Relaties
alle pijlers
Waarom lijken juist mensen met kleine kinderen uit elkaar te
donderdag 9 oktober 2008 om 10:49
Om me heen zie ik ineens allemaal mensen uit elkaar gaan. Juist allemaal mensen met kleine kinderen. Vaak hoor je dan de vraag of ze niet te snel opgeven. Bij deze mensen ben ik van mening van niet. Sommigen hebben denk ik zelfs te lang volgehouden. Ik vind zelf dat je moet vechten voor een relatie, zeker met kinderen. Zodat je voor jezelf kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt. Zonder kinderen ligt de grens dan toch anders voor mij.
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
donderdag 9 oktober 2008 om 12:06
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 11:59:
Het is overigens bewezen dat mensen die een gelijkwaardige taakverdeling hebben wat beteft werk en verzorging gelukkiger zijn en tevredener over hun leven dan mensen die het ongelijk verdelen.
Maar dat bereik je alleen wanneer er vertrouwen is. Erop vertrouwen dat hij net zo goed je kind kan aankleden. Volgens mij is dat soms best lastig om dat uit handen te geven.
En dan vervolgens klagen dat hij nooit wat doet...dat is te makkelijk. En hij heeft dan dus een zeurende vrouw thuiszitten. Cirkeltje rond.
Het is overigens bewezen dat mensen die een gelijkwaardige taakverdeling hebben wat beteft werk en verzorging gelukkiger zijn en tevredener over hun leven dan mensen die het ongelijk verdelen.
Maar dat bereik je alleen wanneer er vertrouwen is. Erop vertrouwen dat hij net zo goed je kind kan aankleden. Volgens mij is dat soms best lastig om dat uit handen te geven.
En dan vervolgens klagen dat hij nooit wat doet...dat is te makkelijk. En hij heeft dan dus een zeurende vrouw thuiszitten. Cirkeltje rond.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:12
quote:Julus schreef op 09 oktober 2008 @ 12:04:
Ik begrijp nooit zo goed die discussie over bijv het verkeerde doekje gebruiken bij het schoonmaken. Maakt het uit, hij maakt tenminste schoon, op zijn manier. Als je telkens een tik op je vinger krijgt vanwege het verkeerde doekje, dan denk je ook, doe het lekker zelf.
Die discussies gaan toch nergens over, als je erover nadenkt?
Kom op, een doekje!
Mee eens Julus. Als je je man/vriend maar vaak genoeg bekritiseerd omdat hij iets niet goed doet, dan denkt hij uiteindelijk: doe het lekker zelf! En daar geef ik zo'n man nog groot gelijk in ook.
Logisch dat hij dan denkt niets zelf te kunnen (en het dus uiteindelijk niet meer wil) en een gelijkwaardige relatie onmogelijk wordt.
Ik begrijp nooit zo goed die discussie over bijv het verkeerde doekje gebruiken bij het schoonmaken. Maakt het uit, hij maakt tenminste schoon, op zijn manier. Als je telkens een tik op je vinger krijgt vanwege het verkeerde doekje, dan denk je ook, doe het lekker zelf.
Die discussies gaan toch nergens over, als je erover nadenkt?
Kom op, een doekje!
Mee eens Julus. Als je je man/vriend maar vaak genoeg bekritiseerd omdat hij iets niet goed doet, dan denkt hij uiteindelijk: doe het lekker zelf! En daar geef ik zo'n man nog groot gelijk in ook.
Logisch dat hij dan denkt niets zelf te kunnen (en het dus uiteindelijk niet meer wil) en een gelijkwaardige relatie onmogelijk wordt.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:13
Julus, en toch proef ik uit jouw postings wel veel generalisatie. 'mannen hebben altijd zin' 'als vrouw gaat je kind voor alles'. Zo werkt dat bij ons iig helemáál niet. Mijn kind gaat voor alles, maar mij man en ik zijn een eenheid, zo zie ik het. Dus onze kinderen staan voor ons op nummer 1, maar ik hoef mijn man geen plaatsje in de ranglijst te geven, want wij zijn een eenheid.
En dat vertrouwen, ik denk dat er maar weinig mannen zijn die géén baby kunnen aankleden. Wat kan daar nou een misgaan? Ze zullen heus niet perongeluk een armpje breken ofzo, in het ergste geval hebben ze een verkeerde combi aan en/of zit het achterstevoren, maar ik denk ook niet dat dat schadelijk is eigenlijk.
Met het huishouden werkt het hetzelfde, als het elkaar gunt om het op je eigen manier te kunnen doen scheelt dat enorm veel frustratie.
Ik heb nooit gedacht dat ik beter was in kinderen opvoeden dan mijn man, we zijn verschillende personen en hebben verschillende kwaliteiten, maar we houden evenveel van ze. Ik heb ook nooit lijstjes hoeven achterlaten met wat er op welk tijdstip moest en dergelijke. Gelukkig.
In veel relaties heeft de vrouw de kinderen en de man mag ondertussen een andere hobby zoeken.
En dat vertrouwen, ik denk dat er maar weinig mannen zijn die géén baby kunnen aankleden. Wat kan daar nou een misgaan? Ze zullen heus niet perongeluk een armpje breken ofzo, in het ergste geval hebben ze een verkeerde combi aan en/of zit het achterstevoren, maar ik denk ook niet dat dat schadelijk is eigenlijk.
Met het huishouden werkt het hetzelfde, als het elkaar gunt om het op je eigen manier te kunnen doen scheelt dat enorm veel frustratie.
