Zwanger
alle pijlers
Dysmatuur en onbegrip omgeving
zaterdag 4 januari 2020 om 07:12
We hebben onlangs te horen gekregen dat ons tweede kindje net als de eerste achterloopt in de groei. Ik heb het allemaal dus al eens eerder meegemaakt en het is helemaal goed gekomen met de oudste. Maar het blijft enorm naar.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
zaterdag 4 januari 2020 om 18:08
Ja, ik herken dat wel. Ik heb geen dysmature baby's gekregen, maar heb hele slechte zwangerschappen. 9 maanden ben ik doodziek, ziekenhuis in en uit, infusen en medicijnen. Regelmatig is er dan wel iemand die het nodig vindt om te zeggen dat zwangerschap een gezonde ziekte is of dat ik dit na de bevalling zo vergeten ben.
Wat mij helpt is om te praten met lotgenoten. Ken je niet een andere moeder die iets soortgelijks heeft meegemaakt? Of is er een fb-groep waar je kunt praten met andere vrouwen.in deze situatie?
En ook al blijkt het straks hopelijk allemaal mee te vallen en komt t allemaal weer goed. Ik begrijp dat t nu niet fijn voelt en spannend is.
Wat mij helpt is om te praten met lotgenoten. Ken je niet een andere moeder die iets soortgelijks heeft meegemaakt? Of is er een fb-groep waar je kunt praten met andere vrouwen.in deze situatie?
En ook al blijkt het straks hopelijk allemaal mee te vallen en komt t allemaal weer goed. Ik begrijp dat t nu niet fijn voelt en spannend is.
zaterdag 4 januari 2020 om 19:10
Mijn andere zoon was ook hartstikke dysmatuur bijna 2.5 kilo voldragen zwangerschap.
Maar heeft daar werkelijk geen enkele hinder van ondervonden. Sterker nog met een half jaar woog hij 10 kilo en nu met net 14 jaar 187 en ook nog eens fors gebouwd.
Dus zover mijn kennis is over dysmatuur kinderen gaat het er vooral om hoe laag het gewicht daadwerkelijk is.
Mijn andere zoon die van bijna 1500 die woog met 30 weken nog geen 400 gram dus die heeft de hele zwangerschap dus wel flink tekorten gehad en dat was na de geboorte en de jaren erna wel te merken.
Maar heeft daar werkelijk geen enkele hinder van ondervonden. Sterker nog met een half jaar woog hij 10 kilo en nu met net 14 jaar 187 en ook nog eens fors gebouwd.
Dus zover mijn kennis is over dysmatuur kinderen gaat het er vooral om hoe laag het gewicht daadwerkelijk is.
Mijn andere zoon die van bijna 1500 die woog met 30 weken nog geen 400 gram dus die heeft de hele zwangerschap dus wel flink tekorten gehad en dat was na de geboorte en de jaren erna wel te merken.
zaterdag 4 januari 2020 om 19:57
Mijn dochter was dysmatuur en ik had hellp. De gynaecoloog, ik liep daar omdat ik tot een risicogroep behoor, kwam daar achter met 28 weken. De uitgebreide 20 weken echo was niet zorgwekkend. Ze bleek amper gegroeid sinds de 24 weken controle. Ze hebben mij toen extra bloed laten prikken en op van alles getest, suikertest gedaan en aan de medicatie gezet voor mijn bloeddruk. Deze was verhoogd. Ik moest toen ook stoppen met werken.
Ik heb vanaf week 32 om de dag een ctg en bloeddrukmeting van een half uur gehad om mij en de kleine in de gaten te houden. Bij twijfel werd het gewone echo-apparaat er bij gehaald en bloed/urine verzameld. Dat vond ik nog het lastigste. Ik moest me rustig houden maar werd wel om de dag in het ziekenhuis verwacht. Met ruim 37 weken ging mijn bloeddruk tot enorme hoogte en is besloten in te grijpen. Mijn nieren trokken het ook niet meer. Dus werd het een spoedkeizersnede. Ze was 2069 gram, apgar was heel goed. Uit protocol ging ze de couveuse in maar de verwarming kon na een uur uit. Ze had het niet nodig. De volgende dag mocht ze in een gewoon bedje naar mid-care neonatologie. Uiteindelijk is ze na 10 dagen ontslagen waarbij ze op 7 voedingen zat en 2200 gram was. De kinderarts heeft het nog een jaar gevolgd. Ze groeide genoeg, al bleef ze kleiner en lichter. Dat laatste is ze na 9 jaar nog. Haar motoriek is wel een dingetje en ze heeft nu de diagnose DCD. Ze is meerbegaafd en doet het op school uitstekend. Het feit dat ze dysmatuur was, is nu een gegeven. Niet meer, niet minder.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik eigenlijk nooit echt zorgen gehad dat het niet goed zou komen. Ook mijn man niet. Het feit dat ik zo goed in de gaten werd gehouden, gaf ons een gevoel van veiligheid. Van mijn schoonmoeder en schoonzus werd ik wel moe. Ze kwamen om de dag vragen hoe het ging en of ze me ergens mee konden helpen. Ik denk dat zij zich meer zorgen hebben gemaakt dan ik deed.
