Relaties
alle pijlers
Het maakt me kapot..
dinsdag 24 februari 2009 om 06:43
ik zou zeggen kies voor jezelf.
je hebt zo langzamerhand de rol van moeder/begeleider over genomen.
Jullie relatie is absoluut niet gelijkwaardig.
Misschien kort door de bocht hoor, maar wat levert deze relatie je op?
zijn gedrag doet heel erg denken aan een pubertje, oh ik krijg mijn zin niet, dan wordt ik maar boos, het constant uitmaken getuigt ook niet van heel volwassen gedrag.
Het is natuurlijk heel makkelijk om zich te verschuilen achter zijn psychoses etc.
Je zal zelf de keuze moeten maken, wil en kan ik dit nog jaren handelen of kies ik voor mijzelf.
je hebt zo langzamerhand de rol van moeder/begeleider over genomen.
Jullie relatie is absoluut niet gelijkwaardig.
Misschien kort door de bocht hoor, maar wat levert deze relatie je op?
zijn gedrag doet heel erg denken aan een pubertje, oh ik krijg mijn zin niet, dan wordt ik maar boos, het constant uitmaken getuigt ook niet van heel volwassen gedrag.
Het is natuurlijk heel makkelijk om zich te verschuilen achter zijn psychoses etc.
Je zal zelf de keuze moeten maken, wil en kan ik dit nog jaren handelen of kies ik voor mijzelf.
dinsdag 24 februari 2009 om 07:07
Ben je niet ongeloofelijk bang voor hem?
Angst hoort niet thuis is een goede relatie, meid. En het kan haast niet anders dan dat het angstig is te leven met iemand die zo wisselvallig is.
Hoe leuk is een relatie als het regelmatig uit raakt. Wat jij ook doet, hij maakt het uit zodra er iets niet goed is met hem.
Meid, dat is toch geen leven. Je wil uiteindelijk toch een beetje stabiel leven en een stabiele relatie?
Ik weet niet of je eventueel kinderen wilt, maar zou je dat aandurven met je vriend?
Meid, kies voor jezelf. Hier word je doodongelukkig van.
Angst hoort niet thuis is een goede relatie, meid. En het kan haast niet anders dan dat het angstig is te leven met iemand die zo wisselvallig is.
Hoe leuk is een relatie als het regelmatig uit raakt. Wat jij ook doet, hij maakt het uit zodra er iets niet goed is met hem.
Meid, dat is toch geen leven. Je wil uiteindelijk toch een beetje stabiel leven en een stabiele relatie?
Ik weet niet of je eventueel kinderen wilt, maar zou je dat aandurven met je vriend?
Meid, kies voor jezelf. Hier word je doodongelukkig van.
dinsdag 24 februari 2009 om 07:39
Houden van iemand die op die manier ziek is, het is een lijdensweg....
Je gaat niet bij hem weg....waarom?
Niet zeggen 'want ik hou zo van hem', dat kan niet de reden zijn. Dit is geen houden van. Houden van is leuk, warm, fijn, dat woont je niet uit zoals jouw relatie dat doet. Er is dus meer.
Je voelt je verantwoordelijk voor hem en je denkt dat hij het zonder jou niet redt, terwijl hij keer op keer bewijst dat hij het prima redt zonder jou.
Je bent verslaafd. Aan hem. Zelfs als hij van je wegrent, je wegduwt, hij lelijk tegen je doet, hij je behandelt als oud vuil gedraag jij je als de moeder die is weggevallen. Je lastige kind mag altijd terugkomen, je moeilijke puber kan doen wat hij wil, jij drukt hem weer aan je boezem. Een gebed zonder einde....
Seks hebben jullie niet meer en terecht want waarom zou je zoiets leuks als seks hebben met een man die niet meer is geworden dan een lastige patiënt en een moeilijk kind?
Schop jezelf eens flink onder je kont meid, hier ga je aan onderdoor en je doet het ook nog eens helemaal zelf, omdat je zijn afhankelijkheid van jou en jouw afhankelijkheid van hem, verwart met liefde.
Dit is geen liefde, het lijkt er niet eens op.
Je gaat niet bij hem weg....waarom?
