Relaties
alle pijlers
Hoe ga je om met iemand die Asperger heeft?
woensdag 30 juli 2008 om 18:33
Hoi allemaal,
Ik vermoed dat mijn vader het syndroom van Asperger heeft. Hij heeft het nooit laten onderzoeken, maar hij vermoed zelf ook dat hij "een beetje autistisch" is.
Nu vind ik het af en toe zo moeilijk om met hem om te gaan. Hij doet echt geen vlieg kwaad (hoewel ik vroeger weleens bang werd van zijn driftbuien), maar hij toont nooit interesse in mijn leven. Hij vertelt hele verhalen tot in detail over zichzelf, maar vraagt nooit naar mij. Als ik hem zelf iets vertel, gaat hij er eigenlijk nooit op in en begint weer over iets anders.
Na een bezoek of telefoongesprek ben ik vaak zo teleurgesteld, terwijl ik ook wel weet dat hij er niets aan kan doen. Maar het is zo'n eenrichtingsverkeer.
Vaak spreek ik hem er op aan, dat hij ook weleens een vraag kan stellen over wat ik vertel. Of ik vraag waar het verband zit tussen zijn verhaal en wat ik vertelde. Gelijk daarna voel ik me alweer een bitch........
Ik vind het zo moeilijk om gewoon te denken; "hij kan er niets aan doen". Een hele dag of een heel gesprek alleen maar luisteren zonder dat ik zelf ook maar iets kon delen frustreert me.
Zijn er mensen die ook een familielid hebben met Asperger of autisme? Hoe gaan jullie met je eigen frustratie om?
Ik vermoed dat mijn vader het syndroom van Asperger heeft. Hij heeft het nooit laten onderzoeken, maar hij vermoed zelf ook dat hij "een beetje autistisch" is.
Nu vind ik het af en toe zo moeilijk om met hem om te gaan. Hij doet echt geen vlieg kwaad (hoewel ik vroeger weleens bang werd van zijn driftbuien), maar hij toont nooit interesse in mijn leven. Hij vertelt hele verhalen tot in detail over zichzelf, maar vraagt nooit naar mij. Als ik hem zelf iets vertel, gaat hij er eigenlijk nooit op in en begint weer over iets anders.
Na een bezoek of telefoongesprek ben ik vaak zo teleurgesteld, terwijl ik ook wel weet dat hij er niets aan kan doen. Maar het is zo'n eenrichtingsverkeer.
Vaak spreek ik hem er op aan, dat hij ook weleens een vraag kan stellen over wat ik vertel. Of ik vraag waar het verband zit tussen zijn verhaal en wat ik vertelde. Gelijk daarna voel ik me alweer een bitch........
Ik vind het zo moeilijk om gewoon te denken; "hij kan er niets aan doen". Een hele dag of een heel gesprek alleen maar luisteren zonder dat ik zelf ook maar iets kon delen frustreert me.
Zijn er mensen die ook een familielid hebben met Asperger of autisme? Hoe gaan jullie met je eigen frustratie om?
woensdag 30 juli 2008 om 18:41
Mijn vriend heeft autisme, maar ik heb weinig frustraties.
Ik vertel gewoon de dingen die ik wil vertellen. Hij is nl wel geinteresseerd als ik het vertel, maar denkt er gewoon niet aan om het te vragen. En sommige onderwerpen zullen hem wat minder interesseren en hij zal niet altijd reageren zoals ik zou willen, maar hij luistert wel.
Ik vertel gewoon de dingen die ik wil vertellen. Hij is nl wel geinteresseerd als ik het vertel, maar denkt er gewoon niet aan om het te vragen. En sommige onderwerpen zullen hem wat minder interesseren en hij zal niet altijd reageren zoals ik zou willen, maar hij luistert wel.
woensdag 30 juli 2008 om 18:45
Ik heb een volwassen zoon die autistisch is en herken het probleem. Vanwege herkenning schrijf ik er niet graag openlijk over, maar je mag me altijd mailen op Reiger100@yahoo.com
woensdag 30 juli 2008 om 18:46
mijn vader is net zo, maar ik maak mij er niet druk om eerlijk gezegd. ik weet niet beter, ik luister naar hem (en hij kan heeeeel lang praten over eigenlijk niks ) en als hij uit gepraat is is dat tevens het einde van het gesprek.
