eZoontje wil niet geknuffeld worden? Trauma of ??

Mijn zoon (niet zulke dingen meegemaakt) wilde ook niet knuffelen, dat kwam toen hij tegen de 4 ging lopen, en lekker ging kleuteren, weer helemaal terug.



Als je met jouw zoon wild stoeit, vind hij het dan wel lekker als je hem beetpakt? Zo knuffelden wij hem toen hij niet wilde! Gewoon roepen dat je een tijger bent die kusjes komt halen ofzo, vond hij geweldig! En dan even lekker dicht tegen elkaar aan nagenieten van het stoeien. HEt gaat om lichamelijke nabijheid, meer dan om knuffelen als actie.



Heb je verder de indruk dat hij zich veilig voelt bij jullie?

Mijn zoon wilde en wil nog steeds ook niet knuffelen of kusjes geven. Hij is 14 inmiddels.

Hij wilde nooit op schoot zitten, of naast me op de bank samen tv kijken. Later werd ons duidelijk waarom, hij blijkt een vorm van autisme te hebben.

Ik wil hiermee zeker niet zeggen dat jouw zoon iets mankeert!

Maar bij ons werd het dus wel duidelijk waarom hij nooit zo'n lijfelijk kind was/is.

Hier ook een druktemaker die niet echt van knuffelen houdt. Net wat Miss Mara zegt, tijdens het stoeien vindt hij het prima en zelfs wel leuk.

Ik herken veel van je in je verhaal. Onze dochter is ernstig ziek geweest vanaf haar geboorte. Als baby van 3 maanden oud speelden ze zo 2 uren met de babygym in de box. Ze at sowieso niet en kreeg sondevoeding. Wij moesten veel medische handelingen doen en het eten was een drama. Na een consult van een pre-logopediste was ons duidelijk waarom. Onze dochter had een hechtingsstoornis. Wij hebben dit op kunnen lossen door haar intensief te knuffelen en heel stipt te reageren op haar huiltjes. Het is nu gelukkig goed gekomen.



Jullie hebben natuurlijk een hele nare tijd achter de rug, ik zou kijken op welke manier je wel het contact kunt krijgen met je zoontje. Misschien kan massage of iets voor jullie tweeën jullie verder helpen jullie band te verstevigen.

Wat was ik emotioneel toen hij (bijna 4) me heel teder ging omhelzen en zei dat hij later met me wilde trouwen! Heel gewoon hoor voor een kleuter, maar ik wist niet wat me overkwam! Onze relatie is veel beter geworden sinds hij zich meer openstelt voor dat soort dingen, gezelliger zeg maar.



En weet je wat ik zo apart vindt, ook bij mijn zoon zit er iets in zijn karakter dat hij veel ruimte voor zichzelf nodig heeft (heeft mijn man ook). De dag na zijn geboorte lag ik hem op bed te voeden (hij naast mij op bed), en met alle kracht die in hem was duwde hij met zijn kleine armpjes en beentjes tot er zo'n 5 cm ruimte tussen ons inlag. Hij strekte dan gewoon zijn nekje om toch goed te kunnen drinken... raar toch?

Mijn zoontje is 2 jaar en 3 maanden en ook geen enorme knuffelkont. Hij heeft ook een moeilijke start gehad (geboren met een zeer ernstige hartafwijking en 3 maanden in het ziekenhuis gelegen) en na zijn thuiskomst hebben we een heel zwaar half jaar voor onze kiezen gekregen (herken veel in je verhaal, mijn zoontje had een sonde en spuugde werkelijk alles onder, meerdere keren op een dag, tot op het plafond, medicijnen zeker 6 keer per dag, om radeloos van te worden). Ik ben er dan ook van overtuigd dat zijn "mindere behoefte om sociale banden" aan te gaan (en dan vooral met ons) daar vandaan komt. Wij waren met z'n allen zo bezig met overleven, dat er geen ruimte was voor het opbouwen van een veilige band, een thuishaven.



