Kinderen
alle pijlers
Eclampsie bij HELLP Syndroom
maandag 20 oktober 2008 om 04:14
Hoi, ik ben eigenlijk nieuwsgierig naar andere verhalen/ervaringen van mensen die bevallen zijn met Hellp syndroom, en ook een eclampsie ( Epileptisch insult)hebben gekregen. Ikzelf ben 10 mei bevallen van en zoontje. Even in het kort... Ik woon op Aruba, nu 6 jaar. met 38 weken was het ineens acute zwangerschaps vergiftiging / Hellp. Ben de volgende dag meteen ingeleid, maar kreeg aan het einde vd dag, bij 9 cm ontsluiting een epileptisch insult, ik lag te stuipen, was ook helemaal weg... ze hebben mij medicijnen toegedoend, daar na geprobeerd de kleine eruit te krijgen, via pomp en heel hard op mn buik drukken.. zelf heb ik hier dus niks van meegekregen. al met al toch 20 min geduurd.. dus zuurstof problemen voor de baby. Hij moest meteen in de couveuse naar boven ik bleef achter in de verloskamer, pas 2 dagen later zag ik hem voor het eerst, heel raar maar het gaat allemaal langs je heen op zo'n moment. Gelukkig deed hij het heel goed en heeft hij er ook niks aan overgehouden, na 4 dgn raamloze verloskamer, en 2 zakken bloed, mocht ik eindelijk naar boven, op de kraam afdeling. Nu kon ik weer op mijn benen staan en naar hem toe om z'n flesje te geven. Veel gebeurt in een korte tijd. na een 8 dgn mocht ik naar huis, Jonathan 2 daagjes later.
Nu is het 5 maanden later, maar het blijft allemaal erg in mijn hoofd spelen.. ben er onrustig, kort lontje, ongeduldig, vergeetachtig en emotioneel.... ben benieuwd of meer mensen zoiets hebben meegemaakt en hoe zij ermee omgaan.
Groetjes Rebecca
Nu is het 5 maanden later, maar het blijft allemaal erg in mijn hoofd spelen.. ben er onrustig, kort lontje, ongeduldig, vergeetachtig en emotioneel.... ben benieuwd of meer mensen zoiets hebben meegemaakt en hoe zij ermee omgaan.
Groetjes Rebecca
maandag 20 oktober 2008 om 04:41
er is een goede patientenvereniging van mensen die het HELLP syndroom hebben meegemaakt
www.hellp.nl
er wordt (door een gynaecoloog vanuit Groningen) veel onderzoek gedaan naar psychische effecten van een eclampsie op het verdere leven,
in een presentatie daarover komt naar voren dat vrouwen in interviews vertellen echt nog lang en verschillende klachten te kunnen hebben die naar voren komen in allerlei facetten van het dagelijks leven: vergeetachtigheid, vermoeidhied, ongeduld etc etc
enerzijds ben je heel ziek geweest, en daar hoort lang opknappen bij...
anderzijds kun je door de ziekte en het totale controle verlies ook een soort posttraumatische stressstoornis hebben gekregen en dat je daar nu mee worstelt
ik ben een professional en geen ervaringsdeskundige maar mijn advies zou zijn: praat met je gyn alles nog eens door en schrijf het op, probeer het zo een "plekje" te geven
en geef jezelf de tijd....
toevallig (niet heel erg toevallig) ken ik een leuke vrouwelijke nederlandse gyn op Aruba, als je haar naam wil moet je even een email adres opschrijven
www.hellp.nl
er wordt (door een gynaecoloog vanuit Groningen) veel onderzoek gedaan naar psychische effecten van een eclampsie op het verdere leven,
in een presentatie daarover komt naar voren dat vrouwen in interviews vertellen echt nog lang en verschillende klachten te kunnen hebben die naar voren komen in allerlei facetten van het dagelijks leven: vergeetachtigheid, vermoeidhied, ongeduld etc etc
enerzijds ben je heel ziek geweest, en daar hoort lang opknappen bij...
anderzijds kun je door de ziekte en het totale controle verlies ook een soort posttraumatische stressstoornis hebben gekregen en dat je daar nu mee worstelt
ik ben een professional en geen ervaringsdeskundige maar mijn advies zou zijn: praat met je gyn alles nog eens door en schrijf het op, probeer het zo een "plekje" te geven
en geef jezelf de tijd....
toevallig (niet heel erg toevallig) ken ik een leuke vrouwelijke nederlandse gyn op Aruba, als je haar naam wil moet je even een email adres opschrijven
maandag 20 oktober 2008 om 07:38
Ja hoor, ik had hetzelfde. Het verliep een beetje anders en we hebben er niks aan over gehouden gelukkig. Maar ik mis een uurtje
Dat korte lontje, vergeetachtigheid, emotioneel... allemaal bekend. Maar niet alleen als je dit hebt meegemaakt hoor. De meeste mama's zijn de eerste maanden niet zo stabiel. Ze zeggen niet voor niks, 9 maanden zwanger, en 9 maanden ontzwangeren.
