Relaties
alle pijlers
Nee zeggen: familie en andere mensen
vrijdag 17 oktober 2008 om 14:53
Hoe gaan jullie om met mensen die over jullie grenzen gaan? Ik heb dit problemen namelijk vaak met familieleden en nu bijvoorbeeld ook met een andere moeder wiens dochter vaak met mijn dochter speelt.
Met mijn familieleden is het vaak zo dat ze "nee" zien als het begin van een discussie en niet als eindconclusie. Ik heb het bijvoorbeeld over de frequentie van familiebezoek en andere kwesties (bijvoorbeeld dat zij van mening zijn dat ik een nieuwe wasmachine MOET kopen). In het verleden ben ik al een paar keer heel boos geworden hierom, omdat ik het niet van respect vind getuigen om je zin dan door te drammen als ik al nee heb gezegd en waarom. Nee is nee. Dit heeft tot een breuk met mijn familie geleid. Ik mag terug komen als ik mijn nederige excuses heb gemaakt voor het feit dat zij mijn privacy hebben overtreden.
Een andere kwestie die ongeveer hetzelfde is, is het volgende. Mijn dochter gaat sinds kort naar kleuterschool en heeft een vriendinnetje die hier wel eens speelde. Nu komt zij drie keer per week 'spontaan' aanbellen. Soms stuur ik ze terug naar haar huis zodat ze daar kunnen spelen (als mijn jongste slaapt), maar ik zorg altijd dat ze iets meer tijd bij mij kunnen doorbrengen, want ik wil haar moeder niet tot last zijn. Laatst hoorde ik haar zeggen: "Ja, mijn moeder zegt dat we al ALTIJD bij ons thuis spelen, dus nu moeten we hier blijven." De sfeer is echter niet altijd even leuk bij ons thuis, omdat ze mijn zoontje maar irritant vinden en dat ook steeds laten blijken; ik kan nog niet eens naar boven lopen om de was uit de wasmachine te pakken. Ik vind dit zeer irritant, en die uitspraak is bij mij en mijn man slecht gevallen. Net kwam het meisje weer aan de deur, maar omdat ik op bed lag heb ik niet open gedaan (misselijkheid vanwege zwangerschap). Na twee minuten, belde haar moeder hier aan. Ik vind dat zo dwangmatig overkomen en schrik daar heel van. Van mezelf, maar ook van haar. Ik ben bang dat ze reageert zoals mijn familieleden: boos, afkeurend, alsof ik stom en achterlijk ben (tja, ik kom niet uit een gezellig gezin).
Ik realiseer me nu dat dit een terugkerend patroon is. Mensen die me claimen maken me bang en ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan om de boot af te houden. "Nee, het komt met niet uit, en een speelafspraakje per week vind ik voldoende." Tja, mijn hersens zeggen het, maar mijn hart durft het niet. Ik vind het gewoon te druk,te claimerig en het schopt ook mijn dagplanning met de hond en boodschappen doen in de war.
Met mijn familieleden is het vaak zo dat ze "nee" zien als het begin van een discussie en niet als eindconclusie. Ik heb het bijvoorbeeld over de frequentie van familiebezoek en andere kwesties (bijvoorbeeld dat zij van mening zijn dat ik een nieuwe wasmachine MOET kopen). In het verleden ben ik al een paar keer heel boos geworden hierom, omdat ik het niet van respect vind getuigen om je zin dan door te drammen als ik al nee heb gezegd en waarom. Nee is nee. Dit heeft tot een breuk met mijn familie geleid. Ik mag terug komen als ik mijn nederige excuses heb gemaakt voor het feit dat zij mijn privacy hebben overtreden.