enigste wat mij blijft verbazen is dat als er wat is en hij hoort dat (later of via via) dan vraagd hij aan mij waarom ik niks verteld heb.... tja daar geef ik dan niet eens meer antwoord op.
als je weet wat je aan iemand hebt zal je dat moeten accepteren om je eigen geluk in stand te houden meer kan je er namelijk niet aan doen
enigste wat mij blijft verbazen is dat als er wat is en hij hoort dat (later of via via) dan vraagd hij aan mij waarom ik niks verteld heb.... tja daar geef ik dan niet eens meer antwoord op.
als je weet wat je aan iemand hebt zal je dat moeten accepteren om je eigen geluk in stand te houden meer kan je er namelijk niet aan doen
woensdag 30 juli 2008 om 21:48
Dank je wel voor jullie reacties.
Ik weet dat ik het zal moeten accepteren. Dat probeer ik ook. Het blijft alleen steeds een enorme teleurstelling, ook al kan hij er niets aan doen, dat er niets van een beetje interesse terugkomt.
Hoe stellen jullie je dan in een gesprek op? Ergens heb ik ook mijn eigen grens en vind ik het moeilijk om steeds maar alleen maar aandacht te geven en niets terug te ontvangen. Soms kan ik het gewoon niet opbrengen. En natuurlijk vind ik het prima dat hij dingen uit zijn leven vertelt, maar ergens heb ik het idee dat ik ook mezelf moet beschermen tegen leeggezogen worden.
Omdat hij (waarschijnlijk door de Asperger) ook niet één vriend heeft en mijn ouders gescheiden zijn, komen alle verhalen bij mij terecht. Soms is dat gewoon een beetje teveel.
Ik weet ook niet zo goed of ik hem nu moet blijven adviseren in het contact met anderen.
Reiger: waarschijnlijk mail ik je binnenkort even.
Groetjes Kus
Ik weet dat ik het zal moeten accepteren. Dat probeer ik ook. Het blijft alleen steeds een enorme teleurstelling, ook al kan hij er niets aan doen, dat er niets van een beetje interesse terugkomt.
Hoe stellen jullie je dan in een gesprek op? Ergens heb ik ook mijn eigen grens en vind ik het moeilijk om steeds maar alleen maar aandacht te geven en niets terug te ontvangen. Soms kan ik het gewoon niet opbrengen. En natuurlijk vind ik het prima dat hij dingen uit zijn leven vertelt, maar ergens heb ik het idee dat ik ook mezelf moet beschermen tegen leeggezogen worden.
Omdat hij (waarschijnlijk door de Asperger) ook niet één vriend heeft en mijn ouders gescheiden zijn, komen alle verhalen bij mij terecht. Soms is dat gewoon een beetje teveel.
Ik weet ook niet zo goed of ik hem nu moet blijven adviseren in het contact met anderen.
Reiger: waarschijnlijk mail ik je binnenkort even.
Groetjes Kus
woensdag 30 juli 2008 om 22:33
Mijn zoon is autistisch en ik herken wel wat je schrijft. Wat ik weet (en merk) is dat mensen met een autistische stoornis en een normale intelligentie best veel kunnen leren op sociaal gebied, maar dan moet er wel een vroege diagnose en behandeling zijn.
Als bij jouw vader die diagnose er niet is, is er waarschijnlijk ook nooit iets aan behandeling gedaan. In hoeverre hij nu dan nog bepaalde sociale vaardigheden kan aanleren weet ik niet.
Bij mijn zoon besteed ik veel aandacht aan het feit dat hij ook moet leren luisteren naar anderen, maar ja, van een kind verwacht je iets anders dan van een vader. Dus ik raak niet gefrustreerd of teleurgesteld als mijn zoon niet naar mijn verhalen luistert.
Ook mijn vader was niet bijster geïnteresseerd in mijn ervaringen en het zou me niet verbazen als het autisme van die kant van de familie komt. Ik heb de laatste tien jaar van mijn vaders leven geen contact meer met hem gehad. Niet zozeer omdat hij weinig interesse toonde, maar omdat hij altijd ronduit afkraakte wat ik deed of zei of dacht.
Als bij jouw vader die diagnose er niet is, is er waarschijnlijk ook nooit iets aan behandeling gedaan. In hoeverre hij nu dan nog bepaalde sociale vaardigheden kan aanleren weet ik niet.
