Relaties
alle pijlers
echt gelukkig zijn alleen/als single, wie lukt dat?
vrijdag 1 augustus 2008 om 12:02
Op een andere pijler heb ik al een topic geplaatst over dat ik me vaak leeg kan voelen van binnen, het gevoel heb alsof ik iets wezenlijks in mezelf of in mijn leven mis. Vaak heb ik dat toegeschreven aan dat ik geen relatie had. Nu heb ik wel een relatie en is het gevoel minder, maar heb ik het nog.
Misschien kan ik niet goed volwassen worden. Ik vind het namelijk zo hard in het leven dat je als kind als vanzelfsprekend mensen om je heen hebt, je familie, maar als je volwassen wordt moet je alleen verder. Je woont dan alleen, tenzij je een relatie hebt. Vrienden kun je natuurlijk wel hebben, maar je hebt niet meer als vanzelfsprekend mensen om je heen die er altijd zijn, ongeacht of je je 'goed gedraagt', of je bui goed is, of het klikt, ect. Met andere woorden: alle relaties die je op latere leeftijd hebt zijn voorwaardelijk. Ik mis zo de vanzelfsprekende gezelligheid. Met een relatie is het ook voorwaardelijk, want die kan over gaan en je moet ervoor werken om het te laten slagen.
Nu vraag ik me af: wie is er echt (doorgaans) gelukkig als single? En: hoe doe je dat? Kun je je alleen echt geborgen voelen en het gezellig hebben? Of is het meer zo dat je alleen wel gewoon tevreden kunt zijn, maar dat je je dan niet zo intensief gelukkig kan voelen als wanneer je samen bent met anderen/een relatie hebt?
Als er al veel van dit soort topics zijn, mijn excuus. Had zin mijn vraag expliciet hier neer te planten.
Misschien kan ik niet goed volwassen worden. Ik vind het namelijk zo hard in het leven dat je als kind als vanzelfsprekend mensen om je heen hebt, je familie, maar als je volwassen wordt moet je alleen verder. Je woont dan alleen, tenzij je een relatie hebt. Vrienden kun je natuurlijk wel hebben, maar je hebt niet meer als vanzelfsprekend mensen om je heen die er altijd zijn, ongeacht of je je 'goed gedraagt', of je bui goed is, of het klikt, ect. Met andere woorden: alle relaties die je op latere leeftijd hebt zijn voorwaardelijk. Ik mis zo de vanzelfsprekende gezelligheid. Met een relatie is het ook voorwaardelijk, want die kan over gaan en je moet ervoor werken om het te laten slagen.
Nu vraag ik me af: wie is er echt (doorgaans) gelukkig als single? En: hoe doe je dat? Kun je je alleen echt geborgen voelen en het gezellig hebben? Of is het meer zo dat je alleen wel gewoon tevreden kunt zijn, maar dat je je dan niet zo intensief gelukkig kan voelen als wanneer je samen bent met anderen/een relatie hebt?
Als er al veel van dit soort topics zijn, mijn excuus. Had zin mijn vraag expliciet hier neer te planten.
vrijdag 1 augustus 2008 om 17:46
Ben gek op kinderen.... van een ander
Neig er zelf erg naar om voor pleegzorg te gaan.
Maar goed, daar gaat deze discussie niet over.
Ben gewoon best blij met mezelf, vind het leuk met mezelf.
Ga bijvoorbeeld graag met mezelf op vakantie om maar iets te noemen. Als ik iemand anders was, zou ik graag bevriend zijn met mij
Neig er zelf erg naar om voor pleegzorg te gaan.
Maar goed, daar gaat deze discussie niet over.
Ben gewoon best blij met mezelf, vind het leuk met mezelf.
Ga bijvoorbeeld graag met mezelf op vakantie om maar iets te noemen. Als ik iemand anders was, zou ik graag bevriend zijn met mij
vrijdag 1 augustus 2008 om 18:34
Ik heb nu een relatie, niet veel relaties gehad omdat ik niet zo snel te porren ben voor iemand.
Als single zijnde had ik dan wel een rooskleurig-punica oase- manenschijn-idee, dat ik me dan anders zou voelen, een soort completer.
Maar...... ik heb nu een relatie, vind dat erg leuk, maar ik ben nog steeds mezelf of even gelukkig/ongelukkig/blij/niet blij als toen. Voor mij heeft het mijn leven niet veranderd in het opzicht dat ik nu het gevoel heb completer/gelukkiger te zijn.
Dat kan ik namelijk niet sec uit hem en de relatie halen.
Als single zijnde had ik dan wel een rooskleurig-punica oase- manenschijn-idee, dat ik me dan anders zou voelen, een soort completer.
Maar...... ik heb nu een relatie, vind dat erg leuk, maar ik ben nog steeds mezelf of even gelukkig/ongelukkig/blij/niet blij als toen. Voor mij heeft het mijn leven niet veranderd in het opzicht dat ik nu het gevoel heb completer/gelukkiger te zijn.
