Kinderen
alle pijlers
Vriend wil een kind... ik niet (denk ik)
donderdag 19 februari 2009 om 01:02
Mijn vriend (32) is er heel duidelijk in: hij wil, over niet al te lange tijd, een gezinnetje met me stichten. Ik (29) heb helemaal niet zo'n voortplantingsdrang. Nooit gehad. Ik heb niets met baby's eigenlijk. En ook niet zo veel met kinderen in het algemeen (al kom ik er heel soms wel eens eentje tegen waarvan ik denk: "die lijkt me misschien wel leuk").
Ik houd enorm veel van mijn lief en zou graag zijn diepste wens vervullen: een eigen kindje. Maar met zo'n geschenk word ik zelf meteen ook moeder. En dat zie ik niet echt voor me. En dan nog... is dat wel het juiste motief om een kind op de wereld te zetten? Het lijkt me dat je zelf ook een sterk gevoel, wens moet hebben als moeder toch? Zijn vrouwen die dat doen? En kind nemen vooral omdat hun partner het wil?
Ik vind dat ik het niet kan maken om maar te blijven twijfelen ("ja", "nee", "misschien" in random order) en vind dat ik eigenlijk op redelijk korte termijn een definitief standpunt moet kunnen bepalen, want als ik er niet bewust over na ga denken dan weet ik bijna zeker dat ik over 6 jaar constateer dat het gewoon "niet gebeurd is" en hij zich misschien 'in de val gelokt' voelt ofzo. Tegelijkertijd is met hem erover praten niet zo makkelijk (wordt snel ruzie).
Graag jullie feedback!
Ik houd enorm veel van mijn lief en zou graag zijn diepste wens vervullen: een eigen kindje. Maar met zo'n geschenk word ik zelf meteen ook moeder. En dat zie ik niet echt voor me. En dan nog... is dat wel het juiste motief om een kind op de wereld te zetten? Het lijkt me dat je zelf ook een sterk gevoel, wens moet hebben als moeder toch? Zijn vrouwen die dat doen? En kind nemen vooral omdat hun partner het wil?
Ik vind dat ik het niet kan maken om maar te blijven twijfelen ("ja", "nee", "misschien" in random order) en vind dat ik eigenlijk op redelijk korte termijn een definitief standpunt moet kunnen bepalen, want als ik er niet bewust over na ga denken dan weet ik bijna zeker dat ik over 6 jaar constateer dat het gewoon "niet gebeurd is" en hij zich misschien 'in de val gelokt' voelt ofzo. Tegelijkertijd is met hem erover praten niet zo makkelijk (wordt snel ruzie).
Graag jullie feedback!
vrijdag 20 februari 2009 om 13:44
Zeg je dat echt Ziva? "ik ben kindervrij"... Klinkt nogal belachelijk.
Waarom zeg je niet gewoon dat je geen kinderen hebt. Dat dekt de lading namelijk gewoon.
Hier wordt de term kindervrij gebruikt als grapje: als de kinderen uit logeren zijn en we dus even geen rekening met ze hoeven houden. ("we zijn lekker kindvrij dit weekend!" )
Waarom zeg je niet gewoon dat je geen kinderen hebt. Dat dekt de lading namelijk gewoon.
Hier wordt de term kindervrij gebruikt als grapje: als de kinderen uit logeren zijn en we dus even geen rekening met ze hoeven houden. ("we zijn lekker kindvrij dit weekend!" )
vrijdag 20 februari 2009 om 13:50
Ik heb net in grote lijnen de discussie gelezen, en wat mij opvalt is dat bijna niemand zegt dat ze in de eerste plaats met volle overtuiging voor haar partner kiest omdat ze met niemand liever haar leven wil delen... Als ik zo om me heen kijk, en nu dus ook de reacties lees in het forum, krijg ik de indruk dat voor veel mensen het krijgen van kinderen belangrijker is dan het bewust kiezen voor de persoon met wie je lief en leed deelt. Dus als na enige tijd blijkt dat partner geen kinderen wil dan krijgt hij een schop en gaat men op zoek naar een partner die wél een kinderwens heeft? Nóg een stapje verder: mensen die gaan scheiden omdat de partner onvruchtbaar blijkt te zijn, en ze persé kinderen willen...?
Ik kan me hier nou echt helemaal niks bij voorstellen... Mijn man is mijn allerbeste maatje, degene met wie ik ben getrouwd en met wie ik oud wil worden, met óf zonder kinderen...
Ik kan me hier nou echt helemaal niks bij voorstellen... Mijn man is mijn allerbeste maatje, degene met wie ik ben getrouwd en met wie ik oud wil worden, met óf zonder kinderen...
vrijdag 20 februari 2009 om 14:16
pipi74:
eerst moet je weten of je zelf kinderen wilt. Dat is het eerste wat je uit moet zoeken.
De volgende stap is dan kijken of je partner ook wel/geen kinderen wil.
Is zijn wens anders dan de jouwe, dan zul je voor jezelf moeten nagaan of je daarmee kunt leven.
Jij kan dat zeg je, maar ik zou het echt niet weten hoor!
Dat betekent soms dat iemand de hartverscheurende beslissing neemt om de relatie te verbreken. Dat wil niet zeggen dat je partner niet belangrijk genoeg is of dat je niet genoeg van hem houdt, maar wel dat een kinderwens je raakt tot in het diepst van je wezen.
eerst moet je weten of je zelf kinderen wilt. Dat is het eerste wat je uit moet zoeken.
De volgende stap is dan kijken of je partner ook wel/geen kinderen wil.
Is zijn wens anders dan de jouwe, dan zul je voor jezelf moeten nagaan of je daarmee kunt leven.
Jij kan dat zeg je, maar ik zou het echt niet weten hoor!
Dat betekent soms dat iemand de hartverscheurende beslissing neemt om de relatie te verbreken. Dat wil niet zeggen dat je partner niet belangrijk genoeg is of dat je niet genoeg van hem houdt, maar wel dat een kinderwens je raakt tot in het diepst van je wezen.
vrijdag 20 februari 2009 om 14:24
quote:Liv schreef op 20 februari 2009 @ 13:44:
Zeg je dat echt Ziva? "ik ben kindervrij"... Klinkt nogal belachelijk.
Waarom zeg je niet gewoon dat je geen kinderen hebt. Dat dekt de lading namelijk gewoon.
tja, ik vind ook wel eens wat belachelijk.
gewoon zeggen dat ik geen kinderen heb dekt niet de lading. Men gaat er dan van uit dat ik ze nog wel zal krijgen.
Kindervrij is dan duidelijk.
Zeg je dat echt Ziva? "ik ben kindervrij"... Klinkt nogal belachelijk.
Waarom zeg je niet gewoon dat je geen kinderen hebt. Dat dekt de lading namelijk gewoon.
tja, ik vind ook wel eens wat belachelijk.
gewoon zeggen dat ik geen kinderen heb dekt niet de lading. Men gaat er dan van uit dat ik ze nog wel zal krijgen.
Kindervrij is dan duidelijk.
vrijdag 20 februari 2009 om 14:41
@Ziva, maakt mij niet uit hoe je het graag genoemd wilt hebben. Bij jij kindvrij, ook best. Ik zal d'raan proberen te denken.
Ik noem mezelf inderdaad ook kindvrij als dochter de hort op is om dezelfde reden als iemand al noemde, lekker vrij hebben van ons kind.
