Kinderen
alle pijlers
Gescheiden, dochter (bijna 4) laten wonen bij vader?
maandag 29 december 2008 om 19:02
Hallo lieve forummers,
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
Alvorens ik hier een heel verhaal neer ga tikken, eerst meteen concreet een vraag (okay, met een kleine intro dan...).
Mijn ex en ik zijn in 2006 gescheiden. (/einde korte intro)
Op het internet lees ik weinig (of beter gezegd nooit) iets over dat de zoon/dochter na de scheiding bij de vader gaat wonen. Ja, als hij/zij ouder is, maar niet op zo'n jonge leeftijd als onze dochter nu is (bijna 4).
Ik vraag mij daarom serieus af of zoiets dan werkelijk nooit voor komt/is gekomen?
dinsdag 30 december 2008 om 10:20
Robijn, lichamelijke mishandeling is niet altijd zichtbaar. Psychische mishandeling is dat zeker niet. Het gedrag van je zoontje is niet normaal en kun je m.i. niet afschuiven op een verschillende opvoeding. Over het algemeen kunnen kinderen prima leren met verschillende regels om te gaan en is dat na een gewenningsperiode geen probleem.
Er gaan bij mij allerlei alarmbellen rinkelen als ik je verhaal lees. Ik zou alert zijn op signalen van mishandeling en stappen ondernemen om hulp te zoeken. Misschien kun je eerst eens met de huisarts praten? En het AMK bellen om te vragen of er in dit geval sprake zou kunnen zijn van mishandeling en wat je zelf kan doen om daarachter te komen?
Ik zou ook proberen om met je zoontje te praten. Als hij dingen vertelt als 'ik mag niet bewegen in de douche' zou ik daarover doorvragen. Ik zou hier helemaal geen goed gevoel over hebben.
Er gaan bij mij allerlei alarmbellen rinkelen als ik je verhaal lees. Ik zou alert zijn op signalen van mishandeling en stappen ondernemen om hulp te zoeken. Misschien kun je eerst eens met de huisarts praten? En het AMK bellen om te vragen of er in dit geval sprake zou kunnen zijn van mishandeling en wat je zelf kan doen om daarachter te komen?
Ik zou ook proberen om met je zoontje te praten. Als hij dingen vertelt als 'ik mag niet bewegen in de douche' zou ik daarover doorvragen. Ik zou hier helemaal geen goed gevoel over hebben.
Ga in therapie!
dinsdag 30 december 2008 om 10:40
Zo eens met Dubio, je zoon lijkt op mij en ik werd vroeger psychisch en soms lichamelijk mishandelt door mijn vader, mijn vader deed het niet bewust om mij express pijn te doen hoor, hij wist gewoon niet beter maar toch.
Ik herken het gedrag van je zoontje en ik zou hem de keus geven en deze keus overleggen met je ex.
Ik herken het gedrag van je zoontje en ik zou hem de keus geven en deze keus overleggen met je ex.
dinsdag 30 december 2008 om 11:20
Helaas zitten de vrouwenopvanghuizen vaak overvol, ik spreek uit ervaring
Ook uit ervaring: een noodkreet bij de wethouder van Sociale Zaken heeft vaak best wel wat effect. De meeste gemeenten (alle?) hebben overeenkomsten met de woningbouwverenigingen w.b. het aantal huurwoningen wat ze per jaar mogen vergeven aan "probleemgevallen". Zo aan het begin van 2009, en dus een "schoon" target, maak je volgens mij best kans zolang je de onhoudbaarheid van de situatie maar duidelijk kunt maken.
Succes, kin omhoog en be strong
Ook uit ervaring: een noodkreet bij de wethouder van Sociale Zaken heeft vaak best wel wat effect. De meeste gemeenten (alle?) hebben overeenkomsten met de woningbouwverenigingen w.b. het aantal huurwoningen wat ze per jaar mogen vergeven aan "probleemgevallen". Zo aan het begin van 2009, en dus een "schoon" target, maak je volgens mij best kans zolang je de onhoudbaarheid van de situatie maar duidelijk kunt maken.
Succes, kin omhoog en be strong
dinsdag 30 december 2008 om 12:53
quote:zusenzo schreef op 30 december 2008 @ 10:40:
Zo eens met Dubio, je zoon lijkt op mij en ik werd vroeger psychisch en soms lichamelijk mishandelt door mijn vader, mijn vader deed het niet bewust om mij express pijn te doen hoor, hij wist gewoon niet beter maar toch.