Dat kan ik namelijk niet sec uit hem en de relatie halen.
zaterdag 2 augustus 2008 om 00:11
Ik ben single met een zoontje van 8 maanden, en heel gelukkig!
Hier even kort mijn verhaal; ik heb een relatie van 4 jaar achter de rug, met een 14 jaar oudere man. We hadden alles; een financieel stabiele situatie, beiden een leuke vaste baan, een leuk appartement, waren gelukkig (zo dacht ik) en besloten zelfs dat we samen een kindje wilden. Dit ging niet zo gemakkelijk, en na veel onderzoeken bleek ik PCO te hebben. Na 5 rondes clomid en 2 zwangerschappen die uitgemond waren in miskramen, kwam de derde zwangerschap die goed ging tot de 28e week, waarin ik met vroegtijdige weeën in het ziekenhuis belandde. Uiteindelijk is ons zoontje gezond ter wereld gekomen na 30 weken zwangerschap. De ziekenhuisperiode, en periode dat ons zoontje in de couveuse lag, en van alles gehad heeft; van geelzucht, tot infecties, bloedtransfusies etc., bleken een ware relatietest, die onze relatie niet overleefd heeft. Van het één op andere moment besloot meneer dat hij het allemaal niet aankon, en verliefd was geworden op een ander. Ik stortte bijna in, maar mijn zoontje hield me op de been. Het kleintje had zijn moeder nodig, en niet een wrak dat niet in staat was voor hem te zorgen.
Tegen de tijd dat ons zoontje naar huis mocht, was hij al ingetrokken bij de andere vrouw en stond ik er alleen voor, met een hele kleine en kwetsbare baby die net uit het ziekenhuis kwam. Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat ik het niet zou redden, maar ik heb het gered!
Intussen is mijn zoontje dus 8 maanden en heeft hij alles ingehaald. Het is een vrolijke, makkelijke baby en ik zorg met veel liefde en plezier voor hem. Ik sta er niet alleen voor; we hebben elkaar, en daarnaast heb ik mijn familie die altijd voor me klaarstaat, mocht er iets gebeuren.
Ik geniet van mijn werk, ik geniet van mijn smurf en de liefde die ik voor hem heb. Ik geniet van kleine dingen, zoals naar de dierentuin gaan met mijn smurf, voor hem zorgen, met hem knuffelen en brabbelen. Ja, ik sta na 4 jaar ineens alleen, en ja, ik ben er een heel inkomen op achteruit gegaan, maar wat ik ervoor teruggekregen heb is onbetaalbaar.
Ik ben single, en zoals het er nu uitziet zal dat ook nog wel een hele poos zo blijven, maar ik kan met recht zeggen dat ik echt gelukkig ben. Natuurlijk zie ik soms stelletjes met hun baby's, en natuurlijk voel ik dan soms een steek van pijn. Maar ik denk altijd maar zo; het leven als single heeft ook zijn charmes en voordelen. Ik heb geen man die zeurt over/zich bemoeit met de opvoeding van smurf, geen man die ik ook nog eens moet opvoeden, naast mijn kind.
Hier even kort mijn verhaal; ik heb een relatie van 4 jaar achter de rug, met een 14 jaar oudere man. We hadden alles; een financieel stabiele situatie, beiden een leuke vaste baan, een leuk appartement, waren gelukkig (zo dacht ik) en besloten zelfs dat we samen een kindje wilden. Dit ging niet zo gemakkelijk, en na veel onderzoeken bleek ik PCO te hebben. Na 5 rondes clomid en 2 zwangerschappen die uitgemond waren in miskramen, kwam de derde zwangerschap die goed ging tot de 28e week, waarin ik met vroegtijdige weeën in het ziekenhuis belandde. Uiteindelijk is ons zoontje gezond ter wereld gekomen na 30 weken zwangerschap. De ziekenhuisperiode, en periode dat ons zoontje in de couveuse lag, en van alles gehad heeft; van geelzucht, tot infecties, bloedtransfusies etc., bleken een ware relatietest, die onze relatie niet overleefd heeft. Van het één op andere moment besloot meneer dat hij het allemaal niet aankon, en verliefd was geworden op een ander. Ik stortte bijna in, maar mijn zoontje hield me op de been. Het kleintje had zijn moeder nodig, en niet een wrak dat niet in staat was voor hem te zorgen.
Tegen de tijd dat ons zoontje naar huis mocht, was hij al ingetrokken bij de andere vrouw en stond ik er alleen voor, met een hele kleine en kwetsbare baby die net uit het ziekenhuis kwam. Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat ik het niet zou redden, maar ik heb het gered!
