Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
dinsdag 7 maart 2017 om 13:48
quote:Fun76 schreef op 03 maart 2017 @ 12:38:
Zelf ondervind ik erg veel problemen in mijn dagelijkse planning.
Veelal ben ik later op mijn werkplek en s ochtends kom ik moeizaam op gang.
Tevens lukt het me niet goed om prioriteiten te stellen en om hierin voldoende discipline te hebben.
Tevens kan ik soms ook te lang met bepaalde activiteiten doorgaan, zoals gamen.
Dit heeft weer als gevolg dat ik aan andere dingen weer niet toekom en dit geeft mij dan een onbevredigend gevoel.
Wie herkent eigenlijk problemen in de planning, met discipline etc?Ik
Zelf ondervind ik erg veel problemen in mijn dagelijkse planning.
Veelal ben ik later op mijn werkplek en s ochtends kom ik moeizaam op gang.
Tevens lukt het me niet goed om prioriteiten te stellen en om hierin voldoende discipline te hebben.
Tevens kan ik soms ook te lang met bepaalde activiteiten doorgaan, zoals gamen.
Dit heeft weer als gevolg dat ik aan andere dingen weer niet toekom en dit geeft mij dan een onbevredigend gevoel.
Wie herkent eigenlijk problemen in de planning, met discipline etc?Ik
dinsdag 7 maart 2017 om 13:52
quote:Biebeltje schreef op 07 maart 2017 @ 13:45:
[...]
Nee, dat is wat mij betreft geen conclusie die je zo maar kunt trekken.
In mijn zoektocht naar "wat is er mis met mij?" heb ik ook meerdere mogelijke diagnoses voorbij zien komen, zoals ADHD en sociale fobie. Pas toen mijn psycholoog een scholing had gehad over Asperger kwam ze op het idee dat het dat wel moest zijn.
Het hangt dus heel erg af van de kennis van je behandelaren. Gelukkig is er steeds meer bekend over autisme. Maar er zijn nog best behandelaren die een vooroordeel zullen hebben over autisme en het daardoor niet snel als diagnose zullen overwegen. Daarbij komen een heel aantal symptomen bij meerdere aandoeningen voor, heeft niet iedereen altijd maar dezelfde symptomen of in dezelfde mate waardoor het ook gewoon best lastig is om op de juiste diagnose uit te komen.
[...]
Een buitenstaander zal aan mij niet snel iets merken. Ik werk op HBO niveau, ben getrouwd, heb een kind, heb hobbies en sport. Ik kan ook prima praten wanneer het moet (ik praat al snel te veel en kan blijkbaar prima presentaties geven). Het zit hem in de nuances, en in mijn hoofd!
Alles kost mij veel energie waardoor ik continu moe ben. Ik heb periodes waarin het wel ok gaat en periodes waarin ik totaal aan de grond zit. Als ik me ergens druk om maak (wat ik veel doe helaas) dan ben ik snel prikkelbaar, oftewel, mijn batterij is dan gewoon leeg. Ik ben perfectionistisch, maar ook faalangstig met een laag zelfbeeld waardoor ik vaak "bevries" en tot niets kom.
Je voorbeeld herken ik wel. Als ik in de keuken bezig ben moet je ook niet in mijn "zone" komen. Dan raak ik m'n overzicht kwijt.
[...]
Waarom zou je niet ongestructureerd kunnen zijn? Wanneer ik niks moet, dan fladder ik ook maar wat rond, zonder besef voor tijd of urgentie. Dan vergeet ik afspraken, eet ik slecht, verzorg me slechter en slaap veels te weinig. Doordat ik werk etc. moet ik in ieder geval elke dag op een bepaald tijdstip opstaan, eten, verzorgen etc.
Ik vind het ook heel lastig om activiteiten te kaderen. Koffer inpakken voor vakantie is bijvoorbeeld een drama omdat ik gewoon niet weet wat me te wachten staat en wleke kleding daar bij hoort (gaat gelukkig steeds beter met hulp van man). Ook opruimen is bij mij meer het heen en weer schuiven van spullen. En het wordt eerst een grotere bende voordat er enige verbetering te zien is.
Ik blijf heel vaak hangen in het plannen: hoe ga ik iets aanpakken (de vorm dus).
[...]
Over het algemeen heb ik dit soort projecten wel helemaal van tevoren uitgedacht ja
Maar ik herken het wel dat bepaalde dingen eerst gebeurd moeten zijn voordat je aan iets anders kan beginnen. Voor mij is dat een soort sterk gevoel van "hoe het hoort".Herkenbaar!
[...]
Nee, dat is wat mij betreft geen conclusie die je zo maar kunt trekken.
In mijn zoektocht naar "wat is er mis met mij?" heb ik ook meerdere mogelijke diagnoses voorbij zien komen, zoals ADHD en sociale fobie. Pas toen mijn psycholoog een scholing had gehad over Asperger kwam ze op het idee dat het dat wel moest zijn.
