Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
donderdag 18 januari 2018 om 18:18
@karin12345:
Misschien heb je erover heen gelezen, maar mijn man heeft al lang "toestemming" van mij om er relaties buiten ons huwelijk op na te houden. Dat dateert van lang voor mijn vriend verscheen. Toen ik merkte dat ik het almaar moeilijker vond om met hem te vrijen. Ik wilde hem geen seksloos leven aandoen.
Misschien heb je erover heen gelezen, maar mijn man heeft al lang "toestemming" van mij om er relaties buiten ons huwelijk op na te houden. Dat dateert van lang voor mijn vriend verscheen. Toen ik merkte dat ik het almaar moeilijker vond om met hem te vrijen. Ik wilde hem geen seksloos leven aandoen.
donderdag 18 januari 2018 om 18:29
Elise509 schreef: ↑18-01-2018 18:18@karin12345:
Misschien heb je erover heen gelezen, maar mijn man heeft al lang "toestemming" van mij om er relaties buiten ons huwelijk op na te houden. Dat dateert van lang voor mijn vriend verscheen. Toen ik merkte dat ik het almaar moeilijker vond om met hem te vrijen. Ik wilde hem geen seksloos leven aandoen.
Wat een verbeelding joh!
Echt, mijn broek zakt er vanaf.
"Toestemming" voor iets wat hij niet eens wil.
donderdag 18 januari 2018 om 18:35
Elise509 schreef: ↑18-12-2017 16:44
En dan moet het eigenlijk nog beginnen, dat opbouwen van een nieuw leven vanaf nul: zijn familie was mijn enige familie (in de zin van: nog betekenisvol contact mee), we hebben veel gemeenschappelijke vrienden die in een eerder geval van scheiding allemaal één kant kozen (en ik maak me geen illusies), ik moet een nieuwe woonplaats vinden in een nieuwe stad, en ook nog eens een nieuwe baan gaan zoeken. En de allereerste stap, namelijk dat ganse proces beginnen, is al zo moeilijk? Slik.
donderdag 18 januari 2018 om 18:38
Elise509 schreef: ↑24-12-2017 18:26
To-do list is in the making. Oa: netwerk activeren ivm het afschuimen van de juiste nieuwjaarsrecepties voor networking met het oog op een nieuwe baan. Advocaat zoeken -- maar man heeft me nu wel al een aantal keren verzekerd dat hij wil dat we op een faire manier uit elkaar gaan, dus ik zie dat eerder ter informatie van ons beiden (er zijn wel wat dingetjes die ingewikkeld liggen). Huurflat zoeken. Gelukkig is er geen dwingende financiële reden om alles snel (en mogelijk kostelijk voor onszelf) af te wikkelen, mijn man kan gewoon in dit huis blijven. In afwezigheid van kinderen en huisdieren valt het allemaal best wel mee.
donderdag 18 januari 2018 om 18:43
dramaqueenElise509 schreef: ↑18-01-2018 17:37@mma90: Bedankt voor je extra reactie. Het verduidelijkt voor mij wat je precies wou zeggen en bereiken. Ik blijf van mening dat sommige dingen in je lijstje niet toepasbaar zijn. Ik vermoed dat mijn man onze relatie als verloren zal beschouwen lang voor hij interesse krijgt in toegang tot mijn accounts. Maar verder begrijp ik wel dat er veel meer nodig zal zijn dan alleen maar een gedeelde wil om samen door te gaan. En dat de schade ondertussen constant groter wordt.
@S-Meds: Kan je me zeggen waarin het bedrog hier bestaat? Want voor zover ik het kan zien, ben ik volkomen eerlijk ten opzichte van iedereen in dit verhaal. Inclusief mezelf.
het lijkt me simpel, je man wi niet dat je er een andere man op nahoudt. Jij bent nog steeds bij je man dus dat betekent dat je affaire over is. Maar je gaat daar mee door. Dat is bedrog, niet alleen naar je man maar ook naar jezelf.
Je liegt er niet over dat klopt, maar dat maakt het niet minder bedriegelijk.
Ik kwam hier omdat ik vast zit. Omdat ik wel weet dat ik een keuze moet maken, maar gewoon niet weet hoe ik dat moet doen.
Ik accepteer dat het moet, want ik veroorzaak alleen maar pijn zolang ik het niet doe. Dus ja, er is wel degelijk empathie en een geweten. Anders zou ik hier ook niet onder lijden, maar gewoon tevreden zijn. Want zolang ik niet kies (en een ander ook niet), verlies ik niet, toch? Dus hoogst bizar, de radeloosheid en de intense pijn die ik ervaar. De stress die almaar meer ook fysieke klachten begint te veroorzaken.
