Relaties
alle pijlers
26 en geen gezonde relatie met moeder
vrijdag 13 februari 2009 om 10:45
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. M'n moeder is een nogal (zacht uitgedrukt) temperamentvolle vrouw. In mijn jeugd ben ik al vroeg gaan werken omdat we thuis niet veel centen hadden. De reactie hierop was: goh, je krijgt hier niet genoeg zeker? Nooit een keer trots op het feit dat je wilde werken voor je geld....
Kwam je een keer 5 minuten te laat binnen, kreeg je volledig de wind van voren. Had je iets verkeerd gezegd, (niet niet eens wetende wat) werd er ineens 3 dagen niet meer met je gesproken. Kortom, heb eigenlijk altijd op mn tenen moeten lopen thuis. Ben hierdoor iemand geworden die heel slecht tegen ruzies kan, e.d.
Het tussen ons is een tijdje erg slecht geweest, maar is nu langzaamaan een beetje hersteld. We gaan goed met elkaar om, bespreken van alles, maar toch voelt het niet altijd even lekker.
Omdat ik eigenlijk vanaf mn 15e eigenlijk zowat op eigen benen stond, (ook omdat ze me verder niet echt met mij bemoeide, ja alleen vanwege kritiek.) ben ik haar eigenlijk meer als vriendin gaan zien dan moeder. Van de week hadden we een akkefietje (ik reageerde volgens haar te heftig.) wat we op zich weer hebben goed gemaakt. Nu komt ze van de week bij me langs en ik ben ontzettend bang dat ik wederom op mn tenen moet lopen: ze heeft dan een ontzettend rare houding, wat ze zelf (volgens haar) niet eens door heeft. Heb meerdere malen met haar geprobeerd te praten, het ook wel uitgesproken tot op zekere hoogte, maar haar gedrag veranderd gewoon niet. Ik ben nu 26 en ben het onzettend zat continu op mn tenen te lopen bij mn moeder. Hoe moet ik hier nu mee omgaan?
Kwam je een keer 5 minuten te laat binnen, kreeg je volledig de wind van voren. Had je iets verkeerd gezegd, (niet niet eens wetende wat) werd er ineens 3 dagen niet meer met je gesproken. Kortom, heb eigenlijk altijd op mn tenen moeten lopen thuis. Ben hierdoor iemand geworden die heel slecht tegen ruzies kan, e.d.
Het tussen ons is een tijdje erg slecht geweest, maar is nu langzaamaan een beetje hersteld. We gaan goed met elkaar om, bespreken van alles, maar toch voelt het niet altijd even lekker.
Omdat ik eigenlijk vanaf mn 15e eigenlijk zowat op eigen benen stond, (ook omdat ze me verder niet echt met mij bemoeide, ja alleen vanwege kritiek.) ben ik haar eigenlijk meer als vriendin gaan zien dan moeder. Van de week hadden we een akkefietje (ik reageerde volgens haar te heftig.) wat we op zich weer hebben goed gemaakt. Nu komt ze van de week bij me langs en ik ben ontzettend bang dat ik wederom op mn tenen moet lopen: ze heeft dan een ontzettend rare houding, wat ze zelf (volgens haar) niet eens door heeft. Heb meerdere malen met haar geprobeerd te praten, het ook wel uitgesproken tot op zekere hoogte, maar haar gedrag veranderd gewoon niet. Ik ben nu 26 en ben het onzettend zat continu op mn tenen te lopen bij mn moeder. Hoe moet ik hier nu mee omgaan?
vrijdag 13 februari 2009 om 10:53
Het is tijd geworden dat je eens voor jezelf opkomt. Toen je jonger was kon je dat niet en was je overgeleverd aan de grillen van je moeder. Nu ben je ouder en kan je jezelf beter verdedigen, doe dat dan ook meid, laat niet over je heen lopen!
Misschien is het goed om het contact met je moeder even op een laag pitje te zetten. Als je even afstand neemt kan je de situatie vaak beter overzien.
