Relaties
alle pijlers
alleen voelen
zondag 22 maart 2009 om 19:50
ik zou graag tips willen over het volgende:
ik ben geadopteerd en ken mijn biologische familie niet. met het adoptiegezin heb ik het contact verbroken doordat er in het verleden veel gebeurd is.
ik vind het moeilijk dat ik geen familie heb en voel me hierdoor vaak eenzaam/alleen. Ik zie op tegen feestdagen (vaak al een hele tijd van te voren)
Ook ben ik jaloers op mensen die wel familie hebben, ik ben dan vaak boos. het voelt zo oneerlijk.
ik word hier dagelijks mee geconfronteerd, maar het blijft lastig. ik had zo graag gewild dat het allemaal wat makkelijker werd en dat ik niet meer zo tegen feestdagen op hoef te zien.
met vrienden heb ik het er niet over, heb ik overigens wel geprobeerd, maar over het algemeen vond ik het moeilijk om met de reacties om te gaan.
in therapie heb ik het er vaak over gehad, maar heeft voor mijn gevoel niet heel veel opgeleverd. Mijn therapeut destijds zei dat "het is wat het is" en dat "ik het hier mee moet doen" ik vind dit moeilijk en maakt me ook boos, ik weet wel dat er een kern van waarheid in zit, maar hoe ga ik hiermee om?
ik ben geadopteerd en ken mijn biologische familie niet. met het adoptiegezin heb ik het contact verbroken doordat er in het verleden veel gebeurd is.
ik vind het moeilijk dat ik geen familie heb en voel me hierdoor vaak eenzaam/alleen. Ik zie op tegen feestdagen (vaak al een hele tijd van te voren)
Ook ben ik jaloers op mensen die wel familie hebben, ik ben dan vaak boos. het voelt zo oneerlijk.
ik word hier dagelijks mee geconfronteerd, maar het blijft lastig. ik had zo graag gewild dat het allemaal wat makkelijker werd en dat ik niet meer zo tegen feestdagen op hoef te zien.
met vrienden heb ik het er niet over, heb ik overigens wel geprobeerd, maar over het algemeen vond ik het moeilijk om met de reacties om te gaan.
in therapie heb ik het er vaak over gehad, maar heeft voor mijn gevoel niet heel veel opgeleverd. Mijn therapeut destijds zei dat "het is wat het is" en dat "ik het hier mee moet doen" ik vind dit moeilijk en maakt me ook boos, ik weet wel dat er een kern van waarheid in zit, maar hoe ga ik hiermee om?
zondag 22 maart 2009 om 20:34
quote:newstylista schreef op 22 maart 2009 @ 20:29:
[...]
helaas is het niet zo makkelijk om naar mijn geboorteland te reizen, het is er gevaarlijk, ik kan er dus niet alleen heen, ik spreek de taal ook niet. dus dan zou ik iemand moeten hebben die op dat moment ook heen wil, en dat is moeilijk te vinden.
plus het feit dat het een dure reis is, ik ben momenteel aan het sparen, ik wil graag volgend zomer heen.
In dat geval kies dan uit een van de vele wel veilige makkelijk toegankelijke en niet dure reisbestemmingen (bijv. landen in zuidoost azie) waar het in onze winter de droge tijd is. Dan ben je er ook even uit.
Als je geboorteland gevaarlijk is, dan zal dat voor jou misschien hooguit 'n onetime ervaring worden om iets meer van je achtergrond te leren kennen en idd niet iets waar je elke winter met plezier op vakantie zou gaan.
[...]
helaas is het niet zo makkelijk om naar mijn geboorteland te reizen, het is er gevaarlijk, ik kan er dus niet alleen heen, ik spreek de taal ook niet. dus dan zou ik iemand moeten hebben die op dat moment ook heen wil, en dat is moeilijk te vinden.
plus het feit dat het een dure reis is, ik ben momenteel aan het sparen, ik wil graag volgend zomer heen.
In dat geval kies dan uit een van de vele wel veilige makkelijk toegankelijke en niet dure reisbestemmingen (bijv. landen in zuidoost azie) waar het in onze winter de droge tijd is. Dan ben je er ook even uit.
Als je geboorteland gevaarlijk is, dan zal dat voor jou misschien hooguit 'n onetime ervaring worden om iets meer van je achtergrond te leren kennen en idd niet iets waar je elke winter met plezier op vakantie zou gaan.
zondag 22 maart 2009 om 20:36
quote:elninjoo schreef op 22 maart 2009 @ 20:34:
[...]
In dat geval kies dan uit een van de vele wel veilige makkelijk toegankelijke en niet dure reisbestemmingen (bijv. landen in zuidoost azie) waar het in onze winter de droge tijd is. Dan ben je er ook even uit.
Als je geboorteland gevaarlijk is, dan zal dat voor jou misschien hooguit 'n onetime ervaring worden om iets meer van je achtergrond te leren kennen en idd niet iets waar je elke winter met plezier op vakantie zou gaan.ik vind het een goede tip maar waar vind ik iemand die met me mee wil? en is het dan niet elk jaar vluchten, moet ik het niet gewoon onder ogen zien?
[...]
In dat geval kies dan uit een van de vele wel veilige makkelijk toegankelijke en niet dure reisbestemmingen (bijv. landen in zuidoost azie) waar het in onze winter de droge tijd is. Dan ben je er ook even uit.
Als je geboorteland gevaarlijk is, dan zal dat voor jou misschien hooguit 'n onetime ervaring worden om iets meer van je achtergrond te leren kennen en idd niet iets waar je elke winter met plezier op vakantie zou gaan.ik vind het een goede tip maar waar vind ik iemand die met me mee wil? en is het dan niet elk jaar vluchten, moet ik het niet gewoon onder ogen zien?
zondag 22 maart 2009 om 20:36
Er mee omgaan......
Dat is iets heel moeilijks. Volgens mij kan (ik) dat niet.
Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen pad te vinden, wat overigens niet meevalt. Ik mis ook wel eens goede banden met mensen, maar ik heb er ook heel veel moeite mee die aan te gaan.En te onderhouden. Ik vraag me af of het me ooit gaat lukken. Maar dat terzijde.
Maar weet je? Ik wil niet bij 'mensen horen' die elkaar bestelen, die zulke gemene dingen tegen elkaar doen en gedaan hebben. Dan ben ik liever alleen.
Het is echt niet leuk, en het raakt je uiteraard, maar met sommige mensen hoef ik geen band. Niet als ze zo doen.
Of dat ze je zoveel beschadigd hebben... laat dan maar.
Maar dat heb je misschien wel met je adoptiefamilie gehad.
Ik denk dat je altijd iets zult blijven 'voelen'. Maar blijf er vooral over praten. Maar houdt wel in je achterhoofd: ook met familie kun je behoorlijk eenzaam zijn, en je verlaten voelen. Uiteraard is het erg lastig als je om je heen allemaal wel 'de perfecte situatie' ziet. Ik weet ook niet echt hoe je daar mee om moet gaan. Ik denk maar een ding: Pas verdomd goed op de mensen die je dierbaar zijn, met wie je wel een goede band hebt. Laat ze merken dat ze belangrijk voor je zijn en blijf je gevoel toch ook uiten. Maar vraag jezelf ook eens af wat voor jou echt belangrijk is. Wil je je familie vinden, of wil je een groep met dierbare mensen om je heen? Wat zoek je?