Intussen is mijn zoontje dus 8 maanden en heeft hij alles ingehaald. Het is een vrolijke, makkelijke baby en ik zorg met veel liefde en plezier voor hem. Ik sta er niet alleen voor; we hebben elkaar, en daarnaast heb ik mijn familie die altijd voor me klaarstaat, mocht er iets gebeuren.
Ik geniet van mijn werk, ik geniet van mijn smurf en de liefde die ik voor hem heb. Ik geniet van kleine dingen, zoals naar de dierentuin gaan met mijn smurf, voor hem zorgen, met hem knuffelen en brabbelen. Ja, ik sta na 4 jaar ineens alleen, en ja, ik ben er een heel inkomen op achteruit gegaan, maar wat ik ervoor teruggekregen heb is onbetaalbaar.
Ik ben single, en zoals het er nu uitziet zal dat ook nog wel een hele poos zo blijven, maar ik kan met recht zeggen dat ik echt gelukkig ben. Natuurlijk zie ik soms stelletjes met hun baby's, en natuurlijk voel ik dan soms een steek van pijn. Maar ik denk altijd maar zo; het leven als single heeft ook zijn charmes en voordelen. Ik heb geen man die zeurt over/zich bemoeit met de opvoeding van smurf, geen man die ik ook nog eens moet opvoeden, naast mijn kind.
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:26
Eigenlijk vond ik 't als 20-er moeilijker als ik single was. Op dat moment zijn er altijd vrienden/vriendinnen die helemaal in hun verliefdheden opgaan zodat je je al snel 't derde wiel voelt. Nu als 30-er zijn veel relaties om me heen gesneuveld of zo gestabiliseerd dat je niet meer het gevoel hebt teveel te zijn bij 'n stelletje. Ook verwaarlozen mensen hun vrienden minder als ze een nieuwe liefde tegen 't lijf lopen en geeft dat geen belemmering bij het plannen van 'n weekendje weg met de meiden bijv.
Voor mezelf heb ik ook zoiets van verliefd zijn is leuk maar verder dan 'n lat-relatie zie ik 't niet komen. Ook heb ik teveel ervaring met getrouwde mannen die mij wilden versieren, vooral diegenen die thuis 'n vrouw met 'n klein kind hebben zitten waardoor ze aandacht (en seks) te kort komen. Dus ik vraag me oprecht af of mannen wel trouw kunnen zijn op een paar uitzonderingen na. Nu wil ik gelukkig geen kind, dus hoef ik dat niet mee te maken dat de liefde van je leven je laat barsten of ontrouw is op het moment dat je zijn kind hebt gebaard.
Voor mezelf heb ik ook zoiets van verliefd zijn is leuk maar verder dan 'n lat-relatie zie ik 't niet komen. Ook heb ik teveel ervaring met getrouwde mannen die mij wilden versieren, vooral diegenen die thuis 'n vrouw met 'n klein kind hebben zitten waardoor ze aandacht (en seks) te kort komen. Dus ik vraag me oprecht af of mannen wel trouw kunnen zijn op een paar uitzonderingen na. Nu wil ik gelukkig geen kind, dus hoef ik dat niet mee te maken dat de liefde van je leven je laat barsten of ontrouw is op het moment dat je zijn kind hebt gebaard.
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:56
Ik ben volgens mij wel wat ongelukkiger dan met een relatie. Maar dat kan ook komen, omdat ik van mijn werk baal en mijn laatste alleenstaande vriendin inmiddels ook aan de man is.
Inmiddels ben ik gewend aan reacties van anderen dat ik alleen ben en aan zie ik alleen zijn meer als 'normaal' voor mezelf dan in een relatie zijn. Ik weet niet beter meer. Soms ben ik er mee bezig, vaak niet. Daten of zo doe ik niet, zo belangrijk is het niet voor me. Wel mis ik een maatje, een sparringpartner. Maar dat kan ook zijn, omdat al mijn vrienden inmiddels wel een relatie hebben, waardoor de vriendschap toch verandert. En omdat ze in een andere fase komen dan ik: trouwen, kinderen etc.
Ik ben graag op mezelf, maar de laatste tijd bekruipt me wel het gevoel dat ik het heb gehad met alleen wonen. Maar dat kan dus ook komen, omdat ik erg baal van mijn werk en geen leuke collega's heb zoals in vorige baan bij wie ik altijd mijn ei wel kwijt kon over dagelijkse kleine en grote dingen. En de zoveelste afwas doen heb ik soms ook geen zin meer in. Maar dat is dan een praktisch iets.
Zoals anderen al schreven, het een is niet beter dan het ander.
Inmiddels ben ik gewend aan reacties van anderen dat ik alleen ben en aan zie ik alleen zijn meer als 'normaal' voor mezelf dan in een relatie zijn. Ik weet niet beter meer. Soms ben ik er mee bezig, vaak niet. Daten of zo doe ik niet, zo belangrijk is het niet voor me. Wel mis ik een maatje, een sparringpartner. Maar dat kan ook zijn, omdat al mijn vrienden inmiddels wel een relatie hebben, waardoor de vriendschap toch verandert. En omdat ze in een andere fase komen dan ik: trouwen, kinderen etc.