Wat je ook doet, ik wens je veel succes en sterkte toe.
Groetjes,
Laila
Misschien is het goed om het contact met je moeder even op een laag pitje te zetten. Als je even afstand neemt kan je de situatie vaak beter overzien.
Wat je ook doet, ik wens je veel succes en sterkte toe.
Groetjes,
Laila
vrijdag 13 februari 2009 om 11:07
dank je Laila.... Ik ben de laatste paar jaren ook wel voor mezelf opgekomen. Heb daar ook veel ruzies met haar over gehad. Ik had gehoopt dat hierdoor haar gedrag zou verbeteren, maar helaas. Ik ben het gewoon zo onzettend beu dat ik telkens maar excuses moet aanbieden voor bepaald gedrag, terwijl ik in weze niets fout doe....
vrijdag 13 februari 2009 om 11:11
je kan haar gedrag niet verbeteren of veranderen. Nooit.
Dat moet je eerst accepteren, helaas.
Daarna kan je beslissen hoe jij daarmee omgaat, dat heb je nl WEL in de hand. Jij mag jouw grenzen bepalen en ook jouw acties als zij daar overheen gaat. Je bent wel in control over hoe anderen met jou om mogen gaan!
sterkte.
Dat moet je eerst accepteren, helaas.
Daarna kan je beslissen hoe jij daarmee omgaat, dat heb je nl WEL in de hand. Jij mag jouw grenzen bepalen en ook jouw acties als zij daar overheen gaat. Je bent wel in control over hoe anderen met jou om mogen gaan!
sterkte.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:11
Ik ken het, heb een beetje hetzelfde met mijn vader. Ik probeer het altijd goed te doen, loop inderdaad op mijn tenen als ik bij hem ben of hij (zeldzaam) bij mij is. Komt ook door zijn vrouw, die altijd over iedereen en alles loopt te oordelen. Samen zijn ze 'twee handen op een buik' en kraken ze eigenlijk alles af wat niet in hun straatje past.
Maar ik heb ontdekt dat wat ik ook doe, het toch nooit helemaal goed is. Heb ik bijvoorbeeld een ontzettend leuke en passende baan gekregen, zegt mijn vader: wat had ik het toch leuk gevonden als je daar en daar een baan had gehad. Breek je je hoofd over wat je zijn vrouw op haar verjaardag geeft, laat ze het kadootje onuitgepakt liggen... Ben ik weer verdrietig en van mijn stuk gebracht.
Ik ben dat dus sinds een tijdje helemaal zat en zie nu in dat ik moet stoppen met mijn best te doen, op mijn tenen te lopen, goedkeuring te wil hebben, etc. Ik ben wie ik ben, en stop ermee te willen voldoen aan (niet realistische) verwachtingen van anderen.
Vrouwtje83 ik denk dat je moet proberen niet meer op je tenen te lopen voor je moeder. Hoe moeilijk dat ook is. Doe gewoon niet meer je best om het haar naar de zin te maken. Zij gedraagt zich moeilijk, laat dat lekker haar probleem zijn, niet de jouwe. Ik weet het, dat is hartstikke moeilijk, vooral als je vanaf je jeugd eigenlijk al geleerd hebt om het haar naar de zin te maken om vooral problemen te voorkomen. Ze heeft je daarmee in haar macht, ze manipuleert je en laat je je slecht voelen over jezelf. Geef haar die macht niet meer! Succes en sterkte!
Maar ik heb ontdekt dat wat ik ook doe, het toch nooit helemaal goed is. Heb ik bijvoorbeeld een ontzettend leuke en passende baan gekregen, zegt mijn vader: wat had ik het toch leuk gevonden als je daar en daar een baan had gehad. Breek je je hoofd over wat je zijn vrouw op haar verjaardag geeft, laat ze het kadootje onuitgepakt liggen... Ben ik weer verdrietig en van mijn stuk gebracht.
