Relaties
alle pijlers
Hij sociaal, ik niet
donderdag 23 april 2009 om 16:04
Ik heb sinds 8 maand een vriend. Alles tussen ons gaat goed, op een dingetje na. Hij is echt super sociaal, terwijl ik al mijn vrienden al jaren ken en ze op een hand kan tellen. En daar ben ik ook tevreden mee. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk als ik nieuwe mensen moet leren kennen, zeker in groepen zoals dus op feestjes en verjaardagen. Als niemand elkaar kent, zoals toen ik aan een nieuwe studie begon, valt het wel mee. Maar als ik naar een van zijn studie feestjes moet, of naar een verjaardag van een van zijn vrienden ga ik echt het liefst niet mee. Hij accepteert het, maar is altijd teleurgesteld en dat vind ik erg, zijn teleurstelling. Ik wil er zeker wel aan werken, maar weet niet precies hoe. Ik weet ook niet precies wat ik er zo erg aan vind. Gewoon gaan heb ik al geprobeerd, maar dan eindig ik stil in een hoekje. Herkent iemand dit? Tips?
donderdag 23 april 2009 om 16:10
Ik herken het wel een beetje, ik ben ook geen super sociaal dier en man wel. Met een beetje aanpassen van beide kanten, gaat het hier heel goed.
Als hij een feestje heeft waar hij veel mensen kent en ik (bijna) niemand, ga ik niet mee. Voor mij niet leuk, omdat ik niet makkelijk contact leg, voor hem niet leuk, omdat hij steeds het gevoel heeft mij te 'moeten vermaken'.
Als hij een kleinere verjaardag heeft of gaat eten met wat vrienden, ga ik soms wel mee.
Ik ben ook niet zo van de zoete inval, dus sinds we een huis delen bellen zijn vrienden even voordat ze langskomen. Als ik er dan geen zin in heb kan ik iets voor mezelf gaan doen.
Als hij een feestje heeft waar hij veel mensen kent en ik (bijna) niemand, ga ik niet mee. Voor mij niet leuk, omdat ik niet makkelijk contact leg, voor hem niet leuk, omdat hij steeds het gevoel heeft mij te 'moeten vermaken'.
Als hij een kleinere verjaardag heeft of gaat eten met wat vrienden, ga ik soms wel mee.
Ik ben ook niet zo van de zoete inval, dus sinds we een huis delen bellen zijn vrienden even voordat ze langskomen. Als ik er dan geen zin in heb kan ik iets voor mezelf gaan doen.
The time is now
donderdag 23 april 2009 om 16:16
Ik herken je verhaal deels, voordat je iets aan jezelf wilt veranderen, moet je beseffen dat je tot een compromis kunt komen, maar nooit zo'n sociaal dier als je vriend zult worden. Dat streven had ik namelijk zelf eerst, maar besef nu dat ik ben zoals ik ben. Ik wil best moeite voor mijn partner doen, maar ik moet het ook leuk blijven vinden.
donderdag 23 april 2009 om 16:18
Zou je het wel wíllen? Of ben je tevreden zoals het gaat en hóef je niet zo nodig?
Ik denk dat je een middenweg moet vinden: hij moet niet van jou verwachten dat je net zo makkelijk contact legt met mensen (dat is iets anders dan sociaal, jij bent niet per definitie minder sociaal omdat je minder makkelijk contact legt) en daar net zoveel behoefte aan heeft als hij, en jij zult af en toe mee moeten naar iets waar je niet zoveel zin in hebt.
Als angst je raadgever is is het raadzaam om daar iets aan te doen, angst is meestal niet de beste leidraad. Maar als je het niet belangrijk vindt en helemaal niet zo nodig hoeft hoef je jezelf ook niet enorm te veranderen.
Overigens vind ik dat er wél iets verkeerd gaat als jullie samen ergens naartoe gaan en hij laat jou stil in een hoekje eindigen. Als hij je meeneemt zou hij minstens aandacht aan je kunnen schenken en je bijvoorbeeld voorstellen aan wat mensen of in de gaten kunnen houden dat jij je ook vermaakt.
Manlief en ik hebben hetzelfde probleem, maar dan andersom.
Ik denk dat je een middenweg moet vinden: hij moet niet van jou verwachten dat je net zo makkelijk contact legt met mensen (dat is iets anders dan sociaal, jij bent niet per definitie minder sociaal omdat je minder makkelijk contact legt) en daar net zoveel behoefte aan heeft als hij, en jij zult af en toe mee moeten naar iets waar je niet zoveel zin in hebt.
Als angst je raadgever is is het raadzaam om daar iets aan te doen, angst is meestal niet de beste leidraad. Maar als je het niet belangrijk vindt en helemaal niet zo nodig hoeft hoef je jezelf ook niet enorm te veranderen.