Het komt weer helemaal goed.
Dat korte lontje, vergeetachtigheid, emotioneel... allemaal bekend. Maar niet alleen als je dit hebt meegemaakt hoor. De meeste mama's zijn de eerste maanden niet zo stabiel. Ze zeggen niet voor niks, 9 maanden zwanger, en 9 maanden ontzwangeren.
Het komt weer helemaal goed.
maandag 20 oktober 2008 om 07:45
Hoi Rebecca, ik heb het ook 11 jaar geleden gehad. Het is gewoon heel heftig, ineens zitten er tig handen aan je lijf, moet er een kind uit en dreigt er allerlei gevaar....dat doet nogal wat met je. Vaak reageert je omgeving ook vrij onbegripvol, en moet je echt uitleggen dat je met Hellp soms echt de dood in ogen hebt gekeken. Geef het inderdaad tijd. En bepaal zelf aan wie je wat vertelt, of niet. Ik was in die tijd ook gewoon bot, met dank aan kort lontje, denk ik, als mensen reageerden van: ja, het is er uit, dus hou nou maar op met zeuren, en wanneer komt nummer 2. Onvoorstelbaar. Want juist een volgende zul je diep over nadenken omdat de kans op herhaling voor jou erg groot is. Hoeft niet, het kan. Hangt van een aantal factoren af. Maar ga inderdaad gewoon ontzwangeren. Ik hoop dat je ook wat steun vind bij de stichting hellp. Ik had er heel veel aan.
Groetjes, Muis
Groetjes, Muis
maandag 20 oktober 2008 om 11:57
Muis, bij mij was het net andersom, de artsen deden net alsof er niks aan de hand was....
Eerst de verloskundige. Mijn bloeddruk was de hele zwangerschap stabiel 80/60. In week 32 was het ineens 120/80 maar ach, dat is toch een hele normale bloeddruk...
In de weken daarna kwam ik een kilo per dag bij. Vocht. Week 34 verloskundige: ach ja, vocht. Het hoort erbij he. Je kunt wel een vochtafdrijvende thee proberen als je wilt....
In week 35 schrok mijn moeder zo van mijn uiterlijk (15 kilo meer inmiddels) dat ze me naar de huisarts stuurde. Bloeddruk 150/110. Die stuurde me naar het ziekenhuis.
Week 35-36 onder controle van de gyneacoloog. Controle van urine (was de eerste keer), diverse onderzoeken, bloeddruk meten...
Ik had verder nergens last van gelukkig, dus ik mocht in de eerste instantie thuis blijven, op voorwaarde dat ik onmiddelijk zou stoppen met werken, ik mocht niks meer doen. (Zeg dat tegen een aanstaande mama met nesteldrang )
Aan het einde van week 36 hielden ze me in het ziekenhuis. Ik mocht alleen plassen en douchen, voor de rest helemaal niks. Nog steeds had ik zelf niks in de gaten, alle artsen bleven heel rustig. Wel werd me regelmatig gevraagd of ik hoofdpijn had, of zwarte vlekken zag (schijnt erbij te horen). Dat had ik niet.
De eerste dag van week 37 ingeleid met gel, de tweede dag infuus voor weeen. Het ging eigenlijk lekker vlot. Bloeddruk was inmiddels zo hoog dat ze het niet meer konden meten. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je daar midden in je weeen niet op zit te wachten natuurlijk
Toen dochterlelie eruit was en de arts om het hoekje van de deur stond kreeg ik het insult. Papalelie stond ernaast en ik weet nog dat ik hem zei: pak de kleine eens even, ik begin een beetje te bibberen.....
Toen ik wakker werd was de gyneacoloog op mijn buik aan t duwen om de placenta eruit te krijgen, daar heb ik nog een spuit voor gehad. Dus het tussenliggende uur ben ik kwijt.
In de dagen erna heb ik aan het infuus gelegen met magnesium (om herhaling te voorkomen), mijn ijzergehalte daalde zo sterk dat ik een bloedtransfusie nodig had, en ik heb nog een voedselvergiftiging gehad...
Na een week mocht ik gaan. Met dochterlelie was niks aan de hand. Die heeft het prima gedaan op alle fronten (en nog steeds).
Dat ik ziek werd kon ik goed van me afzetten. Kan gebeuren, en op de een of andere manier is er altijd wel wat. De een scheurt in, de ander is maanden misselijk, en de enige die ik ken die helemaal niks had kreeg een gehandicapt kindje.