Ik herken het gedrag van je zoontje en ik zou hem de keus geven en deze keus overleggen met je ex.
Mij lijkt het eerder ook psygisch. Maar zijn vader zal dit niet bewust doen maar meer ook onbewust. Zijn vader heeft zelf ook geen goeie jeugd gehad, dus hij weet waarschijnlijk niet beters.
In iedergeval als ik bij hem doorvraag waarom onze zoon zo extreem reageerd krijg ik als antwoord dat hij in zijn ogen niets verkeerd doet. Maar al die dingen die mijn zoon zegt vind ik absurd.
En mijn zoon is een heel gevoelig jongetje, die veel over dingen piekert. Dus ikzelf denk dat wel degelijk de harde aanpak van opvoeden effect op hem heeft, maar dan psygisch.
Het is niet zomaar een strenge anpak, maar extreem streng, ik heb hierboven in mijn vorige reacties alleen een aantal voorbeelden gegeven, maar zo zijn er nog wel een aantal te noemen. En ik weet het even niet met de juist woorden te benoemen. ZIjn aanpak is soms....tja hoe zeg je dat... geobsedeerd. Bij elke beweging of elke fout is het bam...hem strafen. Ik heb het idee dat hij zich onderhand als een standbeeld moet gedragen. En dan kan psygische klachten geven. Mijn zoon is gewoon bang om te falen bij zijn vader.
Ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen
Maar ik weet zeker dat als jullie hem alleen al van gezicht zien, zeggen jeetje kijkt hij altijd zo.
Zo eens met Dubio, je zoon lijkt op mij en ik werd vroeger psychisch en soms lichamelijk mishandelt door mijn vader, mijn vader deed het niet bewust om mij express pijn te doen hoor, hij wist gewoon niet beter maar toch.
Ik herken het gedrag van je zoontje en ik zou hem de keus geven en deze keus overleggen met je ex.
Mij lijkt het eerder ook psygisch. Maar zijn vader zal dit niet bewust doen maar meer ook onbewust. Zijn vader heeft zelf ook geen goeie jeugd gehad, dus hij weet waarschijnlijk niet beters.
In iedergeval als ik bij hem doorvraag waarom onze zoon zo extreem reageerd krijg ik als antwoord dat hij in zijn ogen niets verkeerd doet. Maar al die dingen die mijn zoon zegt vind ik absurd.
En mijn zoon is een heel gevoelig jongetje, die veel over dingen piekert. Dus ikzelf denk dat wel degelijk de harde aanpak van opvoeden effect op hem heeft, maar dan psygisch.
Het is niet zomaar een strenge anpak, maar extreem streng, ik heb hierboven in mijn vorige reacties alleen een aantal voorbeelden gegeven, maar zo zijn er nog wel een aantal te noemen. En ik weet het even niet met de juist woorden te benoemen. ZIjn aanpak is soms....tja hoe zeg je dat... geobsedeerd. Bij elke beweging of elke fout is het bam...hem strafen. Ik heb het idee dat hij zich onderhand als een standbeeld moet gedragen. En dan kan psygische klachten geven. Mijn zoon is gewoon bang om te falen bij zijn vader.
Ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen
Maar ik weet zeker dat als jullie hem alleen al van gezicht zien, zeggen jeetje kijkt hij altijd zo.
dinsdag 30 december 2008 om 13:42
Sorry, maar waarom is een kind van 4 beter af in een vrouwenopvanghuis dan bij de andere ouder?
Als het kind van TO welkom is bij vader, daar graag wil wonen en als dat voor iedereen een betere oplossing is, waarom moet datn lles uit de kast worden getrokken om kind en moeder samen te houden. Ik zou het als vader vreselijk vinden als mijn kind met haar moeder in een hokje in een vrouwenopvang huis moet wonen, tussen getraumatiseerde vrouwen en kinderen. Lijkt me al helemaal geen echt fijne plek.
