat zou best kunnen, ik had toen genoeg op mijn eigen bordje liggen met ernstig zieke familieleden en een baan die ik van het ene op het andere moment kwijt was. Ik zat toen ook af en toe letterlijk 'vol'.
Ik zal dan ook helemaal niet ontkennen dat er wel eens dingen zijn voorgevallen die misschien wat minder attent in haar richting waren; maar aan de andere kant kan ik zelf ook wel voorbeelden omhoog halen waarbij dat andersom ook geldt.
En ik vind dat juist in een goede vriendschap dat soort dingen bespreekbaar moeten zijn en dat je ook begrip mag verwachten.
Nu is ze al een tijdje bij een nieuwe therapeut (inmiddels de zoveelste in de afgelopen jaren) en blijkbaar heeft ze nu het inzicht gekregen dat iedereen die haar wel eens teleurgesteld heeft, niet bij haar past.
Ze is dan ook heel stellig in het feit dat we elkaar niets meer te vertellen hebben en dan het zinloos is de vriendschap voort te zetten.
Kijk ik begrijp heel goed dat als een van twee niet meer wil, de ander niet zo heel veel andere keus heeft dan zich erbij neer te leggen. De liefde moet immers van 2 kanten komen.
Maar haar kennende denk ik eerder dat ze zich nu helemaal op deze therapie / therapeut heeft gestort en dat dit nu helemaal DE WAARHEID is.
Zoals gezegd heeft ze de afgelopen jaren al heel wat therapeuten en therapiën versleten en was ze er op dat moment altijd van overtuigd dat deze nieuwe therapie de oplossing voor haar problemen was. Steeds opnieuw bleek dat niet zo te zijn, waarop ze weer vol goede moed aan het volgende begon.
Ik ben bang dat ook dit weer dezelfde kant opgaat en dat ze over een tijdje weer andere inzichten krijgt.
Kortom: wat nu te doen? Maar laten gaan, maar wel subtiel laten weten dat als ze zich mocht bedenken ze altijd welkom is of er toch meer energie in steken?
donderdag 24 juli 2008 om 11:24
Moeilijk! Als je haar liever niet kwijt wilt, zou ik kort en feitelijk reageren langs de lijnen die je zelf aangeeft: hoe de situaties die zij noemt voor jou waren (niet te veel uitweiden). Dat je het jammer vindt dat ze het anders beleefd heeft. Dat je je kan voorstellen dat ze zich over langere of kortere tijd bedenkt en dat de deur dan altijd voor haar openstaat en dat het wat jou betreft dan meteen zand erover is. Dit dus om de drempel laag te houden het weer goed te maken als ze weer een andere therapeut heeft ofzo. Succes!
donderdag 24 juli 2008 om 11:28
Ik zou haar terugmailen/bellen en zeggen dat je het betreurt dat zij het gevoel heeft dat jij haar tekort gedaan hebt. Dat dat nooit je intentie is geweest en dat in jouw ogen die dingen ook bespreekbaar zouden moeten zijn. En daarbij zou ik ook opmerken dat jij ook je perioden hebt gehad dat het je allemaal even wat zwaarder viel. Dat zij, met alle begrip voor de situatie, niet de enige is die het soms moeilijk heeft.
En ik zou haar alle succes wensen met haar therapie en zeggen dat als ze zich ooit bedenkt dat je hoopt dat ze alsnog contact met je opneemt omdat jij namelijk niet het type bent om een jarenlange vriendschap zo makkelijk en per mail over boord te gooien.
Verder zou ik er geen woorden meer aan vuil maken.
En ik zou haar alle succes wensen met haar therapie en zeggen dat als ze zich ooit bedenkt dat je hoopt dat ze alsnog contact met je opneemt omdat jij namelijk niet het type bent om een jarenlange vriendschap zo makkelijk en per mail over boord te gooien.
Verder zou ik er geen woorden meer aan vuil maken.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
donderdag 24 juli 2008 om 11:31
Hoi Pauline65,
Eerste wat mij te binnen schiet bij het lezen van je verhaal is de vraag waar JIJ eigenlijk behoefte aan hebt. Ik heb het gevoel dat je nu vanuit de emoties van je vriendin redeneert.
Als je vriendin over een tijdje misschien beter in haar vel zit, zou jij nog een mogelijkheid zien/behoefte voelen om de vriendachap op et pakken, en op welke eventuele voorwaarden.