Ik heb nooit gedacht dat ik beter was in kinderen opvoeden dan mijn man, we zijn verschillende personen en hebben verschillende kwaliteiten, maar we houden evenveel van ze. Ik heb ook nooit lijstjes hoeven achterlaten met wat er op welk tijdstip moest en dergelijke. Gelukkig.
In veel relaties heeft de vrouw de kinderen en de man mag ondertussen een andere hobby zoeken.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:18
Eowyn, ik ga af of wat ik heel vaak lees hier op het forum. De algemene manier van denken, zeg maar.
Dus kan generaliserend overkomen, maar zo is het mi ook vaak.
Bij veel vrouwen werkt dat zo (kinderen op de eerste plaats) en veel mannen hebben ook meer zin dan vrouwen. Niet allemaal, maar wel veel voorkomend.
Nogmaals, ik ga af op de informatie die ik lees op het forum, ik zeg dus niet dat het bij jullie ook zo werkt. Het zijn gewoon de veel voorkomende problemen binnen een relatie (met kinderen).
Dus kan generaliserend overkomen, maar zo is het mi ook vaak.
Bij veel vrouwen werkt dat zo (kinderen op de eerste plaats) en veel mannen hebben ook meer zin dan vrouwen. Niet allemaal, maar wel veel voorkomend.
Nogmaals, ik ga af op de informatie die ik lees op het forum, ik zeg dus niet dat het bij jullie ook zo werkt. Het zijn gewoon de veel voorkomende problemen binnen een relatie (met kinderen).
donderdag 9 oktober 2008 om 12:19
Julus, nou niet alle mannen hebben altijd zin hoor. Mijn man heeft niet altijd zin als ik zin heb en andersom ook niet altijd. de ene keer maakt de ander zin, de andere keer gaan we lekker slapen. Als ik altijd maar zin zou maken als hij zin had, zou ik dnek ik alleen maar minder zin in sex krijgen. Denk dat er voor ehm dan ook veel minder aan is, want als ik veel zin heb dan geniet hij er ook meer van dan als ik maar toegeef of wel een klein beetje zin heb.
Eowynn, ben ik het wel mee eens. Alleen weet je nooit precies wat het ouderschap met je doet. Je kunt alles nog zo mooi bedenken van te voren, maar er zullen altijd dingen anders zijn dan je je had voorgesteld.
Dat van het verkeerde doekje of vinden dat hij alles op jouw manier moet doen snap ik ook niet. Ben trouwens ook geen thuisblijfmoeder, maar zo`n ontaarde moeder die haar kind 4 dagen in de week wegbrengt. En in die zin ben ik blij dat mijn man een huismus is, dat geeft mij makkelijker de ruimte om wel de deur uit te gaan.
Ik snap ook best dat het soms toch wel zo anders kan zijn dan je had verwacht, maar communicatie kan je soms al een eind helpen en het besef dat sommige dingen ook tijdelijk zijn.
Johnny, groot gelijk dat je geen kinderen wil. Ik dnek dat er inderdaad te veel mensen zijn die niet beseffen dat dat allemaal niet meer kan en dat je moet inleveren op bepaalde gebieden, en meer dan veel mensen van te voren verwachten. Hierdoor zullen misschien ook wel relatieproblemen ontstaan. Als ik soms hoor dat mensen zeggen dat de man bang was dat alles zou veranderen en dat een hoop dat niet meer kan en dat de vrouw ze gerust heeft gesteld en ze nu zwanger is. Dan denk ik soms ook wel, hij heeft deels wel gelijk, dat zul je straks nog wel merken. Maar dat is niet altijd erg. maar als iemand echt die vrijheid nog niet op wil geven dan kan ik me wel voorstellen dat dat wel voor frictie zal zorgen.
Eowynn, ben ik het wel mee eens. Alleen weet je nooit precies wat het ouderschap met je doet. Je kunt alles nog zo mooi bedenken van te voren, maar er zullen altijd dingen anders zijn dan je je had voorgesteld.
Dat van het verkeerde doekje of vinden dat hij alles op jouw manier moet doen snap ik ook niet. Ben trouwens ook geen thuisblijfmoeder, maar zo`n ontaarde moeder die haar kind 4 dagen in de week wegbrengt. En in die zin ben ik blij dat mijn man een huismus is, dat geeft mij makkelijker de ruimte om wel de deur uit te gaan.
Ik snap ook best dat het soms toch wel zo anders kan zijn dan je had verwacht, maar communicatie kan je soms al een eind helpen en het besef dat sommige dingen ook tijdelijk zijn.
Johnny, groot gelijk dat je geen kinderen wil. Ik dnek dat er inderdaad te veel mensen zijn die niet beseffen dat dat allemaal niet meer kan en dat je moet inleveren op bepaalde gebieden, en meer dan veel mensen van te voren verwachten. Hierdoor zullen misschien ook wel relatieproblemen ontstaan. Als ik soms hoor dat mensen zeggen dat de man bang was dat alles zou veranderen en dat een hoop dat niet meer kan en dat de vrouw ze gerust heeft gesteld en ze nu zwanger is. Dan denk ik soms ook wel, hij heeft deels wel gelijk, dat zul je straks nog wel merken. Maar dat is niet altijd erg. maar als iemand echt die vrijheid nog niet op wil geven dan kan ik me wel voorstellen dat dat wel voor frictie zal zorgen.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:20
Je kunt als vrouw wel altijd zeggen; hij dit en hij dat, maar wat is je eigen aandeel?
Die is er altijd, kan ook niet anders, want je bent met zijn tweeen in die relatie. Als je dat onder ogen durft te zien, dan valt er een hoop frustratie op te lossen.
