Relaties
alle pijlers
Steeds meer moeite in vriendschap
dinsdag 14 april 2009 om 22:16
Hallo dames (en heren),
Mag ik jullie iets voorleggen om te toetsen? Ben benieuwd naar jullie gedachten en ervaringen, of any kind...
Zet je schrap voor flink wat zinnen:
Het gaat om een vriendin van me die ik nu zo’n vier jaar ken. Het is een pittige, maar ook lieve en oprechte dame. Ik ben echt voor haar gevallen omdat ze zo authentiek is en van haar hart geen moordkuil maakt. Ze is slim en heeft een groot empathisch vermogen. Echter, af en toe heb ik moeite met haar harde en soms ronduit negatieve manier van uiten van haar gevoelens. Eigenlijk zit dat me steeds meer dwars.
Ze zit al lange tijd (nu al zo’n twee jaar) niet lekker op haar werk, wat tot de nodige frustraties leidt bij haar. Ze wil weg, maar onderneemt niet echt concrete stappen. Daarbij komt dat ze door haar jeugd (moeilijke, dominante vader, met moeder weggevlucht bij hem, erg hechte band met moeder, geen contact meer met vader) moeite heeft met relaties met mannen. Ze gaat meestal om met mannen die qua ontwikkeling niet bij haar passen en/of die zich niet willen binden. Dat weet ze enerzijds heel goed, maar ze blijft daar wel in, verwacht er heel veel van en wordt dan gaandeweg steeds bozer en gefrustreerder over hun onvermogen er voor haar te zijn. Ook als deze mannen ronduit rechtstreeks zijn over hun intenties (“ik pas niet bij je, voor mij is het alleen vrijen”, etc), houdt ze aan ze vast.
Ik zie dat ze daar steeds opnieuw erg mee worstelt. Ik vind het rot voor haar. Maar ik vind ook dat ze er zelf debet aan is. Ik probeer geen oordeel te hebben, maar geef soms wel vriendelijk aan dat ik zie dat ze er niet happy mee is. Door bepaalde gesprekken en vragen komt dan wel naar boven dat ze ook wel anders wil.
Er is een periode geweest dat ze haar frustraties soms ronduit op mij botvierde. Ik heb in die periode een lieve man ontmoet met wie ik inmiddels samenwoon. Na een ontmoeting met hem barstte de bom bij haar: ze vond het moeilijk om ons samen te zien, ze vond dat ik raar deed met hem erbij (wat ik oprecht niet herken ..), dat ik meer aandacht kreeg in de conversatie,etc. Ik was zo geschrokken toen, klapte dicht en zocht het in mijzelf. De woede en kracht waarmee ze dit alles uitte gaf me toen het gevoel dat ik haar dan maar moest beschermen en ik besprak samen met haar dat we elkaar dan alleen apart zouden zien (geen probleem) en dat ik het niet te vaak over vriend zou hebben (ben overigens geen type dat alleen over vriend praat, heb meerdere interesses ). Ik gaf wel aan dat ik natuurlijk niet altijd zou kunnen doen alsof vriend niet bestaat. Zo goed en zo kwaad als het ging, kwamen we zo wel tot een understanding. Nu ik er op terug kijk, vind ik dat ik erg begripvol ben geweest. Helaas bleven negatieve, passief-aggressieve of meer agressieve uitingen jegens mij niet van de lucht (“ja, maar JIJ, Jij snapt dat niet , want jij hebt vriend”). Ik kwam af en toe wel voor mezelf op of gaf aan haar gevoel te snappen, maar dat ik er ook niet verantwoordelijk voor kon zijn dat ze daarmee worstelde. Soms gingen dit soort conversaties met veel tranen en woede gepaard. Ik voelde me vaak in een hoek gezet en probeerde voor mezelf op te komen. Ook ik heb veel tranen laten vloeien, vooral thuis, daags na zo;n ontmoeting.
Na een korte verwijdering (pffff...zag het even niet meer) waar ik verdriet van had, kwamen we weer nader tot elkaar, we dachten: veel geleerd, vriendschap gegroeid, moet kunnen zo’n down periode ,etc. Erg leuk voor haar: ze kreeg een vriend. Een leukerd, anders dan daarvoor. Ik zag haar opbloeien. Ik vond het leuk om met haar te delen. Ze gaf aan zichzelf bij nader inzien wel erg negatief te hebben gevonden. Ze snapte het nu beter. Ik wimpelde dat wat weg, met het oog op alle het nieuwe, goede dat er was gekomen. Heel stoer vond ik dat ze echt aan zichzelf werkte en erg evenwichtig in die relatie stond. Ze was blij dat ze zo dichtbij zichzelf bleef, ruimte kon nemen en geven, etc.