Ik ben dat dus sinds een tijdje helemaal zat en zie nu in dat ik moet stoppen met mijn best te doen, op mijn tenen te lopen, goedkeuring te wil hebben, etc. Ik ben wie ik ben, en stop ermee te willen voldoen aan (niet realistische) verwachtingen van anderen.
Vrouwtje83 ik denk dat je moet proberen niet meer op je tenen te lopen voor je moeder. Hoe moeilijk dat ook is. Doe gewoon niet meer je best om het haar naar de zin te maken. Zij gedraagt zich moeilijk, laat dat lekker haar probleem zijn, niet de jouwe. Ik weet het, dat is hartstikke moeilijk, vooral als je vanaf je jeugd eigenlijk al geleerd hebt om het haar naar de zin te maken om vooral problemen te voorkomen. Ze heeft je daarmee in haar macht, ze manipuleert je en laat je je slecht voelen over jezelf. Geef haar die macht niet meer! Succes en sterkte!
vrijdag 13 februari 2009 om 11:14
Ik herken me heel erg in jouw situatie. Ik heb ook problemen met mijn moeder. Steeds als ik voor mezelf probeer op te komen en, in mijn ogen, normale dingen van haar vraag dan schopt ze een scene. Hoe minder contact ik met haar heb hoe beter het met me gaan.
Als ik jou was zou ik echt mijn excuses niet aanbieden als je niks verkeerd hebt gedaan. Blijf bij je standpunt.
Als ik jou was zou ik echt mijn excuses niet aanbieden als je niks verkeerd hebt gedaan. Blijf bij je standpunt.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:19
daar baal inderdaad van, dat onnodige excuses aanbieden. Heb gisteren wederom mijn excuses aangeboden, terwijl ze eigenlijk zelf weer zat door te drammen..... Eigenlijk nadat ik dan mn excuses heb aangeboden baal ik al van mezelf, had voor mezelf op moeten komen. Maar ik doe het om mezelf in te dekken: dan heb ik (als het goed is) toch nog een beetje leuke dag met haar en anders is het weer op mn tenen waar ik geen zin in heb.....
Heel apart ook dat ze ook denkt me zo goed te kennen, terwijl ze me niet een begrijpt. Bedankt voor jullie reacties tot zover, er zijn dus meer mensen met dit probleem....
Heel apart ook dat ze ook denkt me zo goed te kennen, terwijl ze me niet een begrijpt. Bedankt voor jullie reacties tot zover, er zijn dus meer mensen met dit probleem....
vrijdag 13 februari 2009 om 11:27
Herkenbaar, mijn moeder is er ook zo een bij wie je op eieren loopt. Ik niet meer, ik was er op een gegeven moment klaar mee maar ze heeft dat effect op mensen .
Het lastige is, dat is een heel oude reactie vanuit je kindertijd. Dan gaat het om overleven en dat is dan de beste manier. En nu breekt het je op en moet het er dus weer uit.
Als zij een probleem heeft met jou of de situatie, is dat niet jouw probleem. Daar hoef je ook niet jouw probleem van te maken. Laat het bij haar. En als ze dan onmogelijk doet, dan zeg je gewoon dat het tijd is om naar huis te gaan als ze zo doet.
Dit klinkt misschien heel bot. Maar ik ben gaan beseffen dat wat ik mijn peuter en later kleuter leerde ook opging voor mijn moeder. Duidelijke grenzen stellen. Niet meegaan in tantrums. Niet emotioneel chanteerbaar zijn. Vervelend gedrag heeft consequenties. Goed gedrag wordt beloond.
Ik ga verder met niemand zo om, het klinkt heel akelig. Het werkt wel heel goed bij haar en ik denk bij jouw moeder ook. Het geeft jou je macht terug in de situatie, ze weet dan dat ze niet met je kan sollen. Je doet er niet meer aan mee. Vanaf dat punt heeft zo iemand geen grip meer op je.
Ik heb overwogen het contact weer te verbreken een tijd terug. En toen ben ik dit steeds meer gaan toepassen. En het werkt, ze blijft een moeilijk mens. Maar ze heeft respect voor me gekregen en dat had ze daarvoor niet. Sindsdien is de balans heel anders.