Een andere kwestie die ongeveer hetzelfde is, is het volgende. Mijn dochter gaat sinds kort naar kleuterschool en heeft een vriendinnetje die hier wel eens speelde. Nu komt zij drie keer per week 'spontaan' aanbellen. Soms stuur ik ze terug naar haar huis zodat ze daar kunnen spelen (als mijn jongste slaapt), maar ik zorg altijd dat ze iets meer tijd bij mij kunnen doorbrengen, want ik wil haar moeder niet tot last zijn. Laatst hoorde ik haar zeggen: "Ja, mijn moeder zegt dat we al ALTIJD bij ons thuis spelen, dus nu moeten we hier blijven." De sfeer is echter niet altijd even leuk bij ons thuis, omdat ze mijn zoontje maar irritant vinden en dat ook steeds laten blijken; ik kan nog niet eens naar boven lopen om de was uit de wasmachine te pakken. Ik vind dit zeer irritant, en die uitspraak is bij mij en mijn man slecht gevallen. Net kwam het meisje weer aan de deur, maar omdat ik op bed lag heb ik niet open gedaan (misselijkheid vanwege zwangerschap). Na twee minuten, belde haar moeder hier aan. Ik vind dat zo dwangmatig overkomen en schrik daar heel van. Van mezelf, maar ook van haar. Ik ben bang dat ze reageert zoals mijn familieleden: boos, afkeurend, alsof ik stom en achterlijk ben (tja, ik kom niet uit een gezellig gezin).
Ik realiseer me nu dat dit een terugkerend patroon is. Mensen die me claimen maken me bang en ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan om de boot af te houden. "Nee, het komt met niet uit, en een speelafspraakje per week vind ik voldoende." Tja, mijn hersens zeggen het, maar mijn hart durft het niet. Ik vind het gewoon te druk,te claimerig en het schopt ook mijn dagplanning met de hond en boodschappen doen in de war.
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:04
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:10
Wat vervelend, Louise. Ik herken het helaas maar al te goed, kan slecht mijn genzen aangeven. Als ik ze al goed voor mezelf kan duiden, want soms schort dat er ook weleens aan
Voor mij helpt het dat ik sinds kort naar een psychologe ga. Eigenlijk voor iets anders wat me dwars zat, echter kwam dit al snel naar boven tijdens de gesprekken en is het nu een van onze 'ijkpunten'.
Het heeft me tot dusver doen inzien dat dat waardeloze gevoel echt nergens voor nodig is. Vaak niet eens in het hoofd van de ander!
Misschien is met iemand praten ook voor jou een goed idee?
Hoeft niet meteen heel vast "in therapie" oid...
Ik heb bijvoorbeeld sinds kort een groepje vrouwen met wie ik gelijke ervaringen deel, en eens per 3 a 4 weken ga ik naar een psychologe voor de 'puntjes op de i'. Verder veel leeswerk zelf..
Ook heeft Byron Katie daar een heel goed stukje over in een podcast met Oprah. Een simpel "nee" is voldoende, moet voldoende zijn. Dat kun je overigens heel aardig brengen.
Ik lees in jouw stukje dat je jezelf verduidelijkt. Misschien zelfs verexcuseert voor je mening. Dat hoeft niet.
Zij deed met Oprah een rollenspel waarin oprah iemand was die graag geld van haar wilde lenen.
O: Kan ik geld vvan je lenen?"
BK: Nou.. Nee.
O: maar waarom niet, ik weet dat je genoeg hebt?"
BK: Ja, dat klopt
O: Maar jij hebt genoeg en ik heb het echt heel hard nodig!"
BK: "Ja ... ik hoor wat je zegt, maar.. nee."
En wat mijn psychologe eens uitlegde: "laat het gevoel van de ander bij de ander".
Dat die moeder iets van jou denkt, of ook die kids niet de hele tijd over de vloer wil... dat zijn HAAR emoties.. Daar hoef jij helemaal niets mee! Echt niet.
Nouja.. een hele lange lap, hopelijk heb je er iets aan.
Voor mij helpt het dat ik sinds kort naar een psychologe ga. Eigenlijk voor iets anders wat me dwars zat, echter kwam dit al snel naar boven tijdens de gesprekken en is het nu een van onze 'ijkpunten'.
Het heeft me tot dusver doen inzien dat dat waardeloze gevoel echt nergens voor nodig is. Vaak niet eens in het hoofd van de ander!
Misschien is met iemand praten ook voor jou een goed idee?
Hoeft niet meteen heel vast "in therapie" oid...
Ik heb bijvoorbeeld sinds kort een groepje vrouwen met wie ik gelijke ervaringen deel, en eens per 3 a 4 weken ga ik naar een psychologe voor de 'puntjes op de i'. Verder veel leeswerk zelf..
Ook heeft Byron Katie daar een heel goed stukje over in een podcast met Oprah. Een simpel "nee" is voldoende, moet voldoende zijn. Dat kun je overigens heel aardig brengen.
