Relaties
alle pijlers
Waarom lijken juist mensen met kleine kinderen uit elkaar te
donderdag 9 oktober 2008 om 10:49
Om me heen zie ik ineens allemaal mensen uit elkaar gaan. Juist allemaal mensen met kleine kinderen. Vaak hoor je dan de vraag of ze niet te snel opgeven. Bij deze mensen ben ik van mening van niet. Sommigen hebben denk ik zelfs te lang volgehouden. Ik vind zelf dat je moet vechten voor een relatie, zeker met kinderen. Zodat je voor jezelf kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt. Zonder kinderen ligt de grens dan toch anders voor mij.
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
donderdag 9 oktober 2008 om 11:21
quote:Miss thang schreef op 09 oktober 2008 @ 11:11:
Ben het helemaal met Lolapaloeza eens. Dat was voor mij ook een van de grootste redenen om te gaan scheiden vorig jaar (met kindje van nu ruim 4). Mijn ex had veel eigenschappen die ik wel 'vervelend' vond (zoals inderdaad dat te laat thuis komen, en nooit dingen doen die hij wel beloofde), maar waar ik me niet echt aan stoorde, omdat ik toch mijn eigen plan kon trekken. Toen er eenmaal een kind in het spel was, zat ik dus altijd thuis met dat kind op hem te wachten (terwijl ik dan bijv. weer afgesproken had en dat gebaseerd had op zijn beloftes).
Kortom, bij mij bleek mijn ex niet de man te zijn die ik gedacht had dat hij zou zijn. Je kan het ook omdraaien. Je man had die eigenschappen al zeg je, het ging je pas tegenstaan toen er een kind was. Dan heb je een twijfelachtige keus gemaakt om met die man kinderen te krijgen denk ik dan.
Ben het helemaal met Lolapaloeza eens. Dat was voor mij ook een van de grootste redenen om te gaan scheiden vorig jaar (met kindje van nu ruim 4). Mijn ex had veel eigenschappen die ik wel 'vervelend' vond (zoals inderdaad dat te laat thuis komen, en nooit dingen doen die hij wel beloofde), maar waar ik me niet echt aan stoorde, omdat ik toch mijn eigen plan kon trekken. Toen er eenmaal een kind in het spel was, zat ik dus altijd thuis met dat kind op hem te wachten (terwijl ik dan bijv. weer afgesproken had en dat gebaseerd had op zijn beloftes).
Kortom, bij mij bleek mijn ex niet de man te zijn die ik gedacht had dat hij zou zijn. Je kan het ook omdraaien. Je man had die eigenschappen al zeg je, het ging je pas tegenstaan toen er een kind was. Dan heb je een twijfelachtige keus gemaakt om met die man kinderen te krijgen denk ik dan.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:22
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 11:10:
En Elninjoo zal dit topic natuurlijk weer niet ongebruikt laten om te vermelden hoe dóm het wel niet is om kinderen te nemen en dat ze zó blij is dat zíj dat níet heeft gedaan. Wat een orginaliteit. Zeg Elninjoo, zijn kinderen ook de oorzaak van de kredietcrisis? Of heb je daar nog geen verband bij kunnen verzinnen?
Flauw Eowynn. Ik heb meestal respect voor jouw postings maar dit vind ik niet netjes.
Elninjoo heeft een uitgesproken mening over kinderen en die mag ze net zo goed uitspreken als de mensen die pro-kinderen zijn. En ze reageerde ook nog eens inhoudelijk en serieus op de openingspost van TO.
En Elninjoo zal dit topic natuurlijk weer niet ongebruikt laten om te vermelden hoe dóm het wel niet is om kinderen te nemen en dat ze zó blij is dat zíj dat níet heeft gedaan. Wat een orginaliteit. Zeg Elninjoo, zijn kinderen ook de oorzaak van de kredietcrisis? Of heb je daar nog geen verband bij kunnen verzinnen?
Flauw Eowynn. Ik heb meestal respect voor jouw postings maar dit vind ik niet netjes.
Elninjoo heeft een uitgesproken mening over kinderen en die mag ze net zo goed uitspreken als de mensen die pro-kinderen zijn. En ze reageerde ook nog eens inhoudelijk en serieus op de openingspost van TO.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:23
Eowynn, dat ligt er denk ik aan wat je als sleur ziet. Dezelfde dingen doen en samen goed op elkaar ingespeeld zijn of geen tijd meer voor elkaar vrij maken en langs elkaar heenleven. dat laatste lijkt me toch echt niet goed en wil ik wel zien te voorkomen. Ik wil niet zo ver komen dat we elkaar niets meer te vertellen hebben. Ik wil wel dat we elkaar blijven uitdagen op een bepaalde manier, dat we het gezellig houden. Maar ben ook realistisch genoeg om in te zien dat het niet op alle momenten even leuk hoeft te zijn. En zelf houd ik me soms voor dat sommige dingen gewoon weer komen als de kinderen iets ouder zijn. Dit zijn zoals vaak wordt gezegd nu even tropen jaren.
