Kinderen
alle pijlers
wil heel graag een 2de kindje,maar of het verstandig is...ep
woensdag 29 oktober 2008 om 13:58
Yep de titel zegt het al, ik wil zo graag een broertje of zusje voor onze zoon Melle.
Ik zal es even bij het begin beginnen. Toen ik 19 was werd ik zwanger. Op dat moment hadden mijn (inmiddels) man en ik niet "echt" meer een relatie met elkaar en tel daarbij op dat hij altijd riep dat hij geen kinderen wou. Toch wist ik vanaf het begin dat het kindje welkom was. Na een perfecte zwangerschap,een hoop gepraat en veel onzekere tijden ben ik in mei 2007 bevallen van Melle. Voor ons beide was er vanaf het begin af aan zo een enorme band met het ventje, echte ouders waren we. Toen Melle een maand of 4 was storte mijn man van zijn roze wolk. Hij zag het allemaal even niet meer zitten. De liefde voor mij en melle was er wel,maar het hele leven met een kind vond hij soms best lastig. Daarbij komt ook onze leefsituatie (jawel,het verhaal word nog mooier) we woonden in een woonwagen een een GER (een mongoolse tent) en de herfst kwam eraan. Manlief was altijd een behoorlijke "wilde bras", maar wel een met een enorm verantwoordelijke kijk op dingen. Door hem wat meer de ruimte te geven en het feit dat melle wat groter werd verandererde de zaak enorm. One happy family again.
Totdat wij te horen kregen dat Melle een hartafwijking had,en geopereerd moest worden.Echt een mega klap in ons gezicht. Het was en is altijd een blij en gezond kindje, nooit ziek, die zich prima ontwikkelde en altijd blij en vrolijk is.
Een heftige tijd brak aan,veel gesprekken,onderzoeken enorm veel angsten. Maar inmiddels is Melle geopereerd,gezond en genezen verklaard. En wonen wij in een huis in Groningen, de geboorte plaats van mijn man.
Nu is onze situatie ook niet helemaal stabiel. Er staat een verhuizing aan te komen,en we weten nog niet waar we naar toe gaan verhuizen,er zijn weinig opties (we moeten eruit wegens verbouwing, anti kraak)
En elke maand weer rammelen mijn eierstokken. Oooow wat zou ik graag weer zwanger willen zijn,weer willen bevallen (echt waar!) en weer zo een klein hummeltje in de wieg hebben liggen. Maar of het nou verstandig is..... Onze liefde heeft een hoop te verduren gehad,en we zijn super happy met elkaar als gezin. Dus een kindje is meer dan welkom,en we redden ons wel (toen ik zwanger werd van Melle woonde ik in een caravan van 2 bij 4...)
Ook speelt bij mij heel erg angst mee, stel je voor dat een evt. volgend kindje ook wat "mankeert". Kan ik het dan net zoveel liefde en aandacht geven als dat ik Melle heb gegeven? Kan ik dat Melle wel aandoen? Maar daarvan zie ik ook wel dat dat niet een goed argument is, denk ik.
Zijn al die materalistische vraagstukken wel relevant? Of moeten wij naar ons gevoel luisteren? Ook voor manlief zou een kindje welkom zijn, alleen hoeft het niet perse nu. Maar zoals hij zo mooi zegt als het komt,is het welkom. Anticonseptie zijn we ook een beetje laks mee geworden, dus op zich...zou het deze maand...?
Heeft iemand ervaring,tips of een hart onder de riem? Want ik weet het even niet meer!
Ik zal es even bij het begin beginnen. Toen ik 19 was werd ik zwanger. Op dat moment hadden mijn (inmiddels) man en ik niet "echt" meer een relatie met elkaar en tel daarbij op dat hij altijd riep dat hij geen kinderen wou. Toch wist ik vanaf het begin dat het kindje welkom was. Na een perfecte zwangerschap,een hoop gepraat en veel onzekere tijden ben ik in mei 2007 bevallen van Melle. Voor ons beide was er vanaf het begin af aan zo een enorme band met het ventje, echte ouders waren we. Toen Melle een maand of 4 was storte mijn man van zijn roze wolk. Hij zag het allemaal even niet meer zitten. De liefde voor mij en melle was er wel,maar het hele leven met een kind vond hij soms best lastig. Daarbij komt ook onze leefsituatie (jawel,het verhaal word nog mooier) we woonden in een woonwagen een een GER (een mongoolse tent) en de herfst kwam eraan. Manlief was altijd een behoorlijke "wilde bras", maar wel een met een enorm verantwoordelijke kijk op dingen. Door hem wat meer de ruimte te geven en het feit dat melle wat groter werd verandererde de zaak enorm. One happy family again.