(Ik bedoel dat verder niet lullig, maar ik denk dat je iets zoekt wat je niet zult vinden, ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden: ik denk dat je op een of andere manier altijd een soort leegte zult voelen als het om 'familie' gaat)
Dat is iets heel moeilijks. Volgens mij kan (ik) dat niet.
Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen pad te vinden, wat overigens niet meevalt. Ik mis ook wel eens goede banden met mensen, maar ik heb er ook heel veel moeite mee die aan te gaan.En te onderhouden. Ik vraag me af of het me ooit gaat lukken. Maar dat terzijde.
Maar weet je? Ik wil niet bij 'mensen horen' die elkaar bestelen, die zulke gemene dingen tegen elkaar doen en gedaan hebben. Dan ben ik liever alleen.
Het is echt niet leuk, en het raakt je uiteraard, maar met sommige mensen hoef ik geen band. Niet als ze zo doen.
Of dat ze je zoveel beschadigd hebben... laat dan maar.
Maar dat heb je misschien wel met je adoptiefamilie gehad.
Ik denk dat je altijd iets zult blijven 'voelen'. Maar blijf er vooral over praten. Maar houdt wel in je achterhoofd: ook met familie kun je behoorlijk eenzaam zijn, en je verlaten voelen. Uiteraard is het erg lastig als je om je heen allemaal wel 'de perfecte situatie' ziet. Ik weet ook niet echt hoe je daar mee om moet gaan. Ik denk maar een ding: Pas verdomd goed op de mensen die je dierbaar zijn, met wie je wel een goede band hebt. Laat ze merken dat ze belangrijk voor je zijn en blijf je gevoel toch ook uiten. Maar vraag jezelf ook eens af wat voor jou echt belangrijk is. Wil je je familie vinden, of wil je een groep met dierbare mensen om je heen? Wat zoek je?
(Ik bedoel dat verder niet lullig, maar ik denk dat je iets zoekt wat je niet zult vinden, ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden: ik denk dat je op een of andere manier altijd een soort leegte zult voelen als het om 'familie' gaat)
zondag 22 maart 2009 om 20:38
Ik weet niet uit welk land je komt, maar kun je in Nederland op zoek gaan naar iets dat met jouw geboorteland te maken heeft?
Bijvoorbeeld een dans leren die daar vandaan komt, of de beginselen van de taal (nogal afhankelijk van waar je vandaan komt natuurlijk). Misschien kom je daar mensen tegen met wie je een connectie voelt.
Of al eens gekeken op Hyves of er een groep is met mensen die 'iets' met jouw land hebben?
Goed dat je hier bent gaan schrijven trouwens. Trek je niets aan van vervelende reacties. De meeste mensen zullen proberen je te helpen.
Bijvoorbeeld een dans leren die daar vandaan komt, of de beginselen van de taal (nogal afhankelijk van waar je vandaan komt natuurlijk). Misschien kom je daar mensen tegen met wie je een connectie voelt.
Of al eens gekeken op Hyves of er een groep is met mensen die 'iets' met jouw land hebben?
Goed dat je hier bent gaan schrijven trouwens. Trek je niets aan van vervelende reacties. De meeste mensen zullen proberen je te helpen.
zondag 22 maart 2009 om 20:42
quote:newstylista schreef op 22 maart 2009 @ 20:36:
[...]
ik vind het een goede tip maar waar vind ik iemand die met me mee wil? en is het dan niet elk jaar vluchten, moet ik het niet gewoon onder ogen zien?
Ik denk dat je het gemis van eigen familie gedurende het hele jaar wel zo nu en dan onder ogen ziet. Maar met de feestdagen is alles extra klef en wordt overal (ook in de media) benadrukt dat iedereen nu gezellig met zijn familie aan 't feesten moet gaan.
Als mijn ouders er op 'n gegeven moment (wat hopelijk nog heeeeeeel lang wegblijft) niet meer zouden zijn, dan zal ik er waarschijnlijk voor kiezen in die periode op reis te gaan óf ik kruip met 'n hoop dvdtjes en snaai op de bank onder 'n dekentje. Zolang ik het geluk van anderen maar niet hoef aan te zien op zulke dagen.
Reizen kun je alleen, dan kom je vanzelf wel gelijkgestemden tegen, of je kunt 'n groepsreis boeken. Dat vind ik persoonlijk wel heel gezellig omdat je op die manier toch elke avond met mensen uit eten kunt gaan en je ervaringen van die dag met elkaar kunt delen.
[...]
ik vind het een goede tip maar waar vind ik iemand die met me mee wil? en is het dan niet elk jaar vluchten, moet ik het niet gewoon onder ogen zien?
Ik denk dat je het gemis van eigen familie gedurende het hele jaar wel zo nu en dan onder ogen ziet. Maar met de feestdagen is alles extra klef en wordt overal (ook in de media) benadrukt dat iedereen nu gezellig met zijn familie aan 't feesten moet gaan.
Als mijn ouders er op 'n gegeven moment (wat hopelijk nog heeeeeeel lang wegblijft) niet meer zouden zijn, dan zal ik er waarschijnlijk voor kiezen in die periode op reis te gaan óf ik kruip met 'n hoop dvdtjes en snaai op de bank onder 'n dekentje. Zolang ik het geluk van anderen maar niet hoef aan te zien op zulke dagen.
Reizen kun je alleen, dan kom je vanzelf wel gelijkgestemden tegen, of je kunt 'n groepsreis boeken. Dat vind ik persoonlijk wel heel gezellig omdat je op die manier toch elke avond met mensen uit eten kunt gaan en je ervaringen van die dag met elkaar kunt delen.
zondag 22 maart 2009 om 20:43
In de tijd dat ik met hen omging hadden Nigerianen hier een nationale vereniging, ze organiseerden weleens activiteiten en hadden ook een band met de ambassade.
Misschien kun je van de ambassade van jouw land te weten komen of er zo'n vereniging bestaat en daardoor in contact komen met landgenoten. Het kan dan makkelijk voorkomen dat je in contact komt met mensen die zich ook om de 1 of andere reden ontheemd voelen, want zo makkelijk is migratie nu ook weer niet.
Ik heb tot nu toe gemerkt dat migranten zich graag in hun eigen groep ophouden, en dat ze ook niet te beroerd zijn om mensen zoals zij in hun groep op te nemen. Heb inmiddels veeeel migranten leren kennen.
Hou er wel rekening mee dat mensen er behoorlijk felle meningen op na kunnen houden over internationale adoptie. De meningen die ik gehoord heb gingen overigens in de richting van de ouders, niet van het kind. Niet dat ze jou niet zullen accepteren, wel dat ze misschien medelijden met je zullen hebben omdat je niet meer 'van daar' bent.
Misschien kun je van de ambassade van jouw land te weten komen of er zo'n vereniging bestaat en daardoor in contact komen met landgenoten. Het kan dan makkelijk voorkomen dat je in contact komt met mensen die zich ook om de 1 of andere reden ontheemd voelen, want zo makkelijk is migratie nu ook weer niet.