Niet zeggen 'want ik hou zo van hem', dat kan niet de reden zijn. Dit is geen houden van. Houden van is leuk, warm, fijn, dat woont je niet uit zoals jouw relatie dat doet. Er is dus meer.
Je voelt je verantwoordelijk voor hem en je denkt dat hij het zonder jou niet redt, terwijl hij keer op keer bewijst dat hij het prima redt zonder jou.
Je bent verslaafd. Aan hem. Zelfs als hij van je wegrent, je wegduwt, hij lelijk tegen je doet, hij je behandelt als oud vuil gedraag jij je als de moeder die is weggevallen. Je lastige kind mag altijd terugkomen, je moeilijke puber kan doen wat hij wil, jij drukt hem weer aan je boezem. Een gebed zonder einde....
Seks hebben jullie niet meer en terecht want waarom zou je zoiets leuks als seks hebben met een man die niet meer is geworden dan een lastige patiënt en een moeilijk kind?
Schop jezelf eens flink onder je kont meid, hier ga je aan onderdoor en je doet het ook nog eens helemaal zelf, omdat je zijn afhankelijkheid van jou en jouw afhankelijkheid van hem, verwart met liefde.
Dit is geen liefde, het lijkt er niet eens op.
dinsdag 24 februari 2009 om 08:04
Nee, dit belooft niets goed, zie ook geen reden dat er hoop kan zijn voor betere tijden. Je schrijft een hekel te hebben aan veranderingen. Nu sta je voor de keuze of je voor een verandering kiest waar je uiteindelijk beter van wordt of een voortzetting van nog negatievere veranderingen in je leven wilt: doorgaan terwijl je er zelf alleen maar slechter van wordt.
Dit gaat ten koste van alles in je leven. Je wordt hier niet gelukkig van, je studie zal eronder gaan lijden, je gevoel van veiligheid is al weg en vertrouwen is er ook niet meer.
Je weet ook wel wat je moet doen...
Veel sterkte en als je je rot voelt na de breuk kom je hier toch lekker alles van je afschrijven?
Dit gaat ten koste van alles in je leven. Je wordt hier niet gelukkig van, je studie zal eronder gaan lijden, je gevoel van veiligheid is al weg en vertrouwen is er ook niet meer.
Je weet ook wel wat je moet doen...
Veel sterkte en als je je rot voelt na de breuk kom je hier toch lekker alles van je afschrijven?
dinsdag 24 februari 2009 om 08:09
ik vind het erg om te lezen, jouw leven komt zo zwaar over.
Het is te zwaar om voor hem te zorgen. Dat het niet goed gaat met hem nu, wil toch niet zeggen dat jij dat op moet gaan lossen.
Jullie hebben een relatie, maar het is geen liefdesrelatie.
ik hoop dat je voor jezelf gaat kiezen, hoe groot deze stap ook voor je lijkt.
Ik denk dat het een echte opluchting zou zijn over een tijdje, als jij je echt los van hem kan maken!
Het is te zwaar om voor hem te zorgen. Dat het niet goed gaat met hem nu, wil toch niet zeggen dat jij dat op moet gaan lossen.
Jullie hebben een relatie, maar het is geen liefdesrelatie.
ik hoop dat je voor jezelf gaat kiezen, hoe groot deze stap ook voor je lijkt.
Ik denk dat het een echte opluchting zou zijn over een tijdje, als jij je echt los van hem kan maken!
dinsdag 24 februari 2009 om 08:27
quote:fullbody schreef op 24 februari 2009 @ 07:47:
Nee, ik ben het ook met jullie eens. En ja ik ben ook wel bang voor hem. Weet niet wat hij kan doen en kan hem totaal niet meer inschatten. Hoe hij nu bezig is herken ik ook totaal niet van hem..
Heb nog helemaal niet geslapen vannacht, alleen maar gepiekerd en een beetje gelezen.. Het is ook geen liefde, ik weet het ook allemaal wel, als ik er objectief naar kijk, maar toch doe ik het telkens zo. Dit is al de tweede relatie die precies hetzelfde verloopt.