Dit valt des te meer op omdat zijn tweelingbroer geen moeilijke start had en wel gelijk die band had, en dan vooral met mij. Hij sliep op mijn borst, herkende mijn geur, liet zich door ons troosten en knuffelen. Wilde graag bij ons zijn. Hij liet ons van hem houden, en dat ging bij ons zieke zoontje niet. Daar was geen ruimte voor, dat begon later pas te komen, toen hij ouder was en minder ziek. Maar toen moest hij er echt aan wennen, en had bewust afstand genomen. Een soort zelfbescherming van hem, en misschien ook wel van ons. Zelf heb ik er in die periode ook mijn prioriteit niet van gemaakt om een goede band op te bouwen, maar om hem in leven te houden. Wellicht logisch, maar het heeft wel degelijk effect op zijn hele leven, ik kan dat verloren stuk nooit meer helemaal inhalen/goedmaken.



Wel merk ik nu dat ik door heel langzaam, en met hele kleine stapjes te werken steeds dichterbij hem mag komen. Hij is absoluut een open en toegankelijk kind, maar niet afhankelijk. Ik noem hem altijd onze "selfmade man", omdat hij er op gebouwd lijkt te zijn zichzelf te moeten redden. Hij heeft ons niet nodig, althans, dat heeft hij natuurlijk wel, maar hij is heel zelfredzaam. Hij heeft echt moeten leren op ons te kunnen vertrouwen en dat komt nu gelukkig goed op gang. Hij voelt zich nu veilig bij ons en zoekt toenadering. En ik laat hem zelf komen, natuurlijk vraag ik ook wel om een kus en die geeft hij dan ook, maar het belangrijkste voor mij is dat ik hem laat weten er altijd voor hem te zijn. Dus hem veel aan te raken, gewoon over zijn hoofd te aaien als hij naast me zit, of zijn handje vasthouden als we buiten lopen. Veel lichamelijk contact maken, zodat hij daardoor zekerder wordt en meer uit zichzelf naar mij (vooral naar mij, met mijn man had hij al eerder een goede en vertrouwde band) toe zal komen. Hij weet nu dat hij bij mij (ondanks dat ik ook met regelmaat echt wel gewoon boos op hem ben omdat hij iets doet wat niet mag, dat gaat natuurlijk ook gewoon door) een hoop liefde kan halen en dus doet hij het ook steeds meer. Maar ik moet daar echt heel erg mijn best voor doen, en hem laten zien dat ik enorm veel van hem houd. Moeilijk, want je wilt dat dat voor je kind gewoon vanzelfsprekend is. Maar met zo'n start, is het hebben van een onuitwisbare band vaak niet zo vanzelfsprekend..



Succes!

" vanaf dat hij geboren is, is hij bezig geweest zich 'af te zetten' zich los te wurmen, etc."



"We konden hem niet troosten, hoe overstuur hij ook was, "



" op een gegeven moment kon ik niets anders dan alleen maar met zijn verdriet meehuilen. "

"Hij is een vreselijk druk jognetje, altijd rennen, vliegen, geen seconde stilzitten.. en het ergste, hij laat zich niet knuffelen.. als je hem oppakt wil hij gelijk weer neergezet worden, drukt je van zich af.. komt opverzoek wel een kusje brengen maar dat is bijna een kopstoot, zo snel als dat dat moet. Hij is ook vreselijk aan het peuterpuberen, hij is best wijs en bijdehand voor zijn leeftijd en hij zat al volop in de NEE! Niet! fase toen hij 1,5 was.. "



Bovenstaande is zooo herkenbaar, alsof je mijn zoontje omschrijft!

Maaaaar, zo'n paar maanden geleden veranderde er iets. Of het er mee te maken had weet ik niet, maar vanaf het moment dat zijn zusje geboren werd (hij was toen 22 maand oud), werd hij rustiger en wilde op schoot zitten (af en toe, maar toch), laat zich troosten, heerlijk. Hij is ook een stuk rustiger geworden en kan alleen spelen. Maar vooral dat hij zich door mij laat optillen en zo af en toe op schoot wil en geknuffeld wil worden, vind ik heeel erg fijn. Werd er soms haast wanhopig van, ik zat vol met liefde voor hem, maar kon er niks mee. Gelukkig is het nu een stuk beter (het peuterpuberen niet, dat zal nog wel even duren)

Misschien toch eens met het consultatiebureau bespreken. Ik dacht namelijk ook dat het autisme of adhd kan zijn. Beter om e.e.a. uit te sluiten. En anders kunnen zij je tips geven hoe met je zoontje om te gaan.