@Pippi74, ik snap dat je zo denkt, maar toch vind ik het niet te vergelijken met elkaar. De reden waarom ik het niet te vergelijken vind is omdat het nl. een hele simpele biologische behoefte is voor veel mensen. Noem het maar gewoon plat zoals de meesten natuurkundig voorgeprogrammeerd zijn. Ik maak mezelf nl. verder ook geen illusies over een kinderwens, want hoe leuk je het ook verpakt, het is eigenlijk gewoon een biologisch gegeven om je als soort voort te planten. Dat maakt het verlangen naar een kind of een gezin voor de meesten dan ook zó groot en zó essentieel, dat je dat niet zomaar terzijde schuift. Het gaat echt haarworteldiep zeg maar en heeft feitelijk niet zoveel te maken of je wel of niet genoeg houdt van je partner. Zie het als een levensbehoefte, net als eten en drinken en seks. Zou jij je leven lang seksloos met je partner door het leven willen gaan als hij niet meer zou willen? En dan bedoel ik ook echt nooit meer. Kijk, van dat eten en drinken kun je een discussie opgooien, want zonder dat ga je dood. Dus ik vind de vergelijking met seks beter te maken. Zonder seks of kinderen gaat de soort dood. Dat gaat niet op voor een individu op zichzelf, maar wel voor de soort in het algemeen als beide dingen niet meer gedaan worden.
Bij je partner weggaan omdat kinderen krijgen geen mogelijkheid is, is voor velen toch wat anders denk ik. Voor mij althans wel. Ik heb voor diezelfde onzekerheid gestaan van onvruchtbaarheid van mijn vriend en dat voelt toch meer als dat lot treft je samen en ga je samen doorheen, hoe verdrietig ook. Maar als de een iets wel wil en de ander wil iets niet, dan heeft dat te maken met willen en niet met onmogelijkheden. Beide partners kunnen dan niet bij elkaar komen met de twee verschillende tegenovergestelde wensen voor het leven. Iemand wil geen kinderen en iemand wil wel kinderen. Daar is geen goed of fout in, dat is gewoon van beiden een diepe behoefte. Anders zouden er wel veel vaker partners toegefelijk zijn naar elkaar als het allemaal niet zoveel om het lijf had.
Ik noem mezelf inderdaad ook kindvrij als dochter de hort op is om dezelfde reden als iemand al noemde, lekker vrij hebben van ons kind.
@Pippi74, ik snap dat je zo denkt, maar toch vind ik het niet te vergelijken met elkaar. De reden waarom ik het niet te vergelijken vind is omdat het nl. een hele simpele biologische behoefte is voor veel mensen. Noem het maar gewoon plat zoals de meesten natuurkundig voorgeprogrammeerd zijn. Ik maak mezelf nl. verder ook geen illusies over een kinderwens, want hoe leuk je het ook verpakt, het is eigenlijk gewoon een biologisch gegeven om je als soort voort te planten. Dat maakt het verlangen naar een kind of een gezin voor de meesten dan ook zó groot en zó essentieel, dat je dat niet zomaar terzijde schuift. Het gaat echt haarworteldiep zeg maar en heeft feitelijk niet zoveel te maken of je wel of niet genoeg houdt van je partner. Zie het als een levensbehoefte, net als eten en drinken en seks. Zou jij je leven lang seksloos met je partner door het leven willen gaan als hij niet meer zou willen? En dan bedoel ik ook echt nooit meer. Kijk, van dat eten en drinken kun je een discussie opgooien, want zonder dat ga je dood. Dus ik vind de vergelijking met seks beter te maken. Zonder seks of kinderen gaat de soort dood. Dat gaat niet op voor een individu op zichzelf, maar wel voor de soort in het algemeen als beide dingen niet meer gedaan worden.
Bij je partner weggaan omdat kinderen krijgen geen mogelijkheid is, is voor velen toch wat anders denk ik. Voor mij althans wel. Ik heb voor diezelfde onzekerheid gestaan van onvruchtbaarheid van mijn vriend en dat voelt toch meer als dat lot treft je samen en ga je samen doorheen, hoe verdrietig ook. Maar als de een iets wel wil en de ander wil iets niet, dan heeft dat te maken met willen en niet met onmogelijkheden. Beide partners kunnen dan niet bij elkaar komen met de twee verschillende tegenovergestelde wensen voor het leven. Iemand wil geen kinderen en iemand wil wel kinderen. Daar is geen goed of fout in, dat is gewoon van beiden een diepe behoefte. Anders zouden er wel veel vaker partners toegefelijk zijn naar elkaar als het allemaal niet zoveel om het lijf had.
vrijdag 20 februari 2009 om 15:47
Ik zat jarenlang in de positie van de vriend van TO: Vriend wilde eerst geen kinderen, later misschien, of nee, toch niet en nog later dacht hij dat hij ze ooit wel zou willen. Of toch niet...... We hebben zo jaren doorgemodderd, want we waren nog jong toen we elkaar leerden kennen (19 en 20 jaar) dus logisch dat hij het toen nog niet wist. Zo langzamerhand werd mijn kinderwens wel steeds groter en zo rond mijn 30e begon het echt te spelen. We hebben er eindeloos over gepraat en kwamen er niet uit. Toen konden we een huis kopen. We hadden een vrij lange periode om daarover na te denken, enkele maanden, en hebben toen besloten om elk na te gaan denken wat het voor ons zou betekenen om verder te leven met de keus van de ander; in mijn geval dus kinderloos samen met hem te blijven.
Ik heb er lang over nagedacht, en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik niet zomaar een kind wilde, maar een kind met deze man. Ik wilde geen kind van een andere man, of een kind in m'n eentje, maar juist met hem. Omdat we elkaar aanvullen, een team zijn, omdat ik me niet voor kon stellen zoiets groots en belangrijks in mijn leven niet samen met hem te doen.
En als hij dat niet ook zo wilde, dan zou het dus niet óns kind zijn, maar alleen het mijne. En dat wilde ik niet. Daarmee was voor mij de keuze duidelijk. Als mijn vriend zou besluiten echt, écht geen kind te willen, dan zou ik bij hem blijven en zouden we het samen ook heel leuk krijgen, de rest van ons leven.
En toen ik dat had bedacht, kwam hij met de mededeling dat hij het allemaal wel heel spannend en eng vond, en dat hij zich zorgen maakte over enkele praktische zaken (financien enzo) maar dat hij zeker wist dat wij daar samen we doorheen kwamen en dat wij samen een ontzettend leuk kind zouden kunnen maken en opvoeden.
Dus dat hebben we gedaan . Ze is nu bijna 15 maanden en uiteraard het leukste kind van de wereld. En dan heeft ze ook nog de allerleukste papa van de wereld....
Wat ik maar wil zeggen: bedenk gewoon heel goed wat voor jou het zwaarste weegt, en dat zou je vriend ook echt moeten doen. Neem er de tijd voor, praat met mensen om je heen, zowel met als zonder kinderen, en bedenk voor jezelf wat je het allerbelangrijkste vindt. Pas dan kun je het erover hebben met je vriend, en als hij er ook echt goed over heeft nagedacht kun je alleen nog maar hopen dat jullie op een lijn zullen zitten. Want als dat niet zo is, dan wordt een van jullie twee niet gelukkig in de relatie vrees ik.
Ik heb er lang over nagedacht, en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik niet zomaar een kind wilde, maar een kind met deze man. Ik wilde geen kind van een andere man, of een kind in m'n eentje, maar juist met hem. Omdat we elkaar aanvullen, een team zijn, omdat ik me niet voor kon stellen zoiets groots en belangrijks in mijn leven niet samen met hem te doen.
En als hij dat niet ook zo wilde, dan zou het dus niet óns kind zijn, maar alleen het mijne. En dat wilde ik niet. Daarmee was voor mij de keuze duidelijk. Als mijn vriend zou besluiten echt, écht geen kind te willen, dan zou ik bij hem blijven en zouden we het samen ook heel leuk krijgen, de rest van ons leven.
En toen ik dat had bedacht, kwam hij met de mededeling dat hij het allemaal wel heel spannend en eng vond, en dat hij zich zorgen maakte over enkele praktische zaken (financien enzo) maar dat hij zeker wist dat wij daar samen we doorheen kwamen en dat wij samen een ontzettend leuk kind zouden kunnen maken en opvoeden.
Dus dat hebben we gedaan . Ze is nu bijna 15 maanden en uiteraard het leukste kind van de wereld. En dan heeft ze ook nog de allerleukste papa van de wereld....