Ik vind het juist heel knap van TO dat ze "out of the box"durft te denken en kan kijken naar wat het beste is voor haar kind en waar haar kind het gelukkigst is. En ja, ze zal mss haar dohter missen, ze zal mss spijt krijgen, maar als het kind nu beter af is bij de vader. vind ik het eigenlijk alleen maar egoistisch om het bij je te houden "omdat jij haar niet kunt/wilt missen". En ja mss veranderen situaties, loopt de relatie de ex stuk, krijgt hij een baan in verweggistan. voorlopig is er geen enkele reden om aan te nemen dat dat ou gaan gebeuren. Dus als je werkelijk denkt dat je dichter beter af is bij haar vader en dat ze daar welkom is, dan zou ik dat gewoon doen. Je blojft altijd haar moeder, en als ze groot is kun je haar best uitleggen waarom je deze keuze gemaakt hebt.
Als dochterlief echt niet bij pappa wil wonen wordt t een ander verhaal, maar ik snap echt niet waarom je dochter bij haar vader laten wonen gezien moetbworden als het vreselijkste van het vreselijkste, en dat het zou moeten voelen voor je dochter als "wegsturen". als je e.e.a goed communiceert naar haar en ze is gelukkig(er) bij pappa. Je stopt haar niet ineen weeshuis of geeft haar op ter adoptie, hij is haar vader.
Als het kind van TO welkom is bij vader, daar graag wil wonen en als dat voor iedereen een betere oplossing is, waarom moet datn lles uit de kast worden getrokken om kind en moeder samen te houden. Ik zou het als vader vreselijk vinden als mijn kind met haar moeder in een hokje in een vrouwenopvang huis moet wonen, tussen getraumatiseerde vrouwen en kinderen. Lijkt me al helemaal geen echt fijne plek.
Ik vind het juist heel knap van TO dat ze "out of the box"durft te denken en kan kijken naar wat het beste is voor haar kind en waar haar kind het gelukkigst is. En ja, ze zal mss haar dohter missen, ze zal mss spijt krijgen, maar als het kind nu beter af is bij de vader. vind ik het eigenlijk alleen maar egoistisch om het bij je te houden "omdat jij haar niet kunt/wilt missen". En ja mss veranderen situaties, loopt de relatie de ex stuk, krijgt hij een baan in verweggistan. voorlopig is er geen enkele reden om aan te nemen dat dat ou gaan gebeuren. Dus als je werkelijk denkt dat je dichter beter af is bij haar vader en dat ze daar welkom is, dan zou ik dat gewoon doen. Je blojft altijd haar moeder, en als ze groot is kun je haar best uitleggen waarom je deze keuze gemaakt hebt.
Als dochterlief echt niet bij pappa wil wonen wordt t een ander verhaal, maar ik snap echt niet waarom je dochter bij haar vader laten wonen gezien moetbworden als het vreselijkste van het vreselijkste, en dat het zou moeten voelen voor je dochter als "wegsturen". als je e.e.a goed communiceert naar haar en ze is gelukkig(er) bij pappa. Je stopt haar niet ineen weeshuis of geeft haar op ter adoptie, hij is haar vader.
dinsdag 30 december 2008 om 14:01
amen @ kreng, alsof je de keuze hebt om het kind naar de poort van de hel te brengen, om dan maar in een opvanghuis te gaan zitten? Van de pot gerukt. Die plaatsen zijn zo schaars, die zijn voor vrouwen die niets anders meer kunnen, niet voor mensen die zo overdreven gehecht zijn aan hun kind dat ze ipv het beste voor ze te doen en ze bij hun (o, the horror!) VADER te laten wonen, onterecht in een traumatische opvangsituatie gaan wonen! (niet TO persoonlijk, maar de suggesties hier...jeez..)
dinsdag 30 december 2008 om 14:26
Een opvanghuis lijkt mij ook niet de oplossing. Zeker niet als er een andere ouder met gezin beschikbaar is.
Maar niet (volledig) hoeven scheiden van haar moeder is ook in het belang van het kind, als deze tot nu toe altijd door haar moeder is opgevoed. Het gaat mijns inziens niet alleen om dat moeder het kind niet kan missen.
Ik blijf pleiten voor co-ouderschap.
Maar niet (volledig) hoeven scheiden van haar moeder is ook in het belang van het kind, als deze tot nu toe altijd door haar moeder is opgevoed. Het gaat mijns inziens niet alleen om dat moeder het kind niet kan missen.
