Relaties
alle pijlers
Waarom lijken juist mensen met kleine kinderen uit elkaar te
donderdag 9 oktober 2008 om 10:49
Om me heen zie ik ineens allemaal mensen uit elkaar gaan. Juist allemaal mensen met kleine kinderen. Vaak hoor je dan de vraag of ze niet te snel opgeven. Bij deze mensen ben ik van mening van niet. Sommigen hebben denk ik zelfs te lang volgehouden. Ik vind zelf dat je moet vechten voor een relatie, zeker met kinderen. Zodat je voor jezelf kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt. Zonder kinderen ligt de grens dan toch anders voor mij.
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
donderdag 9 oktober 2008 om 12:59
donderdag 9 oktober 2008 om 13:05
quote:Ainne schreef op 09 oktober 2008 @ 12:53:
[...]
100% hetzelfde hier. Dat had ik dus echt totaal onderschat. Ik ben normaal de nuchterheid zelve, maar sjesis, die eerste paar maanden... En ik werd weer zwanger terwijl ik eerste nog aan het borstvoeden was (dames, laat dit een waarschuwing zijn, BVen beschermt niet tegen zwangerschap!) en ben nu net drie maanden klaar met voeden van de tweede. Dus ben eigenlijk nu pas weer hormoonvrij.
Thank God.
Ik werd ook zwanger toen de oudste 11 maanden was, en ik was toen net 2 maanden gestopt met BV geven. Dus ik voel me nu voor het eerst in 3 jaar weer 'van mijzelf'. De tweede kwam veel te vroeg, heb ik 6 maanden met veel hangen en wurgen gevoed en pas 6 weken geleden ben ik weer aan het werk gegaan.
Wij zeggen weleens tegen elkaar dat we de volgende gewoon kant en klaar bij de Wehkamp bestellen, zo rond de leeftijd van 1 jaar
[...]
100% hetzelfde hier. Dat had ik dus echt totaal onderschat. Ik ben normaal de nuchterheid zelve, maar sjesis, die eerste paar maanden... En ik werd weer zwanger terwijl ik eerste nog aan het borstvoeden was (dames, laat dit een waarschuwing zijn, BVen beschermt niet tegen zwangerschap!) en ben nu net drie maanden klaar met voeden van de tweede. Dus ben eigenlijk nu pas weer hormoonvrij.
Thank God.
Ik werd ook zwanger toen de oudste 11 maanden was, en ik was toen net 2 maanden gestopt met BV geven. Dus ik voel me nu voor het eerst in 3 jaar weer 'van mijzelf'. De tweede kwam veel te vroeg, heb ik 6 maanden met veel hangen en wurgen gevoed en pas 6 weken geleden ben ik weer aan het werk gegaan.
Wij zeggen weleens tegen elkaar dat we de volgende gewoon kant en klaar bij de Wehkamp bestellen, zo rond de leeftijd van 1 jaar
donderdag 9 oktober 2008 om 13:07
quote:liubi schreef op 09 oktober 2008 @ 12:59:
Lange reizen maken kan ook prima met kind. Als je maar flexibel bent.
Ja, maar jij kan wel flexibel zijn, maar je kind niet!
Als ze piepklein zijn is het inderdaad een makkie. Maar zoals Leah nu, 21 maanden, die wil toch wel om 12 uur eten en om 12.30 tot 14.30 slapen, bij wijze van. En die gaat niet in een backpack of zo, wil zelluf lopen.
Zoals je weet reizen wij nog steeds regelmatig, maar het zijn nu wel package holidays (maar dan met babyfoon mee, zodat we ook op het terras kunnen zittene en niet alleen maar op het appartementenbalkon). En de laatste keer zaten we met z'n viertjes in een studio, en toen bedachten we ons dat we volgende keer toch maar een extra slaapkamer erbij boeken, toch wel beholpen, met z'n vieren op 1 kamer/keuken/slaapkamer.
Dus ja, lange reizen prima, maar wel áángepast dus. En ja hoor, Vent en ik hebben best wel eens gebaald dat we weer op dat stomme terras zaten en niet in de kroeg met die leuke live-band.