Ik heb tot nu toe gemerkt dat migranten zich graag in hun eigen groep ophouden, en dat ze ook niet te beroerd zijn om mensen zoals zij in hun groep op te nemen. Heb inmiddels veeeel migranten leren kennen.
Hou er wel rekening mee dat mensen er behoorlijk felle meningen op na kunnen houden over internationale adoptie. De meningen die ik gehoord heb gingen overigens in de richting van de ouders, niet van het kind. Niet dat ze jou niet zullen accepteren, wel dat ze misschien medelijden met je zullen hebben omdat je niet meer 'van daar' bent.
zondag 22 maart 2009 om 21:09
quote:weltschmerz schreef op 22 maart 2009 @ 20:36:
Er mee omgaan......
Dat is iets heel moeilijks. Volgens mij kan (ik) dat niet.
Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen pad te vinden, wat overigens niet meevalt. Ik mis ook wel eens goede banden met mensen, maar ik heb er ook heel veel moeite mee die aan te gaan.En te onderhouden. Ik vraag me af of het me ooit gaat lukken. Maar dat terzijde.
Maar weet je? Ik wil niet bij 'mensen horen' die elkaar bestelen, die zulke gemene dingen tegen elkaar doen en gedaan hebben. Dan ben ik liever alleen.
Het is echt niet leuk, en het raakt je uiteraard, maar met sommige mensen hoef ik geen band. Niet als ze zo doen.
Of dat ze je zoveel beschadigd hebben... laat dan maar.
Maar dat heb je misschien wel met je adoptiefamilie gehad.
Ik denk dat je altijd iets zult blijven 'voelen'. Maar blijf er vooral over praten. Maar houdt wel in je achterhoofd: ook met familie kun je behoorlijk eenzaam zijn, en je verlaten voelen. Uiteraard is het erg lastig als je om je heen allemaal wel 'de perfecte situatie' ziet. Ik weet ook niet echt hoe je daar mee om moet gaan. Ik denk maar een ding: Pas verdomd goed op de mensen die je dierbaar zijn, met wie je wel een goede band hebt. Laat ze merken dat ze belangrijk voor je zijn en blijf je gevoel toch ook uiten. Maar vraag jezelf ook eens af wat voor jou echt belangrijk is. Wil je je familie vinden, of wil je een groep met dierbare mensen om je heen? Wat zoek je?
(Ik bedoel dat verder niet lullig, maar ik denk dat je iets zoekt wat je niet zult vinden, ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden: ik denk dat je op een of andere manier altijd een soort leegte zult voelen als het om 'familie' gaat)
@welt ik herken wat je schrijft over vriendschappen. ik vind het moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan. de vrienden die ik heb, zijn er ongeveer 5 jaar.
heb je het hier wel eens over gehad met een professioneel persoon (therapeut)
ja mijn adoptiefamilie heeft me beschadigd, dus contact zit er voor mij niet meer in.
wat familie betreft zal er inderdaad altijd een leegte zijn. en je hebt gelijk dat waar naar ik op zoek ben toch niet al vinden. een groep met hechte vriendschappen zal ik wel fijn vinden, toch blijft het feit dat ik me altijd nummer zoveel voel, als het er op aan komt, gaat hun familie voor mij, snap je wat ik bedoel?
Er mee omgaan......
Dat is iets heel moeilijks. Volgens mij kan (ik) dat niet.
Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen pad te vinden, wat overigens niet meevalt. Ik mis ook wel eens goede banden met mensen, maar ik heb er ook heel veel moeite mee die aan te gaan.En te onderhouden. Ik vraag me af of het me ooit gaat lukken. Maar dat terzijde.
Maar weet je? Ik wil niet bij 'mensen horen' die elkaar bestelen, die zulke gemene dingen tegen elkaar doen en gedaan hebben. Dan ben ik liever alleen.
Het is echt niet leuk, en het raakt je uiteraard, maar met sommige mensen hoef ik geen band. Niet als ze zo doen.
Of dat ze je zoveel beschadigd hebben... laat dan maar.
Maar dat heb je misschien wel met je adoptiefamilie gehad.
Ik denk dat je altijd iets zult blijven 'voelen'. Maar blijf er vooral over praten. Maar houdt wel in je achterhoofd: ook met familie kun je behoorlijk eenzaam zijn, en je verlaten voelen. Uiteraard is het erg lastig als je om je heen allemaal wel 'de perfecte situatie' ziet. Ik weet ook niet echt hoe je daar mee om moet gaan. Ik denk maar een ding: Pas verdomd goed op de mensen die je dierbaar zijn, met wie je wel een goede band hebt. Laat ze merken dat ze belangrijk voor je zijn en blijf je gevoel toch ook uiten. Maar vraag jezelf ook eens af wat voor jou echt belangrijk is. Wil je je familie vinden, of wil je een groep met dierbare mensen om je heen? Wat zoek je?
(Ik bedoel dat verder niet lullig, maar ik denk dat je iets zoekt wat je niet zult vinden, ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden: ik denk dat je op een of andere manier altijd een soort leegte zult voelen als het om 'familie' gaat)
@welt ik herken wat je schrijft over vriendschappen. ik vind het moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan. de vrienden die ik heb, zijn er ongeveer 5 jaar.
heb je het hier wel eens over gehad met een professioneel persoon (therapeut)
ja mijn adoptiefamilie heeft me beschadigd, dus contact zit er voor mij niet meer in.
wat familie betreft zal er inderdaad altijd een leegte zijn. en je hebt gelijk dat waar naar ik op zoek ben toch niet al vinden. een groep met hechte vriendschappen zal ik wel fijn vinden, toch blijft het feit dat ik me altijd nummer zoveel voel, als het er op aan komt, gaat hun familie voor mij, snap je wat ik bedoel?
zondag 22 maart 2009 om 21:12
quote:Moonlight82 schreef op 22 maart 2009 @ 20:38:
Ik weet niet uit welk land je komt, maar kun je in Nederland op zoek gaan naar iets dat met jouw geboorteland te maken heeft?
Bijvoorbeeld een dans leren die daar vandaan komt, of de beginselen van de taal (nogal afhankelijk van waar je vandaan komt natuurlijk). Misschien kom je daar mensen tegen met wie je een connectie voelt.
Of al eens gekeken op Hyves of er een groep is met mensen die 'iets' met jouw land hebben?
Goed dat je hier bent gaan schrijven trouwens. Trek je niets aan van vervelende reacties. De meeste mensen zullen proberen je te helpen.@moonlight: ik heb contact met mensen die uit hetzelfde land komen. in het begin was dit vrij intensief, maar na verloop van tijd toch verwaterd. met een aantal heb ik nog contact, maar die wonen helaas ver weg en spreek ze niet vaak.een aantal van hun hebben hun biologische familie gevonden en een goede vriend van mij voelt zich verbonden met zijn huidige vriendin, dus dat maakt het voor hem ook makkelijker. dit zou ik ook graag willen, maar vraag me af of dit een goede reden is, dan ben je altijd aan het hopen op vriendschappen/relaties, dat maakt je dan toch erg afhankelijk?