Totdat wij te horen kregen dat Melle een hartafwijking had,en geopereerd moest worden.Echt een mega klap in ons gezicht. Het was en is altijd een blij en gezond kindje, nooit ziek, die zich prima ontwikkelde en altijd blij en vrolijk is.
Een heftige tijd brak aan,veel gesprekken,onderzoeken enorm veel angsten. Maar inmiddels is Melle geopereerd,gezond en genezen verklaard. En wonen wij in een huis in Groningen, de geboorte plaats van mijn man.
Nu is onze situatie ook niet helemaal stabiel. Er staat een verhuizing aan te komen,en we weten nog niet waar we naar toe gaan verhuizen,er zijn weinig opties (we moeten eruit wegens verbouwing, anti kraak)
En elke maand weer rammelen mijn eierstokken. Oooow wat zou ik graag weer zwanger willen zijn,weer willen bevallen (echt waar!) en weer zo een klein hummeltje in de wieg hebben liggen. Maar of het nou verstandig is..... Onze liefde heeft een hoop te verduren gehad,en we zijn super happy met elkaar als gezin. Dus een kindje is meer dan welkom,en we redden ons wel (toen ik zwanger werd van Melle woonde ik in een caravan van 2 bij 4...)
Ook speelt bij mij heel erg angst mee, stel je voor dat een evt. volgend kindje ook wat "mankeert". Kan ik het dan net zoveel liefde en aandacht geven als dat ik Melle heb gegeven? Kan ik dat Melle wel aandoen? Maar daarvan zie ik ook wel dat dat niet een goed argument is, denk ik.
Zijn al die materalistische vraagstukken wel relevant? Of moeten wij naar ons gevoel luisteren? Ook voor manlief zou een kindje welkom zijn, alleen hoeft het niet perse nu. Maar zoals hij zo mooi zegt als het komt,is het welkom. Anticonseptie zijn we ook een beetje laks mee geworden, dus op zich...zou het deze maand...?
Heeft iemand ervaring,tips of een hart onder de riem? Want ik weet het even niet meer!
woensdag 29 oktober 2008 om 14:12
Heftig verhaal hoor, en knap dat jullie het zo goed redden. Hopelijk kun je via ee antikraak organisatie snel weer een huisje vinden. Eén vraagje wat ik uit de tekst niet kan opmaken: hoe oud is Melle nu (en hoe oud ben jij dus nu)?
Ik vond, onder andere omstandigheden, een kind ook al heel heftig voor mijn relatie, en ik denk dat twee kinderen vrij kort na elkaar echt spannend zou zijn geworden bij ons. Je moet tussendoor gewoon de tijd nemen om weer rust en aandacht voor je relatie te krijgen, en als dat een tijdje loopt ben je weer voldoende opgeladen voor de volgende, denk ik. Als je jong bent en je relatie was nog niet heel stabiel toen de eerste kwam, is die tijd om (weer) in balans te komen misschien nog wat langer. Ik zou me over de praktische zaken maar niet zo druk maken, als je maar weet dat jullie allebei voldoende zijn opgeladen en vooral samen, zodat je relatie het aan kan. Als ik het zo inschat hebben jullie in elk geval nog tijd genoeg!
Ik vond, onder andere omstandigheden, een kind ook al heel heftig voor mijn relatie, en ik denk dat twee kinderen vrij kort na elkaar echt spannend zou zijn geworden bij ons. Je moet tussendoor gewoon de tijd nemen om weer rust en aandacht voor je relatie te krijgen, en als dat een tijdje loopt ben je weer voldoende opgeladen voor de volgende, denk ik. Als je jong bent en je relatie was nog niet heel stabiel toen de eerste kwam, is die tijd om (weer) in balans te komen misschien nog wat langer. Ik zou me over de praktische zaken maar niet zo druk maken, als je maar weet dat jullie allebei voldoende zijn opgeladen en vooral samen, zodat je relatie het aan kan. Als ik het zo inschat hebben jullie in elk geval nog tijd genoeg!