Lange reizen maken kan ook prima met kind. Als je maar flexibel bent.
Ja, maar jij kan wel flexibel zijn, maar je kind niet!
Als ze piepklein zijn is het inderdaad een makkie. Maar zoals Leah nu, 21 maanden, die wil toch wel om 12 uur eten en om 12.30 tot 14.30 slapen, bij wijze van. En die gaat niet in een backpack of zo, wil zelluf lopen.
Zoals je weet reizen wij nog steeds regelmatig, maar het zijn nu wel package holidays (maar dan met babyfoon mee, zodat we ook op het terras kunnen zittene en niet alleen maar op het appartementenbalkon). En de laatste keer zaten we met z'n viertjes in een studio, en toen bedachten we ons dat we volgende keer toch maar een extra slaapkamer erbij boeken, toch wel beholpen, met z'n vieren op 1 kamer/keuken/slaapkamer.
Dus ja, lange reizen prima, maar wel áángepast dus. En ja hoor, Vent en ik hebben best wel eens gebaald dat we weer op dat stomme terras zaten en niet in de kroeg met die leuke live-band.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:12
donderdag 9 oktober 2008 om 13:17
Ainne, helemaal mee eens. Je kan nog best reizen, maar echt niet meer zoals je gewend was. Maakt mij niet uit, daar had ik op gerekend. Maar kan me voorstellen dat het voor een ander zwaarder weegt.
En ja die eerste maanden als je nog verlof hebt is het denk ik wel moeilijker om je kind uit handen te geven. Al heb ik de kleine ook vaak genoeg in zijn handen gedouwd als hij thuiskwam. Zo nu wil ik even rust. En had al vroeg oppas. Met 2 weken hebben mijn schoonouders al even opgepast, konden wij even winkelen zonder kind. Wel maar 2 uurtjes, maar toch, was wel even lekker. Ik heb ook wel regelmatig gekolfd en ging dan de deur uit, Kan ook niet de hele tijd thuis zitten.
Hier is het niet allemaal 50-50 verdeeld, maar gewoon zoals het uitkomt. Denk dat het belangrijkste is dat je je er beiden goed bij voelt.
En een man moet trouwens het eerste jaar niet alleen wennen aan het leven met een kind, maar ook aan het leven met een andere vrouw. Die hormonen waren hier toch echt wel duidelijk aanwezig. En ik merk dat ik nog wel wat gevoeliger ben, maar daar heeft hij nu geen last meer van, vindt hij hooguit schattig, dat ik stiekem een traantje krijg bij een film of zo.
En ja die eerste maanden als je nog verlof hebt is het denk ik wel moeilijker om je kind uit handen te geven. Al heb ik de kleine ook vaak genoeg in zijn handen gedouwd als hij thuiskwam. Zo nu wil ik even rust. En had al vroeg oppas. Met 2 weken hebben mijn schoonouders al even opgepast, konden wij even winkelen zonder kind. Wel maar 2 uurtjes, maar toch, was wel even lekker. Ik heb ook wel regelmatig gekolfd en ging dan de deur uit, Kan ook niet de hele tijd thuis zitten.
Hier is het niet allemaal 50-50 verdeeld, maar gewoon zoals het uitkomt. Denk dat het belangrijkste is dat je je er beiden goed bij voelt.
En een man moet trouwens het eerste jaar niet alleen wennen aan het leven met een kind, maar ook aan het leven met een andere vrouw. Die hormonen waren hier toch echt wel duidelijk aanwezig. En ik merk dat ik nog wel wat gevoeliger ben, maar daar heeft hij nu geen last meer van, vindt hij hooguit schattig, dat ik stiekem een traantje krijg bij een film of zo.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:26
Je wordt overigens zelf vaak al doodmoe van het voorbereiden van een uitje met een baby/klein kind: luiers, doekjes, fruithapjes, ectra kleding etc. laat staan een exotische reis. Ik denk dat je dan te krampachtig bezig bent om vooral te doen wat je daarvoor ook deed, maar echt relaxed is anders. Op een gegeven moment merk je dat je meer geniet als het kind het ook leuk heeft, en dat is vaak niet tijdens een lange vliegreis, autorit, in een hotelkamer, in een superheet klimaat etc. Dat komt allemaal vanzelf wel weer als ze wat groter zijn.