Eerste wat mij te binnen schiet bij het lezen van je verhaal is de vraag waar JIJ eigenlijk behoefte aan hebt. Ik heb het gevoel dat je nu vanuit de emoties van je vriendin redeneert.
Als je vriendin over een tijdje misschien beter in haar vel zit, zou jij nog een mogelijkheid zien/behoefte voelen om de vriendachap op et pakken, en op welke eventuele voorwaarden.
Computer says nooooo
donderdag 24 juli 2008 om 11:57
Hoi hoi,
Ik zou wel nog van me laten horen, maar het niet alleen maar over haar hebben en jezelf verdedigen.
Ik zou aangeven, dat je het jammer vindt dat zij dit besloten heeft en je niets anders kunt dan je hier bij neerleggen. Kort aangeven, dat het nooit de bedoeling is geweest haar te kwetsen en je naar jouw idee je best hebt gedaan.
Maar ik zou ook zeker benoemen, dat, ondanks háár problemen, jíj ook een plaats hebt in een/de vriendschap. Jij leeft niet om haar te steunen bij problemen, jij leeft voor jezelf en jij hebt ook een mindere periode gehad. Een echt vriendin ziet kans zich ook in jou te interesseren, ondanks haar ellende.
Sluit af met aan te geven, dat je je niet kunt verdedigen voor iets dat jaren geleden is gebeurd en dat ze van harte welkom is op het moment dat ze eventueel van gedachten verandert.
Succes, ook een vriendin verliezen sucks!
Ik zou wel nog van me laten horen, maar het niet alleen maar over haar hebben en jezelf verdedigen.
Ik zou aangeven, dat je het jammer vindt dat zij dit besloten heeft en je niets anders kunt dan je hier bij neerleggen. Kort aangeven, dat het nooit de bedoeling is geweest haar te kwetsen en je naar jouw idee je best hebt gedaan.
Maar ik zou ook zeker benoemen, dat, ondanks háár problemen, jíj ook een plaats hebt in een/de vriendschap. Jij leeft niet om haar te steunen bij problemen, jij leeft voor jezelf en jij hebt ook een mindere periode gehad. Een echt vriendin ziet kans zich ook in jou te interesseren, ondanks haar ellende.
Sluit af met aan te geven, dat je je niet kunt verdedigen voor iets dat jaren geleden is gebeurd en dat ze van harte welkom is op het moment dat ze eventueel van gedachten verandert.
Succes, ook een vriendin verliezen sucks!
donderdag 24 juli 2008 om 12:19
Stoppen met energie er in steken. Elkaar steunen in moeilijke perioden moet wederzijds zijn. Zo ik begrijp was zij er niet voor jou toen jij een rotperiode had maar verwijt zij jou nu dat jij niet voor haar klaar staat.
Laat 't gewoon afkoelen en laat eventueel de deur nog voor haar open zonder dat jij er zelf nog veel energie in gaat steken. Of het ooit nog terug een hechte vriendschap wordt zou ik persoonlijk betwijfelen, maar misschien kan 't ooit nog leuk genoeg worden voor 'n keer 'n terrasje.
Laat 't gewoon afkoelen en laat eventueel de deur nog voor haar open zonder dat jij er zelf nog veel energie in gaat steken. Of het ooit nog terug een hechte vriendschap wordt zou ik persoonlijk betwijfelen, maar misschien kan 't ooit nog leuk genoeg worden voor 'n keer 'n terrasje.
donderdag 24 juli 2008 om 12:29
Als je zelf nog behoefte hebt aan haar vriendschap, zou ik haar laten weten dat je er voor haar bent als ze de vriendschap weer wil oppakken. Er zijn al goede tips gegeven voor wat je haar zou kunnen zeggen. Ze is misschien in die therapie bezig voor zichzelf de balans van een aantal zaken op te maken, grenzen aan te leren geven enz. Soms komt daar een tijdelijke overassertiviteit bij kijken. Die kan inderdaad overwaaien en misschien kan ze daarna jouw vriendschap wel veel beter waarderen. Maar het is natuurlijk ook de vraag of jij de hare dan nog waardeert.
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 12:38
@Summer73; je vraag waar ik nou eigenlijk behoefte aan heb, was zeer treffend!! Ik ben namelijk opgevoed met 'klaarstaan voor anderen en jezelf wegcijferen'.