woensdag 29 oktober 2008 om 14:37
Melle is van mei 2007, dus is hij 1 jaar en een beetje......
maar goed, ik zou denk ik toch een stabiliere woonsituatie afwachten voor je aaneen evt 2e kindje gaat beginnen (wat klinkt dat stom als je het zo opschrijft)
Je hebt een verhuizing op stapel staan, maar weet niet waarheen. Ook voor je zoontje denk ik dat het beter zou zijn om een vaste woonplek te krijgen. Ook voor jezelf kan je dan rust vinden om je relatie beter in balans te krijgen. Ik zou zelf stapel idioot worden van die onzekrheidsfactor in het hele gebeuren (maar ben ook een enorme huismus dus erg gehecht aan een "thuis") heb het zelf 1 keer mee gemaakt en dat was mer dan genoeg, heb zelf nu die stabiele factor in m'n leven en 2e kindje is onderweg........
maar goed, ik zou denk ik toch een stabiliere woonsituatie afwachten voor je aaneen evt 2e kindje gaat beginnen (wat klinkt dat stom als je het zo opschrijft)
Je hebt een verhuizing op stapel staan, maar weet niet waarheen. Ook voor je zoontje denk ik dat het beter zou zijn om een vaste woonplek te krijgen. Ook voor jezelf kan je dan rust vinden om je relatie beter in balans te krijgen. Ik zou zelf stapel idioot worden van die onzekrheidsfactor in het hele gebeuren (maar ben ook een enorme huismus dus erg gehecht aan een "thuis") heb het zelf 1 keer mee gemaakt en dat was mer dan genoeg, heb zelf nu die stabiele factor in m'n leven en 2e kindje is onderweg........
woensdag 29 oktober 2008 om 14:51
Hey,
Wat een heftige periode heb je achter de rug, zeg! En wat fijn dat het nu zo goed gaat.
Zelf was ik zwanger op mijn 16e. De tijd daarna was heel turbulent. Mijn vriend (inmiddels mijn man) en ik hadden het samen best moeilijk. En ik herken ook de ups en downs die je beschrijft.
Nu, 9 jaar later, wonen we in een leuke wijk waar we 3 jaar geleden een huis hebben gekocht. We hebben allebei een goede opleiding en een vaste baan en zijn heel gelukkig met zijn drieën.
Ook ik herken de rammelende eierstokken, je hebt toch altijd wel een bepaald beeld als vrouw over het aantal kinderen en hoe snel achter elkaar (alsof je dat kan plannen :S) Toch ben ik blij dat we het bij een kind hebben gehouden. We hadden zo meer tijd om onze thuissituatie stabiel te krijgen, opleidingen te volgen en een goede relatie op te bouwen.
Ik kan natuurlijk niet voor jullie beslissen of er wel of niet een tweede komt, maar mijn advies is om het even te laten rusten. Jullie hebben nu denk ik al je handen vol aan alle veranderingen en jullie mooie zoon.
Succes
Wat een heftige periode heb je achter de rug, zeg! En wat fijn dat het nu zo goed gaat.
Zelf was ik zwanger op mijn 16e. De tijd daarna was heel turbulent. Mijn vriend (inmiddels mijn man) en ik hadden het samen best moeilijk. En ik herken ook de ups en downs die je beschrijft.
Nu, 9 jaar later, wonen we in een leuke wijk waar we 3 jaar geleden een huis hebben gekocht. We hebben allebei een goede opleiding en een vaste baan en zijn heel gelukkig met zijn drieën.
Ook ik herken de rammelende eierstokken, je hebt toch altijd wel een bepaald beeld als vrouw over het aantal kinderen en hoe snel achter elkaar (alsof je dat kan plannen :S) Toch ben ik blij dat we het bij een kind hebben gehouden. We hadden zo meer tijd om onze thuissituatie stabiel te krijgen, opleidingen te volgen en een goede relatie op te bouwen.
Ik kan natuurlijk niet voor jullie beslissen of er wel of niet een tweede komt, maar mijn advies is om het even te laten rusten. Jullie hebben nu denk ik al je handen vol aan alle veranderingen en jullie mooie zoon.