Ik lees in jouw stukje dat je jezelf verduidelijkt. Misschien zelfs verexcuseert voor je mening. Dat hoeft niet.
Zij deed met Oprah een rollenspel waarin oprah iemand was die graag geld van haar wilde lenen.
O: Kan ik geld vvan je lenen?"
BK: Nou.. Nee.
O: maar waarom niet, ik weet dat je genoeg hebt?"
BK: Ja, dat klopt
O: Maar jij hebt genoeg en ik heb het echt heel hard nodig!"
BK: "Ja ... ik hoor wat je zegt, maar.. nee."
En wat mijn psychologe eens uitlegde: "laat het gevoel van de ander bij de ander".
Dat die moeder iets van jou denkt, of ook die kids niet de hele tijd over de vloer wil... dat zijn HAAR emoties.. Daar hoef jij helemaal niets mee! Echt niet.
Nouja.. een hele lange lap, hopelijk heb je er iets aan.
Computer says nooooo
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:11
Ik denk dat je er niet automatisch van uit moet gaan dat deze moeder net zo zal reageren als je familie.
Misschien kun je eerst een keer luchtig met haar praten en in een volgend gesprek pas het spelen ter sprake brengen.
Als je niks zegt kan zij ook niet ruiken dat de meisjes ruzie maken met je zoontje en dat jij misselijk bent door je zwangerschap. En dat ze de planning met de hond in de weg staat.
Wellicht zijn de meisjes bij haar thuis ook een beetje vervelend en zal ze het met je eens zijn dat 1 x spelen per week een goed idee is. Als je het niet bespreekt kom je sowieso niet verder.
Misschien kun je eerst een keer luchtig met haar praten en in een volgend gesprek pas het spelen ter sprake brengen.
Als je niks zegt kan zij ook niet ruiken dat de meisjes ruzie maken met je zoontje en dat jij misselijk bent door je zwangerschap. En dat ze de planning met de hond in de weg staat.
Wellicht zijn de meisjes bij haar thuis ook een beetje vervelend en zal ze het met je eens zijn dat 1 x spelen per week een goed idee is. Als je het niet bespreekt kom je sowieso niet verder.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:19
Je hebt gelijk, Moonlight, ze is mijn familie niet. Ik heb het niet gemeld in mijn eerste bericht, maar deze moeder reageert heel pittig op dingen. Ik heb het altijd maar een beetje laten gaan.
Van het ruziemaken weet ze. Natuurlijk is dit ook een probleem wat de kinderen onderling ook wel een beetje op moeten lossen, want op school gebeurt dit ook.
Summer, ik ga op zoek naar die Byron Katie's uitspraken. Ik vind het wel goed om dat te leren. Het is ook niet zo dat ik nooit nee kan zeggen, maar deze situatie vind ik zo moeilijk. Ik kan alleen maar beredeneren dat ik het moeilijk vind omdat ze me aan mijn familielid doet denken qua gedrag. Ietswat superieur over andere mensen en ik ben zo dom om het nog te geloven ook, haha.
Linndaatje; je hebt gelijk, ze kan niet zien wat er in mij omgaat. Ik hoopte alleen dat ze het zelf zou realiseren... te ijdele hoop voor iemand die confrontaties wil vermijden.
Van het ruziemaken weet ze. Natuurlijk is dit ook een probleem wat de kinderen onderling ook wel een beetje op moeten lossen, want op school gebeurt dit ook.
Summer, ik ga op zoek naar die Byron Katie's uitspraken. Ik vind het wel goed om dat te leren. Het is ook niet zo dat ik nooit nee kan zeggen, maar deze situatie vind ik zo moeilijk. Ik kan alleen maar beredeneren dat ik het moeilijk vind omdat ze me aan mijn familielid doet denken qua gedrag. Ietswat superieur over andere mensen en ik ben zo dom om het nog te geloven ook, haha.
Linndaatje; je hebt gelijk, ze kan niet zien wat er in mij omgaat. Ik hoopte alleen dat ze het zelf zou realiseren... te ijdele hoop voor iemand die confrontaties wil vermijden.
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:23
Je kunt niet van anderen verwachten dat ze zich bepaalde dingen uit zichzelf realiseren.
Bijvoorbeeld jouw planning met de hond, of het feit dat jij op bed ligt in verband met misselijkheid. Als je dat even zegt, begrijpt ze het wellicht meteen.