Je kiest niet dus blijkbaar lijd je niet genoeg
En nee, ik ben geen slachtoffer. Ik wil niemand verantwoordelijk maken voor deze ellende. Ik spel het nog maar eens uit: bovenstaande zijn geen klachten, maar louter iets om over na te denken voor de "fijn toch, twee mannen aan het lijntje"-brigade.
Ik heb van een hele hoop mensen een hoop nuttige vragen en commentaren gekregen, die getuigen van inzicht en inlevingsvermogen. Daarvoor oprechte dank.
Maar blijkbaar zijn er ook die denken dat als ze maar lang en hard genoeg in mijn oor schreeuwen dat ik een EGOÏSTISCH ONMENS ben en MOET KIEZEN, dat op een of andere manier nieuwe info aandraagt of helpt. Alsof ik daar zelf niet al lang achter ben. Alsof mijn schuldgevoel, zelfhaat en de druk die ik mezelf opleg niet vele malen dwingender zijn dan wat harde woorden op een anoniem forum...
Enfin. Als mijn functie hier enkel nog is om als dankbaar doelwit te dienen, dan denk ik dat ik mijn plicht wel heb vervuld. Ik laat de vloer nu aan weer een nieuw ordinair driehoeksverhaal dat exact hetzelfde zal zijn als het mijne en alle andere. Waar dan exact dezelfde cliché reacties vol "moral outrage" op los gelaten kunnen worden.
donderdag 18 januari 2018 om 23:08
Maar dat heb je toch al, dat onderbuikgevoel ?????? Dat je bij je vriend wil zijn, niet meer met je man naar bed wil, wat denk je dat dat anders is ????? Daar is een naam voor: gevoel heet dat. Maar je rationaliseert en redeneert het allemaal weg, want dat zou je tot een keuze dwingen.
donderdag 18 januari 2018 om 23:27
Als je zo blijft doorgaan raak je ze allebei kwijt, misschien niet fysiek maar het zou de (goede) relatie die je nu met ze hebt kapot maken. Als je te lang wacht zal het een relatie worden waarin teveel gebeurd is, met wantrouwen en ruzies. Ik zou kiezen voor de andere man, je relatie met je man is op.
vrijdag 19 januari 2018 om 08:27
Neem daarin nog mee dat haar man succesvol is en goed geld verdient en haar vriend niet, dan zie je ook gelijk waarom hij geen oplossing biedt.karin12345 schreef: ↑18-01-2018 18:40Bovenstaande quotes, daar draait het om!
Dat zijn je "hoogstaande" motieven om het huwelijk niet te willen ontbinden.
Geen liefde hoor, maak jezelf vooral niets wijs.
Misschien kan je je man nog een tijdje een rad voor ogen draaien, hier lukt het je niet meer.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 19 januari 2018 om 08:43
Ik lees trouwens maar weinig reacties met morele verontwaardiging over je vreemdgaan. Wel veel reacties op hoe je daar vervolgens zelf oh zo onder lijdt maar toch niet tot een keuze kunt komen.
Dat irriteert inderdaad. Eerst een zooitje maken en dan huilen dat het zo'n troep is, en dan ook nog verwachten dat anderen een aandeel gaan leveren in het opruimen ervan en je hebt dan ook nog wensen. Dat komt nogal egoïstisch en onvolwassen over.
Neemt niet weg dat ik best begrijp dat het lastig is, maar je overleeft het heus.
Dat irriteert inderdaad. Eerst een zooitje maken en dan huilen dat het zo'n troep is, en dan ook nog verwachten dat anderen een aandeel gaan leveren in het opruimen ervan en je hebt dan ook nog wensen. Dat komt nogal egoïstisch en onvolwassen over.
Neemt niet weg dat ik best begrijp dat het lastig is, maar je overleeft het heus.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 19 januari 2018 om 08:43
Je zegt dat je wacht op een bepaald gevoel om stappen te maken/onderbuikgevoel.
Mensen blijven doen, wat ze deden. De verandering en het enige waar je controle over hebt, zit bij jou. Ik heb mensen meegemaakt die blijven doen wat ze deden en kreeg daarbij soms een vaag onderbuikgevoel/licht/warrig in mijn hoofd. Het bleek dat ik dus ergens moeite mee had, maar wat? Gedurende de tijd, bleef dat steeds meer aanwezig en leek het gedrag van anderen steeds meer uitvergroot, met als gevolg steeds vervelendere gevoelens, bijna tot misselijkheid toe, maag samen krimpen en op een gegeven moment kon ik dat koppelen aan wat me dwars zat. Ik heb dat toen besproken, maar mensen lieten zelfs versterkt het gedrag zien, wat ze altijd vertoonden. Op het moment dat ik dat zag en voelde, was dat de Point of no Return en heb ik (vaker) het contact gestopt als ik dit merkte bij mezelf. De mensen van toen, pasten niet meer bij de verandering en weg die doormaakte, ging en wilde gaan.