Helaas, helaas. Door omstandigheden ging de relatie achteruit (ik houd het even vaag). Het werd moeilijk. Hij bleek een binnenvetter en trok zich emotioneel terug. Vriendin vond dat heel moeilijk en heeft besloten de relatie te beëindigen. Heel verdrietig, want het leek zo goed te gaan.
Nu merk ik aan haar dat ze het weer zo moeilijk krijgt met het zien van vriend en mij samen. Naar eer en geweten weet ik dat we ons bewust niet al te zeer als stel gedragen (hij is er ook eigenlijk bijna nooit bij als ik haar zie). Ze lijkt weer boos te worden op me. Ik weet het niet. Ik voel vanalles rommelen weer.
Tot overmaat van ramp heeft ze nu ook een heel vervelend medisch probleem. Het is echt heel naar en ik wil haar het liefste steunen.
Echter, heel erg vanuit mijn gevoel: ik trek het slecht. Ik heb er gewoon geen zin in me al te zeer aan te passen aan haar gevoel. En nu slinger ik heen en weer tussen: “ach, wees nu redelijk ”en “o god, daar gaan we weer, ik trek dat boze niet meer.”
Jullie lezen natuurlijk nu mijn visie op het geheel. Dat is natuurlijk niet objectief. En ik pieker me suf ook over mezelf: heb ik wellicht verkeerde verwachtingen (van haar, van mijzelf, van vriendschap)? Zie ik iets over het hoofd? Voel ik me zelf gewoon te verantwoordelijk terwijl ze dat helemaal niet van me vraagt? Dat alles speelt vast ook mee..
Ik overweeg bij haar neer te leggen dat ik niet meer terug wil naar die situatie van een tijd geleden. Dat ik haar woede niet trek en dat ik haar als vriendin graag wil steunen,maar niet meer mee kan buigen met haar stemming, haar woede. Ik voel echt een enorme emotionele grens in mezelf. En die probeer ik niet te negeren.
Wat denken jullie? Doen? Met het risico dat het einde vriendschap is (ben natuurlijk gehecht aan haar en wat we delen en zie liever dat we een weg vinden, maar ja..dat hangt van beiden af). Afstand nemen en aanzien? Vertrouwen hebben? Ik ben er moe van... Schrik eigenlijk ook van mijn eigen reactie op dit alles.
Misschien heb ik een zetje nodig? Wat verheldering?
Dank voor jullie leesinspanning!
E.
Mag ik jullie iets voorleggen om te toetsen? Ben benieuwd naar jullie gedachten en ervaringen, of any kind...
Zet je schrap voor flink wat zinnen:
Het gaat om een vriendin van me die ik nu zo’n vier jaar ken. Het is een pittige, maar ook lieve en oprechte dame. Ik ben echt voor haar gevallen omdat ze zo authentiek is en van haar hart geen moordkuil maakt. Ze is slim en heeft een groot empathisch vermogen. Echter, af en toe heb ik moeite met haar harde en soms ronduit negatieve manier van uiten van haar gevoelens. Eigenlijk zit dat me steeds meer dwars.
Ze zit al lange tijd (nu al zo’n twee jaar) niet lekker op haar werk, wat tot de nodige frustraties leidt bij haar. Ze wil weg, maar onderneemt niet echt concrete stappen. Daarbij komt dat ze door haar jeugd (moeilijke, dominante vader, met moeder weggevlucht bij hem, erg hechte band met moeder, geen contact meer met vader) moeite heeft met relaties met mannen. Ze gaat meestal om met mannen die qua ontwikkeling niet bij haar passen en/of die zich niet willen binden. Dat weet ze enerzijds heel goed, maar ze blijft daar wel in, verwacht er heel veel van en wordt dan gaandeweg steeds bozer en gefrustreerder over hun onvermogen er voor haar te zijn. Ook als deze mannen ronduit rechtstreeks zijn over hun intenties (“ik pas niet bij je, voor mij is het alleen vrijen”, etc), houdt ze aan ze vast.
Ik zie dat ze daar steeds opnieuw erg mee worstelt. Ik vind het rot voor haar. Maar ik vind ook dat ze er zelf debet aan is. Ik probeer geen oordeel te hebben, maar geef soms wel vriendelijk aan dat ik zie dat ze er niet happy mee is. Door bepaalde gesprekken en vragen komt dan wel naar boven dat ze ook wel anders wil.