Miss Thang, ik denk niet dat kinderen altijd ongelukkig worden van een scheiding. In sommige gevallen is het echt het beste voor de kinderen. Ik denk wel dat sommige mensen het onderschatten. Kinderen hebben denk ik wel liever dat je als broer en zus naast elkaar leeft en gewoon met elkaar omgaat als dat mogelijk is. Helaas is dat vaak niet mogelijk.
Miss Thang, ik denk niet dat kinderen altijd ongelukkig worden van een scheiding. In sommige gevallen is het echt het beste voor de kinderen. Ik denk wel dat sommige mensen het onderschatten. Kinderen hebben denk ik wel liever dat je als broer en zus naast elkaar leeft en gewoon met elkaar omgaat als dat mogelijk is. Helaas is dat vaak niet mogelijk.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:25
quote:N00b schreef op 09 oktober 2008 @ 11:21:
[...]
Je kan het ook omdraaien. Je man had die eigenschappen al zeg je, het ging je pas tegenstaan toen er een kind was. Dan heb je een twijfelachtige keus gemaakt om met die man kinderen te krijgen denk ik dan.
Mee eens. Een man kan relatie materiaal zijn, maar geen papa-materiaal. Daar zou je vooraf bij stil moeten staan. Past iemands karkater/levensstijl bij het hebben van kinderen.
Iemand die structureel zijn afspraken niet nakomt, zal niet als een blad aan een boom omdraaien wanneer er kinderen komen.
[...]
Je kan het ook omdraaien. Je man had die eigenschappen al zeg je, het ging je pas tegenstaan toen er een kind was. Dan heb je een twijfelachtige keus gemaakt om met die man kinderen te krijgen denk ik dan.
Mee eens. Een man kan relatie materiaal zijn, maar geen papa-materiaal. Daar zou je vooraf bij stil moeten staan. Past iemands karkater/levensstijl bij het hebben van kinderen.
Iemand die structureel zijn afspraken niet nakomt, zal niet als een blad aan een boom omdraaien wanneer er kinderen komen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:25
donderdag 9 oktober 2008 om 11:26
wat me in mijn omgeving heel erg opvalt is dat vriendinnen (naar mijn idee) vrij snel aan kinderen beginnen (dus als ze nog niet heel lang een relatie hebben). En nou hoef je natuurlijk ook nog geen 25 jaar bij elkaar te zijn voordat je aan kinderen begint, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen dat als je elkaar net 1 - 2 jaar kent, en je alleen (of vooral) leuke dingen met elkaar gedeeld hebt, het best pittig is om opeens samen de verantwoordelijkheid te dragen voor een kind. Je hele leven wordt overhoop gehaald, je hebt daardoor wss minder zin om leuke dingen te doen, om aandacht aan jezelf of aan je partner te besteden. En er zullen relaties zijn die stabiel genoeg blijken te zijn om deze periode te overleven, maar kan t me ook heel goed voorstellen dat er mensen zijn waarbij de relatie op zo'n moment toch niet stabiel genoeg blijkt te zijn. Weet niet of dit het is hoor, maar is gewoon iets wat mij opvalt...
donderdag 9 oktober 2008 om 11:27
Johnny, ik draai dat om. Ik vind niet dat mijn leven volledig in het teken moet staan van mijn kind. Het is ook maar net wat je ze aanwent. Als je vanaf dag 1 al begint met het bereiden van aangepaste gerechten, dan is dat wat je kind kent. En dan wordt het lastig om ineens met extreem gekruid eten aan te komen, dat kennen ze niet. Zo gaat dat met de meeste dingen.
We voeden onze kinderen op met normen en waarden en principes die wij belangrijk vinden, waarom dan niet hetzelfde doen met de dingen waar we altijd gelukkig van werden?
Mits het je kind niet schaadt natuurlijk.
Je moet onvrede zien te voorkomen. Je wilt je partner gelukkig zien, dus doe je die dingen waar hij gelukkig van wordt en waar je zelf ook lol aan beleeft. Je hebt jarenlang leuke dingen samen ondernemen, en dan ineens houdt dat op, dat levert onvrede op. Want gebaseerd op die leuke dingen doen, koos je toen om bij elkaar te blijven, en om een kind te willen. Je partner viel juist voor je ondernemende en stoere karakter, valt dat weg, dan kan hij zich genaaid voelen. En v.v.
We voeden onze kinderen op met normen en waarden en principes die wij belangrijk vinden, waarom dan niet hetzelfde doen met de dingen waar we altijd gelukkig van werden?
