Kinderen
alle pijlers
kinderwens uitstellen, help
vrijdag 23 januari 2009 om 10:58
Op zoek naar wijze antwoorden of ontnuchterende reacties plaats ik hier mijn worsteling maar...
Sinds een jaar heb ik regelmatig last van mijn eierstokken. Niet vreemd als je bedenkt dat in mijn nabije omgeving iedereen zwanger was of net bevallen. Daarbij opgeteld dat ik een fantastische man heb, allebei een leuke baan en samen een mooi huis, je zou misschien denken ga ervoor.
Maar goed dan de rationele bezwaren:
naast die leuke banen hebben we allebei nog een studie waar veel tijd inkruipt. We werken een fulltime op 4 dagen allebei en hebben zo een dag in de week vrij voor colleges.
Daarnaast allebei ook nog gesteld op onze sociale contacten.Gevolg, altijd druk
Het probleem, financieel trekken we het niet dat een van ons minder gaat werken. Studies duren nog 2 en 3 jaar.
We zijn er allebei van overtuigd dat we tijd willen hebben voor de kleine als er een kindje zou mogen komen. 3 of 4 dagen kinderopvang zien we echt als het maximum. Maar daar lijken we de komende jaren nog niet aan te komen. Of een van ons moet een fantastische salarisverhoging krijgen, zijn studie sneller kunnen afronden of we moeten de loterij winnen. Dat alles lijkt niet zo realistisch.
Goed tot zover de uitgebreide inleiding.
Feit is dat ik wel voel dat ik met hart en ziel naar een kindje verlang en ook mijn man zou er voor willen gaan als we niet zoveel verplichtingen hadden op het gebied van werk en studie.
Vraag aan jullie:
Heeft er iemand van jullie fantastische ervaringsverhalen van mensen die er toch voor zijn gegaan doordat ze door een wonderlijk inzicht tot een geweldige oplossing kwamen?
Zo nee, help me dan graag aan verhalen, die niet enkel rose gekleurd zijn, die ons met beide benen op de grond zetten, en duidelijk maken dat we het ouderschap niet mogen onderschatten. Alle kinderen lijken nu zo lief en makkelijk, maar natuurlijk huilen ze ook 's nachts, verandert de komst van een kindje je relatie, zorgt het voor veel praktisch geregel, etc.....
Kortom, help ons graag met onze droom of juist uit de droom...
Sinds een jaar heb ik regelmatig last van mijn eierstokken. Niet vreemd als je bedenkt dat in mijn nabije omgeving iedereen zwanger was of net bevallen. Daarbij opgeteld dat ik een fantastische man heb, allebei een leuke baan en samen een mooi huis, je zou misschien denken ga ervoor.
Maar goed dan de rationele bezwaren:
naast die leuke banen hebben we allebei nog een studie waar veel tijd inkruipt. We werken een fulltime op 4 dagen allebei en hebben zo een dag in de week vrij voor colleges.
Daarnaast allebei ook nog gesteld op onze sociale contacten.Gevolg, altijd druk
Het probleem, financieel trekken we het niet dat een van ons minder gaat werken. Studies duren nog 2 en 3 jaar.
We zijn er allebei van overtuigd dat we tijd willen hebben voor de kleine als er een kindje zou mogen komen. 3 of 4 dagen kinderopvang zien we echt als het maximum. Maar daar lijken we de komende jaren nog niet aan te komen. Of een van ons moet een fantastische salarisverhoging krijgen, zijn studie sneller kunnen afronden of we moeten de loterij winnen. Dat alles lijkt niet zo realistisch.
Goed tot zover de uitgebreide inleiding.
Feit is dat ik wel voel dat ik met hart en ziel naar een kindje verlang en ook mijn man zou er voor willen gaan als we niet zoveel verplichtingen hadden op het gebied van werk en studie.
Vraag aan jullie:
Heeft er iemand van jullie fantastische ervaringsverhalen van mensen die er toch voor zijn gegaan doordat ze door een wonderlijk inzicht tot een geweldige oplossing kwamen?
Zo nee, help me dan graag aan verhalen, die niet enkel rose gekleurd zijn, die ons met beide benen op de grond zetten, en duidelijk maken dat we het ouderschap niet mogen onderschatten. Alle kinderen lijken nu zo lief en makkelijk, maar natuurlijk huilen ze ook 's nachts, verandert de komst van een kindje je relatie, zorgt het voor veel praktisch geregel, etc.....
Kortom, help ons graag met onze droom of juist uit de droom...
vrijdag 23 januari 2009 om 11:04
vrijdag 23 januari 2009 om 11:05
Ik vind dat jullie een hele realistische kijk hebben op de zaak! In het geval van kinderen krijgen wordt het volgen van rationele argumenten vaak onderschat, en roept iedereen dat je je hart moet volgen. Terwijl je juist een enorme verplichting aangaat als je vader en moeder wordt, en het gewoon heel erg fijn is als aan een aantal randvoorwaarden is voldaan. Ik zou zeggen: volg je hart over een paar jaar, als jullie studies klaar zijn. Zoals je zelf ook al bedacht had. Ik heb het ook zo gedaan (5 jaar kinderwens uitgesteld, idem voor de 2e) en heb daar geen spijt van: nu is er rust, ruimte (en geld!) in ons leven voor de kinderen en heb ik tenminste die leuke baan die ik altijd al wilde. Wel vind ik je leeftijd nog een factor: als je nu 37 bent is 3 jaar uitstellen natuurlijk risicovoller ivm onvruchtbaarheid.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:10
In of uit de droom helpen kan ik niet, wel kan ik je een beetje vertellen hoe het is en dan mag je zelf verder dromen of wakker worden, dat is aan jou.
Bij mij gingen zaken dus niet als verwacht dankzij een post natale depressie. Daar reken je van tevoren gewoon niet op. Ik deed het eerste jaar alleen een studie, werken had ik echt niet getrokken naast de kleine en depressief zijn is ook een full-time baan
Die studie, gewoon een master extra voor mij, was normaal gesproken niet te doen. Gelukkig ben ik zo iemand die nooit leert en toch voldoendes haalt anders had het nooit wat geworden met die master. Om een studie te doen én 4 dagen te werken is immens zwaar, lijkt mij. Aan de andere kant, ik werk 5 dagen en ik denk dat ik nu, kleine is inmiddels bijna 4, best wel een studie erbij zou kunnen doen. (doe ik niet, geen behoefte aan). Het ligt aan zoveel factoren of je het kan combineren: heb je een flexibele baan, moet je voor elk dingetje vrij nemen of ga en kom je wanneer je wil, deel je de zorgtaken eerlijk etc.
Het is van zoveel afhankelijk maar ik zou eigenlijk zeggen: maak die studie eerst af. Zeker omdat jullie allebei een studie doen naast 4 dagen werken. Lijkt me praktischer.