Het lastige is, dat is een heel oude reactie vanuit je kindertijd. Dan gaat het om overleven en dat is dan de beste manier. En nu breekt het je op en moet het er dus weer uit.
Als zij een probleem heeft met jou of de situatie, is dat niet jouw probleem. Daar hoef je ook niet jouw probleem van te maken. Laat het bij haar. En als ze dan onmogelijk doet, dan zeg je gewoon dat het tijd is om naar huis te gaan als ze zo doet.
Dit klinkt misschien heel bot. Maar ik ben gaan beseffen dat wat ik mijn peuter en later kleuter leerde ook opging voor mijn moeder. Duidelijke grenzen stellen. Niet meegaan in tantrums. Niet emotioneel chanteerbaar zijn. Vervelend gedrag heeft consequenties. Goed gedrag wordt beloond.
Ik ga verder met niemand zo om, het klinkt heel akelig. Het werkt wel heel goed bij haar en ik denk bij jouw moeder ook. Het geeft jou je macht terug in de situatie, ze weet dan dat ze niet met je kan sollen. Je doet er niet meer aan mee. Vanaf dat punt heeft zo iemand geen grip meer op je.
Ik heb overwogen het contact weer te verbreken een tijd terug. En toen ben ik dit steeds meer gaan toepassen. En het werkt, ze blijft een moeilijk mens. Maar ze heeft respect voor me gekregen en dat had ze daarvoor niet. Sindsdien is de balans heel anders.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:30
Oh en...
Geen excuses aanbieden als dat niet goed voelt. Zo ga je zelf ook over je eigen grenzen heen. Opkomen voor jezelf. En alleen sorry zeggen als je het meent. Maar als ze er zelf om vraagt, mag ze best zotussendoor de wind van voren krijgen. Daar hoef je niet je excuses voor aan te bieden. Probeer je alleen niet meer mee te laten slepen in haar emoties en haar woede. Kom voor jezelf op en vecht daar niet over. Zeg het gewoon. En handel ernaar.
Geen excuses aanbieden als dat niet goed voelt. Zo ga je zelf ook over je eigen grenzen heen. Opkomen voor jezelf. En alleen sorry zeggen als je het meent. Maar als ze er zelf om vraagt, mag ze best zotussendoor de wind van voren krijgen. Daar hoef je niet je excuses voor aan te bieden. Probeer je alleen niet meer mee te laten slepen in haar emoties en haar woede. Kom voor jezelf op en vecht daar niet over. Zeg het gewoon. En handel ernaar.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:39
Feliciaatje, je hebt gelijk denk ik. Heb in het verleden eenmaal de rollen omgedraaid; heb in een ruzie mijn grenzen aangegeven en daar schrok ze ontzettend van. Ging onzettend het slachtoffertje spelen, maar hield voet bij stuk. Na maanden hadden we eindelijk contact en is het ook langzaamaan weer hersteld. Pas geleden heb ik eindelijk een excuus "met inhoud" gehad, maar dat gedrag, dat veranderd nooit.....
Ik hoop dat van de week nog een beetje gezellig wordt....
Ik hoop dat van de week nog een beetje gezellig wordt....
vrijdag 13 februari 2009 om 11:46
Goed van je. En ik herken het, heb toen 1 gigantische aanvaring met haar gehad. Ik heb staan schreeuwen en vloeken, je wil het niet weten . Zo had ze me nog nooit gezien. En idd, daarna heel slachtofferig. En na een maand of 4 werd het contact weer beter, tot die tijd was ze een regelrechte beledigde ijspegel en ik heb dat ook genegeerd.
Dus ik denk dat je hartstikke goed op weg bent hiermee . Gewoon volhouden en consequent zijn. En dat levert de eerste tijd wat ongemakkelijke en pijnlijke situaties op. Maar wanneer ze gaat inzien dat het nooit meer zo wordt als vroeger, dat jij nu je grenzen goed in de gaten houdt, zal ze wrs eieren voor haar geld kiezen en voorzichtiger worden.
