samenwoon-angst?

Als je niet wilt samenwonen, niet doen. Zo simpel.

Samen zijn kun je dan zoveel je wilt, en heb je behoefte om alleen te zijn heb je je eigen plek. Samenwonen kan altijd nog. Ik denk dat je vriend, als je het goed beargumenteert, prima begrijpen zal.



Succes.

Ik denk dat iedereen die net gaat samenwonen af en toe de angst heeft om 'burgerlijk' te worden.

Een paar maanden geleden ben ik ook met mijn vriend samen gaan wonen en ik had ook een beetje dezelfde angst als jij. Ik ben ook heel zelfstandig en kom net vers uit het studentenhuis. Je moet je denk ik goed realiseren dat het leven niet op houd bij samen gaan wonen. Het is gewoon een nieuwe leuke fase.

Wat mij en mijn vriend heeft geholpen is gewoon heel goede afspraken met elkaar maken. Zo proberen wij gewoon, naast dingen samen doen, ook onze eigen dingen te houden. Zo ga ik regelmatig met mijn eigen vriendinnen naar de film en stappen etc. en hij doet dat ook met zijn vrienden. Samenwonen betekend niet dat je gelijk aan elkaar zit vastgegroeid.

Ik merk ook dat als wij een paar dagen heel erg op elkaars lip hebben gezeten thuis dat ik het fijn vind om even wat alleen of met vriendinnen te doen. Dat betekend dus niet dat ik minder van mn vriend hou en dat geld denk ik ook voor jou.



Wat betreft die buien. Als jullie elkaar door jou twijfelgevoel de hele tijd af zitten te katten en je vriend hierdoor zelfs gaat twijfelen moeten jullie gewoon goed om de tafel gaan zitten en bespreek gewoon wat je dwars zit. Dan weet je ook hoe hij over alles denkt. Gewoon jouw en zijn grenzen aangeven en wat jullie nou verwachten van samenwonen. Scheelt een hoop stress. En als je twijfelt inderdaad, kan je beter nog even wachten.

quote:alisha schreef op 24 april 2009 @ 09:27:

Ik wilde dat ik altijd voor 100% voor mijn vriend zou gaan. ik ben een enrome twijfelkomt. Soms vind ik mijn werk helemaal geweldig, soms vind ik het verschrikkelijk. Zo ook met mijn vriend. ik vind hem over het algemeen helemaal geweldig, maar soms irriteer ik me zo snel aan hem. Ik word dan heel snel boos en ga maar door en door met boos zijn. Hij wordt er helemaal gek van. Hij heeft gister zelfs gezegd dat hij niet weet of hij op deze manier nog wel met me door wil.



Ik heb het idee dat mijn irriaties en boze buien hier vandaan komen: ik ben 24 en heb net een vaste baan maar woon nog wel op kamers. Ik vind het stiekem helemaal niet leuk dat mijn studententijd voorbij is en ben een beetje bang voor het burgerlijke leven wat eraan zit te komen (klinkt heel stom weet ik) Mijn vriend en ik hebben het wel eens over samenwonen, aan de ene kant denk ik dan 'dat lijkt me heel fijn en rust geven enzo'aan de andere kant denk ik 'neeeeeee'. Ik ben best zelfstandig en onafhankelijk en ben bang dat er dan ineens van alles van me verwacht wordt ofzo. Ik vind dit heel stom van mezelf en voel me er ook schuldig over tegenover mn vriend. Hij is veel meer dan ik al toe aan huisje boompje beestje. Hou ik wel genoeg van hem als ik er op deze manier over denk? Ik ben sowieso meer van dingen met hem samen doen EN veel mn eigen ding doen. Hij is veel meer van het 'ons samen'. Ik vind dit soms zo lastig. Ik heb het gevoel dat ik niet minder van hem hou, maar hier gewoon anders in ben dan hij. Ik voel soms een soort druk alsof ik meer met hem samen zou moeten doen enz. Misschien dat ik daarom soms zo bitcherig doe tegen hem. Natuurlijk helemaal niet eerlijk tegenover hem. Ik wil hem niet kwijt, dat weet ik wel zeker. Maar we hebben zo vaak ruzie de laatste tijd. Zucht..Zijn er mensen die dit herkennen, of die advies kunnen geven hoe ik hier het best mee om kan gaan? Alvast heel erg bedankt!Is jullie relatie hier niet al mee beëindigd?

bij twijfel niet doen. Ik vind zelf dat er door de buitenwereld (familie, vrienden etc) altijd zo "gepusht" wordt om samen te gaan wonen, omdat "iedereen op een bepaald moment samen gaat wonen"

mijn moeder is ook zo, ik heb al 2 en half jaar een vriend maar we wonen niet samen (zien elkaar wel heel vaak, en hij slaapt vaak bij mij en ik soms bij hem) maar mn moeder die begon al toen we een jaar samen waren over dat we "toch wel gaan samenwonen zeker"

en elke keer verzin ik weer smoesjes, dat de huizen hier zo duur zijn etc. maar waarom eigenlijk, wij willen nog niet gaan samenwonen, het gaat goed zoals het nu gaat, waarom moeten we persee doen wat anderen "normaal" vinden.



als je er nog niet aan toe bent waarom zou je het dan doen, volgens mij gaat het dan toch niet goed. en als je samen een toekomst beeld hebt enzo en helemaal voor elkaar gaat en ooit wil trouwen etc. wat is er dan mis met nu gewoon even wachten met samenwonen, de ander loopt dan toch echt niet weg lijkt mij.

het gaat om de relatie zelf of jullie gelukkig zijn samen, en dan hoeft het niet uit te maken of jullie al samen wonen of niet.

Als je (nog) niet wilt samenwonen moet je het niet doen. 24 is nog erg jong. Als je nog van alles wilt doen waarbij zelfstandigheid en onafhankelijkheid belangrijk is is alleen wonen waarschijnlijk prettiger.



Sowieso vind ik dat bij samenwonen en trouwen geldt: bij twijfel niet doen.

Laat je over dat samenwonen niet pushen, klaar. Leg gewoon uit dat je heel erg gek om hem bent, maar je eigen woonruimte nog erg op prijs stelt.

Over dat je kattig tegen hem doet: ik herken het! Dan baal je zo van jezelf he? Denk goed bij jezelf na: vind ik deze jongen leuk, wil ik bij hem blijven? Is het antwoord "ja", dan besluit je gewoon: vanaf nu ga ik lief doen. Even een week op je tong bijten, maar dan zit "lief doen" i.p.v. "kattig doen" weer in je systeem, want dat kan er best insluipen.

Go Alisha! Zie je wel, komt allemaal goed! Ga lekker van de zon genieten dit weekend, met je vriendje EN je vriendinnen uiteraard!

Goedzo alisha! Lekker genieten, allebei in je eigen huis...dat samenwonen komt echt wel een keer hoor!

quote:alisha schreef op 24 april 2009 @ 11:04:

ik voel me idd door mijn omgeving gepusht om te gaan samenwonen, terwijl ik het zelf nog helemaal niet wil als ik eerlijk ben. Heel knap dat je dit inziet. Veel mensen nemen de stap tot samenwonen of trouwen zonder in te zien dat ze streven naar een soort ideaalbeeld dat hun partner, familie, de maatschappij heeft, zonder dat ze zich afvragen wat ze zelf nu precies willen en wat niet.