Kinderen
alle pijlers
Extreme vermoeidheid tijdens zwangerschap
zondag 14 december 2008 om 14:34
Hallo allemaal,
ik ben 10 weken zwanger en aan het eind van m'n latijn. Nu al ruim een maand kan ik eigenlijk helemaal niets, het liefst zou ik 24 uur per dag slapen. De enkele keer dat ik naar de supermarkt moet, voelt dat aan als een loodzware expeditie, waar ik als ik thuis ben gekomen echt van moet bijkomen, heb niet eens fut om m'n jas en schoenen uit te doen, en val dan op de bank in slaap.
Volgens de verloskundige hoort deze vermoeidheid bij het begin van een zwangerschap, maar tijdens de zwangerschap van mijn dochter van nu bijna twee, heb ik er bij lange na niet zoveel last van gehad. Er is natuurlijk het verschil dat zij er nu is, maar ik hoef haast niet voor haar te zorgen, omdat mijn moeder heel veel oppast de laatste tijd. Mijn bloed liet geen rare dingen zien. Ik gebruik nu op advies van de verloskundige floradix, en heb het idee dat dat misschien wel een beetje helpt.
Ik moet ook overal om huilen, heb het gevoel dat ik op alle fronten versleten ben. Ik heb me een maand geleden ziek gemeld, omdat ik echt niet kan werken nu, ik ben elke dag weer blij als het weer avond is en ik weer tot de ochtend mag slapen. Dankzij mijn man, moeder en schoonzus kan ik iedere dag ook overdag een paar uur lang slapen, daar maak ik dankbaar gebruik van.
Ik heb ook heel veel last van enorme zelfmedelijden, en daar voel ik me dan weer schuldig over, en moet ik weer brullen, kortom, ik ben niet de leukste om mee te leven nu.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die er zoveel last van hebben gehad, en of er misschien dingen zijn die bij hen goed hebben geholpen. Vast erg bedankt voor iedere tip!
ik ben 10 weken zwanger en aan het eind van m'n latijn. Nu al ruim een maand kan ik eigenlijk helemaal niets, het liefst zou ik 24 uur per dag slapen. De enkele keer dat ik naar de supermarkt moet, voelt dat aan als een loodzware expeditie, waar ik als ik thuis ben gekomen echt van moet bijkomen, heb niet eens fut om m'n jas en schoenen uit te doen, en val dan op de bank in slaap.
Volgens de verloskundige hoort deze vermoeidheid bij het begin van een zwangerschap, maar tijdens de zwangerschap van mijn dochter van nu bijna twee, heb ik er bij lange na niet zoveel last van gehad. Er is natuurlijk het verschil dat zij er nu is, maar ik hoef haast niet voor haar te zorgen, omdat mijn moeder heel veel oppast de laatste tijd. Mijn bloed liet geen rare dingen zien. Ik gebruik nu op advies van de verloskundige floradix, en heb het idee dat dat misschien wel een beetje helpt.
Ik moet ook overal om huilen, heb het gevoel dat ik op alle fronten versleten ben. Ik heb me een maand geleden ziek gemeld, omdat ik echt niet kan werken nu, ik ben elke dag weer blij als het weer avond is en ik weer tot de ochtend mag slapen. Dankzij mijn man, moeder en schoonzus kan ik iedere dag ook overdag een paar uur lang slapen, daar maak ik dankbaar gebruik van.
Ik heb ook heel veel last van enorme zelfmedelijden, en daar voel ik me dan weer schuldig over, en moet ik weer brullen, kortom, ik ben niet de leukste om mee te leven nu.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die er zoveel last van hebben gehad, en of er misschien dingen zijn die bij hen goed hebben geholpen. Vast erg bedankt voor iedere tip!
zondag 14 december 2008 om 14:42
zondag 14 december 2008 om 17:11
Ja had ik ook. Niet om je te deprimeren maar ik had daarna nog een ppd. Nee, zwanger zijn hoeft echt niet meer van mij. Overigens, wordt je ietsiepietsie minder vermoeid in het tweede trimester en die energie zal je steken in nog meer sex. Da;s nou het enige waar ik niet te moe voor was...