Ik weet niet uit welk land je komt, maar kun je in Nederland op zoek gaan naar iets dat met jouw geboorteland te maken heeft?
Bijvoorbeeld een dans leren die daar vandaan komt, of de beginselen van de taal (nogal afhankelijk van waar je vandaan komt natuurlijk). Misschien kom je daar mensen tegen met wie je een connectie voelt.
Of al eens gekeken op Hyves of er een groep is met mensen die 'iets' met jouw land hebben?
Goed dat je hier bent gaan schrijven trouwens. Trek je niets aan van vervelende reacties. De meeste mensen zullen proberen je te helpen.@moonlight: ik heb contact met mensen die uit hetzelfde land komen. in het begin was dit vrij intensief, maar na verloop van tijd toch verwaterd. met een aantal heb ik nog contact, maar die wonen helaas ver weg en spreek ze niet vaak.een aantal van hun hebben hun biologische familie gevonden en een goede vriend van mij voelt zich verbonden met zijn huidige vriendin, dus dat maakt het voor hem ook makkelijker. dit zou ik ook graag willen, maar vraag me af of dit een goede reden is, dan ben je altijd aan het hopen op vriendschappen/relaties, dat maakt je dan toch erg afhankelijk?
zondag 22 maart 2009 om 21:15
quote:elninjoo schreef op 22 maart 2009 @ 20:42:
[...]
Ik denk dat je het gemis van eigen familie gedurende het hele jaar wel zo nu en dan onder ogen ziet. Maar met de feestdagen is alles extra klef en wordt overal (ook in de media) benadrukt dat iedereen nu gezellig met zijn familie aan 't feesten moet gaan.
Als mijn ouders er op 'n gegeven moment (wat hopelijk nog heeeeeeel lang wegblijft) niet meer zouden zijn, dan zal ik er waarschijnlijk voor kiezen in die periode op reis te gaan óf ik kruip met 'n hoop dvdtjes en snaai op de bank onder 'n dekentje. Zolang ik het geluk van anderen maar niet hoef aan te zien op zulke dagen. dit is precies hoe ik het voel! wat dat betreft zou ik elke feestdag gedurende het jaar wel weg willen.
Reizen kun je alleen, dan kom je vanzelf wel gelijkgestemden tegen, of je kunt 'n groepsreis boeken. Dat vind ik persoonlijk wel heel gezellig omdat je op die manier toch elke avond met mensen uit eten kunt gaan en je ervaringen van die dag met elkaar kunt delen.ik ga me er eens in verdiepen, wat de mogelijkheden zijn. ik zou het wel erg spannend vinden, weet niet of ik dat durf, maak moeilijk contact met anderen, en je alleen voelen in een vreemd land, lijkt me niet fijn.
[...]
Ik denk dat je het gemis van eigen familie gedurende het hele jaar wel zo nu en dan onder ogen ziet. Maar met de feestdagen is alles extra klef en wordt overal (ook in de media) benadrukt dat iedereen nu gezellig met zijn familie aan 't feesten moet gaan.
Als mijn ouders er op 'n gegeven moment (wat hopelijk nog heeeeeeel lang wegblijft) niet meer zouden zijn, dan zal ik er waarschijnlijk voor kiezen in die periode op reis te gaan óf ik kruip met 'n hoop dvdtjes en snaai op de bank onder 'n dekentje. Zolang ik het geluk van anderen maar niet hoef aan te zien op zulke dagen. dit is precies hoe ik het voel! wat dat betreft zou ik elke feestdag gedurende het jaar wel weg willen.
Reizen kun je alleen, dan kom je vanzelf wel gelijkgestemden tegen, of je kunt 'n groepsreis boeken. Dat vind ik persoonlijk wel heel gezellig omdat je op die manier toch elke avond met mensen uit eten kunt gaan en je ervaringen van die dag met elkaar kunt delen.ik ga me er eens in verdiepen, wat de mogelijkheden zijn. ik zou het wel erg spannend vinden, weet niet of ik dat durf, maak moeilijk contact met anderen, en je alleen voelen in een vreemd land, lijkt me niet fijn.
zondag 22 maart 2009 om 21:21
quote:mamzelle schreef op 22 maart 2009 @ 20:43:
In de tijd dat ik met hen omging hadden Nigerianen hier een nationale vereniging, ze organiseerden weleens activiteiten en hadden ook een band met de ambassade.
Misschien kun je van de ambassade van jouw land te weten komen of er zo'n vereniging bestaat en daardoor in contact komen met landgenoten. Het kan dan makkelijk voorkomen dat je in contact komt met mensen die zich ook om de 1 of andere reden ontheemd voelen, want zo makkelijk is migratie nu ook weer niet.
Ik heb tot nu toe gemerkt dat migranten zich graag in hun eigen groep ophouden, en dat ze ook niet te beroerd zijn om mensen zoals zij in hun groep op te nemen. Heb inmiddels veeeel migranten leren kennen.
Hou er wel rekening mee dat mensen er behoorlijk felle meningen op na kunnen houden over internationale adoptie. De meningen die ik gehoord heb gingen overigens in de richting van de ouders, niet van het kind. Niet dat ze jou niet zullen accepteren, wel dat ze misschien medelijden met je zullen hebben omdat je niet meer 'van daar' bent.ja klopt, ik spreek de taal niet, als iemand me daar naar vroeg, hadden ze idd medelijden met me dat ik niet meer "van daar" ben.
In de tijd dat ik met hen omging hadden Nigerianen hier een nationale vereniging, ze organiseerden weleens activiteiten en hadden ook een band met de ambassade.
Misschien kun je van de ambassade van jouw land te weten komen of er zo'n vereniging bestaat en daardoor in contact komen met landgenoten. Het kan dan makkelijk voorkomen dat je in contact komt met mensen die zich ook om de 1 of andere reden ontheemd voelen, want zo makkelijk is migratie nu ook weer niet.
Ik heb tot nu toe gemerkt dat migranten zich graag in hun eigen groep ophouden, en dat ze ook niet te beroerd zijn om mensen zoals zij in hun groep op te nemen. Heb inmiddels veeeel migranten leren kennen.
Hou er wel rekening mee dat mensen er behoorlijk felle meningen op na kunnen houden over internationale adoptie. De meningen die ik gehoord heb gingen overigens in de richting van de ouders, niet van het kind. Niet dat ze jou niet zullen accepteren, wel dat ze misschien medelijden met je zullen hebben omdat je niet meer 'van daar' bent.ja klopt, ik spreek de taal niet, als iemand me daar naar vroeg, hadden ze idd medelijden met me dat ik niet meer "van daar" ben.
zondag 22 maart 2009 om 21:25
Jup, ik zit bij een psych. Zo iets kan je redelijk ontsporen zeg maar. Maar het is niet iets wat in een paar weken of maanden te verhelpen is. Het is ook geen oplossing, het vervangt toch niet wat je echt mist. Het helpt je alleen om soms even wat kwijt te kunnen of ja, ik weet niet precies wat het is. Moet dat voor mezelf ook nog uitzoeken zeg maar. Praat jij verder ook nog met iemand of heb je iets van therapie?