Mijn leraar filosofie die tevens homeopaat is heeft van tevoren tegen mij gezegd dat als ik niet zou veranderen deze relatie hetzelfde zou verlopen. Ik dacht dat ik geleerd had van de vorige, ben in therapie geweest, en toch doe ik alles precies hetzelfde, alle verantwoordelijkheiden nemen, geen grenzen stellen, me afhankelijk opstellen en precies aanpassen aan wat hij wilt en alles goedkeuren uit angst afgewezen te worden. Ik kom uit een heel goed en hecht gezin met ouders die al ruim 30 jaar bij elkaar zijn en toch weet ik niet waar het weer misgaat hier.. Ik heb het goede voorbeeld gezien, maar lijk mezelf niet meer te gunnen dan dit, val op jongens die meer een moederfiguur nodig hebben dan een vriendin, maar wáárom?
Ik ben nu al uren misselijk, heb net mijn telefoon uitgezet, toch maar weer aangezet voor als hij me wil bereiken.. Ik kan niet slapen, heb het al meerdere malen geprobeerd maar blijf piekeren. Soms maken mensen hun leven onnodig moeilijk. Gedachtes denk je immers zelf ook maar aan en een leegte is ook op te vullen met iets mooiers, maar toch..
Ik denk wel dat je de spijker op zijn kop slaat, Eleonora. Vind het alleen heel moeilijk, grote stappen, niets voor mij. Ik heb zo'n hekel aan verandering.. Bedankt voor jullie reacties!
Lieve meid toch....
De grote stap die je moet nemen is alleen een stap voor jou. Zodat jij weet 'beter' wordt. Dat lijkt lastig maar uiteindelijk zal het makkelijker zijn dan blijven. Van blijven ga je kapot. Jij hebt geen psychische aandoening, maar je maakt zijn aandoening jouw aandoening en op die manier mee lijden met iemand is echt, écht een stap te ver.
Je houdt jezelf beschikbaar voor als hij je wil bereiken, hou daar mee op. Vandaag nog. Zet die telefoon uit en ga ergens heen, ga naar je moeder, ga naar vrienden en laat die telefoon thuis liggen. Loop er van weg, kies voor jou en voor een geestelijk gezond leven. Je hebt maar één leven. Leef dat voor jezelf, neem een ander, die gespecialiseerde hulp nodig heeft, daarbij niet op je rug. Dat is veel te zwaar en voor je het weet ben jij werkelijk opgebrand en wie zorgt er dan voor jou?
Hij niet vrouw, en dat weet je.......
Nee, ik ben het ook met jullie eens. En ja ik ben ook wel bang voor hem. Weet niet wat hij kan doen en kan hem totaal niet meer inschatten. Hoe hij nu bezig is herken ik ook totaal niet van hem..
Heb nog helemaal niet geslapen vannacht, alleen maar gepiekerd en een beetje gelezen.. Het is ook geen liefde, ik weet het ook allemaal wel, als ik er objectief naar kijk, maar toch doe ik het telkens zo. Dit is al de tweede relatie die precies hetzelfde verloopt.
Mijn leraar filosofie die tevens homeopaat is heeft van tevoren tegen mij gezegd dat als ik niet zou veranderen deze relatie hetzelfde zou verlopen. Ik dacht dat ik geleerd had van de vorige, ben in therapie geweest, en toch doe ik alles precies hetzelfde, alle verantwoordelijkheiden nemen, geen grenzen stellen, me afhankelijk opstellen en precies aanpassen aan wat hij wilt en alles goedkeuren uit angst afgewezen te worden. Ik kom uit een heel goed en hecht gezin met ouders die al ruim 30 jaar bij elkaar zijn en toch weet ik niet waar het weer misgaat hier.. Ik heb het goede voorbeeld gezien, maar lijk mezelf niet meer te gunnen dan dit, val op jongens die meer een moederfiguur nodig hebben dan een vriendin, maar wáárom?
Ik ben nu al uren misselijk, heb net mijn telefoon uitgezet, toch maar weer aangezet voor als hij me wil bereiken.. Ik kan niet slapen, heb het al meerdere malen geprobeerd maar blijf piekeren. Soms maken mensen hun leven onnodig moeilijk. Gedachtes denk je immers zelf ook maar aan en een leegte is ook op te vullen met iets mooiers, maar toch..