Bij mij gingen zaken dus niet als verwacht dankzij een post natale depressie. Daar reken je van tevoren gewoon niet op. Ik deed het eerste jaar alleen een studie, werken had ik echt niet getrokken naast de kleine en depressief zijn is ook een full-time baan
Die studie, gewoon een master extra voor mij, was normaal gesproken niet te doen. Gelukkig ben ik zo iemand die nooit leert en toch voldoendes haalt anders had het nooit wat geworden met die master. Om een studie te doen én 4 dagen te werken is immens zwaar, lijkt mij. Aan de andere kant, ik werk 5 dagen en ik denk dat ik nu, kleine is inmiddels bijna 4, best wel een studie erbij zou kunnen doen. (doe ik niet, geen behoefte aan). Het ligt aan zoveel factoren of je het kan combineren: heb je een flexibele baan, moet je voor elk dingetje vrij nemen of ga en kom je wanneer je wil, deel je de zorgtaken eerlijk etc.
Het is van zoveel afhankelijk maar ik zou eigenlijk zeggen: maak die studie eerst af. Zeker omdat jullie allebei een studie doen naast 4 dagen werken. Lijkt me praktischer.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:14
Het is inderdaad goed om ook je gezond verstand te gebruiken. Een kind gooit je leven helemaal om. Je kan proberen om het je voor te stellen, maar je merkt het pas echt als het geboren is. Je kunt nooit meer spontaan iets bedenken en het meteen doen, er moet altijd iets geregeld/georganiseerd worden qua oppas en zo. Je sociale leven zal toch veranderen, want je kunt waarschijnlijk niet meer bij ieder feestje/sociaal evenement aanwezig zijn. Het is goed om daar bij stil te staan.
Qua combineren met werk en studie denk ik dat het heel belangrijk is dat je een netwerk van mensen om je heen hebt die makkelijk kunnen inspringen wat betreft de verzorging van je kind, halen/brengen, oppassen, etc. Bijvoorbeeld familie die dichtbij woont. Wij hebben dat niet, en doen alles met z'n tweeën (we hebben 2 kleine kinderen). Dat is soms best zwaar, we hebben niet zoveel tijd voor elkaar.
Teruglezend klinkt het misschien een beetje negatief, maar zo bedoel ik het niet. Het is natuurlijk heel leuk om kinderen te hebben, ik geniet er ook enorm van.
Je leeftijd speelt inderdaad een rol wat betreft het kunnen uitstellen van je kinderwens.
Qua combineren met werk en studie denk ik dat het heel belangrijk is dat je een netwerk van mensen om je heen hebt die makkelijk kunnen inspringen wat betreft de verzorging van je kind, halen/brengen, oppassen, etc. Bijvoorbeeld familie die dichtbij woont. Wij hebben dat niet, en doen alles met z'n tweeën (we hebben 2 kleine kinderen). Dat is soms best zwaar, we hebben niet zoveel tijd voor elkaar.
Teruglezend klinkt het misschien een beetje negatief, maar zo bedoel ik het niet. Het is natuurlijk heel leuk om kinderen te hebben, ik geniet er ook enorm van.
Je leeftijd speelt inderdaad een rol wat betreft het kunnen uitstellen van je kinderwens.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:15
Bedankt al voor de snelle reacties,
want hoewel het proberen ook realistisch en rationeel te benaderen, loop ik wel een beetje met mijn hart in mijn handen.
Ik ben pas 27 dus qua leeftijd heb ik nog wel wat tijd.
MissMara, hoe zijn die vijf jaren voor jou geweest dat je bewust tegen je kinderwens bent ingegaan. Stond dat altijd op de voorgrond of was het soms ook op de achtergrond. Ik ben zelf namelijk bang dat als het zo hevig blijft als nu dat ik er echt doodongelukkig van zou kunnen worden. Hoe intens bleef die kinderwens toen jullie daartoe besloten?
want hoewel het proberen ook realistisch en rationeel te benaderen, loop ik wel een beetje met mijn hart in mijn handen.
Ik ben pas 27 dus qua leeftijd heb ik nog wel wat tijd.
MissMara, hoe zijn die vijf jaren voor jou geweest dat je bewust tegen je kinderwens bent ingegaan. Stond dat altijd op de voorgrond of was het soms ook op de achtergrond. Ik ben zelf namelijk bang dat als het zo hevig blijft als nu dat ik er echt doodongelukkig van zou kunnen worden. Hoe intens bleef die kinderwens toen jullie daartoe besloten?
vrijdag 23 januari 2009 om 11:21
Nee hoor, dat verdwijnt naar de achtergrond op het moment dat je andere 'projecten' tot prioriteit maakt. Het kan dus helpen om naast werk en studie een nieuwe passie te ontwikkelen: sport, creatieve dingen etc. waar je dan een paar jaar voor gaat. Ik heb toen heel erg genoten van de gelegenheid om zoveel te werken/studeren als ik wilde, met het besef dat dat voorbij zou zijn als er een kind is (en geloof me, weekenden doorhalen is dan echt verleden tijd!) Ik heb ook echt veel werk verzet toen, met in mijn achterhoofd dus dat ik daarmee een situatie creeerde waarin ik een kind kon en wilde krijgen. En dat heeft in mijn geval qua planning perfect uitgepakt.
Natuurlijk zwijmelden mijn man en ik weg bij lieve baby's, maar op een leuke manier: over een paar jaar zijn wij misschien ook wel vader en moeder! Zo droom ik nu ook wel eens over dingen die ik wil bereiken, maar dan ben ik nu toch niet ongelukkig omdat ik ze nog niet heb?
Je hormonen herinneren je eraan dat je nu vruchtbaar bent. Als je 27 bent is de kans groot dat je over 3 jaar dat ook nog bent. Als je nu zwanger wordt maak je waarschijnlijk je studie niet af. Doe gewoon wat je wilt! Maar maak geen drama van het uitstellen van je behoeften. Dan zou je ook kunnen huilen bij elke zak chips/koekje wat je toch maar niet eet ivm je gezondheid of lijn, of bij elke euro die je nu niet uitgeeft omdat je wilt sparen. Je gevoel is er, maar je hoeft je gevoel echt niet altijd te volgen hoor!
Natuurlijk zwijmelden mijn man en ik weg bij lieve baby's, maar op een leuke manier: over een paar jaar zijn wij misschien ook wel vader en moeder! Zo droom ik nu ook wel eens over dingen die ik wil bereiken, maar dan ben ik nu toch niet ongelukkig omdat ik ze nog niet heb?