Ik ben graag op mezelf, maar de laatste tijd bekruipt me wel het gevoel dat ik het heb gehad met alleen wonen. Maar dat kan dus ook komen, omdat ik erg baal van mijn werk en geen leuke collega's heb zoals in vorige baan bij wie ik altijd mijn ei wel kwijt kon over dagelijkse kleine en grote dingen. En de zoveelste afwas doen heb ik soms ook geen zin meer in. Maar dat is dan een praktisch iets.
Zoals anderen al schreven, het een is niet beter dan het ander.
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:04
quote:Marahbloem schreef op 02 augustus 2008 @ 10:56:
Ik ben volgens mij wel wat ongelukkiger dan met een relatie. Maar dat kan ook komen, omdat ik van mijn werk baal en mijn laatste alleenstaande vriendin inmiddels ook aan de man is.
Inmiddels ben ik gewend aan reacties van anderen dat ik alleen ben en aan zie ik alleen zijn meer als 'normaal' voor mezelf dan in een relatie zijn. Ik weet niet beter meer. Soms ben ik er mee bezig, vaak niet. Daten of zo doe ik niet, zo belangrijk is het niet voor me. Wel mis ik een maatje, een sparringpartner. Maar dat kan ook zijn, omdat al mijn vrienden inmiddels wel een relatie hebben, waardoor de vriendschap toch verandert.
Dat laatste is zeker waar al mijn vriendinnen zijn ook allemaal aan de man en als ze al een tijdje single waren dan waren ze toch allemaal binnen het jaar weer gesetteld..
Maar goed zoals Elninjoo ook al zei we zijn allemaal boven de dertig en vinden vriendinnen ook heel belangrijk dus we gaan nog regelmatig een avondje uit..
Want ondanks dat ik single ben heb ik natuurlijk ook niet alle vrijheid met 2 kinderen...
Ik kan gelukkig altijd bij mijn vriendinnen terecht en een meidenavondje thuis doen we gewoon hier waar geen man over de vloer is..
Ik ben volgens mij wel wat ongelukkiger dan met een relatie. Maar dat kan ook komen, omdat ik van mijn werk baal en mijn laatste alleenstaande vriendin inmiddels ook aan de man is.
Inmiddels ben ik gewend aan reacties van anderen dat ik alleen ben en aan zie ik alleen zijn meer als 'normaal' voor mezelf dan in een relatie zijn. Ik weet niet beter meer. Soms ben ik er mee bezig, vaak niet. Daten of zo doe ik niet, zo belangrijk is het niet voor me. Wel mis ik een maatje, een sparringpartner. Maar dat kan ook zijn, omdat al mijn vrienden inmiddels wel een relatie hebben, waardoor de vriendschap toch verandert.
Dat laatste is zeker waar al mijn vriendinnen zijn ook allemaal aan de man en als ze al een tijdje single waren dan waren ze toch allemaal binnen het jaar weer gesetteld..
Maar goed zoals Elninjoo ook al zei we zijn allemaal boven de dertig en vinden vriendinnen ook heel belangrijk dus we gaan nog regelmatig een avondje uit..
Want ondanks dat ik single ben heb ik natuurlijk ook niet alle vrijheid met 2 kinderen...
Ik kan gelukkig altijd bij mijn vriendinnen terecht en een meidenavondje thuis doen we gewoon hier waar geen man over de vloer is..
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:27
Veel reacties! Ik denk zelf ook steeds meer dat ik altijd een min of meer misplaatst verband heb gelegd tussen gelukkig zijn/een zinvol leven ervaren en al dan niet een relatie hebben. Besef steeds meer dat gelukkig zijn geen algemene staat is, maar dat je gelukkige momenten ervaart en dat elke situatie zijn voor- en nadelen heeft. En vooral dat je voor een tevreden gevoel over het leven bij jezelf moet zijn, de 'levenskunst' moet leren beheersen van het zoeken van een leuke invulling, voor jezelf opkomen, etc (zoals iemand die hier reageerde dat zo mooi beschreef).
Wel denk ik wat bij mijn geluksgevoel veel meespeelt is dat ik me vergelijk met anderen. En dat ik een relatie nu ook deels zo belangrijk vind omdat zo goed als al mijn vriendinnen aan het settelen zijn: trouwen en kinderen krijgen. Ik kan me soms beetje eenzaam voelen als ik de enige ben van het gezelschap die nog lang niet in die fase is. Ik weet dat ik mijn leven als los moet zien van dat van anderen, en dat ook aan dat settelen zowel voor- als nadelen zitten. Maar soms bekruipt me de gedachte dat als ik dat nooit zal doen, trouwen en kinderen krijgen, dat mijn leven dan 'armer' is dan dat van hun, omdat ik dan vooral voor mezelf moet leven terwijl zij leven voor hun gezin en dus meer contact hebben en meer liefde in hun leven ervaren. En ik mis het ook gewoon, dat gevoel samen in 'hetzelfde schuitje' te zitten, zoals dat was in onze studietijd. Onze levens zijn nu zo anders..Maar ik kan wel nog steeds bij mijn vriendinnen terecht, dat is het probleem niet. En toch kan ik me soms wat eenzaam voelen door die verschillen!