Ik denk dat er een hoop frustratie wordt geprojecteerd op de man. Je eigen onvrede, en onbewust moet hij daarvoor "boeten". Niet de goede insteek als je het mij vraagt.
Mijn insteek is; we zijn bij elkaar om elkaar gelukkig te maken. Dat betekent dus water bij de wijn doen.
Die is er altijd, kan ook niet anders, want je bent met zijn tweeen in die relatie. Als je dat onder ogen durft te zien, dan valt er een hoop frustratie op te lossen.
Ik denk dat er een hoop frustratie wordt geprojecteerd op de man. Je eigen onvrede, en onbewust moet hij daarvoor "boeten". Niet de goede insteek als je het mij vraagt.
Mijn insteek is; we zijn bij elkaar om elkaar gelukkig te maken. Dat betekent dus water bij de wijn doen.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:26
Ik blijf hier de komende 10 maanden thuis met baby en dan wordt het omgedraaid. Dan blijft mijn man 2 maanden thuis (ok, is een Duitse regeling, beetje ingewikkeld) en dan zal hij het huishouden etc doen. In principe hadden we het ook anders kunnen verdelen, maar aangezien mijn man wetenschapper is en flexibel is, kan hij ook wel eens thuis blijven als ik weg moet. Afspraken heb etc.
Hmm, ik moet verder zeggen dat ik over dit soort 'diepere' dingen niet echt nadenk. Maar bij ons gaat het allemaal vanzelf. We zijn ook alle twee buitenlanders in het buitenland en we hebben al zoveel meegemaakt dat onze relatie heel sterk is. Met of zonder kind.
Hmm, ik moet verder zeggen dat ik over dit soort 'diepere' dingen niet echt nadenk. Maar bij ons gaat het allemaal vanzelf. We zijn ook alle twee buitenlanders in het buitenland en we hebben al zoveel meegemaakt dat onze relatie heel sterk is. Met of zonder kind.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:27
Julus, ik denk dat dat niet alleen voor vrouwen geldt hoor. Veel te veel mensen verwachten dat de ander ze gelukkig maakt. Maar dat kun je alleen zelf. Een relatie, kinderen, het is allemaal geen invulling van je leven, maar een aanvulling. Anders ga je inderdaad de ander verwijten dat die je niet gelukkig maakt. Hij is niet verantwoordelijk voor mijn leven dat ben ik en ik ben niet verantwoordelijk voor zijn leven. Maar willen we het samen leuk hebben dan moet je je natuurlijk wel af en toe aanpassen en goed communiceren met elkaar. En samen zijn wij wel verantwoordelijk voor de zorg voor de kinderen. Ik niet alleen, maar samen. En samen moet je zo een balans zien te vinden tussen de verschillende behoeftes die er zijn in een gezin en de verschillende kanten die je in je hebt, tenminste zo kijk ik er tegen aan.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:29
Mijn man werkt ook, de kinderen zijn 4 dagen in de week de deur uit. Maar als hij in het weekend of `s avonds ook vaker de behoefte zou hebben om weg te gaan zou ik dan vaker thuisblijven. We gaan trouwens ook vaak als gezinnetje weg. Maar ik heb ook echt behoefte om af en toe even lekker met vriendinnen weg te gaan. Gelukkig kan dat nu makkelijker. Of met z`n tweeen en dan toch een oppas te regelen. Soms gewoon overdag, maar soms ook `s avonds als ze toch al slapen.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:32
Ik denk dat het je op een bepaalde leeftijd gewoon meer opvalt dat mensen met jonge kinderen scheiden omdat je dan omringt bent door jonge gezinnen.
Uit cijfers van het CBS blijkt echter dat de veronderstelling dat ouders van jongere kinderen vaker scheiden niet klopt. Bij 1/3 van de scheidingen zijn helemaal geen minderjarige kinderen betrokken. De overige 2/3 van de scheidingen vind plaats als er minderjarige kinderen inwonen. Van die groep is weer ongeveer de helft jonger dan 9 op het moment dat de ouders scheiden. Dus zijn bij ongeveer 1/3 van het totaal aantal scheidingen jonge kinderen betrokken.
Uit cijfers van het CBS blijkt echter dat de veronderstelling dat ouders van jongere kinderen vaker scheiden niet klopt. Bij 1/3 van de scheidingen zijn helemaal geen minderjarige kinderen betrokken. De overige 2/3 van de scheidingen vind plaats als er minderjarige kinderen inwonen. Van die groep is weer ongeveer de helft jonger dan 9 op het moment dat de ouders scheiden. Dus zijn bij ongeveer 1/3 van het totaal aantal scheidingen jonge kinderen betrokken.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:34
Ja, of een keer met een vriendin naar de kroeg. En hij op zijn beurt ook, als hij daar behoefte aan heeft. Hij zou doodongelukkig zijn als hij de dingen waar hij zo gelukkig van wordt, niet meer kon doen. Een keer op skivakantie, of naar een evenement waar ik niet blij van word. De ene keer kan ik 's avonds weg, de andere keer hij. Zo gaat alles gewoon door.
Weer even opladen.
Weer even opladen.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:35
Ben zelfs zo ontaard, dat ik nu lekker alleen thuis ben en de kinderen toch naar de opvang zijn. Zal me volgens sommigen hier vast heel erg moeten schamen, maar ik geniet er met volle teugen van en als ik ze dan straks ophaal geniet ik ook weer helemaal van mijn schatjes. Ook mijn kinderen zijn mijn leven niet, ik heb gewoon ook echt dingen voor mezelf nodig.
