Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
donderdag 19 mei 2016 om 23:58
quote:aaaanne schreef op 19 mei 2016 @ 23:04:
[...]
... Zo'n school neemt hem denk ik ook niet aan als hij geen diagnose heeft. (...), check de inschrijfcriteria zodat je daar zeker van kan zijn. Ja, dat hebben we gedaan, maar ze hebben de criteria zo geformuleerd dat het niet heel 'zwartwit' is , iets in de geest van dat je autisme moet hebben , adhd, of 'geen diagnose hebben maar wel gebaat zijn met die aanpak ' tja, dar kan zoonlief zich dus wel in vinden (...) Waar haalt die schoolpsycholoog eigenlijk vandaan dat hij op die school op zijn plaats zou zijn? Het was het voorstel van zoon, de schoolpsycholoog heeft hierin blijkbaar 'meegedacht', en in ons bijzijn iets vaags gezegd van dat het nog niet helemaal zeker is of dat eigenlijk wel zou gaan lukken, maar, hee, proberen kan altijd. (?) Als hij denkt dat hij daar gelukkig wordt..? Ze zou nog wel even navraag doen of hun school niet iets op papier kon zetten. (?)
vind het nogal raar dat een professional zoiets zou adviseren als er helemaal geen sprake van 'iets' zou zijn, dus ofwel dat mag ze weleens wat beter beargumenteren (wat heeft hij, waarom zou die school beter zijn?), ofwel jullie kunnen misschien ook eens praten met zijn mentor (die het ofwel beter uit kan leggen, of het oneens zal zijn met de psycholoog), ofwel er is wel iets met jullie zoon dat jullie over het hoofd zien? Dit laatste denken we eigenlijk van niet.
Sterkte, wat een rotdag
[...]
... Zo'n school neemt hem denk ik ook niet aan als hij geen diagnose heeft. (...), check de inschrijfcriteria zodat je daar zeker van kan zijn. Ja, dat hebben we gedaan, maar ze hebben de criteria zo geformuleerd dat het niet heel 'zwartwit' is , iets in de geest van dat je autisme moet hebben , adhd, of 'geen diagnose hebben maar wel gebaat zijn met die aanpak ' tja, dar kan zoonlief zich dus wel in vinden (...) Waar haalt die schoolpsycholoog eigenlijk vandaan dat hij op die school op zijn plaats zou zijn? Het was het voorstel van zoon, de schoolpsycholoog heeft hierin blijkbaar 'meegedacht', en in ons bijzijn iets vaags gezegd van dat het nog niet helemaal zeker is of dat eigenlijk wel zou gaan lukken, maar, hee, proberen kan altijd. (?) Als hij denkt dat hij daar gelukkig wordt..? Ze zou nog wel even navraag doen of hun school niet iets op papier kon zetten. (?)
vind het nogal raar dat een professional zoiets zou adviseren als er helemaal geen sprake van 'iets' zou zijn, dus ofwel dat mag ze weleens wat beter beargumenteren (wat heeft hij, waarom zou die school beter zijn?), ofwel jullie kunnen misschien ook eens praten met zijn mentor (die het ofwel beter uit kan leggen, of het oneens zal zijn met de psycholoog), ofwel er is wel iets met jullie zoon dat jullie over het hoofd zien? Dit laatste denken we eigenlijk van niet.
Sterkte, wat een rotdag
vrijdag 20 mei 2016 om 00:01
quote:rrinkje schreef op 19 mei 2016 @ 23:28:
ik heb een kind dat de autonomie heeft uitgevonden. Maar toch beslissen wij sommige dingen voor hem, en ook wel eens tegen zijn zin.
Ik raad het echt heeeeel erg af om je kind op het speciaal onderwijs te zetten. Ik heb een vriendin met een zoon op een cluster 4 school, zelfde leeftijd als jouw zoon nou dat wil je niet als het niet echt nodig is.
Er zijn ook andere manieren om hemserieus tenemen.Ja...mee eens. Hoorde vandaag op het werk dus ook over een soortgelijke ervaring met die school.
ik heb een kind dat de autonomie heeft uitgevonden. Maar toch beslissen wij sommige dingen voor hem, en ook wel eens tegen zijn zin.
Ik raad het echt heeeeel erg af om je kind op het speciaal onderwijs te zetten. Ik heb een vriendin met een zoon op een cluster 4 school, zelfde leeftijd als jouw zoon nou dat wil je niet als het niet echt nodig is.