Het hangt dus heel erg af van de kennis van je behandelaren. Gelukkig is er steeds meer bekend over autisme. Maar er zijn nog best behandelaren die een vooroordeel zullen hebben over autisme en het daardoor niet snel als diagnose zullen overwegen. Daarbij komen een heel aantal symptomen bij meerdere aandoeningen voor, heeft niet iedereen altijd maar dezelfde symptomen of in dezelfde mate waardoor het ook gewoon best lastig is om op de juiste diagnose uit te komen.
[...]
Een buitenstaander zal aan mij niet snel iets merken. Ik werk op HBO niveau, ben getrouwd, heb een kind, heb hobbies en sport. Ik kan ook prima praten wanneer het moet (ik praat al snel te veel en kan blijkbaar prima presentaties geven). Het zit hem in de nuances, en in mijn hoofd!
Alles kost mij veel energie waardoor ik continu moe ben. Ik heb periodes waarin het wel ok gaat en periodes waarin ik totaal aan de grond zit. Als ik me ergens druk om maak (wat ik veel doe helaas) dan ben ik snel prikkelbaar, oftewel, mijn batterij is dan gewoon leeg. Ik ben perfectionistisch, maar ook faalangstig met een laag zelfbeeld waardoor ik vaak "bevries" en tot niets kom.
Je voorbeeld herken ik wel. Als ik in de keuken bezig ben moet je ook niet in mijn "zone" komen. Dan raak ik m'n overzicht kwijt.
[...]
Waarom zou je niet ongestructureerd kunnen zijn? Wanneer ik niks moet, dan fladder ik ook maar wat rond, zonder besef voor tijd of urgentie. Dan vergeet ik afspraken, eet ik slecht, verzorg me slechter en slaap veels te weinig. Doordat ik werk etc. moet ik in ieder geval elke dag op een bepaald tijdstip opstaan, eten, verzorgen etc.
Ik vind het ook heel lastig om activiteiten te kaderen. Koffer inpakken voor vakantie is bijvoorbeeld een drama omdat ik gewoon niet weet wat me te wachten staat en wleke kleding daar bij hoort (gaat gelukkig steeds beter met hulp van man). Ook opruimen is bij mij meer het heen en weer schuiven van spullen. En het wordt eerst een grotere bende voordat er enige verbetering te zien is.
Ik blijf heel vaak hangen in het plannen: hoe ga ik iets aanpakken (de vorm dus).
[...]
Over het algemeen heb ik dit soort projecten wel helemaal van tevoren uitgedacht ja
Maar ik herken het wel dat bepaalde dingen eerst gebeurd moeten zijn voordat je aan iets anders kan beginnen. Voor mij is dat een soort sterk gevoel van "hoe het hoort".Herkenbaar!
dinsdag 7 maart 2017 om 13:54
quote:Bumba1985 schreef op 07 maart 2017 @ 13:08:
Hoi allemaal,
... Mijn contract is niet verlengd en ik zit nu dus fulltime thuis, voor het grootste gedeelte samen met mijn zoontje die erg druk is en veel aandacht vraagt. Hij is enorm lief, maar ik voel me constant overprikkelt en overvraagt. En daar voel ik me dan weer schuldig over, wat weer leid tot depressieve gevoelens / somberheid en soms zelfs het gevoel dat mijn gezin beter af zou zijn zonder mij.
Over 14 weken (ongeveer) kan ik eindelijk terecht bij een hulpverlener. En ik heb geen idee hoe ik de tussentijd moet doorkomen zonder gek te worden.
Wow, dat is wel een hele lange tijd wachten Ik kan me goed voorstellen dat je daar als een blok tegenop ziet. Heeft je huisartsenpraktijk een POH (een soort inhouse psycholoog)? Zou je via je huisarts een tussentijdse oplossing kunnen vinden waar je geregeld naar toe kunt om even van je af te praten en te kunnen relativeren?
Mij heeft het zeker 2 jaar goed geholpen.
Naast de suggestie of je je zoontje voor wat tijd per week kan uitbesteden om zelf wat rust te krijgen. Zijn er activiteiten die zowel voor jou als voor je zoontje prettig zijn? Samen fietsen, naar het bos o.i.d.?
Wat ik bij mezelf opmerk is dat ik het soms, zeker wanneer ik al aardig gestrest ben, veel moeilijker vind om mijn eigen gedachtegang van hoe alles moet gaan los te laten. Hierdoor kom ik in conflict met mijn zoontje die natuurlijk zijn eigen programma heeft met drama als gevolg.
Terwijl als ik al mijn eigen plannen en verwachtingen los kan laten en me volledig toespits op mijn zoontje, het over het algemeen allemaal een stuk makkelijker verloopt en kleine drama's snel opgelost worden.
Zijn er taken die je in je hoofd hebt (dingen waarvan je vindt dat je dat moet doen) die je tijdelijk even los kan laten? Dus proberen of je je leven simpeler kan maken door minder te moeten van jezelf?
Ik denk ook maar even wat in de rondte hoor...