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik wou dat ik er een oplossing voor had, maar die kan ik je helaas niet geven....
Altijd het 5e wiel aan de wagen zijn. Vervelend, ik ken het gevoel, maar al te goed. Ik voel me vaak een buitenstaander. Als iedereen het gezellig heeft kan ik me o zo alleen voelen. Zo van 'ik hoor er niet bij en ik kan niet gezellig mee doen'.
Familiedagen, feestjes en weet ik het wat. Dat soort dingen vermijd ik eigenlijk altijd zoveel mogelijk.
Zoek niet teveel, want dan is de teleurstelling groot en dan vindt je het niet. Klinkt allemaal zo makkelijk, maar in werkelijkheid is het zo lastig. Als ik kon toveren, dan had ik het allang voor je gedaan. Maar ik heb geen idee hoe je het beste met iets als dit om kan gaan. Je moet voor jezelf een weg zien te vinden , maar zo'n weg vinden is lastig. Ze zeggen wel eens dat je vanzelf iemand tegenkomt waar het echt mee klikt. Maar ik (en ik hoor vaak dat ik negatief of zwart wit ben) geloof daar niet zo in. Niets is voor eeuwig. En dat maakt het ook lastig om in een relatie/band/vriendschap te stappen. Misschien angst om gekwetst of verlaten te worden. En daarom automatisch maar meer afstand nemen, maar onbewust toch zo hard zoeken naar datgene wat je mist........
Damn, ik begin volgens mij onzin uit te kramen (althans, ik volg mezelf niet meer) dus ik stop er maar even mee....
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik wou dat ik er een oplossing voor had, maar die kan ik je helaas niet geven....
Altijd het 5e wiel aan de wagen zijn. Vervelend, ik ken het gevoel, maar al te goed. Ik voel me vaak een buitenstaander. Als iedereen het gezellig heeft kan ik me o zo alleen voelen. Zo van 'ik hoor er niet bij en ik kan niet gezellig mee doen'.
Familiedagen, feestjes en weet ik het wat. Dat soort dingen vermijd ik eigenlijk altijd zoveel mogelijk.
Zoek niet teveel, want dan is de teleurstelling groot en dan vindt je het niet. Klinkt allemaal zo makkelijk, maar in werkelijkheid is het zo lastig. Als ik kon toveren, dan had ik het allang voor je gedaan. Maar ik heb geen idee hoe je het beste met iets als dit om kan gaan. Je moet voor jezelf een weg zien te vinden , maar zo'n weg vinden is lastig. Ze zeggen wel eens dat je vanzelf iemand tegenkomt waar het echt mee klikt. Maar ik (en ik hoor vaak dat ik negatief of zwart wit ben) geloof daar niet zo in. Niets is voor eeuwig. En dat maakt het ook lastig om in een relatie/band/vriendschap te stappen. Misschien angst om gekwetst of verlaten te worden. En daarom automatisch maar meer afstand nemen, maar onbewust toch zo hard zoeken naar datgene wat je mist........
Damn, ik begin volgens mij onzin uit te kramen (althans, ik volg mezelf niet meer) dus ik stop er maar even mee....
zondag 22 maart 2009 om 21:45
quote:weltschmerz schreef op 22 maart 2009 @ 21:25:
Jup, ik zit bij een psych. Zo iets kan je redelijk ontsporen zeg maar. Maar het is niet iets wat in een paar weken of maanden te verhelpen is. Het is ook geen oplossing, het vervangt toch niet wat je echt mist. Het helpt je alleen om soms even wat kwijt te kunnen of ja, ik weet niet precies wat het is. Moet dat voor mezelf ook nog uitzoeken zeg maar. Praat jij verder ook nog met iemand of heb je iets van therapie? heb je tot nu toe wat aan gehad? ja ik heb langdurige therapie gehad en ben nu in afwachting van verdere hulp.
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik wou dat ik er een oplossing voor had, maar die kan ik je helaas niet geven....
Altijd het 5e wiel aan de wagen zijn. Vervelend, ik ken het gevoel, maar al te goed. Ik voel me vaak een buitenstaander. Als iedereen het gezellig heeft kan ik me o zo alleen voelen. Zo van 'ik hoor er niet bij en ik kan niet gezellig mee doen'.
Familiedagen, feestjes en weet ik het wat. Dat soort dingen vermijd ik eigenlijk altijd zoveel mogelijk. maar wat doe je dan op zulke dagen?
Zoek niet teveel, want dan is de teleurstelling groot en dan vindt je het niet. Klinkt allemaal zo makkelijk, maar in werkelijkheid is het zo lastig. Als ik kon toveren, dan had ik het allang voor je gedaan. Maar ik heb geen idee hoe je het beste met iets als dit om kan gaan. Je moet voor jezelf een weg zien te vinden , maar zo'n weg vinden is lastig. Ze zeggen wel eens dat je vanzelf iemand tegenkomt waar het echt mee klikt. Maar ik (en ik hoor vaak dat ik negatief of zwart wit ben) geloof daar niet zo in. Niets is voor eeuwig. En dat maakt het ook lastig om in een relatie/band/vriendschap te stappen. Misschien angst om gekwetst of verlaten te worden. En daarom automatisch maar meer afstand nemen, maar onbewust toch zo hard zoeken naar datgene wat je mist........
Damn, ik begin volgens mij onzin uit te kramen (althans, ik volg mezelf niet meer) dus ik stop er maar even mee....je kraamt geen onzin uit, je hebt het er moeilijk mee en dat snap ik.
Jup, ik zit bij een psych. Zo iets kan je redelijk ontsporen zeg maar. Maar het is niet iets wat in een paar weken of maanden te verhelpen is. Het is ook geen oplossing, het vervangt toch niet wat je echt mist. Het helpt je alleen om soms even wat kwijt te kunnen of ja, ik weet niet precies wat het is. Moet dat voor mezelf ook nog uitzoeken zeg maar. Praat jij verder ook nog met iemand of heb je iets van therapie? heb je tot nu toe wat aan gehad? ja ik heb langdurige therapie gehad en ben nu in afwachting van verdere hulp.
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik wou dat ik er een oplossing voor had, maar die kan ik je helaas niet geven....
Altijd het 5e wiel aan de wagen zijn. Vervelend, ik ken het gevoel, maar al te goed. Ik voel me vaak een buitenstaander. Als iedereen het gezellig heeft kan ik me o zo alleen voelen. Zo van 'ik hoor er niet bij en ik kan niet gezellig mee doen'.
Familiedagen, feestjes en weet ik het wat. Dat soort dingen vermijd ik eigenlijk altijd zoveel mogelijk. maar wat doe je dan op zulke dagen?