Er zijn ook andere manieren om hemserieus tenemen.Ja...mee eens. Hoorde vandaag op het werk dus ook over een soortgelijke ervaring met die school.
vrijdag 20 mei 2016 om 01:51
Oei, dat zou ik ook niet doen, hem naar een speciale school laten gaan. Echt. Ik heb toen ik nog begeleider was, wel eens gezien hoe ze werken op een speciale school, dat is echt niet nodig en veel te traag voor een normale scholier. Hebben jullie in die mail gezegd, dat hij erheen wil, omdat zijn vrienden erheen gaan? Echt nevernooit je schoolkeuze, af laten hangen van je klasgenootjes. Gaat ie heeeel veel spijt van krijgen.
Mijn moeder, ging naar de huishoudschool omdat al haar vriendinnen erheen gingen. Zij kon naar de hbs, en er was iemand die dat voor haar wilde betalen, haar ouders hadden daar het geld niet voor. Heeft ze haar hele leven spijt van gehad, echt waar. Ik ken je zoon niet, elk kind is anders dus misschien wordt hij wel gelukkig van heel simpel werk. Maar dat is dan ook het enige wat je nog kunt doen. Ik zou het heel raar vinden als je zoon werd geaccepteerd op die school, en heel fout ook.
Die schoolpsycholoog wat een raar mens. Ik zou, als ik jou was, nu even aandacht aan je zoon besteden, als dat kan. Je zegt dat hij niks weet over de problemen tussen jullie maar dat betwijfel ik een beetje. Ik wist ook veel meer dan mijn ouders dachten. Hield ik wijselijk mijn mond over. Ik wilde geen drama schoppen, dat willen kinderen vaak niet. Wie weet is hij wel verdrietig, omdat het niet goed gaat tussen jullie. Onderschat dat nooit, kinderen willen veiligheid en die staat nu onder druk. Dat kan hij aanvoelen, hij kan ook iets gehoord hebben. Hij lijkt iig ergens emotioneel last van te hebben, dat zou ik niet negeren.
Mijn moeder, ging naar de huishoudschool omdat al haar vriendinnen erheen gingen. Zij kon naar de hbs, en er was iemand die dat voor haar wilde betalen, haar ouders hadden daar het geld niet voor. Heeft ze haar hele leven spijt van gehad, echt waar. Ik ken je zoon niet, elk kind is anders dus misschien wordt hij wel gelukkig van heel simpel werk. Maar dat is dan ook het enige wat je nog kunt doen. Ik zou het heel raar vinden als je zoon werd geaccepteerd op die school, en heel fout ook.
Die schoolpsycholoog wat een raar mens. Ik zou, als ik jou was, nu even aandacht aan je zoon besteden, als dat kan. Je zegt dat hij niks weet over de problemen tussen jullie maar dat betwijfel ik een beetje. Ik wist ook veel meer dan mijn ouders dachten. Hield ik wijselijk mijn mond over. Ik wilde geen drama schoppen, dat willen kinderen vaak niet. Wie weet is hij wel verdrietig, omdat het niet goed gaat tussen jullie. Onderschat dat nooit, kinderen willen veiligheid en die staat nu onder druk. Dat kan hij aanvoelen, hij kan ook iets gehoord hebben. Hij lijkt iig ergens emotioneel last van te hebben, dat zou ik niet negeren.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
vrijdag 20 mei 2016 om 08:26
Wat moet je er dan mee? En wat verwacht je dan van de schoolpsycholoog? Deze werkt toch deels "om een geheime situatie" heen? Professionals kunnen geen wonderen verrichten; het is gewoon hard werken samen met ern professional. Ik zou als ik jou was je zoon uitnodigen aan te gaan wat er is, wat hij voelt. Het beste dat je dan in mijn ogen kan doen is dat niet alleen tegen hem te zeggen maar ook zelf te DOEN. Ga naar een eigen therapeut en laat je kind zien dat ook jij er dwars door heen wilt gaan. Mijn ervaring (letterlijk) is dat een kindertrerapeut het als "klaar" ervaart als een kind op dat moment niets meer uit. Ik zou als ik jou was een gesprek aanvragen zonder zoon, om zijn therapeut te vragen hoe zij vindt dat hij weer verder zou kunnen. Een schoolpsycholoog kan je tippen als het gaat om doorverwijzen. Op school wordt niet een heel traject gedaan, is mijn ervaring. Dus: geef het goede voorbeeld en zorg goed voor jezelf door een professional voor jezelf te bezoeken. En laat aan je zoon dat pad zien. Dat zal jullie beiden (in ieder geval op de wat langere termijn) goed doen. En op dit moment voelt het voor mijnals noodzaak voor jullie, eerlijk gezegd.