Mensen blijven doen, wat ze deden. De verandering en het enige waar je controle over hebt, zit bij jou. Ik heb mensen meegemaakt die blijven doen wat ze deden en kreeg daarbij soms een vaag onderbuikgevoel/licht/warrig in mijn hoofd. Het bleek dat ik dus ergens moeite mee had, maar wat? Gedurende de tijd, bleef dat steeds meer aanwezig en leek het gedrag van anderen steeds meer uitvergroot, met als gevolg steeds vervelendere gevoelens, bijna tot misselijkheid toe, maag samen krimpen en op een gegeven moment kon ik dat koppelen aan wat me dwars zat. Ik heb dat toen besproken, maar mensen lieten zelfs versterkt het gedrag zien, wat ze altijd vertoonden. Op het moment dat ik dat zag en voelde, was dat de Point of no Return en heb ik (vaker) het contact gestopt als ik dit merkte bij mezelf. De mensen van toen, pasten niet meer bij de verandering en weg die doormaakte, ging en wilde gaan.
vrijdag 19 januari 2018 om 11:33
Je schuldgevoel en zelfhaat enzo zijn kennelijk niet genoeg aanleiding voor je om een keuze te maken of om zelf iets te veranderen. Misschien is dit dan het verhaal van jouw leven; je zit in een situatie die niet ideaal is en daar baal je van, voel je je slecht over. En dat is het. Kan natuurlijk ook. Je hoeft helemaal niks te doen. Je kritiek is misschien terecht: op het toetsenbord is het makkelijk om iemand die je niet kent te adviseren haar hele leven om te gooien, maar hoe het zou zijn als het een goede vriendin is of als het jezelf betreft, daar kun je moeilijk iets over voorspellen. Dus laat het gewoon zoals het is en wacht tot er vanzelf iets verandert, of niet.
En om de vraag uit je openingspost te beantwoord: hoe kom ik hier uit? Niet. Je komt er niet uit.
En om de vraag uit je openingspost te beantwoord: hoe kom ik hier uit? Niet. Je komt er niet uit.
Wat eten we vanavond?
vrijdag 19 januari 2018 om 11:45
Ik denk dat het lastig is om een keuze te maken zo lang je wordt verscheurd door schuldgevoelens, verdriet en angst. Het is ook de reden waarom het beter is om eerst een relatie af te sluiten alvorens een nieuwe te beginnen. Die nieuwe relatie begin je dan vanuit rust, je gevoel en je hart. Dat ben je nu kwijt.
Mediteer je weleens? Kun je je lang genoeg rust in jezelf vinden om vanuit je gevoel een keuze te maken? Vaak geeft dat voldoende zekerheid om risico's te willen nemen.
Als dit niet lukt zou ik je echt dringend willen adviseren om er tussen uit te gaan. Met vakantie of een huis voor jezelf te regelen en even met geen van beide mannen contact te maken.
Maar ik denk dat je het wel al weet maar niet lang genoeg bij je gevoel kunt blijven om die rust te vinden. Soms moet je een sprong in het diepe maken en heel veel los laten om erachter te komen dat alles wat je nu hebt ook weer kunt opbouwen vanuit een nieuwe situatie. Er is geen nood aan vasthouden wat je hebt, je moet zekerheden kunnen opgeven en op jezelf gaan vertrouwen.
Hoe dan ook, je bent nu zelfdestructief bezig en iedereen die zich met jou verbindt neem je erin mee. Dus laat het los, weet dat het niet eens een van deze twee mannen hoeft te zijn. Belangrijker dan de mannen is het kunnen maken van keuzes. Dan komt een relatie daarna wel weer.
Mediteer je weleens? Kun je je lang genoeg rust in jezelf vinden om vanuit je gevoel een keuze te maken? Vaak geeft dat voldoende zekerheid om risico's te willen nemen.
Als dit niet lukt zou ik je echt dringend willen adviseren om er tussen uit te gaan. Met vakantie of een huis voor jezelf te regelen en even met geen van beide mannen contact te maken.
Maar ik denk dat je het wel al weet maar niet lang genoeg bij je gevoel kunt blijven om die rust te vinden. Soms moet je een sprong in het diepe maken en heel veel los laten om erachter te komen dat alles wat je nu hebt ook weer kunt opbouwen vanuit een nieuwe situatie. Er is geen nood aan vasthouden wat je hebt, je moet zekerheden kunnen opgeven en op jezelf gaan vertrouwen.
Hoe dan ook, je bent nu zelfdestructief bezig en iedereen die zich met jou verbindt neem je erin mee. Dus laat het los, weet dat het niet eens een van deze twee mannen hoeft te zijn. Belangrijker dan de mannen is het kunnen maken van keuzes. Dan komt een relatie daarna wel weer.
vrijdag 16 maart 2018 om 17:42
Voor al wie nog geïnteresseerd zou zijn:
Ik verhuis één dezer naar een nieuwe flat.