Herkent iemand dat?
Wel denk ik wat bij mijn geluksgevoel veel meespeelt is dat ik me vergelijk met anderen. En dat ik een relatie nu ook deels zo belangrijk vind omdat zo goed als al mijn vriendinnen aan het settelen zijn: trouwen en kinderen krijgen. Ik kan me soms beetje eenzaam voelen als ik de enige ben van het gezelschap die nog lang niet in die fase is. Ik weet dat ik mijn leven als los moet zien van dat van anderen, en dat ook aan dat settelen zowel voor- als nadelen zitten. Maar soms bekruipt me de gedachte dat als ik dat nooit zal doen, trouwen en kinderen krijgen, dat mijn leven dan 'armer' is dan dat van hun, omdat ik dan vooral voor mezelf moet leven terwijl zij leven voor hun gezin en dus meer contact hebben en meer liefde in hun leven ervaren. En ik mis het ook gewoon, dat gevoel samen in 'hetzelfde schuitje' te zitten, zoals dat was in onze studietijd. Onze levens zijn nu zo anders..Maar ik kan wel nog steeds bij mijn vriendinnen terecht, dat is het probleem niet. En toch kan ik me soms wat eenzaam voelen door die verschillen!
Herkent iemand dat?
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:36
Zeker herken ik dat en dat gevoel had ik altijd vooral rond de feestdagen..
Ik werd natuurlijk altijd bij mijn vriendinnen uitgenodigd met kerst maar ik voelde mij dan wel een beetje een buitenstaander...
Nu vier ik de kerstdagen gewoon thuis met mijn kinderen dus is dat probleem ook weer opgelost..
Na al die jaren alleen word het ook steeds makkelijker ik heb dan ook niet het gevoel dat ik iets mis..
Ik werd natuurlijk altijd bij mijn vriendinnen uitgenodigd met kerst maar ik voelde mij dan wel een beetje een buitenstaander...
Nu vier ik de kerstdagen gewoon thuis met mijn kinderen dus is dat probleem ook weer opgelost..
Na al die jaren alleen word het ook steeds makkelijker ik heb dan ook niet het gevoel dat ik iets mis..
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:40
Ik ben na een (wederom niet echt succesvolle) relatie van 4 jaar nu al weer 1 jaar single en ik vind het heerlijk.
Het zal enerzijds wel te maken hebben met het feit dat ik op de verkeerde mannen val en op het moment dat we een relatie krijgen ik altijd meer met zijn zelfverwezenlijking bezig ben dan met de mijne.
Anderzijds doe ik het gewoon erg leuk alleen. Ik kan goed alleen thuis zijn, maar zoek ook regelmatig vrienden en vriendinnen op in de kroeg.
Ben eigenlijk gewoon gelukkiger wanneer ik alleen door het leven ga. Alleen maar niet eenzaam...
Het zal enerzijds wel te maken hebben met het feit dat ik op de verkeerde mannen val en op het moment dat we een relatie krijgen ik altijd meer met zijn zelfverwezenlijking bezig ben dan met de mijne.
Anderzijds doe ik het gewoon erg leuk alleen. Ik kan goed alleen thuis zijn, maar zoek ook regelmatig vrienden en vriendinnen op in de kroeg.
Ben eigenlijk gewoon gelukkiger wanneer ik alleen door het leven ga. Alleen maar niet eenzaam...
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:42
Ik zit in de fase 'richting de 30' en veel mensen van 'vroeger' wonen allemaal in nieuwbouw wijken met kindjes.... Ik niet, en ik heb een hele fijne relatie maar geen nieuwbouw-wijk aspiraties. Daar wordt je dus ook moe van, want het regent vragen van: 'wanneer gaan jullie....'.
Ten eerste ben ik geen 'jullie' en ten tweede, believe it or not maar ik ben zeer blij met mijn oude woningkje in de hoofdstad. Geen luxe appertement met dakterras, gewoon een fijn huisje pour moi. Ik heb niet de intentie groter te gaan wonen, ik word niet gelukkig van groter wonen. Misschien over een tijdje wel koop, ik zie dat de waardestijging van de huizen gewoon heel gunstig is in de stad. Maar om andere redenen doe ik dat niet.