Ik denk wel dat je de spijker op zijn kop slaat, Eleonora. Vind het alleen heel moeilijk, grote stappen, niets voor mij. Ik heb zo'n hekel aan verandering.. Bedankt voor jullie reacties!
Lieve meid toch....
De grote stap die je moet nemen is alleen een stap voor jou. Zodat jij weet 'beter' wordt. Dat lijkt lastig maar uiteindelijk zal het makkelijker zijn dan blijven. Van blijven ga je kapot. Jij hebt geen psychische aandoening, maar je maakt zijn aandoening jouw aandoening en op die manier mee lijden met iemand is echt, écht een stap te ver.
Je houdt jezelf beschikbaar voor als hij je wil bereiken, hou daar mee op. Vandaag nog. Zet die telefoon uit en ga ergens heen, ga naar je moeder, ga naar vrienden en laat die telefoon thuis liggen. Loop er van weg, kies voor jou en voor een geestelijk gezond leven. Je hebt maar één leven. Leef dat voor jezelf, neem een ander, die gespecialiseerde hulp nodig heeft, daarbij niet op je rug. Dat is veel te zwaar en voor je het weet ben jij werkelijk opgebrand en wie zorgt er dan voor jou?
Hij niet vrouw, en dat weet je.......
dinsdag 24 februari 2009 om 08:30
Lieve fullbody,
Ook ik heb 2 jaar in een soortgelijke relatie gezeten.
Heel erg herkenbaar.
Er zijn twee teksten die mij heel veel steun geven, namelijk:
Soms moet je afscheid nemen van iemand voordat je afscheid moet nemen van jezelf.
en
Heb de rust om dingen die je niet kunt veranderen, te accepteren.
Heb de moed om dingen die je kunt veranderen, te veranderen.
Heb de wijsheid het verschil ertussen te zien!
Wat zou je trouwens je beste vriendin adviseren als zij in jou schoenen zou staan? Je schrijft dat je uit een heel hecht gezin komt, zoek steun bij hun! Ik wens je in ieder geval heel veel kracht en steun en wijsheid!
Een dikke knuffel
Ook ik heb 2 jaar in een soortgelijke relatie gezeten.
Heel erg herkenbaar.
Er zijn twee teksten die mij heel veel steun geven, namelijk:
Soms moet je afscheid nemen van iemand voordat je afscheid moet nemen van jezelf.
en
Heb de rust om dingen die je niet kunt veranderen, te accepteren.
Heb de moed om dingen die je kunt veranderen, te veranderen.
Heb de wijsheid het verschil ertussen te zien!
Wat zou je trouwens je beste vriendin adviseren als zij in jou schoenen zou staan? Je schrijft dat je uit een heel hecht gezin komt, zoek steun bij hun! Ik wens je in ieder geval heel veel kracht en steun en wijsheid!
Een dikke knuffel
dinsdag 24 februari 2009 om 08:33
Och meid toch, wat doe je jezelf aan? En dit is al de tweede relatie die zo verloopt. Volgens mij ben je nog niet eens zo oud, je zou lekker van het leven en de liefde moeten genieten ipv te zorgen voor iemand waar je niks voor terugkrijgt.
Kies voor jezelf, deze relatie heeft geen toekomst. Dat weet je zelf ook wel.
Kies voor jezelf, deze relatie heeft geen toekomst. Dat weet je zelf ook wel.
dinsdag 24 februari 2009 om 08:39
Fullbody, wat een verhaal. Wat de anderen ook zeggen: ga nu voor jezelf kiezen. Je hebt er alles aan gedaan om het hem naar de zin te maken en je weet voor jezelf dat je niet na een paar weken al op geeft. Een relatie moet van 2 kanten komen en evenwichtig zijn, dat is hier absoluut niet het geval. Alles wijst erop dat je niet gelukkig bent en ook niet zal worden in deze relatie. Je verdient beter! Je mist liefde, vertrouwen en veiligheid bij je vriend. Volgens mij de belangrijkste dingen om op verder te bouwen. Zet er een punt achter. Zijn moeder zal gauw genoeg de zorg weer overnemen als jij uit beeld bent verdwenen, dan hoef je je ook geen zorgen erom te maken dat hij zich niet redt. Zoals Golla ook schrijft: je komt uit een hecht gezin, zoek daar je troost en pak (wellicht met hulp/begeleiding) je leven weer op. Het kan zo mooi zijn maar je zit nu verstikt in je relatie. Leef!!