Mits het je kind niet schaadt natuurlijk.
Je moet onvrede zien te voorkomen. Je wilt je partner gelukkig zien, dus doe je die dingen waar hij gelukkig van wordt en waar je zelf ook lol aan beleeft. Je hebt jarenlang leuke dingen samen ondernemen, en dan ineens houdt dat op, dat levert onvrede op. Want gebaseerd op die leuke dingen doen, koos je toen om bij elkaar te blijven, en om een kind te willen. Je partner viel juist voor je ondernemende en stoere karakter, valt dat weg, dan kan hij zich genaaid voelen. En v.v.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:28
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 11:25:
Pinksterbloempje, ik ben niet 'pro-kinderen'. Ik heb kinderen, dat is iets heel anders. Elninjoo roept gewoon in elk topic 'komt door de kinderen'. Dat is net zoiets als wanneer ik in elk topic ga roepen 'neem kinderen, dan gaat het vanzelf over'.Toch vind ik (maar dat is persoonlijk) het erg flauw om te zeggen dat ze zeker vindt dat kinderen ook de oorzaak zijn van de kredietcrisis. Iemand monddood proberen te maken terwijl ze wel een serieuze posting plaatst komt een beetje naar over.
Pinksterbloempje, ik ben niet 'pro-kinderen'. Ik heb kinderen, dat is iets heel anders. Elninjoo roept gewoon in elk topic 'komt door de kinderen'. Dat is net zoiets als wanneer ik in elk topic ga roepen 'neem kinderen, dan gaat het vanzelf over'.Toch vind ik (maar dat is persoonlijk) het erg flauw om te zeggen dat ze zeker vindt dat kinderen ook de oorzaak zijn van de kredietcrisis. Iemand monddood proberen te maken terwijl ze wel een serieuze posting plaatst komt een beetje naar over.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:29
quote:N00b schreef op 09 oktober 2008 @ 11:21:
[...]
Je kan het ook omdraaien. Je man had die eigenschappen al zeg je, het ging je pas tegenstaan toen er een kind was. Dan heb je een twijfelachtige keus gemaakt om met die man kinderen te krijgen denk ik dan.Als je nou van tevoren een lijstje had meegekregen met dingen die opeens belangrijk worden, ja dan misschien. Maar dat weet niet. Je kunt je zonder kind echt niet voorstellen hoe het is als er wel een is. En daarbij, ik kwam ook altijd later, maar niet meer toen ik een kind had omdat ik wist dat hij op mij zat te wachten. Is het onrealistisch om te verwachten dat hij ook mee veranderd? Ik zit toch nu ook niet meer 4 avonden in de week in de kroeg etc. Je leven veranderd, je past je aan, zijn leven veranderd, hij past zich aan. Ja of niet, en dan valt dat wel tegen, en dat had je niet van tevoren kunnen weten, geloof ik niks van.
[...]
Je kan het ook omdraaien. Je man had die eigenschappen al zeg je, het ging je pas tegenstaan toen er een kind was. Dan heb je een twijfelachtige keus gemaakt om met die man kinderen te krijgen denk ik dan.Als je nou van tevoren een lijstje had meegekregen met dingen die opeens belangrijk worden, ja dan misschien. Maar dat weet niet. Je kunt je zonder kind echt niet voorstellen hoe het is als er wel een is. En daarbij, ik kwam ook altijd later, maar niet meer toen ik een kind had omdat ik wist dat hij op mij zat te wachten. Is het onrealistisch om te verwachten dat hij ook mee veranderd? Ik zit toch nu ook niet meer 4 avonden in de week in de kroeg etc. Je leven veranderd, je past je aan, zijn leven veranderd, hij past zich aan. Ja of niet, en dan valt dat wel tegen, en dat had je niet van tevoren kunnen weten, geloof ik niks van.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 9 oktober 2008 om 11:29
Julus, daar heb je denk ik wel een punt. Ik merkte op een gegeven moment ook dat man veel minder behoefte kreeg om dingen te ondernemen en dat de gesprekken bijna alleen nog over de kinderen gingen, verder hadden we weinig om over te praten. Ik ben toen ook gaan protesteren en meer zelf gaan ondernemen, zodat we meer kregen om over te praten en met hem gaan praten en oppas regelen. Zorgen dat we weer meer werden dan alleen vader en moeder. Hij noemde me soms ook mama, ieuw. Maar hij ziet nu wel in wat ik bedoel. Hierdoor is het nu weer gezellig. Maar kan me wel voorstellen dat als het niet zou veranderen mensen kriebels krijgen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:30
quote:Julus schreef op 09 oktober 2008 @ 11:19:
maar waarom niet gewoon de dingen blijven doen die je al deed toen jullie kinderloos waren?