Ik kan me een relatiecrisis tijdens de eerste baby/peuterjaren levendig voorstellen want je wordt zó op de proef gesteld. Gelukkig worden kinderen vanaf hun derde/vierde levensjaar makkelijker, slapen ze beter, zijn ze wat flexibeler en eten ze met de pot mee en worden ze vooral zelfstandiger waardoor je opeens op een dag weer wat meer tijd voor jezelf en voor je relatie hebt. Hiep hiep hoera! Tja je moet wel het geduld hebben om die 3 jaar (per kind) "uit te zitten"....zonder elkaar het leven onmogelijk te maken. Sommige relaties overleven dat dus niet, alle andere relaties zijn daarna definitief veranderd.
Ik kan me een relatiecrisis tijdens de eerste baby/peuterjaren levendig voorstellen want je wordt zó op de proef gesteld. Gelukkig worden kinderen vanaf hun derde/vierde levensjaar makkelijker, slapen ze beter, zijn ze wat flexibeler en eten ze met de pot mee en worden ze vooral zelfstandiger waardoor je opeens op een dag weer wat meer tijd voor jezelf en voor je relatie hebt. Hiep hiep hoera! Tja je moet wel het geduld hebben om die 3 jaar (per kind) "uit te zitten"....zonder elkaar het leven onmogelijk te maken. Sommige relaties overleven dat dus niet, alle andere relaties zijn daarna definitief veranderd.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:29
Het is herkenbaar. Ook in mijn eigen huwelijk. Wat MissMara zei, over avontuur en uitdagingen blijven zoeken en vinden, ik denk ook dat dat heel belangrijk is. En wat Eowynn zei, over sleur, dat ie prima en gezond kan zijn, ben ik het ook mee eens. Het is een beetje je bewegen tussen die twee met een kind voor mijn gevoel.
Mijn man vindt de verplichtingen en verantwoordelijkheden heel zwaar wegen. En ik denk dat daar een beetje de crux in zit met de cultuur en maatschappij zoals ze zijn: "moeten" is een vies woord en we verdienen alle vrijheid. Met een kind moet je dingen. Dat kun je erg vinden of niet maar 't hoort erbij. Als je dat gewoon accepteert, als je ziet dat de beperkingen tijdelijk van aard zijn en er vanzelf weer meer vrijheid komt, dat je er ook waanzinnig veel voor terugkrijgt en dat waardeert en blijft zien, tja dan is er volgens mij geen (groot) probleem.
Wat dat betreft vind ik die weerstand bij "verplichting" en "verantwoordelijkheid" iets heel lastigs. En ergens ook erg kinderlijk. Je maakt keuzes, er zitten altijd leuke en minder leuke kanten aan. Het heeft consequenties. Het wordt nooit alleen maar leuk, vrij, geweldig enz zonder tegenhangers. Hoe meer je dat accepteert en dankbaar bent voor de mooie dingen, hoe meer je leven vanzelf leuk, vrij en geweldig is. Het heeft zoveel te maken met de mindset.
Mijn man vindt de verplichtingen en verantwoordelijkheden heel zwaar wegen. En ik denk dat daar een beetje de crux in zit met de cultuur en maatschappij zoals ze zijn: "moeten" is een vies woord en we verdienen alle vrijheid. Met een kind moet je dingen. Dat kun je erg vinden of niet maar 't hoort erbij. Als je dat gewoon accepteert, als je ziet dat de beperkingen tijdelijk van aard zijn en er vanzelf weer meer vrijheid komt, dat je er ook waanzinnig veel voor terugkrijgt en dat waardeert en blijft zien, tja dan is er volgens mij geen (groot) probleem.
Wat dat betreft vind ik die weerstand bij "verplichting" en "verantwoordelijkheid" iets heel lastigs. En ergens ook erg kinderlijk. Je maakt keuzes, er zitten altijd leuke en minder leuke kanten aan. Het heeft consequenties. Het wordt nooit alleen maar leuk, vrij, geweldig enz zonder tegenhangers. Hoe meer je dat accepteert en dankbaar bent voor de mooie dingen, hoe meer je leven vanzelf leuk, vrij en geweldig is. Het heeft zoveel te maken met de mindset.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:41
Eensch met Felicaatje.
