Vriend wil een kind... ik niet (denk ik)

Ik ben trouwens 34 (dit jaar 35) en vriend wordt 36. Ik voel die druk van nu of nooit, want ik heb voor mezelf wel een deadline gesteld.

Dat is in dit geval jouw grote voordeel, je hebt de tijd nog mee.

Je hebt de luxe om er nog een aantal jaren over na te denken, ik zou daar zeker gebruik van maken! Ik wou dat ik nog geen 30 was, dat zou echt wat lucht geven in deze heikele kwestie.

Weet je, als jij echt voelt dat je dit niet wilt, dan houdt het idd op. Dan zal je vriend voor zichzelf moeten bepalen wat voor hem zwaarder weegt, jullie relatie of zijn kinderwens.

Heel verdrietig, maar het is niet anders.

Wat wij hebben gedaan, is een aantal keer gesproken over onze wensen. Hij wilt niet, ik wil het open laten.

Ik heb op dat moment gekozen om niet te stoppen met de relatie op grond van de feiten. Ik vond de relatie toen belangrijker en wou het de tijd geven. Dus gingen we door.

Ik in de hoop dat hij er misschien anders over zou gaan denken, en dan ik altijd nog kunnen beslissen om toch te stoppen. Je zou dit 1x per jaar kunnen doen, even afstemmen hoe de zake ervoor staan. Zeker omdat jij die jaren nog hebt.

Het is dus aan jouw vriend om dat risico te nemen, of hij wil wachten op een evt meningsverandering van jouw kant.

De relatie beeindigen kan dan altijd nog, hoe erg het ook is.

Post_it, ik ben ook bewust kindvrij. Ik wil geen kinderen. Toen ik een jaar of 20 was, dacht ik dat ik ze waarschijnlijk wel ooit zou krijgen. Maar dat idee is geleidelijk verdwenen en zo rond mijn 28-ste wist ik zeer zeker dat ik nooit moeder zou willen worden. Ik ben nu bijna 39 en nog steeds erg content met mijn keuze.



Mijn man heb ik al in een vroeg stadium van onze relatie verteld dat een keuze voor mij, een keuze voor een relatie zonder kinderen zou zijn. Hij stond er neutraal tegenover en kan zich inmiddels heel goed vinden in mijn standpunt. Hij heeft ontdekt dat een leven zonder kinderen ook gewoon leuk is en heel veel vrijheid en voordelen met zich meebrengt.



Ik vind wel dat hier veel mensen posten die of content zijn met hun eigen kinderen, of eerst geen kinderen wilden en nu toch wel blij zijn dat ze ze alsnog hebben mogen krijgen. Maar dat laatstgenoemde hoeft niet voor iedereen te gelden. Stel je gaat mee in de wens van je vriend en het valt allemaal wel zwaar tegen? Niets is meer zoals het was en het wordt ook nooit meer zoals je leven eens was. Een kind is onherroepelijk. Het zit de rest van je leven onder je huid. Volgens mij moet je er dan wel enorm zeker van zijn dat je een kind wel leuk vindt. Misschien is niet goed genoeg...



Ik wens jou en je vriend veel wijsheid om uit dit dilemma te komen en hoop uiteraard dat hij voor jou kiest. Succes!

quote:Pinksterbloempje schreef op 27 februari 2009 @ 20:52:

Ik vind wel dat hier veel mensen posten die of content zijn met hun eigen kinderen, of eerst geen kinderen wilden en nu toch wel blij zijn dat ze ze alsnog hebben mogen krijgen. Maar dat laatstgenoemde hoeft niet voor iedereen te gelden.



Da's niet waar Pinksterbloempje. Maar dit min of meer durven zeggen wordt je doorgaans niet in dank afgenomen op de kinderenpijler en zelfs tegen je gebruikt in postings, dus pas op wat je zegt *spreek even mezelf aan*

Maar goed, zoals ik zei zijn niet alle ouders hier helemaal heppiedepeppie met hun keuze. Er zijn echt ouders (waaronder ik) die waarschijnlijk een andere keuze hadden gemaakt. Dat neemt niet weg dat mijn liefde voor dochter minder is, want dat is niet zo. Het is het hele plaatje van ouderschap/moederschap dat je wel of niet ligt of zelfs maar goed is voor de ouder of kind in kwestie.

Post It, heb je je vriend al verteld hoe je hierin staat? En hoe reageerde hij daar op?

Ik heb wel respect voor ouders die idd gewoon eerlijk zijn over de voor en nadelen van het hebben van kinderen. In bepaalde andere topic's komt dat ook wel naar voren. Al weet ik nu zo ff niet waar.



Dat geïdealiseer over het hebben van kinderen valt idd wel mee.