Ik heb vanaf week 32 om de dag een ctg en bloeddrukmeting van een half uur gehad om mij en de kleine in de gaten te houden. Bij twijfel werd het gewone echo-apparaat er bij gehaald en bloed/urine verzameld. Dat vond ik nog het lastigste. Ik moest me rustig houden maar werd wel om de dag in het ziekenhuis verwacht. Met ruim 37 weken ging mijn bloeddruk tot enorme hoogte en is besloten in te grijpen. Mijn nieren trokken het ook niet meer. Dus werd het een spoedkeizersnede. Ze was 2069 gram, apgar was heel goed. Uit protocol ging ze de couveuse in maar de verwarming kon na een uur uit. Ze had het niet nodig. De volgende dag mocht ze in een gewoon bedje naar mid-care neonatologie. Uiteindelijk is ze na 10 dagen ontslagen waarbij ze op 7 voedingen zat en 2200 gram was. De kinderarts heeft het nog een jaar gevolgd. Ze groeide genoeg, al bleef ze kleiner en lichter. Dat laatste is ze na 9 jaar nog. Haar motoriek is wel een dingetje en ze heeft nu de diagnose DCD. Ze is meerbegaafd en doet het op school uitstekend. Het feit dat ze dysmatuur was, is nu een gegeven. Niet meer, niet minder.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik eigenlijk nooit echt zorgen gehad dat het niet goed zou komen. Ook mijn man niet. Het feit dat ik zo goed in de gaten werd gehouden, gaf ons een gevoel van veiligheid. Van mijn schoonmoeder en schoonzus werd ik wel moe. Ze kwamen om de dag vragen hoe het ging en of ze me ergens mee konden helpen. Ik denk dat zij zich meer zorgen hebben gemaakt dan ik deed.
zaterdag 4 januari 2020 om 21:29
Welke ? Ze is in dit topic niet teruggekomen.
zaterdag 4 januari 2020 om 23:16
Oh maar ik bedoel ook helemaal niet te zeggen dat dat dan niets voorstelt hoor! Absoluut niet. Sorry, dat was inderdaad wat onduidelijk. Ik bedoel eigenlijk juist dat dat écht barre tijden waren, en dat het nu gelukkig allemaal veel beter geregeld is. Met alleen al de juiste monitoring wordt veel leed voorkomen, en paniek is dan vaak ook niet nodig.Malinois schreef: ↑04-01-2020 17:37Tja, ik denk dat veel kinderen van 30 weken dan zouden overlijden. Die van mij heeft met 30 weken een week aan de beademing gelegen bijvoorbeeld. Die had een gewone bevalling niet eens overleefd, vandaar een keizersnede. Dus dit verhaal zal vast waar zijn, maar het is niet voor niets dat de babysterfte bij die generatie véél hoger was dan tegenwoordig. Mijn slungel van 1.65 en 12 jaar was er niet meer geweest iig.
Maar het illustreert wel dat het goed om in je eigen situatie te kijken naar hoe goed (of slecht) het met je kindje gaat, en niet strikt vast te houden aan een term als dysmaturiteit terwijl het eigenlijk gewoon helemaal dikke prima is met je kindje. Waarom noem je je kind dan in vredesnaam "niet- perfect"?