Maar Nicolaatje, mannen hebben toch net zo goed last van hun hormonen? Ik had er zelf niet zo gek veel last van, man vond bij navraag ook niet dat ik anders was dan normaal bij beide zwangerschappen en daarna. Ik was wat emotioneler, maar dat had hij ook (hij kan net zo min als ik tegen zielige dingen op tv tegenwoordig )
Het was hier vooral de periode ná de bevalling, het weinige slapen, de zorgen om kindjes die niet helemaal gemiddeld waren en in het ziekenhuis hadden gelegen, het vele ziekenhuisbezoek en de moeite met BV geven die het lastig maakten.
Maar 3 jaar 'uitzitten' daar is hier geen sprake van. Mijn kinderen slapen prima (ik hoor ze zelden tot nooit 's nachts) vanaf 6 (jongste) en 9 (oudste) en zijn verder gewoon heel erg makkelijk. We kunnen zo overal mee naartoe nemen en oppas vinden ze ook prima.
Ik denk dat wat Feliciaatje zegt ook heel erg waar is. Ik ben gewoon niet bezig met 'kon ik maar ver op reis' of 'he, ik kan niet eens zomaar de kroeg induiken'. Terwijl ik voordat ik kinderen kreeg 3x per week in de kroeg hing. Ik ben gewoon met andere dingen bezig, en niet met het gras aan de overkant.
Maar Nicolaatje, mannen hebben toch net zo goed last van hun hormonen? Ik had er zelf niet zo gek veel last van, man vond bij navraag ook niet dat ik anders was dan normaal bij beide zwangerschappen en daarna. Ik was wat emotioneler, maar dat had hij ook (hij kan net zo min als ik tegen zielige dingen op tv tegenwoordig )
Het was hier vooral de periode ná de bevalling, het weinige slapen, de zorgen om kindjes die niet helemaal gemiddeld waren en in het ziekenhuis hadden gelegen, het vele ziekenhuisbezoek en de moeite met BV geven die het lastig maakten.
Maar 3 jaar 'uitzitten' daar is hier geen sprake van. Mijn kinderen slapen prima (ik hoor ze zelden tot nooit 's nachts) vanaf 6 (jongste) en 9 (oudste) en zijn verder gewoon heel erg makkelijk. We kunnen zo overal mee naartoe nemen en oppas vinden ze ook prima.
Ik denk dat wat Feliciaatje zegt ook heel erg waar is. Ik ben gewoon niet bezig met 'kon ik maar ver op reis' of 'he, ik kan niet eens zomaar de kroeg induiken'. Terwijl ik voordat ik kinderen kreeg 3x per week in de kroeg hing. Ik ben gewoon met andere dingen bezig, en niet met het gras aan de overkant.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:55
Nou ik had wel degelijk last van mijn hormonen, haha. Emotioneler, ik weet niet of hij dat is, merk er weinig van. Ja hij is meer honkvast, is echt meer een huismus geworden. En hier is het ook echt geen 3 jaar uitzitten hoor. Het eerste jaar vond ik gewoon heel pittig (iets langer). Inderdaad, de gebroken nachten, de moeilijkheden met borstvoeding en bijvoeding, de nieuwe balans vinden. Ik merkte dat ik ook wel moest wennen, langzaam ook weer mezelf moest worden. Maar ja ik heb dan ook een lichte depressie gekregen na de eerste bevalling. Dus dat moet denk ik ook wel zwaar zijn geweest voor mijn man. En de oudste was het eerste jaar ook niet het makkelijkste kind. Toch voelde mijn man en ik ons de eerste maanden (half jaar) juist heel verbonden. Tweede half jaar vond ik zwaarder (reserves raken op he). Maar na een jaar hadden we samen de balans weer gevonden en werd het weer makkelijker.