vrijdag 20 mei 2016 om 09:11
quote:Zeeland1970 schreef op 20 mei 2016 @ 07:10:
Nee, precies, dat willen we ook niet negeren, daar moeten we wat mee. Vandaar dat het me ook verbaasde dat de schoolpsycholoog er al wel 'klaar' mee was.
SOMMIGE MENSEN ZIJN DAAR NOU EENMAAL WAT SNELLER IN, WAT DUS NIET WIL ZEGGEN DAT DAT FOUT IS.
ik denk dat ze in de smiezen heeft dat wat er speelt bij je zoon niet haar kwestie is, slimme dame, chapeau.
Nee, precies, dat willen we ook niet negeren, daar moeten we wat mee. Vandaar dat het me ook verbaasde dat de schoolpsycholoog er al wel 'klaar' mee was.
SOMMIGE MENSEN ZIJN DAAR NOU EENMAAL WAT SNELLER IN, WAT DUS NIET WIL ZEGGEN DAT DAT FOUT IS.
ik denk dat ze in de smiezen heeft dat wat er speelt bij je zoon niet haar kwestie is, slimme dame, chapeau.
Lorem Ipsum
vrijdag 20 mei 2016 om 09:19
Is het niet zo dat iedere puber van 16 dwars is, de makkelijkste weg zoekt en zijn zin wil doorduwen. Op dit soort momenten bepaalt de ouder wat het beste voor hem is, een andere school is een optie maar niet naar een school waar het onderwijs op een lager niveau gegeven wordt als het niet nodig is. Dat is een compromis en daar zal hij het mee moeten doen. Op een gegeven moment groeit hij uit die puberteit en is het wel belangrijk van welke school hij een diploma heeft en ziet hij zelf in dat "vriendjes" geen goed argument is om ziekte te fingeren. Natuurlijk kan hij daardoor een hekel aan jullie krijgen maar hij is niet de eerste of laatste puber die een hekel heeft aanzijn ouders omdat hij zijn zin niet krijgt. Hou je poot stijf TO, dit staat los van jullie problemen, jullie houden van hem maar dat is niet hetzelfde als hem zijn zin geven. Sterker nog, je houdt zoveel van hem dat je hem het beste gunt ook al gaat dat te koste van de gezelligheid thuis.
vrijdag 20 mei 2016 om 09:39
Nu kunnen jullie je samen focussen op jullie zoon. Dat moet ook.
Maar schuilt hierin niet het gevaar dat jullie /jouw probleem zo langzamerhand weer naar de achtergrond verdwijnt, jullie weer als vanouds als team gaan fungeren en dus uiteindelijk maar weer gewoon als team, gezin, verdergaan en de dikke olifant onbesproken blijft?
Is dit gedrag van zoon, dat toch behoorlijk uit de lucht lijkt te komen vallen zijn mechanisme/roep om aandacht /etc etc etc, omdat hij dondersgoed weet dat er flinke "geheime" issues zijn tussen zijn ouders waar hij bewust (als een klein kind eigenlijk) wordt buitengebieden?
Heb je daar ook al over nagedacht?
Maar schuilt hierin niet het gevaar dat jullie /jouw probleem zo langzamerhand weer naar de achtergrond verdwijnt, jullie weer als vanouds als team gaan fungeren en dus uiteindelijk maar weer gewoon als team, gezin, verdergaan en de dikke olifant onbesproken blijft?
Is dit gedrag van zoon, dat toch behoorlijk uit de lucht lijkt te komen vallen zijn mechanisme/roep om aandacht /etc etc etc, omdat hij dondersgoed weet dat er flinke "geheime" issues zijn tussen zijn ouders waar hij bewust (als een klein kind eigenlijk) wordt buitengebieden?