Dat de verloskundige met die 15 kilo vocht nog zei, ik zie je over twee weken.... dát heeft me wel heel lang dwars gezeten, en nog als ik eerlijk moet zijn. We hebben ervoor gekozen om geen tweede kindje te willen maar mocht ik zwanger zijn geworden zou ik dus niet meer naar de betreffende praktijk toegaan.
Dat we geen tweede wilden heeft trouwens niks met de eerste te maken. Ik wilde gewoon geen baby meer. Dat papalelie niet meer wil kan ik begrijpen, hij stond ernaast. Maar aan de andere kant is dat wat er gebeurde dermate heftig dat bij een tweede ik onmiddelijk bij een gyneacoloog zou zitten, en met magnesiumsulfide kunnen ze een insult voorkomen, dus zou mijn bloeddruk weer zo stijgen zouden ze me eerder aan het infuus leggen. Dat ze dat bij de eerste keer niet deden heeft te maken met het feit dat iedere vrouw die ligt te bevallen een hoge(re) bloeddruk krijgt, en ze kunnen moeilijk iedereen aan het infuus leggen. Maar het stond wel klaar bleek achteraf.
In de weken erna was ik enorm vergeetachtig, ik had echt een enorme kalender en wat er niet opstond, daar dacht ik dus ook niet aan. Gek genoeg vergat ik mijn dochter nooit
*aanvulling. Met het teruglezen viel me in, we zijn wel eens weggegaan met alles voor haar fles, behalve de fles.. en we gingen naar de kerstmarkt en ik was haar jasje vergeten met -5 graden. Toen was ze toch al 8 maanden ...
Emotioneel was ik ook, en nu ik erover nadenk, dat is nooit overgegaan. Ik kan al huilen als iemand verteld dat een kind gemene dingen zegt tegen een cavia, bij wijze van spreken.
Maar over het algemeen kan ik zeggen dat het wel goed komt. Het is iets waar je niks aan kunt doen, het gebeurd, en ze weten nog niet precies waarom het gebeurd. Ze kunnen dat trouwens wel voor je onderzoeken, in mijn tijd was de gyneacoloog die ik had toevallig met een studie bezig. Dat is nu ruim 8 jaar geleden, dus ze zullen er inmiddels vast veel meer over weten.
Na een jaartje of 3 ben ik nog voor vervolgonderzoeken opgeroepen, mijn geheugen werd nog eens getest, en andere dingen, ik weet zo even niet meer precies wat, maar in ieder geval hersenfuncties en bloedwaardes en zo. Daar kwam niks schokkends meer uit.
Ohja, natuurlijk nog gefeliciteerd met je kleintje...
Eerst de verloskundige. Mijn bloeddruk was de hele zwangerschap stabiel 80/60. In week 32 was het ineens 120/80 maar ach, dat is toch een hele normale bloeddruk...
In de weken daarna kwam ik een kilo per dag bij. Vocht. Week 34 verloskundige: ach ja, vocht. Het hoort erbij he. Je kunt wel een vochtafdrijvende thee proberen als je wilt....
In week 35 schrok mijn moeder zo van mijn uiterlijk (15 kilo meer inmiddels) dat ze me naar de huisarts stuurde. Bloeddruk 150/110. Die stuurde me naar het ziekenhuis.
Week 35-36 onder controle van de gyneacoloog. Controle van urine (was de eerste keer), diverse onderzoeken, bloeddruk meten...
Ik had verder nergens last van gelukkig, dus ik mocht in de eerste instantie thuis blijven, op voorwaarde dat ik onmiddelijk zou stoppen met werken, ik mocht niks meer doen. (Zeg dat tegen een aanstaande mama met nesteldrang )
Aan het einde van week 36 hielden ze me in het ziekenhuis. Ik mocht alleen plassen en douchen, voor de rest helemaal niks. Nog steeds had ik zelf niks in de gaten, alle artsen bleven heel rustig. Wel werd me regelmatig gevraagd of ik hoofdpijn had, of zwarte vlekken zag (schijnt erbij te horen). Dat had ik niet.
De eerste dag van week 37 ingeleid met gel, de tweede dag infuus voor weeen. Het ging eigenlijk lekker vlot. Bloeddruk was inmiddels zo hoog dat ze het niet meer konden meten. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je daar midden in je weeen niet op zit te wachten natuurlijk
Toen dochterlelie eruit was en de arts om het hoekje van de deur stond kreeg ik het insult. Papalelie stond ernaast en ik weet nog dat ik hem zei: pak de kleine eens even, ik begin een beetje te bibberen.....
Toen ik wakker werd was de gyneacoloog op mijn buik aan t duwen om de placenta eruit te krijgen, daar heb ik nog een spuit voor gehad. Dus het tussenliggende uur ben ik kwijt.