Je hormonen herinneren je eraan dat je nu vruchtbaar bent. Als je 27 bent is de kans groot dat je over 3 jaar dat ook nog bent. Als je nu zwanger wordt maak je waarschijnlijk je studie niet af. Doe gewoon wat je wilt! Maar maak geen drama van het uitstellen van je behoeften. Dan zou je ook kunnen huilen bij elke zak chips/koekje wat je toch maar niet eet ivm je gezondheid of lijn, of bij elke euro die je nu niet uitgeeft omdat je wilt sparen. Je gevoel is er, maar je hoeft je gevoel echt niet altijd te volgen hoor!
vrijdag 23 januari 2009 om 11:54
quote:MissMara schreef op 23 januari 2009 @ 11:21:
Je hormonen herinneren je eraan dat je nu vruchtbaar bent. Als je 27 bent is de kans groot dat je over 3 jaar dat ook nog bent. (...) Maar maak geen drama van het uitstellen van je behoeften. Dan zou je ook kunnen huilen bij elke zak chips/koekje wat je toch maar niet eet ivm je gezondheid of lijn, of bij elke euro die je nu niet uitgeeft omdat je wilt sparen. Je gevoel is er, maar je hoeft je gevoel echt niet altijd te volgen hoor!
Ik vind dit een goed advies. En die vergelijking met al die zakken chips die je toch maar niet eet erg grappig. Bij volwassen zijn hoort (helaas) dat je soms dingen uitstelt die je wel meteen wilt doen.
Ik onderdruk al jaren mijn kinderwens omdat mijn vriend er nog niet aan toe is. Dat is een heel langzaam proces, maar ik denk dat we er over een jaar wel klaar voor zijn.
Is het altijd op de voorgrond? Nee. Het speelt altijd op in de tijd dat mensen in mijn omgeving zwanger zijn en bevallen. Dan zijn zij er erg mee bezig en ik als vriendin dus ook. En wanneer ik dan een tijdje later bij een vriendin met een klierige dreumes op visite ben, denk ik soms ook: 'lekker dat ik dat nog niet heb.'
Maak je studie af, je hebt nu een goede motivatie om het snel te doen. Daarna kun je jezelf die hele mooie beloning geven.
Je hormonen herinneren je eraan dat je nu vruchtbaar bent. Als je 27 bent is de kans groot dat je over 3 jaar dat ook nog bent. (...) Maar maak geen drama van het uitstellen van je behoeften. Dan zou je ook kunnen huilen bij elke zak chips/koekje wat je toch maar niet eet ivm je gezondheid of lijn, of bij elke euro die je nu niet uitgeeft omdat je wilt sparen. Je gevoel is er, maar je hoeft je gevoel echt niet altijd te volgen hoor!
Ik vind dit een goed advies. En die vergelijking met al die zakken chips die je toch maar niet eet erg grappig. Bij volwassen zijn hoort (helaas) dat je soms dingen uitstelt die je wel meteen wilt doen.
Ik onderdruk al jaren mijn kinderwens omdat mijn vriend er nog niet aan toe is. Dat is een heel langzaam proces, maar ik denk dat we er over een jaar wel klaar voor zijn.
Is het altijd op de voorgrond? Nee. Het speelt altijd op in de tijd dat mensen in mijn omgeving zwanger zijn en bevallen. Dan zijn zij er erg mee bezig en ik als vriendin dus ook. En wanneer ik dan een tijdje later bij een vriendin met een klierige dreumes op visite ben, denk ik soms ook: 'lekker dat ik dat nog niet heb.'
Maak je studie af, je hebt nu een goede motivatie om het snel te doen. Daarna kun je jezelf die hele mooie beloning geven.
vrijdag 23 januari 2009 om 12:29
Hi!
Ik lees ergens in je topic dat je voor de opvang van een kindje een loterij moet winnen of een salarisverhoging moet krijgen.
Isnie helemaal waar; mijn dochter gaat 3 dagen naar de crêche, ik betaal daarvoor maandelijk EUR 820.- waarvan ik EUR 670.- van de Belastingdienst en EUR 100.- van mijn werkgever terugkrijg. Ik betaal EUR 50.- zelf zonder een winnend lot of salarisverhoging.
Das wat ik erover kwijt wil.
Ik kreeg ook "plots" een heel sterke kinderwens en ben ervoor gegaan. Het is me helemaal niet tegengevallen en met een beetje planning en een leuk netwerk van vrienden met kinderen en Opa's en Oma's hebben zowel man als ik tijd genoeg voor leuke dingen en onze hobbies. Daarnaast werkt hij fulltime en ik 24 uur per week.
Uiteraard is mijn kind de liefde van mijn leven en ga ik graag samen met haar lekker de stad in, naar de paarden en wandelen met de honden. Dat groeit vanzelf; ik was ook erg op "tijd voor mijzelf" maar samen is eigenlijk veel leuker.
Uitstellen had ik best gekund, maar ook dit had ik voor geen goud willen missen.
Ik lees ergens in je topic dat je voor de opvang van een kindje een loterij moet winnen of een salarisverhoging moet krijgen.
Isnie helemaal waar; mijn dochter gaat 3 dagen naar de crêche, ik betaal daarvoor maandelijk EUR 820.- waarvan ik EUR 670.- van de Belastingdienst en EUR 100.- van mijn werkgever terugkrijg. Ik betaal EUR 50.- zelf zonder een winnend lot of salarisverhoging.
Das wat ik erover kwijt wil.
Ik kreeg ook "plots" een heel sterke kinderwens en ben ervoor gegaan. Het is me helemaal niet tegengevallen en met een beetje planning en een leuk netwerk van vrienden met kinderen en Opa's en Oma's hebben zowel man als ik tijd genoeg voor leuke dingen en onze hobbies. Daarnaast werkt hij fulltime en ik 24 uur per week.
Uiteraard is mijn kind de liefde van mijn leven en ga ik graag samen met haar lekker de stad in, naar de paarden en wandelen met de honden. Dat groeit vanzelf; ik was ook erg op "tijd voor mijzelf" maar samen is eigenlijk veel leuker.
Uitstellen had ik best gekund, maar ook dit had ik voor geen goud willen missen.
vrijdag 23 januari 2009 om 12:31
quote:MissMara schreef op 23 januari 2009 @ 11:21:
Nee hoor, dat verdwijnt naar de achtergrond op het moment dat je andere 'projecten' tot prioriteit maakt. Het kan dus helpen om naast werk en studie een nieuwe passie te ontwikkelen: sport, creatieve dingen etc. waar je dan een paar jaar voor gaat. Ik heb toen heel erg genoten van de gelegenheid om zoveel te werken/studeren als ik wilde, met het besef dat dat voorbij zou zijn als er een kind is (en geloof me, weekenden doorhalen is dan echt verleden tijd!) Ik heb ook echt veel werk verzet toen, met in mijn achterhoofd dus dat ik daarmee een situatie creeerde waarin ik een kind kon en wilde krijgen. En dat heeft in mijn geval qua planning perfect uitgepakt.