Zoek niet teveel, want dan is de teleurstelling groot en dan vindt je het niet. Klinkt allemaal zo makkelijk, maar in werkelijkheid is het zo lastig. Als ik kon toveren, dan had ik het allang voor je gedaan. Maar ik heb geen idee hoe je het beste met iets als dit om kan gaan. Je moet voor jezelf een weg zien te vinden , maar zo'n weg vinden is lastig. Ze zeggen wel eens dat je vanzelf iemand tegenkomt waar het echt mee klikt. Maar ik (en ik hoor vaak dat ik negatief of zwart wit ben) geloof daar niet zo in. Niets is voor eeuwig. En dat maakt het ook lastig om in een relatie/band/vriendschap te stappen. Misschien angst om gekwetst of verlaten te worden. En daarom automatisch maar meer afstand nemen, maar onbewust toch zo hard zoeken naar datgene wat je mist........
Damn, ik begin volgens mij onzin uit te kramen (althans, ik volg mezelf niet meer) dus ik stop er maar even mee....je kraamt geen onzin uit, je hebt het er moeilijk mee en dat snap ik.
zondag 22 maart 2009 om 22:16
Wat ik doe op zulke dagen:
Familiedagen hebben 'we' gelukkig niet. Verjaardagen ga ik héél soms heen, mn eigen vier ik gewoonweg niet.
Met 'feestdagen' en dat soort dingen ligt het er een beetje aan.
Soms had ik 'het geluk' dat ik gewoon kon werken.
Meestal verdwijn ik een beetje. Telefoon uit, en even weg van de buitenwereld. Verstop ik mezelf en kruip weg op mn kamer. Er zijn tijden geweest dat ik die dagen vulde met films kijken, soms hele dagen slapen. Soms het idee hebben dat je doordraait, en uit alle macht dat proberen te vermijden. Proberen iets te gaan doen: kamer opruimen, tekenen, computergames, weet ik het. Meestal werkte dat niet zo goed hoor: concentreren was erg moeilijk dan.
De laatste tijd zit ik op mn kamer, muziek aan, gedichten schrijven, boeken lezen, op internet rondzwerven. En vooral: nadenken, heel veel nadenken.
Familiedagen hebben 'we' gelukkig niet. Verjaardagen ga ik héél soms heen, mn eigen vier ik gewoonweg niet.
Met 'feestdagen' en dat soort dingen ligt het er een beetje aan.
Soms had ik 'het geluk' dat ik gewoon kon werken.
Meestal verdwijn ik een beetje. Telefoon uit, en even weg van de buitenwereld. Verstop ik mezelf en kruip weg op mn kamer. Er zijn tijden geweest dat ik die dagen vulde met films kijken, soms hele dagen slapen. Soms het idee hebben dat je doordraait, en uit alle macht dat proberen te vermijden. Proberen iets te gaan doen: kamer opruimen, tekenen, computergames, weet ik het. Meestal werkte dat niet zo goed hoor: concentreren was erg moeilijk dan.
De laatste tijd zit ik op mn kamer, muziek aan, gedichten schrijven, boeken lezen, op internet rondzwerven. En vooral: nadenken, heel veel nadenken.
anoniem_80436 wijzigde dit bericht op 22-03-2009 22:18
Reden: typefoutjes :S
Reden: typefoutjes :S
% gewijzigd
zondag 22 maart 2009 om 22:27
quote:newstylista schreef op 22 maart 2009 @ 21:12:
[...]
maar vraag me af of dit een goede reden is, dan ben je altijd aan het hopen op vriendschappen/relaties, dat maakt je dan toch erg afhankelijk?
Welke andere goede reden hebben andere mensen om een relatie aan te gaan dan dat ze zich verbonden willen voelen met iemand anders (of met meerdere anderen ingeval van vriendschappen)
Het enige waar je extra goed op moet letten als je vriendschap of een relatie zo nodig hebt is dat je niet met de verkeerde personen in zee gaat. Waak ervoor dat je niet in een moeder Theresa relatie komt zogezegd. Als iemand je nodig heeft herken je donders goed wat die ander voelt, omdat je dat zelf ook voelt, maar een ongelijkwaardige relatie werkt nooit en daar moet je dus niet in terechtkomen.
[...]
maar vraag me af of dit een goede reden is, dan ben je altijd aan het hopen op vriendschappen/relaties, dat maakt je dan toch erg afhankelijk?
Welke andere goede reden hebben andere mensen om een relatie aan te gaan dan dat ze zich verbonden willen voelen met iemand anders (of met meerdere anderen ingeval van vriendschappen)
Het enige waar je extra goed op moet letten als je vriendschap of een relatie zo nodig hebt is dat je niet met de verkeerde personen in zee gaat. Waak ervoor dat je niet in een moeder Theresa relatie komt zogezegd. Als iemand je nodig heeft herken je donders goed wat die ander voelt, omdat je dat zelf ook voelt, maar een ongelijkwaardige relatie werkt nooit en daar moet je dus niet in terechtkomen.
zondag 22 maart 2009 om 22:33
quote:weltschmerz schreef op 22 maart 2009 @ 22:16:
Wat ik doe op zulke dagen:
Familiedagen hebben 'we' gelukkig niet. Verjaardagen ga ik héél soms heen, mn eigen vier ik gewoonweg niet.
Met 'feestdagen' en dat soort dingen ligt het er een beetje aan.
Soms had ik 'het geluk' dat ik gewoon kon werken.
Meestal verdwijn ik een beetje. Telefoon uit, en even weg van de buitenwereld. Verstop ik mezelf en kruip weg op mn kamer. Er zijn tijden geweest dat ik die dagen vulde met films kijken, soms hele dagen slapen. Soms het idee hebben dat je doordraait, en uit alle macht dat proberen te vermijden. Proberen iets te gaan doen: kamer opruimen, tekenen, computergames, weet ik het. Meestal werkte dat niet zo goed hoor: concentreren was erg moeilijk dan.
De laatste tijd zit ik op mn kamer, muziek aan, gedichten schrijven, boeken lezen, op internet rondzwerven. En vooral: nadenken, heel veel nadenken.
jeetje wat lijkt me dat moeilijk voor je. woon je nog thuis? ik heb het ook een aantal jaren zo gedaan, maar dit was noodgedwongen omdat ik geen vrienden had. ik voelde me ook ontzettend eenzaam.
vandaar dat ik nu ver van te voren al gestresst ben, Pasen valt nog mee, maar over Koninginnedag & 5 mei zit ik al weer te dubben
Wat ik doe op zulke dagen:
Familiedagen hebben 'we' gelukkig niet. Verjaardagen ga ik héél soms heen, mn eigen vier ik gewoonweg niet.
Met 'feestdagen' en dat soort dingen ligt het er een beetje aan.
Soms had ik 'het geluk' dat ik gewoon kon werken.
Meestal verdwijn ik een beetje. Telefoon uit, en even weg van de buitenwereld. Verstop ik mezelf en kruip weg op mn kamer. Er zijn tijden geweest dat ik die dagen vulde met films kijken, soms hele dagen slapen. Soms het idee hebben dat je doordraait, en uit alle macht dat proberen te vermijden. Proberen iets te gaan doen: kamer opruimen, tekenen, computergames, weet ik het. Meestal werkte dat niet zo goed hoor: concentreren was erg moeilijk dan.