Succes
woensdag 29 oktober 2008 om 14:55
Oh, sorry, daar heb ik overheen gelezen! Als hij anderhalf is heb je nog zeeën van tijd, lijkt me. In een hele stabiele situatie vind ik dat ook al best rap om aan de volgende te beginnen, maar als je tweede helft dertig bent bijvoorbeeld kan ik me dat wel voorstellen. Bij jou is er dus weinig reden om haast te maken.
Er is een onderzoek waaruit blijkt dat tussen de 18 maanden en 5 jaar de ideale periode voor je lichaam is om tussen zwangerschappen te hebben, bij een korter interval is de kans op vroeggeboorte en laag geboortegewicht bij de tweede groter. Wij hadden, in een stabiele situatie, ook wel anderhalf jaar nodig om weer in een goed ritme te komen, een dagelijkse balans waarin weer ruimte komt om te denken aan een volgende. Als de andere factoren minder stabiel zijn, zoals je huis en je relatie, lijkt het me zinnig om daar eerst de tijd voor te nemen, die volgende kan ook over een jaartje. Dan heb je in de tussentijd wat meer tijd voor jezelf, Melle en elkaar.
Er is een onderzoek waaruit blijkt dat tussen de 18 maanden en 5 jaar de ideale periode voor je lichaam is om tussen zwangerschappen te hebben, bij een korter interval is de kans op vroeggeboorte en laag geboortegewicht bij de tweede groter. Wij hadden, in een stabiele situatie, ook wel anderhalf jaar nodig om weer in een goed ritme te komen, een dagelijkse balans waarin weer ruimte komt om te denken aan een volgende. Als de andere factoren minder stabiel zijn, zoals je huis en je relatie, lijkt het me zinnig om daar eerst de tijd voor te nemen, die volgende kan ook over een jaartje. Dan heb je in de tussentijd wat meer tijd voor jezelf, Melle en elkaar.
anoniem_62055 wijzigde dit bericht op 29-10-2008 14:56
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
woensdag 29 oktober 2008 om 14:58
Dank jullie wel!!
Onze relatie is sterker en hechter als ooit, we zijn zelfs 4 maand geleden getrouwd! Dus dat zit goed. Melle is nu 17 maand oud.
Wat we wel weten is dat we binnen nu en 3 maand wel iets kunnen krijgen via de woningbouw (urgentie) antikraak organisatie bemiddelen niet voor ons, omdat we een kind hebben. Huis waar we nu inzitten is via een particulier die ons heel netjes behandeld.
Het eerste jaar hebben we echt Melle overal mee naar toe genomen, hij was 12 dagen oud toen hij bij zijn eerste theatervoorstelling was oa. Dat ventje is stabieler als een beton blok. Die voelt zich overal thuis,zolang wij maar bij hem zijn en hij zn ollie (knuffel) en speen heeft.
En ja stapelidioot worden van alle onzekerheid, zou ik wel willen,maar we moeten doorgaan he. Gelukkig heb ik mijn 2 mannen nog!!!
Nog even over leeftijd. Ik ben nu 21, nog erg jong dus. Maar ik vind het heerlijk om jong moeder te zijn.Heb nog geen een moment het gevoel gehad dat ik dingen miste,of meer vrijheid wou. Maar dat is wel met het idee dat ik als ik 35 ben (dus nog steeds jong...hihi) weer wat meer vrijheid zal hebben,aangezien Melle dan alweer 16 is (moet er nu nog niet aan denken!!!!!) dus wil ook niet al te lang wachten,want ander zit ik straks op mn 30ste nog in de luiers.
Dilemma''s dilemma's!
Onze relatie is sterker en hechter als ooit, we zijn zelfs 4 maand geleden getrouwd! Dus dat zit goed. Melle is nu 17 maand oud.
Wat we wel weten is dat we binnen nu en 3 maand wel iets kunnen krijgen via de woningbouw (urgentie) antikraak organisatie bemiddelen niet voor ons, omdat we een kind hebben. Huis waar we nu inzitten is via een particulier die ons heel netjes behandeld.
Het eerste jaar hebben we echt Melle overal mee naar toe genomen, hij was 12 dagen oud toen hij bij zijn eerste theatervoorstelling was oa. Dat ventje is stabieler als een beton blok. Die voelt zich overal thuis,zolang wij maar bij hem zijn en hij zn ollie (knuffel) en speen heeft.