Heb je daar ook al over nagedacht?
vrijdag 20 mei 2016 om 14:58
Klopt Geronimo2. Je moet een kind niet geven wat hij vraagt, maar je moet hem geven wat hij NODIG heeft. Daar komt het -denk ik- op neer. Nu dus nog samen zoeken wat hij precies nodig heeft, en op wat voor manier hij dit het beste kan bereiken.
En nightsky, zijn probleem lag er al veel langer dan de opbiecht - datum. Het zou wel kunnen dat het nu mede oiv spanningen in huis sneller naar boven is geborreld. Maar die bliksemafleider functie is niet de 'hele' reden dat het speelt.
En het is idd een rare avond, als je eerst alle zeilen moet bijzetten om als 'ouder-team' bij een psycholoog te zitten, en dan een paar uur later, als de jongens naar bed zijn, weer met z'n tweeën te zijn, en je ineens pijnlijk bewust te zijn, dat die 'tweeën' eigenlijk geen 'tweeën ' meer is. Dat het niet meer vertrouwd, gezellig, knuffelig is. Maar dan dringt het weer binnen: 'kut-das-waar-ook-het-is-nu-anders'...!
En nightsky, zijn probleem lag er al veel langer dan de opbiecht - datum. Het zou wel kunnen dat het nu mede oiv spanningen in huis sneller naar boven is geborreld. Maar die bliksemafleider functie is niet de 'hele' reden dat het speelt.
En het is idd een rare avond, als je eerst alle zeilen moet bijzetten om als 'ouder-team' bij een psycholoog te zitten, en dan een paar uur later, als de jongens naar bed zijn, weer met z'n tweeën te zijn, en je ineens pijnlijk bewust te zijn, dat die 'tweeën' eigenlijk geen 'tweeën ' meer is. Dat het niet meer vertrouwd, gezellig, knuffelig is. Maar dan dringt het weer binnen: 'kut-das-waar-ook-het-is-nu-anders'...!
vrijdag 20 mei 2016 om 15:11
quote:Sapsorrow schreef op 20 mei 2016 @ 01:51:
Oei, dat zou ik ook niet doen, hem naar een speciale school laten gaan. Echt. Ik heb toen ik nog begeleider was, wel eens gezien hoe ze werken op een speciale school, dat is echt niet nodig en veel te traag voor een normale scholier. Hebben jullie in die mail gezegd, dat hij erheen wil, omdat zijn vrienden erheen gaan? Echt nevernooit je schoolkeuze, af laten hangen van je klasgenootjes. Gaat ie heeeel veel spijt van krijgen.
Mijn moeder, ging naar de huishoudschool omdat al haar vriendinnen erheen gingen. Zij kon naar de hbs, en er was iemand die dat voor haar wilde betalen, haar ouders hadden daar het geld niet voor. Heeft ze haar hele leven spijt van gehad, echt waar. Ik ken je zoon niet, elk kind is anders dus misschien wordt hij wel gelukkig van heel simpel werk. Maar dat is dan ook het enige wat je nog kunt doen. Ik zou het heel raar vinden als je zoon werd geaccepteerd op die school, en heel fout ook.
Die schoolpsycholoog wat een raar mens. Ik zou, als ik jou was, nu even aandacht aan je zoon besteden, als dat kan. Je zegt dat hij niks weet over de problemen tussen jullie maar dat betwijfel ik een beetje. Ik wist ook veel meer dan mijn ouders dachten. Hield ik wijselijk mijn mond over. Ik wilde geen drama schoppen, dat willen kinderen vaak niet. Wie weet is hij wel verdrietig, omdat het niet goed gaat tussen jullie. Onderschat dat nooit, kinderen willen veiligheid en die staat nu onder druk. Dat kan hij aanvoelen, hij kan ook iets gehoord hebben. Hij lijkt iig ergens emotioneel last van te hebben, dat zou ik niet negeren.Mooi gezegt sap!...wederom weer.
Oei, dat zou ik ook niet doen, hem naar een speciale school laten gaan. Echt. Ik heb toen ik nog begeleider was, wel eens gezien hoe ze werken op een speciale school, dat is echt niet nodig en veel te traag voor een normale scholier. Hebben jullie in die mail gezegd, dat hij erheen wil, omdat zijn vrienden erheen gaan? Echt nevernooit je schoolkeuze, af laten hangen van je klasgenootjes. Gaat ie heeeel veel spijt van krijgen.