De laatste tijd zit ik op mn kamer, muziek aan, gedichten schrijven, boeken lezen, op internet rondzwerven. En vooral: nadenken, heel veel nadenken.
jeetje wat lijkt me dat moeilijk voor je. woon je nog thuis? ik heb het ook een aantal jaren zo gedaan, maar dit was noodgedwongen omdat ik geen vrienden had. ik voelde me ook ontzettend eenzaam.
vandaar dat ik nu ver van te voren al gestresst ben, Pasen valt nog mee, maar over Koninginnedag & 5 mei zit ik al weer te dubben
zondag 22 maart 2009 om 22:35
quote:mamzelle schreef op 22 maart 2009 @ 22:27:
[...]
Welke andere goede reden hebben andere mensen om een relatie aan te gaan dan dat ze zich verbonden willen voelen met iemand anders (of met meerdere anderen ingeval van vriendschappen) tja ik vind het moeilijk inschatten bij mezelf.
Het enige waar je extra goed op moet letten als je vriendschap of een relatie zo nodig hebt is dat je niet met de verkeerde personen in zee gaat. Waak ervoor dat je niet in een moeder Theresa relatie komt zogezegd. Als iemand je nodig heeft herken je donders goed wat die ander voelt, omdat je dat zelf ook voelt, maar een ongelijkwaardige relatie werkt nooit en daar moet je dus niet in terechtkomen.nee dat is waar en dat moet ik ook goed in de gaten houden, ik denk dat ik daar wel gevoelig voor ben.
[...]
Welke andere goede reden hebben andere mensen om een relatie aan te gaan dan dat ze zich verbonden willen voelen met iemand anders (of met meerdere anderen ingeval van vriendschappen) tja ik vind het moeilijk inschatten bij mezelf.
Het enige waar je extra goed op moet letten als je vriendschap of een relatie zo nodig hebt is dat je niet met de verkeerde personen in zee gaat. Waak ervoor dat je niet in een moeder Theresa relatie komt zogezegd. Als iemand je nodig heeft herken je donders goed wat die ander voelt, omdat je dat zelf ook voelt, maar een ongelijkwaardige relatie werkt nooit en daar moet je dus niet in terechtkomen.nee dat is waar en dat moet ik ook goed in de gaten houden, ik denk dat ik daar wel gevoelig voor ben.
zondag 22 maart 2009 om 22:37
maar wat ik ook lastig vind is dat vriendinnen vertellen over hun familie, dan is het voor mij 10 keer slikken, enthousiast doen en zorgen dat ze de tranen in mijn ogen niet zien. het is elke dag een confrontatie met wat ik mis/zo ontzettend naar verlang en dat op veel gebieden.
als ik naar de toekomst kijk word ik er erg moedeloos van, juist omdat er geen oplossing blijkt te zijn
als ik naar de toekomst kijk word ik er erg moedeloos van, juist omdat er geen oplossing blijkt te zijn
zondag 22 maart 2009 om 22:50
Het lullige met eenzaamheid is dat iedereen die zich zo voelt, of vrijwel iedereen, zich afsluit van andere mensen, uit angst nog meer geconfronteerd te worden met die eenzaamheid van binnen. Weet in elk geval dat je bepaald niet alleen bent met dit gevoel, er zijn heel veel mensen die dit gevoel met je delen, om wat voor reden dan ook, en het zou leuk zijn als je een paar van die mensen zou ontmoeten met wie het dan ook nog klikt.
Wat je mist kun je alleen uitkomen door heel veel praten erover met je therapeut. Hoe weet ik zelf ook niet, ben er nog nooit aan toegekomen. Het blijft wel pijn doen, kan ik zeggen uit eigen ervaring (ben een oud wijf van 43) en ook mijn moeder heeft het nog vaker dan ik zou verwachten over wat er verkeerd ging in haar jeugd. In mijn geval heb ik die pijn in een doosje gepropt en komt ' ie er alleen uit als het onderwerp ter sprake komt (en er wordt doorgevraagd).
Voor de feestdagen: heb je al eens bij activiteitenclubs gekeken of die een leuk programma hebben op die dagen? Die clubs zijn bedoeld voor mensen die wat met andere mensen willen doen, evt. uit zijn op vriendschap, niet perse op relaties.
Wat je mist kun je alleen uitkomen door heel veel praten erover met je therapeut. Hoe weet ik zelf ook niet, ben er nog nooit aan toegekomen. Het blijft wel pijn doen, kan ik zeggen uit eigen ervaring (ben een oud wijf van 43) en ook mijn moeder heeft het nog vaker dan ik zou verwachten over wat er verkeerd ging in haar jeugd. In mijn geval heb ik die pijn in een doosje gepropt en komt ' ie er alleen uit als het onderwerp ter sprake komt (en er wordt doorgevraagd).
Voor de feestdagen: heb je al eens bij activiteitenclubs gekeken of die een leuk programma hebben op die dagen? Die clubs zijn bedoeld voor mensen die wat met andere mensen willen doen, evt. uit zijn op vriendschap, niet perse op relaties.
zondag 22 maart 2009 om 23:23
quote:mamzelle schreef op 22 maart 2009 @ 22:50:
Het lullige met eenzaamheid is dat iedereen die zich zo voelt, of vrijwel iedereen, zich afsluit van andere mensen, uit angst nog meer geconfronteerd te worden met die eenzaamheid van binnen. mee eens, maar hoe breng je hier verandering in?Weet in elk geval dat je bepaald niet alleen bent met dit gevoel, er zijn heel veel mensen die dit gevoel met je delen, om wat voor reden dan ook, en het zou leuk zijn als je een paar van die mensen zou ontmoeten met wie het dan ook nog klikt.
Wat je mist kun je alleen uitkomen door heel veel praten erover met je therapeut. ik heb het gevoel dat ik kan blijven praten, maar dat het uieindelijk als "lastig" ervaren word, ik moet het accepteren. Hoe weet ik zelf ook niet, ben er nog nooit aan toegekomen. Het blijft wel pijn doen, kan ik zeggen uit eigen ervaring (ben een oud wijf van 43) en ook mijn moeder heeft het nog vaker dan ik zou verwachten over wat er verkeerd ging in haar jeugd. In mijn geval heb ik die pijn in een doosje gepropt en komt ' ie er alleen uit als het onderwerp ter sprake komt (en er wordt doorgevraagd). waarom ben je er nog nooit aan toegekomen, stop je het bewust weg? 43 is niet oud hoor!
Voor de feestdagen: heb je al eens bij activiteitenclubs gekeken of die een leuk programma hebben op die dagen? Die clubs zijn bedoeld voor mensen die wat met andere mensen willen doen, evt. uit zijn op vriendschap, niet perse op relaties.nee heb ik nog niet naar gekeken, ik ga even googlen, goede tip trouwens
Het lullige met eenzaamheid is dat iedereen die zich zo voelt, of vrijwel iedereen, zich afsluit van andere mensen, uit angst nog meer geconfronteerd te worden met die eenzaamheid van binnen. mee eens, maar hoe breng je hier verandering in?Weet in elk geval dat je bepaald niet alleen bent met dit gevoel, er zijn heel veel mensen die dit gevoel met je delen, om wat voor reden dan ook, en het zou leuk zijn als je een paar van die mensen zou ontmoeten met wie het dan ook nog klikt.