Heel veel sterkte ermee.
Heel veel sterkte ermee.
dinsdag 24 februari 2009 om 08:50
fullbody, dit kan toch niet de bedoeling zijn binnen een liefdesrelatie. Stop ermee voor je er zelf aan onderdoor gaat. En als het verdriet allemaal een beetje gezakt is, probeer er dan achter te komen wat het is waardoor je in dit soort relaties terechtkomt. Op wat voor type mannen jij valt, of vallen ze juist op jou? Heel belangrijk denk ik. Maar zorg eerst goed voor jezelf ipv voor een ander die het allemaal niet eens waardeert. Want hij behandelt je gewoon als een voetveeg. Neem afstand.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 24 februari 2009 om 09:38
Deze jongen is ziek. En zolang hij niet beter word, zal het tussen jullie ook niet beter gaan. Zie: "want hoe kun je nou iemand van wie je houd in een vies huis laten zitten met vieze kleren en zonder eten."
Dat is geen goede basis voor een relatie.
Hoe moeilijk het ook is soms moet je afstand nemen. Praat er nog eens over met familie, of die therapeut waar je eerder over schrijft.
Veel sterkte bij deze moeilijke keuze!
Dat is geen goede basis voor een relatie.
Hoe moeilijk het ook is soms moet je afstand nemen. Praat er nog eens over met familie, of die therapeut waar je eerder over schrijft.
Veel sterkte bij deze moeilijke keuze!
dinsdag 24 februari 2009 om 09:52
Jeetje Fullbody, wat een slopende relatie. Ik werk in de psychiatrie, dus ik weet er alles van. Dit gaat niet goedkomen. Als hij heel trouw is met medicatie-inname kan het lang stabiel zijn, maar vaak als het beter gaat worden ze slordig en staat de volgende psychose op de stoep. Beangstigend. Is hij al goed ingesteld op medicatie? Met alleen een oxazepam redt hij het niet.
Jij bent nu de hulpverlener en niet zijn vriendin. Als hij zich al kan binden? Waar ik ernstig mijn twijfels bij heb. Een gevaarlijke relatie. Voor je het weet zit je in zijn waansysteem. Gevoelsmatig zou ik zeggen trek je handen ervanaf en maak dat je wegkomt.
Jij bent nu de hulpverlener en niet zijn vriendin. Als hij zich al kan binden? Waar ik ernstig mijn twijfels bij heb. Een gevaarlijke relatie. Voor je het weet zit je in zijn waansysteem. Gevoelsmatig zou ik zeggen trek je handen ervanaf en maak dat je wegkomt.
dinsdag 24 februari 2009 om 11:55
quote:pem schreef op 24 februari 2009 @ 09:52:
Jeetje Fullbody, wat een slopende relatie. Ik werk in de psychiatrie, dus ik weet er alles van. Dit gaat niet goedkomen. Als hij heel trouw is met medicatie-inname kan het lang stabiel zijn, maar vaak als het beter gaat worden ze slordig en staat de volgende psychose op de stoep. Beangstigend. Is hij al goed ingesteld op medicatie? Met alleen een oxazepam redt hij het niet.
Jij bent nu de hulpverlener en niet zijn vriendin. Als hij zich al kan binden? Waar ik ernstig mijn twijfels bij heb. Een gevaarlijke relatie. Voor je het weet zit je in zijn waansysteem. Gevoelsmatig zou ik zeggen trek je handen ervanaf en maak dat je wegkomt.Pem, wat fijn dat jij het zo goed uitlegt. Fullbody, wilde net reageren omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Weliswaar niet in een liefdesrelatie zoals een man en een vrouw die hebben, maar wel in familieverband. En in mijn geval (voor de betrokkene dus) is de combinatie schizofrenie met psychoses inderdaad door medicijnen te onderdrukken, maar het gaat nooit meer over. Het blijft altijd op je tenen lopen omdat ze zo onvoorspelbaar zijn als ik weet niet wat. En wat kunnen ze goed toneelspelen!