Een hele mooie, luxueuze, dure flat. Die ik, ook al heb ik nog geen nieuwe baan, mezelf gewoon gun, omdat ik dat kan. Want ik heb altijd gewerkt en een loon verdiend dat gelijkwaardig was aan dat van mijn man. En dat ga ik gauw ook weer doen. Als ik iets vind waar ik zin in heb. Dit even voor degenen die suggereren dat ik bij mijn man blijf omwille van het geld. Ik vrees dat dat soort aannames meer over de eigen prioriteiten zegt dan over mij.
Maar verder blijft het pokkemoeilijk. Je schort een liefde niet zomaar op omdat iedereen vindt dat het zo hoort. Dat geldt voor mijn man, voor mijn vriend, en voor mij.
Maar goed. Deze keuze om apart te gaan wonen -- overigens in dezelfde stad als mijn man, en niet de stad van mijn vriend -- is voor mij gewoon een kwestie van zelfbehoud. Ontsnappen aan de constante stress die ik ervaar door deze situatie waarin ik iedereen inclusief mezelf alleen maar pijn schijn te kunnen doen. Ik zie het zelf niet als een eindpunt wat betreft de relatie met mijn man. Maar ik accepteer dat hij dat misschien anders ervaart. Ondertussen blijven we wel praten over hoe we verder kunnen samen, op één of andere manier. Misschien is het de moed der wanhoop.
Ik hoop wel dat deze verandering de impasse doorbreekt. Dat het me rust zal brengen. Misschien ook dat die rust me in staat zal stellen een keuze te maken, te voelen wat ik écht wil. Al betwijfel ik dat heel erg. Hoe langer het duurt, hoe meer het me duidelijk is wat ik echt wil, en dat is geen keuze hoeven te maken. Ik accepteer dat ik niet kan krijgen wat ik wil. Maar ik ontken ten stelligste dat ik "eigenlijk wel weet wat ik wil kiezen maar te laf/zwak/egoïstisch/... ben om het eerlijk te zeggen". De meest zuivere redenering is misschien nog dat ik de relatie met mijn man moet loslaten omdat hij degene is die wil dat ik een keuze maak. Maar dat is me dan ook een beetje te rationeel. En te betuttelend. Want wie ben ik om te beslissen dat het beter voor hem is dat ik hem laat gaan? Slachtofferschap is zelden verheffend. Dat geldt voor mij, en ik wil er niet aan dat ik me zou opstellen als slachtoffer van anderen. Maar dat geldt dus net zo goed voor hem. Hij is mijn slachtoffer niet. Daarvoor is hij te groots. Hij kan dit net zo goed stoppen als ik. We zijn elkaar waard.
Ik weet ook niet goed waarom ik dit nu zo graag wil delen. Misschien omdat ik zo veel mensen zo gemakkelijk zie oordelen. Over mensen zoals ik. Over mensen zoals mijn man. En mijn vriend. En het is echt complexer dan dat. If anything, heeft gans dit ordinaire drama me geleerd dat het leven oneindig rijker geschakeerd is dan het zwart-wit waar sommigen alles toe willen herleiden.
Ik verhuis één dezer naar een nieuwe flat.
Een hele mooie, luxueuze, dure flat. Die ik, ook al heb ik nog geen nieuwe baan, mezelf gewoon gun, omdat ik dat kan. Want ik heb altijd gewerkt en een loon verdiend dat gelijkwaardig was aan dat van mijn man. En dat ga ik gauw ook weer doen. Als ik iets vind waar ik zin in heb. Dit even voor degenen die suggereren dat ik bij mijn man blijf omwille van het geld. Ik vrees dat dat soort aannames meer over de eigen prioriteiten zegt dan over mij.
Maar verder blijft het pokkemoeilijk. Je schort een liefde niet zomaar op omdat iedereen vindt dat het zo hoort. Dat geldt voor mijn man, voor mijn vriend, en voor mij.
Maar goed. Deze keuze om apart te gaan wonen -- overigens in dezelfde stad als mijn man, en niet de stad van mijn vriend -- is voor mij gewoon een kwestie van zelfbehoud. Ontsnappen aan de constante stress die ik ervaar door deze situatie waarin ik iedereen inclusief mezelf alleen maar pijn schijn te kunnen doen. Ik zie het zelf niet als een eindpunt wat betreft de relatie met mijn man. Maar ik accepteer dat hij dat misschien anders ervaart. Ondertussen blijven we wel praten over hoe we verder kunnen samen, op één of andere manier. Misschien is het de moed der wanhoop.