De laatste twee maanden kwam ik de deur echt niet meer uit, was niet leuk maar fysiek echt niet mogelijk. Heel veel succes in ieder geval! Schaam je niet dat je zoveel slapen moet, je bent gewoon een slachtoffer van je hormonen. Kan je weinig aan doen. Ook het wat het huilen betreft.
Oh ja, zo'n ukkie is het echt wel waard hoor/
De laatste twee maanden kwam ik de deur echt niet meer uit, was niet leuk maar fysiek echt niet mogelijk. Heel veel succes in ieder geval! Schaam je niet dat je zoveel slapen moet, je bent gewoon een slachtoffer van je hormonen. Kan je weinig aan doen. Ook het wat het huilen betreft.
Oh ja, zo'n ukkie is het echt wel waard hoor/
zondag 14 december 2008 om 20:12
Hallo Hopsa,
Het klinkt allemaal heel herkenbaar. Ik heb tot ongeveer 17 weken eigenlijk alleen maar op de bank geslapen of naar de blaadjes aan de boom gestaard. Ik deed verder niets. Ik dwong mezelf regelmatig om even naar buiten te gaan (AH is op 200 meter). Het voelde zoooo naar en alles was te veel. Als ik al opstond om iets kleins te doen, kreeg ik direct zo'n weeïg gevoel. Ik zat dus ook in de ziektewet. Na ongeveer 17 weken werd het beter. Het tweede deel van de zwangerschap is helemaal prima geweest. gewicht, bloed, fysiek, alles helemaal goed. De avond voor de bevalling (van zoonlief) kroop ik nog onder het bureau achter ons jonge poesje aan.
Kortom: Het is nu even flink balen, maar echt, het wordt beter! Wel heel fijn dat je zoveel hulp hebt!!
Sterkte!
Het klinkt allemaal heel herkenbaar. Ik heb tot ongeveer 17 weken eigenlijk alleen maar op de bank geslapen of naar de blaadjes aan de boom gestaard. Ik deed verder niets. Ik dwong mezelf regelmatig om even naar buiten te gaan (AH is op 200 meter). Het voelde zoooo naar en alles was te veel. Als ik al opstond om iets kleins te doen, kreeg ik direct zo'n weeïg gevoel. Ik zat dus ook in de ziektewet. Na ongeveer 17 weken werd het beter. Het tweede deel van de zwangerschap is helemaal prima geweest. gewicht, bloed, fysiek, alles helemaal goed. De avond voor de bevalling (van zoonlief) kroop ik nog onder het bureau achter ons jonge poesje aan.
Kortom: Het is nu even flink balen, maar echt, het wordt beter! Wel heel fijn dat je zoveel hulp hebt!!
Sterkte!
zondag 14 december 2008 om 20:17
Oh, om nog even op je vraag te reageren: Bij mij was er geen aanwijsbare reden waarom ik zo moe zou zijn (bv. te laag ijzergehalte ofzo) en er is ook niets bijzonders dat geholpen heeft. Ik gaf toe aan mijn slaapbehoefte en mijn vreemde eetbehoeften (b..v tussen de middag rostirondjes eten).
Om je gerust te stellen: op zich ben ik die eerste weken zwangerschap al weer vergeten. Zo'n vraag (en de wens voor een tweede) rakelt het natuurlijk wel op. Als mensen mij vragen naar de eerste zwangerschap, zeg ik altijd dat ik een prima zwangerschap heb gehad, want dat is het gevoel dat ik er aan over heb gehouden.