Jeetje Fullbody, wat een slopende relatie. Ik werk in de psychiatrie, dus ik weet er alles van. Dit gaat niet goedkomen. Als hij heel trouw is met medicatie-inname kan het lang stabiel zijn, maar vaak als het beter gaat worden ze slordig en staat de volgende psychose op de stoep. Beangstigend. Is hij al goed ingesteld op medicatie? Met alleen een oxazepam redt hij het niet.
Jij bent nu de hulpverlener en niet zijn vriendin. Als hij zich al kan binden? Waar ik ernstig mijn twijfels bij heb. Een gevaarlijke relatie. Voor je het weet zit je in zijn waansysteem. Gevoelsmatig zou ik zeggen trek je handen ervanaf en maak dat je wegkomt.Pem, wat fijn dat jij het zo goed uitlegt. Fullbody, wilde net reageren omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Weliswaar niet in een liefdesrelatie zoals een man en een vrouw die hebben, maar wel in familieverband. En in mijn geval (voor de betrokkene dus) is de combinatie schizofrenie met psychoses inderdaad door medicijnen te onderdrukken, maar het gaat nooit meer over. Het blijft altijd op je tenen lopen omdat ze zo onvoorspelbaar zijn als ik weet niet wat. En wat kunnen ze goed toneelspelen!
dinsdag 24 februari 2009 om 17:37
dinsdag 24 februari 2009 om 19:07
quote:fullbody schreef op 24 februari 2009 @ 16:40:
En dan nog een vraag van mijn kant, als ik het uitmaak, hoe zou ik dat dan moeten aanpakken? Het is niet mijn stijl om het niet direct te doen, maar ik weet niet wat hij mij zal proberen aan te doen als hij erachter komt dat ik hem niet meer wil. Hij heeft op dat moment niets meer te verliezen.
Als je toch hieral over na moet denken, wat hij je misschien wel zal proberen aan te doen, dan weet je zelf ook wel dat dit niet de man voor je is, hoe zeer het ook zal doen.
Kan je ergens terecht, ouders of familie?
En dan nog een vraag van mijn kant, als ik het uitmaak, hoe zou ik dat dan moeten aanpakken? Het is niet mijn stijl om het niet direct te doen, maar ik weet niet wat hij mij zal proberen aan te doen als hij erachter komt dat ik hem niet meer wil. Hij heeft op dat moment niets meer te verliezen.
Als je toch hieral over na moet denken, wat hij je misschien wel zal proberen aan te doen, dan weet je zelf ook wel dat dit niet de man voor je is, hoe zeer het ook zal doen.
Kan je ergens terecht, ouders of familie?
dinsdag 24 februari 2009 om 19:42
Fullbody, misschien is het niet chique om het via de email uit te maken, maar vergeet niet dat jouw veiligheid boven alles gaat. En als jij denkt dat hij wel eens geweldadig zou kunnen worden als je het uitmaakt, dan zou ik er toch maar voor kiezen om het via e-mail of telefoon uit te maken.
Als je dat echt niet wil is het misschien een idee om op een openbare plek af te spreken en iemand mee te nemen die een oogje in het zeil kan houden.
Meid, laat je niet chanteren door hem. Dreigen met zelfmoord is heel erg laag en gemeen. Trap er niet in.
Sterkte meid
Als je dat echt niet wil is het misschien een idee om op een openbare plek af te spreken en iemand mee te nemen die een oogje in het zeil kan houden.
Meid, laat je niet chanteren door hem. Dreigen met zelfmoord is heel erg laag en gemeen. Trap er niet in.
Sterkte meid
dinsdag 24 februari 2009 om 22:46
Mijn moeder heeft een relatie met een man die regelmatig psychoses heeft. Hij is niet schizofreen maar helaas wel manisch depressief. Dit betreft dus mijn vader.
Ik heb in dichte nabijheid gezien dat een dergelijke relatie een ontzettend offer is voor de 'gezonde' partner en dat het ook een te groot offer kan zijn. Je bent namelijk meer verzorger dan partner, meer moeder dan vrouw en voelt continu de verantwoordelijkheid alle ballen maar in de lucht te houden. Dat kan je niet. Althans niet zolang je in een gelijkwaardige relatie geloofd.