Gaat niet helemaal op, Julus. Althans, voor ons niet.
Wij hadden ook helemaal bedacht dat we ons leven gewoon door zouden leven, maar nu mét kind. In eerste instantie lukte dat ook gewoon, want die piepkleintjes sleep je letterlijk overal mee naartoe.
Maar als ze iets ouder zijn, en meer in een routine zitten, is dat gewoon wat lastiger. Oudste is nu 21 maanden maar mooi niet dat zij haar middagdutje in een buggy doet bijvoorbeeld, dus dan moeten we óf thuis zijn óf ergens waar een kinderbed is. Of vroeger vonden we niets heerlijkers dan de he-le zondag met alle zondagskranten om ons heen verspreid op de grond te zitten lezen. Lukt nu ook niet meer natuurlijk.
Gééft allemaal niet natuurlijk, zijn zoveel meer leuke dingen voor in de plaats gekomen, maar de eerste tijd moesten we best wel wennen aan het feit dat veel van onze vaste gewoontes omgegooid moesten worden.
Verder vond ik persoonlijk mijn zwangerschapsverloven vreselijk. Vent kon "lekker" naar zijn werk, even zichzelf zijn, terwijl ik 6 maanden thuis zat. Ik kon daar echt kwaad om worden (die hormonen waren natuurlijk ook nog hevig bezig hè).
Uiteindelijk is het alleen maar leuker geworden voor ons gelukkig en is er nooit echt sprake geweest van uit elkaar gaan (al moet ik eerlijk bekennen dat ik daar wel een paar keer mee gedreigd heb), maar die eerste drie maanden van beide baby's zou ik graag uit willen wissen.
maar waarom niet gewoon de dingen blijven doen die je al deed toen jullie kinderloos waren?
Gaat niet helemaal op, Julus. Althans, voor ons niet.
Wij hadden ook helemaal bedacht dat we ons leven gewoon door zouden leven, maar nu mét kind. In eerste instantie lukte dat ook gewoon, want die piepkleintjes sleep je letterlijk overal mee naartoe.
Maar als ze iets ouder zijn, en meer in een routine zitten, is dat gewoon wat lastiger. Oudste is nu 21 maanden maar mooi niet dat zij haar middagdutje in een buggy doet bijvoorbeeld, dus dan moeten we óf thuis zijn óf ergens waar een kinderbed is. Of vroeger vonden we niets heerlijkers dan de he-le zondag met alle zondagskranten om ons heen verspreid op de grond te zitten lezen. Lukt nu ook niet meer natuurlijk.
Gééft allemaal niet natuurlijk, zijn zoveel meer leuke dingen voor in de plaats gekomen, maar de eerste tijd moesten we best wel wennen aan het feit dat veel van onze vaste gewoontes omgegooid moesten worden.
Verder vond ik persoonlijk mijn zwangerschapsverloven vreselijk. Vent kon "lekker" naar zijn werk, even zichzelf zijn, terwijl ik 6 maanden thuis zat. Ik kon daar echt kwaad om worden (die hormonen waren natuurlijk ook nog hevig bezig hè).
Uiteindelijk is het alleen maar leuker geworden voor ons gelukkig en is er nooit echt sprake geweest van uit elkaar gaan (al moet ik eerlijk bekennen dat ik daar wel een paar keer mee gedreigd heb), maar die eerste drie maanden van beide baby's zou ik graag uit willen wissen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:31
Nicolaatje, mee eens! En soms is het helaas zo dat iemand zodra er kinderen komen, het toch niet ziet zitten en dus ook niet het gewenste papa/mama gedrag vertoont. Als het je zwaar valt, dan ga je het elders zoeken. Vaak de kroeg in, afspraken niet nakomen die met kind te maken hebben, alles om er maar weg van te komen.
Steeds meer onvrede, dit is niet het leven wat je wilde, en dan kiest de mens toch vaak voor zichzelf. Kinderen krijgen is een egoistische keuze, er voor weglopen ook.
Altijd dus eigenbelang.
Niet netjes en niet maatschappelijk geaccepteerd.
Steeds meer onvrede, dit is niet het leven wat je wilde, en dan kiest de mens toch vaak voor zichzelf. Kinderen krijgen is een egoistische keuze, er voor weglopen ook.
Altijd dus eigenbelang.
Niet netjes en niet maatschappelijk geaccepteerd.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:36
Ainne, dat is ook zo. Ik bedoelde het meer in het algemeen. Je zult hier en daar moeten inleveren. Maar soms denk ik dat mensen wel heel erg zichzelf wegcijferen in het belang van de kinderen. En daar word je niet gezelliger van. Ben je altijd moe, chagrijnig, en indirect krijgen de kinderen daar de schuld van terwijl je er zelf voor kiest, om dat zo in te vullen.