Bij mijn zoon besteed ik veel aandacht aan het feit dat hij ook moet leren luisteren naar anderen, maar ja, van een kind verwacht je iets anders dan van een vader. Dus ik raak niet gefrustreerd of teleurgesteld als mijn zoon niet naar mijn verhalen luistert.
Ook mijn vader was niet bijster geïnteresseerd in mijn ervaringen en het zou me niet verbazen als het autisme van die kant van de familie komt. Ik heb de laatste tien jaar van mijn vaders leven geen contact meer met hem gehad. Niet zozeer omdat hij weinig interesse toonde, maar omdat hij altijd ronduit afkraakte wat ik deed of zei of dacht.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 31 juli 2008 om 15:14
Hoi Rocketgirl,
Dank je wel voor de tip. Ik heb het boek opgezocht.
Door mijn werk weet ik wel ongeveer wat het syndroom inhoudt. In veel boeken en literatuur staat beschreven hoe je het beste met een autist kunt omgaan, zodat hij zich zo goed mogelijk kan ontwikkelen.
Wat ik alleen steeds in alle informatie mis, is hoe je met je eigen frustraties m.b.t. gebrek aan wederkerigheid en gevoel van leeggezogen om moet gaan.
Dank je wel voor de tip. Ik heb het boek opgezocht.
Door mijn werk weet ik wel ongeveer wat het syndroom inhoudt. In veel boeken en literatuur staat beschreven hoe je het beste met een autist kunt omgaan, zodat hij zich zo goed mogelijk kan ontwikkelen.
Wat ik alleen steeds in alle informatie mis, is hoe je met je eigen frustraties m.b.t. gebrek aan wederkerigheid en gevoel van leeggezogen om moet gaan.
donderdag 31 juli 2008 om 15:46
Je verwachtingen bijstellen. Dat ligt bij een nauw familie lid, zoals een ouder, natuurlijk altijd veel gevoeliger dan bij een vriend of kennis.
Verwacht geen belangstelling, verwacht gewoon een leuk gesprek. Mijn eigen vader heeft licht autistische trekjes, maar ik hoef mijn leven ook niet bij hem kwijt. Het geeft wel eens wat irritatie als hij zichzelf uitnodigt bij mij en op geen enkele manier er bij stilstaat dat ik een eigen leven heb, maar ach.. het is mijn vader, ik hou onvoorwaardelijk van hem. Nu is hij 91 en ik besef dat hij er misschien wel niet zo lang meer is. En wil ik wel veel van zijn leven horen, en vind ik het niet zo erg dat hij nauwelijks iets van het mijne weet. Dat kan ik wel bij anderen kwijt.
Ik vind het ontroerend wat hij over zijn leven vertelt.
Verwacht geen belangstelling, verwacht gewoon een leuk gesprek. Mijn eigen vader heeft licht autistische trekjes, maar ik hoef mijn leven ook niet bij hem kwijt. Het geeft wel eens wat irritatie als hij zichzelf uitnodigt bij mij en op geen enkele manier er bij stilstaat dat ik een eigen leven heb, maar ach.. het is mijn vader, ik hou onvoorwaardelijk van hem. Nu is hij 91 en ik besef dat hij er misschien wel niet zo lang meer is. En wil ik wel veel van zijn leven horen, en vind ik het niet zo erg dat hij nauwelijks iets van het mijne weet. Dat kan ik wel bij anderen kwijt.
Ik vind het ontroerend wat hij over zijn leven vertelt.
donderdag 31 juli 2008 om 15:48
Oh,ja, ik had eens een bijna date met iemand die me vlak daarvoor vertelde dat hij het syndroom van Asperger had.
Ik heb gezegd dat het dan niets tussen ons kon worden.
Ik heb zelf wel inlevingsvermogen en aandacht nodig in een relatie.
Ik weet wat ik nodig heb en ik kon toen nog kiezen.
Je ouders kan je niet kiezen natuurlijk.
Ik heb gezegd dat het dan niets tussen ons kon worden.
Ik heb zelf wel inlevingsvermogen en aandacht nodig in een relatie.
Ik weet wat ik nodig heb en ik kon toen nog kiezen.
Je ouders kan je niet kiezen natuurlijk.