O ja wat ik nog wel wil zeggen is dat een vrouw denk ik wel een jaar moet krijgen om weer zichzelf te worden. Ik kan best begrijpen dat mannen er helemaal niets van snappen dat eerste jaar. Eigenlijk moeten ze gewaarschuwd worden dat sommige vrouwen een jaar nodig hebben om zichzelf weer te hervinden en mogen ze binnen dat jaar geen grote beslissingen nemen (man en vouw) om uit elkaar te gaan. Of er moeten hele heftige dingen gebeuren. Het eerste jaar moet je gewoon de tijd nemen om de balans weer te vinden samen, om te ontzwangeren, de hormonen uit je lichaam te laten gaan, wat afstand te kunnen nemen van je kind etc. Ik kan me wel voorstellen dat het eerste jaar of half jaar, of misschien bij sommigen nog wel langer, een moeilijke periode is voor een man. Dan heeft hij toch een deels andere vrouw en als je dan ook al een erg hormonale vrouw had tijdens de zwangerschap, kan ik me best voorstellen dat ze daar van schrikken
O ja wat ik nog wel wil zeggen is dat een vrouw denk ik wel een jaar moet krijgen om weer zichzelf te worden. Ik kan best begrijpen dat mannen er helemaal niets van snappen dat eerste jaar. Eigenlijk moeten ze gewaarschuwd worden dat sommige vrouwen een jaar nodig hebben om zichzelf weer te hervinden en mogen ze binnen dat jaar geen grote beslissingen nemen (man en vouw) om uit elkaar te gaan. Of er moeten hele heftige dingen gebeuren. Het eerste jaar moet je gewoon de tijd nemen om de balans weer te vinden samen, om te ontzwangeren, de hormonen uit je lichaam te laten gaan, wat afstand te kunnen nemen van je kind etc. Ik kan me wel voorstellen dat het eerste jaar of half jaar, of misschien bij sommigen nog wel langer, een moeilijke periode is voor een man. Dan heeft hij toch een deels andere vrouw en als je dan ook al een erg hormonale vrouw had tijdens de zwangerschap, kan ik me best voorstellen dat ze daar van schrikken
donderdag 9 oktober 2008 om 12:38
O, Yette, dat zal best zo zijn hoor. Dat het nu opvalt, omdat dit nu mijn omgeving is. Maar het valt me ook op dat het wel lijkt of veel mensen pas uit elkaar gaan als er kinderen zijn of zo. Dat er nu meer mensen uit elkaar gaan, dan voor deze tijd. maar misschien lijkt het zo, omdat het meer impact heeft.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:43
quote:JohnnyCake schreef op 09 oktober 2008 @ 11:56:
[...]
Ik heb geen kinderen, dat vooropgesteld. Ik WIL nu ook geen kinderen omdat ik weet dat ik dingen moet laten. Er zal geen geld meer zijn om de dingen te doen die ik nu doe. Lange reizen, meerdere keren per jaar met zo'n koter? Forget it. Spontaan met z'n tweeen naar de film? Forget it. Lekker doen en laten wat we willen? Forget it. Alletwee carriere maken? No way.
Dit zijn dus juist de dingen die onze relatie kenmerken en deze dingen zullen wegvallen als Jr. om de hoek komt kijken. Snap je wat ik bedoel?
Dat zijn ook mede mijn redenen om geen kinderen te willen JohnnyCake. Ik zou er te veel om moeten laten. Het is een hele weloverwogen en bewuste keuze geweest om die optie te strepen. Daarnaast vind ik ook dat het niet fair is ten opzichte van een eventuele baby als je er niet volledig achter kan staan en bereid bent om, indien nodig, de behoefte van het kindje voor je eigen wensen te laten gaan.
Waarmee ik niet bedoel dat je geen eigen dingen kunt blijven doen, maar dat de behoeften van een kind nu eenmaal niet altijd samengaan met wat je zelf wilt.
Soms denk ik ook wel eens dat er mensen zijn die echt te lichtvaardig denken over kinderen. Die hebben geen idee waar ze aan beginnen.
[...]
Ik heb geen kinderen, dat vooropgesteld. Ik WIL nu ook geen kinderen omdat ik weet dat ik dingen moet laten. Er zal geen geld meer zijn om de dingen te doen die ik nu doe. Lange reizen, meerdere keren per jaar met zo'n koter? Forget it. Spontaan met z'n tweeen naar de film? Forget it. Lekker doen en laten wat we willen? Forget it. Alletwee carriere maken? No way.
Dit zijn dus juist de dingen die onze relatie kenmerken en deze dingen zullen wegvallen als Jr. om de hoek komt kijken. Snap je wat ik bedoel?
Dat zijn ook mede mijn redenen om geen kinderen te willen JohnnyCake. Ik zou er te veel om moeten laten. Het is een hele weloverwogen en bewuste keuze geweest om die optie te strepen. Daarnaast vind ik ook dat het niet fair is ten opzichte van een eventuele baby als je er niet volledig achter kan staan en bereid bent om, indien nodig, de behoefte van het kindje voor je eigen wensen te laten gaan.
Waarmee ik niet bedoel dat je geen eigen dingen kunt blijven doen, maar dat de behoeften van een kind nu eenmaal niet altijd samengaan met wat je zelf wilt.
