Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 27 december 2019 09:05
.
Ik ook.... ook al weet ik dat Fayanna natuurlijk vrij is om te doen en laten wat ze wil. Wegblijven van het forum, een nieuwe nick nemen en hier nooit meer reageren.
Maar we weten allemaal denk ik dat het kan dat Fayanna er niet meer is. En zou dat ook niet oké zijn? Dat is immers wat ze nog het meest wilde.
Lieve Fayanna, waar je ook bent, ik hoop dat het rustig is
vrijdag 27 december 2019 09:06
Dat was ook mijn eerste gedachte. Ik hoop gewoon dat ze rust heeft, waar ze ook is.tu1nhek schreef: ↑27-12-2019 09:05.
Ik ook.... ook al weet ik dat Fayanna natuurlijk vrij is om te doen en laten wat ze wil. Wegblijven van het forum, een nieuwe nick nemen en hier nooit meer reageren.
Maar we weten allemaal denk ik dat het kan dat Fayanna er niet meer is. En zou dat ook niet oké zijn? Dat is immers wat ze nog het meest wilde.
Lieve Fayanna, waar je ook bent, ik hoop dat het rustig is
¡Apagando las luces!
dinsdag 31 december 2019 18:55
Dat denk ik ook en voor haar hoop ik het ook!
En dan hoop ik ook dat het om een zo prettig mogelijke manier is verlopen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 31 december 2019 19:11
Vooral dit.
Lieve Fayanna, je bent voor altijd een bikkel, want je hebt altijd zo enorm hard moeten vechten.
Ik gun je de plek van je dromen, en ik denk/durf in te vullen, dat dat een plek is waar je lichamelijke en psychische rust mag ervaren, en ik hoop dat je deze op een rustige liefdevolle manier heb mogen bereiken.
dinsdag 31 december 2019 20:56
Dit gevoel heb ik ook en ik denk er net zo over. Maar ergens sluimert er toch het irrationele idee dat ze opgenomen is en later ziet dat ze niet vergeten is en in vele harten zit. Tegen beter weten in.