Er is een periode geweest dat ze haar frustraties soms ronduit op mij botvierde. Ik heb in die periode een lieve man ontmoet met wie ik inmiddels samenwoon. Na een ontmoeting met hem barstte de bom bij haar: ze vond het moeilijk om ons samen te zien, ze vond dat ik raar deed met hem erbij (wat ik oprecht niet herken ..), dat ik meer aandacht kreeg in de conversatie,etc. Ik was zo geschrokken toen, klapte dicht en zocht het in mijzelf. De woede en kracht waarmee ze dit alles uitte gaf me toen het gevoel dat ik haar dan maar moest beschermen en ik besprak samen met haar dat we elkaar dan alleen apart zouden zien (geen probleem) en dat ik het niet te vaak over vriend zou hebben (ben overigens geen type dat alleen over vriend praat, heb meerdere interesses ). Ik gaf wel aan dat ik natuurlijk niet altijd zou kunnen doen alsof vriend niet bestaat. Zo goed en zo kwaad als het ging, kwamen we zo wel tot een understanding. Nu ik er op terug kijk, vind ik dat ik erg begripvol ben geweest. Helaas bleven negatieve, passief-aggressieve of meer agressieve uitingen jegens mij niet van de lucht (“ja, maar JIJ, Jij snapt dat niet , want jij hebt vriend”). Ik kwam af en toe wel voor mezelf op of gaf aan haar gevoel te snappen, maar dat ik er ook niet verantwoordelijk voor kon zijn dat ze daarmee worstelde. Soms gingen dit soort conversaties met veel tranen en woede gepaard. Ik voelde me vaak in een hoek gezet en probeerde voor mezelf op te komen. Ook ik heb veel tranen laten vloeien, vooral thuis, daags na zo;n ontmoeting.
Na een korte verwijdering (pffff...zag het even niet meer) waar ik verdriet van had, kwamen we weer nader tot elkaar, we dachten: veel geleerd, vriendschap gegroeid, moet kunnen zo’n down periode ,etc. Erg leuk voor haar: ze kreeg een vriend. Een leukerd, anders dan daarvoor. Ik zag haar opbloeien. Ik vond het leuk om met haar te delen. Ze gaf aan zichzelf bij nader inzien wel erg negatief te hebben gevonden. Ze snapte het nu beter. Ik wimpelde dat wat weg, met het oog op alle het nieuwe, goede dat er was gekomen. Heel stoer vond ik dat ze echt aan zichzelf werkte en erg evenwichtig in die relatie stond. Ze was blij dat ze zo dichtbij zichzelf bleef, ruimte kon nemen en geven, etc.
Helaas, helaas. Door omstandigheden ging de relatie achteruit (ik houd het even vaag). Het werd moeilijk. Hij bleek een binnenvetter en trok zich emotioneel terug. Vriendin vond dat heel moeilijk en heeft besloten de relatie te beëindigen. Heel verdrietig, want het leek zo goed te gaan.
Nu merk ik aan haar dat ze het weer zo moeilijk krijgt met het zien van vriend en mij samen. Naar eer en geweten weet ik dat we ons bewust niet al te zeer als stel gedragen (hij is er ook eigenlijk bijna nooit bij als ik haar zie). Ze lijkt weer boos te worden op me. Ik weet het niet. Ik voel vanalles rommelen weer.
Tot overmaat van ramp heeft ze nu ook een heel vervelend medisch probleem. Het is echt heel naar en ik wil haar het liefste steunen.
Echter, heel erg vanuit mijn gevoel: ik trek het slecht. Ik heb er gewoon geen zin in me al te zeer aan te passen aan haar gevoel. En nu slinger ik heen en weer tussen: “ach, wees nu redelijk ”en “o god, daar gaan we weer, ik trek dat boze niet meer.”
Jullie lezen natuurlijk nu mijn visie op het geheel. Dat is natuurlijk niet objectief. En ik pieker me suf ook over mezelf: heb ik wellicht verkeerde verwachtingen (van haar, van mijzelf, van vriendschap)? Zie ik iets over het hoofd? Voel ik me zelf gewoon te verantwoordelijk terwijl ze dat helemaal niet van me vraagt? Dat alles speelt vast ook mee..
Ik overweeg bij haar neer te leggen dat ik niet meer terug wil naar die situatie van een tijd geleden. Dat ik haar woede niet trek en dat ik haar als vriendin graag wil steunen,maar niet meer mee kan buigen met haar stemming, haar woede. Ik voel echt een enorme emotionele grens in mezelf. En die probeer ik niet te negeren.
Wat denken jullie? Doen? Met het risico dat het einde vriendschap is (ben natuurlijk gehecht aan haar en wat we delen en zie liever dat we een weg vinden, maar ja..dat hangt van beiden af). Afstand nemen en aanzien? Vertrouwen hebben? Ik ben er moe van... Schrik eigenlijk ook van mijn eigen reactie op dit alles.
Misschien heb ik een zetje nodig? Wat verheldering?
Dank voor jullie leesinspanning!