En nu mis ik ook geen lange reizen. Ik vind het heerlijk om naar de camping te gaan en ze te zien genieten. Een dagje dierentuin is een geweldige beleving met die kleintjes. Daar geniet ik met volle teugen van. En ja die kroeg is dan af en toe een welkome afwisseling, gezellig met vriendinnen of samen en een oppas regelen. Dat is idd wel waar, als je alsmaar bezig bent met het gras aan de overkant dan word je wel ongelukkig. Maar ja zouden die mensen dat dan niet al gehad hebben voor er kinderen waren? Of zou dat komen door alle veranderingen die er komen met kinderen waar ze eigenlijk nog niet aan toe waren? Ok, zal voor iedereen anders zijn natuurlijk.
En nu mis ik ook geen lange reizen. Ik vind het heerlijk om naar de camping te gaan en ze te zien genieten. Een dagje dierentuin is een geweldige beleving met die kleintjes. Daar geniet ik met volle teugen van. En ja die kroeg is dan af en toe een welkome afwisseling, gezellig met vriendinnen of samen en een oppas regelen. Dat is idd wel waar, als je alsmaar bezig bent met het gras aan de overkant dan word je wel ongelukkig. Maar ja zouden die mensen dat dan niet al gehad hebben voor er kinderen waren? Of zou dat komen door alle veranderingen die er komen met kinderen waar ze eigenlijk nog niet aan toe waren? Ok, zal voor iedereen anders zijn natuurlijk.
donderdag 9 oktober 2008 om 14:04
Het "uitzitten" was niet zo letterlijk hoor Eowynn, maar ik merkte bij beide kinderen dat het vanaf die leeftijd makkelijker werd om weg te gaan. Ze laten zich niet meer krijsend op de grond vallen (meestal dan 
), kunnen zelf beter lopen, kunnen zich beter uitdrukken etc., Natuurlijk gingen we daarvoor ook gewoon weg maar het was allemaal veel meer gestress.
Ben het met Feliciaatje eens, het zit vaak in je hoofd, als je inderdaad kan genieten van de dingen die je met kinderen wél kunt doen en bereid bent om wat in te leveren, ben je veel gelukkiger dan wanneer je maar blijft verlangen naar alles wat níet meer kan. en het klinkt cliché, je moet veel inleveren maar je krijgt er ook zoveel voor terug.
Het doet ook wonderen om los van elkaar af en toe nog es lekker uit de band te springen, weekendje weg met vriendinnen, dagje alléén winkelen of naar de sauna, hmmm dan kan je er weer even tegen aan.
), kunnen zelf beter lopen, kunnen zich beter uitdrukken etc., Natuurlijk gingen we daarvoor ook gewoon weg maar het was allemaal veel meer gestress.Ben het met Feliciaatje eens, het zit vaak in je hoofd, als je inderdaad kan genieten van de dingen die je met kinderen wél kunt doen en bereid bent om wat in te leveren, ben je veel gelukkiger dan wanneer je maar blijft verlangen naar alles wat níet meer kan. en het klinkt cliché, je moet veel inleveren maar je krijgt er ook zoveel voor terug.
Het doet ook wonderen om los van elkaar af en toe nog es lekker uit de band te springen, weekendje weg met vriendinnen, dagje alléén winkelen of naar de sauna, hmmm dan kan je er weer even tegen aan.
donderdag 9 oktober 2008 om 14:13
Je moet je eigen ding blijven doen als er een kind is, maar het helpt soms ook om je juist te realiseren wat je prioriteiten zijn.
In mijn beleving van hoe zwaar het is om een klein kind te hebben is een grote omslag geweest: toen ik en mijn man na lang tegenstribbelen onder ogen moesten zien dat we ons sociale leven niet konden volhouden alsof we nog steeds vrijgevochten studenten waren. De eerste tijd (1.5/2 jaar ofzo) dat onze zoon er was hadden we nog heel erg veel afspraken buiten de deur met vrienden. We checkten even of de ander dan bij de baby kon blijven en hop, we waren weer een avondje weg. Niks mis mee natuurlijk, maar we hadden heel weinig vrije tijd / deden weinig leuke dingen met z'n 3en. Toen onze zoon kon praten en aangaf dat hij met z' n 3en wilde eten en het niet leuk vond als een van ons de hort op was, gingen we daarover nadenken. Ja, we hebben een gezin, en jammer, we kunnen niet zomaar alles meer doen als vroeger. Of althans, niet zo vaak meer weg tijdens etenstijd bijv.