Ik blijf pleiten voor co-ouderschap.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 30 december 2008 om 14:58
Of co-ouderschap de beste oplossing is ligt ook een beetje aan het kind. In theorie is 50/50 bij mamma en pappa de mooiste oplossing. alleen sommige kinderen trekken het niet om iedere 3 dagen of iedere week te "verhuizen"en voelen zich nergens meer thuis. Ik heb in mijn omgeving voorbeelden van beiden. Co-ouderschap dat prima werkt, en een waarin het na 6 maanden is teruggedraaid omdat kind het niet trok (Dat kind was al wel iets ouder). Op zich is het het wel waard om te proberen, zeker in deze situatie. mocht het niet werken, kun je altijd noog en definitieve keuze maken tussen mamma en pappa, en mss heeft mama dan wel eigen woonruimte.
donderdag 1 januari 2009 om 18:21
Ik vond toevallig de Viva Mama weer waar ik het over had. Het is het nummer van november/december dus in de bieb oid zeker nog wel te vinden. Het heet `Mijn kind is gelukkiger bij haar vader` En dat lijkt me nou precies waar het om gaat.
Succes met zoeken! Als je het nergens kunt vinden en je wilt het erg graag lezen wil ik het je wel opsturen. Dan moet je me even een berichtje sturen via de vriendenfunctie.
Succes met zoeken! Als je het nergens kunt vinden en je wilt het erg graag lezen wil ik het je wel opsturen. Dan moet je me even een berichtje sturen via de vriendenfunctie.
zaterdag 3 januari 2009 om 18:00
Inmiddels is een kleine ontwikkeling te vermelden en dat is dat ik op korte termijn met mijn ex en zijn vriendin gaan praten. Het lijkt wel alsof ik steeds verder in een gat van 'ik-weet-niet-meer-wat-ik-moet-doen' val...
De beslissing is van mijn kant nog niet definitief genomen hoor! Maar alvorens ik me verder gek maak me allerlei ideeën en oplossingen, wil ik toch wel eerst graag weten ('pijlen') hoe mijn ex en zijn vriendin er tegenover staan dat de kleine meid eventueel bij hun komt wonen...
Ik hou jullie op de hoogte!
De beslissing is van mijn kant nog niet definitief genomen hoor! Maar alvorens ik me verder gek maak me allerlei ideeën en oplossingen, wil ik toch wel eerst graag weten ('pijlen') hoe mijn ex en zijn vriendin er tegenover staan dat de kleine meid eventueel bij hun komt wonen...
Ik hou jullie op de hoogte!
zaterdag 3 januari 2009 om 23:17
* zucht *
Het gesprek met mijn ex en zijn vriendin heeft vanavond plaats gevonden en voor ik verder ga... ik moet eigenlijk nóg iets vertellen, waarvan ik had gehoopt dat het niet had nodig was. (Please don't blame me! Maar ik hoopte écht dat het niet nodig was om álles te uitten...)
Onze dochter heeft bij mij wel eens aangegeven (waarvan de laatste 3 dagen op een rij!) dat ze bij haar vader wil wonen. Niet altijd hoor, maar zo nu en dan... Niet alleen wanneer ze haar zin niet krijgt, of iets niet mag, maar ook 'gewoon' tussendoor. De 1e, 2e en 3e keer denk je "Swah, niet teveel aandacht aan schenken,". Bij de 4e, 5e en 6e keer denk je "Nu begint het niet leuk te worden. / Zal ze het écht menen!?" Bij de 6e, 7e en 8e keer denk je "Nu is het écht niet leuk meer! / Ze meent het écht!?" Ik heb gisteren werkelijk urenlang tranen met tuiten zitten janken. (En vanavond bij thuiskomst weer...)
Ben ik dan echt zó'n slechte moeder!?
Het gesprek kon gelukkig snel plaatsvinden en wat ik hoopte bleek niet het geval. Ik hoopte dat onze dochter bij hun het tegenovergestelde zou hebben, dus dat ze daar zou zeggen dat ze niet bij haar papa wilde zijn, etc. Daarmee zou het dan kunnen dat ze ons tegen elkaar probeerde uit te spelen, maar het is juist zo dat ze wel eens aan heeft gegeven (en de laatste keer vlak voor ik haar kwam halen) niet naar mama te willen.
