Zwanger
alle pijlers
niet blij met zwangerschap
donderdag 21 februari 2019 om 13:57
Lieve allemaal
Ik ben me ervan bewust dat veel vrouwen gek en vooral boos tegen mijn bericht aan kunnen kijken. Maar ik voel toch de behoefte om het te delen en misschien erachter te komen of er meer vrouwen mijn verhaal herkennen.
Ik wil me alvast verontschuldigen tegenover alle vrouwen die anders in het moederschap staan als ik en misschien wel met veel moeite zwanger zijn geworden, of bij wie het niet lukt om zwanger te worden.
Ik ben 35, tot mn 30ste vrijgezel geweest, veel gereist en leuke dingen gedaan. Trouwen, huis kopen en kinderen,,, daar had ik niets mee.
op mn 30ste mijn lieve vriend tegengekomen met wie ik afgelopen september een huis heb gekocht. Al met al een succes verhaal!
ik was me ervan bewust dat ik 35 ben en niet altijd vruchtbaar zou zijn of blijven. (wist niet of ik uberhaupt vruchtbaar zou zijn).
Ik ging er meer over nadenken, ook omdat we nu de ruimte zouden hebben voor een gezinslid erbij.
Ook door een afwijkende uitslag van mijn uitstrijkje werd de vraag vanuit de gyn ook gesteld. "heb je een kinderwens"?
In de afgelopen jaren vond ik de stabiliteit die ik nooit wilde ook wel fijn.
Ik ben er over na gaan denken, niet voldoende of niet diep en of inhoudelijk genoeg. 2 keer met vriend besproken en in januari de knoop doorgehakt dat we misschien moeder natuur moesten laten beslissen.
afijn... 5 weken na dat gesprek.... was ik zwanger. Dat is nu 10 dagen geleden. EN ik ben er niet blij mee. Helemaal niet eigenlijk.
Mijn vriend is er wel bij mee, maar die houd zich in omdat hij ziet dat ik het er zo moeilijk mee heb.
Heb veel angsten. bv dat ik het niet leuk vind, als ik er nu al zo in sta... hoe moet dat 9 maanden lang?
ik zie mezelf ineens helemaal niet meer met een kind... Ik wil niet zwanger zijn....
Heb last van depressieve gevoelens, woede aanvallen, slecht slapen, veel piekeren, geen zin om te eten, neerslachtig. Ben absoluut niet de persoon die ik voorheen was.
Zijn dit ook hormonen of is dit een basaal gevoel van dat ik eigenlijk toch echt geen kinderen wil?
Ik heb inmiddels hulp gezocht. gebeld met stichting korrelatie, gesproken met iemand van de GGD via de FIOM.
Ik overweeg de zwangerschap af te breken....
Is er iemand die mijn verhaal herkent?....
Graag lees ik het.
Ik ben me ervan bewust dat veel vrouwen gek en vooral boos tegen mijn bericht aan kunnen kijken. Maar ik voel toch de behoefte om het te delen en misschien erachter te komen of er meer vrouwen mijn verhaal herkennen.
Ik wil me alvast verontschuldigen tegenover alle vrouwen die anders in het moederschap staan als ik en misschien wel met veel moeite zwanger zijn geworden, of bij wie het niet lukt om zwanger te worden.
Ik ben 35, tot mn 30ste vrijgezel geweest, veel gereist en leuke dingen gedaan. Trouwen, huis kopen en kinderen,,, daar had ik niets mee.
op mn 30ste mijn lieve vriend tegengekomen met wie ik afgelopen september een huis heb gekocht. Al met al een succes verhaal!
ik was me ervan bewust dat ik 35 ben en niet altijd vruchtbaar zou zijn of blijven. (wist niet of ik uberhaupt vruchtbaar zou zijn).
Ik ging er meer over nadenken, ook omdat we nu de ruimte zouden hebben voor een gezinslid erbij.
Ook door een afwijkende uitslag van mijn uitstrijkje werd de vraag vanuit de gyn ook gesteld. "heb je een kinderwens"?
In de afgelopen jaren vond ik de stabiliteit die ik nooit wilde ook wel fijn.
Ik ben er over na gaan denken, niet voldoende of niet diep en of inhoudelijk genoeg. 2 keer met vriend besproken en in januari de knoop doorgehakt dat we misschien moeder natuur moesten laten beslissen.
afijn... 5 weken na dat gesprek.... was ik zwanger. Dat is nu 10 dagen geleden. EN ik ben er niet blij mee. Helemaal niet eigenlijk.
