Ik maak mijn eigen relatie stuk...

even een hele dikke knuffel voor jou...

waarom schrijf je dat jij de relatie kapot maakt? vind je niet dat hij ook zijn aandeel heeft?

Waarom vind je dat jij de relatie stuk maakt?



Ik lees juist vooral opofferingen van jouw kant. Jij hebt jouw leven, huis, woonomgeving, baan opgegeven voor hem. Wat heeft hij voor jou gedaan, behalve je opzadelen met de shit van z'n vorige relatie?

quote:pangolin schreef op 19 april 2009 @ 18:37:

Zoals de titel al zegt, het lijkt wel of ik mijn eigen relatie om zeep help.



We zijn ruim 3 jaar bij elkaar en wonen bijna twee jaar samen. Onze relatie heeft al veel te verduren gehad. Een ex waarmee mijn vriend nog een huis had (en de bijbhorende afwikkeling), die relatie is niet leuk beïndigd en mijn vriend heeft daar nog veel last van gahad (ook in het eerste jaar dat wij al samen waren). Ikzelf die ontzettend veel moeite bleek te hebben met veranderingen in alle vormen, maar er wel voor gekozen heb, mijn huis, baan en bekende omgeving te verlaten om 100 km verder opnieuw te beginnen. Een sterfgeval in de familie waarbij ik geen afscheid heb kunnen nemen van die persoon die mij zooo dierbaar was.



Het opnieuw beginnen ging niet van een leien dakje. Beloofde baan bleek k*t, weer op zoek, tijdelijk zonder werk, tijdelijke baan, nu weer een tijdelijk contract. Niet echt wat ik voor ogen had.



Mijn rooskleurige voorstelling van het samenwonen bleek ook niet te kloppen. Meerdere collega's van mijn vriend vertrokken rond de tijd dat wij gingen samenwonen. Gevolg: lange werkdagen, drukte, stress, veel irritaties en bijzonder weinig tijd voor mij. En als hij dan eens op tijd thuis was moest hij zijn aandacht verdelen tussen mij, zijn familie en zijn hobby's. Dat levert natuurlijk ook wrijving op, want ik had toch meer verwacht



Kleine irritaties werden grote issues. Ik emotieeter kwam kilo's aan, wat weer de nodige opmerkingen opleverde. Terrecht, maar emotieeter als ik ben, kan juist dan ook niet stoppen met snoepen. Dus visueuze cirkel, die ik niet kan doorbreken.



We hebben elkaar via het werk leren kennen en hebben al snel gemerkt dat we niet veel gemeenschappelijke interesses hebben. Voor mij niet zo'n probleem, hij vindt dat vaak wel vervelend, omdat we dan minder dingen samen kunnen doen die we beiden leuk vinden. Ik zelf vind het juist fijn dat we andere interesses hebben, zo ben je niet steeds samen. Anderzijds wil ik hem maar wat graag claimen, om samen leuke dingen te doen, als hij eenmaal thuis is...



Ik heb altijd gedacht dat ik volwassen was en alles goed deed. Maar als je 8 jaar single bent en alleen woont, dan is er ook niemand die zegt dat je iets misschien beter anders zou kunnen doen. Ik voelde me toen sterk, maar niet altijd even gelukkig.



Nu samenwonend loop ik tegen steeds meer dingen aan die ik graag anders zou willen, of waarvan ik niet begrijp waarom ik zo reageer of doe. Ik kan niet tegen kritiek, ben weer onzekerder, bang dat hij bij me weggaat, ben soms bijzonder negatief (ik noem het vaak ook realistisch). Waarom kan ik niet tegen verandering, waarom moet ik altijd zo kritisch zijn op mezelf, alles en iedereen? Ik zit mezelf soms enorm in de weg! Ik weet echt wel dat het een groot deel door mijn opvoeding komt. Ik ben nu een paar keer gaan praten bij Maatschappelijk Werk. Dat lucht voor dat moment wel op. Ik kan daar mijn verhaal doen, zonder mijn vriend daarmee te belasten en krijg ook feed back waar ik iets mee kan. Van de huisarts heb ik een telefoonnummer van een Psycholoog gekregen, die wil ik echt bellen, maar ik vind het doodeng.



