Kinderen
alle pijlers
Peuter wil 's avonds en 's nachts niet meer alleen slapen
maandag 20 april 2009 om 09:54
Misschien wel het 394750 miljoenste topic over slapen, maar ik ben door mijn eigen ideeën heen en heb echt hulp nodig.
Mijn zoontje van 2,5 jaar is altijd een goede slaper geweest. Inslapen was nooit een probleem, doorslapen meestal ook niet. Tot een maand of twee geleden. Hij is toen begonnen op de peuterspeelzaal waar hij best veel moeite mee had en 3,5 week geleden is hij ook nog geopereerd aan zijn keel- en neusamandelen. Ik heb dus wel een idee waar zijn terugslag vandaan komt, maar weet niet meer goed hoe ik ermee om moet gaan. Vlak na zijn start op de psz ging hij 's avonds nog wel gewoon slapen, maar werd dan 's nachts huilend wakker waarna het niet meer lukte om hem weer in slaap te krijgen in zijn eigen bed, na de operatie wil hij ook 's avonds niet meer gaan slapen én wordt hij meerdere keren per nacht huilend wakker.
We hebben van alles geprobeerd: hem op zijn eigen kamertje troosten en terugleggen (was voorheen altijd voldoende), even mee naar beneden en daarna weer terug, laten huilen en iedere 5 minuten even bij hem kijken, lampje aanlaten, bedje verplaatst. Uiteindelijk waren we zo moe dat we hem bij ons in bed hebben genomen, maar daar waren we weer snel vanaf.
Vorige week hebben we een poging gedaan om de methode Estivill toe te passen (slaap kindje slaap) maar hij werd daar zo hysterisch en overstuur van dat we het maar bij 1 poging gelaten hebben. We hebben ook nog een dochtertje van bijna 1 jaar die in de kamer naast hem slaapt en hij breekt de tent dusdanig af dat zij er ook overstuur van wordt.
We leggen hem nu na zijn gebruikelijke avondritueel iedere avond in zijn eigen bedje, gaan de kamer uit en wachten het huilen wel even af, maar als het niet stil wordt (nooit dus ) gaat één van ons naast zijn bedje zitten, met de rug naar hem toe en zonder iets te zeggen en op die manier valt hij redelijk snel en rustig in slaap. En als hij 's nachts wakker wordt pakken we het matras en gaan naast hem liggen in zijn eigen kamer.
Maar dit duurt nu dus al twee maanden en we zijn het behoorlijk zat. Hebben ook het idee dat het niet meer alleen angst is wat speelt, maar dat er ook een gewoonte in is geslopen en hoe kom je daar weer vanaf?
We kunnen niet de komende jaren naast zijn bedje blijven zitten en naast hem slapen, hij moet toch leren om weer zelf in slaap te vallen.
De peuterspeelzaal hebben we overigens even gelaten voor wat het is, een paar weken voor zijn operatie is hij daarmee gestopt en ik denk erover om opnieuw te starten na de zomervakantie.
Wie heeft er een goede tip of advies? Moeten we het zo laten zoals het nu gaat en het de tijd geven of moeten we streng en consequent zijn en hem weer gaan leren om alleen te slapen?
Wie heeft er goede ervaringen met een bepaalde slaapmethode?
Mijn zoontje van 2,5 jaar is altijd een goede slaper geweest. Inslapen was nooit een probleem, doorslapen meestal ook niet. Tot een maand of twee geleden. Hij is toen begonnen op de peuterspeelzaal waar hij best veel moeite mee had en 3,5 week geleden is hij ook nog geopereerd aan zijn keel- en neusamandelen. Ik heb dus wel een idee waar zijn terugslag vandaan komt, maar weet niet meer goed hoe ik ermee om moet gaan. Vlak na zijn start op de psz ging hij 's avonds nog wel gewoon slapen, maar werd dan 's nachts huilend wakker waarna het niet meer lukte om hem weer in slaap te krijgen in zijn eigen bed, na de operatie wil hij ook 's avonds niet meer gaan slapen én wordt hij meerdere keren per nacht huilend wakker.
We hebben van alles geprobeerd: hem op zijn eigen kamertje troosten en terugleggen (was voorheen altijd voldoende), even mee naar beneden en daarna weer terug, laten huilen en iedere 5 minuten even bij hem kijken, lampje aanlaten, bedje verplaatst. Uiteindelijk waren we zo moe dat we hem bij ons in bed hebben genomen, maar daar waren we weer snel vanaf.