Om je gerust te stellen: op zich ben ik die eerste weken zwangerschap al weer vergeten. Zo'n vraag (en de wens voor een tweede) rakelt het natuurlijk wel op. Als mensen mij vragen naar de eerste zwangerschap, zeg ik altijd dat ik een prima zwangerschap heb gehad, want dat is het gevoel dat ik er aan over heb gehouden.
maandag 15 december 2008 om 09:01
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Eigenlijk gaat het als ik heel eerlijk ben wel ietsje beter dan een week of twee geleden, toen had ik geen energie om achter de computer te gaan zitten. Maar ik heb zo'n zin om van alles te doen, doodgewone dingen, zoals met m'n dochter naar de kinderboerderij, boodschappen doen, bij een vriendin langs, naar m'n werk gaan. Soms ben ik ook bang dat er iets met het kindje is, omdat ik dit bij mijn vorige zwangerschap niet had. Maar op de echo zag alles er goed uit, dat was een grote opluchting. Ik bleek alleen nog maar 9 ipv 12 weken zwanger te zijn, dat was wel een verrassing, komt door mijn onregelmatige cyclus.
Ondanks mijn geklaag ben ik heel erg blij dat ik zwanger ben, en is het kindje ontzettend gewenst en welkom.
Eigenlijk gaat het als ik heel eerlijk ben wel ietsje beter dan een week of twee geleden, toen had ik geen energie om achter de computer te gaan zitten. Maar ik heb zo'n zin om van alles te doen, doodgewone dingen, zoals met m'n dochter naar de kinderboerderij, boodschappen doen, bij een vriendin langs, naar m'n werk gaan. Soms ben ik ook bang dat er iets met het kindje is, omdat ik dit bij mijn vorige zwangerschap niet had. Maar op de echo zag alles er goed uit, dat was een grote opluchting. Ik bleek alleen nog maar 9 ipv 12 weken zwanger te zijn, dat was wel een verrassing, komt door mijn onregelmatige cyclus.
Ondanks mijn geklaag ben ik heel erg blij dat ik zwanger ben, en is het kindje ontzettend gewenst en welkom.
maandag 15 december 2008 om 09:08
Och meid ik herken het. Bij mijn eerste (en tot nu toe enige) zwangerschap was ik hondsmoe! Dit heeft bij mij tot de 26 weken geduurd.
Ik lag rond de 12 weken ook vaak al half tien in bed op zaterdagavond. Huilend omdat ik zo graag van alles wilde maar er te moe voor was.
En misselijk was ik tot 14 weken ofzo.
En ik kon ook overal om janken. toch was ik verder niet echt onredelijk, juist best goed gehumeurd.
Maar het zwanger zijn vond ik weinig aan. Na de 36 weken werd het lichamelijk steeds zwaarder en dan nog slecht slapen pffff was blij dat ik met 39 weken en 2 dagen bevallen ben.
Het enige wat ik miste na die tijd was het intieme gevoel dat je kindje in je buik zit maar voor de rest zou ik het niet over willen doen.
Ja dat begin, dat spannende gevoel, dat bijzondere dat je iets weet wat nog niemand weet enz. Zucht.
Maar geniet maar van de mooie momenten, straks de eerste keer dat je beweging denkt te voelen en de echo's. Doe je ook een pretecho?? Wij hebben dat rond 26 weken laten doen, prachtig!
Nu kan ik met weemoed naar die foto's kijken en dvd.
Ik lag rond de 12 weken ook vaak al half tien in bed op zaterdagavond. Huilend omdat ik zo graag van alles wilde maar er te moe voor was.
En misselijk was ik tot 14 weken ofzo.
En ik kon ook overal om janken. toch was ik verder niet echt onredelijk, juist best goed gehumeurd.
Maar het zwanger zijn vond ik weinig aan. Na de 36 weken werd het lichamelijk steeds zwaarder en dan nog slecht slapen pffff was blij dat ik met 39 weken en 2 dagen bevallen ben.
Het enige wat ik miste na die tijd was het intieme gevoel dat je kindje in je buik zit maar voor de rest zou ik het niet over willen doen.
Ja dat begin, dat spannende gevoel, dat bijzondere dat je iets weet wat nog niemand weet enz. Zucht.
Maar geniet maar van de mooie momenten, straks de eerste keer dat je beweging denkt te voelen en de echo's. Doe je ook een pretecho?? Wij hebben dat rond 26 weken laten doen, prachtig!