Natuurlijk zwijmelden mijn man en ik weg bij lieve baby's, maar op een leuke manier: over een paar jaar zijn wij misschien ook wel vader en moeder! Zo droom ik nu ook wel eens over dingen die ik wil bereiken, maar dan ben ik nu toch niet ongelukkig omdat ik ze nog niet heb?
Je hormonen herinneren je eraan dat je nu vruchtbaar bent. Als je 27 bent is de kans groot dat je over 3 jaar dat ook nog bent. Als je nu zwanger wordt maak je waarschijnlijk je studie niet af. Doe gewoon wat je wilt! Maar maak geen drama van het uitstellen van je behoeften. Dan zou je ook kunnen huilen bij elke zak chips/koekje wat je toch maar niet eet ivm je gezondheid of lijn, of bij elke euro die je nu niet uitgeeft omdat je wilt sparen. Je gevoel is er, maar je hoeft je gevoel echt niet altijd te volgen hoor!En ondanks dat ik "Blije Mama" ben, ben ik het met deze post helemaal eens.
Nee hoor, dat verdwijnt naar de achtergrond op het moment dat je andere 'projecten' tot prioriteit maakt. Het kan dus helpen om naast werk en studie een nieuwe passie te ontwikkelen: sport, creatieve dingen etc. waar je dan een paar jaar voor gaat. Ik heb toen heel erg genoten van de gelegenheid om zoveel te werken/studeren als ik wilde, met het besef dat dat voorbij zou zijn als er een kind is (en geloof me, weekenden doorhalen is dan echt verleden tijd!) Ik heb ook echt veel werk verzet toen, met in mijn achterhoofd dus dat ik daarmee een situatie creeerde waarin ik een kind kon en wilde krijgen. En dat heeft in mijn geval qua planning perfect uitgepakt.
Natuurlijk zwijmelden mijn man en ik weg bij lieve baby's, maar op een leuke manier: over een paar jaar zijn wij misschien ook wel vader en moeder! Zo droom ik nu ook wel eens over dingen die ik wil bereiken, maar dan ben ik nu toch niet ongelukkig omdat ik ze nog niet heb?
Je hormonen herinneren je eraan dat je nu vruchtbaar bent. Als je 27 bent is de kans groot dat je over 3 jaar dat ook nog bent. Als je nu zwanger wordt maak je waarschijnlijk je studie niet af. Doe gewoon wat je wilt! Maar maak geen drama van het uitstellen van je behoeften. Dan zou je ook kunnen huilen bij elke zak chips/koekje wat je toch maar niet eet ivm je gezondheid of lijn, of bij elke euro die je nu niet uitgeeft omdat je wilt sparen. Je gevoel is er, maar je hoeft je gevoel echt niet altijd te volgen hoor!En ondanks dat ik "Blije Mama" ben, ben ik het met deze post helemaal eens.
vrijdag 23 januari 2009 om 12:31
Hoi Qol,
Normaal zeg ik altijd: volg je hart! Maar in dit geval is je verstand gebruiken ook wel zo praktisch. Je bent 27, da's jong. Prima leeftijd om kinderen te krijgen, maar ook prima om nog even te wachten.
Ik ben 33 en 35 weken zwanger. Daar hebben we bewust voor gekozen en ik had de enorme mazzel dat ik in 1 keer zwanger was. Dat weet je natuurlijk allemaal niet vooraf. En ik was ook best bang dat het lang zou duren. Wilde daarom ook niet tot mijn 35e wachten. Maar vriend en ik waren nog niet heel erg lang samen, dus er samen nog van genieten was ook een erg aantrekkelijk idee.
Voor ik deze relatie kreeg, heb ik veel gestudeerd, gewerkt, gereisd, leuke dingen gedaan. En daar ben ik nu wel heel erg blij mee. Vriendinnen die al langer kinderen hebben, hebben dat vaak wel gemist. Straks zijn hun kinderen eerder groot natuurlijk, dus ook daar is wat voor te zeggen. Bovendien beleeft iedereen dat op zijn eigen manier.
Ik was altijd gezond, fit en vrolijk. Had nooit gedacht dat een zwangerschap zo'n aanslag op mijn gestel zou zijn. Hoe geweldig het ook is, ik vind het erg zwaar. Ook met baby gaat je leven helemaal om. Natuurlijk kun je met baby nog van alles en houdt je leven heus niet op. Maar alles wordt anders, of je wilt of niet. Alles is NU al anders, merk ik. Op de een of andere manier gaat je leven toch in het teken staan van een kind. En dat is leuk, dat wil ik ook. En nogmaals, ik geloof echt niet dat je echt niks meer kan. Nou leefde ik ook weer niet zo'n spectaculair leven dus het draait niet 180 graden om, maar een baby is wel van jou afhankelijk. En daar kies ik voor. Dus ga ik er ook voor.
Ik zou, als het qua leeftijd nog kan (en dat kan dus lijkt me), gewoon die studies afmaken, leuke dingen samen gaan doen, reizen maken en dan over een jaar of misschien twee, weer eens verder kijken. Ik snap natuurlijk dat je eierstokken rammelen, maar je hebt nog wel even de tijd. Geniet ervan, maak je studies af. Dat wordt straks echt heel anders. En zoals ik al zei: met een beetje pech is je lijf en leven al tijdens de zwangerschap totaal anders en niet pas als je kind er is. Neem de tijd en geniet! Die baby komt er vast!
Succes,
Sterre
Normaal zeg ik altijd: volg je hart! Maar in dit geval is je verstand gebruiken ook wel zo praktisch. Je bent 27, da's jong. Prima leeftijd om kinderen te krijgen, maar ook prima om nog even te wachten.
Ik ben 33 en 35 weken zwanger. Daar hebben we bewust voor gekozen en ik had de enorme mazzel dat ik in 1 keer zwanger was. Dat weet je natuurlijk allemaal niet vooraf. En ik was ook best bang dat het lang zou duren. Wilde daarom ook niet tot mijn 35e wachten. Maar vriend en ik waren nog niet heel erg lang samen, dus er samen nog van genieten was ook een erg aantrekkelijk idee.
Voor ik deze relatie kreeg, heb ik veel gestudeerd, gewerkt, gereisd, leuke dingen gedaan. En daar ben ik nu wel heel erg blij mee. Vriendinnen die al langer kinderen hebben, hebben dat vaak wel gemist. Straks zijn hun kinderen eerder groot natuurlijk, dus ook daar is wat voor te zeggen. Bovendien beleeft iedereen dat op zijn eigen manier.