Vorige week hebben we een poging gedaan om de methode Estivill toe te passen (slaap kindje slaap) maar hij werd daar zo hysterisch en overstuur van dat we het maar bij 1 poging gelaten hebben. We hebben ook nog een dochtertje van bijna 1 jaar die in de kamer naast hem slaapt en hij breekt de tent dusdanig af dat zij er ook overstuur van wordt.
We leggen hem nu na zijn gebruikelijke avondritueel iedere avond in zijn eigen bedje, gaan de kamer uit en wachten het huilen wel even af, maar als het niet stil wordt (nooit dus ) gaat één van ons naast zijn bedje zitten, met de rug naar hem toe en zonder iets te zeggen en op die manier valt hij redelijk snel en rustig in slaap. En als hij 's nachts wakker wordt pakken we het matras en gaan naast hem liggen in zijn eigen kamer.
Maar dit duurt nu dus al twee maanden en we zijn het behoorlijk zat. Hebben ook het idee dat het niet meer alleen angst is wat speelt, maar dat er ook een gewoonte in is geslopen en hoe kom je daar weer vanaf?
We kunnen niet de komende jaren naast zijn bedje blijven zitten en naast hem slapen, hij moet toch leren om weer zelf in slaap te vallen.
De peuterspeelzaal hebben we overigens even gelaten voor wat het is, een paar weken voor zijn operatie is hij daarmee gestopt en ik denk erover om opnieuw te starten na de zomervakantie.
Wie heeft er een goede tip of advies? Moeten we het zo laten zoals het nu gaat en het de tijd geven of moeten we streng en consequent zijn en hem weer gaan leren om alleen te slapen?
Wie heeft er goede ervaringen met een bepaalde slaapmethode?
maandag 20 april 2009 om 10:32
Je zoontje heeft de leeftijd waarop kinderen meer en realistischer gaan dromen. Hij is nog net te klein om ook te voelen dat het dromen zijn, dus het is beangstigend voor hem als hij 's nachts wakker wordt uit zo'n droom. Ook het inslapen wordt dan even lastig, omdat hij zijn bed is gaan associeren met die enge ervaringen. Blijf lekker bij hem tot hij slaapt, zou ik zeggen. En als hij bang wakker wordt uit een nare droom, lekker bij jou in bed nemen. Hij went vanzelf aan het fenomeen dromen, en dan slaapt hij ook weer rustiger.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 april 2009 om 10:36
Laat je niet misleiden door het woord ' senioren " ; op deze site ook heel veel tips over kinderen met slaapproblemen .
http://blog.seniorennet.b ... heid/archief.php?ID=98336
http://blog.seniorennet.b ... heid/archief.php?ID=98336
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 20 april 2009 om 10:38
Beste,
Bij mijn zoon zijn ook vorig jaar de amandelen er uit gehaald en hij heeft daarna ook een flinke tijd slecht geslapen, veel gehuild etc en had ook een soort angst om alleen te zijn. Hij was toen trouwens ook 2.5 jaar.
Ik denk dat hij toch een stuk van het in narcose brengen goed onthouden heeft en dat daar toen bij hem de angst vandaag kwam. Bijvoorbeeld het neerleggen op zich was al een probleem. Neerleggen voor een schone luier, neerleggen voor kleertjes aan te doen en dus ook neerleggen in bed vond hij heel eng en vervelend.
Verder zeg je dat je kindje dus ook voor de operatie ook al lastig sliep, en dat kan je denk ik weer terugleiden naar klachten van zijn neus/keel. Als je ligt heb je daar last van, helemaal als je keelamandelen groot zijn kan je moeilijk ademen als je ligt. Snurkte je kindje ook vaak?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik je problemen heel erg herken. Ik ben er wel altijd op ingegaan en heb mijn zoon nooit laten huilen. Zijn angsten waren echt en hij verdiende aandacht en troost. Wel moet je idd waken dat het geen "gewoonte" wordt om wakker te worden snachts. Dat is bij bij ons wel ingeslopen, op een gegeven moment is de pijn en angst minder en moet ie zelf weer kunnen slapen. Maar hij was zo gewend licht te slapen en altijd aandacht te krijgen.... Ik denk dat ik een goede maand na de operatie wat "strenger" ben geworden en de momentjes dat ik naar hem toeging korter maakte en zo zijn we weer zover gekomen dat hij nu weer alleen kan slapen.