In de dagen erna heb ik aan het infuus gelegen met magnesium (om herhaling te voorkomen), mijn ijzergehalte daalde zo sterk dat ik een bloedtransfusie nodig had, en ik heb nog een voedselvergiftiging gehad...
Na een week mocht ik gaan. Met dochterlelie was niks aan de hand. Die heeft het prima gedaan op alle fronten (en nog steeds).
Dat ik ziek werd kon ik goed van me afzetten. Kan gebeuren, en op de een of andere manier is er altijd wel wat. De een scheurt in, de ander is maanden misselijk, en de enige die ik ken die helemaal niks had kreeg een gehandicapt kindje.
Dat de verloskundige met die 15 kilo vocht nog zei, ik zie je over twee weken.... dát heeft me wel heel lang dwars gezeten, en nog als ik eerlijk moet zijn. We hebben ervoor gekozen om geen tweede kindje te willen maar mocht ik zwanger zijn geworden zou ik dus niet meer naar de betreffende praktijk toegaan.
Dat we geen tweede wilden heeft trouwens niks met de eerste te maken. Ik wilde gewoon geen baby meer. Dat papalelie niet meer wil kan ik begrijpen, hij stond ernaast. Maar aan de andere kant is dat wat er gebeurde dermate heftig dat bij een tweede ik onmiddelijk bij een gyneacoloog zou zitten, en met magnesiumsulfide kunnen ze een insult voorkomen, dus zou mijn bloeddruk weer zo stijgen zouden ze me eerder aan het infuus leggen. Dat ze dat bij de eerste keer niet deden heeft te maken met het feit dat iedere vrouw die ligt te bevallen een hoge(re) bloeddruk krijgt, en ze kunnen moeilijk iedereen aan het infuus leggen. Maar het stond wel klaar bleek achteraf.
In de weken erna was ik enorm vergeetachtig, ik had echt een enorme kalender en wat er niet opstond, daar dacht ik dus ook niet aan. Gek genoeg vergat ik mijn dochter nooit
*aanvulling. Met het teruglezen viel me in, we zijn wel eens weggegaan met alles voor haar fles, behalve de fles.. en we gingen naar de kerstmarkt en ik was haar jasje vergeten met -5 graden. Toen was ze toch al 8 maanden ...
Emotioneel was ik ook, en nu ik erover nadenk, dat is nooit overgegaan. Ik kan al huilen als iemand verteld dat een kind gemene dingen zegt tegen een cavia, bij wijze van spreken.
Maar over het algemeen kan ik zeggen dat het wel goed komt. Het is iets waar je niks aan kunt doen, het gebeurd, en ze weten nog niet precies waarom het gebeurd. Ze kunnen dat trouwens wel voor je onderzoeken, in mijn tijd was de gyneacoloog die ik had toevallig met een studie bezig. Dat is nu ruim 8 jaar geleden, dus ze zullen er inmiddels vast veel meer over weten.
Na een jaartje of 3 ben ik nog voor vervolgonderzoeken opgeroepen, mijn geheugen werd nog eens getest, en andere dingen, ik weet zo even niet meer precies wat, maar in ieder geval hersenfuncties en bloedwaardes en zo. Daar kwam niks schokkends meer uit.
Ohja, natuurlijk nog gefeliciteerd met je kleintje...
dinsdag 21 oktober 2008 om 00:23
Mamalelie, wat heftig. Ik ben er stil van.
Ik had het al in week 13, wat bijzonder uitzonderlijk is. Ik ging gelijk naar het ziekenhuis en heb een kilometer aan afdrukken van echo's.
Ik moest vanaf wk 30 iets van 2x per week komen en vanaf wk 35 drie keer.
Mijn bloeddruk, normaliter onderdruk 70/80 en bovendruk 120 en sosm 130, steeg, vooral onderdruk, knalde naar de 110. Ik werd aan de betablokkers gehangen.
Het enige wat ik de artsen kon verwijten was dat de groei van Muizelien achterbleef. Met al die echo's en andere onderzoeken heeft het mij mogen verbazen dat ze dat niet eerder hebben gezien. Muizelien woog 2500 gram en was 48 cm groot voor een voldragen meisje. Met die maten hadden ze kunnen inschatten dat haar lengte en groei een stagnatie hadden gehad en ze wellicht niet zomaar een gewone bevalling had overleefd.
Muisjelief is met een keizersnee bevallen omdat ik met 4 cm ontsluiting zelf in een soort cold turkey raakte en zij het benauwd kreeg. Later bleek ook dat ze met haar neus naar de uitgang lag, zg. sterrenkijker. Alleen daarom al mag ik ook blij zijn met de keizersnede.....