Nu kan ik met weemoed naar die foto's kijken en dvd.
maandag 15 december 2008 om 09:20
Bij onze dochter was de standaard-echo een soort pret-echo, we waren de laatsten van de dag, en ze nam alle tijd voor ons, we hebben wel bijna een uur naar ons kindje kunnen kijken, was prachtig. De echo vond ik nu ook weer heel erg bijzonder, want ook al heb je de hele dag last van allerlei kwalen, toch wilde het ergens nog niet helemaal doordringen dat er echt weer een baby aan het groeien was. En dan zie je ineens zo'n hompje met armpjes en beentjes en een driftig kloppend hartje, geweldig. Een pret-echo laten maken is wel een heel goed idee voor als je je zo ver in je zwangerschap nog steeds zo ellendig voelt, je weet weer even waar je het voor doet.
Ik geniet ook soms wel, ik ben heel blij en dankbaar dat er weer een kleintje komt, en mijn dochter is zo vreselijk schattig. Die rukt steeds m'n trui omhoog en geeft allemaal kusjes aan de baby, en zegt allerlei grappige dingen tegen m'n buik. "Babytje mama's buik groeien. Kusje geven. Babytje blazen!" (scheetgeluid op buik). Jaaaa, dan beleef ik momenten van groot geluk.
Ik geniet ook soms wel, ik ben heel blij en dankbaar dat er weer een kleintje komt, en mijn dochter is zo vreselijk schattig. Die rukt steeds m'n trui omhoog en geeft allemaal kusjes aan de baby, en zegt allerlei grappige dingen tegen m'n buik. "Babytje mama's buik groeien. Kusje geven. Babytje blazen!" (scheetgeluid op buik). Jaaaa, dan beleef ik momenten van groot geluk.
maandag 15 december 2008 om 09:28
Heel herkenbaar! Toen ik zwanger was van mijn dochter, voelde ik mij aanvankelijk fantastisch, niks aan het handje, totdat week 8 zich aandiende. Ik was zo moe, dat wanneer ik iets had gedaan op mijn werk(ben verpleegkundige) ik eerst weer 10 minuten moest gaan zitten voor ik verder kon gaan. En hou een zwangerschap dan maar eens verborgen hahah. Ik ben volledig de ziektewet in gegaan en aansluitend had ik zomervakantie. Ik ben dus ongeveer 2,5 maand afwezig geweest. Ik lag ook enorm veel op de bank, beetje boekjes lezen, allerlei domme soaps kijken en slapen, heel veel slapen.....
Gelukkig wordt het beter en is dit even doorbijten, ik vond er zo ook geen fluit aan. Maar de laatste maanden heb ik nog een fantastische zwangerschap gehad en zat met 41 weken nog op de fiets of liep een blokje om.
Veel sterkte!
Gelukkig wordt het beter en is dit even doorbijten, ik vond er zo ook geen fluit aan. Maar de laatste maanden heb ik nog een fantastische zwangerschap gehad en zat met 41 weken nog op de fiets of liep een blokje om.
Veel sterkte!
maandag 15 december 2008 om 09:57
Ja hoor, heel erg herkenbaar. Bij mijn eerste zwangerschap had ik ook last van die extreme moeheid. Zo ontzettend overweldigend was dat, ik heb nooit iemand kunnen uitleggen hóe erg het was. Ik bedoel, ik kan de feiten wel vertellen, maar dan heb ik nog het gevoel dat het bij lange na niet in de buurt komt van hoe moe ik nu werkelijk was.
Het begon bij mij na ongeveer 6 weken zwangerschap. Ik stond op om half 8, zat om 9 uur op mijn werk (al niet helemaal scherp) en om half 11 begon de echte ellende. Mijn ogen vielen letterlijk en figuurlijk dicht. Ik heb dagen knikkebollend op kantoor gezeten, continu vechtend tegen de slaap. Hoe ik die weken ben doorgekomen mag Joost weten. Bij thuiskomst at ik wat en ging ik op de bank zitten waar ik gelijk in slaap viel. Vervolgens moest ik me nog ergens laat op de avond naar bed slepen om de volgende dag weer hetzelfde programma te draaien. Alleen slapen en (vechtend tegen de slaap) werken dus. Verder kon ik niets.