Een paar jaar geleden ben ik eigenlijk voor het eerst echt voor mezelf opgekomen (bij deze vriendin) toen ze een voor mij heel belangrijke afspraak die al maanden stond, vlak vantevoren af wilde bellen. Ik heb toen heel duidelijk aangegeven erg teleurgesteld te zijn en het jammer te vinden. Maar dat uiteraard de keus aan haar was.
Ze trok toen haar afzegging in en is meegeweest.
Maar nu krijg ik het verwijt dat ik toen alleen aan mezelf dacht en er helemaal niet bij stilstond wat het voor haar betekende.
Jullie hebben dus helemaal gelijk als jullie zeggen dat ze wel heel erg uit zichzelf redeneert en niet eens probeert mijn kant van het verhaal te zien.
Overigens is het niet zo dat ze mij nooit gesteund heeft als het nodig was!!
Ik ga haar maar een brief of mail schrijven, daarbij maar proberen me niet te veel te verdedigen, alhoewel ik haar verwijten wel erg onrechtvaardig vind.
Maar dan denk ik gelijk " ze heeft het ook moeilijk".
Ik realiseer me nu wel dat ik excuses zoek voor haar gedrag en het op die manier al gedeeltelijk 'goed praat'!!
Een (h)echte vriendschap zal het inderdaad waarschijnlijk nooit meer worden. Dat doet inderdaad pijn, zeker omdat ik haar al zo lang ken. Daarnaast zijn vriendinnen voor mij ook niet dik gezaaid (scheiden en verhuizen doet wat dat betreft 'wonderen').
Een paar jaar geleden ben ik eigenlijk voor het eerst echt voor mezelf opgekomen (bij deze vriendin) toen ze een voor mij heel belangrijke afspraak die al maanden stond, vlak vantevoren af wilde bellen. Ik heb toen heel duidelijk aangegeven erg teleurgesteld te zijn en het jammer te vinden. Maar dat uiteraard de keus aan haar was.
Ze trok toen haar afzegging in en is meegeweest.
Maar nu krijg ik het verwijt dat ik toen alleen aan mezelf dacht en er helemaal niet bij stilstond wat het voor haar betekende.
Jullie hebben dus helemaal gelijk als jullie zeggen dat ze wel heel erg uit zichzelf redeneert en niet eens probeert mijn kant van het verhaal te zien.
Overigens is het niet zo dat ze mij nooit gesteund heeft als het nodig was!!
Ik ga haar maar een brief of mail schrijven, daarbij maar proberen me niet te veel te verdedigen, alhoewel ik haar verwijten wel erg onrechtvaardig vind.
Maar dan denk ik gelijk " ze heeft het ook moeilijk".
Ik realiseer me nu wel dat ik excuses zoek voor haar gedrag en het op die manier al gedeeltelijk 'goed praat'!!
Een (h)echte vriendschap zal het inderdaad waarschijnlijk nooit meer worden. Dat doet inderdaad pijn, zeker omdat ik haar al zo lang ken. Daarnaast zijn vriendinnen voor mij ook niet dik gezaaid (scheiden en verhuizen doet wat dat betreft 'wonderen').
donderdag 24 juli 2008 om 12:43
@Dubiootje, ik was aan het typen toen jij je reactie postte. Je hebt helemaal gelijk. Ik zal de komende tijd eens goed nadenken of IK nog wel behoefte heb aan vriendschap met haar. Toch maar eens proberen wat pro-actiever ipv re-actief te worden.
En zoals al eerder geschreven, ik denk inderdaad dat haar huidige therapie / therapeut er veel mee te maken heeft.
Nu schiet ook weer de gevleugelde uitspraak van een helaas veel te vroeg overleden collega me te binnen"er is meestal wel een reden, het is alleen zelden een excuus"!!
En zoals al eerder geschreven, ik denk inderdaad dat haar huidige therapie / therapeut er veel mee te maken heeft.
Nu schiet ook weer de gevleugelde uitspraak van een helaas veel te vroeg overleden collega me te binnen"er is meestal wel een reden, het is alleen zelden een excuus"!!
donderdag 24 juli 2008 om 15:13
Ik krijg een beetje de indruk dat deze vriendin met haar problemen juist veel aan jou gehad heeft, maar toen je even wat meer voor jezelf opkwam, jou minder ging waarderen.
Je zegt dat zij jou ook wel heeft gesteund. Ik vraag me af hoe veel als ik dit zo lees en inschat. Ze lijkt me een beetje een "zuiger". Veel beroep op een ander doen, de aandacht gaat door haar problemen veel uit naar haar en als iemand haar niet wil helpen is ze teleurgesteld en wordt diegene dus nu afgeschreven.