Mijn moeder, ging naar de huishoudschool omdat al haar vriendinnen erheen gingen. Zij kon naar de hbs, en er was iemand die dat voor haar wilde betalen, haar ouders hadden daar het geld niet voor. Heeft ze haar hele leven spijt van gehad, echt waar. Ik ken je zoon niet, elk kind is anders dus misschien wordt hij wel gelukkig van heel simpel werk. Maar dat is dan ook het enige wat je nog kunt doen. Ik zou het heel raar vinden als je zoon werd geaccepteerd op die school, en heel fout ook.
Die schoolpsycholoog wat een raar mens. Ik zou, als ik jou was, nu even aandacht aan je zoon besteden, als dat kan. Je zegt dat hij niks weet over de problemen tussen jullie maar dat betwijfel ik een beetje. Ik wist ook veel meer dan mijn ouders dachten. Hield ik wijselijk mijn mond over. Ik wilde geen drama schoppen, dat willen kinderen vaak niet. Wie weet is hij wel verdrietig, omdat het niet goed gaat tussen jullie. Onderschat dat nooit, kinderen willen veiligheid en die staat nu onder druk. Dat kan hij aanvoelen, hij kan ook iets gehoord hebben. Hij lijkt iig ergens emotioneel last van te hebben, dat zou ik niet negeren.Mooi gezegt sap!...wederom weer.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
vrijdag 20 mei 2016 om 18:02
ik had gister niet veel tijd om te reageren, maar ik krijg ook een bijzonder vreemde indruk van die schoolpsycholoog. Wat was het, een dom doosje net van school af zonder ervaring?
Echt een idiote gedachte, een kind zonder diagnose op het speciaal onderwijs zetten. Dat blijft je achtervolgen he. Staat op je CV. Alshet echt nodig is, ok. Maar anders echt niet!
Je hebt trouwens wel een keer geschreven je een zoon had metwat autistische trekken.Is dat deze? Als hij geen diagnose heeft hoe kwam je daar dan bij?
maar hoe is het verder? Hoe gaan jullie verder? Wat je schreef over het is niet meer zoals vroeger gisteravond, is dat ook zo of doen jullie nog wel hetzelfde? Je man probeert/ wil dat wel denk ik, hoe zit dat met jou?
Echt een idiote gedachte, een kind zonder diagnose op het speciaal onderwijs zetten. Dat blijft je achtervolgen he. Staat op je CV. Alshet echt nodig is, ok. Maar anders echt niet!
Je hebt trouwens wel een keer geschreven je een zoon had metwat autistische trekken.Is dat deze? Als hij geen diagnose heeft hoe kwam je daar dan bij?
maar hoe is het verder? Hoe gaan jullie verder? Wat je schreef over het is niet meer zoals vroeger gisteravond, is dat ook zo of doen jullie nog wel hetzelfde? Je man probeert/ wil dat wel denk ik, hoe zit dat met jou?
vrijdag 20 mei 2016 om 21:44
quote:rrinkje schreef op 20 mei 2016 @ 18:02:
(...)
Je hebt trouwens wel een keer geschreven je een zoon had metwat autistische trekken.Is dat deze? Als hij geen diagnose heeft hoe kwam je daar dan bij?
maar hoe is het verder? Hoe gaan jullie verder? Wat je schreef over het is niet meer zoals vroeger gisteravond, is dat ook zo of doen jullie nog wel hetzelfde? Je man probeert/ wil dat wel denk ik, hoe zit dat met jou?
Andere zoon heeft adhd (gediagnostiseerd, en aan medicatie) en wat autistische trekjes, DIE zou wrs beter binnen dit schoolprofiel passen. (Maar hij heeft al een schoolkeuze)
Soms voelt het leeg en hol, als een toneelstukje zonder betekenis. Dan word ik verdrietig. De ene keer probeer ik dat op te lossen door het aan te kaarten, de andere avond door (bijv) naar bed te gaan. Het is vooral als je terug thuis komt. Begrippen als 'thuis komen na je werk', of 'weekend', of 'lekker een extra vrije dag hebben' (Pinksteren bijv), veranderen allemaal van betekenis. Als ik nu onverwacht een uur eerder klaar ben v werk dan voelt dat niet als 'joepie'. Dat voelt als...'sjit, zal ik dan maar ff een boodschap doen...? Nog even geen zin in naar huis gaan.'
(...)