Soms denk ik ook wel eens dat er mensen zijn die echt te lichtvaardig denken over kinderen. Die hebben geen idee waar ze aan beginnen.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:45
Overigens vind ik het heel zinnig om te stellen dat je het eerste jaar van je kind geen grote beslissingen mag/kan/zou moeten nemen. Heb het al eens eerder ergens gelezen, en het is gewoon wáár.
Ik heb 2 kinderen, en hoewel ik nooit zo'n moederkloek ben geweest stond mijn wereld bij beide écht wel op z'n kop en had ik even de tijd nodig (en mijn man ook) om alles weer op z'n plek te laten vallen. De jongste wordt nu volgende week 1, en pas sinds een tijdje heb ik weer het idee dat alles 'normaal' is (nou moet ik erbij zeggen dat hij ruim 2 maanden in het ziekenhuis heeft gelegen en dat ik mijn baan kwijtraakte in die tijd, dus dat helpt ook niet mee).
Nu heeft alles weer een ritme, we hebben onze handen weer wat vrijer, ik heb weer wat meer bezigheden, heb weer werk, en dan gaat het prima. Maar de eerste maanden met een baby zijn gewoon zwaar, voor beiden, en juist dán heb je behoefte aan een partner die begrip voor je heeft (en dus niet alleen de man die begrip moet hebben voor de vrouw, want daar word ik weleens moe van, dat er zo weinig begrip is voor mannen die net vader zijn geworden)
Ik heb 2 kinderen, en hoewel ik nooit zo'n moederkloek ben geweest stond mijn wereld bij beide écht wel op z'n kop en had ik even de tijd nodig (en mijn man ook) om alles weer op z'n plek te laten vallen. De jongste wordt nu volgende week 1, en pas sinds een tijdje heb ik weer het idee dat alles 'normaal' is (nou moet ik erbij zeggen dat hij ruim 2 maanden in het ziekenhuis heeft gelegen en dat ik mijn baan kwijtraakte in die tijd, dus dat helpt ook niet mee).
Nu heeft alles weer een ritme, we hebben onze handen weer wat vrijer, ik heb weer wat meer bezigheden, heb weer werk, en dan gaat het prima. Maar de eerste maanden met een baby zijn gewoon zwaar, voor beiden, en juist dán heb je behoefte aan een partner die begrip voor je heeft (en dus niet alleen de man die begrip moet hebben voor de vrouw, want daar word ik weleens moe van, dat er zo weinig begrip is voor mannen die net vader zijn geworden)
donderdag 9 oktober 2008 om 12:46
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 12:13:
Ik heb nooit gedacht dat ik beter was in kinderen opvoeden dan mijn man, we zijn verschillende personen en hebben verschillende kwaliteiten, maar we houden evenveel van ze. Ik heb ook nooit lijstjes hoeven achterlaten met wat er op welk tijdstip moest en dergelijke. Gelukkig.
Maar toch he... Vooral de eerste drie maanden met oudste deed ik echt álles. Ik zat tenslotte thuis. Hierdoor was ik 24/7 met haar, ik BVde, hij deed wel de nodige luiers en badjes, maar uiteindelijk was ik het die alles deed. En die haar door en door kende, haar huiltjes, haar voedingstijden... En áls hij haar dan eens op de "verkeerde manier" troostte, kon ik echt laaaaiend worden (hee, hormonen! don't shoot me!). Uiteraard kreeg hij daar binnen de korste keren genoeg van en werd me duidelijk gemaakt dat hij niet zo stom was als ik hem deed geloven en vooral toen ik nog eens drie maanden later zelf ook weer ging werken, kwam het allemaal goed. Inmiddels bijna twee jaar en nog een baby verder en alles gaat letterlijk 50/50 bij ons. Zorgen en werken zo'n beetje evenveel. Gelukkig.
Maar, ik kan me zo voorstellen - en ik wil hier gelijk even een disclaimer ingooien dat ik geen werkende versus thuisblijvende moeder-discussie op gang wil brengen - dat als je als vrouw een veel groter deel van de zorg op je hebt genomen dan de man, dat het dan veel moeilijker is om he die zorg dan ook daadwerkelijk te geven - hence, ammunitie voor wat ie allemaal verkeerd doet. Man wordt steeds gefrustreerder dat vrouw nu alleen-maar-supermoeder is, probeert zelf sowieso niet meer omdat ie toch niets goed doet en de spiraal gaat en gaat en gaat maar verder neerwaarts.
*sorry zit op mijn werk, geen tijd om netjes te formuleren, hoop dat het beetje duidelijk is wat ik bedoel*
Ik heb nooit gedacht dat ik beter was in kinderen opvoeden dan mijn man, we zijn verschillende personen en hebben verschillende kwaliteiten, maar we houden evenveel van ze. Ik heb ook nooit lijstjes hoeven achterlaten met wat er op welk tijdstip moest en dergelijke. Gelukkig.
Maar toch he... Vooral de eerste drie maanden met oudste deed ik echt álles. Ik zat tenslotte thuis. Hierdoor was ik 24/7 met haar, ik BVde, hij deed wel de nodige luiers en badjes, maar uiteindelijk was ik het die alles deed. En die haar door en door kende, haar huiltjes, haar voedingstijden... En áls hij haar dan eens op de "verkeerde manier" troostte, kon ik echt laaaaiend worden (hee, hormonen! don't shoot me!). Uiteraard kreeg hij daar binnen de korste keren genoeg van en werd me duidelijk gemaakt dat hij niet zo stom was als ik hem deed geloven en vooral toen ik nog eens drie maanden later zelf ook weer ging werken, kwam het allemaal goed. Inmiddels bijna twee jaar en nog een baby verder en alles gaat letterlijk 50/50 bij ons. Zorgen en werken zo'n beetje evenveel. Gelukkig.