Overigens vind ik dat er wél iets verkeerd gaat als jullie samen ergens naartoe gaan en hij laat jou stil in een hoekje eindigen. Als hij je meeneemt zou hij minstens aandacht aan je kunnen schenken en je bijvoorbeeld voorstellen aan wat mensen of in de gaten kunnen houden dat jij je ook vermaakt.
Manlief en ik hebben hetzelfde probleem, maar dan andersom.
donderdag 23 april 2009 om 18:41
Ik herken het helemaal! Maak me van tevoren grote zorgen over feestjes waar mijn vriend iedereen kent en ik niemand. We hebben er samen over gepraat, hij accepteert me zoals ik ben en vindt dat ik vooral ook mezélf moet accepteren; ik vond het namelijk nogal stom van mezelf. We hebben de afspraak dat áls ik al mee ga, ik een uurtje blijf (en als het leuk is natuurlijk langer) en dan lekker naar (zijn) huis ga. Het idee dat ik maar even hoef te blijven geeft me een gerust, 'vrij' gevoel, en mijn vriend is blij dat ik af en toe mee ga zodat hij me aan mensen kan voorstellen. Gelukkig stelt hij me aan iedereen voor en betrekt me in gesprekken.
Wat mij verder helpt: veel vragen stellen - mensen praten graag over hun werk of studie en dan kan ik lekker luisteren.
En laatst zei mijn vriend: "Die mensen die jij niet kent kunnen het net zo goed spannend vinden om op jou af te stappen als andersom hoor". Ook goed om te bedenken.
Wat mij verder helpt: veel vragen stellen - mensen praten graag over hun werk of studie en dan kan ik lekker luisteren.
En laatst zei mijn vriend: "Die mensen die jij niet kent kunnen het net zo goed spannend vinden om op jou af te stappen als andersom hoor". Ook goed om te bedenken.
...
donderdag 23 april 2009 om 20:26
donderdag 23 april 2009 om 22:17
Nee niet echt, ik heb natuurlijk wel iets te zeggen, studie etc. Ik kan altijd wel wat verzinnen. Maar misschien dan niet tegen nieuwe mensen.
Hij is niet heel gauw weg, lang genoeg om me aan iedereen voor te stellen, maar dan gaat hij wel zn eigen gang. Dat kan ik ook wel een beetje verwachten, ik denk niet dat hij mijn kan geheel kan begrijpen.
Ik wil mezelf wel een beetje veranderen, maar ik weet niet helemaal of ik dat kan. Misschien een compromis zoeken idd, wat Gem zo goed neerzette.
Hij is niet heel gauw weg, lang genoeg om me aan iedereen voor te stellen, maar dan gaat hij wel zn eigen gang. Dat kan ik ook wel een beetje verwachten, ik denk niet dat hij mijn kan geheel kan begrijpen.
Ik wil mezelf wel een beetje veranderen, maar ik weet niet helemaal of ik dat kan. Misschien een compromis zoeken idd, wat Gem zo goed neerzette.
donderdag 23 april 2009 om 23:01
quote:Daaromniet schreef op 23 april 2009 @ 20:26:
(Mijn zusje) vindt dat ze niets te zeggen heeft, stil is en daardoor saai is. Heb jij dat ook NEMC?De vicieuze cirkel die in die redenatie zit is interessant: iemand vindt dat hij niets te zeggen heeft, stil is en daardoor saai, knoopt om die reden liefst geen gesprekken aan, waarmee anderen inderdaad het idee krijgen dat hij een stille jongen is, wat hij natuurlijk ook weer oppikt, en zich weer bevestigd voelt in zijn eigen denkrondje. (Lees waar hij staat ook gerust zij.)
Contact leggen is voor iedereen lastig, je moet over een drempel heenstappen. Maar in beginsel is iedereen even interessant. Je moet het alleen zelf even doorhebben vaak.
(Mijn zusje) vindt dat ze niets te zeggen heeft, stil is en daardoor saai is. Heb jij dat ook NEMC?De vicieuze cirkel die in die redenatie zit is interessant: iemand vindt dat hij niets te zeggen heeft, stil is en daardoor saai, knoopt om die reden liefst geen gesprekken aan, waarmee anderen inderdaad het idee krijgen dat hij een stille jongen is, wat hij natuurlijk ook weer oppikt, en zich weer bevestigd voelt in zijn eigen denkrondje. (Lees waar hij staat ook gerust zij.)
Contact leggen is voor iedereen lastig, je moet over een drempel heenstappen. Maar in beginsel is iedereen even interessant. Je moet het alleen zelf even doorhebben vaak.