Dat is dus ook zo'n veronderstelling: je moet steeds groter en meer willen, want dat maakt je gelukkig, dan gaat het goed met je. Als je dit allemaal niet hebt, dan is dat wel een beetje zielig voor je. Dat het gewoon niet op je lijstje staat komt toch bij veel mensen niet in het hoofd op.
Ten eerste ben ik geen 'jullie' en ten tweede, believe it or not maar ik ben zeer blij met mijn oude woningkje in de hoofdstad. Geen luxe appertement met dakterras, gewoon een fijn huisje pour moi. Ik heb niet de intentie groter te gaan wonen, ik word niet gelukkig van groter wonen. Misschien over een tijdje wel koop, ik zie dat de waardestijging van de huizen gewoon heel gunstig is in de stad. Maar om andere redenen doe ik dat niet.
Dat is dus ook zo'n veronderstelling: je moet steeds groter en meer willen, want dat maakt je gelukkig, dan gaat het goed met je. Als je dit allemaal niet hebt, dan is dat wel een beetje zielig voor je. Dat het gewoon niet op je lijstje staat komt toch bij veel mensen niet in het hoofd op.
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:52
quote:sarah_lee schreef op 02 augustus 2008 @ 11:40:
Ik ben na een (wederom niet echt succesvolle) relatie van 4 jaar nu al weer 1 jaar single en ik vind het heerlijk.
Het zal enerzijds wel te maken hebben met het feit dat ik op de verkeerde mannen val en op het moment dat we een relatie krijgen ik altijd meer met zijn zelfverwezenlijking bezig ben dan met de mijne.
Anderzijds doe ik het gewoon erg leuk alleen. Ik kan goed alleen thuis zijn, maar zoek ook regelmatig vrienden en vriendinnen op in de kroeg.
Ben eigenlijk gewoon gelukkiger wanneer ik alleen door het leven ga. Alleen maar niet eenzaam...
Precies ik denk dat dat ook een denkfout van veel mensen is,dat je alleen bent wil nog niet zeggen dat je ook eenzaam bent..
In mijn relatie die 7 jaar geduurd heeft was ik heel vaak eenzaam dus wat mij betreft betekent alleen zijn niet per definitie ook meteen maar eenzaam..
Ik ben na een (wederom niet echt succesvolle) relatie van 4 jaar nu al weer 1 jaar single en ik vind het heerlijk.
Het zal enerzijds wel te maken hebben met het feit dat ik op de verkeerde mannen val en op het moment dat we een relatie krijgen ik altijd meer met zijn zelfverwezenlijking bezig ben dan met de mijne.
Anderzijds doe ik het gewoon erg leuk alleen. Ik kan goed alleen thuis zijn, maar zoek ook regelmatig vrienden en vriendinnen op in de kroeg.
Ben eigenlijk gewoon gelukkiger wanneer ik alleen door het leven ga. Alleen maar niet eenzaam...
Precies ik denk dat dat ook een denkfout van veel mensen is,dat je alleen bent wil nog niet zeggen dat je ook eenzaam bent..
In mijn relatie die 7 jaar geduurd heeft was ik heel vaak eenzaam dus wat mij betreft betekent alleen zijn niet per definitie ook meteen maar eenzaam..
zaterdag 2 augustus 2008 om 12:04
Ik geloof ook dat je je in een relatie, als er dingen niet goed zitten, veel eenzamer kunt voelen dan alleen. Ik ken wel dat gevoel dat ik bv iets van de ander verwacht, en dat dat dan niet komt. Dan voel ik me echt veel rotter terwijl ik met die ander ben, dan wanneer ik alleen met mezelf ben en weet wat ik verwachten kan.
Maar ik las ooit eens een stelling van iemand over relaties en huwelijk. Die persoon zei dat de meesten van ons op zoek gaan naar een partner, omdat we behoefte hebben aan een getuige van ons eigen leven. Je wilt 'gezien' worden.
Dat is ook wel wat ik ervaar als ik geen relatie heb. Ik kan me dan zo 'ongezien' voelen en zelfs denken als ik in de stad loop: waarom zou ik nieuwe lingerie kopen of leuke avondkleding, wie ziet het? En het voelt dan ook soms zo alleen dat het niemand uitmaakt als ik veel later thuiskom omdat ik moet overwerken bv. Is natuurlijk ook wel lekker vrij, maar ik ervaar dat ook wel als een gemis, alsof ik voor niemand echt belangrijk ben.
Maar ik las ooit eens een stelling van iemand over relaties en huwelijk. Die persoon zei dat de meesten van ons op zoek gaan naar een partner, omdat we behoefte hebben aan een getuige van ons eigen leven. Je wilt 'gezien' worden.