Ik had het al in week 13, wat bijzonder uitzonderlijk is. Ik ging gelijk naar het ziekenhuis en heb een kilometer aan afdrukken van echo's.
Ik moest vanaf wk 30 iets van 2x per week komen en vanaf wk 35 drie keer.
Mijn bloeddruk, normaliter onderdruk 70/80 en bovendruk 120 en sosm 130, steeg, vooral onderdruk, knalde naar de 110. Ik werd aan de betablokkers gehangen.
Het enige wat ik de artsen kon verwijten was dat de groei van Muizelien achterbleef. Met al die echo's en andere onderzoeken heeft het mij mogen verbazen dat ze dat niet eerder hebben gezien. Muizelien woog 2500 gram en was 48 cm groot voor een voldragen meisje. Met die maten hadden ze kunnen inschatten dat haar lengte en groei een stagnatie hadden gehad en ze wellicht niet zomaar een gewone bevalling had overleefd.
Muisjelief is met een keizersnee bevallen omdat ik met 4 cm ontsluiting zelf in een soort cold turkey raakte en zij het benauwd kreeg. Later bleek ook dat ze met haar neus naar de uitgang lag, zg. sterrenkijker. Alleen daarom al mag ik ook blij zijn met de keizersnede.....
dinsdag 21 oktober 2008 om 00:53
Muis, wat ik ervan begrepen heb is dat op zich stagnatie in de groei natuurlijk wel een slecht teken is, maar dat dat geen reden is of hoeft te zijn om het kind eerder te halen of met een keizersnee geboren te laten worden. De rijping die in de laatste weken van je zwangerschap plaatsvindt voegt nog steeds dermate veel toe, dat het -indien mogelijk en haalbaar- nog steeds beter is voor een kind om ín de baarmoeder te zitten dan erbuiten. Liever een te licht kind met volledige rijping dan een kind dat nog de gemiddelde maten heeft voor de zwangerschapsduur met onvolledige rijping.
Rebecca, ik heb zelf geen insult gehad, maar wel een ontzettend zware zwangerschap met vanaf week 20 pre-eclampsie en vanaf week 23 dreigende vroeggeboorte. Ik heb wel andere wegrakingsverschijnselen gehad (niet tijdens de bevalling, maar tijdens de zwangerschap) van pure uitputting.
Toch herken ik veel in je verhaal: de vergeetachtigheid, de onrust, de wankele emoties. De eerste maanden was ik te ziek om me ook maar iets te realiseren, maar zo vanaf een maand of 4 na de bevalling kwam de klap en die kwam hard aan. Ook bij mij ging het maar niet over allemaal. Na 6 maanden heb ik hulp gezocht. Ik bleek uiteindelijk een knoeperd van een postnatale depressie te hebben.
De vergeetachtigheid hoort erbij en hoewel die vervelend is, is dat vooral een praktische onhandigheid, die ook gewoon praktisch te ondervangen is. (Behalve als je, zoals ik, een minuut nadat je een afspraak gemaakt hebt al vergeten bent dat je 'm in je agenda moet zetten. )
De andere, meer emotionele dingen zijn slopender. Ik zou je aanraden om dat goed in de gaten te houden. Of liever nog: om daar nu al hulp voor te zoeken. Wat je meegemaakt hebt, is ontzettend ingrijpend geweest. Het is niet gek dat je daardoor gewoon van je stuk gebracht bent en dat het tijd (en wellicht dus ook: hulp) nodig heeft om de kluwen aan emoties te ontwarren.
Rebecca, ik heb zelf geen insult gehad, maar wel een ontzettend zware zwangerschap met vanaf week 20 pre-eclampsie en vanaf week 23 dreigende vroeggeboorte. Ik heb wel andere wegrakingsverschijnselen gehad (niet tijdens de bevalling, maar tijdens de zwangerschap) van pure uitputting.
Toch herken ik veel in je verhaal: de vergeetachtigheid, de onrust, de wankele emoties. De eerste maanden was ik te ziek om me ook maar iets te realiseren, maar zo vanaf een maand of 4 na de bevalling kwam de klap en die kwam hard aan. Ook bij mij ging het maar niet over allemaal. Na 6 maanden heb ik hulp gezocht. Ik bleek uiteindelijk een knoeperd van een postnatale depressie te hebben.