Ik zou niet voor haar gaan bedenken dat dit een tijdelijke opwelling, ingegeven door haar therapie, is. Misschien is dat neit zo, maar als het zo is, laat haar daar lekker zelf achterkomen.
Dat hoef jij niet recht te zetten met vooruit te denken voor haar.
Ik heb zo'n idee dat je niet veel aan haar mist.
Ik zou me niet gaan verdedigen, alleen reageren met dat je haar keus respecteert. Laat haar zelf maar moeite doen om weer terug te komen als ze dat wil. En ja, bekijk dan inderdaad of jij dat nog wil, neem deze vriendschap eens onder de loep, of dit een beetje gelijkwaardig geven en nemen was... Mooi tijdstip er voor.
Je zegt dat zij jou ook wel heeft gesteund. Ik vraag me af hoe veel als ik dit zo lees en inschat. Ze lijkt me een beetje een "zuiger". Veel beroep op een ander doen, de aandacht gaat door haar problemen veel uit naar haar en als iemand haar niet wil helpen is ze teleurgesteld en wordt diegene dus nu afgeschreven.
Ik zou niet voor haar gaan bedenken dat dit een tijdelijke opwelling, ingegeven door haar therapie, is. Misschien is dat neit zo, maar als het zo is, laat haar daar lekker zelf achterkomen.
Dat hoef jij niet recht te zetten met vooruit te denken voor haar.
Ik heb zo'n idee dat je niet veel aan haar mist.
Ik zou me niet gaan verdedigen, alleen reageren met dat je haar keus respecteert. Laat haar zelf maar moeite doen om weer terug te komen als ze dat wil. En ja, bekijk dan inderdaad of jij dat nog wil, neem deze vriendschap eens onder de loep, of dit een beetje gelijkwaardig geven en nemen was... Mooi tijdstip er voor.
donderdag 24 juli 2008 om 15:20
Het is jammer dat het zo moet gaan, maar soms is het niet anders. Wat is een "vriendschap" nog waard als deze eigenlijk tussen haakjes staat?
Ik stelde die vraag omdat ik je situatie wel een beetje herken, althans niet met een vriendin, maar met mijn moeder. Zoals de postster hierboven ook beschrijft: veel nemen, weinig geven. Uiteindelijk breekt dat op. En in een goede (vriendschaps-)relatie is het niet nodig voor een ander te denken of op je tenen te lopen.
Ik stelde die vraag omdat ik je situatie wel een beetje herken, althans niet met een vriendin, maar met mijn moeder. Zoals de postster hierboven ook beschrijft: veel nemen, weinig geven. Uiteindelijk breekt dat op. En in een goede (vriendschaps-)relatie is het niet nodig voor een ander te denken of op je tenen te lopen.
Computer says nooooo
donderdag 24 juli 2008 om 22:08
Ow, herkenning!
Alleen is het bij mij andersom gegaan. Ik had een vriendin net als die van jou, altijd moeilijkheden en problemen, en altijd stond ik voor haar klaar, ook al had ik het zelf ook niet makkelijk. In de periode dat ik het met mij slecht ging was ze er wel voor me, maar op haar voorwaarden. We konden wel praten, maar dan bij haar thuis, zulke dingen. Ik ben in therapie gegaan en besefte daar dus idd dat de vriendschap niet evenwijdig was, zij verwachte wel dat ik voor haar klaar stond, maar als ikandersom haar hulp nodig had kon dat maar beperkt. Ik ben door die therapie veranderd, ben meer voor mezelf opgekomen, en vriendin snapte dat niet. Vond me kil en bot, omdat ik het nu niet altijd met haar eens was. Ook ik heb dus na lang wikken en wegen de vriendschap beeindigd, ik geloofde er niet meer in, en heb nog geen tel spijt gehad.
Eigenlijk beetje jou verhaal dus, mijn vriendin was net als die van jou, alleen ben ik degene geweest die een einde aan de vriendschap heeft gemaakt.
Ik zou haar een mailtje sturen met daarin dat je het betreurt dat het zo gegaan is, dat je met veel genoegen op jullie vriendschap terugkijkt en dat je deur altijd voor haar openstaat. Op deze manier valt jou later niks te verwijten (alhoewel dat nu natuurlijk ook niet het geval is!)