Iig, zo ging het bij ons. Ze wilde niet dat ik echt geen contact meer zou zoeken. Ik vermoed jouw moeder ook niet.
Dus ik denk dat je hartstikke goed op weg bent hiermee . Gewoon volhouden en consequent zijn. En dat levert de eerste tijd wat ongemakkelijke en pijnlijke situaties op. Maar wanneer ze gaat inzien dat het nooit meer zo wordt als vroeger, dat jij nu je grenzen goed in de gaten houdt, zal ze wrs eieren voor haar geld kiezen en voorzichtiger worden.
Iig, zo ging het bij ons. Ze wilde niet dat ik echt geen contact meer zou zoeken. Ik vermoed jouw moeder ook niet.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:50
Klinkt als iemand met borderline-trekjes... Misschien wel erg rigoreus om te schrijven...
Het enige wat je kunt doen, is je grenzen aan geven. Als die nog steeds met voeten worden getreden, kun je ook kiezen om gewoon veel minder of geen contact te hebben met je moeder.
Haar verander je niet, maar wel de manier waarop jij er mee om gaat.
Het enige wat je kunt doen, is je grenzen aan geven. Als die nog steeds met voeten worden getreden, kun je ook kiezen om gewoon veel minder of geen contact te hebben met je moeder.
Haar verander je niet, maar wel de manier waarop jij er mee om gaat.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:50
Helemaal met Feliciaatjes aanpak eens.
Ook ik herken de situatie en het heeft heel lang geduurd totdat ik inzag dat het echt in grote mate aan mijn moeder lag en niet zozeer aan mij. Als ik het bovenstaande zo lees denk ik echt dat je moeder wel wat psychologische begeleiding had kunnen gebruiken. Ook voor haar erg jammer dat ze die ws niet (voldoende) heeft gehad.
Het is jammer dat je geen moeder hebt op wiens steun, aanmoediging en goedkeuring je aankan, maar zo is het leven nu eenmaal. Je hebt -ook herkenbaar- goed gehandeld door jezelf zo vroeg mogelijk zo min mogelijk afhankelijk van haar te maken. Daarmee heb je jezelf waarschijnlijk veel ellende bespaard.
Bewaar de afstand die jij nodig hebt en voel je er niet schuldig over (makkelijker gezegd dan gedaan maar ja). Zorg goed voor jezelf en omring je met mensen waar je streun aan hebt. Ik plan vaak een afspraak met een vriendin ofzo nadat ik mijn moeder zie.
Ook ik herken de situatie en het heeft heel lang geduurd totdat ik inzag dat het echt in grote mate aan mijn moeder lag en niet zozeer aan mij. Als ik het bovenstaande zo lees denk ik echt dat je moeder wel wat psychologische begeleiding had kunnen gebruiken. Ook voor haar erg jammer dat ze die ws niet (voldoende) heeft gehad.
Het is jammer dat je geen moeder hebt op wiens steun, aanmoediging en goedkeuring je aankan, maar zo is het leven nu eenmaal. Je hebt -ook herkenbaar- goed gehandeld door jezelf zo vroeg mogelijk zo min mogelijk afhankelijk van haar te maken. Daarmee heb je jezelf waarschijnlijk veel ellende bespaard.
Bewaar de afstand die jij nodig hebt en voel je er niet schuldig over (makkelijker gezegd dan gedaan maar ja). Zorg goed voor jezelf en omring je met mensen waar je streun aan hebt. Ik plan vaak een afspraak met een vriendin ofzo nadat ik mijn moeder zie.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:56
vrijdag 13 februari 2009 om 12:11
Ik heb haar juist liever 1 op 1, ze heeft nogal last van grootheidswaanzin en sneert veel zonder dat ze dat zelf doorheeft. Ze is erg koud. Als ik alleen ben kan ik dat goed aan. Met andere mensen erbij wordt het onoverzichtelijker en kan ze de meest vreselijke dingen zeggen tegen mensen van wie ik hou (en die niet weten dat je het met een enorme korrel zout moet nemen, afijn).