Ik zou als ik jou was zeker proberen om er wat korter op in te gaan, maar geef je kindje de tijd! Zo'n operatie kan er echt inhakken hoor, en verder is gebeurd er natuurlijk veel in zijn leventje! Net naar de PSZ etc, dat zijn veel indrukken om te verwerken in zo'n klein koppie....
Sterkte en beterschap!
Bij mijn zoon zijn ook vorig jaar de amandelen er uit gehaald en hij heeft daarna ook een flinke tijd slecht geslapen, veel gehuild etc en had ook een soort angst om alleen te zijn. Hij was toen trouwens ook 2.5 jaar.
Ik denk dat hij toch een stuk van het in narcose brengen goed onthouden heeft en dat daar toen bij hem de angst vandaag kwam. Bijvoorbeeld het neerleggen op zich was al een probleem. Neerleggen voor een schone luier, neerleggen voor kleertjes aan te doen en dus ook neerleggen in bed vond hij heel eng en vervelend.
Verder zeg je dat je kindje dus ook voor de operatie ook al lastig sliep, en dat kan je denk ik weer terugleiden naar klachten van zijn neus/keel. Als je ligt heb je daar last van, helemaal als je keelamandelen groot zijn kan je moeilijk ademen als je ligt. Snurkte je kindje ook vaak?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik je problemen heel erg herken. Ik ben er wel altijd op ingegaan en heb mijn zoon nooit laten huilen. Zijn angsten waren echt en hij verdiende aandacht en troost. Wel moet je idd waken dat het geen "gewoonte" wordt om wakker te worden snachts. Dat is bij bij ons wel ingeslopen, op een gegeven moment is de pijn en angst minder en moet ie zelf weer kunnen slapen. Maar hij was zo gewend licht te slapen en altijd aandacht te krijgen.... Ik denk dat ik een goede maand na de operatie wat "strenger" ben geworden en de momentjes dat ik naar hem toeging korter maakte en zo zijn we weer zover gekomen dat hij nu weer alleen kan slapen.
Ik zou als ik jou was zeker proberen om er wat korter op in te gaan, maar geef je kindje de tijd! Zo'n operatie kan er echt inhakken hoor, en verder is gebeurd er natuurlijk veel in zijn leventje! Net naar de PSZ etc, dat zijn veel indrukken om te verwerken in zo'n klein koppie....
Sterkte en beterschap!
maandag 20 april 2009 om 11:16
Onze zoon is ook een paar maanden geleden geopereerd en slaapt sindsdien moeilijk alleen. We hebben er nooit een probleem van gemaakt. Als hij bang is, mag hij bij ons slapen. (voorheen sliep hij altijd op zn eigen kamer, nooit in ons bed)
Langzaamaan merk ik dat hij steeds beter op zn eigen kamer slaapt. Als hij slaapt, leggen we hem altijd over in zijn eigen bed. Als hij s nachts wakker word en naar ons rent, vraag ik niet maar zeg: kommaar bij mama liggen. Dat geeft hem rust en niet het gevoel dat hij stom doet en ik heb in zijn angst geloof.
Nu komt hij pas als t licht is s ochtends nog naar ons toe. Tis dus bijna over. Hij is in december geopereerd.
Langzaamaan merk ik dat hij steeds beter op zn eigen kamer slaapt. Als hij slaapt, leggen we hem altijd over in zijn eigen bed. Als hij s nachts wakker word en naar ons rent, vraag ik niet maar zeg: kommaar bij mama liggen. Dat geeft hem rust en niet het gevoel dat hij stom doet en ik heb in zijn angst geloof.
Nu komt hij pas als t licht is s ochtends nog naar ons toe. Tis dus bijna over. Hij is in december geopereerd.
koffie, zwart graag...
maandag 20 april 2009 om 11:21
bij de supernanny gebruiken ze om kindjes te leren inslapen ook altijd de methode zoals jij hem aanvangt...
je gaat eerst een paar dagen naast het bedje zitten.. idd met je rug naar hem toe, en niets zeggen..( dit doe je al, en dus zou je naar stap 2 kunnen gaan)
daarna een paar dagen een meter of 2 verder, maar in de kamer blijven, en zorgen dat hij je ziet... niets zeggen, geen contact maken...
zo kan je langzaam de kamer uit "schuiven" en went hij er weer aan dat er een afstandje is..
voor snachts... pfff lastig.. om nou steeds op de grond te gaan liggen lijkt me niet geweldig...