(Al weten we niet wat voor persoon zij is, sommige mensen hebben echt een bord voor hun kop)
Vervelend dat je geen goede band met je moeder had, maar dat hoeft een normaal contact met de buren niet in de weg te staan. Probeer duidelijk te zijn en te zeggen waar het op staat bij deze buurvrouw.
Bijvoorbeeld jouw planning met de hond, of het feit dat jij op bed ligt in verband met misselijkheid. Als je dat even zegt, begrijpt ze het wellicht meteen.
(Al weten we niet wat voor persoon zij is, sommige mensen hebben echt een bord voor hun kop)
Vervelend dat je geen goede band met je moeder had, maar dat hoeft een normaal contact met de buren niet in de weg te staan. Probeer duidelijk te zijn en te zeggen waar het op staat bij deze buurvrouw.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:28
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:32
Het lijkt een beetje een Pavlov-reactie te worden: in een zelfde soort situatie, verwacht je ook weer zo'n reactie, daarom zet je je al schrap, raakt gestresst etc etc
Ook het al invullen voor een ander, lees ik sterk in je verhaal.
Een verhaal wat tijdens mijn studie werd verteld om dit duidelijk te maken:
Man is op zondag aan het fietsen door een 'zwarte kousen gebied' en krijgt een lekke band. Hij wil een fietspomp vragen bij een huis, maar bedenkt zich dat die mensen het waarschijnlijk zullen afkeuren dat hij fietst op zondag. Hij windt zich al op "potverdorie, ik mag toch ook mijn ontspanning hebben" en wat denken die lui hier eigenlijk wel. Hij belt aan en als er open gedaan wordt, roept ie "ik bepaal zelf wel of ik fiets op zondag en die fietspomp wil ik al niet eens meer lenen!!!"
Gechargeerd natuurlijk, maar daar is het ook een voorbeeld voor.
Met dat afspreken moet je gewoon op je strepen staan. En je bent helemaal niet verplicht om uitgebreid uit te leggen waarom je nee zegt. Sterker nog: een duidelijk nee is veel krachtiger dan een nee met een verhaal er om heen.
Ik wil bijvoorbeeld niet dat er 2 kinderen komen spelen (dochter is 4,5), 1 vind ik genoeg. Tja en dat een opa dan een keer tegen huilende kleindochter zegt dat het van hem wel gemogen zou hebben, boeit me voor me geen meter: ik wil het gewoon niet en daarmee klaar.
'Vroeger' dacht ik ook dat ik iedereen te vriend moest houden, maar dat lukt je toch nooit en ik moet zeggen dat het mij een heel stuk ruimte heeft gegeven (bel bijvoorbeeld ook nooit meer een schoonzusje uit 'plichtsbesef', nadat me dat jarenlang alleen maar frustraties opleverde).
Succes!!
Ook het al invullen voor een ander, lees ik sterk in je verhaal.
Een verhaal wat tijdens mijn studie werd verteld om dit duidelijk te maken:
Man is op zondag aan het fietsen door een 'zwarte kousen gebied' en krijgt een lekke band. Hij wil een fietspomp vragen bij een huis, maar bedenkt zich dat die mensen het waarschijnlijk zullen afkeuren dat hij fietst op zondag. Hij windt zich al op "potverdorie, ik mag toch ook mijn ontspanning hebben" en wat denken die lui hier eigenlijk wel. Hij belt aan en als er open gedaan wordt, roept ie "ik bepaal zelf wel of ik fiets op zondag en die fietspomp wil ik al niet eens meer lenen!!!"
Gechargeerd natuurlijk, maar daar is het ook een voorbeeld voor.
Met dat afspreken moet je gewoon op je strepen staan. En je bent helemaal niet verplicht om uitgebreid uit te leggen waarom je nee zegt. Sterker nog: een duidelijk nee is veel krachtiger dan een nee met een verhaal er om heen.
Ik wil bijvoorbeeld niet dat er 2 kinderen komen spelen (dochter is 4,5), 1 vind ik genoeg. Tja en dat een opa dan een keer tegen huilende kleindochter zegt dat het van hem wel gemogen zou hebben, boeit me voor me geen meter: ik wil het gewoon niet en daarmee klaar.