Je kunt de lat ook te hoog willen leggen, maar dan zal het altijd tegenvallen. Je kunt denken; het is hier puinhoop maar ik heb geen zin om weer op te ruimen. Nou dan doe je dat niet en geef je toe aan waar je wel zin in hebt; lekker het park in met kind. Iedereen tevreden, opruimen kan ook later. Denk dat veel vrouwen erg veel willen en van zichzelf verwachten, maar je manouvreert jezelf in een lastige positie.
Je kunt de lat ook te hoog willen leggen, maar dan zal het altijd tegenvallen. Je kunt denken; het is hier puinhoop maar ik heb geen zin om weer op te ruimen. Nou dan doe je dat niet en geef je toe aan waar je wel zin in hebt; lekker het park in met kind. Iedereen tevreden, opruimen kan ook later. Denk dat veel vrouwen erg veel willen en van zichzelf verwachten, maar je manouvreert jezelf in een lastige positie.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:37
ik weet dat veel mensen met kleine kinderen om onbenullige redenen cq dingen die ze van te voren al wisten uit elkaar gaan.
maar ik ben met mijn zoon van toen bijna 5 bij zijn vader weggegaan om zeer dringende redenen, eigenlijk om kind in veiligheid te stellen zelfs, wat slechts indirect ermee te maken had dat we een kind hadden, in zoverre dat zijn plannen en ideeen kind in gevaar brachten. noch ik noch zoon hebben nog contact met exman, dat kan niet.
ik denk dat niet de enige ben die zoiets gedaan heeft, je hangt je redenen niet altijd aan de grote klok, het doet dan wel een beetje pijn te lezen hoe mensen met kinderen te snel uit elkaar gaan.
maar ik ben met mijn zoon van toen bijna 5 bij zijn vader weggegaan om zeer dringende redenen, eigenlijk om kind in veiligheid te stellen zelfs, wat slechts indirect ermee te maken had dat we een kind hadden, in zoverre dat zijn plannen en ideeen kind in gevaar brachten. noch ik noch zoon hebben nog contact met exman, dat kan niet.
ik denk dat niet de enige ben die zoiets gedaan heeft, je hangt je redenen niet altijd aan de grote klok, het doet dan wel een beetje pijn te lezen hoe mensen met kinderen te snel uit elkaar gaan.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:38
Ainne, nee je zult niet alles kunnen blijven doen. Sommige dingen gaan niet echt meer, of moet je een oppas voor regelen. Andere dingen gaan straks als ze wat groter zijn (hopelijk) weer makkelijker. Maar je hoeft natuurlijk niet alles aan te passen en alleen maar samen thuis te gaan zitten. Maar precies zo doorleven asl voordat er kinderen waren dat gaat niet lukken. Wij hielden er ook erg van om op zondag lekker lang samen in bed te blijven. Lekker uitslapen, lekker samen knuffelen. Ontbijten (nou ja brunch/lunchen) op bed, heerlijk. Gaat nu ook niet meer. Er zal toch echt iemand op moeten staan met de kinderen. Behalve de weekenden dat ze zijn logeren, dan hebben we lekker alle tijd voor elkaar op zondagochtend/middag. Dat heb ik wel af en toe nodig. Mijn man vond dat in het begin nog wel lastig, ze laten logeren als het niet nodig is.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:42
Maar wel heerllijk, die quality time voor elkaar nemen.
Echt gerichte aandacht voor elkaar, uit de band springen. Nieuwe herinneringen aanmaken waarbij de kinderen even niet betrokken zijn. Wij gaan soms naar een kinky party, dat staat echt mijlenver los van het moederschap. Ik ben dan een spannende, sexy vrouw, we dansen samen, lachen, ziet elkaar zoals je elkaar niet elke dag ziet. Voor mijn kind ben ik mama, voor mijn vriend ben ik dan echt zijn vrouw.
Echt gerichte aandacht voor elkaar, uit de band springen. Nieuwe herinneringen aanmaken waarbij de kinderen even niet betrokken zijn. Wij gaan soms naar een kinky party, dat staat echt mijlenver los van het moederschap. Ik ben dan een spannende, sexy vrouw, we dansen samen, lachen, ziet elkaar zoals je elkaar niet elke dag ziet. Voor mijn kind ben ik mama, voor mijn vriend ben ik dan echt zijn vrouw.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:44
Princessetamtam, natuurlijk kan het soms niet anders. Ik denk dat sommige mensen ook juist voor hun kinderen uit elkaar gaan. Zouden ze voor zichzelf misschien niet uit zo`n destructieve relatie gaan, doen ze het nu ineens wel. En sosm blijkt op een gegeven moment ook dat dingen anders zijn dan je dacht en dat dat gewoon niet kan. Maar hoor ook veel verhalen van mensen die als puntje bij paaltje komt geen verantwoordelijkheid wilde nemen, maar door wilden gaan met hun vrije leventje (met veel stappen, alcohol en misschien wel meer) of die ineens vreemdgaan of zich opgesloten voelen, of ...