Tegenwoordig gaan we nog steeds regelmatig alleen op pad, maar we proberen dat te doen als onze zoon slaapt, en maximaal 1 (bij hoge uitzondering 2) avondmaaltijden van de 7 mogen we 'incompleet' zijn. Dit geeft rust en juist een gevoel dat het klopt. Wel mis ik de etentjes met mijn vriendinnen... dat is nu echt een luxe geworden! Ook ontbijten we voor dag en dauw met z'n 3en, voordat de eerste naar zijn werk gaat. Dat is ook heel bevredigend, en het geeft rust en regelmaat, ondanks dat we veel werken.
In mijn beleving van hoe zwaar het is om een klein kind te hebben is een grote omslag geweest: toen ik en mijn man na lang tegenstribbelen onder ogen moesten zien dat we ons sociale leven niet konden volhouden alsof we nog steeds vrijgevochten studenten waren. De eerste tijd (1.5/2 jaar ofzo) dat onze zoon er was hadden we nog heel erg veel afspraken buiten de deur met vrienden. We checkten even of de ander dan bij de baby kon blijven en hop, we waren weer een avondje weg. Niks mis mee natuurlijk, maar we hadden heel weinig vrije tijd / deden weinig leuke dingen met z'n 3en. Toen onze zoon kon praten en aangaf dat hij met z' n 3en wilde eten en het niet leuk vond als een van ons de hort op was, gingen we daarover nadenken. Ja, we hebben een gezin, en jammer, we kunnen niet zomaar alles meer doen als vroeger. Of althans, niet zo vaak meer weg tijdens etenstijd bijv.
Tegenwoordig gaan we nog steeds regelmatig alleen op pad, maar we proberen dat te doen als onze zoon slaapt, en maximaal 1 (bij hoge uitzondering 2) avondmaaltijden van de 7 mogen we 'incompleet' zijn. Dit geeft rust en juist een gevoel dat het klopt. Wel mis ik de etentjes met mijn vriendinnen... dat is nu echt een luxe geworden! Ook ontbijten we voor dag en dauw met z'n 3en, voordat de eerste naar zijn werk gaat. Dat is ook heel bevredigend, en het geeft rust en regelmaat, ondanks dat we veel werken.
donderdag 9 oktober 2008 om 14:18
Eensch MissMara. Ik heb hetzelfde. Wij zijn de enigen met kinderen in onze kennissenkring, en heel hard proberen om met ze me te blijven doen kán gewoon niet. Dat samen eten en samen ontbijten is hier ook heel belangrijk. Na bedtijd kunnen we onze gang gaan, maar daarvoor graag even een tijdje met z'n vieren doorbrengen.
donderdag 9 oktober 2008 om 15:22
quote:liubi schreef op 09 oktober 2008 @ 12:59:
Lange reizen maken kan ook prima met kind. Als je maar flexibel bent. Dat is zo'n no-go-argument!Vergeet het financiele plaatje niet. Zonder kind heb je 'n inkomen waarvan je kunt reizen. Je reist ook nog buiten het hoogseizoen dus goedkoper. Met kind levert een van beide partners gedeeltelijk al aan inkomen in en/of er wordt een groot deel van dat inkomen nodig om de kinderopvang van te kunnen bekostigen. Een extra stoel in het vliegtuig, een extra hotelkamer, verplicht in de zomermaanden (terwijl het in veel landen dan juist regentijd is). Ik vind het in elk geval geen optie om dat te combineren met 'n kind omdat je dan je eigen wensen weg moet cijferen buiten dus nog de extra kosten die niet voor iedereen vanzelfsprekend te bekostigen zijn.