Wat ik maar wil zeggen: bedenk gewoon heel goed wat voor jou het zwaarste weegt, en dat zou je vriend ook echt moeten doen. Neem er de tijd voor, praat met mensen om je heen, zowel met als zonder kinderen, en bedenk voor jezelf wat je het allerbelangrijkste vindt. Pas dan kun je het erover hebben met je vriend, en als hij er ook echt goed over heeft nagedacht kun je alleen nog maar hopen dat jullie op een lijn zullen zitten. Want als dat niet zo is, dan wordt een van jullie twee niet gelukkig in de relatie vrees ik.
vrijdag 20 februari 2009 om 19:44
quote:Liv schreef op 20 februari 2009 @ 13:44:
Zeg je dat echt Ziva? "ik ben kindervrij"... Klinkt nogal belachelijk.
Waarom zeg je niet gewoon dat je geen kinderen hebt. Dat dekt de lading namelijk gewoon.
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Zoals Ziva al zegt: mensen denken dan vaak dat je nog wel kinderen zal krijgen of dat je ze niet kunt krijgen. Overigens gebruik ik zelf de term "kindervrij" niet. Ik zeg altijd gewoon dat ik geen kinderen wil. En over belachelijke woorden gesproken. Op een forum waar ik termen tegenkom als beeb, hubbie, klussen, ongi, etc. lijkt me zeuren over kindervrij een beetje overbodig
Maar goed, terug naar de discussie. Ik heb ook het idee dat TO graag wil willen, maar eigenlijk (nog) geen kind wil. Het feit dat veel mensen een kinderwens belangrijker vinden dan hun partner vind ik niet zo heel gek. Als mijn vriend opeens wel heel graag kinderen zou willen, zou ik ook nog wel even goed nadenken of ik dan wel met hem verder zou willen. Hij is mijn allerliefste, maar ik wil ab-so-luut geen kinderen. Dat gevoel is zo sterk, dat kinderen krijgen een te grote opoffering zou zijn. Ik kan me goed voorstellen dat een kinderwens eenzelfde gevoel is, maar dan andersom
Overigens lees ik hier veel verhalen dat de kinderwens uiteindelijk nog wel gekomen is. Het kan ook andersom: ik wilde rond mijn twintigste nog wel kinderen, maar dat was altijd iets voor later (kinderen krijgen hoorde er gewoon bij, iedereen in mijn omgeving kreeg kinderen). Het is van "waarschijnlijk ooit" naar "zeer waarschijnlijk nooit" gegaan. Zeg nooit nooit, maar de kans is zeer klein dat ik ooit van gedachten zal veranderen.
Zeg je dat echt Ziva? "ik ben kindervrij"... Klinkt nogal belachelijk.
Waarom zeg je niet gewoon dat je geen kinderen hebt. Dat dekt de lading namelijk gewoon.
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Zoals Ziva al zegt: mensen denken dan vaak dat je nog wel kinderen zal krijgen of dat je ze niet kunt krijgen. Overigens gebruik ik zelf de term "kindervrij" niet. Ik zeg altijd gewoon dat ik geen kinderen wil. En over belachelijke woorden gesproken. Op een forum waar ik termen tegenkom als beeb, hubbie, klussen, ongi, etc. lijkt me zeuren over kindervrij een beetje overbodig
Maar goed, terug naar de discussie. Ik heb ook het idee dat TO graag wil willen, maar eigenlijk (nog) geen kind wil. Het feit dat veel mensen een kinderwens belangrijker vinden dan hun partner vind ik niet zo heel gek. Als mijn vriend opeens wel heel graag kinderen zou willen, zou ik ook nog wel even goed nadenken of ik dan wel met hem verder zou willen. Hij is mijn allerliefste, maar ik wil ab-so-luut geen kinderen. Dat gevoel is zo sterk, dat kinderen krijgen een te grote opoffering zou zijn. Ik kan me goed voorstellen dat een kinderwens eenzelfde gevoel is, maar dan andersom
Overigens lees ik hier veel verhalen dat de kinderwens uiteindelijk nog wel gekomen is. Het kan ook andersom: ik wilde rond mijn twintigste nog wel kinderen, maar dat was altijd iets voor later (kinderen krijgen hoorde er gewoon bij, iedereen in mijn omgeving kreeg kinderen). Het is van "waarschijnlijk ooit" naar "zeer waarschijnlijk nooit" gegaan. Zeg nooit nooit, maar de kans is zeer klein dat ik ooit van gedachten zal veranderen.
vrijdag 20 februari 2009 om 20:21
quote:Mariska76 schreef op 20 februari 2009 @ 19:44:
[...]
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Zoals Ziva al zegt: mensen denken dan vaak dat je nog wel kinderen zal krijgen of dat je ze niet kunt krijgen. Overigens gebruik ik zelf de term "kindervrij" niet. Ik zeg altijd gewoon dat ik geen kinderen wil. En over belachelijke woorden gesproken. Op een forum waar ik termen tegenkom als beeb, hubbie, klussen, ongi, etc. lijkt me zeuren over kindervrij een beetje overbodig
Die woorden zijn eveneens belachelijk ja.......
[...]
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Zoals Ziva al zegt: mensen denken dan vaak dat je nog wel kinderen zal krijgen of dat je ze niet kunt krijgen. Overigens gebruik ik zelf de term "kindervrij" niet. Ik zeg altijd gewoon dat ik geen kinderen wil. En over belachelijke woorden gesproken. Op een forum waar ik termen tegenkom als beeb, hubbie, klussen, ongi, etc. lijkt me zeuren over kindervrij een beetje overbodig
Die woorden zijn eveneens belachelijk ja.......
vrijdag 20 februari 2009 om 20:22
quote:ziva schreef op 20 februari 2009 @ 14:24:
[...]
tja, ik vind ook wel eens wat belachelijk.
gewoon zeggen dat ik geen kinderen heb dekt niet de lading. Men gaat er dan van uit dat ik ze nog wel zal krijgen.
Kindervrij is dan duidelijk.
Wat maakt jou het nou uiet waar men van uitgaat?
Nou ja, what ever.... kindervrij dus....(ik zou niet weten wat je daarmee bedoelt, als je dat tegen me zou zeggen... )
[...]
tja, ik vind ook wel eens wat belachelijk.
gewoon zeggen dat ik geen kinderen heb dekt niet de lading. Men gaat er dan van uit dat ik ze nog wel zal krijgen.
Kindervrij is dan duidelijk.
Wat maakt jou het nou uiet waar men van uitgaat?
Nou ja, what ever.... kindervrij dus....(ik zou niet weten wat je daarmee bedoelt, als je dat tegen me zou zeggen... )
vrijdag 20 februari 2009 om 21:55
quote:Parnell schreef op 19 februari 2009 @ 15:57:
[...]
Mijn punt is dat ik geen kinderen wil omdat ik baby's en kindertjes zo leuk vind, zoals mensen in mijn omgeving, maar omdat ik benieuwd ben naar wie mijn kinderen zijn en het leven dat ze zullen krijgen. De babytijd hoort bij dat leven, maar speelt in dat leven èn in mijn motivatie voor het krijgen van kinderen een ondergeschikte rol.
Altijd riep ik dat ik ´in elk geval ´nu´ geen kinderen wilde´. Langzaamaan begin ik er een beetje (heeeeel klein beetje) anders over te denken en dat vind ik DOOD ENG!
De post van Parnell vind ik heerlijk verhelderend! Er bestaat nog iemand zoals ik! Áls ik kinderen wil (wat nu dus een beetje begint te komen), ben ik vooral benieuwd naar wat voor mensen onze kinderen worden. Heb niet echt iets met babies... (mss wordt dat wel anders als ie/ze van onszelf is , maar tot nu toe dus niet...).
Parnell, dank voor je post!!
En verder on topic, ik begin nu dus beetje te willen (vreemde zin, maarja). Maar DasVriend weet helemaal niet wat ie wil. Maar goed, het onderwerp is ook al weer heel lang niet op tafel geweest, wellicht weer es tijd
[...]