Alleen is het bij mij andersom gegaan. Ik had een vriendin net als die van jou, altijd moeilijkheden en problemen, en altijd stond ik voor haar klaar, ook al had ik het zelf ook niet makkelijk. In de periode dat ik het met mij slecht ging was ze er wel voor me, maar op haar voorwaarden. We konden wel praten, maar dan bij haar thuis, zulke dingen. Ik ben in therapie gegaan en besefte daar dus idd dat de vriendschap niet evenwijdig was, zij verwachte wel dat ik voor haar klaar stond, maar als ikandersom haar hulp nodig had kon dat maar beperkt. Ik ben door die therapie veranderd, ben meer voor mezelf opgekomen, en vriendin snapte dat niet. Vond me kil en bot, omdat ik het nu niet altijd met haar eens was. Ook ik heb dus na lang wikken en wegen de vriendschap beeindigd, ik geloofde er niet meer in, en heb nog geen tel spijt gehad.
Eigenlijk beetje jou verhaal dus, mijn vriendin was net als die van jou, alleen ben ik degene geweest die een einde aan de vriendschap heeft gemaakt.
Ik zou haar een mailtje sturen met daarin dat je het betreurt dat het zo gegaan is, dat je met veel genoegen op jullie vriendschap terugkijkt en dat je deur altijd voor haar openstaat. Op deze manier valt jou later niks te verwijten (alhoewel dat nu natuurlijk ook niet het geval is!)
donderdag 24 juli 2008 om 23:30
Ik heb nog niet zo lang geleden onder deze pijler ook een topic geopend (vriendin in silent modus). Vriendin ken ik 30 jaar, zou op mijn afstudeerfeestje komen, kwam niet en sindsdien lijkt ze als het gaat om contact met mij, van de aardbodem verdwenen. Ook ik heb een situatie gehad dat ik een weekend gepland had en zij ineens eigenlijk niet wilde, ik toch aanhield omdat ik teleurgesteld was en zij alsnog kwam. Ook hier afgevraagd of ik wellicht teveel had aangedrongen.
We zijn een maand verder en ik denk dat er iets is waar ze niet over kan of wil praten, hetzij ten aanzien van mij, of wat anders, maar daar kan ik dus niets mee. Ik ga binnenkort op vakantie e stuur een laatste poging kaart vanaf mijn adres, en anders is het over en uit. Hoezeer ik het ook verdrietig vind. En dat meen ik echt, het doet heel veel pijn. Maar een vriendschap, zeker van 30 jaar, moet tegen een stootje kunnen, moet tegen elkaar iets kunnen zeggen kunnen, en niets laten horen, zelfs niet als ik daar meerdere malen om vraag, nee, dan houdt het op. Ik heb gelukkig een heleboel vrienden, in wie ik dan liever energie steek....
Maar klote blijft 't wel.
We zijn een maand verder en ik denk dat er iets is waar ze niet over kan of wil praten, hetzij ten aanzien van mij, of wat anders, maar daar kan ik dus niets mee. Ik ga binnenkort op vakantie e stuur een laatste poging kaart vanaf mijn adres, en anders is het over en uit. Hoezeer ik het ook verdrietig vind. En dat meen ik echt, het doet heel veel pijn. Maar een vriendschap, zeker van 30 jaar, moet tegen een stootje kunnen, moet tegen elkaar iets kunnen zeggen kunnen, en niets laten horen, zelfs niet als ik daar meerdere malen om vraag, nee, dan houdt het op. Ik heb gelukkig een heleboel vrienden, in wie ik dan liever energie steek....
Maar klote blijft 't wel.
vrijdag 25 juli 2008 om 16:58
Inmiddels een concept gemaakt. Dat laat ik dit weekend nog even bezinken voor ik het verstuur.
Ik heb besloten me op 1 punt wel te 'verdedigen', omdat ik het wel belangrijk vind dat ze weet dat ze dat wel heel erg eenzijdig bekijkt.
Verder er in gezet dat ik hoop dat ze zich snel weer beter voelt en dat ik de deur op een kier laat openstaan, maar dat zij degene is die op die deur zal moeten kloppen.
Inderdaad: het is klote!!
Ik heb besloten me op 1 punt wel te 'verdedigen', omdat ik het wel belangrijk vind dat ze weet dat ze dat wel heel erg eenzijdig bekijkt.
Verder er in gezet dat ik hoop dat ze zich snel weer beter voelt en dat ik de deur op een kier laat openstaan, maar dat zij degene is die op die deur zal moeten kloppen.
Inderdaad: het is klote!!