Ik hoop wel dat deze verandering de impasse doorbreekt. Dat het me rust zal brengen. Misschien ook dat die rust me in staat zal stellen een keuze te maken, te voelen wat ik écht wil. Al betwijfel ik dat heel erg. Hoe langer het duurt, hoe meer het me duidelijk is wat ik echt wil, en dat is geen keuze hoeven te maken. Ik accepteer dat ik niet kan krijgen wat ik wil. Maar ik ontken ten stelligste dat ik "eigenlijk wel weet wat ik wil kiezen maar te laf/zwak/egoïstisch/... ben om het eerlijk te zeggen". De meest zuivere redenering is misschien nog dat ik de relatie met mijn man moet loslaten omdat hij degene is die wil dat ik een keuze maak. Maar dat is me dan ook een beetje te rationeel. En te betuttelend. Want wie ben ik om te beslissen dat het beter voor hem is dat ik hem laat gaan? Slachtofferschap is zelden verheffend. Dat geldt voor mij, en ik wil er niet aan dat ik me zou opstellen als slachtoffer van anderen. Maar dat geldt dus net zo goed voor hem. Hij is mijn slachtoffer niet. Daarvoor is hij te groots. Hij kan dit net zo goed stoppen als ik. We zijn elkaar waard.
Ik weet ook niet goed waarom ik dit nu zo graag wil delen. Misschien omdat ik zo veel mensen zo gemakkelijk zie oordelen. Over mensen zoals ik. Over mensen zoals mijn man. En mijn vriend. En het is echt complexer dan dat. If anything, heeft gans dit ordinaire drama me geleerd dat het leven oneindig rijker geschakeerd is dan het zwart-wit waar sommigen alles toe willen herleiden.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 16-03-2018 17:46
Reden: Typos. Mijn toetsenbord lijkt wel stuk.
Reden: Typos. Mijn toetsenbord lijkt wel stuk.
0.04% gewijzigd
dinsdag 9 april 2019 om 21:13
Update.
Sinds een jaar heb ik mijn eigen leuke flat. Sinds een goed half jaar heb ik een leuke en goedbetaalde nieuwe baan.
Verder is er heel veel gebeurd. Maar ook, met de juiste lens, helemaal niets.
Ik hou nog altijd zielsveel van mijn man. Alles wat ik wil, wil ik eigenlijk met hem.
Maar ik wil zo graag het gevoel dat hij me begrijpt. Dat hij ziet dat hij me niet echt ruimte heeft gegeven in onze relatie en daar echt wat aan wil veranderen.
Ik heb nooit mijn problemen met hem kunnen delen omdat hij niet met problemen om kan (hij heeft een problematische thuissituatie gekend als kind). Ik heb nooit een grootscheeps conflict willen hebben over dingen die ik wilde: meer tijd voor ons toen hij zo druk bezig was met het opstarten van zijn eigen bedrijf, eens een weekendje weg omdat ik het zo moeilijk vind om tot rust te komen met een huis vol klussen, een pleegkind om mijn overschot aan liefde kwijt te kunnen... Nooit werd dat belangrijk genoeg gevonden. En het zijn ook geen halszaken, maar het stapelt wel op. Mijn vorige werksituatie was disfunctioneel, zo weet ik nu van ex-collega's die het nauwelijks konden aanzien hoe ik werd behandeld. Maar als ik daarvoor bij hem terecht wou, was het altijd dat ik degene was die van alles verkeerd deed en dat de mensen om me heen eigenlijk gelijk hadden dat ze deden zoals ze deden. (Wat een verademing, die nieuwe baan...)
Ik heb erg lang mijn heel erg mijn best gedaan mijn vriend niet meer te zien. Omdat ik het weer in orde wilde krijgen met mijn man. Dat voelde erg eenzaam. Het was allemaal mijn schuld, helemaal mijn probleem om het op te lossen. En zijn bijdrage was wachten. Terwijl ik een vreselijk gevecht met mezelf uitvocht.
Uiteindelijk ben ik weer naar mijn vriend toe gegaan. Ik hield het gewoon niet vol. Zo hard hulp nodig hebben om alles weer vlot te krijgen, en het gevoel hebben dat die hulp maar niet kwam. Dat er bij mijn man eigenlijk geen echt begrip was. Alleen geduldig afwachten tot ik me weer zou gaan gedragen. Ik heb de onvergefelijke fout gemaakt om daar niet eerlijk over te zijn. Niet verteld aan mijn man dat ik mijn vriend weer zag. Nu heb ik dat opgebiecht. Het was ook een totale verloochening van mezelf, in leugen leven. Ik ben eerlijk op het gênante af. Maar ik had echt het gevoel dat ik geen keuze had. Want ik wou hem niet kwijt.
Nu ben ik helemaal op.