Hoi allemaal,
... Mijn contract is niet verlengd en ik zit nu dus fulltime thuis, voor het grootste gedeelte samen met mijn zoontje die erg druk is en veel aandacht vraagt. Hij is enorm lief, maar ik voel me constant overprikkelt en overvraagt. En daar voel ik me dan weer schuldig over, wat weer leid tot depressieve gevoelens / somberheid en soms zelfs het gevoel dat mijn gezin beter af zou zijn zonder mij.
Over 14 weken (ongeveer) kan ik eindelijk terecht bij een hulpverlener. En ik heb geen idee hoe ik de tussentijd moet doorkomen zonder gek te worden.
Wow, dat is wel een hele lange tijd wachten Ik kan me goed voorstellen dat je daar als een blok tegenop ziet. Heeft je huisartsenpraktijk een POH (een soort inhouse psycholoog)? Zou je via je huisarts een tussentijdse oplossing kunnen vinden waar je geregeld naar toe kunt om even van je af te praten en te kunnen relativeren?
Mij heeft het zeker 2 jaar goed geholpen.
Naast de suggestie of je je zoontje voor wat tijd per week kan uitbesteden om zelf wat rust te krijgen. Zijn er activiteiten die zowel voor jou als voor je zoontje prettig zijn? Samen fietsen, naar het bos o.i.d.?
Wat ik bij mezelf opmerk is dat ik het soms, zeker wanneer ik al aardig gestrest ben, veel moeilijker vind om mijn eigen gedachtegang van hoe alles moet gaan los te laten. Hierdoor kom ik in conflict met mijn zoontje die natuurlijk zijn eigen programma heeft met drama als gevolg.
Terwijl als ik al mijn eigen plannen en verwachtingen los kan laten en me volledig toespits op mijn zoontje, het over het algemeen allemaal een stuk makkelijker verloopt en kleine drama's snel opgelost worden.
Zijn er taken die je in je hoofd hebt (dingen waarvan je vindt dat je dat moet doen) die je tijdelijk even los kan laten? Dus proberen of je je leven simpeler kan maken door minder te moeten van jezelf?
Ik denk ook maar even wat in de rondte hoor...
dinsdag 7 maart 2017 om 14:03
quote:hans66 schreef op 05 maart 2017 @ 12:28:
[...]
Twee personen met Asperger zijn net zo verschillend als twee willekeurige andere personen, zonder enige vorm van autisme.Maar wat is dan de toegevoegde waarde van een diagnose hebben? Blijkbaar zijn de uitkomsten zo divers, dat een behandeling of aanpak geen maatwerk oplevert. Het enige wat dan de gemeenschappelijke noemer is, is dat je tegen dingen aanloopt. Maar dat geldt voor iedereen met een diagnose. Of dat nou ASS is of een persoonlijkheidsstoornis.
[...]
Twee personen met Asperger zijn net zo verschillend als twee willekeurige andere personen, zonder enige vorm van autisme.Maar wat is dan de toegevoegde waarde van een diagnose hebben? Blijkbaar zijn de uitkomsten zo divers, dat een behandeling of aanpak geen maatwerk oplevert. Het enige wat dan de gemeenschappelijke noemer is, is dat je tegen dingen aanloopt. Maar dat geldt voor iedereen met een diagnose. Of dat nou ASS is of een persoonlijkheidsstoornis.
dinsdag 7 maart 2017 om 14:09
quote:impala schreef op 07 maart 2017 @ 08:26:
Een partner vind ik gezellig, mits hij niet teveel aandacht vraagt Ik woon ook samen, dat vind ik relaxter dan latten, want dan moet je steeds afspreken en naar een ander huis. Ik herkende wat Fillemon ook zei: Het liefst heb ik dat hij er wel is in huis, maar zijn eigen ding doet. Wij doen niet standaard dingen samen. Hij werkt onregelmatig dus ook niet verplicht samen eten. Prima zo. Ik kan nl ook heel slecht tegen verplichtingen en voel dingen ook snel als verplichting.
Een gezinsleven met kinderen zou ik niet trekken. Die hebben meer aandacht nodig dan ik kan en wil geven. Alleen al het idee dat je elke dag voor ze moet koken, daar raak ik al gestresst van.
Hahaha, herkenbaar
Binnen het gegeven van een gezin, heb ik het denk ik nog vrij goed voor elkaar. Ik heb nog veel alleen-zijn tijd en neem ook veel tijd voor mezelf (met goedkeuren van mijn gezin, ze weten immers niet beter dan dat mama anders overloopt qua prikkels). Vakantie is trouwens wel een hel voor mij. Ik voel me zo enorm overvraagd en overprikkelt, omdat we dan zo intensief op elkaar zitten, waar ik thuis in Nederland mijn escapes heb.
Een partner vind ik gezellig, mits hij niet teveel aandacht vraagt Ik woon ook samen, dat vind ik relaxter dan latten, want dan moet je steeds afspreken en naar een ander huis. Ik herkende wat Fillemon ook zei: Het liefst heb ik dat hij er wel is in huis, maar zijn eigen ding doet. Wij doen niet standaard dingen samen. Hij werkt onregelmatig dus ook niet verplicht samen eten. Prima zo. Ik kan nl ook heel slecht tegen verplichtingen en voel dingen ook snel als verplichting.