Net wat ik al zei, soms kan het niet anders. En soms vechten mensen zelfs te lang. Heb ook echt wel voorbeelden waarvan ik zeg, wat ben ik blij dat ze uit elkaar zijn.
Maar waarom zoeken veel mensen de spaning toch buiten te deur? Maar ja ben aan de andere kant ook vrij makkelijk. Als hij met een ander wil zoenen in de kroeg gaat hij z`n gang maar, als hij maar weer bij mij thuis komt. (En verder dan zoenen hoeft hij niet te gaan.)
Net wat ik al zei, soms kan het niet anders. En soms vechten mensen zelfs te lang. Heb ook echt wel voorbeelden waarvan ik zeg, wat ben ik blij dat ze uit elkaar zijn.
Maar waarom zoeken veel mensen de spaning toch buiten te deur? Maar ja ben aan de andere kant ook vrij makkelijk. Als hij met een ander wil zoenen in de kroeg gaat hij z`n gang maar, als hij maar weer bij mij thuis komt. (En verder dan zoenen hoeft hij niet te gaan.)
donderdag 9 oktober 2008 om 11:49
Julus, ja dat stukje weer echt even geliefden en partners voor elkaar zijn, dat schiet er bij sommigen misschien te snel bij in. Dat ze elkaar ook te veel als vader en moeder gaan zien of zo. Ik merk zelf dat ik daar ook niet tegen kan. ben niet alleen moeder hoor, ben ook een geliefde, vriendin, collega, etc. Ik ben niet alleen een brave moeder, maar heb ook nog een uitdagendere kant in me en die wil ik ook kunnen voelen/zijn af en toe. Dat was hier wel een kwestie van een nieuwe balans zoeken en soms is dat nog even zoeken. Mijn man is wel wat rustiger dan ik. Heeft daar minder behoefte aan, om meer te zijn dan collega en degelijk gezinslid. Maar als we tijd inplannen voor ons tweeen dan is hij er toch altijd wel blij mee. Hij zou zonder kunnen, ik niet. Gelukkig, vindt hij het wel erg leuk om het in te plannen en ziet hij in dat het onze relatie zo juist goed houdt. Dat het juist voor onze relatie belangrijk is om af en toe samen een weekendje weg et gaan of iets dergelijks en daardoor dus ook voor de kinderen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:56
quote:Julus schreef op 09 oktober 2008 @ 11:27:
Johnny, ik draai dat om. Ik vind niet dat mijn leven volledig in het teken moet staan van mijn kind. Het is ook maar net wat je ze aanwent. Als je vanaf dag 1 al begint met het bereiden van aangepaste gerechten, dan is dat wat je kind kent. En dan wordt het lastig om ineens met extreem gekruid eten aan te komen, dat kennen ze niet. Zo gaat dat met de meeste dingen.
We voeden onze kinderen op met normen en waarden en principes die wij belangrijk vinden, waarom dan niet hetzelfde doen met de dingen waar we altijd gelukkig van werden?
Mits het je kind niet schaadt natuurlijk.
Je moet onvrede zien te voorkomen. Je wilt je partner gelukkig zien, dus doe je die dingen waar hij gelukkig van wordt en waar je zelf ook lol aan beleeft. Je hebt jarenlang leuke dingen samen ondernemen, en dan ineens houdt dat op, dat levert onvrede op. Want gebaseerd op die leuke dingen doen, koos je toen om bij elkaar te blijven, en om een kind te willen. Je partner viel juist voor je ondernemende en stoere karakter, valt dat weg, dan kan hij zich genaaid voelen. En v.v.
Julus, ik begrijp wat je bedoelt, je moet jezelf niet aanpassen aan alle wensen van je kind. Maar ik bedoel eerder dat er dingen zijn die je gewoon niet meer kunt doen met een kind erbij:
Ik heb geen kinderen, dat vooropgesteld. Ik WIL nu ook geen kinderen omdat ik weet dat ik dingen moet laten. Er zal geen geld meer zijn om de dingen te doen die ik nu doe. Lange reizen, meerdere keren per jaar met zo'n koter? Forget it. Spontaan met z'n tweeen naar de film? Forget it. Lekker doen en laten wat we willen? Forget it. Alletwee carriere maken? No way.
Dit zijn dus juist de dingen die onze relatie kenmerken en deze dingen zullen wegvallen als Jr. om de hoek komt kijken. Snap je wat ik bedoel?