En ja stapelidioot worden van alle onzekerheid, zou ik wel willen,maar we moeten doorgaan he. Gelukkig heb ik mijn 2 mannen nog!!!
Nog even over leeftijd. Ik ben nu 21, nog erg jong dus. Maar ik vind het heerlijk om jong moeder te zijn.Heb nog geen een moment het gevoel gehad dat ik dingen miste,of meer vrijheid wou. Maar dat is wel met het idee dat ik als ik 35 ben (dus nog steeds jong...hihi) weer wat meer vrijheid zal hebben,aangezien Melle dan alweer 16 is (moet er nu nog niet aan denken!!!!!) dus wil ook niet al te lang wachten,want ander zit ik straks op mn 30ste nog in de luiers.
Dilemma''s dilemma's!
woensdag 29 oktober 2008 om 15:04
Oja werk,
Mijn man heeft net zijn eigen bedrjif gestart,wat heel erg goed loopt. daar leven we nu van,zodat ik het huishouden en Melle voor mijn rekening neem. Wat ook meespeelt is dat ik in een totaal nieuwe omgeving ben gaan wonen,en manlief weer terug is in zijn stadje. Op deze manier heb ik wat meer de tijd om mijn weg te vinden in het noorden,mijn eigen contacten op te bouwen en even een klein beetje tijd voor mezelf te hebben. Daarnaast doe ik allerlei hand en spandiensten die ook een beetje geld in het laatje brengen.
Mijn man heeft net zijn eigen bedrjif gestart,wat heel erg goed loopt. daar leven we nu van,zodat ik het huishouden en Melle voor mijn rekening neem. Wat ook meespeelt is dat ik in een totaal nieuwe omgeving ben gaan wonen,en manlief weer terug is in zijn stadje. Op deze manier heb ik wat meer de tijd om mijn weg te vinden in het noorden,mijn eigen contacten op te bouwen en even een klein beetje tijd voor mezelf te hebben. Daarnaast doe ik allerlei hand en spandiensten die ook een beetje geld in het laatje brengen.
woensdag 29 oktober 2008 om 15:05
Hoe lang zijn jullie samen? Jullie zijn nog erg jong. Zeker begin 20 verander je als persoon nog en ontwikkel je je verder. Ik zou zeker eerst pas op de plaats maken en wachten tot je een jaar of 3/4 verder bent. Pas dan weet je of je echt een hele stabiele relatie hebt en nr. 2 de zaak niet verder onder druk zet.
woensdag 29 oktober 2008 om 15:45
Als jullie zo stabiel zijn en je zoon ook, lijkt het me een kwestie van wachten tot de woonruimte rond is, en dan lekker doen als jullie dat allebei graag willen. Zo lang zal dat vast niet meer duren. Maar misschien wil je eerst nog en opleiding doen? Dat gaat vast beter met één makkelijke peuter dan met een baby erbij. Nu kan het nog! In elk geval veel succes met je keuze en veel geluk!
woensdag 29 oktober 2008 om 16:39
MaMa, heb je al laten onderzoeken hoe groot de kans is dat de tweede ook een hartafwijking heeft? Ik persoonlijk zou er niet aan moeten denken om die angsten (weer) te moeten doorstaan! Trekken jullie dat wel? Zeker met Melle erbij nog? Ik denk dat ik in jouw geval zeker nog even zou wachten en me goed zou laten voorlichten over de eventuele afwijkingen bij nr. 2.
woensdag 29 oktober 2008 om 16:59
Volgens de artsen was het gewoon vette pech dat Melle zo een bijzonder hartje had. Er is totaal geen medische verklaring voor, gewoon een foutje in de bouw zeg maar. Voor een evt volgend kindje zullen de kansen op een hartafwijking net zo zijn als bij Melle, en die zijn nihiel.
En als het moet dan moet het, toen we hoorde dat Melle geopereerd moest worden dacht ik ook dat ik het niet zou overleven,maar je liefde is zo sterk,dat je het aan kan. Toch wel mooi geregeld van moeder natuur...
En als het moet dan moet het, toen we hoorde dat Melle geopereerd moest worden dacht ik ook dat ik het niet zou overleven,maar je liefde is zo sterk,dat je het aan kan. Toch wel mooi geregeld van moeder natuur...