Een gezinsleven met kinderen zou ik niet trekken. Die hebben meer aandacht nodig dan ik kan en wil geven. Alleen al het idee dat je elke dag voor ze moet koken, daar raak ik al gestresst van.
Hahaha, herkenbaar
Binnen het gegeven van een gezin, heb ik het denk ik nog vrij goed voor elkaar. Ik heb nog veel alleen-zijn tijd en neem ook veel tijd voor mezelf (met goedkeuren van mijn gezin, ze weten immers niet beter dan dat mama anders overloopt qua prikkels). Vakantie is trouwens wel een hel voor mij. Ik voel me zo enorm overvraagd en overprikkelt, omdat we dan zo intensief op elkaar zitten, waar ik thuis in Nederland mijn escapes heb.
dinsdag 7 maart 2017 om 14:49
Als ik autisme wil laten uitzoeken, waar zou ik dan het best naartoe kunnen? Of kennen jullie goede (online) tests waar je mee verder kan? Want hier wordt bijv. gezegd dat autisme zo vreselijk divers is, dat ik me afvraag of een 10 minuten durend testje (wat ik eergisteren deed) wel wat zegt? Ik vond het testje nl. erg gericht op hele klassieke kenmerken. Vragen als dingen rechtleggen. Of dat je liever niks met andere mensen doet. En dan ook niet kunnen kiezen uit een middenantwoord. Je moet dan gelijk zeggen, beetje wel of beetje niet.
Dingen waar ik tegenaan loop, los van welke diagnose dan ook, zijn:
snel en makkelijk overprikkelt zijn. Daardoor zonder ik mezelf vaak af of heb ik lange hersteltijd nodig als ik met familie iets doe. Na een weekendje weg met familie, ben ik minstens een week aan het herstellen en dan ben ik ook uitgeput. Ben een keer 2 nachten en 3 dagen weggeweest met een vriendin naar een workshop kampje en ik ben er bijna ziek van geworden. Knallende koppijn de eerste twee dagen en bijna 5 dagen volledig afgemat.
Ook toen mijn kinderen nog kleiner waren, kon ik heel slecht tegen de drukte. Kinderen moesten vaak boven spelen en ik heb op een gegeven moment ook time outs met mijn gezin afgesproken. Mijn man heeft regelmatig de boel moeten overnemen. Overprikkeltheid leidde van mijn kant uit helaas tot hele boze buien.
De stad ingaan kan ik daarentegen zonder problemen. Ik kan mezelf heel goed afsluiten van de mensenmassa. Ik zie en hoor dan ook niks en loop gemakkelijk bekenden voorbij. Ik sta dan eigenlijk op 'uit'. Ik denk dat ik dit kan, omdat er dan niet iemand iets van mij moet ofzo. De prikkels zijn niet naar mij gericht, maar komen gewoon door de hoeveelheid aan mensen en winkels.
Bij het uitzoeken van middelbare scholen voor mijn kinderen echter, ben ik op een gegeven moment afgehaakt. Ik kon helemaal niet tegen al die drukte en moest echt de neiging onderdrukken om weg te lopen. Voelde me (inwendig hoor ) ook heel boos naar sommige scholen, hoe ze in godsnaam zo'n ongeorganiseerde bende konden presenteren.
Toen mijn kinderen klein waren, merkte ik dat het mij meer moeite kostte om me in te leven in de grillen van een klein kind. Zolang ik het allemaal beredeneren kon en volgen kon, kon ik begrip opbrengen. Ziek? Da's duidelijk, kind heeft meer zorg en aandacht en kusjes nodig. Kind verdrietig? Da's duidelijk, kind heeft een luisterend oor en begrip nodig. Nachtmerries? Da's duidelijk, kind heeft even troost en een bekertje warme melk nodig. Maar op momenten dat ik het onlogisch vond (je hebt toch al een begripvol oor gehad? Je hebt toch al aandacht gehad? Je hebt toch al dat extra bekertje warme melk gehad?), kon ik maar heel slecht begrip opbrengen voor de -in mijn ogen- onbegrijpelijke behoeftes. Links is links en rechts is rechts. Hoezo moet je nou weer rechtdoor?!?