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zondag 5 januari 2020 om 15:22
Nou, ik snap wel dat TO wegblijft. De reacties zijn vrij hard, en niet bepaald begripvol...
zondag 5 januari 2020 om 22:24
Erg toch:(Turtlerain schreef: ↑05-01-2020 15:22Nou, ik snap wel dat TO wegblijft. De reacties zijn vrij hard, en niet bepaald begripvol...
maandag 6 januari 2020 om 07:00
TO schrijft maar een paar posts per maand, dus ze reageert waarschijnlijk niet omdat ze er gewoon niet is.Turtlerain schreef: ↑05-01-2020 15:22Nou, ik snap wel dat TO wegblijft. De reacties zijn vrij hard, en niet bepaald begripvol...
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
woensdag 5 februari 2020 om 21:18
Probeer je niet teveel zorgen te maken over dat de baby dysmatuur is. Snap je zorgen helemaal. Onze dochter is 3 maanden geleden geboren met 37 weken zwangerschap met een gewicht van 1460 gram en 39 cm. Heel erg dysmatuur. Ik heb heel veel zorgen gemaakt ook omdat ze dachten dat er meer aan de hand was (zie topic slechte 20 weken echo (Heel verhaal)), maar de kleine meid doet het nu en ook gelijk haar geboorte hartstikke goed en is ondertussen 55 cm en 4800 gram.
De artsen houden de baby en jou echt goed in de gaten.
En probeer te denken zolang de baby wel een normaal termijn behaald qua zwangerschap dat dan in ieder geval de organen wel goed ontwikkeld zijn net zoals bij niet dysmature babies.
Heel veel sterkte in ieder geval
De artsen houden de baby en jou echt goed in de gaten.
En probeer te denken zolang de baby wel een normaal termijn behaald qua zwangerschap dat dan in ieder geval de organen wel goed ontwikkeld zijn net zoals bij niet dysmature babies.
Heel veel sterkte in ieder geval
.
woensdag 5 februari 2020 om 21:49
Ja ze is een klein vreetzakje
. Al word dat nu de laatste 2 weken minder. Ze laat nu zelfs 9 van de 10 keer wat over van de voeding. Denk dat haar lichaampje/hoofdje nu beseft dat ze altijd eten krijgt en niet dat ze meer MOET eten voor het geval er niets meer is. Ze is nog steeds vergeleken met leeftijdsgenootjes klein. Ze past nu in maat 56
. Kan ik tenminste wat leukere kleding voor haar kopen. Krijg ook regelmatig opmerking met "ahh wat een klein popje. Pas een weekje of 5?" Uhm nee ze is bijna 4 maanden
woensdag 5 februari 2020 om 21:57
Haha, die van mij paste inderdaad ook tot een week of 15 in maat 56. Wat nou ‘die kleine maten zijn ze met een week uit’. Inmiddels is ze 14 maanden, en vorige week zeiden ze bij het speelparadijs ‘oh, die is duidelijk nog lang geen 1, die mag gratis’. Eh...Ginnyy schreef: ↑05-02-2020 21:49Ja ze is een klein vreetzakje. Al word dat nu de laatste 2 weken minder. Ze laat nu zelfs 9 van de 10 keer wat over van de voeding. Denk dat haar lichaampje/hoofdje nu beseft dat ze altijd eten krijgt en niet dat ze meer MOET eten voor het geval er niets meer is.
Ze is nog steeds vergeleken met leeftijdsgenootjes klein. Ze past nu in maat 56
Krijg ook regelmatig opmerking met "ahh wat een klein popje. Pas een weekje of 5?" Uhm nee ze is bijna 4 maanden
woensdag 5 februari 2020 om 22:08
Prima toch dan gaat ze gratis naar binnen. Moeten ze maar geen conclusies trekken.
In welk maatje is jouw dochter begonnen? Ook in 44?
donderdag 6 februari 2020 om 10:33
Wat fijn dat het zo goed gaat!
En herkenbaar, mijn baby was twee kilo bij geboorte (maar prematuur, niet dysmatuur). Ik kan mij nog goed herinneren dat we na een maand of twee ergens liepen en iemand zei "dat is nog echt een heel klein babietje". Vond ik best meevallen toen, hij was al ruim drie kilo
donderdag 6 februari 2020 om 19:26
Die had ik niet (kind was ook voldragen), dus ‘gewoon 50’ maar daar zwom ze in. Ik had maar 1 pakje dat een beetje pastte, achteraf vermoeden we dat dat eigenlijk 44 was met een verkeerd label er in. Want precies dezelfde in 50 was veel te groot. Wel premature luiers de eerste twee weken.
Inmiddels heeft ze trouwens een hele normale maat voor haar leeftijd hoor, ze is alleen nog steeds een dunnetje.