Ik was altijd gezond, fit en vrolijk. Had nooit gedacht dat een zwangerschap zo'n aanslag op mijn gestel zou zijn. Hoe geweldig het ook is, ik vind het erg zwaar. Ook met baby gaat je leven helemaal om. Natuurlijk kun je met baby nog van alles en houdt je leven heus niet op. Maar alles wordt anders, of je wilt of niet. Alles is NU al anders, merk ik. Op de een of andere manier gaat je leven toch in het teken staan van een kind. En dat is leuk, dat wil ik ook. En nogmaals, ik geloof echt niet dat je echt niks meer kan. Nou leefde ik ook weer niet zo'n spectaculair leven dus het draait niet 180 graden om, maar een baby is wel van jou afhankelijk. En daar kies ik voor. Dus ga ik er ook voor.
Ik zou, als het qua leeftijd nog kan (en dat kan dus lijkt me), gewoon die studies afmaken, leuke dingen samen gaan doen, reizen maken en dan over een jaar of misschien twee, weer eens verder kijken. Ik snap natuurlijk dat je eierstokken rammelen, maar je hebt nog wel even de tijd. Geniet ervan, maak je studies af. Dat wordt straks echt heel anders. En zoals ik al zei: met een beetje pech is je lijf en leven al tijdens de zwangerschap totaal anders en niet pas als je kind er is. Neem de tijd en geniet! Die baby komt er vast!
Succes,
Sterre
vrijdag 23 januari 2009 om 12:34
Bedankt om met me en met ons mee te denken,
Ik wissel op het moment erg tussen emotioneel en rationeel zijn, maar ik kan me wel voorstellen dat als we samen een echte keuze maken een en nader weer tot rust komt. Het principe dat je niet alles direct kunt krijgen wat je wilt is me duidelijk en daar heb ik normaal ook echt geen problemen mee, maar deze keer is het wel een pijnlijk besef. Maar ben blij om te horen dat er hier al twee vrouwen zijn die aangeven dat dat gevoel niet zo intens blijft.
Zijn er nog meer vrouwen die willen aangeven hoe zij hun kinderwens en het eventuele uitstellen daarvan hebben ervaren?
Ik wissel op het moment erg tussen emotioneel en rationeel zijn, maar ik kan me wel voorstellen dat als we samen een echte keuze maken een en nader weer tot rust komt. Het principe dat je niet alles direct kunt krijgen wat je wilt is me duidelijk en daar heb ik normaal ook echt geen problemen mee, maar deze keer is het wel een pijnlijk besef. Maar ben blij om te horen dat er hier al twee vrouwen zijn die aangeven dat dat gevoel niet zo intens blijft.
Zijn er nog meer vrouwen die willen aangeven hoe zij hun kinderwens en het eventuele uitstellen daarvan hebben ervaren?
vrijdag 23 januari 2009 om 13:26
Hoi Qol,
Hier nog iemand die zich een beetje voelt als jij
Ik ben nog jong, bijna 25 jaar, afgelopen juli afgestudeerd, in oktober gestart met eerste FT baan. Heb een jaarcontract bij mijn baas, vriendlief heeft een vast contract maar niet helemaal happy bij zijn huidige baas en dus verder aan het kijken..
Wij wonen in een appartement met 3 kamers, waarvan 1 bij de woonkamer hoort, dus uiteindelijk houden we alleen 1 slaapkamer over..
Mijn kinderwens is erg groot, eigenlijk al sinds 2 jaar, maar toen studeerde ik nog. Op dit moment willen mijn vriend en ik wachten tot we allebei een vaste baan hebben en dus een ander, groter, huis kunnen kopen (waar ruimte is voor een babykamer)
Klinkt logisch zou je zeggen, maar ondertussen wil ik zo graag stoppen met de pil. Wat ik overigens niet doe, om zojuist genoemde reden. Vriend wil ook graag kids, hij volgt in meer gevallen dan ik altijd zijn verstand, ik ga daarin mee wat betreft kinderen krijgen.
Voor ons zal het dus misschien nog anderhalf jaar duren voordat we op zoek gaan naar een ander huis, daarna pas stop ik met de pil. (denk ik ) haha
En ook twijfel ik nog over evt. een andere opleiding doen. Juist omdat ik nu nog jong ben, denk ik vaak: je kan nu nog een andere opleiding doen. Nu ik dit zo opschrijf zie ik dat het nu nog niet verstandig is voor mij om met de pil te stoppen..
Ik denk dat het voor jou inderdaad verstandiger is om eerst je studie af te maken. Je bent nog jong en die paar jaar zijn zo voorbij!
Hier nog iemand die zich een beetje voelt als jij
Ik ben nog jong, bijna 25 jaar, afgelopen juli afgestudeerd, in oktober gestart met eerste FT baan. Heb een jaarcontract bij mijn baas, vriendlief heeft een vast contract maar niet helemaal happy bij zijn huidige baas en dus verder aan het kijken..
Wij wonen in een appartement met 3 kamers, waarvan 1 bij de woonkamer hoort, dus uiteindelijk houden we alleen 1 slaapkamer over..
Mijn kinderwens is erg groot, eigenlijk al sinds 2 jaar, maar toen studeerde ik nog. Op dit moment willen mijn vriend en ik wachten tot we allebei een vaste baan hebben en dus een ander, groter, huis kunnen kopen (waar ruimte is voor een babykamer)
Klinkt logisch zou je zeggen, maar ondertussen wil ik zo graag stoppen met de pil. Wat ik overigens niet doe, om zojuist genoemde reden. Vriend wil ook graag kids, hij volgt in meer gevallen dan ik altijd zijn verstand, ik ga daarin mee wat betreft kinderen krijgen.
Voor ons zal het dus misschien nog anderhalf jaar duren voordat we op zoek gaan naar een ander huis, daarna pas stop ik met de pil. (denk ik ) haha
En ook twijfel ik nog over evt. een andere opleiding doen. Juist omdat ik nu nog jong ben, denk ik vaak: je kan nu nog een andere opleiding doen. Nu ik dit zo opschrijf zie ik dat het nu nog niet verstandig is voor mij om met de pil te stoppen..
Ik denk dat het voor jou inderdaad verstandiger is om eerst je studie af te maken. Je bent nog jong en die paar jaar zijn zo voorbij!
vrijdag 23 januari 2009 om 14:01
Qol, je hoeft je leven toch ook niet in de wachtkamer te zetten omdat je het nu zo graag wilt? Zo te lezen heb je al een geweldig en compleet leven en een fantastische relatie! Ik snap dat je beinvloed wordt door je omgeving waar ineens iedereen baby's lijkt te krijgen, maar bekijk het eens zo: je denkt nu constant aan het krijgen van een kind, dus je aandacht is daar volledig op gericht. Als je die aandacht verlegd en je op andere mooie dingen richt, dan krijgen de jaren dat je zogenaamd moet 'wachten' veel meer betekenis en waarde en kun jij straks over een paar jaartjes met een geweldige baby op schoot nagenietend terugkijken op de leuke jaren die je gevuld hebt met studeren, werken, genieten met je vriend etc etc!