Zolang ik het allemaal volgen kan, kan ik redelijk meeveren met veranderingen. Maar dat hangt wel erg af van MIJN mate van kunnen volgen. Als ik het niet begrijp, merk ik dat ik erg halsstarrig en onflexibel ben. Zo heb ik eens een stage adres meegekregen waar ik heen moest. Prima, op ingesteld, dus ik kom daar en is om te beginnen mevr. Janssen er al niet die mij zou opvangen. En dan krijg ik te horen dat ik niet in gebouw x bij de ouderen stage ga lopen, maar in gebouw y bij de gehandicapten. Dan flip ik echt helemaal. Misschien anderen ook hoor? Dat weet ik niet. Maar zulke geintjes moet je dus echt niet bij mij uithalen, want dan hang ik bijna schreeuwend aan de telefoon met het stage bedrijf hoe ze me dit kunnen flikken
Verder ben ik heel gevoelig voor geluiden. Ik kan ramgek worden van geluiden van buiten. Van vogels die fluiten tot honden die blaffen of kinderen die spelen. Voordat ik medicatie slikte, was ik uberhaupt heel gevoelig en zat ik om alles te janken. Als ik een ambulance in de verte hoorde, dan kreeg ik er tranen van. Of het lezen van een boek of een film. Janken en janken. Dat past dan juist weer niet in dat klassieke auti beeld toch? Autisten zouden nl. geen gevoelens hebben ???
Ohja, en slapen slapen en nog eens slapen. Man man man, wat slaap ik veel. En wat heb ik door de bank genomen weinig energie. Als jullie daar tips voor hebben, hou ik me graag aanbevolen
Dingen waar ik tegenaan loop, los van welke diagnose dan ook, zijn:
snel en makkelijk overprikkelt zijn. Daardoor zonder ik mezelf vaak af of heb ik lange hersteltijd nodig als ik met familie iets doe. Na een weekendje weg met familie, ben ik minstens een week aan het herstellen en dan ben ik ook uitgeput. Ben een keer 2 nachten en 3 dagen weggeweest met een vriendin naar een workshop kampje en ik ben er bijna ziek van geworden. Knallende koppijn de eerste twee dagen en bijna 5 dagen volledig afgemat.
Ook toen mijn kinderen nog kleiner waren, kon ik heel slecht tegen de drukte. Kinderen moesten vaak boven spelen en ik heb op een gegeven moment ook time outs met mijn gezin afgesproken. Mijn man heeft regelmatig de boel moeten overnemen. Overprikkeltheid leidde van mijn kant uit helaas tot hele boze buien.
De stad ingaan kan ik daarentegen zonder problemen. Ik kan mezelf heel goed afsluiten van de mensenmassa. Ik zie en hoor dan ook niks en loop gemakkelijk bekenden voorbij. Ik sta dan eigenlijk op 'uit'. Ik denk dat ik dit kan, omdat er dan niet iemand iets van mij moet ofzo. De prikkels zijn niet naar mij gericht, maar komen gewoon door de hoeveelheid aan mensen en winkels.
Bij het uitzoeken van middelbare scholen voor mijn kinderen echter, ben ik op een gegeven moment afgehaakt. Ik kon helemaal niet tegen al die drukte en moest echt de neiging onderdrukken om weg te lopen. Voelde me (inwendig hoor ) ook heel boos naar sommige scholen, hoe ze in godsnaam zo'n ongeorganiseerde bende konden presenteren.
Toen mijn kinderen klein waren, merkte ik dat het mij meer moeite kostte om me in te leven in de grillen van een klein kind. Zolang ik het allemaal beredeneren kon en volgen kon, kon ik begrip opbrengen. Ziek? Da's duidelijk, kind heeft meer zorg en aandacht en kusjes nodig. Kind verdrietig? Da's duidelijk, kind heeft een luisterend oor en begrip nodig. Nachtmerries? Da's duidelijk, kind heeft even troost en een bekertje warme melk nodig. Maar op momenten dat ik het onlogisch vond (je hebt toch al een begripvol oor gehad? Je hebt toch al aandacht gehad? Je hebt toch al dat extra bekertje warme melk gehad?), kon ik maar heel slecht begrip opbrengen voor de -in mijn ogen- onbegrijpelijke behoeftes. Links is links en rechts is rechts. Hoezo moet je nou weer rechtdoor?!?
Zolang ik het allemaal volgen kan, kan ik redelijk meeveren met veranderingen. Maar dat hangt wel erg af van MIJN mate van kunnen volgen. Als ik het niet begrijp, merk ik dat ik erg halsstarrig en onflexibel ben. Zo heb ik eens een stage adres meegekregen waar ik heen moest. Prima, op ingesteld, dus ik kom daar en is om te beginnen mevr. Janssen er al niet die mij zou opvangen. En dan krijg ik te horen dat ik niet in gebouw x bij de ouderen stage ga lopen, maar in gebouw y bij de gehandicapten. Dan flip ik echt helemaal. Misschien anderen ook hoor? Dat weet ik niet. Maar zulke geintjes moet je dus echt niet bij mij uithalen, want dan hang ik bijna schreeuwend aan de telefoon met het stage bedrijf hoe ze me dit kunnen flikken
Verder ben ik heel gevoelig voor geluiden. Ik kan ramgek worden van geluiden van buiten. Van vogels die fluiten tot honden die blaffen of kinderen die spelen. Voordat ik medicatie slikte, was ik uberhaupt heel gevoelig en zat ik om alles te janken. Als ik een ambulance in de verte hoorde, dan kreeg ik er tranen van. Of het lezen van een boek of een film. Janken en janken. Dat past dan juist weer niet in dat klassieke auti beeld toch? Autisten zouden nl. geen gevoelens hebben ???