Dat is ook wel wat ik ervaar als ik geen relatie heb. Ik kan me dan zo 'ongezien' voelen en zelfs denken als ik in de stad loop: waarom zou ik nieuwe lingerie kopen of leuke avondkleding, wie ziet het? En het voelt dan ook soms zo alleen dat het niemand uitmaakt als ik veel later thuiskom omdat ik moet overwerken bv. Is natuurlijk ook wel lekker vrij, maar ik ervaar dat ook wel als een gemis, alsof ik voor niemand echt belangrijk ben.
zaterdag 2 augustus 2008 om 12:05
zaterdag 2 augustus 2008 om 12:39
Volgens mij moet je zelf ook niet blijven hangen in 'n levensfase. Als je huidige vriendenkring allemaal gaat settlen terwijl jij dat niet doet wordt het tijd om om je heen te kijken en dingen te gaan ondernemen met mensen die ook single zijn.
Ook baal je nu van al die settlende vriendinnen. Over een paar jaar gaat misschien de relatie kapot en staan ze daar zonder woning en met 'n kind, terwijl jij gewoon lekker je eigen plekje hebt opgebouwd en niet gebonden bent en gewoon van het leven kunt genieten.
Als je van reizen houdt is dat een uitgelezen situatie om andere singles te ontmoeten. Mensen met (kleine) kinderen gaan niet op verre rondreizen en je zult dus veel vrije mensen tegenkomen waar je, als 't klikt, goede vriendschappen mee kunt opbouwen.
Ook baal je nu van al die settlende vriendinnen. Over een paar jaar gaat misschien de relatie kapot en staan ze daar zonder woning en met 'n kind, terwijl jij gewoon lekker je eigen plekje hebt opgebouwd en niet gebonden bent en gewoon van het leven kunt genieten.
Als je van reizen houdt is dat een uitgelezen situatie om andere singles te ontmoeten. Mensen met (kleine) kinderen gaan niet op verre rondreizen en je zult dus veel vrije mensen tegenkomen waar je, als 't klikt, goede vriendschappen mee kunt opbouwen.
zaterdag 2 augustus 2008 om 12:43
Ik denk dat de denkfout die veel mensen maken is dat ze een relatie als een levensdoel zien, als een invulling van hun leven. Als dat zo is, dan ben je dus ongelukkig als je dat doel niet bereikt.
Ik zie relaties veel meer als een omstandigheid, net zoals een huis een omstandigheid is, bijvoorbeeld.
Mijn belangrijkste levensdoelen betreffen mezelf, ongeacht mijn burgelijke staat. Die doelen bereiken, of op weg zijn ze te bereiken, die maken me wel of niet gelukkig. En een relatie heeft daar dus vrij weinig mee te maken.
Ik zie relaties veel meer als een omstandigheid, net zoals een huis een omstandigheid is, bijvoorbeeld.
Mijn belangrijkste levensdoelen betreffen mezelf, ongeacht mijn burgelijke staat. Die doelen bereiken, of op weg zijn ze te bereiken, die maken me wel of niet gelukkig. En een relatie heeft daar dus vrij weinig mee te maken.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 2 augustus 2008 om 13:31
Vertwijfeld: vergelijken is sowieso niet handig, zeker niet als je aan de hand van de vergelijking er altijd op uitkomt dat jij "minder" af bent. Terwijl je natuurlijk niet eens weet of degene met wie je vergelijkt het in het echt net zo heeft als de schijn je doet vermoeden. Want er is veel schijn op de wereld. Maar afgezien daarvan is vergelijken gewoon geen positieve instelling.
Iemand heeft eens tegen me gezegd dat het gevoel van eenzaamheid ook vooral tussen de oren zit. Ik vond dat toen niet helemaal waar, maar ik begin er nu wel achter te komen dat je jezelf wel veel aan kan praten. Als je jezelf maar blijft bestempelen als minder "normaal"(gesettled, partner etc) en dus minder gelukhebbend dat je niet iemand hebt gevonden, en je blijft jouw situatie steeds zien als dat je het minder hebt getroffen, ja, dan voel je je daar niet beter bij.
De samenleving doet daaraan mee, om de nadruk heel erg te leggen op relaties. Als je het meer ziet als een omstandigheid, die je wel of niet toevallig hebt op dat moment, dan wordt het al anders. Het is ook een kwestie van anders "tunen".
Iemand heeft eens tegen me gezegd dat het gevoel van eenzaamheid ook vooral tussen de oren zit. Ik vond dat toen niet helemaal waar, maar ik begin er nu wel achter te komen dat je jezelf wel veel aan kan praten. Als je jezelf maar blijft bestempelen als minder "normaal"(gesettled, partner etc) en dus minder gelukhebbend dat je niet iemand hebt gevonden, en je blijft jouw situatie steeds zien als dat je het minder hebt getroffen, ja, dan voel je je daar niet beter bij.