Blijft een gek idee, dat ik haar kind ben. Dat het idee wat ik heb van een moeder, wat dat "moet" zijn, tegenovergesteld is aan mijn eigen ervaringen. Ik heb het nu wel echt geaccepteerd en er vrede mee. Merk dat dat me veel rust heeft gegeven.
Blijft een gek idee, dat ik haar kind ben. Dat het idee wat ik heb van een moeder, wat dat "moet" zijn, tegenovergesteld is aan mijn eigen ervaringen. Ik heb het nu wel echt geaccepteerd en er vrede mee. Merk dat dat me veel rust heeft gegeven.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:21
En wat beteft die opmerking over de hulp, dat zullen ze inderdaad wel gezegd hebben (not!). Puur gif is het.
Maar goed, laat dat lekker bij haar. Denk aan andere dingen op zo'n moment. Negeer het. Praat er vriendelijk overheen.
Ik heb alsnog weleens momenten (vooral met die grootheidswaanzin) dat ik op een punt in het gesprek kom dat ik denk: ummmm, ok... wat zal ik nu zeggen? Maar dan glimlach ik gewoon vriendelijk en ik zeg: "Oh werkelijk?" en begin over iets anders.
Maar goed, laat dat lekker bij haar. Denk aan andere dingen op zo'n moment. Negeer het. Praat er vriendelijk overheen.
Ik heb alsnog weleens momenten (vooral met die grootheidswaanzin) dat ik op een punt in het gesprek kom dat ik denk: ummmm, ok... wat zal ik nu zeggen? Maar dan glimlach ik gewoon vriendelijk en ik zeg: "Oh werkelijk?" en begin over iets anders.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:26
Mijn moeder gedraagt zich poeslief als er anderen bij zijn (manipulatie, manipulatie..). Ook weer frustrerend want dan snapt niemand mijn geklaag over mijn moeder!
Lastige is dat mijn moeder nu ouder aan het worden is, en je dan als dochter normaal ook in een wat verzorgendere rol komt -dat wordt natuurlijk enorm uitgemolken als ik niet heel voorzichtig ben en meteen weer afstand/grens bewaak-. De scherpe kantjes gaan er bij haar ook wel een heel klein beetje af merk ik, misschien wel dankzij mijn jarenlange succesvolle interventie
Blijft een uitdaging!
Lastige is dat mijn moeder nu ouder aan het worden is, en je dan als dochter normaal ook in een wat verzorgendere rol komt -dat wordt natuurlijk enorm uitgemolken als ik niet heel voorzichtig ben en meteen weer afstand/grens bewaak-. De scherpe kantjes gaan er bij haar ook wel een heel klein beetje af merk ik, misschien wel dankzij mijn jarenlange succesvolle interventie
Blijft een uitdaging!
vrijdag 13 februari 2009 om 12:33
Ja dat herken ik van vroeger KK, iedereen vond mijn moeder altijd zo leuk en charmant. Ze is nog excentrieker geworden de afgelopen 10 jaar, ze kan het minder goed verbergen. Wel als het om voor haar complete vreemden gaat maar niet om mensen die ze kent. Dan voelt ze zich comfortabel en dan willen er nog weleens dingen uitflappen. Ze is er zich niet eens bewust van.
En ik hou idd ook afstand. Ik plan niet te vaak wat (dan raakt ze er weer aan gewend, wordt het vanzelfsprekend en dan wordt ze weer onmogelijk). Maar het is lastig, ze wordt oud nu. En ik maak me zorgen over hoe dat moet de komende jaren.
Als ze iets "menselijker" was had ik haar graag in huis genomen. Maar ik vertrouw haar niet in 1 huis met mijn dochter. En ik trek dat zelf ook niet non stop.