Ik heb zelf net een miskraam gehad dus ik moet ook mijn toekomstbeeld bijstellen. Dat is niet altijd makkelijk, ik vind het ook lastig om keuzes te maken mbt mijn kinderwens.Het wisselt per dag zo'n beetje... Ik heb daarbij nog eens de enorme tijdsdruk want ik ben een stukje ouder dan jij. Succes in ieder geval!
Ik heb zelf net een miskraam gehad dus ik moet ook mijn toekomstbeeld bijstellen. Dat is niet altijd makkelijk, ik vind het ook lastig om keuzes te maken mbt mijn kinderwens.Het wisselt per dag zo'n beetje... Ik heb daarbij nog eens de enorme tijdsdruk want ik ben een stukje ouder dan jij. Succes in ieder geval!
vrijdag 23 januari 2009 om 14:39
Hier nog iemand die heeft uitgesteld: zeven jaar om gezondheidstechnische redenen. Het had wel gemogen/gekund maar zou héél erg zwaar (understatement) geweest zijn. Na de zwangerschap/bevalling van oudste heb ik namelijk meerdere hernia's gehad, rolde van de één in de ander en de jaren gingen voorbij zonder....
Nu, na een scheiding en een nieuwe lieve man, ben ik mamma-van-twee. In april bevallen van een dochtertje en zou haar voor geen goud willen missen! Heb nog steeds rugproblemen, maar een betere back-up en een man die niet alleen voor zichzelf leeft maar vooral voor zijn gezin.
Wij hebben 'gekozen' voor een zwangerschap toen de factoren voor ons 'zo positief mogelijk' waren. Gelukkig maar, want nu heb ik alle aandacht en energie om ervan te kunnen genieten en kan ik haar geven wat ik haar geven wil... (niet noodzakelijkerwijs financieel maar 'gewoon.... alles').
Heb geduld, begin eraan als je er zowel emotioneel én rationeel achter staat. En hopelijk kunnen jullie dan snel genieten van jullie droom!
Lieve groetjes,
Carrrie.
Nu, na een scheiding en een nieuwe lieve man, ben ik mamma-van-twee. In april bevallen van een dochtertje en zou haar voor geen goud willen missen! Heb nog steeds rugproblemen, maar een betere back-up en een man die niet alleen voor zichzelf leeft maar vooral voor zijn gezin.
Wij hebben 'gekozen' voor een zwangerschap toen de factoren voor ons 'zo positief mogelijk' waren. Gelukkig maar, want nu heb ik alle aandacht en energie om ervan te kunnen genieten en kan ik haar geven wat ik haar geven wil... (niet noodzakelijkerwijs financieel maar 'gewoon.... alles').
Heb geduld, begin eraan als je er zowel emotioneel én rationeel achter staat. En hopelijk kunnen jullie dan snel genieten van jullie droom!
Lieve groetjes,
Carrrie.
vrijdag 23 januari 2009 om 15:35
Erg fijn, al die reacties.
Nee inderdaad het leven nu mag niet alleen staan in het kader van wachten op. Het is geen wachtkamer. Sterk gezegd. Dat is het gelukkig ook niet. Ik ben erg gelukkig met mijn man, mijn werk, het feit dat ik nog een tweede studie kan doen, de vrijheid die we hebben. Het mag dan ook geen wachtkamer worden totdat het zo ver is. Inderdaad. Het mag ons leven niet gaan beheersen daar ben ik me van bewust. Nu alleen zorgen dat het gevoel weer afzakt en genieten van wat er allemaal al wel is. Normaal ben ik daar erg goed in. De oproep tot geduld, heb ik goed gehoord. Alleen lijkt dat in dit geval niet makkelijk.
Single jij sterkte in deze ongetwijfeld moeilijke tijd. Ik hoop dat je jezelf de tijd gunt om het verlies van je kindje een plek te geven, ondanks de tijdsdruk die je ervaart vanwege je leeftijd
Nee inderdaad het leven nu mag niet alleen staan in het kader van wachten op. Het is geen wachtkamer. Sterk gezegd. Dat is het gelukkig ook niet. Ik ben erg gelukkig met mijn man, mijn werk, het feit dat ik nog een tweede studie kan doen, de vrijheid die we hebben. Het mag dan ook geen wachtkamer worden totdat het zo ver is. Inderdaad. Het mag ons leven niet gaan beheersen daar ben ik me van bewust. Nu alleen zorgen dat het gevoel weer afzakt en genieten van wat er allemaal al wel is. Normaal ben ik daar erg goed in. De oproep tot geduld, heb ik goed gehoord. Alleen lijkt dat in dit geval niet makkelijk.
Single jij sterkte in deze ongetwijfeld moeilijke tijd. Ik hoop dat je jezelf de tijd gunt om het verlies van je kindje een plek te geven, ondanks de tijdsdruk die je ervaart vanwege je leeftijd
zaterdag 24 januari 2009 om 20:20
Hoewel ik vind dat er veel wijze dingen gezegd zijn, wil ik ook de andere kant van de zaak belichten.
Als jij zegt dat je een sterk verlangen naar een kind hebt, dan zou je er ook voor kunnen kiezen om je studiewens uit te stellen. Je toekomst zal er dan anders uitzien dan je voor jezelf had bedacht, maar een toekomst met een kind is sowieso heel anders dan je ooit had kunnen bedenken.
En je bent nog jong, en juist daarom is het heel verstandig om na te denken over kinderen. Een slimme meid krijgt haar kinderen op tijd!
Als jij zegt dat je een sterk verlangen naar een kind hebt, dan zou je er ook voor kunnen kiezen om je studiewens uit te stellen. Je toekomst zal er dan anders uitzien dan je voor jezelf had bedacht, maar een toekomst met een kind is sowieso heel anders dan je ooit had kunnen bedenken.
En je bent nog jong, en juist daarom is het heel verstandig om na te denken over kinderen. Een slimme meid krijgt haar kinderen op tijd!
zondag 25 januari 2009 om 13:47
Dag Lena,
ook dat zou een optie zijn geweest, maar midden in mijn studie afbreken lijkt me toch niet zo goed idee. Geloof dat het gevaar groot is dat je je studie niet meer oppakt door de drukte die een kind met zich mee brengt
Denk dus dat ik er aan uit ben en dat we nog even geduldig moeten wachten, maar nog altijd vraag ik me af hoe andere vrouwen het uitstellen van hun kinderwens hebben ervaren. Viel het mee toen je eenmaal de knoop had doorgehakt samen of was het toch altijd een knaagje in je maag?
ook dat zou een optie zijn geweest, maar midden in mijn studie afbreken lijkt me toch niet zo goed idee. Geloof dat het gevaar groot is dat je je studie niet meer oppakt door de drukte die een kind met zich mee brengt
Denk dus dat ik er aan uit ben en dat we nog even geduldig moeten wachten, maar nog altijd vraag ik me af hoe andere vrouwen het uitstellen van hun kinderwens hebben ervaren. Viel het mee toen je eenmaal de knoop had doorgehakt samen of was het toch altijd een knaagje in je maag?
zondag 25 januari 2009 om 19:31
Dag Qol,
Ik lees hier een paar een reactie dat je je studie kan uitstellen (Lena) of dat je toch stop als je zwanger bent (Missmara).