'Vroeger' dacht ik ook dat ik iedereen te vriend moest houden, maar dat lukt je toch nooit en ik moet zeggen dat het mij een heel stuk ruimte heeft gegeven (bel bijvoorbeeld ook nooit meer een schoonzusje uit 'plichtsbesef', nadat me dat jarenlang alleen maar frustraties opleverde).
Succes!!
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:46
Dat met je familie lijkt me vervelend en goed dat je dat hebt afgekapt ipv over je te laten lopen.
Maar als je dochter 'n speelvriendinnetje heeft vind ik het raar dat je haar contact wil beperken omdat 't jou niet uitkomt. Waar neem je dan 'n kind voor (zelfs 3 als je er nog 'n ander hebt en eentje op komst) Heb je je van te voren niet gerealiseerd dat die zometeen alle 3 met vriendjes voor de deur staan? Als ze de helft van de week bij de ander spelen en de andere helft van de week in jullie huis is het toch netjes verdeeld, maar druk zal 't ongetwijfeld blijven en ruzies ook.
Maar als je dochter 'n speelvriendinnetje heeft vind ik het raar dat je haar contact wil beperken omdat 't jou niet uitkomt. Waar neem je dan 'n kind voor (zelfs 3 als je er nog 'n ander hebt en eentje op komst) Heb je je van te voren niet gerealiseerd dat die zometeen alle 3 met vriendjes voor de deur staan? Als ze de helft van de week bij de ander spelen en de andere helft van de week in jullie huis is het toch netjes verdeeld, maar druk zal 't ongetwijfeld blijven en ruzies ook.
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:07
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:15
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:18
Ik herken het helemaal. Zowel het familiestuk als dat met vriendinnetjes van de kinderen. Dat laatste is soms moeilijk; de kinderen willen afspreken en ik heb daar soms weinig zin in als het hier moet. Ik heb drie kids en als ze allemaal iemand mee naar huis nemen, wordt dat erg druk en vaak een enorme puinhoop. Dus nu is de afspraak dat het mag op woensdagmiddag en op vrijdag om de week, want hier is het de ene vrijdag school en de andere week vrij. Maar dan nog wordt er vaak om gezeurd en ook gevraagd door andere kinderen, en zeg dan maar eens Nee. Het komt haast nooit voor dat al mijn kinderen uit spelen zijn, wat bij moeders met een of twee kinderen wel eens gebeurt. Niet dat ik jaloers ben op die vrijheid maar mensen lijken soms moeilijk te snappen dat zes kinderen over de vloer teveel is.
Wat betreft die familie. Ik kom uit een vreemde familie. Ik heb met de fam. van mijn vaders kant totaal geen contact meer sinds mijn 13e. Voor mij hoefde het niet meer en mijn ouders hebben daar geen punt van gemaakt. Er is nooit over gesproken. Met de familie van mijn moeders kant is er wel altijd een goed contact geweest, maar sinds mijn oma overleden is, is het ook minimaal.
Mijn ouders kunnen onbewust heel claimend zijn en geven mij heel vaak het gevoel dat het leven toch niets voorstelt, ze maken mij vaak verdrietig. Ze verwachten dat we elke week langskomen terwijl we ver uit elkaar wonen tegenwoordig. Ik ben dus begonnen om het fysieke contact te minderen. Bellen doen we wel regelmatig. Maar het voelt al veel vrijer zo. Verder train ik me er in om toch vaker nee te zeggen en bij mijn eigen gevoel te blijven. Dan maar boze gezichten.
Wat betreft die familie. Ik kom uit een vreemde familie. Ik heb met de fam. van mijn vaders kant totaal geen contact meer sinds mijn 13e. Voor mij hoefde het niet meer en mijn ouders hebben daar geen punt van gemaakt. Er is nooit over gesproken. Met de familie van mijn moeders kant is er wel altijd een goed contact geweest, maar sinds mijn oma overleden is, is het ook minimaal.
Mijn ouders kunnen onbewust heel claimend zijn en geven mij heel vaak het gevoel dat het leven toch niets voorstelt, ze maken mij vaak verdrietig. Ze verwachten dat we elke week langskomen terwijl we ver uit elkaar wonen tegenwoordig. Ik ben dus begonnen om het fysieke contact te minderen. Bellen doen we wel regelmatig. Maar het voelt al veel vrijer zo. Verder train ik me er in om toch vaker nee te zeggen en bij mijn eigen gevoel te blijven. Dan maar boze gezichten.