Johnny, ik draai dat om. Ik vind niet dat mijn leven volledig in het teken moet staan van mijn kind. Het is ook maar net wat je ze aanwent. Als je vanaf dag 1 al begint met het bereiden van aangepaste gerechten, dan is dat wat je kind kent. En dan wordt het lastig om ineens met extreem gekruid eten aan te komen, dat kennen ze niet. Zo gaat dat met de meeste dingen.
We voeden onze kinderen op met normen en waarden en principes die wij belangrijk vinden, waarom dan niet hetzelfde doen met de dingen waar we altijd gelukkig van werden?
Mits het je kind niet schaadt natuurlijk.
Je moet onvrede zien te voorkomen. Je wilt je partner gelukkig zien, dus doe je die dingen waar hij gelukkig van wordt en waar je zelf ook lol aan beleeft. Je hebt jarenlang leuke dingen samen ondernemen, en dan ineens houdt dat op, dat levert onvrede op. Want gebaseerd op die leuke dingen doen, koos je toen om bij elkaar te blijven, en om een kind te willen. Je partner viel juist voor je ondernemende en stoere karakter, valt dat weg, dan kan hij zich genaaid voelen. En v.v.
Julus, ik begrijp wat je bedoelt, je moet jezelf niet aanpassen aan alle wensen van je kind. Maar ik bedoel eerder dat er dingen zijn die je gewoon niet meer kunt doen met een kind erbij:
Ik heb geen kinderen, dat vooropgesteld. Ik WIL nu ook geen kinderen omdat ik weet dat ik dingen moet laten. Er zal geen geld meer zijn om de dingen te doen die ik nu doe. Lange reizen, meerdere keren per jaar met zo'n koter? Forget it. Spontaan met z'n tweeen naar de film? Forget it. Lekker doen en laten wat we willen? Forget it. Alletwee carriere maken? No way.
Dit zijn dus juist de dingen die onze relatie kenmerken en deze dingen zullen wegvallen als Jr. om de hoek komt kijken. Snap je wat ik bedoel?
donderdag 9 oktober 2008 om 11:57
Maar is het gewoon niet Heel Erg Dom om allerlei verwachtingen van je partner te hebben over hoe het gaat nadat er kinderen komen en die nooit te bespreken?
Ik ken maar weinig stellen die afspreken hoe ze het gaan doen, wat ze belangrijk vinden in de opvoeding, hoe ze hun relatie goed willen houden, wat ze van elkaar verwachten qua verzorging. En daar komt nog bij dat in Nederland een zwaar bizar beeld heerst van het moederschap. Er zijn genoeg vrouwen die hun partner stúkken minder geschikt achten om kinderen op te voeden dan zichzelf en dus ook níets aan hem overlaten.
Daarbij veranderen ze zelf in een soort oermoeders bij wie hun kind voor álles gaat, denken ze niet meer aan zichzelf en hun man, maar alleen aan hun kinderen. En dan verwachten ze dat hun partner dat ook doet, maar wél zonder dat het ooit besproken is.
Waar manlief eerst nog een leuke, spontane, vlotte vrouw had die ook nog eens de helft van het inkomen bijdroeg heeft hij nu een soort moederkloek die eist dat ze kan stoppen met werken, hem reduceert tot kostwinner en hem geen aandeel in de opvoeding en het gezin gunt.
Ik vind het niet zo gek dat sommige mannen liever op hun werk zitten. Thuis horen ze alleen maar verhalen over poepluiers en krijgen ze commentaar dat ze niet genoeg doen.
Is op zich allemaal niet erg, als je het maar van tevoren besproken hebt en je er beiden gelukkig mee bent. Maar voor veel vrouwen is het gewoon vanzelfsprekend dat ze niets meer doen, op de bank blijven zitten en de kinderen opvoeden en niet meer werken, en ze verwachten dan van hun man dat ze net zo veranderen. Onrealistisch.
Ik ken maar weinig stellen die afspreken hoe ze het gaan doen, wat ze belangrijk vinden in de opvoeding, hoe ze hun relatie goed willen houden, wat ze van elkaar verwachten qua verzorging. En daar komt nog bij dat in Nederland een zwaar bizar beeld heerst van het moederschap. Er zijn genoeg vrouwen die hun partner stúkken minder geschikt achten om kinderen op te voeden dan zichzelf en dus ook níets aan hem overlaten.
Daarbij veranderen ze zelf in een soort oermoeders bij wie hun kind voor álles gaat, denken ze niet meer aan zichzelf en hun man, maar alleen aan hun kinderen. En dan verwachten ze dat hun partner dat ook doet, maar wél zonder dat het ooit besproken is.
Waar manlief eerst nog een leuke, spontane, vlotte vrouw had die ook nog eens de helft van het inkomen bijdroeg heeft hij nu een soort moederkloek die eist dat ze kan stoppen met werken, hem reduceert tot kostwinner en hem geen aandeel in de opvoeding en het gezin gunt.