Maar, ik kan me zo voorstellen - en ik wil hier gelijk even een disclaimer ingooien dat ik geen werkende versus thuisblijvende moeder-discussie op gang wil brengen - dat als je als vrouw een veel groter deel van de zorg op je hebt genomen dan de man, dat het dan veel moeilijker is om he die zorg dan ook daadwerkelijk te geven - hence, ammunitie voor wat ie allemaal verkeerd doet. Man wordt steeds gefrustreerder dat vrouw nu alleen-maar-supermoeder is, probeert zelf sowieso niet meer omdat ie toch niets goed doet en de spiraal gaat en gaat en gaat maar verder neerwaarts.
*sorry zit op mijn werk, geen tijd om netjes te formuleren, hoop dat het beetje duidelijk is wat ik bedoel*
donderdag 9 oktober 2008 om 12:47
Pinksterbloempje, ik zal vast 1 van die mensen zijn die heel lichtvaardig over kinderen dachten. Maar ik heb ook helemaal niet het idee dat ik veel moet opgeven. Ik ben bezig met het hier en nu, en wat ik vorig jaar of 3 jaar geleden deed, daar ben ik gewoon niet mee bezig.
Ik heb er 2 en ik denk er nog steeds heel makkelijk over, zo lastig is het niet, ik vind het vooral leuk en gezellig en ik heb ook geen last van het feit 'dat er een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders rust'. Heb ik ook weleens gelezen. Ik ben gewoon ik, alleen dan met 2 kinderen.
Ik heb er 2 en ik denk er nog steeds heel makkelijk over, zo lastig is het niet, ik vind het vooral leuk en gezellig en ik heb ook geen last van het feit 'dat er een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders rust'. Heb ik ook weleens gelezen. Ik ben gewoon ik, alleen dan met 2 kinderen.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:52
Ainne, je hebt helemaal gelijk hoor, zo ging het hier ook in het begin met de oudste. Maar na 4 maanden ging ik aan het werk (mijn eerste baan) en bleef manlief full-time thuis. En daar hebben we zóveel van geleerd. In no time veranderde hij ook in een soort moederkloek die alles beter wist en mijn dochter uit mijn handen trok als ze huilde, omdat ik het verkeerd deed Ik werd niet meer wakker 's nachts als ze huilde, hij wel. Ik wist niet meer precies wanneer ze een fruithap moest, hij wel. En hij mopperde ook dat ik kruimelde als hij net stofgezogen had.
En als prettige bijkomstigheid: hij snapte opeens hoe ellendig ik me voelde de maanden ervoor, omdat hij nu precíes hetzelfde had. Sindsdien is bij ons alles 50/50 verdeeld. Bij kind nr 2 zijn we beiden een tijd thuis geweest toen hij uit het ziekenhuis kwam, en dat was ideaal.
Ik vind het ook een bijzonder slechte zaak dat mannen maar 2 dagen vrij krijgen bij de geboorte van hun kind. De uitgangspositie is al zó ongelijk, dat komt maar zelden goed.
En als prettige bijkomstigheid: hij snapte opeens hoe ellendig ik me voelde de maanden ervoor, omdat hij nu precíes hetzelfde had. Sindsdien is bij ons alles 50/50 verdeeld. Bij kind nr 2 zijn we beiden een tijd thuis geweest toen hij uit het ziekenhuis kwam, en dat was ideaal.
Ik vind het ook een bijzonder slechte zaak dat mannen maar 2 dagen vrij krijgen bij de geboorte van hun kind. De uitgangspositie is al zó ongelijk, dat komt maar zelden goed.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:52
quote:lolapaloeza schreef op 09 oktober 2008 @ 11:29:
[...]
Als je nou van tevoren een lijstje had meegekregen met dingen die opeens belangrijk worden, ja dan misschien. Maar dat weet niet. Je kunt je zonder kind echt niet voorstellen hoe het is als er wel een is. En daarbij, ik kwam ook altijd later, maar niet meer toen ik een kind had omdat ik wist dat hij op mij zat te wachten. Is het onrealistisch om te verwachten dat hij ook mee veranderd? Ik zit toch nu ook niet meer 4 avonden in de week in de kroeg etc. Je leven veranderd, je past je aan, zijn leven veranderd, hij past zich aan. Ja of niet, en dan valt dat wel tegen, en dat had je niet van tevoren kunnen weten, geloof ik niks van.Mee eens, maar hij kon het ook niet weten vantevoren. Begrijp me goed hoor, als mijn man 4 avonden per week in de kroeg gaat zitten vliegen de vonken er hier ook vanaf. Ik kan me dat gevoel van 'en ik zit hier met ons kind te wachten' wel voorstellen. Alleen ligt zo'n misverstand over het geen dat komen gaat (een kind, een gezin) niet aan beide partijen? Je weet pas wat het is áls het er is, dat vind ik zelf ook. En dan blijk je allebei een andere opvatting te hebben, okay. Maar ERVAN UIT GAAN dat een ander 'ook wel zal veranderen'...dat hoor ik best vaak om me heen en vind ik raar. Tja, als mijn man voordat we kinderen kregen al 4 avonden in de kroeg hing, ik meen serieus dat ik hem dan niet als de vader van mijn kinderen had gezien snap je. Dat soort dingen moet je aanpakken in de periode dat je samen overlegt of je wel of geen kindjes gaat maken samen. Dat is een beetje wat ik bedoel. En jaja, als zo'n kind er is moet papa er ook zijn zelfs al zijn er geen afspraken gemaakt maar toch. Ik blijf erbij dat je je eerste opmerking ook erg makkelijk om kan draaien.