Succes ermee! Mijn vrolijke autist geeft me sinds hij 4 jaar is kusjes... de eerste keer in de rij van de supermarkt. Ik vergat alles om me heen en was alleen maar verliefd.

Zulk gedrag zie ik in het speciaal onderwijs bij veel leerlingen, maar voordat je je kind in een hokje laat duwen zou ik hem eerst laten testen. Via de huisarts? Lijkt me heel pittig, sterkte!

Dat klinkt heftig allemaal.

Ik begrijp dat je er moeite mee heb je zoon te laten 'testen' omdat je bang bent dat hij in een hokje terecht komt.

Wel ben je realistisch in je gedachte dat hij geen 'normale' ontwikkeling doormaakt.

Ik ben zelf begeleider voor kinderen met een psychiatrische stoornis. Hierbij wil ik absoluut niet concluderen dat je zoon een stoornis heeft, in tegendeel.

Ik denk alleen dat het zowel voor jezelf, als voor je gezin prettig is hem te laten 'testen'. Mocht hier iets uit komen, wat lang niet in alle gevallen zo is kan je het wel een plaatsje geven.

Je zal je meer kunnen verdiepen in je zoon en je relatie en je band met je zoon anders kunnen benaderen.



Ik hoop heel erg dat je een weg hierin vind met je gezinnetje!

En zoals je al zeg geniet je met volle teugen van hem, dus ga vooral zo door!

Ik begrijp je gevoel en gedachte dat ADHD snel gediagnostiseerd wordt tegenwoordig. Je hoort het meer als vroeger, en dit klopt ook. Dit betekent echter niet dat deze kinderen geen ADHD hebben, de testen worden alleen beter ontwikkeld.

Gaat hij overdag wel eens naar een opvang? Zo ja, wat zien hun voor gedrag terug van J?

z816n30 (euh, nogal ingewikkelde naam...),

je zegt het eigenlijk zelf al en ik vrees dat ik je daarin alleen kan bevestigen: ik denk dat het gedrag van je zoontje niet onder de algemeen geldende gedragingen vallen van peutertjes. Want ik neem aan dat dit gewoon een goed voorbeeld is van hoe het leven regelmatig bij jullie verloopt. En ik denk dat dit bij de meeste gezinnen zich niet zo afspeelt. Ik vind het echt waanzinnig knap dat je het geduld hebt weten op te brengen om nog zo rustig en kalm te reageren. Want ik denk dat menig ouder van zo'n situatie dag in dag uit gillend gek wordt.



Je moet maar zo denken, als jouw kind geen ADHD of autisme oid heeft, dan krijgt hij echt dat etiketje niet! Wees daar maar niet bang voor. En wellicht dat je met de juiste erkenning en inzichten het leven voor jullie allemaal, incl. je vrolijke maar moeilijke ventje ten goede kan keren. Maar of je dat helemaal zelf lukt dat vraag ik me af. Dan verwacht je van jezelf professionele inzichten naast je zeer geduldige en begripvolle moederschap. En die laatste twee kwaliteiten zijn al het beste wat je je zoon tot dan toe hebt kunnen geven. Maar het blijkt niet genoeg te zijn voor jouw lieve moeilijke ventje. Zoals je het omschrijft is het inderdaad erg sneu. Want het lijkt erop alsof hij echt lief wilt doen, maar dat gewoon niet kan. Iets in hem dat sterker is en maakt dat hij dat weer kapot moet maken.



In ieder geval heel veel sterkte. Ik heb echt diep respect voor zulke lieve (geduldige) moeders als jij!