Je hebt trouwens wel een keer geschreven je een zoon had metwat autistische trekken.Is dat deze? Als hij geen diagnose heeft hoe kwam je daar dan bij?
maar hoe is het verder? Hoe gaan jullie verder? Wat je schreef over het is niet meer zoals vroeger gisteravond, is dat ook zo of doen jullie nog wel hetzelfde? Je man probeert/ wil dat wel denk ik, hoe zit dat met jou?
Andere zoon heeft adhd (gediagnostiseerd, en aan medicatie) en wat autistische trekjes, DIE zou wrs beter binnen dit schoolprofiel passen. (Maar hij heeft al een schoolkeuze)
Soms voelt het leeg en hol, als een toneelstukje zonder betekenis. Dan word ik verdrietig. De ene keer probeer ik dat op te lossen door het aan te kaarten, de andere avond door (bijv) naar bed te gaan. Het is vooral als je terug thuis komt. Begrippen als 'thuis komen na je werk', of 'weekend', of 'lekker een extra vrije dag hebben' (Pinksteren bijv), veranderen allemaal van betekenis. Als ik nu onverwacht een uur eerder klaar ben v werk dan voelt dat niet als 'joepie'. Dat voelt als...'sjit, zal ik dan maar ff een boodschap doen...? Nog even geen zin in naar huis gaan.'
vrijdag 20 mei 2016 om 21:55
quote:Zeeland1970 schreef op 20 mei 2016 @ 21:44:
[...]
Andere zoon heeft adhd (gediagnostiseerd, en aan medicatie) en wat autistische trekjes, DIE zou wrs beter binnen dit schoolprofiel passen. (Maar hij heeft al een schoolkeuze)
Soms voelt het leeg en hol, als een toneelstukje zonder betekenis. Dan word ik verdrietig. De ene keer probeer ik dat op te lossen door het aan te kaarten, de andere avond door (bijv) naar bed te gaan. Het is vooral als je terug thuis komt. Begrippen als 'thuis komen na je werk', of 'weekend', of 'lekker een extra vrije dag hebben' (Pinksteren bijv), veranderen allemaal van betekenis. Als ik nu onverwacht een uur eerder klaar ben v werk dan voelt dat niet als 'joepie'. Dat voelt als...'sjit, zal ik dan maar ff een boodschap doen...? Nog even geen zin in naar huis gaan.'
Ja dat is de realiteit waar je nu inzit. Het zou goed en fijn moeten zijn om thuis te komen, te verheugen op een vrij Pinksterweekend etc. Dat is er niet meer. En dat zal heel lang en misschien wel nooit meer komen. De sfeer, het vanzelfsprekende, het thuisgevoel.. allemaal weg en vergiftigd.
Realiseer je wel dat dit voor jullie kinderen ook een enorme last is. Ga hier niet te lang mee door alsjeblieft.
Je had er ook voor kunnen kiezen na dat gesprek met de schoolpsycholoog het wel intiem, gezellig en vertrouwd te maken. Pas dan geef je het een eerlijke kans. Waarom probeer je dat niet terwijl je aangeeft dat zo te missen en blijkbaar geen scheiding wilt.
[...]
Andere zoon heeft adhd (gediagnostiseerd, en aan medicatie) en wat autistische trekjes, DIE zou wrs beter binnen dit schoolprofiel passen. (Maar hij heeft al een schoolkeuze)
Soms voelt het leeg en hol, als een toneelstukje zonder betekenis. Dan word ik verdrietig. De ene keer probeer ik dat op te lossen door het aan te kaarten, de andere avond door (bijv) naar bed te gaan. Het is vooral als je terug thuis komt. Begrippen als 'thuis komen na je werk', of 'weekend', of 'lekker een extra vrije dag hebben' (Pinksteren bijv), veranderen allemaal van betekenis. Als ik nu onverwacht een uur eerder klaar ben v werk dan voelt dat niet als 'joepie'. Dat voelt als...'sjit, zal ik dan maar ff een boodschap doen...? Nog even geen zin in naar huis gaan.'
Ja dat is de realiteit waar je nu inzit. Het zou goed en fijn moeten zijn om thuis te komen, te verheugen op een vrij Pinksterweekend etc. Dat is er niet meer. En dat zal heel lang en misschien wel nooit meer komen. De sfeer, het vanzelfsprekende, het thuisgevoel.. allemaal weg en vergiftigd.