[...]
Als je nou van tevoren een lijstje had meegekregen met dingen die opeens belangrijk worden, ja dan misschien. Maar dat weet niet. Je kunt je zonder kind echt niet voorstellen hoe het is als er wel een is. En daarbij, ik kwam ook altijd later, maar niet meer toen ik een kind had omdat ik wist dat hij op mij zat te wachten. Is het onrealistisch om te verwachten dat hij ook mee veranderd? Ik zit toch nu ook niet meer 4 avonden in de week in de kroeg etc. Je leven veranderd, je past je aan, zijn leven veranderd, hij past zich aan. Ja of niet, en dan valt dat wel tegen, en dat had je niet van tevoren kunnen weten, geloof ik niks van.Mee eens, maar hij kon het ook niet weten vantevoren. Begrijp me goed hoor, als mijn man 4 avonden per week in de kroeg gaat zitten vliegen de vonken er hier ook vanaf. Ik kan me dat gevoel van 'en ik zit hier met ons kind te wachten' wel voorstellen. Alleen ligt zo'n misverstand over het geen dat komen gaat (een kind, een gezin) niet aan beide partijen? Je weet pas wat het is áls het er is, dat vind ik zelf ook. En dan blijk je allebei een andere opvatting te hebben, okay. Maar ERVAN UIT GAAN dat een ander 'ook wel zal veranderen'...dat hoor ik best vaak om me heen en vind ik raar. Tja, als mijn man voordat we kinderen kregen al 4 avonden in de kroeg hing, ik meen serieus dat ik hem dan niet als de vader van mijn kinderen had gezien snap je. Dat soort dingen moet je aanpakken in de periode dat je samen overlegt of je wel of geen kindjes gaat maken samen. Dat is een beetje wat ik bedoel. En jaja, als zo'n kind er is moet papa er ook zijn zelfs al zijn er geen afspraken gemaakt maar toch. Ik blijf erbij dat je je eerste opmerking ook erg makkelijk om kan draaien.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:53
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 12:45:
Ik heb 2 kinderen, en hoewel ik nooit zo'n moederkloek ben geweest stond mijn wereld bij beide écht wel op z'n kop en had ik even de tijd nodig (en mijn man ook) om alles weer op z'n plek te laten vallen.
100% hetzelfde hier. Dat had ik dus echt totaal onderschat. Ik ben normaal de nuchterheid zelve, maar sjesis, die eerste paar maanden... En ik werd weer zwanger terwijl ik eerste nog aan het borstvoeden was (dames, laat dit een waarschuwing zijn, BVen beschermt niet tegen zwangerschap!) en ben nu net drie maanden klaar met voeden van de tweede. Dus ben eigenlijk nu pas weer hormoonvrij.
Thank God.
Ik heb 2 kinderen, en hoewel ik nooit zo'n moederkloek ben geweest stond mijn wereld bij beide écht wel op z'n kop en had ik even de tijd nodig (en mijn man ook) om alles weer op z'n plek te laten vallen.
100% hetzelfde hier. Dat had ik dus echt totaal onderschat. Ik ben normaal de nuchterheid zelve, maar sjesis, die eerste paar maanden... En ik werd weer zwanger terwijl ik eerste nog aan het borstvoeden was (dames, laat dit een waarschuwing zijn, BVen beschermt niet tegen zwangerschap!) en ben nu net drie maanden klaar met voeden van de tweede. Dus ben eigenlijk nu pas weer hormoonvrij.
Thank God.
donderdag 9 oktober 2008 om 12:56
quote:lolapaloeza schreef op 09 oktober 2008 @ 11:29:
[...]
Als je nou van tevoren een lijstje had meegekregen met dingen die opeens belangrijk worden, ja dan misschien. Maar dat weet niet. Je kunt je zonder kind echt niet voorstellen hoe het is als er wel een is. En daarbij, ik kwam ook altijd later, maar niet meer toen ik een kind had omdat ik wist dat hij op mij zat te wachten. Is het onrealistisch om te verwachten dat hij ook mee veranderd? Ik zit toch nu ook niet meer 4 avonden in de week in de kroeg etc. Je leven veranderd, je past je aan, zijn leven veranderd, hij past zich aan. Ja of niet, en dan valt dat wel tegen, en dat had je niet van tevoren kunnen weten, geloof ik niks van.
Dank je, Lola! Ik was even weg, maar dit zou ook precies mijn antwoord geweest zijn.
Eerder, toen er nog geen kinderen waren, vond ik die eigenschappen hooguit vervelend (zoals eerder al tussen aanhalingstekens gezegd), dus daar besteedde ik niet langer dan 5 minuten aandacht aan, en vergat ze ook eigenlijk gewoon (waarom blijven hangen in dat soort negatieve dingen als er verder niet echt impact is?). En pas toen het kind er was, bleek deze enigszins vervelende eigenschap toch veel meer impact te hebben op de relatie en alles wat daarom heen hangt dan in eerste instantie gedacht.