Mijn punt is dat ik geen kinderen wil omdat ik baby's en kindertjes zo leuk vind, zoals mensen in mijn omgeving, maar omdat ik benieuwd ben naar wie mijn kinderen zijn en het leven dat ze zullen krijgen. De babytijd hoort bij dat leven, maar speelt in dat leven èn in mijn motivatie voor het krijgen van kinderen een ondergeschikte rol.
Altijd riep ik dat ik ´in elk geval ´nu´ geen kinderen wilde´. Langzaamaan begin ik er een beetje (heeeeel klein beetje) anders over te denken en dat vind ik DOOD ENG!
De post van Parnell vind ik heerlijk verhelderend! Er bestaat nog iemand zoals ik! Áls ik kinderen wil (wat nu dus een beetje begint te komen), ben ik vooral benieuwd naar wat voor mensen onze kinderen worden. Heb niet echt iets met babies... (mss wordt dat wel anders als ie/ze van onszelf is , maar tot nu toe dus niet...).
Parnell, dank voor je post!!
En verder on topic, ik begin nu dus beetje te willen (vreemde zin, maarja). Maar DasVriend weet helemaal niet wat ie wil. Maar goed, het onderwerp is ook al weer heel lang niet op tafel geweest, wellicht weer es tijd
vrijdag 20 februari 2009 om 22:04
Hierbij wat quotes waar ik het mee eens ben:quote:elninjoo schreef op 19 februari 2009 @ 06:37:
Heeeel slecht motief om 'n kind te nemen voor 'n ander. Jij zit er het grootste deel van de tijd mee opgescheept uiteindelijk. En zelfs al gaat hij huisvader spelen terwijl jij carriere maakt, het zal nooit meer 't zelfde zijn thuis en in je vrije tijd omdat er altijd dat kind is wat jullie leven bepaalt.
Je kunt geen spontane uitjes meer plannen, altijd moet je eerst iets regelen voor kind. En dan nog de kosten van zo'n dure koter. Als je nu lekker kunt leven in luxe van 2 volledige salarissen moet je toch 'n stap terug met zo'n kostenpost erbij. Ofwel moet een van twee minder gaan werken, ofwel breng je een groot deel van je salaris naar de opvang.quote:Zwieber schreef op 19 februari 2009 @ 07:48:Een kind nemen voor je man is niet slim. Net zoals dat mannen die kind maken voor hun vrouw ook niet slim zijn.quote:evi82 schreef op 19 februari 2009 @ 07:55:
Ik ben een boek aan het lezen en daarin zegt iemand het volgende: "Een kind is als een tatoeage op je voorhoofd. Als je niet zeker weet dat je er een wilt, moet je er niet aan beginnen". Dat vond ik wel een goeie eigenlijk.
Succes!quote:luna1 schreef op 19 februari 2009 @ 07:59:
Ik zou het er eerst maar eens met je vriend over hebben. Weet je vriend dat je ernstig twijfelt over je kinderwens en veel meer neigt naar "nee" dan "misschien later"?
Duidelijkheid naar je vriend toe lijkt mij hierin het belangrijkste en ook het eerlijkste.
Voor een ander moet je nooit een kind krijgen, daar wordt je beslist niet gelukkig van en je relatie ook niet.quote:Nellebelletje schreef op 19 februari 2009 @ 08:08:
Nooit doen voor je partner. Maar absoluut wel bespreken. Het lijkt me dan zijn keus of hij dan voor jou of voor zijn kinderwens gaat.
Wel heel moeilijk.
Bij vrienden van ons is daarvoor de relatie over en heeft hij heel vlug een nieuwe partner gevonden die wel een kinderwens had.
Ook begrijpelijk.
Heel veel succes met het vertellen van je verhaal en voor je partner de keuze die hij zal moeten maken.
quote:Bosbes schreef op 19 februari 2009 @ 08:25:
Ha post it,
Lastige situatie zeg. Ik zou ook nooit toegeven aan de wens van je vriend als je er zelf niet achter staat. Aan de andere kant denk ik, je bent nog best jong, en ik vind persoonlijk dat het nog echt te vroeg is om een definitief standpunt in te nemen. Dan zou je jezelf wel eens vast kunnen leggen op wel/geen kinderen, terwijl er nog zooooveeeeeel kan veranderen in een paar jaar. Ik ben nu 33 jaar en 23 weken zwanger, maar had tot voor een jaar geleden nooit gedacht zwanger te willen worden (zelfde partner)!!
Ik vind dat je partner je in elk geval nog best wat tijd mag gunnen om er over na te denken, en laat jezelf niet opjagen. Jouw standpunt is duidelijk: nu in elk geval geen kinderen...quote:Yraatje schreef op 19 februari 2009 @ 08:32:
Grappig om te lezen. Niet dat het nou zo leuk is natuurlijk, maar ik zit in de omgekeerde fase. Mijn vriend heeft hetzelfde als TO en ik ben degene die wel een keer aan kinderen wil beginnen.
Tot nu toe zegt hij dat hij daar nog niet mee bezig is en dat als hij nu zou moeten kiezen dat het dan nee wordt, maaaar dat hij er volgend jaar wel heel anders over kan denken.
Dit schept hoop. Ik vind hem natuurlijk ook wel leuk, anders bleef ik niet bij hem, maar ik weet nog steeds niet helemaal waar ik aan toe ben (en hoe vaak ik het hem ook vraag, duidelijker wordt ie niet).
Je kunt dus het beste eerlijk zijn tegenover je partner. Dan is het voor hem duidelijk hoe jij erover denkt. Als je echt heel sterk een "nee" voelt, moet je niet aan een kind beginnen denk ik. Als hij daar anders over denkt en per se een kind wil, dan zal hij daar zelf zijn conclusies aan moeten verbinden. Maar dat kan hij alleen als jij echt heel duidelijk bent.
Ik denk niet dat hij het je heel erg kwalijk neemt (kan nemen) als jij altijd heel stellig zegt dat jij geen kinderen wil. Het is dan zijn eigen beslissing geweest om een "kinderloos" leven tegemoet te treden.
Dat is wat anders als je hem aan het lijntje houdt en dus de ene keer zegt "Nee", de andere keer "Ja" en weer een andere keer "Misschien". Dan kan hij(en mag hij dat trouwens ook van mij) jou dat wel degelijk kwalijk nemen, want dan heb je hem in feite al die tijd voorgelogen.
Succes met je beslissing....Er komt nog meer.
Heeeel slecht motief om 'n kind te nemen voor 'n ander. Jij zit er het grootste deel van de tijd mee opgescheept uiteindelijk. En zelfs al gaat hij huisvader spelen terwijl jij carriere maakt, het zal nooit meer 't zelfde zijn thuis en in je vrije tijd omdat er altijd dat kind is wat jullie leven bepaalt.
Je kunt geen spontane uitjes meer plannen, altijd moet je eerst iets regelen voor kind. En dan nog de kosten van zo'n dure koter. Als je nu lekker kunt leven in luxe van 2 volledige salarissen moet je toch 'n stap terug met zo'n kostenpost erbij. Ofwel moet een van twee minder gaan werken, ofwel breng je een groot deel van je salaris naar de opvang.quote:Zwieber schreef op 19 februari 2009 @ 07:48:Een kind nemen voor je man is niet slim. Net zoals dat mannen die kind maken voor hun vrouw ook niet slim zijn.quote:evi82 schreef op 19 februari 2009 @ 07:55:
Ik ben een boek aan het lezen en daarin zegt iemand het volgende: "Een kind is als een tatoeage op je voorhoofd. Als je niet zeker weet dat je er een wilt, moet je er niet aan beginnen". Dat vond ik wel een goeie eigenlijk.
Succes!quote:luna1 schreef op 19 februari 2009 @ 07:59:
Ik zou het er eerst maar eens met je vriend over hebben. Weet je vriend dat je ernstig twijfelt over je kinderwens en veel meer neigt naar "nee" dan "misschien later"?
Duidelijkheid naar je vriend toe lijkt mij hierin het belangrijkste en ook het eerlijkste.