E.
dinsdag 14 april 2009 om 22:24
Moeilijk hoor. Natuurlijk is je verhaal gekleurd omdat het van 1 kant komt. Maar het is wel jouw kant en hoe jij het voelt. Het is denk ik heel belangrijk om ook je eigen gevoelens in het oog te houden. Dat heb je tot nu toe niet voldoende gedaan (anders zou het nu niet zo moeilijk zijn om even te slikken, dat doe je immers al te lang). Ik heb geleerd (andere dingen in vriendschap maar wel dezelfde emotie bij mezelf aan het eind) dat het goed is om ook je eigen dingen kwijt te kunnen. En jij kan jezelf niet makkelijk zijn bij haar. Althans je kan niet die vrouw zijn die gelukkig is met haar vriend. Sterker nog, jouw geluk maakt haar boos of je bent in elk geval bang dat ze er weer boos om wordt.
Ik kan je maar 1 advies geven en dat is houd je eigen grenzen in ere. Verlaag de frequentie van afspreken of kaart het bij haar aan.
In mijn geval betekende het een einde aan een vriendschap. Nu anderhalf jaar later ben ik nog steeds opgelucht dat ik er een eind aan heb gebreid. Ik hoop voor jou dat dit niet nodig zal hoeven te zijn, maar wil wel kwijt dat er maar 1 persoon in die echt voor je welzijn kan zorgen: rara, dat ben je zelf!
Ik kan je maar 1 advies geven en dat is houd je eigen grenzen in ere. Verlaag de frequentie van afspreken of kaart het bij haar aan.
In mijn geval betekende het een einde aan een vriendschap. Nu anderhalf jaar later ben ik nog steeds opgelucht dat ik er een eind aan heb gebreid. Ik hoop voor jou dat dit niet nodig zal hoeven te zijn, maar wil wel kwijt dat er maar 1 persoon in die echt voor je welzijn kan zorgen: rara, dat ben je zelf!
dinsdag 14 april 2009 om 22:40
En jij kan jezelf niet makkelijk zijn bij haar. Althans je kan niet die vrouw zijn die gelukkig is met haar vriend. Sterker nog, jouw geluk maakt haar boos of je bent in elk geval bang dat ze er weer boos om wordt.
Hoi wzk, dank voor je toffe reactie! Ja, zo voel ik het eigenlijk ook steeds meer. Mijn geluk maakt haar verdrietig en boos. En inderdaad - wellicht nog meer: ik ben bang dat het haar boos maakt.... (breek me het hoofd waar dat vandaan komt? De eerdere situatie, waar ik kennelijk gevoelig voor ben?)
En daar kan ik zo weinig aan doen. Ik vraag me dan ook echt af of een vriendschap waarin dat zo is, niet voor beide partijen eigenlijk te moeilijk wordt....
Wat heb je jouw vriendin toen verteld? Hoe is dat gegaan?
Fijn dat het zo'n opluchting voor je bleek. Het voelt idd als een last....
Hoi wzk, dank voor je toffe reactie! Ja, zo voel ik het eigenlijk ook steeds meer. Mijn geluk maakt haar verdrietig en boos. En inderdaad - wellicht nog meer: ik ben bang dat het haar boos maakt.... (breek me het hoofd waar dat vandaan komt? De eerdere situatie, waar ik kennelijk gevoelig voor ben?)
En daar kan ik zo weinig aan doen. Ik vraag me dan ook echt af of een vriendschap waarin dat zo is, niet voor beide partijen eigenlijk te moeilijk wordt....
Wat heb je jouw vriendin toen verteld? Hoe is dat gegaan?
Fijn dat het zo'n opluchting voor je bleek. Het voelt idd als een last....
dinsdag 14 april 2009 om 22:47
Het lastige is ook dat ze bij momenten ook wel zegt dat het wellicht lastig van haar is. Ze weet ergens ook wel hoe het zit. Gunt het me ook echt wel, alleen dat andere overheerst. Ze kiest voor zichzelf en haar gevoel. Dat respecteer en bewonder ik ergens ook...
Het helpt enorm om het op te schrijven. Wonderlijk.
Het helpt enorm om het op te schrijven. Wonderlijk.
woensdag 15 april 2009 om 10:27
quote:Ellemien schreef op 14 april 2009 @ 22:16:
Ik overweeg bij haar neer te leggen dat ik niet meer terug wil naar die situatie van een tijd geleden. Dat ik haar woede niet trek en dat ik haar als vriendin graag wil steunen,maar niet meer mee kan buigen met haar stemming, haar woede. Ik voel echt een enorme emotionele grens in mezelf. En die probeer ik niet te negeren. Volgens mij is dit precies wat je moet doen.
Ik overweeg bij haar neer te leggen dat ik niet meer terug wil naar die situatie van een tijd geleden. Dat ik haar woede niet trek en dat ik haar als vriendin graag wil steunen,maar niet meer mee kan buigen met haar stemming, haar woede. Ik voel echt een enorme emotionele grens in mezelf. En die probeer ik niet te negeren. Volgens mij is dit precies wat je moet doen.