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:20
Haha, voor een keer ben ik het met Elninjoo eens. Kinderen hebben hun eigen sociale contacten en waarom zou je die inperken omdat het jou niet schikt? Dat vriendinnetje komt toch niet voor Louise, maar voor haar dochtertje.
Lijkt mij logisch, maar goed, kennelijk is dat alleen een normale regel voor mensen die geen kinderen hebben.
Lijkt mij logisch, maar goed, kennelijk is dat alleen een normale regel voor mensen die geen kinderen hebben.
Wees blij!
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:36
Elninjo; je hebt gelijk. Kinderen krijgen vriendjes.
Mijn dochtertje heel vele vriendjes (op een kleutermanier dan he, dus de ene week is dat vriendje het helemaal en de week erna is het even koel), en behalve dit meisje, heeft ze elke week nog twee afspraken. Allemaal mooi, maar dan spreek je af met een moeder wanneer het uitkomt. Ik zeg dan ook soms dat het niet uitkomt omdat...(vul in), maar donderdag is prima. Hier wordt het meisje gewoon op me af gestuurd, drie dagen in de week (vrijdag en weekend). Ik moet dus nee verkopen tegen het meisje, en als ik een keer de deur niet open doe, komt die moeder aan de deur: dat is eigenlijk wat me dwarszit. Dat vind ik anders dan een speelafspraakje. Een 4-jarige laat je hier in de buurt ook niet alleen buitenspelen.
Madiken: hoe bedoel je dat je ouders je het gevoel geven dat het leven niets voorstelt? Bij mijn vader en zijn vrouw (moeder is al overleden) is het sociale juist uiterst belangrijk en is wie je kent en wat je doet heel belangrijk.
Mijn dochtertje heel vele vriendjes (op een kleutermanier dan he, dus de ene week is dat vriendje het helemaal en de week erna is het even koel), en behalve dit meisje, heeft ze elke week nog twee afspraken. Allemaal mooi, maar dan spreek je af met een moeder wanneer het uitkomt. Ik zeg dan ook soms dat het niet uitkomt omdat...(vul in), maar donderdag is prima. Hier wordt het meisje gewoon op me af gestuurd, drie dagen in de week (vrijdag en weekend). Ik moet dus nee verkopen tegen het meisje, en als ik een keer de deur niet open doe, komt die moeder aan de deur: dat is eigenlijk wat me dwarszit. Dat vind ik anders dan een speelafspraakje. Een 4-jarige laat je hier in de buurt ook niet alleen buitenspelen.
Madiken: hoe bedoel je dat je ouders je het gevoel geven dat het leven niets voorstelt? Bij mijn vader en zijn vrouw (moeder is al overleden) is het sociale juist uiterst belangrijk en is wie je kent en wat je doet heel belangrijk.
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:05
Ik ben het totaal niet met sommige reacties eens! (Elninjoo, hekate e.a.).
Je hoeft je toch niet te schikken naar wat je (zeer kleine) kindje wil? Wie is er nou de baas in huis dan? Als ze groter zijn en zelf veilig in de wijk kunnen fietsen kunnen ze spelen wat ze willen (als ze maar met etenstijd thuis zijn....). Tot die tijd draait het kind mee in de planning van het gezin. Als mama dus wat anders moet doen of al een afspraak heeft staan gaat het feest niet door. Natuurlijk moet je je jonge kind sociale ervaringen op laten doen en lekker laten spelen met vriendjes, maar die mogen wel georganiseerd worden zodat het ook goed uitkomt voor de ouders.
Maar da;s mijn persoonlijke mening ieder doet het weer anders natuurlijk.
Ontopic: LouiseP, het klinkt mij zo in de oren als een lastige buurvrouw..... heb nog even geen tips voor je, zal er eens over nadenken.
Je hoeft je toch niet te schikken naar wat je (zeer kleine) kindje wil? Wie is er nou de baas in huis dan? Als ze groter zijn en zelf veilig in de wijk kunnen fietsen kunnen ze spelen wat ze willen (als ze maar met etenstijd thuis zijn....). Tot die tijd draait het kind mee in de planning van het gezin. Als mama dus wat anders moet doen of al een afspraak heeft staan gaat het feest niet door. Natuurlijk moet je je jonge kind sociale ervaringen op laten doen en lekker laten spelen met vriendjes, maar die mogen wel georganiseerd worden zodat het ook goed uitkomt voor de ouders.