Voor een ander moet je nooit een kind krijgen, daar wordt je beslist niet gelukkig van en je relatie ook niet.quote:Nellebelletje schreef op 19 februari 2009 @ 08:08:
Nooit doen voor je partner. Maar absoluut wel bespreken. Het lijkt me dan zijn keus of hij dan voor jou of voor zijn kinderwens gaat.
Wel heel moeilijk.
Bij vrienden van ons is daarvoor de relatie over en heeft hij heel vlug een nieuwe partner gevonden die wel een kinderwens had.
Ook begrijpelijk.
Heel veel succes met het vertellen van je verhaal en voor je partner de keuze die hij zal moeten maken.
quote:Bosbes schreef op 19 februari 2009 @ 08:25:
Ha post it,
Lastige situatie zeg. Ik zou ook nooit toegeven aan de wens van je vriend als je er zelf niet achter staat. Aan de andere kant denk ik, je bent nog best jong, en ik vind persoonlijk dat het nog echt te vroeg is om een definitief standpunt in te nemen. Dan zou je jezelf wel eens vast kunnen leggen op wel/geen kinderen, terwijl er nog zooooveeeeeel kan veranderen in een paar jaar. Ik ben nu 33 jaar en 23 weken zwanger, maar had tot voor een jaar geleden nooit gedacht zwanger te willen worden (zelfde partner)!!
Ik vind dat je partner je in elk geval nog best wat tijd mag gunnen om er over na te denken, en laat jezelf niet opjagen. Jouw standpunt is duidelijk: nu in elk geval geen kinderen...quote:Yraatje schreef op 19 februari 2009 @ 08:32:
Grappig om te lezen. Niet dat het nou zo leuk is natuurlijk, maar ik zit in de omgekeerde fase. Mijn vriend heeft hetzelfde als TO en ik ben degene die wel een keer aan kinderen wil beginnen.
Tot nu toe zegt hij dat hij daar nog niet mee bezig is en dat als hij nu zou moeten kiezen dat het dan nee wordt, maaaar dat hij er volgend jaar wel heel anders over kan denken.
Dit schept hoop. Ik vind hem natuurlijk ook wel leuk, anders bleef ik niet bij hem, maar ik weet nog steeds niet helemaal waar ik aan toe ben (en hoe vaak ik het hem ook vraag, duidelijker wordt ie niet).
Je kunt dus het beste eerlijk zijn tegenover je partner. Dan is het voor hem duidelijk hoe jij erover denkt. Als je echt heel sterk een "nee" voelt, moet je niet aan een kind beginnen denk ik. Als hij daar anders over denkt en per se een kind wil, dan zal hij daar zelf zijn conclusies aan moeten verbinden. Maar dat kan hij alleen als jij echt heel duidelijk bent.
Ik denk niet dat hij het je heel erg kwalijk neemt (kan nemen) als jij altijd heel stellig zegt dat jij geen kinderen wil. Het is dan zijn eigen beslissing geweest om een "kinderloos" leven tegemoet te treden.
Dat is wat anders als je hem aan het lijntje houdt en dus de ene keer zegt "Nee", de andere keer "Ja" en weer een andere keer "Misschien". Dan kan hij(en mag hij dat trouwens ook van mij) jou dat wel degelijk kwalijk nemen, want dan heb je hem in feite al die tijd voorgelogen.
Succes met je beslissing....Er komt nog meer.
vrijdag 20 februari 2009 om 22:18
quote:Banba schreef op 19 februari 2009 @ 08:48:
Bij twijfel; niet doen!
Een kind heeft een grote impact op je leven en is in mijn ogen niet iets dat je voor je partner zou moeten of willen doen.
Het krijgen van een kind is definitief en als je naderhand tot de conclusie komt dat het toch niet voor jou is, is er geen weg terug. Persoonlijk vind ik niet dat je je partner nu een definitief antwoord hoeft te geven. Het wel of niet willen van kinderen is een heel persoonlijke beslissing en niet één die je kunt afdwingen of forceren.
Mee eens
quote:Zwieber schreef op 19 februari 2009 @ 09:58:
TO: als je vriend nou geen kinderen had gewild, had jij ze dan wél gewild. Want als je hier op nee zegt, dan denk ik dat de zaak uitgemaakt is. Je moet je niet afvragen wat je vriend wil maar wat wil jijzelf echt. Dit moet onafhankelijk zijn van je vriend. Kinderen zijn een te grote beslissing om spijt van te krijgen, dat risico wil je niet lopen.
Mee eens.
Hier reageer ik op.
quote:post_it schreef op 19 februari 2009 @ 10:01:
verhelderende reacties allemaal! Terwijl ik ze zo lees realiseer ik me ook dat mijn probleem vooral zit in mijn eigen twijfel...
[...]
Ik zie mij "nee, ja, misschien" niet echt als liegen tegen mijn vriend.. het een voortvloeisel is van mijn oprechte twijfels... Maar ja, uiteindelijk help ik hem daar natuurlijk niet mee en geef ik hem, mogelijk onterecht, hoop.
Het probleem is.. als ik zo'n vlaag van "misschien!" of zelf "Ja! toch wel" krijg, dan ben ik zó blij voor hem (dat ik het wellicht TOCH wil.. dat ik dat eigenlijk meteen wil delen (het voelt ook voor mezelf als: "er is toch nog hoop!")...
Want zoals iedereen hier onderschrijft... uiteindelijk moet ik ook 100% voor een kind gaan... en niet voor hem...
Je hebt het helder omschreven.
Probeer toch ondanks de vlaag van "misschien" zo duidelijk mogelijk voor hem te zijn, dat je er nu in elk geval nog niet aan toe bent. Je houdt van hem maar je weet nooit zeker of je net zo veel voor het kind kunt houden als van je vriend.
Das wel een algemene en vaste norm, maar lang niet altijd rieel.
Hoewel je zelf twijfelt of je ze nou wil of niet vind ik het wel goed als je dit weet:
Eind jaren 70 is door Ruut Veenhoven al onderzoek geweest naar moedergevoelens. Toen werd al vastgesteld dat iemand zonder kinderwens niet automatisch moedergevoelens ontwikkeld als het kind er eenmaal is.
Het lijkt me wel een nuttig feit.
Bij twijfel; niet doen!
Een kind heeft een grote impact op je leven en is in mijn ogen niet iets dat je voor je partner zou moeten of willen doen.
Het krijgen van een kind is definitief en als je naderhand tot de conclusie komt dat het toch niet voor jou is, is er geen weg terug. Persoonlijk vind ik niet dat je je partner nu een definitief antwoord hoeft te geven. Het wel of niet willen van kinderen is een heel persoonlijke beslissing en niet één die je kunt afdwingen of forceren.
Mee eens
quote:Zwieber schreef op 19 februari 2009 @ 09:58:
TO: als je vriend nou geen kinderen had gewild, had jij ze dan wél gewild. Want als je hier op nee zegt, dan denk ik dat de zaak uitgemaakt is. Je moet je niet afvragen wat je vriend wil maar wat wil jijzelf echt. Dit moet onafhankelijk zijn van je vriend. Kinderen zijn een te grote beslissing om spijt van te krijgen, dat risico wil je niet lopen.
Mee eens.
Hier reageer ik op.
quote:post_it schreef op 19 februari 2009 @ 10:01:
verhelderende reacties allemaal! Terwijl ik ze zo lees realiseer ik me ook dat mijn probleem vooral zit in mijn eigen twijfel...
[...]
Ik zie mij "nee, ja, misschien" niet echt als liegen tegen mijn vriend.. het een voortvloeisel is van mijn oprechte twijfels... Maar ja, uiteindelijk help ik hem daar natuurlijk niet mee en geef ik hem, mogelijk onterecht, hoop.
Het probleem is.. als ik zo'n vlaag van "misschien!" of zelf "Ja! toch wel" krijg, dan ben ik zó blij voor hem (dat ik het wellicht TOCH wil.. dat ik dat eigenlijk meteen wil delen (het voelt ook voor mezelf als: "er is toch nog hoop!")...
Want zoals iedereen hier onderschrijft... uiteindelijk moet ik ook 100% voor een kind gaan... en niet voor hem...