Meiden, ik wéét het niet meer. Ik heb een open en eerlijk gesprek gehad met mijn ex en zijn vriendin en zij hebben gezegd dat de kleine meid áltijd welkom is. Maar dan nog... ik heb in het verleden wel eens vaker mijn twijfels gehad over of ik wel/geen goede moeder ben en op de een of andere manier wordt het nu bevestigd. (Al wordt het door iedereen in mijn omgeving ontkracht, het gevoel die is toch blijven hangen...) Dit terwijl ik uit het gesprek over en weer merkte dat we in onze opvoeding weinig tot niets verschillen. We trekken bijv. nagenoeg dezelfde lijn in 'tot hier en niet verder'.
Ligt het dan misschien toch aan de situatie hier en daar? Hier dus met mij en mijn ouders en daar met haar papa, zijn vriendin (haar stiefmoeder) en haar halfbroertje?
We hebben afgesproken het nog 1 maand / 1,5 maand aan te kijken. Met pijn in mijn hart... Optie nummer 1 is dan dat zij bij hun in trekt (alsnog) en optie 2 dat ik verhuis naar waar zij wonen (mits ik natuurlijk woonruimte vind, dat is ook nog maar de vraag...) en dat we alsnog co-ouderschap overwegen.
Pfff... ik ben moe, kapot, verdrietig, kwaad, alles tegelijk...
Het gesprek met mijn ex en zijn vriendin heeft vanavond plaats gevonden en voor ik verder ga... ik moet eigenlijk nóg iets vertellen, waarvan ik had gehoopt dat het niet had nodig was. (Please don't blame me! Maar ik hoopte écht dat het niet nodig was om álles te uitten...)
Onze dochter heeft bij mij wel eens aangegeven (waarvan de laatste 3 dagen op een rij!) dat ze bij haar vader wil wonen. Niet altijd hoor, maar zo nu en dan... Niet alleen wanneer ze haar zin niet krijgt, of iets niet mag, maar ook 'gewoon' tussendoor. De 1e, 2e en 3e keer denk je "Swah, niet teveel aandacht aan schenken,". Bij de 4e, 5e en 6e keer denk je "Nu begint het niet leuk te worden. / Zal ze het écht menen!?" Bij de 6e, 7e en 8e keer denk je "Nu is het écht niet leuk meer! / Ze meent het écht!?" Ik heb gisteren werkelijk urenlang tranen met tuiten zitten janken. (En vanavond bij thuiskomst weer...)
Ben ik dan echt zó'n slechte moeder!?
Het gesprek kon gelukkig snel plaatsvinden en wat ik hoopte bleek niet het geval. Ik hoopte dat onze dochter bij hun het tegenovergestelde zou hebben, dus dat ze daar zou zeggen dat ze niet bij haar papa wilde zijn, etc. Daarmee zou het dan kunnen dat ze ons tegen elkaar probeerde uit te spelen, maar het is juist zo dat ze wel eens aan heeft gegeven (en de laatste keer vlak voor ik haar kwam halen) niet naar mama te willen.
Meiden, ik wéét het niet meer. Ik heb een open en eerlijk gesprek gehad met mijn ex en zijn vriendin en zij hebben gezegd dat de kleine meid áltijd welkom is. Maar dan nog... ik heb in het verleden wel eens vaker mijn twijfels gehad over of ik wel/geen goede moeder ben en op de een of andere manier wordt het nu bevestigd. (Al wordt het door iedereen in mijn omgeving ontkracht, het gevoel die is toch blijven hangen...) Dit terwijl ik uit het gesprek over en weer merkte dat we in onze opvoeding weinig tot niets verschillen. We trekken bijv. nagenoeg dezelfde lijn in 'tot hier en niet verder'.
Ligt het dan misschien toch aan de situatie hier en daar? Hier dus met mij en mijn ouders en daar met haar papa, zijn vriendin (haar stiefmoeder) en haar halfbroertje?
We hebben afgesproken het nog 1 maand / 1,5 maand aan te kijken. Met pijn in mijn hart... Optie nummer 1 is dan dat zij bij hun in trekt (alsnog) en optie 2 dat ik verhuis naar waar zij wonen (mits ik natuurlijk woonruimte vind, dat is ook nog maar de vraag...) en dat we alsnog co-ouderschap overwegen.