Realiseer je wel dat dit voor jullie kinderen ook een enorme last is. Ga hier niet te lang mee door alsjeblieft.
Je had er ook voor kunnen kiezen na dat gesprek met de schoolpsycholoog het wel intiem, gezellig en vertrouwd te maken. Pas dan geef je het een eerlijke kans. Waarom probeer je dat niet terwijl je aangeeft dat zo te missen en blijkbaar geen scheiding wilt.
vrijdag 20 mei 2016 om 23:03
quote:Monti schreef op 20 mei 2016 @ 21:55:
[...]
(...)
Je had er ook voor kunnen kiezen na dat gesprek met de schoolpsycholoog het wel intiem, gezellig en vertrouwd te maken. Pas dan geef je het een eerlijke kans. Waarom probeer je dat niet terwijl je aangeeft dat zo te missen en blijkbaar geen scheiding wilt.Omdat ik 'daar' nog niet ben. Ik wil/kan geen intimiteit veinzen die ik (nog) niet voel.
[...]
(...)
Je had er ook voor kunnen kiezen na dat gesprek met de schoolpsycholoog het wel intiem, gezellig en vertrouwd te maken. Pas dan geef je het een eerlijke kans. Waarom probeer je dat niet terwijl je aangeeft dat zo te missen en blijkbaar geen scheiding wilt.Omdat ik 'daar' nog niet ben. Ik wil/kan geen intimiteit veinzen die ik (nog) niet voel.
vrijdag 20 mei 2016 om 23:28
zaterdag 21 mei 2016 om 08:12
iets veinzen is geen goed plan.Dat alles anders is wordt nu duidelijk. En zo zal alles langzamerhand duidelijk worden voor je.
heb je zelf wel het idee dat je nog goed bezig bent voor jezelf? Je bent hier vrij stil geweest misschien heb je jezelf nu juist wel heel goed horen denken nu. De 1e shok is achter de rug, hoe ziet het er nu uit?
En hoe staat je man er nu in?
Het is heel vervelend voor je kinderen , ja tuurlijk. Maar nou ook weer niet zo dat je daardoor jezelf maar ontzettend onder druk moet zetten om een beslissing te forceren. Dit moet geen jaren duren, maar het leven is niet alleen maar rozengeur en manenschijn en sommige beslissingen kosten tijd. Dat ze dat meekrijgen is is geen ramp. Zolang jullie maar een beetje normaal met elkaar om kunnen blijven gaan.
heb je zelf wel het idee dat je nog goed bezig bent voor jezelf? Je bent hier vrij stil geweest misschien heb je jezelf nu juist wel heel goed horen denken nu. De 1e shok is achter de rug, hoe ziet het er nu uit?
En hoe staat je man er nu in?
Het is heel vervelend voor je kinderen , ja tuurlijk. Maar nou ook weer niet zo dat je daardoor jezelf maar ontzettend onder druk moet zetten om een beslissing te forceren. Dit moet geen jaren duren, maar het leven is niet alleen maar rozengeur en manenschijn en sommige beslissingen kosten tijd. Dat ze dat meekrijgen is is geen ramp. Zolang jullie maar een beetje normaal met elkaar om kunnen blijven gaan.
zaterdag 21 mei 2016 om 09:55
quote:Zeeland1970 schreef op 20 mei 2016 @ 23:03:
[...]
Omdat ik 'daar' nog niet ben. Ik wil/kan geen intimiteit veinzen die ik (nog) niet voel.
Ik deed dat soms wel vanuit gewoonte, totdat het eea weer "inzonk". Kon als gebeten dan weer opspringen.
Fijn dat je iemand hebt.
Pittig hoor van je zoon. Verdriet van kinderen hakt erin.
Wat zeggen de kinderen nu van de situatie? Dat hun vader apart slaapt? Of zeggen ze niks en fantaseren ze in hun hoofd.
[...]
Omdat ik 'daar' nog niet ben. Ik wil/kan geen intimiteit veinzen die ik (nog) niet voel.
Ik deed dat soms wel vanuit gewoonte, totdat het eea weer "inzonk". Kon als gebeten dan weer opspringen.
Fijn dat je iemand hebt.
Pittig hoor van je zoon. Verdriet van kinderen hakt erin.
Wat zeggen de kinderen nu van de situatie? Dat hun vader apart slaapt? Of zeggen ze niks en fantaseren ze in hun hoofd.