Je hebt het helder omschreven.
Probeer toch ondanks de vlaag van "misschien" zo duidelijk mogelijk voor hem te zijn, dat je er nu in elk geval nog niet aan toe bent. Je houdt van hem maar je weet nooit zeker of je net zo veel voor het kind kunt houden als van je vriend.
Das wel een algemene en vaste norm, maar lang niet altijd rieel.
Hoewel je zelf twijfelt of je ze nou wil of niet vind ik het wel goed als je dit weet:
Eind jaren 70 is door Ruut Veenhoven al onderzoek geweest naar moedergevoelens. Toen werd al vastgesteld dat iemand zonder kinderwens niet automatisch moedergevoelens ontwikkeld als het kind er eenmaal is.
Het lijkt me wel een nuttig feit.
zaterdag 21 februari 2009 om 08:54
quote:Liv schreef op 20 februari 2009 @ 20:22:
[...]
Wat maakt jou het nou uiet waar men van uitgaat?
Nou ja, what ever.... kindervrij dus....(ik zou niet weten wat je daarmee bedoelt, als je dat tegen me zou zeggen... )
kindervrij is dus een nieuw woord voor een nieuw fenomeen, steeds meer mensen kiezen ervoor om geen kinderen te krijgen.
kinderloos impliceert dat je iets mist of niet kan krijgen.
net als de alleenstaanden die zielig gevonden werden, alsof ze alleen thuis zaten en geen partner konden krijgen. die noemen we nu ook singles, en dat klinkt veel meer als een keuze en een vol leven als bijvoorbeeld "partnerloos"
en ja, iemand die kindervrij is kan ook gewoon zeggen: ik wil geen kinderen, maar dat is dus niet in 1 woord samengevat.
oh ja, soms is het best wel irritant hoor dat iedereen er van uitgaat dat kinderen willen de standaard is en dat je je moet verantwoorden en steeds dezelfde vragen moet beantwoorden.
stel je voor dat ouders wekelijks moesten verantwoorden waarom ze kinderen wilden en of ze dat niet zonde voor het milieu vinden en of ze dat niet egoistisch vinden en of ze niet bang zijn dat ze spijt hebben als ze in de pubertijd zijn?
ikzelf ben altijd blij als iemand gewoon reageert en ik het niet hoef uit te leggen waarom ik geen kinderen wil.
maar ja, dit is dus even buiten het probleem van TO, zij weet het nog niet.
[...]
Wat maakt jou het nou uiet waar men van uitgaat?
Nou ja, what ever.... kindervrij dus....(ik zou niet weten wat je daarmee bedoelt, als je dat tegen me zou zeggen... )
kindervrij is dus een nieuw woord voor een nieuw fenomeen, steeds meer mensen kiezen ervoor om geen kinderen te krijgen.
kinderloos impliceert dat je iets mist of niet kan krijgen.
net als de alleenstaanden die zielig gevonden werden, alsof ze alleen thuis zaten en geen partner konden krijgen. die noemen we nu ook singles, en dat klinkt veel meer als een keuze en een vol leven als bijvoorbeeld "partnerloos"
en ja, iemand die kindervrij is kan ook gewoon zeggen: ik wil geen kinderen, maar dat is dus niet in 1 woord samengevat.
oh ja, soms is het best wel irritant hoor dat iedereen er van uitgaat dat kinderen willen de standaard is en dat je je moet verantwoorden en steeds dezelfde vragen moet beantwoorden.
stel je voor dat ouders wekelijks moesten verantwoorden waarom ze kinderen wilden en of ze dat niet zonde voor het milieu vinden en of ze dat niet egoistisch vinden en of ze niet bang zijn dat ze spijt hebben als ze in de pubertijd zijn?
ikzelf ben altijd blij als iemand gewoon reageert en ik het niet hoef uit te leggen waarom ik geen kinderen wil.
maar ja, dit is dus even buiten het probleem van TO, zij weet het nog niet.
zaterdag 21 februari 2009 om 09:05
quote:Mariska76 schreef op 20 februari 2009 @ 19:44:
[...]
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Zoals Ziva al zegt: mensen denken dan vaak dat je nog wel kinderen zal krijgen of dat je ze niet kunt krijgen. Overigens gebruik ik zelf de term "kindervrij" niet. Ik zeg altijd gewoon dat ik geen kinderen wil.
Precies. Ik zeg ook altijd dat ik ze niet wil. Dat is gelijk duidelijker, want anders zou men nog kunnen denken dat ik ze niet kon krijgen. En 't woord 'kindvrij' is nog niet zodanig ingeburgerd dat je bij gebruik daarvan geen uitleg meer verschuldigd bent.
quote:Zou jij je leven lang seksloos met je partner door het leven willen gaan als hij niet meer zou willen? En dan bedoel ik ook echt nooit meer. Kijk, van dat eten en drinken kun je een discussie opgooien, want zonder dat ga je dood. Dus ik vind de vergelijking met seks beter te maken.Voor mij is seks zeker geen eerste levensbehoefte. Het is leuk hoor, maar klaarkomen kan ik net zo goed, soms zelfs beter, met 'n vibrator. Er zijn in elk geval talloze dingen die ik leuker vind om te doen dan seks. Dus als al die andere dingen in de relatie goed zitten zou ik 'n man niet verlaten als de seks minder wordt. Ik volg de biologische regeltjes der voortplanting verder toch ook niet.
[...]
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Zoals Ziva al zegt: mensen denken dan vaak dat je nog wel kinderen zal krijgen of dat je ze niet kunt krijgen. Overigens gebruik ik zelf de term "kindervrij" niet. Ik zeg altijd gewoon dat ik geen kinderen wil.
Precies. Ik zeg ook altijd dat ik ze niet wil. Dat is gelijk duidelijker, want anders zou men nog kunnen denken dat ik ze niet kon krijgen. En 't woord 'kindvrij' is nog niet zodanig ingeburgerd dat je bij gebruik daarvan geen uitleg meer verschuldigd bent.
quote:Zou jij je leven lang seksloos met je partner door het leven willen gaan als hij niet meer zou willen? En dan bedoel ik ook echt nooit meer. Kijk, van dat eten en drinken kun je een discussie opgooien, want zonder dat ga je dood. Dus ik vind de vergelijking met seks beter te maken.Voor mij is seks zeker geen eerste levensbehoefte. Het is leuk hoor, maar klaarkomen kan ik net zo goed, soms zelfs beter, met 'n vibrator. Er zijn in elk geval talloze dingen die ik leuker vind om te doen dan seks. Dus als al die andere dingen in de relatie goed zitten zou ik 'n man niet verlaten als de seks minder wordt. Ik volg de biologische regeltjes der voortplanting verder toch ook niet.
maandag 23 februari 2009 om 11:27
Handig dit topic want mijn vriend vertelde me gister dat hij
waarschijnlijk wel kinderen wil.
Ik wil dit dus absoluut niet. Voor mij komt er ook nog bij dat ik een beperking heb die je overigens niet ziet, maar wat het voor mij wel extra lastig maakt.
ik ben bang dat ik toe moet geven als ik mijn parnter niet kwijt wil raken, maar dat hoeft niet natuurlijk.
Nou ja ik weet absoluut niethoe ik op moet lossen, dus vandaar dat ik blij ben met deze topic.
Grt.z Phoebs
waarschijnlijk wel kinderen wil.
Ik wil dit dus absoluut niet. Voor mij komt er ook nog bij dat ik een beperking heb die je overigens niet ziet, maar wat het voor mij wel extra lastig maakt.
ik ben bang dat ik toe moet geven als ik mijn parnter niet kwijt wil raken, maar dat hoeft niet natuurlijk.
Nou ja ik weet absoluut niethoe ik op moet lossen, dus vandaar dat ik blij ben met deze topic.
Grt.z Phoebs
donderdag 26 februari 2009 om 20:47
@Phoebe24,
Jij wil absoluut geen kinderen.
Hij wil ze waarschijnlijk wel.
Aangezien jij zeker bent van jouw keuze is de keus eerder aan hem.