De vergeetachtigheid hoort erbij en hoewel die vervelend is, is dat vooral een praktische onhandigheid, die ook gewoon praktisch te ondervangen is. (Behalve als je, zoals ik, een minuut nadat je een afspraak gemaakt hebt al vergeten bent dat je 'm in je agenda moet zetten. )
De andere, meer emotionele dingen zijn slopender. Ik zou je aanraden om dat goed in de gaten te houden. Of liever nog: om daar nu al hulp voor te zoeken. Wat je meegemaakt hebt, is ontzettend ingrijpend geweest. Het is niet gek dat je daardoor gewoon van je stuk gebracht bent en dat het tijd (en wellicht dus ook: hulp) nodig heeft om de kluwen aan emoties te ontwarren.
dinsdag 21 oktober 2008 om 05:01
Hoi allemaal, bedankt voor jullie reacties, voelt nederland toch weer wat dichterbij
ELODITA - Toevallig of niet, zei was mijn Gyn, er is nml 1 vrouwlijke en ze is de enigste nederlandse, dat was echt ons geluk geloof ik, ze heeft super gehandeld. was ik maar eerder bij haar onder behandeling maar ja, ik liep gewoon bij de verloskundigen praktijk, want alles ging prima.
MAMA LELIE - grappig... als dat in je achternaam zit Lelie, ook in die van mij Ook een heel verhaal zeg, wel herkenbaar... ik liep ook bij de verloskundige praktijk, eigenlijk super zwangerschap, begonnen met 88/50 bloedruk, later zat het constant op 120/60.
tot zo'n 2 maandjas voor de datum hield ik ook steeds meer vocht vast, inderdaad iedereen die zegt dat is normaal hier, zeker bij die 30 + graden hier... Bij de zwangerschap gym hebben ze me wel naar een orthopeet gestuurd en hij schrok van mn voeten... kreeg meteen steunkousen mee.. lekker met die hitte hihi, maar ik was er blij mee! Dat gaf veel steun.
De dokter nam niet eens de moeite om te kijken...grrr
bij 37 weken zat mn bloeddruk rond 140/65 en een week later rond 150/65, dit was op 38wk gemeten op dinsdag. Ze vond me wel erg gegroeid in 1 week 3 kilo!! Alles vocht, totaal 22 kilo of zal ik liter zeggen.. dus stuurde ze me voor een uitgebreide bloed test naar het lab. Donderdag kregen we hier uitslag van, en alles was oke, dus ga maar lekker rustig weekend vieren, bloed druk hier 157/70.
vrijdag ochtend moest ik overgeven, en kreeg een paar uur later pijn in mn boven buik en boven rug.. toch maar even de verloskundige gebeld met deze info.. wilde eerst niet bellen want gister was alles toch oke? Als ik geen hoofdpijn had hoevde ik me geen zorgen te maken.
rond 3 uur ben ik toch met mn moeder naar het ziekenhuis gereden, gewoon voor controle of het misschien al weeen waren ofzo.. maar weinig activiteit. Toen de bloedruk meten, en tja 210/114, was meteen alarm, werd meteen op de veroskamer gelegd, aan een infuus. De volgende morgen zou ik ingeleid worden. Na bloed test bleek dus Hellp.
Die nacht kreeg ik wel hevige hoofdpijn, maar paracetamol hielp redelijk. Uiteindelijk dus die aanval net voor dat hij geboren werd, helaas kreeg hij hierdoor veel van mijn medicijn binnen, maar dit was voor mijn man wel heel eng allemaal. dan hebben ze ook weer niet de juiste spullen op voorraad.. das Aruba... verkeerde pomp en koppeling.. maar goed afgelopen.
zo zie je dat van de 1 op andere dag alles veranderd.. en niet alleen door de geboorte..
Tja en dan heb je hier nog het probleem visite... M'n moeder was er gelukkig om me te helpen, dat was heel fijn, en mn vader kwam 2 weken later ook een weekje in huis, 1 week daarna mn schoonouders 2 weken... das echt too much... verder nog wel veel visite in hotels gelukkig.. maar ze willen je toch zien, daar komen ze voor. nu komen mn schoonouders weer 2 weken, en dit is echt de laatste keer.. kan er echt tegenop zien.. ben gewoon nog niet mezelf..straks is hij 6 maanden en is er 4 maanden visite geweest... helpt ook niet aan je herstel..denk ik.
Aan een tweede wil ik ook niet meer denken, papa helemaal niet denk ik . heb een spiraaltje laten plaatsen en klaar nu. Dat zien we dan wel weer maar denk nu 1 is ook prima!
MUIS - das ook wel heel vervelend geweest zo tijdens de hele zwangerschap die onrust.. en inderdaad.. voor de omgeving is alles allang weer vergeten.. maar nu begint het juist.... ben wel weer aan het werk gegaan met 4 maandjes, voor 5 dagen van 8 tot 1. dat vind ik toch wel lekker hoor even wat anders.
QWERTU - ja, al is dat hier toch best latig om goede hulp te zoeken.. mar zal er op letten.. tis nu inderdaad 5 maandjes geleden.. Toch gebeurt het niet heel vaak he zo'n insult?