Mijn vriend is er wel bij mee, maar die houd zich in omdat hij ziet dat ik het er zo moeilijk mee heb.
Heb veel angsten. bv dat ik het niet leuk vind, als ik er nu al zo in sta... hoe moet dat 9 maanden lang?
ik zie mezelf ineens helemaal niet meer met een kind... Ik wil niet zwanger zijn....
Heb last van depressieve gevoelens, woede aanvallen, slecht slapen, veel piekeren, geen zin om te eten, neerslachtig. Ben absoluut niet de persoon die ik voorheen was.
Zijn dit ook hormonen of is dit een basaal gevoel van dat ik eigenlijk toch echt geen kinderen wil?
Ik heb inmiddels hulp gezocht. gebeld met stichting korrelatie, gesproken met iemand van de GGD via de FIOM.
Ik overweeg de zwangerschap af te breken....
Is er iemand die mijn verhaal herkent?....
Graag lees ik het.
donderdag 21 februari 2019 om 21:03
Lieve meiden.
Wat een berichten allemaal. Dank daarvoor.
Door mn negatieve gevoelens te erkennen, erover te praten en niet te blokkeren door woede is het rustiger in mn hoofd.
Hierdoor komt er hopelijk ruimte om me in te beelden hoe het zou zijn om een kindje te hebben.
Heb van de vrouw van de GGD ook oefeningen gehad. Dit komt ook neer op het inbeelden/inleven hoe een dagelijks leven met ki anderen eruit ziet.
Ook een bezoekje naar de prenetal hoort bv bij de oefeningen.
Al met al was deze dag goed. Heb gesport (doe ik mn leven lang al heel graag), boodschappen gedaan, gekookt en de hele kleren zooi afgewassen. Hier heb ik me sinds het grote nieuws niet toe kunnen zetten.
Nu in de rust stand. Misschien oogappels kkjijken inderdaad.
Nogmaals danmm vooral jullie reacties
Wat een berichten allemaal. Dank daarvoor.
Door mn negatieve gevoelens te erkennen, erover te praten en niet te blokkeren door woede is het rustiger in mn hoofd.
Hierdoor komt er hopelijk ruimte om me in te beelden hoe het zou zijn om een kindje te hebben.
Heb van de vrouw van de GGD ook oefeningen gehad. Dit komt ook neer op het inbeelden/inleven hoe een dagelijks leven met ki anderen eruit ziet.
Ook een bezoekje naar de prenetal hoort bv bij de oefeningen.
Al met al was deze dag goed. Heb gesport (doe ik mn leven lang al heel graag), boodschappen gedaan, gekookt en de hele kleren zooi afgewassen. Hier heb ik me sinds het grote nieuws niet toe kunnen zetten.
Nu in de rust stand. Misschien oogappels kkjijken inderdaad.
Nogmaals danmm vooral jullie reacties
woensdag 13 maart 2019 om 17:48
Hier kan ik me volledig in vinden.sugarmiss schreef: ↑21-02-2019 20:07En dat je je moet proberen in te beelden hoe het zou zijn als je kind bijvoorbeeld 5 is.
Toen mijn kind een baby was kon ik mij er geen voorstelling van maken hoe het zou zijn als hij een peuter was. En toen mijn kind een peuter was kon ik echt niet voorzien hoe mijn kind als kleuter zou zijn.
Je moet het ook gewoon een beetje per dag bekijken.
Alleen als je met elke vezel van je lijf voelt dit wil ik echt niet en geen greintje blijdschap in je zelf kan ontdekken dan zou ik een abortus laten uitvoeren. Maar dan moet je wel zeker weten dat het niet gewoon koud water vrees is omdat het samenwonen, Huis kopen, zwanger worden gewoon erg snel is gegaan.
TO, je zou ook eens bij twijfelmoeder.nl kunnen kijken. Je bent niet de enige die zo denkt.
En ook, zwangerschapshormonen hebben veel invloed op je. Dat begint al vroeger dan je denkt! De verandering aan hormonen is groter dan wat je in de puberteit doormaakt, dat heeft ook veel invloed op je hersenen en dus ook je gedachten. Daar was pas nog een aflevering over bij ‘De kennis van nu’.
Ik zou ook nog met je lief bespreken hoe je erin stond voor je daadwerkelijk zwanger werd. Zag je onoverkomelijke problemen of niet echt?
Denk rustig na en stel jezelf een deadline voor het beslissen over een abortus. Sterkte!