Als hij jou niet kwijt wil moet hij het accepteren om geen kinderen te krijgen. Zo zou je het eerder kunnen stellen.
In dit stadium kun je het beste er veel met elkaar over praten.
Luister naar zijn verwachtingen en vooral waarom hij van jou kinderen zou willen krijgen.
Maar daar staat tegenover dat hij ook moet luisteren naar alle redenen waarom jij ze niet wil.
Verder zou het misschien helpen als hij zich een leven probeert voor te stellen zonder ooit vader te worden. Vraag hem wat hij dan het liefste zou willen als hij niet eens kinderen zou kunnen krijgen.
(Dan hoeft dat absoluut niet te betekenen dat hij voor jou af zal zien van het krijgen van kinderen. Hij probeert zich alleen maar in jouw keuze van een leven zonder kinderen te verplaatsen. Niet meer en niet minder).
Probeer jij op jouw beurt eens in detail een leven voor te stellen als moeder. (Dan hoeft dat absoluut niet te betekenen dat je voor hem overstag gaat. Je probeert je alleen maar in zijn wens te verplaatsen. Niet meer en niet minder).
Het schept in elk geval duidelijkheid.
Sterkte/Succes.
Jij wil absoluut geen kinderen.
Hij wil ze waarschijnlijk wel.
Aangezien jij zeker bent van jouw keuze is de keus eerder aan hem.
Als hij jou niet kwijt wil moet hij het accepteren om geen kinderen te krijgen. Zo zou je het eerder kunnen stellen.
In dit stadium kun je het beste er veel met elkaar over praten.
Luister naar zijn verwachtingen en vooral waarom hij van jou kinderen zou willen krijgen.
Maar daar staat tegenover dat hij ook moet luisteren naar alle redenen waarom jij ze niet wil.
Verder zou het misschien helpen als hij zich een leven probeert voor te stellen zonder ooit vader te worden. Vraag hem wat hij dan het liefste zou willen als hij niet eens kinderen zou kunnen krijgen.
(Dan hoeft dat absoluut niet te betekenen dat hij voor jou af zal zien van het krijgen van kinderen. Hij probeert zich alleen maar in jouw keuze van een leven zonder kinderen te verplaatsen. Niet meer en niet minder).
Probeer jij op jouw beurt eens in detail een leven voor te stellen als moeder. (Dan hoeft dat absoluut niet te betekenen dat je voor hem overstag gaat. Je probeert je alleen maar in zijn wens te verplaatsen. Niet meer en niet minder).
Het schept in elk geval duidelijkheid.
Sterkte/Succes.
donderdag 26 februari 2009 om 21:00
dank voor je reactie elsynore.
of ik er helemaal zeker van ben weet ik nog
niet 100% zeker. ik ben 26, en het zou kunnen
dat het nog veranderd, al weet ik dat niet zeker, ik
wil al jaren geen kinderen.
nou ja, ben van de week erachter gekomen dat ik wat betreft kinderen erg veel faalangst heb, en absoluut niet denk dat ik het kan (ik heb een 'beperking' )
het zou kunnen dat ik daarom al jaren roep dat ik het niet wil,
puur om te verbloemen dat ik bang ben dat ik het niet zou kunnen.
dat is trouwens nog is versterkt, ik had mijn oudere zus namelijk gevraagd of ik is een kind mag 'lenen', waarop zij via de mail geantwoord heeft dat ze dat geen goed idee vinden.
ben blijkbaar onzeker genoeg om meteen te gaan denken dat ze dus denkt dat ik achterlijk ben of zo.....
nou ja ik baal een beetje dat ze me kennelijk niet vertrouwd....
gr phoebe
of ik er helemaal zeker van ben weet ik nog
niet 100% zeker. ik ben 26, en het zou kunnen
dat het nog veranderd, al weet ik dat niet zeker, ik
wil al jaren geen kinderen.
nou ja, ben van de week erachter gekomen dat ik wat betreft kinderen erg veel faalangst heb, en absoluut niet denk dat ik het kan (ik heb een 'beperking' )
het zou kunnen dat ik daarom al jaren roep dat ik het niet wil,
puur om te verbloemen dat ik bang ben dat ik het niet zou kunnen.
dat is trouwens nog is versterkt, ik had mijn oudere zus namelijk gevraagd of ik is een kind mag 'lenen', waarop zij via de mail geantwoord heeft dat ze dat geen goed idee vinden.
ben blijkbaar onzeker genoeg om meteen te gaan denken dat ze dus denkt dat ik achterlijk ben of zo.....
nou ja ik baal een beetje dat ze me kennelijk niet vertrouwd....
gr phoebe
donderdag 26 februari 2009 om 21:26
26 is idd nog niet zo oud.
Ik denk dat bijna niemand op deze wereld helemaal perfect is. Het is geloof ik eerder normaal om een of andere beperking te hebben dan geen. Iedereen heeft wel wat.
Beperking of niet. Het gaat er om dat jij voor jezelf duidelijk op een rijtje hebt van wat je wil en wat je niet wil. De grootste beperking is het oordeel dat je over jezelf kunt vormen. De grens ligt helemaal bij jezelf en je kunt zelf bepalen hoe ver die grens gaat.
Wat jouw zus betreft, vraag haar eens gewoon waarom ze het lenen van een kind aan jou niet zo'n goed idee lijkt. Misschien geeft ze wel een totaal andere reden dan jij denkt en zegt ze dit om je te beschermen tegen teleurstellingen ofzo. Weet je veel.
Wat wel kan helpen is eens bij kennisen, vrienden of famillie die een kindje hebben gekregen op kraamvisite te gaan.
Vaak krijg je dan die baby ook ff op schoot (Niet altijd), maar het kan. Als je daar bent kunnen er in elk geval 2 geestelijke dingen met je gebeuren.
Of je raakt vertedert en voelt een soort drang om te willen koesteren. In dat geval kun je wel degelijk een kinderwens hebben.
Of je hebt meer een gevoel dat je blij voor die ouders bent, maar dat ze je net zo goed hadden kunnen uitnodigen omdat ze een nieuwe keuken ofzo hebben. Je voelt dan geen speciale koestergevoelens. Als het meer een oppervlakkig soort blij zijn voor die ouders is, kun je je afvragen of het moeder zijn wel bij je past.
Ik denk dat bijna niemand op deze wereld helemaal perfect is. Het is geloof ik eerder normaal om een of andere beperking te hebben dan geen. Iedereen heeft wel wat.
Beperking of niet. Het gaat er om dat jij voor jezelf duidelijk op een rijtje hebt van wat je wil en wat je niet wil. De grootste beperking is het oordeel dat je over jezelf kunt vormen. De grens ligt helemaal bij jezelf en je kunt zelf bepalen hoe ver die grens gaat.
Wat jouw zus betreft, vraag haar eens gewoon waarom ze het lenen van een kind aan jou niet zo'n goed idee lijkt. Misschien geeft ze wel een totaal andere reden dan jij denkt en zegt ze dit om je te beschermen tegen teleurstellingen ofzo. Weet je veel.
Wat wel kan helpen is eens bij kennisen, vrienden of famillie die een kindje hebben gekregen op kraamvisite te gaan.
Vaak krijg je dan die baby ook ff op schoot (Niet altijd), maar het kan. Als je daar bent kunnen er in elk geval 2 geestelijke dingen met je gebeuren.
Of je raakt vertedert en voelt een soort drang om te willen koesteren. In dat geval kun je wel degelijk een kinderwens hebben.
Of je hebt meer een gevoel dat je blij voor die ouders bent, maar dat ze je net zo goed hadden kunnen uitnodigen omdat ze een nieuwe keuken ofzo hebben. Je voelt dan geen speciale koestergevoelens. Als het meer een oppervlakkig soort blij zijn voor die ouders is, kun je je afvragen of het moeder zijn wel bij je past.
vrijdag 27 februari 2009 om 09:21
even een update van mij...
allereerst: nogmaals hartelijk dank voor alle reacties. Het heeft voor mij echt heel verhelderend gewerkt om de verschillende meningen en visies te lezen.