probeer hem lekker bij je te nemen tot hij weer slaapt, en leg hem dan al slapend terug... als hij wakker wordt, doet hij dat in zijn eigen bed, en leert hij weer dat zijn eigen bed "veilig" is...
nu wordt hij steeds in paniek wakker,en dat maakt dat zijn bedje eng wordt...
je gaat eerst een paar dagen naast het bedje zitten.. idd met je rug naar hem toe, en niets zeggen..( dit doe je al, en dus zou je naar stap 2 kunnen gaan)
daarna een paar dagen een meter of 2 verder, maar in de kamer blijven, en zorgen dat hij je ziet... niets zeggen, geen contact maken...
zo kan je langzaam de kamer uit "schuiven" en went hij er weer aan dat er een afstandje is..
voor snachts... pfff lastig.. om nou steeds op de grond te gaan liggen lijkt me niet geweldig...
probeer hem lekker bij je te nemen tot hij weer slaapt, en leg hem dan al slapend terug... als hij wakker wordt, doet hij dat in zijn eigen bed, en leert hij weer dat zijn eigen bed "veilig" is...
nu wordt hij steeds in paniek wakker,en dat maakt dat zijn bedje eng wordt...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 20 april 2009 om 15:21
Bedankt voor de reacties tot nu toe!
De meeste van jullie zeggen dus eigenlijk: nog even de tijd geven en bij hem blijven als hij bang is. Vind het op zich niet zo'n probleem om bij hem op de kamer te blijven zitten totdat hij in slaap is, maar ben dus zo bang dat hij hieraan went en nooit meer anders wil. En dat dit ook de reden is dat hij 's nachts wakker wordt: ineens zit mama er niet meer en dan is het natuurlijk paniek. Bij ons in bed nemen en terugleggen als hij slaapt doen we trouwens liever niet. Wij slapen op zolder en dat is lastig en meestal wordt hij weer wakker als je hem probeert over te leggen.
Het lastige is ook dat ik niet zeker weet of het nog wel om alleen angst gaat. Als ik zou weten dat het vanzelf over zou gaan en dat hij binnen nu en een paar weken weer beter gaat slapen kan ik er ook nog wel vrede mee hebben, maar dat weet ik dus niet.
Hij heeft wel vaker periodes gehad dat hij wat onrustiger sliep en meer droomde, maar die hebben nog nooit zolang geduurd en het lukte dan altijd wel om hem gerust te stellen en weer verder te laten slapen in zijn eigen bedje. Het is een gevoelig jongetje en indrukken 's nachts verwerken in de vorm van dromen kennen we dus wel van hem.
Ik hoop gewoon dat het vanzelf overgaat en niet al te lang meer duurt, maar die zekerheid kunnen jullie me (jammergenoeg) natuurlijk ook niet geven.
Maar als er nog tips zijn om hem (liefst op een vriendelijke manier) weer te leren alleen te slapen, dan hoor ik ze heel graag!
De meeste van jullie zeggen dus eigenlijk: nog even de tijd geven en bij hem blijven als hij bang is. Vind het op zich niet zo'n probleem om bij hem op de kamer te blijven zitten totdat hij in slaap is, maar ben dus zo bang dat hij hieraan went en nooit meer anders wil. En dat dit ook de reden is dat hij 's nachts wakker wordt: ineens zit mama er niet meer en dan is het natuurlijk paniek. Bij ons in bed nemen en terugleggen als hij slaapt doen we trouwens liever niet. Wij slapen op zolder en dat is lastig en meestal wordt hij weer wakker als je hem probeert over te leggen.
Het lastige is ook dat ik niet zeker weet of het nog wel om alleen angst gaat. Als ik zou weten dat het vanzelf over zou gaan en dat hij binnen nu en een paar weken weer beter gaat slapen kan ik er ook nog wel vrede mee hebben, maar dat weet ik dus niet.
Hij heeft wel vaker periodes gehad dat hij wat onrustiger sliep en meer droomde, maar die hebben nog nooit zolang geduurd en het lukte dan altijd wel om hem gerust te stellen en weer verder te laten slapen in zijn eigen bedje. Het is een gevoelig jongetje en indrukken 's nachts verwerken in de vorm van dromen kennen we dus wel van hem.
Ik hoop gewoon dat het vanzelf overgaat en niet al te lang meer duurt, maar die zekerheid kunnen jullie me (jammergenoeg) natuurlijk ook niet geven.
Maar als er nog tips zijn om hem (liefst op een vriendelijke manier) weer te leren alleen te slapen, dan hoor ik ze heel graag!