Gemiddeld gezien gaat het ons niet echt slecht, maar het is en blijft een relatie van diepe dalen en hoge pieken. Waarbij momenteel de dalen toch erg overheersen. Hij zegt dat hij van me houdt en drie uur later is hij nors en naar binnengekeerd omdat ik er weer iets eruit geflapt heb wat niet goed gevallen is.



Zijn we nou zo anders dat we niet samen kunnen zijn? Op het moment ben ik zo bang dat hij er opeens een punt achter zet. Gevoelsmatig zou ik dat zo oneerlijk vinden. Ik heb een jaar geduld gehad toen zijn ex ons/hem nog aan het stalken was. En nu ik aan mezelf probeer te werken om het voor mezelf en ons samen makkelijker te maken heeft hij geen geduld voor mij? Ik weet echt wel dat ik niet altijd de gezelligste, leuke meid ben waar hij toen op viel, maar ik weet ook dat ik dat niet één twee drie kan veranderen. De 20% van de tijd dat ik niet leuk ben overheerst nu onze hele relatie. Daar baal ik zo van! Het is een visueuze cirkel. Als ik niet 'leuk' ben, sluit hij zich af, waardoor ik mezelf nog rotter voel, en daar wordt hij weer niet toegangelijker van...



Hij ligt nu op bed, wil met rust gelaten worden. Dat doe ik ook, hoe moeilijk ik het ook vind. Ik weet dat ik het anders erger maak. Maar ik zit nu jankend voor de PC en weet niet hoe ik dit op moet lossen...In tegenstelling tot de titel van dit topic, ik maak mijn eigen relatie stuk, geef je voornamelijk externe oorzaken aan voor jullie problemen en wek je de indruk te denken dat jouw reacties het automatische en logische gevolg zijn van wat er verder in je leven gebeurt. Dat is natuurlijk niet correct. Als je vindt dat je een aandeel hebt in jullie relatie, en dat heb je, dan bepaal je dus mede de kwaliteit van je relatie. De meeste mensen maken in hun leven onplezierige en verdrietige gebeurtenissen mee en leren daar mee omgaan door zelf de verantwoordelijkheid voor hun eigen welzijn te nemen. Of dacht je dat iedereen met een te drukke baan dus ook een slechte relatie heeft?

quote:pangolin schreef op 19 april 2009 @ 18:37: Ik ben nu een paar keer gaan praten bij Maatschappelijk Werk. Dat lucht voor dat moment wel op. Ik kan daar mijn verhaal doen, zonder mijn vriend daarmee te belasten en krijg ook feed back waar ik iets mee kan.Weet je vriend wel hoe jij je voelt? Je zegt dat je je vriend niet wil belasten maar misschien moeten jullie eens heel goed praten en hem vertellen hoe jij je voelt.

quote:pangolin schreef op 19 april 2009 @ 19:16:

@wuiles.

Natuurlijk zijn het factoren van buitenaf. Maar ik blijk gewoon slecht te reageren op dingen. Ik kan niet tegen kritiek, kan dingen niet loslaten, kan niet omgaan met veranderingen enzovoort. Allemaal dingen die ik schijnbaar niet geleerd heb vroeger. Ik denk dat waneer ik daar handvaten voor krijg ik een veel leuker leven kan hebben (met of zonder vriend).

Natuulijk heb ik een aandeel in de kwaliteit van onze relatie, daar doe ik ook mijn uiterste stinkende best voor. Zowel in praktische uitvoering, als in gebaren/doen en laten naar mijn vriend. Maar dat neemt niet weg dat ik tegen veel problemen aanloop waar ik (met hulp) iets aan wil/moet doen.



Kan niet/wil niet/lukt/niet/mag niet/zal niet...

Er is inderdaad maar één manier om je leven op orde te krijgen en dat is, indien nodig met professionele hulp, zelf de verantwoordelijkheid te gaan nemen voor je eigen bestaan. Alle reden dus om die verwijzing naar een psycholoog met beide handen aan te grijpen als een kans op een prettiger leven.

Heb je hem al eens verteld dat je begrip hebt voor zijn gevoel hierin en er zelf ook niet altijd even blij mee bent?



Als jij echt zo bent als je omschrijft kan ik me best voorstellen dat je vriend daar moeite mee heeft. Waarom is de stap naar hulp zo moeilijk voor je?