Ohja, en slapen slapen en nog eens slapen. Man man man, wat slaap ik veel. En wat heb ik door de bank genomen weinig energie. Als jullie daar tips voor hebben, hou ik me graag aanbevolen
dinsdag 7 maart 2017 om 15:17
quote:Fun76 schreef op 03 maart 2017 @ 12:38:
Zelf ondervind ik erg veel problemen in mijn dagelijkse planning.
Veelal ben ik later op mijn werkplek en s ochtends kom ik moeizaam op gang.
Tevens lukt het me niet goed om prioriteiten te stellen en om hierin voldoende discipline te hebben.
Tevens kan ik soms ook te lang met bepaalde activiteiten doorgaan, zoals gamen.
Dit heeft weer als gevolg dat ik aan andere dingen weer niet toekom en dit geeft mij dan een onbevredigend gevoel.
Wie herkent eigenlijk problemen in de planning, met discipline etc? Ik! 100%
Zelf ondervind ik erg veel problemen in mijn dagelijkse planning.
Veelal ben ik later op mijn werkplek en s ochtends kom ik moeizaam op gang.
Tevens lukt het me niet goed om prioriteiten te stellen en om hierin voldoende discipline te hebben.
Tevens kan ik soms ook te lang met bepaalde activiteiten doorgaan, zoals gamen.
Dit heeft weer als gevolg dat ik aan andere dingen weer niet toekom en dit geeft mij dan een onbevredigend gevoel.
Wie herkent eigenlijk problemen in de planning, met discipline etc? Ik! 100%
dinsdag 7 maart 2017 om 15:25
Pfff, psycholoog. Daar heb ik zo helemaal geen zin in. Heb al zoveel GGZ hulp gehad. De enige reden waarom ik iets met/aan diagnose wil veranderen, is omdat ik momenteel begeleid wordt naar een betaalde baan binnen een werksetting. En die begeleiding is gebaseerd op mijn huidige diagnose en ik vraag me af of ik niet ter sprake moet brengen dat de insteek misschien anders moet zijn. Maar ja, is de insteek wel zo anders als de diagnose autisme is? Met welke diagnoses dan ook zullen ze toch wel rekening houden met beperkingen mag ik hopen.
dinsdag 7 maart 2017 om 16:06
En je hoeft niet perse naar GGZ hè, er zijn ook andere instanties die diagnoses kunnen stellen op het vlak van ASS. Zelf ben ik bij het Leo Kannerhuis gediagnosticeerd. Dat was niet eens zo heel intensief: gesprek, gesprek met ouders, klaar (even kort door de bocht). Scheelde misschien dat ik via PsyQ werd doorverwezen.
En je gaat alleen voor een diagnose, niet voor hulp.
En wat mij betreft maakt de diagnose uiteindelijk niet zo heel veel uit. Het gaat er om waar je precies tegenaan loopt en waar je last van hebt. Beter om je dan specifiek daar op te richten dan hulp te krijgen bij ASS in het algemeen waardoor het niet aansluit op jou in het bijzonder.
Ik heb er zo'n twee jaar over gedaan om mijn kernprobleem in kaart te brengen (tijdens gesprekken kwamen we steeds weer op hetzelfde punt uit). Maar nu kan ik ook heel gericht aangeven wat ik wil veranderen en hoe.
Er is geen quick fix oplossing helaas... Een lange adem is wel handig
En je gaat alleen voor een diagnose, niet voor hulp.
En wat mij betreft maakt de diagnose uiteindelijk niet zo heel veel uit. Het gaat er om waar je precies tegenaan loopt en waar je last van hebt. Beter om je dan specifiek daar op te richten dan hulp te krijgen bij ASS in het algemeen waardoor het niet aansluit op jou in het bijzonder.
Ik heb er zo'n twee jaar over gedaan om mijn kernprobleem in kaart te brengen (tijdens gesprekken kwamen we steeds weer op hetzelfde punt uit). Maar nu kan ik ook heel gericht aangeven wat ik wil veranderen en hoe.
Er is geen quick fix oplossing helaas... Een lange adem is wel handig
dinsdag 7 maart 2017 om 16:30
)en een diagnose (of niet, dat weet ik dus nog niet)
dinsdag 7 maart 2017 om 17:15
@Biebeltje en Aquarium: mijn zoontje gaat momenteel 3 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Die dagen zijn opzich nog wel goed te doen. maar de dagen dat ie de hele dag thuis is zijn erg pittig. Afgelopen week was hij bijvoorbeeld vrij van de PSZ ivm vakantie, dan is het echt een enorm lange week voor mij...
dinsdag 7 maart 2017 om 17:18
dinsdag 7 maart 2017 om 18:03
quote:aquarium schreef op 07 maart 2017 @ 15:25:
Pfff, psycholoog. Daar heb ik zo helemaal geen zin in. Heb al zoveel GGZ hulp gehad. De enige reden waarom ik iets met/aan diagnose wil veranderen, is omdat ik momenteel begeleid wordt naar een betaalde baan binnen een werksetting. En die begeleiding is gebaseerd op mijn huidige diagnose en ik vraag me af of ik niet ter sprake moet brengen dat de insteek misschien anders moet zijn. Maar ja, is de insteek wel zo anders als de diagnose autisme is?, mocht dat zo zijn, Met welke diagnoses dan ook zullen ze toch wel rekening houden met beperkingen mag ik hopen.Als je in een traject zit van het uwv, mocht dat zo zijn, is een diagnose sowieso helpend. Je moet ook niet naar een willekeurige psycholoog gaan, maar naar een ggz met een autisme specialisme. Ik heb ook goede ervaring met Psyq. En Dijk en Duin.