Ik vind het niet zo gek dat sommige mannen liever op hun werk zitten. Thuis horen ze alleen maar verhalen over poepluiers en krijgen ze commentaar dat ze niet genoeg doen.
Is op zich allemaal niet erg, als je het maar van tevoren besproken hebt en je er beiden gelukkig mee bent. Maar voor veel vrouwen is het gewoon vanzelfsprekend dat ze niets meer doen, op de bank blijven zitten en de kinderen opvoeden en niet meer werken, en ze verwachten dan van hun man dat ze net zo veranderen. Onrealistisch.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:59
Nicolaatje, in jullie geval wordt het mooi opgelost. Jouw man gaat mee in jouw behoefte, dus dat loopt mooi gelijk.
Zou er eentje zich constant niet gekend voelen, dan krijg je dus die ongelijkwaardigheid die voor wrijving zorgt. Ik zelf maar er ook geen punt van om tegemoet te komen aan zijn behoeftes. Ik ben niet zo van de emancipatie, want je wil graag die leuke relatie, dus zul je oog moeten hebben voor wat je man wilt. Geen zin in sex, dan toch zin maken en uiteindelijk geniet ik ervan. Bij mannen is die zin altijd aanwezig, wij moeten wordne opgewarmd. Als je dat verschil accepteert en ernaar handelt, dan is er niks aan de hand. Als je dat anders benadert dan kun je dus lastige situaties krijgen. Je onthoudt hem sex omdat je vind dat dat vrouwonvriendelijk is, hij raakt gefrustreerd usw. Terwijl ik denk; hij is een man, houdt van sex en wil altijd met mij, kan hij ook niks aan doen. Teken dat hij me aantrekkelijk vindt. Ik accepteer het feit dat ik als vrouw niet altijd zin heb, maar wil graag die fijne relatie met hem dus ga ik erin mee. Is gewoon een andere manier van denken.
Zou er eentje zich constant niet gekend voelen, dan krijg je dus die ongelijkwaardigheid die voor wrijving zorgt. Ik zelf maar er ook geen punt van om tegemoet te komen aan zijn behoeftes. Ik ben niet zo van de emancipatie, want je wil graag die leuke relatie, dus zul je oog moeten hebben voor wat je man wilt. Geen zin in sex, dan toch zin maken en uiteindelijk geniet ik ervan. Bij mannen is die zin altijd aanwezig, wij moeten wordne opgewarmd. Als je dat verschil accepteert en ernaar handelt, dan is er niks aan de hand. Als je dat anders benadert dan kun je dus lastige situaties krijgen. Je onthoudt hem sex omdat je vind dat dat vrouwonvriendelijk is, hij raakt gefrustreerd usw. Terwijl ik denk; hij is een man, houdt van sex en wil altijd met mij, kan hij ook niks aan doen. Teken dat hij me aantrekkelijk vindt. Ik accepteer het feit dat ik als vrouw niet altijd zin heb, maar wil graag die fijne relatie met hem dus ga ik erin mee. Is gewoon een andere manier van denken.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:04
Eowyn, kan ik me in vinden. Als vrouw gaat je kind voor alles, terwijl voor die mannen er ook nog een hoop meer te beleven valt. Vrouwen moeten die man ook de kans willen geven, en er niet vanuit gaan dat zij het als enige goed kunnen doen.
Ik begrijp nooit zo goed die discussie over bijv het verkeerde doekje gebruiken bij het schoonmaken. Maakt het uit, hij maakt tenminste schoon, op zijn manier. Als je telkens een tik op je vinger krijgt vanwege het verkeerde doekje, dan denk je ook, doe het lekker zelf.
Die discussies gaan toch nergens over, als je erover nadenkt?
Kom op, een doekje! En zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Kind wat de verkeerde combi kleding aan heeft, ook zo belangrijk. Gaat het om de buitenwereld, alsof die er wat van vinden. Ik zou het belangrijker vinden dat mijn vriend ons kind aankleedt, in bad doet, hapjes geeft, gewoon de handeling.
Ik begrijp nooit zo goed die discussie over bijv het verkeerde doekje gebruiken bij het schoonmaken. Maakt het uit, hij maakt tenminste schoon, op zijn manier. Als je telkens een tik op je vinger krijgt vanwege het verkeerde doekje, dan denk je ook, doe het lekker zelf.
Die discussies gaan toch nergens over, als je erover nadenkt?
Kom op, een doekje! En zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Kind wat de verkeerde combi kleding aan heeft, ook zo belangrijk. Gaat het om de buitenwereld, alsof die er wat van vinden. Ik zou het belangrijker vinden dat mijn vriend ons kind aankleedt, in bad doet, hapjes geeft, gewoon de handeling.