En tja, al had ik hem er wel voor het kind op aangesproken, had ik hem dan een contract moeten laten tekenen? Overigens hebben wij voor de komst van ons kindje een heleboel dingen besproken en geregeld (achteraf: helaas niet in een contract, hahaha), zoals bijvoorbeeld dat hij 4 dagen zou gaan werken en 1 dag voor de baby zou gaan zorgen, maar toen het kindje er eenmaal was, heeft meneer een andere baan aangenomen, waarbij 4 dagen werken niet mogelijk was. Wat doe je dan? Kind is er dan al, en dat wilde ik daar niet de dupe van laten zijn. Tuurlijk, er is kinderopvang en meer van dat soort oplossingen, maar in mijn ogen had mijn toenmalige man mij heel erg teleurgesteld, en dat was een van de dingen waar ik niet meer overheen kon stappen.
[...]
Als je nou van tevoren een lijstje had meegekregen met dingen die opeens belangrijk worden, ja dan misschien. Maar dat weet niet. Je kunt je zonder kind echt niet voorstellen hoe het is als er wel een is. En daarbij, ik kwam ook altijd later, maar niet meer toen ik een kind had omdat ik wist dat hij op mij zat te wachten. Is het onrealistisch om te verwachten dat hij ook mee veranderd? Ik zit toch nu ook niet meer 4 avonden in de week in de kroeg etc. Je leven veranderd, je past je aan, zijn leven veranderd, hij past zich aan. Ja of niet, en dan valt dat wel tegen, en dat had je niet van tevoren kunnen weten, geloof ik niks van.
Dank je, Lola! Ik was even weg, maar dit zou ook precies mijn antwoord geweest zijn.
Eerder, toen er nog geen kinderen waren, vond ik die eigenschappen hooguit vervelend (zoals eerder al tussen aanhalingstekens gezegd), dus daar besteedde ik niet langer dan 5 minuten aandacht aan, en vergat ze ook eigenlijk gewoon (waarom blijven hangen in dat soort negatieve dingen als er verder niet echt impact is?). En pas toen het kind er was, bleek deze enigszins vervelende eigenschap toch veel meer impact te hebben op de relatie en alles wat daarom heen hangt dan in eerste instantie gedacht.
En tja, al had ik hem er wel voor het kind op aangesproken, had ik hem dan een contract moeten laten tekenen? Overigens hebben wij voor de komst van ons kindje een heleboel dingen besproken en geregeld (achteraf: helaas niet in een contract, hahaha), zoals bijvoorbeeld dat hij 4 dagen zou gaan werken en 1 dag voor de baby zou gaan zorgen, maar toen het kindje er eenmaal was, heeft meneer een andere baan aangenomen, waarbij 4 dagen werken niet mogelijk was. Wat doe je dan? Kind is er dan al, en dat wilde ik daar niet de dupe van laten zijn. Tuurlijk, er is kinderopvang en meer van dat soort oplossingen, maar in mijn ogen had mijn toenmalige man mij heel erg teleurgesteld, en dat was een van de dingen waar ik niet meer overheen kon stappen.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
donderdag 9 oktober 2008 om 12:58
quote:N00b schreef op 09 oktober 2008 @ 12:52:
[...]
Mee eens, maar hij kon het ook niet weten vantevoren. Begrijp me goed hoor, als mijn man 4 avonden per week in de kroeg gaat zitten vliegen de vonken er hier ook vanaf. Ik kan me dat gevoel van 'en ik zit hier met ons kind te wachten' wel voorstellen. Alleen ligt zo'n misverstand over het geen dat komen gaat (een kind, een gezin) niet aan beide partijen? Je weet pas wat het is áls het er is, dat vind ik zelf ook. En dan blijk je allebei een andere opvatting te hebben, okay. Maar ERVAN UIT GAAN dat een ander 'ook wel zal veranderen'...dat hoor ik best vaak om me heen en vind ik raar. Tja, als mijn man voordat we kinderen kregen al 4 avonden in de kroeg hing, ik meen serieus dat ik hem dan niet als de vader van mijn kinderen had gezien snap je. Dat soort dingen moet je aanpakken in de periode dat je samen overlegt of je wel of geen kindjes gaat maken samen. Dat is een beetje wat ik bedoel. En jaja, als zo'n kind er is moet papa er ook zijn zelfs al zijn er geen afspraken gemaakt maar toch. Ik blijf erbij dat je je eerste opmerking ook erg makkelijk om kan draaien.N00b, maar dat was dus het probleem bij mij. De gemaakte afspraken werden na geboorte van het kind niet nagekomen.....
[...]
Mee eens, maar hij kon het ook niet weten vantevoren. Begrijp me goed hoor, als mijn man 4 avonden per week in de kroeg gaat zitten vliegen de vonken er hier ook vanaf. Ik kan me dat gevoel van 'en ik zit hier met ons kind te wachten' wel voorstellen. Alleen ligt zo'n misverstand over het geen dat komen gaat (een kind, een gezin) niet aan beide partijen? Je weet pas wat het is áls het er is, dat vind ik zelf ook. En dan blijk je allebei een andere opvatting te hebben, okay. Maar ERVAN UIT GAAN dat een ander 'ook wel zal veranderen'...dat hoor ik best vaak om me heen en vind ik raar. Tja, als mijn man voordat we kinderen kregen al 4 avonden in de kroeg hing, ik meen serieus dat ik hem dan niet als de vader van mijn kinderen had gezien snap je. Dat soort dingen moet je aanpakken in de periode dat je samen overlegt of je wel of geen kindjes gaat maken samen. Dat is een beetje wat ik bedoel. En jaja, als zo'n kind er is moet papa er ook zijn zelfs al zijn er geen afspraken gemaakt maar toch. Ik blijf erbij dat je je eerste opmerking ook erg makkelijk om kan draaien.N00b, maar dat was dus het probleem bij mij. De gemaakte afspraken werden na geboorte van het kind niet nagekomen.....
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