Pfff... ik ben moe, kapot, verdrietig, kwaad, alles tegelijk...
zondag 4 januari 2009 om 13:13
Joh wat zul jij je rot voelen. En dat terwijl je juist zo ontzettend goed bezig bent. Ik vind je juist een heel sterke en moedige vrouw dat je zo goed kijkt naar de behoeften van je kind en verder kijkt dan "kinderen komen nou eenmaal uit een baarmoeder en daarom kan de moeder het beste voor ze zorgen"
Als in dezelfde woonplaats wonen een optie is dan zou ik inderdaad voor co-ouderschap gaan. Wellicht kun je afspreken dat je dochter bij je exman gaat wonen totdat die stap rond is en dat jullie daarna tot co-ouderschap overgaan? Maar dan moet je eerst wel duidelijkheid hebben over de woningmarkt daar natuurlijk.
Kan me heel goed voorstellen dat het je pijn doet en onzeker maakt dat je dochtertje aangeeft dat ze liever bij je exman wilt zijn. Toch zou ik je willen raden dit niet te persoonlijk op te vatten. Je bent ECHT geen slechte moeder. Het tegengestelde is eerder waar aangezien je haar belangen zo overduidelijk het belangrijkst vind.
Heel, heel, heel veel sterkte!
Als in dezelfde woonplaats wonen een optie is dan zou ik inderdaad voor co-ouderschap gaan. Wellicht kun je afspreken dat je dochter bij je exman gaat wonen totdat die stap rond is en dat jullie daarna tot co-ouderschap overgaan? Maar dan moet je eerst wel duidelijkheid hebben over de woningmarkt daar natuurlijk.
Kan me heel goed voorstellen dat het je pijn doet en onzeker maakt dat je dochtertje aangeeft dat ze liever bij je exman wilt zijn. Toch zou ik je willen raden dit niet te persoonlijk op te vatten. Je bent ECHT geen slechte moeder. Het tegengestelde is eerder waar aangezien je haar belangen zo overduidelijk het belangrijkst vind.
Heel, heel, heel veel sterkte!
maandag 5 januari 2009 om 19:45
Bedankt voor je lieve reactie, iedereen eigenlijk
Makkelijk is het zeker niet. Mijn ex en zijn vriendin zijn ook geschrokken en verward. We hopen met z'n allen dat het iets is wat vanzelf weer over waait, maar ja... wat als dat niet gebeurd?
We bekijken het nu per dag/week en hebben afgesproken over ca. 1,5 maand weer samen te komen om te bespreken hoe het gaat. Ondertussen houden we elkaar op de hoogte van wat er wel/niet door de kleine gezegd wordt. Hoe pijnlijk het misschien ook is. Voor mij dan...
Makkelijk is het zeker niet. Mijn ex en zijn vriendin zijn ook geschrokken en verward. We hopen met z'n allen dat het iets is wat vanzelf weer over waait, maar ja... wat als dat niet gebeurd?
We bekijken het nu per dag/week en hebben afgesproken over ca. 1,5 maand weer samen te komen om te bespreken hoe het gaat. Ondertussen houden we elkaar op de hoogte van wat er wel/niet door de kleine gezegd wordt. Hoe pijnlijk het misschien ook is. Voor mij dan...
maandag 5 januari 2009 om 19:56
Whoeps,
Ik heb niet alles gelezen eigenlijk maar heel globaal een beetje alles doorgelezen, maar ik las dat jij ergens aangaf dat je het gevoel hebt geen goede moeder te zijn.
Ik vind dat als jij op deze manier kan denken en dus het belang van je kind voor je eigen gevoel stellen dat je dan juist heel goed bezig bent.
Dit moet een verschrikkelijk moeilijke beslissing zijn voor je.
Ik vind dat je het goed oppakt je denk inderdaad aan wat het beste is voor die kleine en je hebt goed overleg met de vader van die kleine meid... Ik vind dat er een hoop mensen een voorbeeld kunnen nemen aan jouw instelling.
succes met je keuze.
Ik heb niet alles gelezen eigenlijk maar heel globaal een beetje alles doorgelezen, maar ik las dat jij ergens aangaf dat je het gevoel hebt geen goede moeder te zijn.
Ik vind dat als jij op deze manier kan denken en dus het belang van je kind voor je eigen gevoel stellen dat je dan juist heel goed bezig bent.
Dit moet een verschrikkelijk moeilijke beslissing zijn voor je.
Ik vind dat je het goed oppakt je denk inderdaad aan wat het beste is voor die kleine en je hebt goed overleg met de vader van die kleine meid... Ik vind dat er een hoop mensen een voorbeeld kunnen nemen aan jouw instelling.
succes met je keuze.