Mijn vriend begrijpt er helemaal niks van. Hij is blij als ik in zijn leven wil zijn. Ziet niet in wat er erg is aan me "delen" ("dat is volgens mij de enige manier om je heel te houden"). Wil erg graag dat mijn man ziet hoeveel ik van hem (mijn man dus) hou en een oplossing zoekt. Legt er zich ook bij neer als ik voor mijn man kies ("ik vind het belangrijker dat je gelukkig bent dan dat je bij mij bent").
Ik ben gewoon doodmoe en heb geen idee meer wat ik nog kan doen. Mijn man lijkt het nu definitief voor bekeken te houden. Ik begrijp hem wel. Maar ik zou zo graag willen dat hij mij ook begrijpt. Ziet hoe ontzettend veel ik van hem hou. Hoeveel pijn ik bereid ben geweest mezelf aan te doen om hem toch maar niet kwijt te raken.
Geen speciale nood aan raad of reacties (wel welkom natuurlijk). Alleen maar een verwoede poging om duidelijk te maken hoe eindeloos complex de dingen kunnen zijn.
Sinds een jaar heb ik mijn eigen leuke flat. Sinds een goed half jaar heb ik een leuke en goedbetaalde nieuwe baan.
Verder is er heel veel gebeurd. Maar ook, met de juiste lens, helemaal niets.
Ik hou nog altijd zielsveel van mijn man. Alles wat ik wil, wil ik eigenlijk met hem.
Maar ik wil zo graag het gevoel dat hij me begrijpt. Dat hij ziet dat hij me niet echt ruimte heeft gegeven in onze relatie en daar echt wat aan wil veranderen.
Ik heb nooit mijn problemen met hem kunnen delen omdat hij niet met problemen om kan (hij heeft een problematische thuissituatie gekend als kind). Ik heb nooit een grootscheeps conflict willen hebben over dingen die ik wilde: meer tijd voor ons toen hij zo druk bezig was met het opstarten van zijn eigen bedrijf, eens een weekendje weg omdat ik het zo moeilijk vind om tot rust te komen met een huis vol klussen, een pleegkind om mijn overschot aan liefde kwijt te kunnen... Nooit werd dat belangrijk genoeg gevonden. En het zijn ook geen halszaken, maar het stapelt wel op. Mijn vorige werksituatie was disfunctioneel, zo weet ik nu van ex-collega's die het nauwelijks konden aanzien hoe ik werd behandeld. Maar als ik daarvoor bij hem terecht wou, was het altijd dat ik degene was die van alles verkeerd deed en dat de mensen om me heen eigenlijk gelijk hadden dat ze deden zoals ze deden. (Wat een verademing, die nieuwe baan...)
Ik heb erg lang mijn heel erg mijn best gedaan mijn vriend niet meer te zien. Omdat ik het weer in orde wilde krijgen met mijn man. Dat voelde erg eenzaam. Het was allemaal mijn schuld, helemaal mijn probleem om het op te lossen. En zijn bijdrage was wachten. Terwijl ik een vreselijk gevecht met mezelf uitvocht.
Uiteindelijk ben ik weer naar mijn vriend toe gegaan. Ik hield het gewoon niet vol. Zo hard hulp nodig hebben om alles weer vlot te krijgen, en het gevoel hebben dat die hulp maar niet kwam. Dat er bij mijn man eigenlijk geen echt begrip was. Alleen geduldig afwachten tot ik me weer zou gaan gedragen. Ik heb de onvergefelijke fout gemaakt om daar niet eerlijk over te zijn. Niet verteld aan mijn man dat ik mijn vriend weer zag. Nu heb ik dat opgebiecht. Het was ook een totale verloochening van mezelf, in leugen leven. Ik ben eerlijk op het gênante af. Maar ik had echt het gevoel dat ik geen keuze had. Want ik wou hem niet kwijt.
Nu ben ik helemaal op.
Mijn vriend begrijpt er helemaal niks van. Hij is blij als ik in zijn leven wil zijn. Ziet niet in wat er erg is aan me "delen" ("dat is volgens mij de enige manier om je heel te houden"). Wil erg graag dat mijn man ziet hoeveel ik van hem (mijn man dus) hou en een oplossing zoekt. Legt er zich ook bij neer als ik voor mijn man kies ("ik vind het belangrijker dat je gelukkig bent dan dat je bij mij bent").
Ik ben gewoon doodmoe en heb geen idee meer wat ik nog kan doen. Mijn man lijkt het nu definitief voor bekeken te houden. Ik begrijp hem wel. Maar ik zou zo graag willen dat hij mij ook begrijpt. Ziet hoe ontzettend veel ik van hem hou. Hoeveel pijn ik bereid ben geweest mezelf aan te doen om hem toch maar niet kwijt te raken.