En ik hou idd ook afstand. Ik plan niet te vaak wat (dan raakt ze er weer aan gewend, wordt het vanzelfsprekend en dan wordt ze weer onmogelijk). Maar het is lastig, ze wordt oud nu. En ik maak me zorgen over hoe dat moet de komende jaren.
Als ze iets "menselijker" was had ik haar graag in huis genomen. Maar ik vertrouw haar niet in 1 huis met mijn dochter. En ik trek dat zelf ook niet non stop.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:46
vrijdag 13 februari 2009 om 13:04
Hier hetzelfde. Ze heeft wel een paar vriendinnen. Diegenen met pit ziet ze soms, diegenen die toegeeflijk zijn wat vaker. Maar in essentie is ze behoorlijk eenzaam. Weinig contact met familie. Het ligt aan anderen. Zij is perfect zoals ze is.
Vandaar ook mijn zorgen over de komende jaren, ze heeft geen goed sociaal vangnet. Dat gaat op mij neerkomen.
Vandaar ook mijn zorgen over de komende jaren, ze heeft geen goed sociaal vangnet. Dat gaat op mij neerkomen.
vrijdag 13 februari 2009 om 13:10
vrijdag 13 februari 2009 om 13:42
Ja ik voel me verantwoordelijk. Niet verplicht door haar, dat niet. Ik heb hier een tijdje terug over nagedacht waarom ik het zo voel. Er is geen reden voor in feite, ze was een vreselijke moeder toen ik kind was en ze heeft zich niet verantwoordelijk gedragen naar mij toe. Verre van.
En toch. Ik weet het niet. Ze weet niet beter. En het idee dat ze wegkwijnt in een verzorgingstehuis staat me tegen. Dat gun ik haar niet. Straf, wraak, iemand de zure vruchten laten plukken, het staat ver van me af. Terwijl ik het tegelijkertijd heel goed begrijp en ook niet veroordeel als een ander dat anders ervaart, ik kan me dat goed voorstellen.
Ze heeft me nodig. En dat is een last waar ik van weg kan lopen. Maar ik geloof niet dat ik dat mijzelf zou vergeven.
En toch. Ik weet het niet. Ze weet niet beter. En het idee dat ze wegkwijnt in een verzorgingstehuis staat me tegen. Dat gun ik haar niet. Straf, wraak, iemand de zure vruchten laten plukken, het staat ver van me af. Terwijl ik het tegelijkertijd heel goed begrijp en ook niet veroordeel als een ander dat anders ervaart, ik kan me dat goed voorstellen.
Ze heeft me nodig. En dat is een last waar ik van weg kan lopen. Maar ik geloof niet dat ik dat mijzelf zou vergeven.
vrijdag 13 februari 2009 om 14:11
quote:Vrouwtje83 schreef op 13 februari 2009 @ 14:01:
vind ik echt heel knap van je.
Ik vind het eerder stom van mezelf . Maar dat gevoel is zo sterk, ik zou tegen mijzelf ingaan als mens als ik daar anders in zou proberen te staan. Dus tja, dan is het maar zo.
En dan heb jij idd wrs nog de tijd. Mijn moeder is nu 70, ik was een nakomeling. En ze is zich al een tijdje aan het orienteren op haar mogelijkheden. Ik wacht het even af, eerst kijken of ze zelf een oplossing kan bedenken waar ze gelukkig mee is. Zo niet, dan ga ik meedenken. Ze woont nu te ver weg om haar makkelijk te helpen.
vind ik echt heel knap van je.
Ik vind het eerder stom van mezelf . Maar dat gevoel is zo sterk, ik zou tegen mijzelf ingaan als mens als ik daar anders in zou proberen te staan. Dus tja, dan is het maar zo.
En dan heb jij idd wrs nog de tijd. Mijn moeder is nu 70, ik was een nakomeling. En ze is zich al een tijdje aan het orienteren op haar mogelijkheden. Ik wacht het even af, eerst kijken of ze zelf een oplossing kan bedenken waar ze gelukkig mee is. Zo niet, dan ga ik meedenken. Ze woont nu te ver weg om haar makkelijk te helpen.