En meid, ik las dat je 19 bent, jij bent veel te jong om te besluiten om voor hem te gaan zorgen!!!!! Want geloof me dat zal je dan tot het einde moeten doen.
Hij is ziek en het is zijn schuld niet dat hij schizofreen is en psychoses heeft. Hij kan er inderdaad niet veel aan doen. Behalve dan heel gestructureerd zijn medicatie gebruiken en proberen een zo rustig/stabiel mogelijk leven in te richten met structuur. Dit kan hem helpen om zo min mogelijk terugvallen te krijgen.
Rot hoor, was het maar (alleen) een rotzak, maar nu zit er iets in van "hij kan er niets aan doen" en dan is het opeens dubbel zo moeilijk om voor jezelf te kiezen.
Hij gaat in ieder geval nooit de sterke, stabiele rots in de branding worden die jij als partner nodig hebt. Want ook jij hebt die nodig: gewoon omdat het zo fijn is om in een relatie elkaars rots in de branding te kunnen en mogen zijn.
Ik begrijp dat het ontzettend moeilijk is maar je moet het verantwoordelijkheidsgevoel van je af zetten. Wellicht grof gezegd maar je moet beslist niet het idee hebben dat jij de "God" bent die wonderen gaat verrichten en hem dus wel even zal helpen. Je geeft je eigen kunnen daarmee teveel credits en het maakt alleen maar dat jij je nog sterker verantwoordelijk voor hem gaat voelen. Zie je dat je op die manier een vicieuze cirkel creëert?
Hij chanteert je nu door te zeggen dat hij er een eind aan maakt. Het is heel triest dat het zo met je vriend gesteld is dat hij dit soort tactieken denkt nodig te hebben om je vast te houden. Diep in zijn hart weet hij ook wel dat hij niet de ware voor jou is. Dat het geen kans van slagen heeft in de huidige omstandigheden.
Je moet je dus ook niet door hem laten chanteren, maar hak die knoop door en beëindig deze relatie.
Je niet laten meezuigen in zo'n chantage is moeilijk, maar wel een heel bewuste keuze die je kunt maken. Ook al giert het je door de keel, dan nog kun je besluiten om jezelf voorrang te geven en dus niet aan de chantage toe te geven. Helaas weet ik dat uit ervaring.
Mijn vader heeft mijn moeder vaak genoeg op deze wijze proberen te chanteren en ook mij als dochter.
Ik heb letterlijk moeten leren het naast me neer te leggen en te accepteren dat ik het niet in mijn macht heb wat hij besluit te doen.
Zou mijn gedrag niet "de oorzaak" zijn van zijn eventuele keuze om uit het leven te stappen, dan zou het gedrag van een ander dat wel zijn.
Wat je zou kunnen doen is hem een brief of e-mail sturen waarin je de relatie beëindigd. Of je zou op een neutrale, maar wel drukke/openbare plek kunnen afspreken of wellicht een hulpverlener of begeleider van hem die je kent inschakelen om om advies te vragen of om te vragen hem op te vangen.
Alles om jezelf het gevoel te geven dat jij het op een nette manier doet en dat je rekening met hem houdt. Niet omdat je die verplichting naar hem hebt, maar omdat jij van jezelf die zekerheid nodig hebt dat jij dit in elk geval zo goed mogelijk regelt. Dat je weet dat jij in elk geval alles hebt gedaan om goed voor jezelf te zorgen en tot het eind (want dat breekt nu aan) van je relatie voor hem te zorgen.
Verder moet je echt niet zo streng voor jezelf zijn!!!! Ook hier spreek ik uit ervaring. Je bent 19 en hebt hiervoor ook al een relatie gehad en zit in hetzelfde "zorgende" patroon. Het is heel goed dat je je dit op zo'n relatief jonge leeftijd al zo goed realiseert. Inzicht maakt het mogelijk om te veranderen en de eerste stap daarin is het beëindigen van deze relatie. Geloof mij, met dit eerste inzicht komt de rest ook!
Heel veel sterkte! (f)
WZK
Ik heb in dichte nabijheid gezien dat een dergelijke relatie een ontzettend offer is voor de 'gezonde' partner en dat het ook een te groot offer kan zijn. Je bent namelijk meer verzorger dan partner, meer moeder dan vrouw en voelt continu de verantwoordelijkheid alle ballen maar in de lucht te houden. Dat kan je niet. Althans niet zolang je in een gelijkwaardige relatie geloofd.