De samenleving doet daaraan mee, om de nadruk heel erg te leggen op relaties. Als je het meer ziet als een omstandigheid, die je wel of niet toevallig hebt op dat moment, dan wordt het al anders. Het is ook een kwestie van anders "tunen".
zaterdag 2 augustus 2008 om 18:33
Ik denk dat een relatie niet voor mij is weggelegd, al droom ik daar weleens van. Ik weet ook niet wat ik me bij een relatie moet voorstellen. Liefde, leuke vrouw, seks, goede communicatie, leuke dingen doen, op vakantie, etc.
Ik weet dat je geen aversie jegens vrouwen moet hebben, als je een relatie wilt. Helaas heb ik die aversie wel. Ik zie ze wel als mensen, ik ben wel vriendelijk tegen ze, af en toe probeer ik te flirten, maar verder ben ik net zo geïnteresseerd in vrouwen als zij in mij. Ik was een buitenbeentje en dat ben ik nog steeds.
Ik lijk ongeïnteresseerd in vrouwen (zo word ik weleens omschreven), maar ik merk het gebrek aan interesse ook bij anderen. Een non-verbaal misverstand? Ik weet het niet wat het toch is met mij en vrouwen. Als vrouwen geen duidelijke interesse tonen houdt het gewoon op. Ze kunnen simpelweg niet eisen dat ik bepaalde lichaamstaal en signalen maar moet zien die ik niet kan zien.
Ik ben bijna 42. Denken aan een relatie en aan seks stresst mij. Ik denk steeds meer en meer dat er leukere dingen zijn dan vrouwen, relaties en seks.
Ik weet dat je geen aversie jegens vrouwen moet hebben, als je een relatie wilt. Helaas heb ik die aversie wel. Ik zie ze wel als mensen, ik ben wel vriendelijk tegen ze, af en toe probeer ik te flirten, maar verder ben ik net zo geïnteresseerd in vrouwen als zij in mij. Ik was een buitenbeentje en dat ben ik nog steeds.
Ik lijk ongeïnteresseerd in vrouwen (zo word ik weleens omschreven), maar ik merk het gebrek aan interesse ook bij anderen. Een non-verbaal misverstand? Ik weet het niet wat het toch is met mij en vrouwen. Als vrouwen geen duidelijke interesse tonen houdt het gewoon op. Ze kunnen simpelweg niet eisen dat ik bepaalde lichaamstaal en signalen maar moet zien die ik niet kan zien.
Ik ben bijna 42. Denken aan een relatie en aan seks stresst mij. Ik denk steeds meer en meer dat er leukere dingen zijn dan vrouwen, relaties en seks.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:02
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:37
Ik ben ook sinds 2 jaar single en heb nadien een aantal korte 'relatietjes' achter de rug. Inmiddels weer volledig single en ik kan zeggen dat ik me echt gelukkig voel. Het gelukkig zijn is niet zozeer gekoppeld aan een relatie, denk ik persoonlijk. In mijn relatie was ik niet helemaal gelukkig, ik wist dat hij het niet voor me was qua gevoel (hoewel het een een hele fijne jongen was) en al dat getwijfel zorgde ervoor dat ik ook lichamelijke klachten had als nekpijn, hoofdpijnen e.d
(van al het gepieker). Daar heb ik nu helemaal geen last meer van, geniet van mijn leven, hoop wel dat er ooit nog eens iemand mijn pad kruist die de moeite waard is, maar vooralsnog ben ik die nog niet tegengekomen. Ja ik denk dat je heel gelukkig kan zijn als single, het belangrijkste is of je gelukkig bent met je zelf en met de keuzen die je maakt en/of gemaakt hebt.
(van al het gepieker). Daar heb ik nu helemaal geen last meer van, geniet van mijn leven, hoop wel dat er ooit nog eens iemand mijn pad kruist die de moeite waard is, maar vooralsnog ben ik die nog niet tegengekomen. Ja ik denk dat je heel gelukkig kan zijn als single, het belangrijkste is of je gelukkig bent met je zelf en met de keuzen die je maakt en/of gemaakt hebt.
zondag 3 augustus 2008 om 10:27
quote:vertwijfeld schreef op 02 augustus 2008 @ 11:27:
Veel reacties! Ik denk zelf ook steeds meer dat ik altijd een min of meer misplaatst verband heb gelegd tussen gelukkig zijn/een zinvol leven ervaren en al dan niet een relatie hebben. Mwah, weet niet of het zo misplaatst is.....uit onderzoek (zal eens wat links opzoeken) schijnt te blijken dat gebonden mensen in het algemeen tevredener en gezonder en (dus) langer leven.
Veel reacties! Ik denk zelf ook steeds meer dat ik altijd een min of meer misplaatst verband heb gelegd tussen gelukkig zijn/een zinvol leven ervaren en al dan niet een relatie hebben. Mwah, weet niet of het zo misplaatst is.....uit onderzoek (zal eens wat links opzoeken) schijnt te blijken dat gebonden mensen in het algemeen tevredener en gezonder en (dus) langer leven.