Pfff, psycholoog. Daar heb ik zo helemaal geen zin in. Heb al zoveel GGZ hulp gehad. De enige reden waarom ik iets met/aan diagnose wil veranderen, is omdat ik momenteel begeleid wordt naar een betaalde baan binnen een werksetting. En die begeleiding is gebaseerd op mijn huidige diagnose en ik vraag me af of ik niet ter sprake moet brengen dat de insteek misschien anders moet zijn. Maar ja, is de insteek wel zo anders als de diagnose autisme is?, mocht dat zo zijn, Met welke diagnoses dan ook zullen ze toch wel rekening houden met beperkingen mag ik hopen.Als je in een traject zit van het uwv, mocht dat zo zijn, is een diagnose sowieso helpend. Je moet ook niet naar een willekeurige psycholoog gaan, maar naar een ggz met een autisme specialisme. Ik heb ook goede ervaring met Psyq. En Dijk en Duin.
.
dinsdag 7 maart 2017 om 18:10
dinsdag 7 maart 2017 om 18:42
Lopen jullie hier op het forum eigenlijk wel eens tegen jullie autisme aan?
Reden dat ik dit vraag: ik was lid van een ander forum en daar was één vrouw waarvan ik dan wist dat ze autisme had. En die dus ook regelmatig in discussies terecht kwam omdat ze niet tussen de regels door kon lezen of dingen letterlijk nam die niet zo bedoelt waren. Vaak vertelde ze in zo'n topic dan ook dat ze autistisch was, zodat mensen begrepen waarom ze zo reageerde zoals ze reageerde.
Bij jullie (de bekende namen die ik voorbij zie komen, althans) heb ik niet het idee dat er zo vaak strubbelingen zijn op dat gebied. Klopt dat?
Voor mezelf: ik vind het communicderen via een forum juist heel fijn. Je kan nadenken over wat je schrijft en hoeft niet direct adrem te reageren. Niemand die weet of ik een half uur heb zitten herschrijven om exact datgene op te schrijven wat ik écht bedoel. Ik vind het juist prettig, dus.
Reden dat ik dit vraag: ik was lid van een ander forum en daar was één vrouw waarvan ik dan wist dat ze autisme had. En die dus ook regelmatig in discussies terecht kwam omdat ze niet tussen de regels door kon lezen of dingen letterlijk nam die niet zo bedoelt waren. Vaak vertelde ze in zo'n topic dan ook dat ze autistisch was, zodat mensen begrepen waarom ze zo reageerde zoals ze reageerde.
Bij jullie (de bekende namen die ik voorbij zie komen, althans) heb ik niet het idee dat er zo vaak strubbelingen zijn op dat gebied. Klopt dat?
Voor mezelf: ik vind het communicderen via een forum juist heel fijn. Je kan nadenken over wat je schrijft en hoeft niet direct adrem te reageren. Niemand die weet of ik een half uur heb zitten herschrijven om exact datgene op te schrijven wat ik écht bedoel. Ik vind het juist prettig, dus.
dinsdag 7 maart 2017 om 18:46
Ik heb hier genoeg strubbelingen gehad wegens woorden te weinig 'sociaal' inkleden / sugar coaten en omdat ik er geen moeite mee heb om tegen de meute in te gaan als ik een andere mening heb. En daar dan soms wat te vasthoudend in kan zijn
Ik vind het vaak wel herkenbaar aan de manier van schrijven, of iemand iets ass-erigs heeft.
Ik vind het vaak wel herkenbaar aan de manier van schrijven, of iemand iets ass-erigs heeft.
.
dinsdag 7 maart 2017 om 19:01
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
dinsdag 7 maart 2017 om 20:07
quote:Fun76 schreef op 07 maart 2017 @ 19:01:
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.Heeeeeeel herkenbaar!
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.Heeeeeeel herkenbaar!
dinsdag 7 maart 2017 om 20:35
Op het forum geen last (volgens mij) maar ik schrijf ook niet heel veel mee (behalve hier). In het dagelijkse leven op sociaal gebied ook nooit echt ergens last van. Mijn autisme zit m vooral in de prikkels en informatie verwerking.
Oja soms wil ik wel eens tegen iemand ingaan. Maar ik kijk altijd of ik iemand aan kan of niet, daarvan afhangend bepaal ik of ik er tegen in ga of niet. Laatst was ik best zen totdat ik geen voorrang kreeg bij een zebrapad, nou toen vloog er toch een vloekkanon uit inclusief middelvinger. Geen idee waar dat dan opeens vandaan komt want heb nooit zo'n kort lontje.