En meid, ik las dat je 19 bent, jij bent veel te jong om te besluiten om voor hem te gaan zorgen!!!!! Want geloof me dat zal je dan tot het einde moeten doen.
Hij is ziek en het is zijn schuld niet dat hij schizofreen is en psychoses heeft. Hij kan er inderdaad niet veel aan doen. Behalve dan heel gestructureerd zijn medicatie gebruiken en proberen een zo rustig/stabiel mogelijk leven in te richten met structuur. Dit kan hem helpen om zo min mogelijk terugvallen te krijgen.
Rot hoor, was het maar (alleen) een rotzak, maar nu zit er iets in van "hij kan er niets aan doen" en dan is het opeens dubbel zo moeilijk om voor jezelf te kiezen.
Hij gaat in ieder geval nooit de sterke, stabiele rots in de branding worden die jij als partner nodig hebt. Want ook jij hebt die nodig: gewoon omdat het zo fijn is om in een relatie elkaars rots in de branding te kunnen en mogen zijn.
Ik begrijp dat het ontzettend moeilijk is maar je moet het verantwoordelijkheidsgevoel van je af zetten. Wellicht grof gezegd maar je moet beslist niet het idee hebben dat jij de "God" bent die wonderen gaat verrichten en hem dus wel even zal helpen. Je geeft je eigen kunnen daarmee teveel credits en het maakt alleen maar dat jij je nog sterker verantwoordelijk voor hem gaat voelen. Zie je dat je op die manier een vicieuze cirkel creëert?
Hij chanteert je nu door te zeggen dat hij er een eind aan maakt. Het is heel triest dat het zo met je vriend gesteld is dat hij dit soort tactieken denkt nodig te hebben om je vast te houden. Diep in zijn hart weet hij ook wel dat hij niet de ware voor jou is. Dat het geen kans van slagen heeft in de huidige omstandigheden.
Je moet je dus ook niet door hem laten chanteren, maar hak die knoop door en beëindig deze relatie.
Je niet laten meezuigen in zo'n chantage is moeilijk, maar wel een heel bewuste keuze die je kunt maken. Ook al giert het je door de keel, dan nog kun je besluiten om jezelf voorrang te geven en dus niet aan de chantage toe te geven. Helaas weet ik dat uit ervaring.
Mijn vader heeft mijn moeder vaak genoeg op deze wijze proberen te chanteren en ook mij als dochter.
Ik heb letterlijk moeten leren het naast me neer te leggen en te accepteren dat ik het niet in mijn macht heb wat hij besluit te doen.
Zou mijn gedrag niet "de oorzaak" zijn van zijn eventuele keuze om uit het leven te stappen, dan zou het gedrag van een ander dat wel zijn.
Wat je zou kunnen doen is hem een brief of e-mail sturen waarin je de relatie beëindigd. Of je zou op een neutrale, maar wel drukke/openbare plek kunnen afspreken of wellicht een hulpverlener of begeleider van hem die je kent inschakelen om om advies te vragen of om te vragen hem op te vangen.
Alles om jezelf het gevoel te geven dat jij het op een nette manier doet en dat je rekening met hem houdt. Niet omdat je die verplichting naar hem hebt, maar omdat jij van jezelf die zekerheid nodig hebt dat jij dit in elk geval zo goed mogelijk regelt. Dat je weet dat jij in elk geval alles hebt gedaan om goed voor jezelf te zorgen en tot het eind (want dat breekt nu aan) van je relatie voor hem te zorgen.
Verder moet je echt niet zo streng voor jezelf zijn!!!! Ook hier spreek ik uit ervaring. Je bent 19 en hebt hiervoor ook al een relatie gehad en zit in hetzelfde "zorgende" patroon. Het is heel goed dat je je dit op zo'n relatief jonge leeftijd al zo goed realiseert. Inzicht maakt het mogelijk om te veranderen en de eerste stap daarin is het beëindigen van deze relatie. Geloof mij, met dit eerste inzicht komt de rest ook!
Heel veel sterkte! (f)
WZK