Maar da;s mijn persoonlijke mening ieder doet het weer anders natuurlijk.
Ontopic: LouiseP, het klinkt mij zo in de oren als een lastige buurvrouw..... heb nog even geen tips voor je, zal er eens over nadenken.
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:05
Lieve Louise, nu ga je tegenover Elninjoo jouw beweegredenen uitleggen.
Meid, dat hoeft toch helemaal niet: als jij het zo ervaart is het goed en waarom zou je in godsnaam overal en altijd maar voor in moeten zijn.
En dan laat ik nog maar even buiten beschouwing dat Elninjoo het forum scant op het zoekwoord "kind' om dan vervolgens links en rechts sneren uit te delen.
Meid, dat hoeft toch helemaal niet: als jij het zo ervaart is het goed en waarom zou je in godsnaam overal en altijd maar voor in moeten zijn.
En dan laat ik nog maar even buiten beschouwing dat Elninjoo het forum scant op het zoekwoord "kind' om dan vervolgens links en rechts sneren uit te delen.
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:08
Ik heb zelf kinderen, maar ze mochten altijd vriendjes en vriendinnetjes meenemen, ook al was ik nog ziek, zwak of misselijk, die vriendjes/vriendinnetjes kwamen voor mijn kinderen, niet voor mij. Als dat me teveel was geweest, had ik niet aan kinderen moeten beginnen. Wij waren vroeger met 3 kinderen thuis, maar er waren altijd een hoop kinderen hier over de vloer.Ik herinner me een vriendinnetje waar we soms met 10 kinderen op een zolder speelden. Heerlijke tijd!! Ik lees vaak dingen van Elninjoo waar ik me niet in herken, maar nu heeft ze wel een punt.
Maar dat nee leren zeggen, dat is heel moeilijk. Ik heb dat zelf ook. Bij mij komt dat voort uit angst voor een conflict, om niet aardig te worden gevonden. Daarom heb ik op zich wel bewondering voor mensen die maar alles durven te zeggen zonder zo'n angst. Gewoon eens de kont tegen de krib gooien. Wat jij niet wilt, dat wil je niet, punt. Moet ik ook leren.
Maar dat nee leren zeggen, dat is heel moeilijk. Ik heb dat zelf ook. Bij mij komt dat voort uit angst voor een conflict, om niet aardig te worden gevonden. Daarom heb ik op zich wel bewondering voor mensen die maar alles durven te zeggen zonder zo'n angst. Gewoon eens de kont tegen de krib gooien. Wat jij niet wilt, dat wil je niet, punt. Moet ik ook leren.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 17 oktober 2008 om 18:44
Ik vraag me altijd af waarom iemand het zo moeilijk vindt om grenzen te stellen. Zelf heb ik er namelijk ook moeite mee, terwijl ik het soms bij een ander zo goed zie en dan het advies geef om "nee"te leren zeggen, maar zelf ben ik er ook niet goed in. Wat is dat toch? Hoe geef je grenzen aan? Soms vraagt iemand iets van je dat niet onredelijk lijkt, maar waar jij geen zin in hebt of waar je de puf niet voor hebt. Ik heb in mijn kring meegemaakt dat iemand iets echt niet wilde en meteen een conflict had met zijn hele familie. De familierelaties bekoelden behoorlijk.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 17 oktober 2008 om 20:08
Vroeger speelde ik elke dag met mijn buurmeisjes.
Het lijkt mij vreselijk als mijn moeder dan geroepen zou hebben 1x per week vind ik genoeg.
Maar ik vind het wel vreemd dat als jij de deur niet open doet voor het meisje haar moeder verhaal komt halen.
Als jij niet open doet komt het blijkbaar niet uit. Punt.
Daar ben jij die moeder geen verklaring over schuldig.
Het lijkt mij vreselijk als mijn moeder dan geroepen zou hebben 1x per week vind ik genoeg.
Maar ik vind het wel vreemd dat als jij de deur niet open doet voor het meisje haar moeder verhaal komt halen.
Als jij niet open doet komt het blijkbaar niet uit. Punt.
Daar ben jij die moeder geen verklaring over schuldig.