Erg vervelend en ik heb ontelbare keren geroepen dat ik het zo niet vol zou houden. En plotseling, echt met 3 maanden, was het voorbij. Ik heb me de rest van de zwangerschap superfit gevoeld.
Ik ben dan ook 9 maanden blij geweest dat ik díe vermoeidheid heb mogen missen bij mijn tweede.
Ik heb geen oplossing voor je, helaas. Sterkte!!
Het begon bij mij na ongeveer 6 weken zwangerschap. Ik stond op om half 8, zat om 9 uur op mijn werk (al niet helemaal scherp) en om half 11 begon de echte ellende. Mijn ogen vielen letterlijk en figuurlijk dicht. Ik heb dagen knikkebollend op kantoor gezeten, continu vechtend tegen de slaap. Hoe ik die weken ben doorgekomen mag Joost weten. Bij thuiskomst at ik wat en ging ik op de bank zitten waar ik gelijk in slaap viel. Vervolgens moest ik me nog ergens laat op de avond naar bed slepen om de volgende dag weer hetzelfde programma te draaien. Alleen slapen en (vechtend tegen de slaap) werken dus. Verder kon ik niets.
Erg vervelend en ik heb ontelbare keren geroepen dat ik het zo niet vol zou houden. En plotseling, echt met 3 maanden, was het voorbij. Ik heb me de rest van de zwangerschap superfit gevoeld.
Ik ben dan ook 9 maanden blij geweest dat ik díe vermoeidheid heb mogen missen bij mijn tweede.
Ik heb geen oplossing voor je, helaas. Sterkte!!
maandag 15 december 2008 om 15:38
Hoewel ik het voor iedereen die het ook zo heeft gevoeld heel vervelend vind, is het voor mij wel heel fijn om te lezen dat het schijnbaar normaal is, en de rest van de zwangerschap alsnog normaal kan gaan verlopen. Ik vind het gewoon heel moeilijk om zo afhankelijk te zijn, om alles te moeten vragen, om voortdurend te willen uitleggen dat ik echt echt echt zo moe ben en echt niet meer kan doen dan ik doe.
Jonna, als je de hele dag op je werk moest zitten, dan is het nog veeeel erger natuurlijk, ik heb me ziek gemeld en kan me overgeven aan de moeheid. Wat je schrijft is precies zoals ik het voel, dat je niet kunt uitleggen aan anderen hoe moe je als mens kunt zijn. Vandaag ben ik op mijn manier een stuk fitter, voel me ook opgewekter, moest net wel weer brullen toen mijn teamleidster belde om te vragen hoe het ging. Lig nog steeds in pyjama op de bank, maar vandaag voel ik me geen compleet wrak, en dat is heerlijk om te kunnen zeggen. Na de afgelopen maand dacht ik gewoon dat het nooit meer over zou gaan... En net als ik het van me af wil gaan schrijven begint de ellende zich vanzelf op te lossen!
Jonna, als je de hele dag op je werk moest zitten, dan is het nog veeeel erger natuurlijk, ik heb me ziek gemeld en kan me overgeven aan de moeheid. Wat je schrijft is precies zoals ik het voel, dat je niet kunt uitleggen aan anderen hoe moe je als mens kunt zijn. Vandaag ben ik op mijn manier een stuk fitter, voel me ook opgewekter, moest net wel weer brullen toen mijn teamleidster belde om te vragen hoe het ging. Lig nog steeds in pyjama op de bank, maar vandaag voel ik me geen compleet wrak, en dat is heerlijk om te kunnen zeggen. Na de afgelopen maand dacht ik gewoon dat het nooit meer over zou gaan... En net als ik het van me af wil gaan schrijven begint de ellende zich vanzelf op te lossen!