Oké sommigen praten inderdaad zo, maar daar doe je verder niet zo veel aan, net zo min er iets aan te doen valt als iemand die fanatiek propageert dat aan kinderen beginnen fout is. Tja...verschillen in visies blijven gewoon vast bij sommige mensen. Ik richt me dan ook liever op die posts waarvan ik meen dat daar geen fanatisme ofzo achter zit.



@Julus,



Het lijkt me een hele moeilijke situatie voor je.



Naar mijn gevoel heb je jaren gekozen om bij je vriend te blijven en nu tikt de biologische klok.

Zo zeer als het voor sommige mannen met een kinderwens kan gelden dat ze voor een keuze staan, wanneer hun vriendin ze niet wil, gaat dit andersom ook op. Logisch.

Je wil alleen van hem kinderen en de relatie aanhouden.

Ik denk toch dat je op dit moment het beste een leven kunt voorstellen zonder hem waarbij je een nieuwe man treft die ook kinderen wil en waar je net zo gek op zal raken als je nu op je huidige vriend bent. Daarbij zeg ik NIET dat je daar dan ook meteen voor zou moeten kiezen, maar in jouw situatie wat ik er zo van lees is het wel een realistische optie.



Nu het feit dat hij geen reden wil aangeven waarom hij ze niet wil, tja. Naar mijn mening vind ik dat niet eerlijk tegenover jou.

Maar ja, jij kunt zelf het beste nagaan of jullie relatie zijn geslotenheid kan hebben of niet. Het heeft daarom niet veel zin als ik mijn persoonlijke visie over geef van ik zou...



Wat je wel zou kunnen doen is je afvragen of het wel goed is om voor hem in te vullen dat hij ze misschien wel wil, maar ze niet durft te krijgen. Ik weet niet of je bij hem vaak met die veronderstelling op de proppen bent gekomen, maar als dat wel het geval is, kan ik me bij hem wel voorstellen dat hij dan dichtklapt. Als je graag zijn reden wil weten, probeer dan niet in te vullen wat hij onbewust ze wel of niet zou willen. Daar bereik je niks mee. Als die band zo hecht is zou hij kunnen aanvoelen dat hij een reden kan geven die jij naar zijn gevoel niet zou willen horen.



Daarnaast kunnen mensen om verschillende redenen geen kinderen willen. Het hebben van geen kinderwens kan net zo'n sterk onverklaarbaar gevoel zijn als wel een kinderwens denk ik nu.

Helemaal mee eens dat het gevoel geen (eigen) kinderen te willen net zo onverklaarbaar kan zijn of/moeilijk uit te leggen als wel willen. Uit te leggen waarom je geen kinderen hebt/wilt kan soms heel banaal worden en soms worden overal tegenargumenten voor gegeven (dan moet ik nog oppassen niet te defensief te worden) Heb ik nu gelukkig afgeleerd. Ook als je zegt geen kinderen te hebben is de reactie vaak half afwachtend of voorzichtig zo van zou ze ze niet kunnen krijgen. Logisch het is nog altijd gewoner denk ik om ze wel te willen dan niet. Mijn vriendin roept altijd als me weer es gevraagd wordt of en hoeveel kinderen ik heb bij voorstel rondjes of wat dan ook 'en ze gaat er niet onder gebukt' nadat ik zeg ik heb geen kinderen. Grappig ik voel die behoefte niet om te nuanceren maar meestal lucht dat de vrager een beetje op lijkt het wel ook omdat daarna ongestoord over de eigen kids geklets kan worden hahah

Tja Jopje, als je een relatieve uitzondering bent, ben je meestal degene die toelichting kan geven. Misschien frustrerend, maar zo werkt het nou eenmaal. Ik kan ook niet meer tellen hoeveel discussies ik heb moeten voeren of hoeveel vragen ik wel niet heb gehad waarom ik geen vlees eet (mwah, at ). Vlees eten is de norm, dus als je dat niet doet, wil men weten waarom. En dat geldt voor alles. Maar dat snap jij best lees ik



Tja, tis ook niet makkelijk hoor. Je doet het zelden echt goed. Want stel dat je wel een vrouw was die geen kinderen had kunnen krijgen. Dan was het wel weer een topic waard over hoe banaal, bot, ruw of ongeïnteresseerd de wederpartij wel niet omgaat met het vraagstuk kinderen. En de bewust kinderlozen voelen zich misschien weer verplicht tot uitleg of verdedigen. Dusssss, tis moeilijk haha. Daarom heb ik mijn homoneef en zijn vriend afgelopen weekend maar eens onomwonden gevraagd wanneer de kleine nou komt, want ze zijn toch al 10 jaar samen