Oja soms wil ik wel eens tegen iemand ingaan. Maar ik kijk altijd of ik iemand aan kan of niet, daarvan afhangend bepaal ik of ik er tegen in ga of niet. Laatst was ik best zen totdat ik geen voorrang kreeg bij een zebrapad, nou toen vloog er toch een vloekkanon uit inclusief middelvinger. Geen idee waar dat dan opeens vandaan komt want heb nooit zo'n kort lontje.
dinsdag 7 maart 2017 om 20:45
quote:lisa198 schreef op 07 maart 2017 @ 20:35:
Op het forum geen last (volgens mij) maar ik schrijf ook niet heel veel mee (behalve hier). In het dagelijkse leven op sociaal gebied ook nooit echt ergens last van. Mijn autisme zit m vooral in de prikkels en informatie verwerking.
Oja soms wil ik wel eens tegen iemand ingaan. Maar ik kijk altijd of ik iemand aan kan of niet, daarvan afhangend bepaal ik of ik er tegen in ga of niet. Laatst was ik best zen totdat ik geen voorrang kreeg bij een zebrapad, nou toen vloog er toch een vloekkanon uit inclusief middelvinger. Geen idee waar dat dan opeens vandaan komt want heb nooit zo'n kort lontje.
Heb zelf ook een groot probleem met (interne en externe) prikkel en ook informatieverwerking.
Zelf heb ik ook niet echt een kort lontje, maar in het verleden heb ik ook weleens gehad dat ik flink kon uitvallen tegen iemand in het verkeerd.
Heel bizar en eigenlijk houd ik hier ook helemaal niet van.
Op het forum geen last (volgens mij) maar ik schrijf ook niet heel veel mee (behalve hier). In het dagelijkse leven op sociaal gebied ook nooit echt ergens last van. Mijn autisme zit m vooral in de prikkels en informatie verwerking.
Oja soms wil ik wel eens tegen iemand ingaan. Maar ik kijk altijd of ik iemand aan kan of niet, daarvan afhangend bepaal ik of ik er tegen in ga of niet. Laatst was ik best zen totdat ik geen voorrang kreeg bij een zebrapad, nou toen vloog er toch een vloekkanon uit inclusief middelvinger. Geen idee waar dat dan opeens vandaan komt want heb nooit zo'n kort lontje.
Heb zelf ook een groot probleem met (interne en externe) prikkel en ook informatieverwerking.
Zelf heb ik ook niet echt een kort lontje, maar in het verleden heb ik ook weleens gehad dat ik flink kon uitvallen tegen iemand in het verkeerd.
Heel bizar en eigenlijk houd ik hier ook helemaal niet van.
dinsdag 7 maart 2017 om 21:59
quote:Bumba1985 schreef op 07 maart 2017 @ 17:15:
@Biebeltje en Aquarium: mijn zoontje gaat momenteel 3 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Die dagen zijn opzich nog wel goed te doen. maar de dagen dat ie de hele dag thuis is zijn erg pittig. Afgelopen week was hij bijvoorbeeld vrij van de PSZ ivm vakantie, dan is het echt een enorm lange week voor mij...
Dat kan ik me goed voorstellen Bumba. Kom je de week uiteindelijk wel goed door? Of gaat het mis op een gegeven moment? Dat je bijvoorbeeld zo overstroomt qua overprikkeldheid, dat je niet meer de gewenste reactie kunt geven of zelfs agressief zou reageren? Als je het wel redt (zij het op je tenen), dan kun je het uitzingen tot nader orde en anders echt aan de bel trekken! Een kinderdagverblijf heeft -in tegenstelling tot een peuterspeelzaal- vaak ruimere openingstijden/dagen, waardoor je dan niet met zo'n lang stuk hoeft om te gaan.
Dat is echt mijn life saver geweest zeg maar.
@Biebeltje en Aquarium: mijn zoontje gaat momenteel 3 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Die dagen zijn opzich nog wel goed te doen. maar de dagen dat ie de hele dag thuis is zijn erg pittig. Afgelopen week was hij bijvoorbeeld vrij van de PSZ ivm vakantie, dan is het echt een enorm lange week voor mij...
Dat kan ik me goed voorstellen Bumba. Kom je de week uiteindelijk wel goed door? Of gaat het mis op een gegeven moment? Dat je bijvoorbeeld zo overstroomt qua overprikkeldheid, dat je niet meer de gewenste reactie kunt geven of zelfs agressief zou reageren? Als je het wel redt (zij het op je tenen), dan kun je het uitzingen tot nader orde en anders echt aan de bel trekken! Een kinderdagverblijf heeft -in tegenstelling tot een peuterspeelzaal- vaak ruimere openingstijden/dagen, waardoor je dan niet met zo'n lang stuk hoeft om te gaan.
Dat is echt mijn life saver geweest zeg maar.