Nou hier een ander verhaal, ik werk vier dagen en volg een deeltijd studie. Niet voor mijn werk maar voor mijzelf, dus ik moet het zelf betalen en het is een studie van minstens 6 jaar.
Ik ben in 2006 begonnen en ben nu hoogzwanger van de tweede. Ik ben dus tijdens mijn studie al twee keer zwanger geweest, en handig is het niet nee haha. Maar ik ben ook niet van plan om met de studie te stoppen. En ik was zeker niet bereid om mijn kinderwens uit te stellen. Ik ben nu 30.
Ik heb ouderschapsverlof geregeld op mijn werk en mijn studie pak ik straks weer op, ik loop wel achter, dat is nu eenmaal niet anders. Maar ik heb een goede decaan die mij goede adviezen geeft.
Ik krijg en kreeg ook heel veel reacties in mijn omgeving, veel vrouwen gaan sowieso minder werken en zullen zeker geen studie erbij gaan volgen. Het kost geld en dat merken wij ook wel.
Wat ik zou doen in jouw geval is de balans opmaken:
- Wat gaat het je kosten? Kunnen jullie straks nog rondkomen als één studeert? Ik krijg trouwens ook geld van de belasting terug voor mijn studie.
- Kunnen jullie een gunstige ouderschapsverlofregeling krijgen via het werk?
- Hoeveel kinderen wil je eigenlijk, als je na je 30e begint maar je wilt er 4 bij wijze van spreken....
Nouja jullie zijn al wel heel rationeel bezig. Nog één ding, kinderen krijgen kan je niet plannen en ik vond het ook heel moeilijk, het was eigenlijk nooit 'handig' maar op een gegeven moment was mijn wens groter dan wat dan ook en in de kraamweek heb ik zelfs even gedacht dat ik nooit meer iets zou kunnen doen haha, gelukkig gaat het allemaal gewoon door en vind je zelf de weg wel weer.
Toen wij besloten om definitief met de pil te stoppen, nouja toen hadden we ook pas anderhalf jaar later echt een kindje en dat hoeft niet maar hou daar ook rekening mee. Misschien kan je al iets eerder 'beginnen' een jaar voor het einde van je studie bijvoorbeeld, als je al gelijk zwanger zou zijn dan duurt het nog 9 maanden.
Veel succes en bedenk dat geen enkele situatie perfect hoedt te zijn voordat er kinderen komen, maar ik vind het wel goed dat jullie ook al echt naar de praktische kant kijken.
Ik lees hier een paar een reactie dat je je studie kan uitstellen (Lena) of dat je toch stop als je zwanger bent (Missmara).
Nou hier een ander verhaal, ik werk vier dagen en volg een deeltijd studie. Niet voor mijn werk maar voor mijzelf, dus ik moet het zelf betalen en het is een studie van minstens 6 jaar.
Ik ben in 2006 begonnen en ben nu hoogzwanger van de tweede. Ik ben dus tijdens mijn studie al twee keer zwanger geweest, en handig is het niet nee haha. Maar ik ben ook niet van plan om met de studie te stoppen. En ik was zeker niet bereid om mijn kinderwens uit te stellen. Ik ben nu 30.
Ik heb ouderschapsverlof geregeld op mijn werk en mijn studie pak ik straks weer op, ik loop wel achter, dat is nu eenmaal niet anders. Maar ik heb een goede decaan die mij goede adviezen geeft.
Ik krijg en kreeg ook heel veel reacties in mijn omgeving, veel vrouwen gaan sowieso minder werken en zullen zeker geen studie erbij gaan volgen. Het kost geld en dat merken wij ook wel.
Wat ik zou doen in jouw geval is de balans opmaken:
- Wat gaat het je kosten? Kunnen jullie straks nog rondkomen als één studeert? Ik krijg trouwens ook geld van de belasting terug voor mijn studie.
- Kunnen jullie een gunstige ouderschapsverlofregeling krijgen via het werk?
- Hoeveel kinderen wil je eigenlijk, als je na je 30e begint maar je wilt er 4 bij wijze van spreken....
Nouja jullie zijn al wel heel rationeel bezig. Nog één ding, kinderen krijgen kan je niet plannen en ik vond het ook heel moeilijk, het was eigenlijk nooit 'handig' maar op een gegeven moment was mijn wens groter dan wat dan ook en in de kraamweek heb ik zelfs even gedacht dat ik nooit meer iets zou kunnen doen haha, gelukkig gaat het allemaal gewoon door en vind je zelf de weg wel weer.
Toen wij besloten om definitief met de pil te stoppen, nouja toen hadden we ook pas anderhalf jaar later echt een kindje en dat hoeft niet maar hou daar ook rekening mee. Misschien kan je al iets eerder 'beginnen' een jaar voor het einde van je studie bijvoorbeeld, als je al gelijk zwanger zou zijn dan duurt het nog 9 maanden.
Veel succes en bedenk dat geen enkele situatie perfect hoedt te zijn voordat er kinderen komen, maar ik vind het wel goed dat jullie ook al echt naar de praktische kant kijken.
zondag 25 januari 2009 om 19:36
Trouwens als alles goed gaat straks dan begin ik tijdens mijn verlof weer aan mijn studie. Ik stop dus eigenlijk niet tijdens mijn zwangerschap, ik moet straks wel een paar tentamens inhalen.
En als dat knaagje toch is dat je een kind wilt, kijk dan naar de mogelijkheden en niet naar alle bezwaren. Studie is belangrijk schrijf je maar jullie hebben ook veel sociale contacten, nou dat zal dan misschien iets minder worden. Echte vrienden blijven vrienden en ik merk om mij heen dat mensen met kinderen (wij ook) sowieso al anders met soc. contacten omgaan.
En als dat knaagje toch is dat je een kind wilt, kijk dan naar de mogelijkheden en niet naar alle bezwaren. Studie is belangrijk schrijf je maar jullie hebben ook veel sociale contacten, nou dat zal dan misschien iets minder worden. Echte vrienden blijven vrienden en ik merk om mij heen dat mensen met kinderen (wij ook) sowieso al anders met soc. contacten omgaan.
zondag 25 januari 2009 om 20:32
Toen ik zeker wist dat ik ging afstuderen, zijn we ervoor gegaan. Het was (ahum) meteen raak, dus overgevend (haha) de laatste tentamens gemaakt en tijdens de diploma-uitreiking al weken zwanger.