Geen speciale nood aan raad of reacties (wel welkom natuurlijk). Alleen maar een verwoede poging om duidelijk te maken hoe eindeloos complex de dingen kunnen zijn.
dinsdag 9 april 2019 om 21:21
dinsdag 9 april 2019 om 21:23
Weet je, je bent gewoon een vreemdgaande .... maar je vindt t kennelijk interessant om er een hoop woorden aan vuil te maken. Waarschijnlijk om vooral jezelf wijs te maken dat je het slachtoffer bent van gevoelens of wat voor een bullshit dan ook. Er is niks complex aan wat jij doet.
Leef vooral je leven hoor maar ik geloof dat iedereen vroeg of laat de rekening krijgt voor dergelijk gedrag.
Leef vooral je leven hoor maar ik geloof dat iedereen vroeg of laat de rekening krijgt voor dergelijk gedrag.
dinsdag 9 april 2019 om 21:29
Ik denk dat je onwerkelijke verwachtingen hebt. Van je man, dat hij je helemaal gaat begrijpen en dat alles wat mis tussen jullie ging tijdens het huwelijk, als bij toverslag weg kan worden gesimsalabimd. Van je vriend, dat hij jouw gevoel van eenzaamheid, van alles alleen moeten doen, kan wegnemen.
En aan de inzet van de mannen zal het niet liggen.
Het zit 'm in jou.
Als jij in je eentje niet gelukkig bent, als jij niet kunt dealen met de consequenties van een keuze en de oorzaak van narigheid altijd zoekt bij iets (een disfunctionele baan) of iemand (je man en jullie huwelijk) anders, dan ga je hier niet uitkomen.
Ik zou er een stevige pot serieuze therapie tegenaan gooien, bij iemand die zich niet laat bedwelmen door je mooie woorden en je ongeveer-logische-redenaties, maar die tot jouw kern weet door te dringen en je kan helpen emotioneel volwassen te worden.
En aan de inzet van de mannen zal het niet liggen.
Het zit 'm in jou.
Als jij in je eentje niet gelukkig bent, als jij niet kunt dealen met de consequenties van een keuze en de oorzaak van narigheid altijd zoekt bij iets (een disfunctionele baan) of iemand (je man en jullie huwelijk) anders, dan ga je hier niet uitkomen.
Ik zou er een stevige pot serieuze therapie tegenaan gooien, bij iemand die zich niet laat bedwelmen door je mooie woorden en je ongeveer-logische-redenaties, maar die tot jouw kern weet door te dringen en je kan helpen emotioneel volwassen te worden.
Wat eten we vanavond?
dinsdag 9 april 2019 om 21:37
Dit. Je kan het allemaal mooi uitleggen, maar je gedrag is in geen geval normaal te noemen. Ik heb het gevoel dat je dit wel lekker vindt, twee mannen die van elkaar weten (of toch ongeveer) en nog steeds voor je willen gaan.makreel schreef: ↑09-04-2019 21:29Ik denk dat je onwerkelijke verwachtingen hebt. Van je man, dat hij je helemaal gaat begrijpen en dat alles wat mis tussen jullie ging tijdens het huwelijk, als bij toverslag weg kan worden gesimsalabimd. Van je vriend, dat hij jouw gevoel van eenzaamheid, van alles alleen moeten doen, kan wegnemen.
En aan de inzet van de mannen zal het niet liggen.
Het zit 'm in jou.
Als jij in je eentje niet gelukkig bent, als jij niet kunt dealen met de consequenties van een keuze en de oorzaak van narigheid altijd zoekt bij iets (een disfunctionele baan) of iemand (je man en jullie huwelijk) anders, dan ga je hier niet uitkomen.
Ik zou er een stevige pot serieuze therapie tegenaan gooien, bij iemand die zich niet laat bedwelmen door je mooie woorden en je ongeveer-logische-redenaties, maar die tot jouw kern weet door te dringen en je kan helpen emotioneel volwassen te worden.
Veritas vos liberabit
dinsdag 9 april 2019 om 21:40
Zie je zelf niet in hoe ongelooflijk veel je van je man vraagt?
Hoe moet hij dat in vredesnaam bewerkstelligen, hij heeft dat nooit gedaan. Denk je werkelijk dat hij het kan? Dat hij je lekker niet steunt om je te pesten?
Het leest alsof die man werkelijk geen enkel idee meer heeft hoe hij jou nog blij en tevreden kan krijgen.
Weet je überhaupt nog waarom je in een huwelijk zit?
Hoe moet hij dat in vredesnaam bewerkstelligen, hij heeft dat nooit gedaan. Denk je werkelijk dat hij het kan? Dat hij je lekker niet steunt om je te pesten?
Het leest alsof die man werkelijk geen enkel idee meer heeft hoe hij jou nog blij en tevreden kan krijgen.
Weet je überhaupt nog waarom je in een huwelijk zit?
.
dinsdag 9 april 2019 om 21:49
@s-meds
Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Hoop is een vreselijk ding.