Wat je mist kun je alleen uitkomen door heel veel praten erover met je therapeut. ik heb het gevoel dat ik kan blijven praten, maar dat het uieindelijk als "lastig" ervaren word, ik moet het accepteren. Hoe weet ik zelf ook niet, ben er nog nooit aan toegekomen. Het blijft wel pijn doen, kan ik zeggen uit eigen ervaring (ben een oud wijf van 43) en ook mijn moeder heeft het nog vaker dan ik zou verwachten over wat er verkeerd ging in haar jeugd. In mijn geval heb ik die pijn in een doosje gepropt en komt ' ie er alleen uit als het onderwerp ter sprake komt (en er wordt doorgevraagd). waarom ben je er nog nooit aan toegekomen, stop je het bewust weg? 43 is niet oud hoor!
Voor de feestdagen: heb je al eens bij activiteitenclubs gekeken of die een leuk programma hebben op die dagen? Die clubs zijn bedoeld voor mensen die wat met andere mensen willen doen, evt. uit zijn op vriendschap, niet perse op relaties.nee heb ik nog niet naar gekeken, ik ga even googlen, goede tip trouwens
zondag 22 maart 2009 om 23:33
Moet nu naar bed, dus dit wordt mijn laatste post vandaag.
Verandering: zoals je de laatste tip oppakt, proberen om te werken aan je nieuwe vriendenkring die hopelijk je gevoelens van eenzaamheid op de lange termijn naar de achtergrond verdrijft. Vrijwilligerswerk met mensen misschien, of 1 van de andere tips uit het topic.
In therapie: probeer te benoemen welke gevoelens er bij je loskomen als je denkt aan het gemis van je familie. Neem aan dat een therapeut in staat moet zijn om samen met jou een plekje te gaan vinden voor die gevoelens.
Ik ben altijd met praktische dingen bezig geweest in therapie: zorgen dat mijn gezin goed draait, zorgen dat ik zelf op de been blijf. Ik weet ook eigenlijk niet of het zin heeft om te praten over dingen die zo basaal pijn doen, of het daarmee ooit overgaat. Heb nu een therapeute die daar wel met mij mee aan de slag wil (maar nog steeds ook al dat praktische gedoe).
Ik hoop dat dit topic je net het kleine beetje lucht heeft gegeven om goed te kunnen slapen..
Verandering: zoals je de laatste tip oppakt, proberen om te werken aan je nieuwe vriendenkring die hopelijk je gevoelens van eenzaamheid op de lange termijn naar de achtergrond verdrijft. Vrijwilligerswerk met mensen misschien, of 1 van de andere tips uit het topic.
In therapie: probeer te benoemen welke gevoelens er bij je loskomen als je denkt aan het gemis van je familie. Neem aan dat een therapeut in staat moet zijn om samen met jou een plekje te gaan vinden voor die gevoelens.
Ik ben altijd met praktische dingen bezig geweest in therapie: zorgen dat mijn gezin goed draait, zorgen dat ik zelf op de been blijf. Ik weet ook eigenlijk niet of het zin heeft om te praten over dingen die zo basaal pijn doen, of het daarmee ooit overgaat. Heb nu een therapeute die daar wel met mij mee aan de slag wil (maar nog steeds ook al dat praktische gedoe).
Ik hoop dat dit topic je net het kleine beetje lucht heeft gegeven om goed te kunnen slapen..
maandag 23 maart 2009 om 09:19
Denk dat het goed zou zijn als je je toch meer gaat verdiepen in je 'roots' , contact met landgenoten, het land bezoeken, muziek, dans etc. Contact met anderen die geadopteerd zijn, er bestaan denk ik wel praatgroepen? Je bent echt de enige niet nl met dit soort gevoelens. Je mist je basis en die moet je voor jezelf gaan opbouwen. Normaal gesproken begint dat als je klein bent familie ed maar bij jou is dat anders gelopen ( zoals bij veel mensen) en dat kan een leeg gevoel creeeren en eenzaamheid. Je hebt de pech dat het niet aanwezig is in je leven zoals het hoort dus wordt het een zoeken naar datgene wat jou gelukkig maakt. Geen familie hebben ( in welke vorm dan ook) is een groot gemis voor veel mensen. Ook ontleen je je identiteit als kind oa aan je familie en ik denk dat jij die fase ook hebt overgeslagen. Sterkte
maandag 23 maart 2009 om 09:21
quote:mamzelle schreef op 22 maart 2009 @ 23:33:
Moet nu naar bed, dus dit wordt mijn laatste post vandaag.
Verandering: zoals je de laatste tip oppakt, proberen om te werken aan je nieuwe vriendenkring die hopelijk je gevoelens van eenzaamheid op de lange termijn naar de achtergrond verdrijft. Vrijwilligerswerk met mensen misschien, of 1 van de andere tips uit het topic.
In therapie: probeer te benoemen welke gevoelens er bij je loskomen als je denkt aan het gemis van je familie. Neem aan dat een therapeut in staat moet zijn om samen met jou een plekje te gaan vinden voor die gevoelens.
Ik ben altijd met praktische dingen bezig geweest in therapie: zorgen dat mijn gezin goed draait, zorgen dat ik zelf op de been blijf. Ik weet ook eigenlijk niet of het zin heeft om te praten over dingen die zo basaal pijn doen, of het daarmee ooit overgaat. Heb nu een therapeute die daar wel met mij mee aan de slag wil (maar nog steeds ook al dat praktische gedoe).
Ik hoop dat dit topic je net het kleine beetje lucht heeft gegeven om goed te kunnen slapen..Ik denk dat het wel goed is om over je gevoelens te praten naar iemand die luistert en begrip kan tonen. De pijn gaat nooit echt over denk ik maar er berusting in vinden is zeker wel mogelijk.
Moet nu naar bed, dus dit wordt mijn laatste post vandaag.
Verandering: zoals je de laatste tip oppakt, proberen om te werken aan je nieuwe vriendenkring die hopelijk je gevoelens van eenzaamheid op de lange termijn naar de achtergrond verdrijft. Vrijwilligerswerk met mensen misschien, of 1 van de andere tips uit het topic.
In therapie: probeer te benoemen welke gevoelens er bij je loskomen als je denkt aan het gemis van je familie. Neem aan dat een therapeut in staat moet zijn om samen met jou een plekje te gaan vinden voor die gevoelens.
Ik ben altijd met praktische dingen bezig geweest in therapie: zorgen dat mijn gezin goed draait, zorgen dat ik zelf op de been blijf. Ik weet ook eigenlijk niet of het zin heeft om te praten over dingen die zo basaal pijn doen, of het daarmee ooit overgaat. Heb nu een therapeute die daar wel met mij mee aan de slag wil (maar nog steeds ook al dat praktische gedoe).
Ik hoop dat dit topic je net het kleine beetje lucht heeft gegeven om goed te kunnen slapen..Ik denk dat het wel goed is om over je gevoelens te praten naar iemand die luistert en begrip kan tonen. De pijn gaat nooit echt over denk ik maar er berusting in vinden is zeker wel mogelijk.