Meis, wat ik lees uit jouw stuk is dat je onzeker bent over jezelf en over bepaalde zaken. Maar dat betekend niet dat je jezelf moet wegcijferen in jullie relatie. Nu jij op het punt bent gekomen dat je aan jezelf bent gaan werken, mag je van jouw vriend ook verwachten dat hij je hierin steunt. En wat betreft "het leuke meisje waar hij op gevallen is".. Je moet gewoon lekker jezelf zijn. En als daar toevallig vervelende buien bij zitten, of last, zoals jij dat noemt, dan is dat wie jij op dat moment bent. Ga geen afwegingen zitten maken in de zin van, wie er de meeste opofferingen heeft gemaakt. Je leeft nu, en moet het doen met wat je nu hebt.



Ik kan me voorstellen dat jij je zorgen maakt over de situatie waar je vanavond in zit. Maar gun elkaar een beetje tijd. Een relatie, hoe cliché ook, gaat om geven en nemen.



Ik wens je succes en sterkte!

Liefs Juul.

Als je dit nou allemaal tegen hem zegt? Ik kan me voorstellen dat het voor hem moeilijk is om energie te blijven stoppen in iets (de situatie dus)/iemand als daar niets mee gedaan wordt, maar nu doe je er dus wel iets mee en dat geeft hem misschien ook weer wat lucht.

Tja, kan me ook voorstellen dat hij niet altijd genoeg geduld kan opbrengen als je zo veel negatiever in het leven staat dan hem. Mogelijk zijn daar oorzaken voor aan te wijzen in je vroegere leven, door dingen die je hebt meegemaakt o.i.d. Verder zit een bepaalde kijk op dingen ook wel in je karakter, de een is gewoon positiever ingesteld dan de ander. Denk je dat het bij jou echt door externe factoren is ontstaan in plaats van dat het in je zit als mens? In het eerste geval zou ik zo snel mogelijk aan die problemen gaan werken en die psycholoog bellen, het is eng maar die mensen kijken nergens meer van op hoor. Daarna ben je vast trots op jezelf! In het andere geval, probeer positiever naar dingen te gaan kijken, dit moet je ook oefenen. Overdenk bijvoorbeeld iedere avond als je in bed ligt de dingen die die dag goed zijn gegaan en positief waren. Als je dit dagelijks doet ga je meer stilstaan bij de positieve dingen in het leven. In hoeverre je vriend het vervelend vindt dat kan ik niet beoordelen...

Oh, en daar wil ik nog aan toevoegen dat ik het heel goed vind dat je dus nu wel die stap genomen hebt... Was niet makkelijk en het zal ook vast niet makkelijk worden, maar je hebt nu in ieder geval een duidelijke stap gezet.



Heel veel sterkte daarmee, dus.

Hulp zoeken is niet toegeven aan fouten, maar juist werken aan je eigen ontwikkeling. Tis geen falen als dingen niet gaan hoe jij dat wil, maar menselijk. Je hebt niet alles in de hand.

Probeer anders naar hulp zoeken te kijken!

Ik ben best verbaasd n.a.v. je oproep vanwege het feit dat je wel erg kritisch bent ten opzichte van jezelf. Deze relatie is van jullie samen en ik ben een beetje bang dat je zoveel uitstraalt wat ook hem vertelt dat het allemaal aan jou ligt, dat je er straks niet meer samen uit kunt komen.



Ik haal nog wat anders uit je oproep: volgens mij ben je een kanjer van een meid met heel veel goeie kanten. Alleen heb je wat moeite met jezelf en van daaruit denk je misschien wat te snel dat de problemen door jou komen.



Wat ik zou doen in jouw plaats is de maatschappelijk werkster gedag zeggen, een afspraak bij een psycholoog maken en dat wat je hier hebt geschreven in therapie ´leefbaar´ zien te maken. Ik weet bijna zeker dat je daarna meer zelfvertrouwen krijgt, meer innerlijke rust en vertrouwen en waarna je relatieleven verbetert (of je nou met deze vriend doorgaat of later met een andere partner).





* ik lees net na plaatsing van dit bericht dat de verwijzing voor de psycholoog ook al onderweg is:-)