Lange reizen maken kan ook prima met kind. Als je maar flexibel bent. Dat is zo'n no-go-argument!Vergeet het financiele plaatje niet. Zonder kind heb je 'n inkomen waarvan je kunt reizen. Je reist ook nog buiten het hoogseizoen dus goedkoper. Met kind levert een van beide partners gedeeltelijk al aan inkomen in en/of er wordt een groot deel van dat inkomen nodig om de kinderopvang van te kunnen bekostigen. Een extra stoel in het vliegtuig, een extra hotelkamer, verplicht in de zomermaanden (terwijl het in veel landen dan juist regentijd is). Ik vind het in elk geval geen optie om dat te combineren met 'n kind omdat je dan je eigen wensen weg moet cijferen buiten dus nog de extra kosten die niet voor iedereen vanzelfsprekend te bekostigen zijn.
donderdag 9 oktober 2008 om 15:26
Inderdaad dingen `s avonds plannen als de kinderen in bed liggen. Of af en toe wel eerder, maar bij ons komt dat zeker niet wekelijks voor. En af en toe een keer een weekend of een half weekend. Even samen weg of alleen met vriendinnen. Zo wil ik nog steeds met een vriendin naar Barcelona. Dat soort dingen moeten wel blijven kunnen vind ik, maar natuurlijk niet elke week of zelfs elke maand. Er moet gewoon een goede balans blijven. Al zijn er maanden dat ik 2 weekenden weg ben en dan weer dat ik 2 of 3 maanden helemaal niet weg ben (zonder de rest dan). We gaan ook regelmatig leuke dingen doen als gezin. Daar genieten we allemaal van en krijgen we allemaal energie van.
donderdag 9 oktober 2008 om 15:39
quote:nicolaatje schreef op 09 oktober 2008 @ 15:34:
Dat is waar Elninjo, maar ik denk niet dat daarom die stellen uit elkaar gaan. Mag tenminste hopen van niet. Neem aan dat ze dat al wel van te voren hebben bedacht.Misschien dit niet direct. Denk dat als je echt helemaal gek van kinderen bent, je ook wel bereid bent om compromissen te doen om van alles toch nog iets te hebben. Maar ik denk wel dat er over 't algemeen te makkelijk over het ouderschap wordt gedacht en dat veel dingen dus best vies tegen kunnen vallen. Ik denk bijv. aan het geleefd worden. Je kind heeft op heel jonge leeftijd al verplichtingen zodat je het dus elke dag op tijd op school moet brengen, moet afhalen, naar sportclubjes, naar weet ik wat. Dat komt nog boven op je eigen verplichtingen. Je moet er maar zin in hebben en 't ook vol kunnen houden al die jaren.
Dat is waar Elninjo, maar ik denk niet dat daarom die stellen uit elkaar gaan. Mag tenminste hopen van niet. Neem aan dat ze dat al wel van te voren hebben bedacht.Misschien dit niet direct. Denk dat als je echt helemaal gek van kinderen bent, je ook wel bereid bent om compromissen te doen om van alles toch nog iets te hebben. Maar ik denk wel dat er over 't algemeen te makkelijk over het ouderschap wordt gedacht en dat veel dingen dus best vies tegen kunnen vallen. Ik denk bijv. aan het geleefd worden. Je kind heeft op heel jonge leeftijd al verplichtingen zodat je het dus elke dag op tijd op school moet brengen, moet afhalen, naar sportclubjes, naar weet ik wat. Dat komt nog boven op je eigen verplichtingen. Je moet er maar zin in hebben en 't ook vol kunnen houden al die jaren.
donderdag 9 oktober 2008 om 16:04
Dat is denk ik wel waar. Maar je weet pas echt wat het inhoudt en wat het met je doet als je echt een kind hebt. Ik denk dat jij het nu ook nog niet kunt overzien. Maar gelukkig weet je van jezelf dat je het niet wilt en dat is goed.
Wat ik niet van te voren kon inschatten is wat het met me zou doen, welke gevoelens het moederschap bij me teweeg zou brengen. De meesten heel positief en vooral veel liefde, maar sommige zijn wat minder leuk. Ook dat hoort erbij.