Alleen dat ik mijn vriend aan het lijntje hou, klopt niet. Hij is iemand die alles alleen op zijn voorwaarden doet.
@stellar
Ik begrijp jouw reactie ook. Alleen: ik haal hier zelf hoegenaamd niks uit. Ik voel me alleen maar slecht naar iedereen toe. Niks geen vrolijk van beide walletjes eten. Alleen maar een gevoel van diepe ellende, dag in dag uit. Ik vind dat zelf nogal complex. Ik denk dat iedereen die in dit soort situaties terecht komt (laat het gerust door eigen dommigheid zijn!), dat ervaart. Voor de buitenwereld ziet het er simpel uit. Ik hoop dat het voor de buitenwereld zo simpel kan blijven. Ik heb twee vriendinnen die zich naar aanleiding van mijn verhaal serieuze vragen zijn gaan stellen over hun eigen leven. Geval van inleven en vervolgens met de complexiteit geconfronteerd worden.
@makreel
Ik heb net een afspraak gemaakt. Ik wil best emotioneel volwassen worden.
Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Hoop is een vreselijk ding.
Alleen dat ik mijn vriend aan het lijntje hou, klopt niet. Hij is iemand die alles alleen op zijn voorwaarden doet.
@stellar
Ik begrijp jouw reactie ook. Alleen: ik haal hier zelf hoegenaamd niks uit. Ik voel me alleen maar slecht naar iedereen toe. Niks geen vrolijk van beide walletjes eten. Alleen maar een gevoel van diepe ellende, dag in dag uit. Ik vind dat zelf nogal complex. Ik denk dat iedereen die in dit soort situaties terecht komt (laat het gerust door eigen dommigheid zijn!), dat ervaart. Voor de buitenwereld ziet het er simpel uit. Ik hoop dat het voor de buitenwereld zo simpel kan blijven. Ik heb twee vriendinnen die zich naar aanleiding van mijn verhaal serieuze vragen zijn gaan stellen over hun eigen leven. Geval van inleven en vervolgens met de complexiteit geconfronteerd worden.
@makreel
Ik heb net een afspraak gemaakt. Ik wil best emotioneel volwassen worden.
dinsdag 9 april 2019 om 22:06
@Charlotte717
Nee, het is niet lekker. Het zadelt me op met een gigantische verantwoordelijkheid. Ik wil hen allebei gelukkig zien.
En wat is normaal?
@Rooss4.0
Ik investeer al drie jaar al mijn energie in proberen duidelijk te maken aan mijn man wat het was dat voor mij de dingen fout deed lopen. Ik vraag hem al net zo lang om ook zijn kant van het verhaal, wat ik anders kan doen om het beter te maken. Na 25 jaar kan ik er gewoon niet met mijn verstand bij dat het ons niet lukt elkaar minstens te begrijpen. Ik heb het niet eens over de dingen anders doen, maar gewoon een soort van gemeenschappelijk doel vinden. Mekaar als gelijke zien in dit alles. Ik accepteer het als hij geen oplossing ziet. Maar de erkenning dat het niet een gebrek van liefde geweest zal zijn. Dat er veel waardevols is. Misschien een bereidheid om daar iets van te bewaren. Ik kan de hoop daarop niet opgeven.
Dat huwelijk is niet het belangrijkste, trouwens. Ik gun het hem van harte als hij dat niet meer wil en liever zijn leven (met iemand) anders organiseert. Maar ik zou doodgraag de kans krijgen om nog aan zijn geluk bij te dragen, om zijn familie te blijven.
Nee, het is niet lekker. Het zadelt me op met een gigantische verantwoordelijkheid. Ik wil hen allebei gelukkig zien.
En wat is normaal?
@Rooss4.0
Ik investeer al drie jaar al mijn energie in proberen duidelijk te maken aan mijn man wat het was dat voor mij de dingen fout deed lopen. Ik vraag hem al net zo lang om ook zijn kant van het verhaal, wat ik anders kan doen om het beter te maken. Na 25 jaar kan ik er gewoon niet met mijn verstand bij dat het ons niet lukt elkaar minstens te begrijpen. Ik heb het niet eens over de dingen anders doen, maar gewoon een soort van gemeenschappelijk doel vinden. Mekaar als gelijke zien in dit alles. Ik accepteer het als hij geen oplossing ziet. Maar de erkenning dat het niet een gebrek van liefde geweest zal zijn. Dat er veel waardevols is. Misschien een bereidheid om daar iets van te bewaren. Ik kan de hoop daarop niet opgeven.
Dat huwelijk is niet het belangrijkste, trouwens. Ik gun het hem van harte als hij dat niet meer wil en liever zijn leven (met iemand) anders organiseert. Maar ik zou doodgraag de kans krijgen om nog aan zijn geluk bij te dragen, om zijn familie te blijven.