Een mooier afstudeercadeautje kon ik me niet wensen. Je kunt dus ook je kinderwens aan het eind van je studie al proberen in vervulling te laten gaan. Het was voor mij een enorme extra motivatie én het 'scheelt' je weer een jaar!
Een mooier afstudeercadeautje kon ik me niet wensen. Je kunt dus ook je kinderwens aan het eind van je studie al proberen in vervulling te laten gaan. Het was voor mij een enorme extra motivatie én het 'scheelt' je weer een jaar!
zondag 25 januari 2009 om 21:07
Hoi Qol,
Ik zit zo'n beetje met hetzelfde als jij. Ik ben nu bezig met het laatste jaar van mijn master (2e studie), heb een leuke baan en heb veel sociale bezigheden. En netals jij, heel veel vriendinnen die moeder worden of zijn en of aan een tweede zijn begonnen, alleen is ons financiele plaatje geen probleem......En ja, ook bij mij begint het te 'rammelen' (vind ik echt een verschrikkelijk woord, maar kan even niet beters bedenken).
Mijn vriend en ik hebben het er uitgebreid over gehad over stoppen met de pil. Hij vond dat het beter was om mijn studie af te ronden en dan daarna te concentreren op kinderen. Ik zei heel bijdehand dat ik het best tegelijk kon doen! Hij hield me ook een spiegel voor door te zeggen hoe moeilijk ik het rond tentamenperiodes had, zo moeilijk dat ik af en toe kon huilen. En dat zulke stress echt niet goed is als je zwanger bent.
Stress is geen goede toestand om zwanger te zijn en kan slecht zijn voor je kindje. Ik vroeg me af hoe hij de kinderwens kon uitstellen en zo pragmatisch kon zien....hij zei "gewoon een kwestie van prioriteiten stellen en weten dat onze tijd er heus wel komt, zeker gezien mijn leeftijd moest ik mij in principe geen zorgen maken".
In de eerste instantie had ik gewild dat hij tegen mij had gezegd dat ik meteen moest stoppen en dat we ervoor zouden gaan, maar bij nader inzien ben ik blij dat hij degene was die de rem erop heeft gezet....voor mijn eigen bestwil, de gezondheid van het kindje en plezier van de zwangerschap.
Nu ik dit voor mezelf heb besloten en mijn eerste prio mijn studie is, wil overigens niet zeggen dat ik het zo nu en dan niet moeilijk heb, zeker nu 2 vriendinnen zwanger zijn. Maar ja, dan probeer ik het te onderdrukken en bijt ik even mijn kiezen op elkaar, en hopen dat onze tijd er snel komt!
Veel sterkte!
Ik zit zo'n beetje met hetzelfde als jij. Ik ben nu bezig met het laatste jaar van mijn master (2e studie), heb een leuke baan en heb veel sociale bezigheden. En netals jij, heel veel vriendinnen die moeder worden of zijn en of aan een tweede zijn begonnen, alleen is ons financiele plaatje geen probleem......En ja, ook bij mij begint het te 'rammelen' (vind ik echt een verschrikkelijk woord, maar kan even niet beters bedenken).
Mijn vriend en ik hebben het er uitgebreid over gehad over stoppen met de pil. Hij vond dat het beter was om mijn studie af te ronden en dan daarna te concentreren op kinderen. Ik zei heel bijdehand dat ik het best tegelijk kon doen! Hij hield me ook een spiegel voor door te zeggen hoe moeilijk ik het rond tentamenperiodes had, zo moeilijk dat ik af en toe kon huilen. En dat zulke stress echt niet goed is als je zwanger bent.
Stress is geen goede toestand om zwanger te zijn en kan slecht zijn voor je kindje. Ik vroeg me af hoe hij de kinderwens kon uitstellen en zo pragmatisch kon zien....hij zei "gewoon een kwestie van prioriteiten stellen en weten dat onze tijd er heus wel komt, zeker gezien mijn leeftijd moest ik mij in principe geen zorgen maken".
In de eerste instantie had ik gewild dat hij tegen mij had gezegd dat ik meteen moest stoppen en dat we ervoor zouden gaan, maar bij nader inzien ben ik blij dat hij degene was die de rem erop heeft gezet....voor mijn eigen bestwil, de gezondheid van het kindje en plezier van de zwangerschap.
Nu ik dit voor mezelf heb besloten en mijn eerste prio mijn studie is, wil overigens niet zeggen dat ik het zo nu en dan niet moeilijk heb, zeker nu 2 vriendinnen zwanger zijn. Maar ja, dan probeer ik het te onderdrukken en bijt ik even mijn kiezen op elkaar, en hopen dat onze tijd er snel komt!
Veel sterkte!
zondag 25 januari 2009 om 21:29
Studies duren nog 2 en 3 jaar. Als je volgend jaar stopt met de pil, dan heb je nog 1 jaar te gaan. Eer dat kindje er werkelijk is, ben je nog een jaar verder. Tenzij je echt direct na de laatste pil zwanger zou raken, maar normaal gesproken heeft je lichaam een maand of 3 nodig om weer in balans te komen, en dan ben je nog pakweg 9 maanden zwanger. Voor zover ik weet is een zwangerschap voor een universiteit geen reden om je van de studie uit te sluiten.
Ik zou dus zelf even kijken naar wanneer het einde van de studie is. Vooropgesteld dat als jij degene bent die nog 3 jaar moet, je er tegen kunt dat je vriend het grootste deel van de zorg op zich neemt.
Weeg het wel tegen elkaar af. Want waarom studeer je? Om straks hogerop te komen in je baan? Kan dat wel als je minder dan fulltime werkt? Ik kan me namelijk voorstellen dat je dan ook meer verantwoordelijkheden en dus minder vrije tijd krijgt.
En dan. Als je eierstokken werkelijk rammelen kunnen wij zeggen wat we willen
Ik zou dus zelf even kijken naar wanneer het einde van de studie is. Vooropgesteld dat als jij degene bent die nog 3 jaar moet, je er tegen kunt dat je vriend het grootste deel van de zorg op zich neemt.
Weeg het wel tegen elkaar af. Want waarom studeer je? Om straks hogerop te komen in je baan? Kan dat wel als je minder dan fulltime werkt? Ik kan me namelijk voorstellen dat je dan ook meer verantwoordelijkheden en dus minder vrije tijd krijgt.
En dan. Als je eierstokken werkelijk rammelen kunnen wij zeggen wat we willen