Wat ik niet van te voren kon inschatten is wat het met me zou doen, welke gevoelens het moederschap bij me teweeg zou brengen. De meesten heel positief en vooral veel liefde, maar sommige zijn wat minder leuk. Ook dat hoort erbij.
donderdag 9 oktober 2008 om 16:08
O ja en dat volhouden, ja natuurlijk is het soms zwaar (maar wat niet, niets is alleen maar leuk), maar voor mij was het mooi om te zien hoe mijn prioriteiten automatisch verschoven en het dus meestal helemaal niet als opgeven of wat dan ook voelt. Maar ja ik doen dan ook nog van alles ernaast. Ik zou geen thuisblijfmoeder kunnen zijn, daar zou ik persoonlijk gek van worden. Maar ik kan me wel voorstellen dat een ander daar wel gelukkig van wordt. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat mensen geen kinderen willen. En ik kan me zelfs voorstellen dat sommige mensen ergens stiekem spijt hebben, ook al is dat not done. Ik niet, het is soms zwaarder dan ik had verwacht, maar soms ook zo veel mooier. Door kinderogen naar de wereld kijken zorgt ook dat je zelf weer nieuwe dingen ontdekt en leert herwaarderen. (Of misschien komt er bij de geboorte wel een stofje vrij wat je deels infantiel maakt, haha. Maar dan vind ik dat helemaal niet erg.)
donderdag 9 oktober 2008 om 21:24
quote:elninjoo schreef op 09 oktober 2008 @ 15:39:
[...]
Misschien dit niet direct. Denk dat als je echt helemaal gek van kinderen bent, je ook wel bereid bent om compromissen te doen om van alles toch nog iets te hebben. Maar ik denk wel dat er over 't algemeen te makkelijk over het ouderschap wordt gedacht en dat veel dingen dus best vies tegen kunnen vallen. Ik denk bijv. aan het geleefd worden. Je kind heeft op heel jonge leeftijd al verplichtingen zodat je het dus elke dag op tijd op school moet brengen, moet afhalen, naar sportclubjes, naar weet ik wat. Dat komt nog boven op je eigen verplichtingen. Je moet er maar zin in hebben en 't ook vol kunnen houden al die jaren.Dit is echt absoluut op mij van toepassing. Ik kwam altijd te laat en had geen rijbewijs. Dat is echt een ramp hoor. Ik ben nog iedere keer extatisch als het schoolvakantie is. Dan hoef ik eindelijk niet perse 's ochtends om half 9 in redelijke toestand met aangekleedde, volgegeten en gedronken, schoon gepoetste etc. kinderen bij de meester te verschijnen. Want dat vind ik echt een opgaaf. En omdat mijn man geheel tegen iedere reeele verwachting in opeens een carriere heeft en veel in het buitenland is, moet ik het altijd doen. Nee, dat had ik niet vantevoren bedacht... (Ik heb dan ook wel eens een spijtmoment, zo tussen 8 en half 9 's ochtends)
[...]
Misschien dit niet direct. Denk dat als je echt helemaal gek van kinderen bent, je ook wel bereid bent om compromissen te doen om van alles toch nog iets te hebben. Maar ik denk wel dat er over 't algemeen te makkelijk over het ouderschap wordt gedacht en dat veel dingen dus best vies tegen kunnen vallen. Ik denk bijv. aan het geleefd worden. Je kind heeft op heel jonge leeftijd al verplichtingen zodat je het dus elke dag op tijd op school moet brengen, moet afhalen, naar sportclubjes, naar weet ik wat. Dat komt nog boven op je eigen verplichtingen. Je moet er maar zin in hebben en 't ook vol kunnen houden al die jaren.Dit is echt absoluut op mij van toepassing. Ik kwam altijd te laat en had geen rijbewijs. Dat is echt een ramp hoor. Ik ben nog iedere keer extatisch als het schoolvakantie is. Dan hoef ik eindelijk niet perse 's ochtends om half 9 in redelijke toestand met aangekleedde, volgegeten en gedronken, schoon gepoetste etc. kinderen bij de meester te verschijnen. Want dat vind ik echt een opgaaf. En omdat mijn man geheel tegen iedere reeele verwachting in opeens een carriere heeft en veel in het buitenland is, moet ik het altijd doen. Nee, dat had ik niet vantevoren bedacht... (Ik heb dan ook wel eens een spijtmoment, zo tussen 8 en half 9 's ochtends)
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