Ik heb inmiddels een serieus gesprek gehad met mijn vriend en hij schrok wel een beetje van het feit dat ik het nu toch echt niet wilde... Hij heeft aangegeven dat hij er even voor nodig heeft om de consequenties daarvan op zich in te laten werken.
Tegelijkertijd kreeg ik de indruk dat hij het ook niet direct als het eind van de wereld zou zien (zag nieuwe mogelijkheden & voordelen)...
En hij gaf aan dat hij sowieso heel blij met mij is... mét of zonder mijn kinderwens.. Maar hij is wel heel bang dat hij er later (als het biologisch niet meer verantwoord is om er alsnog aan te beginnen) erg ongelukkig over zou zijn... Daar gaat hij nu dus over nadenken... en ik wacht dus even rustig af.
Ondertussen neem ik jullie advies ter harte: als ik een vlaag van even 'misschien toch wel kinderen' voel langswaaien.. dan houd ik verder mijn mondje gewoon dicht..
thnx!
allereerst: nogmaals hartelijk dank voor alle reacties. Het heeft voor mij echt heel verhelderend gewerkt om de verschillende meningen en visies te lezen.
Ik heb inmiddels een serieus gesprek gehad met mijn vriend en hij schrok wel een beetje van het feit dat ik het nu toch echt niet wilde... Hij heeft aangegeven dat hij er even voor nodig heeft om de consequenties daarvan op zich in te laten werken.
Tegelijkertijd kreeg ik de indruk dat hij het ook niet direct als het eind van de wereld zou zien (zag nieuwe mogelijkheden & voordelen)...
En hij gaf aan dat hij sowieso heel blij met mij is... mét of zonder mijn kinderwens.. Maar hij is wel heel bang dat hij er later (als het biologisch niet meer verantwoord is om er alsnog aan te beginnen) erg ongelukkig over zou zijn... Daar gaat hij nu dus over nadenken... en ik wacht dus even rustig af.
Ondertussen neem ik jullie advies ter harte: als ik een vlaag van even 'misschien toch wel kinderen' voel langswaaien.. dan houd ik verder mijn mondje gewoon dicht..
thnx!
vrijdag 27 februari 2009 om 09:57
Maar Post It, ga je voor jezelf ook nog nadenken of is het alleen je vriend die de optie open houdt? Niet omdat ik vind dat je kinderen zou moeten krijgen. Maar ergens voor mijn gevoel vind ik dat wel een faire ruil: hij denkt na over een heel ander soort toekomst en eigenlijk zou ik het in een relatie ook als vanzelfsprekend zien dat de andere partner dat ook zou doen. Gewoon, zodat beide partijen echt zeker zeker zeker weten dat wat ze beslissen echt goed is.
Niet pas gaan nadenken mocht je vriend ermee aankomen dat hij misschien toch niet met het idee kan leven. Waarom niet nu al?
Niet pas gaan nadenken mocht je vriend ermee aankomen dat hij misschien toch niet met het idee kan leven. Waarom niet nu al?
vrijdag 27 februari 2009 om 11:41
@Post it,
Ik vind het wel goed klinken.
Jouw vriend heeft zeker even de tijd nodig.
Ik heb het gevoel dat je nu nog even in de fase bent om voet bij stuk te houden.
Maar mocht jouw vriend er zelf weer over beginnen dan zou je alsnog je proberen te verplaatsen in zijn kinderwens, zoals Intiem al voorstelde.
Maar ik vraag me af of je dat niet eigenlijk allang tig keer geprobeerd hebt, want dat zou ook nog kunnen. (?)
Ik heb geen idee.
Ik vind het wel goed klinken.
Jouw vriend heeft zeker even de tijd nodig.
Ik heb het gevoel dat je nu nog even in de fase bent om voet bij stuk te houden.
Maar mocht jouw vriend er zelf weer over beginnen dan zou je alsnog je proberen te verplaatsen in zijn kinderwens, zoals Intiem al voorstelde.
Maar ik vraag me af of je dat niet eigenlijk allang tig keer geprobeerd hebt, want dat zou ook nog kunnen. (?)
Ik heb geen idee.
vrijdag 27 februari 2009 om 13:53
hihi ik krijg idd. ook totaal geen koester gevoel
van een baby op mn schoot, vind het eerder doodeng
moet wel zeggen, je ziet wel is een peuter lopen die dan iets schattigs doet of zegt, dat doet me dan wel weer wat...
maar als ik de kinderen hiernaast hoor schreeuwen denk ik
dank je vriendelijk...
maar goed ondanks dat ik nog vrij jong ben weet ik dat er een kans is dat ik het nooit wil. dus als mijn vriend echt kinderen wil, zal hij een keus moeten maken, niet ik......
al moet ik dat wel blijven zeggen tegen mezelf, want toen hij het zei had ik bijna automatisch de neiging dat ik mezelf aan moest passen...
van een baby op mn schoot, vind het eerder doodeng
moet wel zeggen, je ziet wel is een peuter lopen die dan iets schattigs doet of zegt, dat doet me dan wel weer wat...
maar als ik de kinderen hiernaast hoor schreeuwen denk ik
dank je vriendelijk...
maar goed ondanks dat ik nog vrij jong ben weet ik dat er een kans is dat ik het nooit wil. dus als mijn vriend echt kinderen wil, zal hij een keus moeten maken, niet ik......
al moet ik dat wel blijven zeggen tegen mezelf, want toen hij het zei had ik bijna automatisch de neiging dat ik mezelf aan moest passen...
vrijdag 27 februari 2009 om 14:01
Bij ons speelt ook iets soortgelijks, maar dan andersom. Vriend is altijd heel duidelijk geweest, hij wil geen kinderen. Bij mij kriebelt het al een tijdje en we hebben er ook een aantal keer over gesproken. Vriend wilt er ook niet over nadenken, hij wil gewoon niet en dat is niet bespreekbaar.
Ik vind de relatie te kostbaar om deze te beeindigen, ook omdat ik gewoon graag een kind met hem wil en niet met iemand anders. Wat ik zo enorm jammer vind is dat de keuze voor mij wordt gemaakt, en dat hij ook niet bereid is om wat dieper te onderzoeken waarom hij niet wil. Ik denk dat hij bang is om te constateren dat hij wellicht best zou willen maar niet durft.
Het is en blijft lastig zo'n dilemma, maar je moet elkaar hierin respecteren en enige wat je kunt doen is voor jezelf de keuze maken wat je echt wilt in je leven. Het zou alleen zo mooi zijn als je dit samen kunt beleven..
Ik heb ook niks met andermans kinderen en smelt ook niet van een baby op schoot. Bij mij zit er gewoon een gevoel dat ik het wil, maar kan het niet verklaren. Op rationele gronden zou het niet eens slim zijn, het is puur mijn oerdrang (geen verklaring waarom, want als ik erover nadenk zie ik alleen maar nadelen). Hoe bizar eigenlijk hoe de natuur werkt!
Ik vind de relatie te kostbaar om deze te beeindigen, ook omdat ik gewoon graag een kind met hem wil en niet met iemand anders. Wat ik zo enorm jammer vind is dat de keuze voor mij wordt gemaakt, en dat hij ook niet bereid is om wat dieper te onderzoeken waarom hij niet wil. Ik denk dat hij bang is om te constateren dat hij wellicht best zou willen maar niet durft.
Het is en blijft lastig zo'n dilemma, maar je moet elkaar hierin respecteren en enige wat je kunt doen is voor jezelf de keuze maken wat je echt wilt in je leven. Het zou alleen zo mooi zijn als je dit samen kunt beleven..
Ik heb ook niks met andermans kinderen en smelt ook niet van een baby op schoot. Bij mij zit er gewoon een gevoel dat ik het wil, maar kan het niet verklaren. Op rationele gronden zou het niet eens slim zijn, het is puur mijn oerdrang (geen verklaring waarom, want als ik erover nadenk zie ik alleen maar nadelen). Hoe bizar eigenlijk hoe de natuur werkt!