ELODITA - Toevallig of niet, zei was mijn Gyn, er is nml 1 vrouwlijke en ze is de enigste nederlandse, dat was echt ons geluk geloof ik, ze heeft super gehandeld. was ik maar eerder bij haar onder behandeling maar ja, ik liep gewoon bij de verloskundigen praktijk, want alles ging prima.
MAMA LELIE - grappig... als dat in je achternaam zit Lelie, ook in die van mij Ook een heel verhaal zeg, wel herkenbaar... ik liep ook bij de verloskundige praktijk, eigenlijk super zwangerschap, begonnen met 88/50 bloedruk, later zat het constant op 120/60.
tot zo'n 2 maandjas voor de datum hield ik ook steeds meer vocht vast, inderdaad iedereen die zegt dat is normaal hier, zeker bij die 30 + graden hier... Bij de zwangerschap gym hebben ze me wel naar een orthopeet gestuurd en hij schrok van mn voeten... kreeg meteen steunkousen mee.. lekker met die hitte hihi, maar ik was er blij mee! Dat gaf veel steun.
De dokter nam niet eens de moeite om te kijken...grrr
bij 37 weken zat mn bloeddruk rond 140/65 en een week later rond 150/65, dit was op 38wk gemeten op dinsdag. Ze vond me wel erg gegroeid in 1 week 3 kilo!! Alles vocht, totaal 22 kilo of zal ik liter zeggen.. dus stuurde ze me voor een uitgebreide bloed test naar het lab. Donderdag kregen we hier uitslag van, en alles was oke, dus ga maar lekker rustig weekend vieren, bloed druk hier 157/70.
vrijdag ochtend moest ik overgeven, en kreeg een paar uur later pijn in mn boven buik en boven rug.. toch maar even de verloskundige gebeld met deze info.. wilde eerst niet bellen want gister was alles toch oke? Als ik geen hoofdpijn had hoevde ik me geen zorgen te maken.
rond 3 uur ben ik toch met mn moeder naar het ziekenhuis gereden, gewoon voor controle of het misschien al weeen waren ofzo.. maar weinig activiteit. Toen de bloedruk meten, en tja 210/114, was meteen alarm, werd meteen op de veroskamer gelegd, aan een infuus. De volgende morgen zou ik ingeleid worden. Na bloed test bleek dus Hellp.
Die nacht kreeg ik wel hevige hoofdpijn, maar paracetamol hielp redelijk. Uiteindelijk dus die aanval net voor dat hij geboren werd, helaas kreeg hij hierdoor veel van mijn medicijn binnen, maar dit was voor mijn man wel heel eng allemaal. dan hebben ze ook weer niet de juiste spullen op voorraad.. das Aruba... verkeerde pomp en koppeling.. maar goed afgelopen.
zo zie je dat van de 1 op andere dag alles veranderd.. en niet alleen door de geboorte..
Tja en dan heb je hier nog het probleem visite... M'n moeder was er gelukkig om me te helpen, dat was heel fijn, en mn vader kwam 2 weken later ook een weekje in huis, 1 week daarna mn schoonouders 2 weken... das echt too much... verder nog wel veel visite in hotels gelukkig.. maar ze willen je toch zien, daar komen ze voor. nu komen mn schoonouders weer 2 weken, en dit is echt de laatste keer.. kan er echt tegenop zien.. ben gewoon nog niet mezelf..straks is hij 6 maanden en is er 4 maanden visite geweest... helpt ook niet aan je herstel..denk ik.
Aan een tweede wil ik ook niet meer denken, papa helemaal niet denk ik . heb een spiraaltje laten plaatsen en klaar nu. Dat zien we dan wel weer maar denk nu 1 is ook prima!
MUIS - das ook wel heel vervelend geweest zo tijdens de hele zwangerschap die onrust.. en inderdaad.. voor de omgeving is alles allang weer vergeten.. maar nu begint het juist.... ben wel weer aan het werk gegaan met 4 maandjes, voor 5 dagen van 8 tot 1. dat vind ik toch wel lekker hoor even wat anders.
QWERTU - ja, al is dat hier toch best latig om goede hulp te zoeken.. mar zal er op letten.. tis nu inderdaad 5 maandjes geleden.. Toch gebeurt het niet heel vaak he zo'n insult?
dinsdag 21 oktober 2008 om 10:46
quote:qwertu schreef op 21 oktober 2008 @ 00:53:
Muis, wat ik ervan begrepen heb is dat op zich stagnatie in de groei natuurlijk wel een slecht teken is, maar dat dat geen reden is of hoeft te zijn om het kind eerder te halen of met een keizersnee geboren te laten worden. De rijping die in de laatste weken van je zwangerschap plaatsvindt voegt nog steeds dermate veel toe, dat het -indien mogelijk en haalbaar- nog steeds beter is voor een kind om ín de baarmoeder te zitten dan erbuiten. Liever een te licht kind met volledige rijping dan een kind dat nog de gemiddelde maten heeft voor de zwangerschapsduur met onvolledige rijping.
.
Mee eens, qwertu, ik bedacht me alleen van, als het nou zo'n ukkie is, en dat gaven ze later toe dat ze dat wel hadden gezien, was een keizersnede dan niet slimmer geweest, alles bij elkaar opgeteld? Ze zeiden nl ook dat een kind met hellp het sneller benauwd kan krijgen en een bevalling minder makkelijk aan kan. Ik weet dat het een zware ingreep is,want heb hem zelf gehad, maar in zo'n geval zou ik zeggen: doe maar die snee....
\maar da's mogelijk achteraf omdat muisjelief en ik het bijna niet hadden gered....
Muis, wat ik ervan begrepen heb is dat op zich stagnatie in de groei natuurlijk wel een slecht teken is, maar dat dat geen reden is of hoeft te zijn om het kind eerder te halen of met een keizersnee geboren te laten worden. De rijping die in de laatste weken van je zwangerschap plaatsvindt voegt nog steeds dermate veel toe, dat het -indien mogelijk en haalbaar- nog steeds beter is voor een kind om ín de baarmoeder te zitten dan erbuiten. Liever een te licht kind met volledige rijping dan een kind dat nog de gemiddelde maten heeft voor de zwangerschapsduur met onvolledige rijping.
.
Mee eens, qwertu, ik bedacht me alleen van, als het nou zo'n ukkie is, en dat gaven ze later toe dat ze dat wel hadden gezien, was een keizersnede dan niet slimmer geweest, alles bij elkaar opgeteld? Ze zeiden nl ook dat een kind met hellp het sneller benauwd kan krijgen en een bevalling minder makkelijk aan kan. Ik weet dat het een zware ingreep is,want heb hem zelf gehad, maar in zo'n geval zou ik zeggen: doe maar die snee....
\maar da's mogelijk achteraf omdat muisjelief en ik het bijna niet hadden gered....
vrijdag 31 oktober 2008 om 18:17
Ik ben ook bevallen met een spoedkeizersnee na een eclamptisch insult. Ik lag wel al twee weken aan een infuus, vanaf 26 weken zwangerschap. Ze zagen het niet aankomen terwijl het duidelijk slechter met me ging. Ik dacht echt dat ik dood ging, was al in een roes door de magnesium. Met 28 weken is dus mijn zoontje geboren en hij is een wondertje. Over een paar weken wordt hij 7 en hij heeft er gelukkig eigenlijk niks aan over gehouden. Hij is alleen wat klein maar dat compenseert hij wel met zijn karaktertje...
Ik heb wel nog steeds last van mijn geheugen en concentratieproblemen. Sinds kort heb ik daarover ook contact met de gyneacoloog in Groningen die daar onderzoek naar doet. Inmiddels ben ik echt wel 'ontzwangerd' en ik ben er vaak tegenaangelopen dat ik niet helemaal hersteld ben na het insult. Veel mensen steken het op de zwangerschap, dan op de borstvoeding, dan met het feit dat je het nog niet helemaal verwerkt zou hebben. Maar dat er na deze gebeurtenis iets veranderd is in mijn hoofd willen de meesten uit mijn omgeving niet geloven. Dat is moeilijk als je er niets van ziet aan de buitenkant.
Nu hebben we besloten(eigenlijk ik al meteen) dat we met 1 gezond kindje verder geen risico meer willen lopen en dus geen zwangerschap meer. Echt vrede heb ik er niet mee, kan er nog vaak verdrietig om zijn maar nog een zwagerschap is echt van de baan.
Ik heb wel nog steeds last van mijn geheugen en concentratieproblemen. Sinds kort heb ik daarover ook contact met de gyneacoloog in Groningen die daar onderzoek naar doet. Inmiddels ben ik echt wel 'ontzwangerd' en ik ben er vaak tegenaangelopen dat ik niet helemaal hersteld ben na het insult. Veel mensen steken het op de zwangerschap, dan op de borstvoeding, dan met het feit dat je het nog niet helemaal verwerkt zou hebben. Maar dat er na deze gebeurtenis iets veranderd is in mijn hoofd willen de meesten uit mijn omgeving niet geloven. Dat is moeilijk als je er niets van ziet aan de buitenkant.
Nu hebben we besloten(eigenlijk ik al meteen) dat we met 1 gezond kindje verder geen risico meer willen lopen en dus geen zwangerschap meer. Echt vrede heb ik er niet mee, kan er nog vaak verdrietig om zijn maar nog een zwagerschap is echt van de baan.
